NBA Previews 2015-16: Charlotte Hornets

Τι κάνατε πέρυσι από το 1988;

Ιστορική παραδρομή

Charlotte Hornets, Charlotte Bobcats, New Orleans Hornets, New Orleans Pelicans, Oklahoma City Hornets, Oklahoma City Thunder, Seattle Supersonics, whaaat? Για ποια ομάδα είναι αυτό το preview τελικά; Πιο εύκολα θυμάται κανείς ποιος τα είχε με ποια στο Beverly Hills 90210¹⁾Μόλις συνειδητοποίησα ότι η παρομοίωση είναι πολύ old school. I’m too old for this shit. ή έστω πόσες ήταν οι γυναίκες του Barney Stinson στο How I Met Your Mother, παρά την επίσημη ιστορία των Charlotte Hornets. Στις επόμενες δύο παραγράφους, τις οποίες οι βιαστικοί μπορούν να παραλείψουν, θα γίνει μια μοναδική προσπάθεια για τα ελληνικά δεδομένα, για να δοθεί μια πλήρης ζωολογική εξήγηση για την ιδιοκτησία σφιγγών, αγριόγατων και πελεκάνων.

Οι Charlotte Hornets ιδρύθηκαν το 1988, και με γρήγορη εξέλιξη έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλείς, χάρη στην ομάδα των mid-90s, των εμβληματικών Alonzo Mourning, Larry Johnson, Muggsy Bogues. Το 2002-03, μετά από εγκληματικά κι ερωτικά σκάνδαλα του ιδιοκτήτη τους, George Shinn, μεταφέρθηκαν στη Νέα Ορλεάνη (ως New Orleans Hornets, διατηρώντας τα ιστορικά δικαιώματα). Το 2005 με 2007, λόγω του τυφώνα Κατρίνα, αναγκαστικά μετακόμισαν στην Oklahoma City (ως Hornets, και πριν εμφανιστούν οι Thunder, οι οποίοι προϋπήρχαν ως Sonics στο Seattle). To 2008, επέστρεψαν στη Νέα Ορλεάνη και το 2013 μετονομάστηκαν σε New Orleans Pelicans.

• Rewind sound effect

Το 2004, μετά από δύο χρόνια χωρίς μπάσκετ στην Charlotte (λόγω της φυγής των Hornets για τη Νέα Ορλεάνη), δημιουργήθηκε ένα νέο franchise, οι Charlotte Bobcats. Το 2013, όταν οι New Orleans Hornets έκαναν shapeshift σε Pelicans, οι Αγριόγατες (Bobcats) βρήκαν την ευκαιρία να επανακτήσουν το αρχικό όνομα της πόλης (Hornets). Έτσι, σε συμφωνία με τη Νέα Ορλεάνη, οι Pelicans επέστρεψαν τα δικαιώματα στη Charlotte, βάζοντας ένα feel-good τέλος στο χρονολογικό κομφούζιο που θύμιζε ταινίες Back to the Future²⁾παρεμπιπτόντως το άρθρο δημοσιεύεται στις 21/10/2015 που είναι η Back to the Future Day.

Επιγραμματικά, κι όπως έχει η κατάσταση πλέον:

• Ιστορία Charlotte: 1988-2002 (Charlotte Hornets), 2004-2013 (Charlotte Bobcats), 2014-15 (Charlotte Hornets).
• Ιστορία New Orleans: 2002-2005 (NO Hornets), 2005-2007 (Oklahoma City Hornets), 2008-2014 (NO Hornets), 2014-15 (NO Pelicans).

Στην τελευταία παράγραφο, βρίσκεται η ουσία της ιστορικής διαπραγμάτευσης.

The Eastern Conference Effect

Τελευταία φορά που η Charlotte κέρδισε αγώνα playoffs βρίσκονταν ακόμα στην πρώτη περίοδο ενσάρκωσής της, το 2002, με τον Baron Davis στα νιάτα του. Από την γέννηση των Bobcats (2004) μέχρι σήμερα, έχουν γευτεί δύο φορές την χαρά της post-season, με ισάριθμα όμως sweeps (0-4) στον πρώτο γύρο.

