Ομάδα που παράπαιε στα 2/3 της περσινής σεζόν, έκανε εκπληκτικό finish, παρουσιάζοντας την καλύτερη άμυνα που έχει εμφανιστεί στο ΝΒΑ εδώ και πάνω από 10 χρόνια. Διαθέτει νεανικό κορμό με πλούσιο ταλέντο, αλλά και μία τεράστια τρύπα στη θέση του PG. Είναι κοινό μυστικό πως αποτελεί τη βασική διεκδικήτρια της 8ης θέσης των playoffs της Δυτικής Περιφέρειας. Θα τα καταφέρει; Ας εξετάσουμε το ερώτημα αυτό αναλυτικότερα.
Τι κάνατε πέρσι;
Πρώτη χρονιά στον πάγκο ομάδας ΝΒΑ σαν πρώτος προπονητής για τον Quin Snyder η σεζόν 2014-15 και κατάφερε να οδηγήσει την Utah σε ρεκόρ 38 νικών και 44 ηττών. Όμως η σεζόν της ομάδας δεν μπορεί να αναλυθεί ενιαία. Και τούτο καθώς μέχρι το All Star το ρεκόρ της ομάδας ήταν στο 19-34, με την άμυνά τους να είναι η 27η της λίγκας. Ώσπου στο ΝΒΑ λαμβάνει χώρα το All Star Break στις 14-16 Φλεβάρη 2014, με το trade deadline να ακολουθεί λίγες μόνο μέρες αργότερα, στις 19 Φλεβάρη. Τη μέρα εκείνη η τοξικότητα του Enes Kanter απομακρύνεται από την ομάδα, με προορισμό την OKC, και δίνεται η δυνατότητα στο αστέρι του Gobert να λάμψει. Το αποτέλεσμα; Στριφνό, ενδεχομένως για το μάτι, αλλά μπασκετικά εκθαμβωτικό και ακραία αποτελεσματικό. Καθόλη τη διάρκεια της άνοιξης οι χερούκλες του Γάλλου έμοιαζαν να εμποδίζουν κάθε μπάλα που κινούταν στη ρακέτα, ο Hayward παραφύλαγε στην weak side, έτοιμος να κλέψει μπάλες και να φύγει στον αιφνιδιασμό και ο Elijah Millsap παρενοχλούσε -δίχως ντροπές- κάθε αντίπαλο που του χρεωνόταν. Και κάπως έτσι οι Jazz κατάφεραν στα τελευταία 29 παιχνίδια τους 19 νίκες, ένα ποσοστό νικών της τάξης του 0,65, που προβαλλόμενο σε ολόκληρη σεζόν ισοδυναμεί με 54 νίκες. Σε αυτά τα 29 τελευταία παιχνίδια οι Jazz επέτρεπαν μόλις 94,8 πόντους ανά 100 κατοχές1)στατιστικά από το NBA.com/stats, έχοντας μακράν την αποτελεσματικότερη άμυνα της λίγκας. Η δεύτερη αποτελεσματικότερη, μάλιστα, ήταν εκείνη των Memphis Grizzles, με defensive rating 99,4. Για να γίνει καλύτερα κατανοητή πόσο μεγάλη είναι αυτή η διαφορά των 4,6 πόντων στο defensive rating, να σημειώσουμε πως πέρσι η Utah έχασε 18 παιχνίδια με διαφορά μικρότερη των 5 πόντων. Σε περίπτωση δε, που η συγκεκριμένη απόδοση μπορούσε να διατηρηθεί για μία ολόκληρη σεζόν θα μιλούσαμε για την καλύτερη αμυντική επίδοση στο NBA μετά από εκείνη του San Antonio τη σεζόν 2003-04, που τους οδήγησε σε 57 νίκες. Η αμυντική μεταμόρφωση της ομάδας ήταν τόσο εντυπωσιακή.
Επιπλέον, η ομάδα έγραψε για την ίδια περίοδο διαφορά πόντων +8,4 (5η στο ΝΒΑ), έπαιρνε το 54,2% των διεκδικούμενων αμυντικών rebounds (2η στο ΝΒΑ), και κρατούσε τα ποσοστά ευστοχίας των αντίπαλων ομάδων στο 41,4% συνολικά (1η στο NBA) και στο 33,2% στα τρίποντα (4η στο NBA).
