Ο ορισμός του underdog

Πάνε πέντε μέρες από τότε που ο Anthony Mason μας άφησε. Θεωρήσαμε χρέος μας να του γράψουμε κάτι.

Γιάννης Χάτσιος: O Mase είναι η επιτομή του NBA των ’90s, και ταυτόχρονα ένας παίκτης με φουτουριστικά για την εποχή του χαρακτηριστικά, σε ένα κορμί που παρέπεμπε περισσότερο σε παίκτη του NFL. “Αλήτης”, δύσκολος στα αποδυτήρια¹⁾αν και στις συνεντεύξεις φαίνεται cool και ωραίος τύπος, οι καυγάδες του με τον Riley και τους συμπαίκτες του ήταν συνεχείς και aggressive όσο δεν πάει, δεν προσπάθησε να συμβιβάσει αυτά τα χαρακτηριστικά του ηρεμώντας και μετριάζοντας τη φλόγα που είχε μέσα του, αλλά αντίθετα τα χρησιμοποίησε σαν συγκριτικό πλεονέκτημα. Άλλωστε κέρδισε τη θέση του στους New York Knicks όταν, παντελώς άσημος και δοκιμαζόμενος κατά τη διάρκεια του training camp, έπαιξε ξύλο με τον star τότε – και επίσης τρομακτικό και οξύθυμο – Xavier McDaniel κατά τη διάρκεια μιας άσκησης για block-outs. Μαθημένος από τα playgrounds της Νέας Υόρκης, υποτιμημένος στο draft και με περάσματα από Τουρκία και Βενεζουέλα, το παιχνίδι του ήταν ένα πρωτοφανές αμάλγαμα των εμπειριών και της σωματικής κατατομής του. Όπως λέει και ο ίδιος:

“I learned how to dribble in the New York City streets; There’s no such thing as a post man in the playgrounds; Everybody wanted to dribble, isolate, get pretty; All the girls are out there yelling and stuff; In Turkey I learned the physical game; In Venezuela I learned the finesse game, because this was a foul” – Mason puts three fingers on my chest and delivers what he considers a love tap. It sends me sprawling²⁾https://books.google.gr/books?id=5RkAAAAAMBAJ&pg=PA34&lpg=PA34&dq=in+venezuela+i+learned+the+finesse&source=bl&ots=dx4-UrXgcU&sig=yDams7w7NU6KdECKfLEfNfJi3Mg&hl=en&sa=X&ei=5jP4VN3AH4j7UKTdgvgL&ved=0CB8Q6AEwAA#v=onepage&q=in%20venezuela%20i%20learned%20the%20finesse&f=false.

Ο Anthony Mason, για όσους δεν τον έχουν δει, ήταν σαν τον Boris Diaw. Αν ο Diaw δεν έπινε φίνα γαλλικά κρασιά μειδιώντας και φορώντας το ζεστό πουλόβερ του. Και αν κάτω από το λίπος του είχε μυς από ατσάλι. Και αν κοιτούσε τους αντιπάλους του με βλέμμα κατευθείαν από το έρεβος της κόλασης. Και κουβαλούσε φαλτσέτα στην κάλτσα του. Ώπα, για το τελευταίο δεν είμαστε σίγουροι ούτε στην περίπτωση του Anthony Mason. Τα υπόλοιπα είναι κοινά. Ποστάρισμα με κώλο, απροσδόκητα μπασίματα με αλλαγές κατεύθυνσης και σπασίματα κοιλιάς. Γρήγορα πόδια που δεν συνάδουν με τον σωματότυπο τους. Forwards που τεντώνουν τα όρια των θέσεων και οι δύο, χωρίς να εμπίπτουν ακριβώς στις υπάρχουσες κατηγορίες. Δυνατότητα να παίξουν άμυνα από το 2 ως το 5. Αλλόκοτα – αλλά αποτελεσματικά – “jump” shots από μέση απόσταση. Την τελευταία διετία όλοι παραληρούν στα playoffs με την ευφυΐα του Γάλλου. Δυστυχώς ελάχιστοι θυμούνται το καταπληκτικό, περισσότερο “του δρόμου” μπασκετικό IQ του Mason, και τις πάσες που μπορούσε να τρυπώσει από τις πιο απίθανες χαραμάδες της άμυνας³⁾μερικές σκαστές πάσες με ανάποδα φάλτσα που έχει κάνει θα έπρεπε να μονταριστούν και να γίνουν μόνιμο έκθεμα στο παγκόσμιο μουσείο του μπάσκετ.

Και οι βολές. Ω, οι βολές:

Είναι αδύνατον, επίσης, να μην αναφερθούμε στα μαλλιά του. Ή τέλος πάντων, στο σκαλπ του.