Παρατηρώντας το ρεκόρ τους την τελευταία δεκαετία, δύο βασικά χαρακτηριστικά προκύπτουν. Πρώτον, μόλις δύο φορές είχαν περισσότερες νίκες από ήττες (50%+) και δεύτερον, η συνολική πορεία υποδηλώνει μια αναποφασιστικότητα ως προς το “τι κάνουμε ρε παιδιά; Τανκάρουμε ή πάμε για playoffs;“. Αποτέλεσμα αυτού, σε συνδυασμό με πολλές κακές μεταγραφικές επιλογές (FAs και draft picks), είναι μια μόνιμη κατάσταση μετριότητας άνευ σαφούς σχεδίου.

Σε αυτό φυσικά, παίζει μεγάλο ρόλο η παντελής έλλειψη ανταγωνισμού στην Ανατολική Περιφέρεια. Την τελευταία δεκαετία, το ένατο (και αποκλεισμένο από τα playoffs) seed της Δύσης, θα βρισκόταν στις καλύτερες ομάδες της Ανατολής. Άμεση συνέπεια είναι οι αδύναμες ομάδες της Soft East, να μην μπορούν να πατώσουν με την ησυχία τους για να διεκδικήσουν ένα από τα υψηλότερα picks, διότι πολύ απλά, η μία είναι χειρότερη από την άλλη. Αυτό δημιουργεί μια πρωτότυπη ευκαιρία σε μέτριες ομάδες -που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν ελπίδα για playoffs-, να δελεάζονται από την σκέψη της “win now” mentality, για ένα μικρό εμπειρικό πέρασμα από την post-season κι “ό,τι κάτσει”. Όσο απλοϊκό κι αν ακούγεται αυτό, οι Hornets από το 2013, όντας μια το λιγότερο αδιάφορη ομάδα, παλεύουν για τα playoffs, παρότι μέχρι το 2012 βολόδερναν στα πατώματα του NBA.

2013-15

Η περσινή χρονιά πρέπει να μελετηθεί σε συνδυασμό με την αμέσως προηγούμενη, κυρίως λόγω της πρόσληψης του coach Steve Clifford. O ερχομός του σήμανε μια τεράστια αλλαγή στην άμυνα, που αυτόματα μεταμόρφωσε την ομάδα σε υπολογίσιμο αντίπαλο. Τη σεζόν 2013-14, κατάφεραν να τερματίσουν 7οι, και να παραθερίσουν για τέσσερις αγώνες στα playoffs (0-4 από τους φιναλίστ Miami Heat).

Με όπλο την άμυνα, ξεκίνησε και η σεζόν 2014-15, με βλέψεις για κάτι παραπάνω. Ο θεός των τραυματισμών όμως, είχε άλλη άποψη. Κανείς από τους βασικούς (εκτός του Gerald Henderson), δεν έπαιξε πάνω από 65 αγώνες.

• O τελευταίος μαέστρος των post-ups, Al Jefferson, έλειψε για 17 ματς λόγω γόνατου.
• Ο wanna-be ηγέτης Kemba Walker που ακόμα ψάχνει τα πατήματά του μετά από 4 χρόνια, έχασε 20 λόγω μηνίσκου.
• H αμυντική άγκυρα της ομάδας, Michael Kidd-Gilchrist, έμεινε εκτός για 27 με πολλαπλούς τραυματισμούς.
• Ο Cody Zeller έχασε 20 αγώνες, πιθανότατα επειδή είναι πολύ λευκός.

Άξιο αναγνώρισης είναι ότι για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά (2014-15) άνηκαν στις καλύτερες άμυνες του NBΑ (6οι το 2013-14, 9οι το 2014-15 σε Defensive Rating). Αυτό ήταν που τους κράτησε στη μάχη για τα (χαμένα τελικά) playoffs, μέχρι τέλους. Κάτι που δεν θα γινόταν σε καμιά περίπτωση αν λάβουμε υπόψη πως η επίθεσή τους ήταν επιεικώς αστεία. Τερμάτισαν τελευταίοι σε ποσοστά, τόσο τρίποντων όσο και FG% (χωρίς να μετράμε τους 76ers φυσικά), με σχεδόν ανύπαρκτο passing game (26οι σε Assist Ratio).