Και καθώς η τελευταία γεύση είναι εκείνη που μένει στο στόμα, οι Jazz ολοκλήρωσαν την χρονιά έχοντας αφήσει την εντύπωση μίας ιδιαίτερα ελπιδοφόρας νεανικής ομάδας. Ο Hayward έβγαλε νούμερα All Star, με μέσο όρο 19,1 πόντους, 4,9 rebounds και 4,1 assists2)ο μόνος παίχτης με τέτοια statline που δεν έγινε All Star πέρσι, οι Gobert και Favors κινήθηκαν σε double-double μέσους όρους, καταγράφοντας τα -ακόμα εντυπωσιακότερα- 16o και 14ο καλύτερο PER3)Player Efficiency Rating της λίγκας αντίστοιχα, ενώ και οι rookies Dante Exum (#5) και Rodney Hood (#23) έδειξαν πως αποτελούν σημαντικούς παίχτες για το μέλλον του franchise. Στα αρνητικά της σεζόν, ο τραυματισμός του Alec Burks στον ώμο, που του επέτρεψε να παίξει μόλις για 27 παιχνίδια και η επίθεση της ομάδας, που, σε αντίθεση με την άμυνα, παρέμεινε μέτρια καθόλη τη διάρκεια της σεζόν (15η στο ΝΒΑ). Σε γενικές γραμμές, η τελική περσινή τους εικόνα δεν ήταν διαφορετική από αυτή που είχε σκιαγραφήσει ο Gus από τον Απρίλη.
Ενώ εμείς περιμέναμε στα ATMs
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού που μας πέρασε δεν συντελέστηκε κάτι συνταρακτικό στη χώρα των Μορμόνων. Ο κορμός της ομάδας παρέμεινε ο ίδιος, ενώ, ως ενίσχυση αυτού, στην ομάδα ήρθαν οι Tibor Pleiss (από την Barcelona), Raul Neto (από τη Murcia) και Jeff Withey (από τους Pelicans), ενώ στο draft επιλέχθηκε στο #12 ο PF Trey Lyles του Kentucky. Μοναδική αποχώρηση, αυτή του Jeremy Evans, με προορισμό το Dallas.
Το σημαντικότερο, όμως, γεγονός για τον οργανισμό δεν ήταν άλλο από τον σοβαρό τραυματισμό του Exum, κατά τη διάρκεια αγώνα με την εθνική ομάδα της χώρας του, της Αυστραλίας, όπου υπέστη ρήξη πρόσθιου χιαστού που θα τον αφήσει εκτός αγωνιστικής δράσης για όλη τη διάρκεια της σεζόν. Ο Exum μπορεί να μην κατάφερε να δικαιώσει απόλυτα τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί γύρω από το όνομά του πριν από το draft του 2014, παρουσιαζόμενος μάλλον άγουρος και ανέτοιμος για τόσο υψηλό επίπεδο στα 19 του, και μάλιστα για τις απαιτήσεις μίας τόσο καίριας θέσης, όσο αυτή του PG, αλλά παρά την μικρή συνεισφορά του οργανωτικά και επιθετικά, αμυντικά είχε σημαντική συνεισφορά -σίγουρα όχι παραπλήσια ή ανάλογη του Gobert- στην μεταμόρφωση της ομάδας κατά το τελευταίο τρίτο της περσινής σεζόν. Το χειρότερο με τον τραυματισμό του, όπως για κάθε παίχτη τέτοιας ηλικίας, είναι πως πέρα από τη στέρηση της αγωνιστικής συνεισφοράς του στην ομάδα, ανακόπτεται και η εξέλιξη του ίδιου του παίκτη, ο οποίος θα στερηθεί τη δυνατότητα δουλειάς, εκγύμνασης, προπόνησης, αλλά και απόκτησης εμπειριών μέσα από τους αγώνες.
Depth Chart
| PG | Dante Exum | Trey Burke | Raul Neto | Bryce Cotton |
| SG | Alec Burks | Rodney Hood | Elijah Millsap | |
| SF | Gordon Hayward | Joe Ingles | Chris Johnson | |
| PF | Derrick Favors | Trevor Booker | Trey Lyles | Grant Jerrett |
| C | Rudy Gobert | Tibor Pleiss | Jeff Withey | Jack Cooley |
Mη οριστικοποιημένο ακόμα το ρόστερ της Utah, με τους Jack Cooley, Grant Jerrett και Chris Johnson να είναι οι πιθανότεροι παίχτες που δεν θα καταφέρουν να λάβουν θέση στην τελική 15άδα.
