Τι κάνατε πέρσι;
Η περσινή χρονιά των Houston Rockets ήταν η πιο βαρετά εντυπωσιακή χρονιά που είχε ομάδα σε ολόκληρο το ΝΒΑ. Έχοντας σχεδόν κλεισμένους τους Chris Bosh και Chandler Parsons σαν δίδυμο στα forwards στις αρχές του καλοκαιριού, είδαν τα σχέδια τους να σκάνε στα μούτρα τους, αλλά κατάφεραν και ανέκαμψαν ταχύτατα, κλείνοντας αντ’ αυτών τους Trevor Ariza και Κώστα Παπανικολάου.
Με το ξεκίνημα της χρονιάς αντιμετώπισαν σωρεία τραυματισμών, με το βασικό τους frontcourt των Dwight Howard και Terence Jones να χάνει 90 από τα 164 παιχνίδια που θα μπορούσαν να αθροίσουν. Παρόλ’ αυτά, επιστράτευσαν τον πολύ καλό Donatas Moteijunas και βρήκαν λύσεις από τον Tariq Black, τον Joey Dorsey ή τον Jason Terry στην περιφέρεια, μέχρι να ενισχυθούν το χειμώνα, δεχόμενοι καθυστερημένα τα χριστουγεννιάτικο τους δώρα από παλιούς συνεργάτες του McHale στην Minesotta (Corey Brewer), του Daryl Morey στην Philaldelphia (K.J. McDaniels) και, κυριότερο, τον κολλητό του Dwight Howard, τον Josh Smith, τυλιγμένο με φιόγκο από τον απηυδισμένο Stan van Gundy και τους Pistons.
Όλοι αυτοί οι τραυματισμοί και οι αλλαγές στο roster δεν είχαν σχεδόν καμία σημασία στην κανονική περίοδο καθώς οι Rockets κατόρθωσαν να ξεπεράσουν κάθε πιθανό εμπόδιο που αντιμετώπισαν μες τη χρονιά και να μαζέψουν τη μία νίκη μετά την άλλη, καθοδηγούμενοι από την εξαιρετική χρονιά του αυθεντικά πολυτιμότερου παίκτη της περσινής σεζόν. Ο James Harden έκανε μια απόλυτα συγκλονιστική χρονιά, αποτελώντας την ενσάρκωση της ιδέας του στυγνά αποτελεσματικού μπάσκετ που πρεσβεύει ο General Manager του Houston, Daryl Morey. Κάνοντας συνολικά μια απολύτως τέλεια χρονιά, που θα πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάρια στατιστικής ανάλυσης, ο Harden ανακηρύχθηκε πρώτος σκόρερ του ΝΒΑ, με 27,4 πόντους μέσο όρο, σκοράροντας σχεδόν αποκλειστικά με τρίποντα και διεισδύσεις ή κερδίζοντας βολές, μοίραζε 7,0 assists που οδηγούσαν σε καρφώματα ή εύστοχα τρίποντα, συνείσφερε και 5,7 rebounds και έκανε και σχεδόν 2 κλεψίματα.
Καθοδήγούμενοι από τον οίστρο του Harden έφθασαν τις 56 νίκες και μπήκαν στα playoffs, ως δεύτεροι σε ολόκληρη τη Δυτική Περιφέρεια.
Στοn πρώτο γύρο αντιμετώπισαν τους άσπονδους εχθρούς τους, τους Dallas Mavericks. O Chandler Parsons, που ήταν το μήλο της έριδος το προηγούμενο καλοκαίρι, ήταν τραυματισμένος, οπότε ο πρώτος γύρος μας επιφύλαξε μερικές εξαιρετικές επιθετικές επιδόσεις, αλλά με την εξαίρεση της γκρίνιας του Marc Cuban και της απόλυσης του media manager των Houston, λόγω ενός άτυχου tweet, δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Εξίσου αδιάφορος φάνταζε και ο δεύτερος γύρος, με τους Clippers να έχουν κεκτημένη ταχύτητα και τους Rockets να βιώνουν την μεγαλύτερη ντροπή του ΝΒΑ και να εκτίθενται από τον ορισμό του νεποτισμού, τον Austin Rivers.