Οι πρωταγωνισταί

Τρεις ήταν οι άξονες στους όποιους βασίστηκαν οι Hornets: Al Jefferson (C), Kemba Walker (PG), Michael Kidd-Gilchrist (SF).

Με τον Al Jefferson, μοναδικό νόμιμο υποψήφιο για All-Star, γινόταν μια προσπάθεια η επίθεση να περνάει από αυτόν με πλάτη στο καλάθι (27% usage). Η απουσία σουτέρ όμως, έκανε τη δουλειά του επώδυνη και ανεπαρκή. Παρά τους 17 ppg, είχε το χειρότερο ποσοστό στην 11χρονη καριέρα του (48,1%), και λόγω τραυματισμών έχασε κι ένα βήμα ευκινησίας, ενώ έπεσαν αισθητά και τα rebounds του (8,4 rpg).

Ο Kemba Walker, τελείωσε την παιδική του ηλικία στο NBA (aka τα τέσσερα χρόνια του rookie contract), ανίκανος να βελτιώσει τα άθλια ποσοστά του, έστω για τα μάτια του κόσμου (38,5% πέρυσι). Στην σχετική λίστα με τους πιο άστοχους βασικούς οικοδόμους-PGs του NBA, κατέλαβε την προτελευταία θέση (μπροστά του μόνο ο Patrick Beverley). Χωρίς πρόθεση να τον μειώσουμε, αλλά παραθέτοντας στεγνά γεγονότα, o Kemba σουτάρει με την αυτοπεποίθηση ενός μύωπα sniper χωρίς γυαλιά και στόχαστρο. Και το κάνει αυτό επί τέσσερα χρόνια. Επιμένει στο να δοκιμάζει σουτ από μέση και μακρινή απόσταση (9 ανά αγώνα), με ποσοστό κοντά στο 35%! Οι 17 ppg του είναι μια οφθαλμαπάτη, αποτέλεσμα κατάχρησης αφενός, αλλά και της ικανότητάς του να σκοράρει από τις βολές αφετέρου. Στα ελαφρυντικά του είναι πως ξέρει να εκμαιεύσει φάουλ και να διεισδύσει όταν του δοθεί η ευκαιρία, παρά το σχετικά μικρό ύψος του (6’1). Η μεγάλη του ταχύτητα και η εξαιρετική του ντρίπλα, παραμένουν τα όπλα που πρέπει ο προπονητής του να εκμεταλλευτεί. Δυστυχώς, σε ένα περιβάλλον χωρίς αξιόλογους σκόρερς, αλλά και με έλλειψη έξτρα πάσας, τα φυσικά του πλεονεκτήματά χαραμίζονται.

Κι ενώ το 2ο pick του 2012, ο Michael Kidd-Gilchrist, διένυε ακόμα μια αφανή χρονιά που έκανε οπαδούς και διοίκηση να δακρύζουν που δεν επέλεξαν τον Lillard (#6) ή τον Drummond (#9), σταδιακά οι δυνατότητές του βγήκαν στην επιφάνεια. Όχι με θεαματικό τρόπο, αλλά μέσω ουσιαστικής αμυντικής παρουσίας, που τράβηξε από τα μαλλιά όλη την ομάδα στην αμυντική ελίτ του NBA. O MKG ήταν ο μόνος παίχτης (μαζί με τον Cody Zeller) με θετικό net rating όσο βρισκόταν στο παρκέ (η ομάδα του προηγούνταν κατά μέσο όρο 3,1 πόντους). Παίζοντας, οι Hornets δέχονταν μόλις 96,3 πόντους ανά 100 κατοχές, ενώ όσο ήταν στον πάγκο ο αριθμός έφτανε στο 104,1. Στα παιχνίδια που έλειψε η Charlotte είχε ρεκόρ 6-21 ενώ σε όσα έπαιξε 27-28. Αποδεκτά είναι πλέον από τους καλύτερους περιφερειακούς αμυντικούς στο NBA, ικανός να αφανίσει οποιονδήποτε PG, SG, SF ή ακόμα και PF. Τι κρίμα όμως που ο MVP της ομάδας, φέτος θα χάσει όλη τη χρονιά λόγω σοβαρού τραυματισμού στον δεξιό ώμο…