Πλεονεκτήματα
Άμυνα & Ομοιογένεια
Η παραμονή του Snyder στο τιμόνι της ομάδας και η διατήρηση του κορμού αυτής, θεωρητικά θα επιτρέψει στους Jazz να διατηρήσουν σε υψηλό επίπεδο την ασφυκτική άμυνά τους. Ακόμα κι αν όχι στα περσινά στραγγαλιστικά επίπεδα, θα πρέπει να συμβούν απρόβλεπτα πράγματα για να μην διαθέτουν μία από τις πέντε καλύτερες άμυνες της λίγκας. Διαθέτουν, άλλωστε, ενδεχομένως το καλύτερο δίδυμο rim protectors του ΝΒΑ, στα πρόσωπα των Gobert και Favors. Αλλά και πέρα αυτών, ακόμα και στις περιόδους των αγώνων που δεν είχαν στο παρκέ τους καλύτερους αμυντικούς τους πέρσι, εξακολουθούσαν να παίζουν top επιπέδου άμυνα. Ταυτόχρονα είναι και μία από τις καλύτερες ομάδες της λίγκας στα rebounds, αμυντικά, αλλά και επιθετικά.
Επιπρόσθετα, με δεδομένο πως η τρέχουσα CBA έχει κατηγορηθεί πως ευνοεί τα μικρής διάρκειας συμβόλαια παιχτών και την διαρκή αλλαγή ομάδων από πλευράς των τελευταίων, λειτουργεί στην πράξη σε βάρος της ομοιογένειας και της χημείας, που απαιτούν μεγάλο χρόνο παραμονής του ίδιου κορμού σε μία ομάδα. Συνεπώς, η διατήρηση προπονητικού team και παικτών στην ομάδα, μόνο ως ένα επιπλέον θετικό στοιχείο σε σχέση με τον ανταγωνισμό μπορούν να καταγραφούν.
Rudy Gobert, a.k.a. “The Stifle Tower”
Με ύψος 7’2” (2,19!), άνοιγμα χεριών 7’8,5” (2,39!!), και το -δυσθεώρητο- 9’7” (2,95!!!) με τα χέρια στην ανάταση αποτελεί το τρομακτικότερο ζωντανό σκιάχτρο που έχουμε δει στο ΝΒΑ τα τελευταία χρόνια. Μετά το All Star του 2015, όταν και πήρε τη φανέλα του βασικού center της ομάδας, είχε μέσους όρους της τάξης των 35 αγωνιστικών λεπτών, με 11 πόντους, με 59% ευστοχία, 13,5 rebounds, 2,5 blocks και ένα κλέψιμο ανά παιχνίδι, κρατώντας τους αντιπάλους που σούταραν κοντά στο καλάθι κατά την εκεί παρουσία του στο εξωπραγματικό 39%, προφανώς το καλύτερο της λίγκας. Ήταν τέτοια η παρουσία του εκείνο το διάστημα που καταγράφηκε για το σύνολο των 82 αγώνων του πρωταθλήματος ως ο καλύτερος rim protector της περσινής σεζόν. Τέλειωσε το πρωτάθλημα με το, όπως γράφτηκε και ανωτέρω, 16ο καλύτερο PER, με 21,6, την μεγαλύτερη θετική διαφορά στο +/- για την ομάδα του, με +5,8, και ένα 4,3 στο VOEP4)Value Over Replacement Player – δείκτης του πόσο καλύτερος είναι ένας παίκτης σε σχέση με τον αναπληρωματικό του -επίσης το υψηλότερο της Utah- και το εξίσου εντυπωσιακό 27,2% του συνόλου των διεκδικούμενων αμυντικών rebounds όσο ήταν στο παρκέ. To ύψος του και η ενεργητικότητα του άλλαξαν το παιχνίδι της Utah και το ίδιο καθοριστικά θα είναι αυτά τα χαρακτηριστικά του και φέτος. Αναντίρρητα θα τον συναντήσουμε στην κουβέντα του Αμυντικού της Χρονιάς στα τέλη της σεζόν.
Wing Players
Τόσο σαν αντιστάθμισμα του μειονεκτήματος που θα δούμε παρακάτω, αυτό της έλλειψης αξιόπιστου PG μετά τον τραυματισμό του Exum, όσο και σαν δεδομένο, πρέπει να αναφερθεί ο πολύ καλός χειρισμός μπάλας και το καλό court vision που διαθέτουν οι πλάγιοι της Utah. Για τον Hayward αναφερθήκαμε και ανωτέρω. Είναι παίκτης που συνεισφέρει σε όλους τους τομείς της ομάδας του, σκοράροντας, μαρκάροντας, δημιουργώντας παιχνίδι, μαζεύοντας rebounds. Με αυτόν στο παρκέ η Utah πέρσι σκόραρε 104,7 πόντους ανά 100 κατοχές, απόδοση που πέφτει στο 97,9 με αυτόν στον πάγκο. Βρίσκεται ήδη στην πόρτα του δωματίου των top 5 SFs της λίγκας και χτυπάει για να μπει σε αυτό. Αν δε, βελτιώσει ακόμα περισσότερο τα περσινά του νούμερα, δεν θα περιμένει να του ανοίξουνε, αλλά θα την σπάσει και θα μπει δικαιωματικά. Μια ειδική αναφορά στο κομμάτι των playmaking abilities που διαθέτει, ο Hayward πέρσι έστησε σχεδόν τον ίδιο αριθμό pick’n’rolls, με τον αναπληρωματικό PG της ομάδας Trey Burke (και οι δύο λίγο πάνω από 500), καταγράφοντας πολύ μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα από τον τελευταίο σε αυτά.