Και έχοντας φθάσει στο έκτο παιχνίδι της σειράς, με το Houston να βρίσκεται 19 πόντους πίσω, λίγο πριν το τέλος της τρίτης περιόδου, και τον McHale να πετάει λευκή πετσέτα, περνώντας τον Harden στον πάγκο, έλαβε χώρα η πιο παρανοϊκή επιστροφή που έχουν αντικρίσει τα μάτια μου1)ναι, τα θαύματα της Κωνσταντινούπολης, τόσο σε μπάσκετ, όσο και ποδόσφαιρο ωχριούν στα δικά μου μάτια.
Ιδού το διάγραμμα με τις πιθανότητες νίκης των Clippers σε εκείνο των αγώνα, παρμένο από το παραλληρηματικό κείμενο που προσπαθούσαμε να γράψουμε το επόμενο πρωί, δίχως να μπορούμε να κοιμηθούμε από την υπερένταση:
This is how absurd that Rockets comeback was. Chart by @inpredict http://t.co/81UoSxQ4ng pic.twitter.com/Bg2NuchQVi
— SB Nation NBA (Click the pic to read 🔽) (@SBNationNBA) May 15, 2015
Έτσι βρέθηκε το Houston στους τελικούς της Δυτικής περιφέρειας απέναντι στο Golden State. Οι τελικοί έληξαν γρήγορα, μιας που ο Curry βρήκε μπροστά του το δίδυμο των συνταξιούχων Terry και Prigioni και ο, σκασμένος από έλλειψη βοήθειας στο backcourt, Harden κατέρρευσε απέναντι στους αμείλικτους Warriors.
Ενώ εμείς περιμέναμε στα ΑΤΜ’s
Γνωστός χυδαίος οπορτουνιστής ο Darryll Morey κρατούσε το non-guaranteed συμβόλαιο του Παπανικολάου στα χέρια του περιμένοντας να βρεθεί μια ομάδα στην ανάγκη για να την εκμεταλλευτεί στυγνά. Η ευκαιρία του δόθηκε μετά τη δεύτερη σύλληψη για οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ του Ty Lawson, που άγχωσε υπέρμετρα τους Denver Nuggets και κατακρήμνισε την αξία του Lawson. Ο Morey άδραξε την ευκαιρία, εμφανίστηκε στο Denver σαν τον μαυραγορίτη, πήρε τον ταλαντούχο point guard έναντι πινακίου φακής 2)Nick Johnson, Joey Dorsey, Pablo Prigioni και Παπανικολάου, με μονάχα τον πρώτο να παραμένει στο roster των Nuggets.
Παράλληλα, δίπλα στον Lawson, εξασφάλισε την επιστροφή του Patrick Beverley, που έκλεισε σε ένα λογικότατο συμβόλαιο για να τραμπουκίζει τους αντιπάλους.
Έτσι μουλωχτά τσίμπησε και τον Marcus Thornton. Ο επονομαζόμενος και ως “Bayou Bomber” μπορεί να είναι ξεχασμένος, αλλά παραμένει από τους καλύτερους σκόρερ του ΝΒΑ, που βγάζει κάθε χρόνο γύρω στους 20 πόντους ανά 36 λεπτά και μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκραγεί από τον πάγκο αν είναι ζεστός.
Αφού είχε θάψει μεθοδευμένα στο δεύτερο μισό της σεζόν τον K.J. McDaniels, τον ανανέωσε σε τιμή ευκαιρίας και, παράλληλα, έχοντας τις επιλογές #18 και #32 στο draft επέλεξε τους Sam Dekker και Montrezl Harrell αντίστοιχα, οι οποίοι αμφότεροι αναμένονταν να επιλεχθούν πολύ ψηλότερα. Άμεσα, συνεπώς, ενδέχεται να συνεισφέρουν στις θέσεις των forwards.