Ο κομπάρσος

Τα γραφεία της Charlotte, με πρόεδρο τον αγέρωχο κι επανειλημμένως ανίκανο Michael Jordan, συνέχισαν πέρυσι το σερί των κακών μεταγραφικών κινήσεων. Συγκεκριμένα, ο Lance Stephenson μετά από μια breakout χρονιά (2013-14) με τους Pacers, υπέγραψε για 3 χρόνια και $ 27 εκατ. στους Hornets, φέρνοντας τον αέρα του νέου star που θα ανυψώσει την ομάδα στα ανώτερα κλιμάκια της Ανατολής. Πρακτικά, όμως, αποδείχθηκε τρανά πως ανήκει στην κατηγορία των παιχτών που τα δίνουν “όλα” στην contract year τους, και μετά την υπογραφή συμβολαίου, “ξεχνούν” το μπάσκετ.

Από 100 guards που ξεκίνησαν βασικοί την περσινή σεζόν, ο Stephenson σούταρε με το 86ο ποσοστό (38,6%). Κι αν αυτό δεν είναι αρκετά προβληματικό για έναν shooting guard, μάθετε πως το 17,1% από το τρίποντο, ήταν το χειρότερο ποσοστό που είχε ποτέ παίχτης στο NBA, έχοντας σουτάρει πάνω από 100 τρίποντα σε μια σεζόν. H γενικότερη συμπεριφορά του στο παρκέ θύμιζε παίχτη που δεν έχει ιδέα πως να προσαρμοστεί σε μια ομάδα. Χωρίς περαιτέρω ανάλυση, η φάση στην οποία αυτό-χαστουκίζεται, κερδίζοντας το φάουλ με flop, μπορεί να περιγράψει επαρκώς το πέρασμά του από τους Hornets.

Ενώ εμείς περιμέναμε στα ΑΤΜs

Κάτι ανάμεσα σε παράξενο και ενδιαφέρον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το καλοκαίρι της Charlotte. Αρχικά, κατάφεραν να ξεφορτώσουν τον Stephenson στους Clippers, λαμβάνοντας ουσιαστικά τον Spencer Hawes (σύντομη κλισέ περιγραφή: soft λευκός center με τρίποντο, με πιθανές κρυφορατσιστικές τάσεις κρυμμένες πίσω από φανατικό ρεπουμπλικανισμό). Στη συνέχεια έδωσαν στους Blazers, το περσινό αποτυχημένο 9o pick τους, Noah Vonleh, μαζί με τον έτερο can’t-shoot-ing guard της ομάδας, Gerald Henderson, για το πολυεργαλείο Nicolas Batum. Με την παραπάνω κίνηση, έδειξαν πως παραμένουν στην ίδια λογική, του να βρουν έναν δεύτερο δημιουργό για να μοιραστεί το βάρος του Kemba Walker (κάτι στο οποίο απέτυχε παταγωδώς ο Stephenson).

Στην προσπάθεια τους να βελτιώσουν το τρίποντο, απέκτησαν τον ξεχασμένο Jeremy Lamb, που κάποτε είχε δοθεί σαν το χρυσό παιδί με potential για την ανταλλαγή του James Harden στους Rockers, χωρίς να το αποδείξει ποτέ. Ο Jeremy Lin φέτος θα είναι ο backup PG τους, προσγειωμένος πια, αφήνοντας πίσω το Linsanity. Ενώ την frontcourt θα υποστηρίξει από τον πάγκο, το άτεχνο αλλά και ασταμάτητο λευκό τανκ ενέργειας, Tyler Hansbrough.

Κίνηση κλειδί ήταν ο Frank Kaminsky στο #9 του draft, ένας 7’0 F/C με υψηλή τεχνική κοντά στο καλάθι, αλλά και με αξιόλογο τρίποντο. Πάνω του θα πέσει μεγάλο ψυχολογικό βάρος, λόγω των ιστορικά κακών picks των Hornets, αλλά και λόγω του γεγονότος που προκάλεσε αναταραχή και πολλά σχόλια στο draft, αφού επιλέχθηκε ψηλότερα από τον Justise Winslow.