Αντίστοιχα καλός passer είναι και ο Ingles, ο οποίος δεν είναι τόσο καλός στο p’n’r ως δημιουργός, όσο στην τροφοδοσία των ψηλών.
Στα πλεονεκτήματα της ομάδας και η επιστροφή Alec Burks. Ο Burks είναι ένα σύγχρονο combo guard που μπορεί να παίξει τόσο στο 1 όσο και στο 2, καλός χειριστής της μπάλας, ακόμα καλύτερος finisher βέβαια, και τρομακτικά αποτελεσματικός στο να πηγαίνει στις βολές5)13ος στη λίγκα τη σεζόν 2013-14. Δεν θα προκαλέσει εντύπωση αν πάρει αρκετό χρόνο στον άσσο τη σεζόν που ξεκινά.
Και φυσικά στο ρόστερ υπάρχει και ο παίχτης που όλα δείχνουν πως η επιλογή του στο #23 του draft του 2014 θα μνημονεύεται ως “ληστεία” τα χρόνια που έρχονται. Και ο λόγος για τον Rodney Hood.
Rodney Hood
Συνήθως οι παίχτες που επιλέγονται στο τελευταίο τρίτο του πρώτου γύρου του draft δεν κουβαλάνε μαζί τους και προσδοκίες για ξεχωριστά πράγματα. Παρόλα αυτά ο Hood -μεγάλος θαυμαστής του οποίου, πολύ πριν το draft του ’14 ακόμα, υπήρξε ο Μήτσος ο Μαυράκης- από την πρώτη του χρονιά στη λίγκα άφησε θετικότατες εντυπώσεις. Ιδιαίτερα μετά το All Star Game, οι αριθμοί του έφταναν τους 17,6 πόντους και τις 3,1 assists σε προβολή 36 αγωνιστικών λεπτών, ενώ σούταρε με το εντυπωσιακό 42% στα τρίποντα. Για την ίδια περίοδο η Utah είχε offensive rating 103,4 πόντων με αυτόν στο παρκέ, που έπεφτε στους 100,5 πόντους όταν καθόταν στον πάγκο.
Η ιδιαίτερη αναφορά όμως στον sophomore wing γίνεται για την εντυπωσιακή απόδοσή του στο pick’n’roll, καθώς ήταν στο 10% των πιο αποτελεσματικών παικτών της λίγκας6)αν και με μικρό δείγμα, των μόλις 109 plays σαν εκτελεστής μέσα από τέτοιες καταστάσεις. Πέρα όμως από την ικανότητά του σαν εκτελεστής στο p’n’r, ο Hood είναι ιδιαίτερα παραγωγικός και σαν δημιουργός. Διαθέτει πολύ καλή πάσα, αλλά και την ικανότητα να διαβάζει τις άμυνες και να βλέπει την weak side. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ακόλουθη φάση:
Με όλα τα παραπάνω ως δεδομένα, και βάση των δηλώσεων των ιθυνόντων της ομάδας κατά την media day, δεν θα πρέπει να μας κάνει καθόλου εντύπωση αν για μεγάλα διαστήματα των αγώνων η πεντάδα της Utah δεν διαθέτει κανένα καθαρό PG, αλλά η περιφέρειά της αποτελείται από κάποιο συνδυασμό των Burks, Hood, Hayward και Ingles.