Μοναδική ουσιαστική απώλεια από την περσινή ομάδα ήταν ο Josh Smith, ο οποίο προτίμησε να βγάλει το παντεσπάνι ως μέλος του πιο αλλόκοτου πάγκου του ΝΒΑ, αυτού των Clippers (Austin Rivers, Jamal Crawford, Lance Stephenson, Paul Pierce & Josh Smith!!)
A, και o Harden βίωσε την μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσε να ζήσει θνητός:
https://instagram.com/p/7TMGk_tlcv/
Depth Chart
| PG | Ty Lawson | Patrick Beverley | Jason Terry |
| SG | James Harden | K.J. McDaniels | Marcus Thornton |
| SF | Trevor Ariza | Corey Brewer | Sam Dekker |
| PF | Terrence Jones | Donatas Moteijunas | Montrezl Harrell |
| C | Dwight Howard | Clint Capela |
Πλεονεκτήματα
Το βαθύτερο roster του πλανήτη
Οι Rockets έχουν τόσο βαθύ roster, που ενώ πέρυσι απέκλεισαν τους Clippers χάρις στον πάγκο τους, άφησαν τους δύο πιο καταλυτικούς παίκτες που έρχονταν από τον πάγκο σε εκείνη τη σειρά των αγώνων να πάνε στο Los Angeles, και, παρόλα αυτά, αν τους ξανασυναντήσουν και φέτος πάλι ενδέχεται να τους αποκλείσουν λόγω της υπεροπλίας του πάγκου τους.
Όπως μας έχουν συνηθίσει οι ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό, έχουν εξαιρετικό βάθος επειδή συμπληρώνουν τον πάγκο τους με εγνωσμένης αξίας βετεράνους που δέχονται να υπογράψουν συμβόλαια χαμηλότερα από την αξία τους σαν παίκτες γιατί σκέφτονται την υστεροφημία τους και το πόσο καλύτεροι θα παρουσιάζονται στα μάτια των σχολιαστών του διαδικτύου αν έχουν κερδίσει πρωτάθλημα.
Από την άλλη, η αναπληρωματική πεντάδα του Houston σφύζει νιάτα και ενέργεια. Το Houston θα φέρνει από τον πάγκο τους εξής: Beverley, Brewer, McDaniels, Moteijunas, Capela, Thorton, Harrell, Dekker και τον γερό Terry.
Σχεδόν μια δεκάδα από ικανούς παίκτες σε κάθε θέση, που δίνουν τη δυνατότητα στον McHale να πειραματιστεί με πρωτόγνωρα σχήματα (το γνωστό και ως “δεν πα να γαμηθούν οι πλάγιοι”, που έπαιξε εναντίον του Memphis με τους Lawson, Beverley, Harden, Howard, Capela).
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των Rockets απέναντι σε κάθε άλλο διεκδικητή του τίτλου είναι η αστείρευτη ενέργεια που μπορεί να έχει η ομάδα του McHale, που μπορεί να διατηρεί τον ταχύτατο ρυθμό και την αμυντική της ένταση 48 ολόκληρα λεπτά, ανεξαρτήτως του το ποιος θα βρίσκεται στο παρκέ. Και όπως έδειξαν τα περσινά playoffs, τόσο απέναντι στους αδιανόητα ρηχούς Clippers, οι οποίοι μπορεί μεν να ήταν η καλύτερη ομάδα, αλλά κατέρρεαν μόλις περνούσε κάποιος από τους βασικούς τους στον πάγκο, όσο και στη σειρά με τους πρωταθλητές, που έληξε με τον εξουθενωμένο Harden να παραδίδει σώμα και πνεύμα εντός του παρκέ, κάνοντας 13 λάθη στο τελευταίο παιχνίδι, το βάθος των ομάδων καθορίζει και την ομάδα που θα σηκώσει το τρόπαιο του πρωταθλητή.