Κατευθείαν από κάποιο σκοτεινό, υγρό σοκάκι της αμερικάνικης μητρόπολης στο παρκέ.

Ο Anthony Mason ιδωμένος μέσα από τις φωτογραφίες και τα στατιστικά του, παραπέμπει σε έναν κτηνώδη ξυλοκόπο, του οποίου ο ρόλος στο γήπεδο ήταν να τρομάζει τους αντιπάλους και να παίζει ξύλο κάτω από τα καλάθια. Και πολλοί ίσως έχουν αυτή την εικόνα στο μυαλό τους. Η εικόνα αυτή όμως, αποτελεί ένα ιστορικό λάθος, και αδικεί τον Anthony Mason, έναν παίκτη ο οποίος χωρίς να το θέλει, και ίσως χωρίς να το καταλαβαίνει, ήταν μπασκετικό τέκνο μιας μελλοντικής εποχής. O πολυτάλαντος Mase αποτέλεσε το πρόχειρο σχέδιο μιας νέας γενιάς forwards, την οποία βλέπουμε σήμερα, όσο το μπάσκετ εξελίσσεται. Η ικανότητά του στον χειρισμό της μπάλας, το inside-out παιχνίδι του και το court vision που τον διέκρινε έχουν εμποτιστεί στη νέα γενιά. Ο κατασκευαστής θεώρησε τα extra κιλά, το απειλητικό βλέμμα και την κληρονομιά του τσιμέντου περιττά για τη νέα εποχή και τα πέταξε. Έτσι, ο Anthony Mason θα μείνει στη μνήμη μας σαν ένα μοναδικό μοντέλο μπασκετμπολίστα, ο οποίος συμβόλισε την μετάβαση του NBA από τα ’90s στο σήμερα.

Gus Chr: Φόρος τιμής στον Anthony Mason.

Για να είμαι ειλικρινής σκοπός μου ήταν να πιάσω ένα κομμάτι για τον Rip Hamilton, ο οποίος ανακοίνωσε πως αποσύρεται από την ενεργό δράση (και επίσημα). Ο Rip δεν ήταν ποτέ ο franchise player, αποτέλεσε όμως ένα από τα καλύτερα shooting guards του NBA κατά την περασμένη δεκαετία, βοηθώντας τους Detroit Pistons να επιστρέψουν στον θρόνο του πρωταθλητή. Ο πρόωρος χαμός του Anthony Mason όμως, μου γυρίζει στο κεφάλι από το περασμένο Σάββατο, όταν και έγινε γνωστό πως άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο. Και στις παρακάτω γραμμές συγχωρήστε μου τον – κατά περιπτώσεις – β΄ενικό αλλά νιώθω πως έχω τον τύπο μπροστά μου. Επίσης να με συμπαθάτε για το “πιλάφι” αλλά ο Mason δεν χωράει σε κεφάλαια.

O Mason δεν ήταν κάποιος σπουδαίος παίχτης. Χαμάλης πολυτελείας ήταν. Αυτός που όταν ζόριζε το πράγμα, έμπαινε στο παρκέ να δώσει μερικές ψιλές για να ανακτηθεί το momentum της ομάδας του (ρωτήστε τους Bulls – κυρίως). Και αυτός ήταν ο τόνος που είχε θέσει από νωρίς στην καριέρα του, όταν ακόμα ήταν κολεγιόπαιδο στο μικρό Tennessee State. Αποφοιτώντας το 1988, επιλέχθηκε στον τρίτο γύρο του draft (#53) από τους Portland Trailblazers, στους οποίους δεν αγωνίστηκε ποτέ. To πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο τον έφερε στην γειτονιά μας, καθώς φόρεσε την φανέλα της Efes Pilsen κατά την περίοδο 1988 – 1989, ωστόσο το πάθος του ήταν πολύ μεγάλο για να το χωρέσει η Τουρκία και γενικότερα η Ευρώπη.

Το καλοκαίρι του ’89 μετακομίζει ξανά στις ΗΠΑ, με τους New Jersey Nets να του προσφέρουν την ευκαιρία να εισέλθει στον μαγικό κόσμο του NBA. Από τότε ο δυναμικός forward δεν κοίταξε ξανά πίσω. Με δύο πολύ μικρές παρενθέσεις σε CBA και Βενεζουέλα, ο Mason καθιερώθηκε στο NBA ως ένας από τους σκληρούς του μπάσκετ, πλαισιώνοντας στη Νέα Υόρκη τους Patrick Ewing, Charles Oakley, John Starks και για μία χρονιά τον Xavier McDaniel (που πέρασε από τον Ηρακλή). Αν αυτό δεν είναι μπασκετική τρομοκρατία, δεν ξέρω τι είναι.