Μειονεκτήματα
Η Επίθεση
Αν το πλάνο πέρσι ήταν να δέσει η άμυνα, να βρεθεί εκεί χημεία και μετά θα λυθεί και το επιθετικό πρόβλημα της ομάδας, τότε δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος ανησυχίας. Άλλωστε, ο ρυθμός των αγώνων από επιλογή διατηρούνταν τόσο χαμηλός πέρσι (η Utah τελείωσε τη σεζόν 30η σε pace), μιας και με αυτόν τον τρόπο περιορίζονται οι όποιες δυνατότητες αιφνιδιασμού των αντιπάλων. Ένα πρόσθετο πρόβλημα είναι η επιθετική συνύπαρξη των Favors και Gobert. Ο συνδυασμός των δύο στην frontcourt ουσιαστικά αποκλείει την αύξηση του ρυθμού για την Utah. Και όσο εντυπωσιακά είναι πέρσι τα νούμερά τους σε ατομικό επίπεδο, αλλά και η αμυντική απόδοσή τους κατά την κοινή τους συνύπαρξη στο παρκέ (857 λεπτά συνολικά πέρσι, με 96,2 defensive rating), τόσο προβληματική φαντάζει η επίθεση της ομάδας στο ίδιο διάστημα, μιας και περιόριζαν την ομάδα στους 100,9 πόντους ανά 100 κατοχές. H, μάλλον αναποτελεσματική, επιθετική συνεργασία των δύο εξισορροπεί κάπως την τεράστια αμυντική συνεισφορά της συνεργασίας τους. Και με δεδομένα τα επιθετικά προσόντα και δυνατότητες του Gobert, που περιορίζονται στα λίγα μέτρα από το στεφάνι και, ιδανικά, απλά κάποιος να πετάει την μπάλα κάπου γύρω σε αυτό και μετά αυτός ξέρει τί θα κάνει, η προσπάθεια λύσης της εξίσωσης μετατίθεται στον Favors. Ο τελευταίος, περνώντας αναγκαστικά χρόνο στο 4, θα πρέπει να διευρύνει το εύρος του σουτ του, φτάνοντας το ενδεχομένως ακόμα και στο τρίποντο.
Και να ζητείται αυτό από τον Favors, προκειμένου να βρει καλύτερη ισορροπία επιθετικά η ομάδα, είναι μάλλον άδικο. Και τούτο καθώς μιλάμε για τον παίκτη που στα σουτ τριών μέτρων (10 πόδια) και κοντύτερα στο καλάθι ήταν ο τρίτος πιο εύστοχος της λίγκας, πίσω μόνο από LeBron και Davis, με πάνω από 60%, ανάμεσα στους παίχτες που πήραν τουλάχιστον όσα σουτ πήρε κι αυτός. Αντίθετα, από το mid-range (15 με 24 πόδια απόσταση από το καλάθι – από τα 4,5 μέτρα, δηλαδή από το καλάθι, και ως το τρίποντο) πέρσι σούταρε με το αποκαρδιωτικό 34,2% σε 178 προσπάθειες. Όσο για το τρίποντο, εκεί κι αν απαιτείται τεράστια προσπάθεια, μιας και ο Favors έχει 1/12 στο σύνολο της καριέρας του. Και όλες αυτές οι προσαρμογές στο παιχνίδι του απαιτούνται από τον 14ο καλύτερο παίχτη του περσινού πρωταθλήματος σε όρους PER.
Η θέση του Point Guard
Η Utah για δύο συνεχόμενα draft, εκείνα του 2013 και 2014, έδινε την πρώτη της επιλογή για να διαλέξει point guard. Το 2013 διάλεξε στο #9 τον Trey Burke (ενώ στο #11 επιλέχτηκε ο, μετέπειτα Rookie of the Year, Michael Carter-Williams και στο #17 ο Dennis Schröder) και το 2014 στο #5 επέλεξαν τον Dante Exum (ενώ στο #6 επιλέχτηκε ο Marcus Smart και στο #10 ο Elfrid Payton) και παρόλα αυτά το μεγάλο πρόβλημα της ομάδας βρίσκεται ακριβώς σε αυτή τη θέση. Και ακόμα κι αν είναι αυταπόδεκτο πως ο Exum έχει το κορμί για να μπορέσει να σταθεί στη λίγκα και η εξέλιξή του ανακόπηκε από το ατυχές συμβάν του σοβαρού τραυματισμού του, τα δείγματα κατά την πρώτη του χρονιά δεν ήταν τέτοια που να δικαιολογούν την επιλογή του στο #5, ειδικά με τις εναλλακτικές στη θέση που υπήρχαν διαθέσιμες παρακάτω στο draft. Από την άλλη, ο Burke στις δύο πρώτες του χρονιές έχει δείξει πως είναι κακός παίκτης. Με όποιο μέτρο αξιολόγησης κι αν επιλέξει κανείς. Την περσινή σεζόν κατατάχθηκε ως το 55ο PG σε μία λίστα 83 τέτοιων ως προς το +/- τους στους αγώνες, ενώ η ομάδα του ήταν κατά τρεις ολόκληρους πόντους καλύτερη όταν αυτός καθόταν στον πάγκο. Στην rookie χρονιά του σούταρε με 90,3% από τη γραμμή των βολών και κατάφερε να πέσει κατά 15% στη sophomore χρονιά του, σουτάροντας με 75,2%. Το πρώτο ποσοστό ήταν το 2ο καλύτερο που έχει καταγραφεί στην ιστορία της λίγκας από rookie που έχει εκτελέσει πάνω από 100 βολές και το δεύτερο τον κατατάσσει το χειρότερο 1/3 των PGs της λίγκας σε ευστοχία βολών για την περσινή σεζόν. Επιπρόσθετα, από το σύνολο των 111 παικτών που σούταραν όσο και ο Burke τις τελευταίες δύο σεζόν, ήτοι 1.902 σουτ και πάνω, ο Burke κατατάσσεται 107ος σε eFG%7)Effective Field Goal Percentage: (FG+0,5x3P)/FGA, με 43,6%. Το μόνο θετικό σε αυτό ότι οι Westbrook και Kidd έχουν χειρότερο eFG στην καριέρα τους και ότι ο Burke είναι μόλις 22 χρονών και μπορεί να βελτιωθεί. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι ο Burke, ερχόμενος στη λίγκα, θεωρούνταν ένα επιθετικό PG με καλό σουτ. Και μάλλον δεν είναι καλό να είσαι τόσο κακός στο “καλό” χαρακτηριστικά σου.