Μειονεκτήματα
Το δυνατό σημείο του Kevin McHale σαν προπονητής αποτελεί την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσει με τους παίκτες, οι οποίοι, πέρα από τον όποιο σεβασμό που του τρέφουν για τα αγωνιστικά του κατορθώματα, τον εμπιστεύονται σαν έναν από αυτούς, γιατί θεωρούν πως τους καταλαβαίνει απόλυτα και μιλάει στη δική τους γλώσσα.
Όντως ο McHale νοιώθει πως είναι ένας από τους παίκτες και, στηρίζοντας τις ικανότητές τους, έχει μια περισσότερο laissez faire προσέγγιση, όσον αφορά τουλάχιστον τα επιθετικά συστήματα.
Το οποίο μπορεί να κάνει θαύματα για την αυτοπεποίθηση των παικτών, αλλά πιθανότατα δεν είναι και ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος να προσεγγίζει τις τελευταίες επιθέσεις, μιας που η θεωρία του McHale να εμπιστευτεί το αστέρι του, αντί να καλέσει ένα time out να σχεδιάσει κάτι στο μπλοκάκι, οδήγησε στην ακόλουθη θλιβερή επίθεση στο δεύτερο τελικό της Δυτικής Περιφέρειας με το παιχνίδι στην κόψη του ξυραφιού3)σε αυτό το σημείο απλά να διατυπωθεί, για τον εσωτερικό διάλογο, η ένσταση του editor, όπως αυτή έχει διατυπωθεί και σε παλαιότερα κείμενα: ο McHale, λοιπόν, πρέπει πλέον να συγκαταλέγεται στα πλεονεκτήματα αυτής της ομάδας και όχι στα μειονεκτήματα. Με προϊστάμενό του τον ευφυή και πρωτοπόρο Morey, ο οποίος απαιτεί πολύ συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού, ό,τι δηλαδή τα analytics επιτάσσουν, ο McHale όχι μόνο καταφέρνει να αποδώσει το πλέον σύγχρονο και αποτελεσματικό μπάσκετ, αλλά όπως το ίδιο το παρόν κείμενο έχει ήδη σημειώσει, καταφέρνει αυτό το αποτέλεσμα ανεπηρέαστος από τραυματισμούς ή αλλαγές στο ρόστερ. Κατάφερε πέρσι να εντάξει ομαλότατα όλους τους νέους παίχτες, πάνω από το μισό του ρόστερ, που το front office του έφερε εν μέσω περιόδου πέρσι, αντιμετωπίζοντας μάλιστα σωρεία τραυματισμών βασικότατων παιχτών. Για τους περισσότερους προπονητές, ακόμα και του κορυφαίου επιπέδου, όλα τα προαναφερθέντα θα ήταν μία σειρά από εύλογες δικαιολογίες. Όμως ο McHale δεν χρησιμοποίησε ούτε μία από αυτά τα γεγονότα ως τέτοια, και συνέχισε να τρέχει μία ομάδα ομαλότατα και αποδοτικότατα. Το γεγονός αυτό τον κατατάσσει, είτε μας αρέσει, είτε όχι, στους κορυφαίους προπονητές της περσινής περιόδου του ΝΒΑ κατά την ταπεινή μου άποψη. ΝΡ :
Αχ, αυτά τα λάθη…
Απότοκο της πιο φιλελεύθερης προπονητικής προσέγγισης του McHale, που επιλέγει να ασχολείται στα time-outs περισσότερο με την εμψύχωση των παικτών, παρά με τον σχεδιασμό συστημάτων και του φρενήρη ρυθμού (δεύτερη σε ολόκληρη τη λίγκα πέρυσι, δίχως να έχει ένα πραγματικά γρήγορο point guard) που ακολουθούν, περισσότερο από άποψη και όχι τόσο λόγω σχεδιασμού, οι Rockets είχαν 15,9 λάθη ανά παιχνίδι, απόδοση που τους έφερε στην, διόλου τιμητική, τρίτη θέση και φυσικά διατήρησαν αυτές τις επιδόσεις τους και κατά τη διάρκεια των playoffs.