(Ξανά) Ο Mason δεν ήταν κάποιος σπουδαίος παίχτης. Έγινε σπουδαίος, με τους δικούς του όρους. Με τα σημερινά δεδομένα, οι περισσότεροι βλέποντας τον ύψους 2,01 ογκόλιθο να παίζει μπάσκετ θα γελούσαν. Δεν ήταν δα και καμιά ζωντανή απεικόνιση των fundamentals. Ο όγκος του υπερκάλυπτε, όμως αυτό το κενό. Το λεγόμενο “κώλο-κώλο” που λέμε και στα ερασιτεχνικά επίπεδα. Αν ο Mason σε κλείδωνε στην πλάτη του, τελείωνες. Όχι, αγαπητέ Mason, δεν ήσουν κάποιος σπουδαίος παίχτης. Στην ιστορία του μπάσκετ δεν θα μείνεις ως κάποιος που θα θυμόμαστε για την αθλητικότητά σου, τα κατορθώματά σου, τα δαχτυλίδια σου.

Το μπάσκετ όμως (και ο αθλητισμός γενικότερα) δεν είναι μόνο ταλέντο και τίτλοι. Η ιστορία δεν φτιάχνεται μόνο από αυτά. Φτιάχνεται και από τους αφανείς τύπους, που κάνουν την βρώμικη δουλειά, έτσι ώστε να αναδειχθούν οι αστέρες. Ο Mason είναι από μόνος του μια κατηγορία εδώ. Και μπορεί το μπάσκετ να έχει αλλάξει κατά πολύ από τότε που έπαιζες, αυτό που δεν αλλάζει όμως σε έναν παίχτη είναι το πάθος. Από αυτό είχες και κάβα για να δίνεις στους συμπαίχτες σου. Γνωρίζοντάς σε μέσα από αμέτρητες βιντεοκασέτες, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως και τη σήμερον ημέρα θα έπαιζες. Και επειδή αν έπαιζες στην σύγχρονη εποχή σημαίνει πως θα δούλευες και με τα ίδια μέσα με τους σημερινούς παίχτες, θα απολάμβανα να έβλεπα τους LeBron αυτού του κόσμου να προσπαθούν να σε ποστάρουν (χωρίς ίχνος υποτίμησης προς τον James).

Όχι Anthony, δεν ήσουν κάποιος σπουδαίος παίχτης. Ήσουν εκείνος που γράφονται ιστορίες ηρωισμού. Ήσουν εκείνος που έδινες ελπίδες σε όσους δεν είχαν πηγαίο ταλέντο, πως μπορούν να παίξουν μπάσκετ. Μεγαλύτερη κληρονομιά από αυτό δεν υπάρχει. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις εικόνες που μου έδωσες, όντας ένα 10χρονο – 11χρονο – 12χρονο (κ.ο.κ.) παιδί.

Το πως έκανες τον τεράστιο Hakeem Olajuwon να φτύσει αίμα ώστε να σε κερδίσει. Το πως ένας “χοντρός” (και το λέω με την καλύτερη των εννοιών) κατάφερε να πάρει το βραβείο του καλύτερου έκτου παίχτη το 1995. Το πως ένας “χοντρός” κατάφερε στα 34 του να γίνει για πρώτη φορά All Star⁴⁾Ο Mason το 2001 μαζί με τον Sam Cassell το 2004 είναι οι δεύτεροι μεγαλύτεροι σε ηλικία παίχτες που κλήθηκαν για πρώτη φορά σε All Star Game. Αμφότεροι ήταν 34 ετών και δύο μηνών. Πρώτος στην σχετική λίστα ήταν ο Nat Clifton το 1957 που ήταν 34 ετών και τριών μηνών. Το πως ένας 34χρονος “χοντρός” φόβιζε με την παρουσία του τον αέρινο Vince Carter.

Ειρήσθω εν παρόδω στο ίδιο ματς o Μason έκανε triple double.

Βασικά όχι Anthony. Ήσουν σπουδαίος παίχτης. Όχι σπουδαίος με την συγκαταβατική έννοια του όρου. Τα στατιστικά σου άλλωστε δεν μπορούν να αποδείξουν κάτι τέτοιο. Τελείωσες την καριέρα σου έχοντας περίπου 10,9 πόντους μ.ο. και 8,3 rebounds. So what? Είχες όμως το πείσμα, το πάθος και το μυαλό να καταφέρεις να παίξεις και κάθε φορά να είσαι υπερπολύτιμος στην ομάδα σου. Ήσουν σπουδαίος ως προσωπικότητα, ως παρουσία.

Κλείνοντας, δανείζομαι την τελευταία φράση του Lang Whitaker που έγραψε ένα In memoriam για σένα, το οποίο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ και αποτέλεσε και την δική μου έμπνευση.

“And nobody defined the underdog quite like Anthony Mason”.

Αυτή είναι και η μεγαλύτερη αλήθεια όλων.