Και τούτο γιατί αμυντικά η μικρή -για τη λίγκα- σωματοδομή του αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για να σταματήσει τα αντίπαλα PGs. Και καθώς η Utah βρίσκεται στη Δυτική Περιφέρεια αυτά είναι οι Curry, Paul, Westbrook, Lillard, Parker, κ.α. Πρόβλημα.
Οι εναλλακτικές που αποκτήθηκαν δεν είναι αμελητέες. Ο Bryce Cotton είναι τρομερά αθλητικός και έχει το πλεονέκτημα να γράφει στο βιογραφικό του πως γυάλισε στο μάτι των Spurs όταν είχε περάσει undrafted στο draft του ’14, παίζοντας για την D-League ομάδα τους μέχρι να δοκιμαστεί από τους Jazz.
Πολύ καλή περίπτωση θεωρείται και ο Raul Neto, ένας χαρισματικός οργανωτής, αλλά με μειονέκτημα το κακό μακρινό σουτ του. Μειονέκτημα και των δύο, βέβαια, το μέγεθός τους και η δυνατότητά τους να μαρκάρουν ψηλότερα και μακρύτερα PGs.
Το Front Office
Ενδεχομένως αναφέρονται στα μειονεκτήματα με μία δόση υπερβολής. Η ομάδα βγαίνει ενισχυμένη από ένα επιτυχημένο, καθώς δείχνει, πλάνο ανοικοδόμησης. Παρόλα αυτά, το γεγονός της επιλογής στα draft του 2013 και 2014 των Burke και Exum πρέπει να χρεωθούν εδώ -ιδίως του πρώτου- ως μη επιτυχημένες8)να μην παρεξηγηθούμε, ο Exum είναι καλή επιλογή. Αλλά και μόνο η προσπάθεια σκέψης σε αυτήν την άμυνα των Jazz του Smart στη θέση του προκαλεί τρόμο.. Επιπλέον στον G.Μ. της ομάδας, Dennis Lindsey, χρεώνεται και το γεγονός πως μία σειρά από παίχτες αποχώρησαν από την ομάδα, κατά την εφαρμογή του rebuilding program χωρίς κανένα ή παρά με ελάχιστα ανταλλάγματα. Οι Al Jefferson, Paul Millsap, Mo Williams, ακόμα και ο Randy Foye, αποχώρησαν από την ομάδα ελεύθεροι, αντί να δοθούν έναντι ανταλλαγμάτων, picks ή παιχτών. Μόνο για τον Kanter, που αποχώρησε από την ομάδα για την Oklahoma, όταν η τελευταία καιγόταν για κάποιον παίχτη να τη βοηθήσει να μπει στα playoffs του ’15 και να αποδείξει στους superstars της ότι ενδιαφέρεται για το καλό της ομάδας παραπάνω από τους ισοσκελισμένους ισολογισμούς του λογιστηρίου της, λήφθηκε ένα πακέτο που μπορεί να θεωρηθεί μελλοντικά ουσιαστικό σαν αντάλλαγμα9)1st round pick 2017 και τα δικαιώματα του Tibor Pleiss, που από φέτος είναι στο roster, αλλά, και πάλι, λόγω της κατάστασης του συνομιλητή, τα ανταλλάγματα μπορούσαν να είναι μεγαλύτερα.
Ακόμα και τώρα, με όλο αυτόν τον χώρο που διαθέτει στο cap, μιας και πέρα των Hayward, Favors και Burke, η πλειονότητα των υπολοίπων παικτών είναι είτε σε rookie, είτε σε minimum συμβόλαια, το front office δεν δείχνει διάθεση να προβεί σε μία κίνηση ενίσχυσης της μόνης προβληματικής θέσης του ρόστερ, εκείνης του PG, με αντάλλαγμα ένα μελλοντικό pick πρώτου γύρου και/ή τον Burke, ώστε να μην χαθεί η ευκαιρία που φέτος ανοίγεται για τη διεκδίκηση της ανοιχτής 8ης θέσης της Δυτικής Περιφέρειας. Ενδεχόμενη απώλεια αυτής, στην απραξία του front office θα πρέπει να καταλογιστεί.