Αποκορύφωμα αποτέλεσε το τελευταίο παιχνίδι της σειράς, στο οποίο ο εξαντλημένος Harden, που λόγω του τραυματισμού του Beverley ήταν αβοήθητος στο τομέα της δημιουργίας για την ομάδας του McHale, κέρδισε επάξια μια θέση στην ιστορία, καταρρίπτοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ καθήμενος μονάχος στο θρόνος με 13 ολόκληρα λάθη.
Η ύπαρξη των Lawson και Beverley εξασφαλίζουν το γεγονός πως ο Harden θα έχει διαρκώς δίπλα του έναν εξαιρετικό χειριστή της μπάλας, συνεπώς τα λάθη του θα πρέπει να μειωθούν. Μα, πρέπει να λάβουμε υπ’όψιν πως ο Μούσιας λατρεύει αυτές τις αργόσυρτες διεισδύσεις με τις οποίες προσπαθεί να εκμαιεύσει το φάουλ προκειμένου να οδηγηθεί στις βολές. Όσο επιτυχημένη, όμως, κι αν είναι αυτή του η στρατηγική στην κανονική περίοδο, δεν μπορεί κανείς να εγγυηθεί ότι στις κρίσιμες κατοχές των playoffs οι διαιτητές δεν θα θεωρήσουν πως οι εκβιασμοί του Harden είναι στην πραγματικότητα no-call, με συνέπεια να σταματήσουν να του χαρίζουν τα ταξίδια στην γραμμή των ελευθέρων βολών. Δυστυχώς, ακόμα κι έτσι, είναι εκ προοιμίου εξασφαλισμένο πως οι αγώνες των Rockets θα είναι φεστιβάλ εκτέλεσης ελευθέρων βολών.
Η Γραμμή της Φιλανθρωπίας των Αντιπάλων
Οι περιπέτειες του Dwight Howard στη γραμμή των ελεύθερων βολών είναι γνωστές. Το Hack-A-Dwight είναι μια ευρέως διαδεδομένη στρατηγική στο ΝΒΑ, σε σημείο που ο D-12 κατέχει το ρεκόρ για περισσότερες ελεύθερες βολές εκτελεσμένες σε αγώνα με 39, και μάλιστα δύο φορές. Το ποσοστό του Howard στις ελεύθερες βολές ήταν 52,8% και μπορεί μεν να φαντάζει άσχημο, αλλά ήταν σαφέστατα πολύ καλύτερο από το 28,9% (24/83) που είχε ο αναπληρωματικός του Joey Dorsey. O Dorsey πήγε προς Τουρκία μεριά και αντικαταστάθηκε από τον νεαρό Ελβετό Clint Capela για τον οποίο οι ιθύνοντες των Rockets προσεύχονται μπας και πιάσει τις επιδόσεις του προκατόχου του, καθώς και αυτός με την σειρά του τελείωσε την κανονική περίοδο με εξωπραγματικό 17,4% (4/23) στις βολές. Μάλιστα για να φθάσει το 17,4% χρειαστεί να βελτιώσει τα ποσοστά του κατακόρυφα, διότι λίγο πριν το φινάλε της κανονικής περιόδου είχε 0/15 φλερτάροντας να καταρρίψει το ρεκόρ του γνωστού μας Cedrik Simmons που είχε τελειώσει μια σεζόν με 0/11 ελεύθερες βολές.
Clint Capela now 0-15 from the free throw line this season. He hit 60% of his free throws in the D-League.
— Kevin Pelton (@kpelton) April 3, 2015
Αν προσθέσουμε σε αυτό και το ακατανόητο 60% που έχει δυο συνεχόμενες χρονιές ο πραγματικά καλός σουτέρ Terrence Jones, τότε μπορούμε να βρούμε τον κρυπτονιτής των Rockets και καλύτερα θα ήταν να αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε ψυχολογικά από τώρα για παιχνίδια τρίωρης διάρκειας στα playoffs.
Προπονητής
O McHale είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση προπονητή. Ένας από τους σπουδαιότερους και πιο ευρηματικούς μπασκετμπολίστες όλων των εποχών,
έμεινε στο ΝΒΑ σαν General Manager και προπονητής. Η αξία του σαν προπονητής είναι αμφιλεγόμενη4)ακόμα και ενδοBallHogικά όπως διαπιστώσατε ανωτέρω. Είναι γεγονός πως οι ομάδες του δεν φημίζονται για την πληθώρα των επιθετικών τους συστημάτων, αλλά παίζουν έστω και απλοϊκά το εξαιρετικά αποτελεσματικό μπάσκετ, το οποίο σχεδιάζει ο Morey, και μεγιστοποιούν τα ταλέντο των αστέρων της.
Μέσα στο παιχνίδι ο McHale δεν κάνει ιδιαίτερες αλλαγές και προσαρμογές, αλλά σαν εμψυχωτής των timeouts διατηρεί την ομάδα σε εγρήγορση. Kάπως έτσι έστησε την ανεπανάληπτη ανατροπή που έφερε την ομάδα του στον τελικό της Δύσης, λέγοντας εν ολίγοις κάτι σαν: “Πάμε παιδιά. Παίξτε γερά, με ψυχή, όπως τσάκισε ο Μέγας Αλέξανδρος του Τούρκους στις Θερμοπύλες!”.
Η ιστορία του ως πρωταθλητή που αγωνιζόταν με αυταπάρνηση, έχοντας ως παράδειγμα τα playoffs του 1987, στα οποία έπαιζε με σπασμένο πόδι, υποχρεώνει τους παίκτες του να δώσουν όλα στο παρκέ. Επιπλέον, η κατανόηση που δείχνει, ευρισκόμενος κοντά στην ιδιοσυγκρασία των παικτών, τον βοηθάει στο να τους προσεγγίζει και να χτίζει προσωπικές σχέσεις μαζί τους, παίρνοντας ό,τι καλύτερο έχουν να προσφέρουν.
Είναι χαρακτηριστικό το σχόλιο που έκανε μετά μια από τις πρώτες τους συναντήσεις ο -μονίμως αφηρημένος- Harden:
“I felt like I was talking to an actual player. Obviously, he’s won championships, so he knows what he’s talking about. So my ears are just locked in and focused in on what he’s saying.”
Είναι προφανές πως ο Kevin McHale είναι ο Δράκος του ΝΒΑ.
Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια
O Houston Rockets είναι η ομάδα που όλοι λατρεύουμε να μισούμε.
Καταρχάς είναι στημένη από ένα φλώρο γυαλάκια, ο οποίος έχει κάτσει και μαθηματικοποιήσει τα πάντα στο ΝΒΑ και έχει χτίσει μια πέρα για πέρα κυνική ομάδα, η οποία δεν αγωνίζεται για το άθλημα, αλλά προσπαθώντας να λύσει ένα μαθηματικό μοντέλο και να βρει τα παραθυράκια που θα της επιτρέψουν να “κλέψει” στη διαδρομή για το πρωτάθλημα. Ο Morey είναι ο κύριος υπαίτιος για αυτή την μετάλλαξη του ΝΒΑ. Αλλά και οι παίκτες είναι εξίσου αντιπαθέστατοι.