Προπονητής
Προπονητής της ομάδας για δεύτερη σεζόν θα είναι ο Quin Snyder. Ο 48χρονος Snyder προπονεί επαγγελματικά από την ηλικία των 26 ετών, όταν και ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα σαν βοηθός προπονητής στους Los Angeles Clippers. Το 1993 μεταπήδησε στο κολεγιακό πρωτάθλημα, αρχικά σαν assistant στο Duke (1993-1999) και στη συνέχεια σαν head coach του Missouri, όπου και έκατσε 6,5 σεζόν, ως το 2006, με συνολικό ρεκόρ 126-91. Μετά από ένα πέρασμα στην D-League και τους Austin Toros, την περίοδο 2007-10, επέστρεψε στους πάγκους του ΝΒΑ ως βοηθός, αρχικά στους Sixers και στη συνέχεια στους Lakers, για μία σεζόν στην κάθε ομάδα. Στο προπονητικό team του Mike Brown γνώρισε τον Ettore Messina, τον οποίο ακολούθησε ως βοηθός του, την σεζόν 2012-13 στον πάγκο της CSKA Μόσχας. Την επόμενη σεζόν επιστρέφει στο ΝΒΑ, για να κάτσει δίπλα στον Mike Budenholzer ως ο πρώτος βοηθός του στους Atlanta Hawks. Έναν χρόνο αργότερα, την περσινή σεζόν 2014-15 αναλαμβάνει τους Utah Jazz σαν πρώτος προπονητής.
Η καριέρα του σαν προπονητής χαρακτηριζόταν από την ικανότητά του να εξελίσσει τις αγωνιστικές δυνατότητες των παιχτών του και αυτό το χαρακτηριστικό του βιογραφικού του έπαιξε τον κυριότερο ρόλο στην πρόσληψή του από τους Jazz. Kαι κατά την πρώτη σεζόν του στην ομάδα δικαίωσε απόλυτα την επιλογή των τελευταίων.
Στα αγωνιστικά, ο δύσκολος γρίφος προς επίλυση παραμένει η κάλυψη της θέσης του point guard, με πιθανότερη λύση, όπως αναφέρθηκε και ανωτέρω, τη μη χρήση καθαρού point guard.
Στα υπόλοιπα, δεδομένα στο μπάσκετ η άμυνα είναι η βάση πάνω στην οποία χτίζεται κάθε επιτυχία. Και πλέον στην ομάδα της Utah αυτή η βάση υπάρχει. Το ζητούμενο τη φετινή σεζόν για τον Snyder είναι να καταφέρει να εξελίξει το παιχνίδι της ομάδας του στο επιθετικό μισό, χωρίς να χρειαστεί να απολέσει σημαντικό μέρος της αποτελεσματικότητας αυτής στο αμυντικό κομμάτι. Αν δε, καταφέρει και χτίσει μία top 10 επίθεση, τότε θα μιλάμε για μία ομάδα διεκδικήτρια του τίτλου και το όνομά του ανάμεσα σε εκείνα των υποψηφίων για Coach of the Year.
Ότι “γυαλίζει το μάτι του” πάντως είναι γεγονός.
Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια
Για το αμυντικό στραγγάλισμα του ταλέντου των μεγαλύτερων μπασκετικών υπερόπλων του σύγχρονου μπάσκετ. Για το δίδυμο των πορτιέρηδων Gobert και Favors να τραμπουκίζουν κόσμο, μην επιτρέποντας την είσοδο στο ζωγραφιστό με κανενός είδους διαπίστευση. Για την live παρακολούθηση της καθιέρωσης του Hayward στην elit των SFs της λίγκας. Για την ζωντανή διαπίστωση της περαιτέρω ωρίμανσης του ταλέντου του Hood. Για τις γκριμάτσες μίσους και οργής του Snyder. Για την παρουσίαση του πιο επιτυχημένου rebuilding program10)του Milwaukee είχε μεγαλύτερη δόση τύχης, απ’ότι σχεδιασμό, μιας και ποτέ δεν ήταν στο πλάνο η κατάρρευση τη σεζόν 2013-14, που οδήγησε στο #2 pick και τον Jabari Parker των τελευταίων ετών, ενός προγράμματος που Wolves, Μαντζούκας Sixers και πάλι Μαντζούκας Magic ονειρεύονται κάποια στιγμή να πετύχουν. Ναι, υπάρχουν αρκετοί πολύ καλοί λόγοι να ξενυχτίσει κανείς για τη φετινή Utah.