Στο point guard ο Ty Lawson μας ήταν αντιπαθής όταν ήδη έδινε τον coach Ζουρού από το πέρασμά του στη Zalgiris. Πόσο μάλλον τώρα. Όχι επειδή κινδυνεύει από κίρρωση του ήπατος, άλλωστε δεν θα είχαμε τέχνη και διαπροσωπικές σχέσεις αν ήμασταν όλοι διαρκώς νηφάλιοι, αλλά επειδή είναι ο μαλάκας που πίνει και, αντί να πάρει ταξί, μπαίνει στο αυτοκίνητο και οδηγεί γράφοντας τη ζωή των άλλων στα παπάρια του. Αναπληρωματικός θα είναι ο μεγαλύτερος προβοκάτορας του ΝΒΑ, ο Patrick Beverley που βγάζει τα προς το ζην ξεκινώντας καβγάδες και τραυματίζοντας τους αντίπαλους παίκτες, κέρδισε το Skills Contest All Star Weekend δίχως να έχει απολύτως καμία ικανότητα και, το χειρότερο από όλα, πρωταγωνίστησε στο χειρότερο, πιο αχρείαστο και ασεβές sequel στην ιστορία του κινηματογράφου
Στο shooting guard παίζει ο James Harden, ο άνθρωπος που αν το παιχνίδι του, που βασίζεται στα μπασίματα με eurostep, που κινούνται στο θολό όριο των βημάτων και του και επιδιώκουν την επαφή για να κερδίσουν βολές, δεν ήταν τόσο εκνευριστικό θα ήταν ο MVP της περσινής σεζόν. Από πίσω έρχεται ο Jason Terry, 38 χρονών άνθρωπος, που ακόμη και σε αυτή την ηλικία κάνει τον πανηγυρισμό με το jet.
Στο small forward, αν εξαιρέσουμε τη θητεία του Trevor Ariza στους Lakers, o Γιάννης Χάτσιος του ΝΒΑ, Corey Brewer, και ο K.J. McDaniels που φρόντιζε αδέσποτα είναι αξιολάτρευτοι. Αλλά βέβαια, υπάρχει η υπέρτατη βλακόφατσα του Sam Dekker, ο οποίος έχει καταστρέψει φιλίες ετών, αφού με το Wisconsin τη μία μέρα έπαιζε σαν το καλύτερο τριάρι του κόσμου και την επομένη εξαφανιζόταν τελείως, οδηγώντας σε διαλόγους – “Τι παικταράς είναι το τριάρι του Wisconsin;” – “Τι λες ρε άσχετε το Wisconsin είναι αυτό που έχει την ομαδάρα και τον κατσαπλιά στο τρία!”.
Για power forward έχουν τον Terrence Jones, που έχει τα υλικά και περνάει και το eye test για να είναι το τεσσάρι του 21ου αιώνα, αλλά ακόμη κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί δεν μπορεί να είναι ο παίκτης που θα πρέπει να είναι. Μαζί του παίζει ο καλύτερος Λιθουανός μπασκετμπολίστας της περσινής σεζόν, ο Donatas Moteijunas, που έχει τεράστιο ταλέντο, αλλά υπάρχουν στιγμές που δεν είναι τίποτα άλλο από τον Μαυροκεφαλίδη της Βαλτικής. Και, επιπλέον, έρχεται και ο Montrezl Harrell, γνωστός και ως “ο Farried, αλλά με περισσότερα άσκοπα σύμφωνα”.
Στο center έχουν τον άνθρωπό που έκλεψε το προσωνύμιο Superman από το νόμιμο κατοχό του, κέρδισε ένα διαγωνισμό καρφωμάτων δίχως να καρφώσει και εκβίασε χυδαία την ομάδα του να τον παραχωρήσει σε μια γελοία σαπουνόπερα, αφού τους είχε προηγουμένως εκβιάσει να απολύσουν τον προπονητή του και τους κρατούσε ομήρους με αιτήματα “να γελάνε με τις κλανιές του και να τον ταΐζουν καραμέλες”.
Και αυτός ο παίκτης είναι τόσο αντιπαθής που βγάζει στα playoffs νούμερα που την δεκαετία του ’80 θα του είχαν εξασφαλίσει την δικιά του μονοθεϊστική θρησκεία και ο κόσμος ακόμη τον υποτιμά.
Από πίσω του έχει έναν 20χρονο Ελβετό, που καρφώνει αναίσθητα οτιδήποτε κινείται, αλλά τελείωσε την κανονική περίοδο με εξωπραγματικό 17,4% στις βολές, με 4/23, και κάνει τον Howard μπροστά του να φαντάζει Calderon.
Το μαντείο του Ball Hog
Το εκπληκτικό βάθος των Rockets θα τους επιτρέπει να είναι απολύτως αδυσώπητοι, πνίγοντας τις αντίπαλες άμυνες με τον φρενήρη ρυθμό τους και την αθλητικότητα όλων των παικτών που διαθέτουν. Θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν απέναντι σε οποιόδηποτε τραυματισμό και θα τερματίσουν, εκτός απροόπτου, κοντά στην κορυφή της Άγριας Δύσης.
Στα playoffs θα επαναλάβουν την περσινή τους πορεία φθάνοντας μέχρι τον Τελικό της Δυτικής Περιφέρειας.
Αλλά εκεί θα υποκύψουν στις αδυναμίες τους, όπως πολύ σωστά υπενθυμίζει και ο Bun B των UGK στον ύμνο της ομάδας του Houston, που θα ακούγεται διαρκώς από τα μεγάφωνα του Toyota Center:
“Watch the cowards tryin’ to Hack-a-Howard, cause they one on one they gonna get devoured”
Straight outta το youtube channel του Daryl Morey.
Mitsos Mavrakis
Latest posts by Mitsos Mavrakis (see all)
- The Ball Hog 2021 Hater Awards - May 20, 2021
- Η δυναστεία που κράτησε 19 νύχτες - April 14, 2021
- Bubble Jeopardy - August 21, 2020
- Sapir-Whorf Hypothesis in the NBA - April 18, 2020
- Do’s and Don’ts για τον Κορονοϊό: NBA edition - March 26, 2020
| ↑1 | ναι, τα θαύματα της Κωνσταντινούπολης, τόσο σε μπάσκετ, όσο και ποδόσφαιρο ωχριούν στα δικά μου μάτια |
|---|---|
| ↑2 | Nick Johnson, Joey Dorsey, Pablo Prigioni και Παπανικολάου, με μονάχα τον πρώτο να παραμένει στο roster των Nuggets |
| ↑3 | σε αυτό το σημείο απλά να διατυπωθεί, για τον εσωτερικό διάλογο, η ένσταση του editor, όπως αυτή έχει διατυπωθεί και σε παλαιότερα κείμενα: ο McHale, λοιπόν, πρέπει πλέον να συγκαταλέγεται στα πλεονεκτήματα αυτής της ομάδας και όχι στα μειονεκτήματα. Με προϊστάμενό του τον ευφυή και πρωτοπόρο Morey, ο οποίος απαιτεί πολύ συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού, ό,τι δηλαδή τα analytics επιτάσσουν, ο McHale όχι μόνο καταφέρνει να αποδώσει το πλέον σύγχρονο και αποτελεσματικό μπάσκετ, αλλά όπως το ίδιο το παρόν κείμενο έχει ήδη σημειώσει, καταφέρνει αυτό το αποτέλεσμα ανεπηρέαστος από τραυματισμούς ή αλλαγές στο ρόστερ. Κατάφερε πέρσι να εντάξει ομαλότατα όλους τους νέους παίχτες, πάνω από το μισό του ρόστερ, που το front office του έφερε εν μέσω περιόδου πέρσι, αντιμετωπίζοντας μάλιστα σωρεία τραυματισμών βασικότατων παιχτών. Για τους περισσότερους προπονητές, ακόμα και του κορυφαίου επιπέδου, όλα τα προαναφερθέντα θα ήταν μία σειρά από εύλογες δικαιολογίες. Όμως ο McHale δεν χρησιμοποίησε ούτε μία από αυτά τα γεγονότα ως τέτοια, και συνέχισε να τρέχει μία ομάδα ομαλότατα και αποδοτικότατα. Το γεγονός αυτό τον κατατάσσει, είτε μας αρέσει, είτε όχι, στους κορυφαίους προπονητές της περσινής περιόδου του ΝΒΑ κατά την ταπεινή μου άποψη. ΝΡ |
| ↑4 | ακόμα και ενδοBallHogικά όπως διαπιστώσατε ανωτέρω |