To Μαντείο του Ball Hog
Η αλήθεια είναι πως η Utah δεν αποτελεί πια την ψαγμένη απάντηση στην ερώτηση “ποια ομάδα θα κατακτήσει την 8η θέση11)μόνο αυτή είναι ανοιχτή, εκτός συγκλονιστικών τραυματισμών και λοιπών απρόοπτων στα playoffs της φετινής Δύσης;”. Δεν είναι πια καν το κοινό μυστικό.
Based on what I'm seeing in free agency, I'm expecting the Utah Jazz to get back to the playoffs next season.
— Marc J. Spears (@MarcJSpears) July 3, 2015
Πόσο δε, που από το καλοκαίρι αρκετοί -σημαντικοί12)από αυτούς που “πληρώνουν για αυτό που λένε” / σε μία προσπάθεια -κάκιστης μάλλον- μετάφρασης/απόδοσης του “put your money where your mouth is” στα ΝΒΑικά-, όπως ο Bob Βούλγαρης, το πάνε και ακόμα παραπέρα:
https://twitter.com/haralabob/status/620795355211280384
https://twitter.com/haralabob/status/621118637655482368
Στην επιστροφή στο σήμερα, στο καλό σενάριο, οι παίχτες της Utah διατηρούν την καλή αμυντική τους λειτουργία, οι νεαροί παίχτες ωριμάζουν αγωνιστικά και, επιθετικά, τα προβλήματα σε spacing και σε οργάνωση λύνονται εσωτερικά με την ομάδα να φτάνει τις 48 νίκες. Στο κακό σενάριο τα επιθετικά προβλήματα είναι τέτοια, που δεν επιτρέπουν στην ομάδα να λειτουργήσει και οι νίκες κατακτιούνται μέσα από ηρωικές αμυντικές επιδόσεις. Στο δεύτερο σενάριο οι 40 νίκες επιτυγχάνονται, αλλά δεν είναι δεδομένο πως θα αρκούν για είσοδο στα playoffs. Ένας επιπλέον τραυματισμός δε, μπορεί να μετατρέψει τη σεζόν από χρονιά εκτόξευσης σε καταστροφική. Εντύπωση του γράφοντα, πάντως, είναι πως το καλό σενάριο είναι πιο πιθανό, με συνέπεια οι 45 νίκες να επιτυγχάνονται και αυτές να είναι αρκετές για επάνοδο των Jazz στην post season.
Nicolas Radicopoulos
Latest posts by Nicolas Radicopoulos (see all)
- Farewell to Arms 2019: #2 Golden State Warriors - June 17, 2019
- Farewell to Arms 2019: #3 Milwaukee Bucks - June 16, 2019
- BallHog’s NBA Finals 2019 Walkaround Game #6: “Dynasty Down; All Hail the New King from the North” - June 14, 2019
- Farewell to Arms 2019: #12 San Antonio Spurs - June 10, 2019
- Farewell to Arms 2019: #21 Minnesota Timberwolves - June 2, 2019
| ↑1 | στατιστικά από το NBA.com/stats |
|---|---|
| ↑2 | ο μόνος παίχτης με τέτοια statline που δεν έγινε All Star πέρσι |
| ↑3 | Player Efficiency Rating |
| ↑4 | Value Over Replacement Player – δείκτης του πόσο καλύτερος είναι ένας παίκτης σε σχέση με τον αναπληρωματικό του |
| ↑5 | 13ος στη λίγκα τη σεζόν 2013-14 |
| ↑6 | αν και με μικρό δείγμα, των μόλις 109 plays |
| ↑7 | Effective Field Goal Percentage: (FG+0,5x3P)/FGA |
| ↑8 | να μην παρεξηγηθούμε, ο Exum είναι καλή επιλογή. Αλλά και μόνο η προσπάθεια σκέψης σε αυτήν την άμυνα των Jazz του Smart στη θέση του προκαλεί τρόμο. |
| ↑9 | 1st round pick 2017 και τα δικαιώματα του Tibor Pleiss, που από φέτος είναι στο roster |
| ↑10 | του Milwaukee είχε μεγαλύτερη δόση τύχης, απ’ότι σχεδιασμό, μιας και ποτέ δεν ήταν στο πλάνο η κατάρρευση τη σεζόν 2013-14, που οδήγησε στο #2 pick και τον Jabari Parker |
| ↑11 | μόνο αυτή είναι ανοιχτή, εκτός συγκλονιστικών τραυματισμών και λοιπών απρόοπτων |
| ↑12 | από αυτούς που “πληρώνουν για αυτό που λένε” / σε μία προσπάθεια -κάκιστης μάλλον- μετάφρασης/απόδοσης του “put your money where your mouth is” |