Depth Chart

Πλεονεκτήματα

Το κατ’εξοχήν ατού των Hornets στην περίοδο του Steve Clifford είναι η εξαιρετική άμυνα. Με τον Gilchrist να χάνει τη σεζόν όμως, τα δεδομένα αλλάζουν άρδην. Αν η υπόλοιπη ομάδα, και ειδικότερα ο αντικαταστάτης του στην βασική 5άδα (ο οποίος δεν έχει βρεθεί ακόμα), καταφέρει να υποκαταστήσει έστω εν μέρη τον MKG, τότε η αμυντική λειτουργία θα είναι το λιγότερο άνω του μετρίου.

Πέρσι υπέπεσαν στα λιγότερα λάθη από όλο το NBA. Με τους Kemba, Lin, Brian Roberts στο PG, αλλά και τον Batum πολύ πιο ώριμο από τον Stephenson, αναμένουμε κάτι τέτοιο να επαναληφθεί σε παρόμοια επίπεδα.

Μειονεκτήματα

Παρά την απόκτηση των Batum, Lamb, Hawes, Kaminsky, δεν προβλέπεται να ανεβάσουν πολύ τα ποσοστά από την περιφέρεια. Παρ’όλα αυτά, οι παραπάνω συνιστούν βελτίωση.

Η επίθεση είναι και φέτος ελαφρέων βαρών και χρειάζεται επειγόντως κίνηση. Με τον Al Jefferson να προσπαθεί μόνος του με πλάτη στο καλάθι, χωρίς απειλητικό συμπαίχτη από την περιφέρεια, είναι απελπιστικά προβλέψιμοι. Σε κάθε post-up, τουλάχιστον δύο παίχτες είχαν εισιτήριο διαρκείας στις γωνίες παρακολουθώντας τον Al Jeff ακίνητοι. Εκτός αυτού, δεν υπάρχει παίχτης με επιθετική έφεση. Εκτός του Jefferson, κανείς δεν είχε ποτέ μέσο όρο πάνω από 18 πόντους.

Δυστυχώς, Πρόεδρος παραμένει ο Michael Jordan. Ανυπόμονος, εγωιστής και πολύ απλά, ανίκανος στη δουλειά του, επισκιάζοντας με τον μύθο που του έχουν χτίσει επί δεκαετίες τα media, παίχτες και ομάδα. Η συντριπτική πλειοψηφία των lottery picks από το 2005, είχε χειρότερο ποσοστό επιτυχίας κι από το τρίποντό του όσο ήταν παίχτης. Παρότι δεν ήταν πάντα ο ίδιος που έπαιρνε τις αποφάσεις, είναι όμως αυτός που πάντα τις εγκρίνει.

• 2005: Raymond Felton, Sean May
• 2006: Adam Morrison
• 2007: Jared Dudley
• 2008: D.J. Augustin
• 2009: Gerald Henderson
• 2011: Kemba Walker
• 2012: Michael Kidd-Gilchrist
• 2013: Cody Zeller
• 2014: Noah Vonleh
• 2015: Frank Kaminsky

Να σημειωθεί πως ο τελευταίος δεν ξέρει να χορεύει:

Προπονητής

Ο Steve Clifford από το 2000 έχει θητεύσει σε πολλούς πάγκους του NBA σαν assistant coach. Δύο είναι οι μεγάλες αλλαγές που έφερε στους Hornets:

1. Ήξερε πολύ καλά ότι έπιανε δουλειά σε μια ομάδα με ντροπιαστικό ρεκόρ 250-472 (28 νίκες ανά σεζόν). Κι όταν σε ένα franchise η ήττα γίνεται συνήθεια, αυτό εντυπώνεται στην νοοτροπία του από την κεφαλή μέχρι τα νύχια (από ιδιοκτήτη μέχρι παίχτες). Ο Clifford το γνώριζε αυτό κι έκανε υπερπροσπάθεια να αλλάξει πρώτα από όλα την ηττοπαθή κουλτούρα, με ψυχολογική υποστήριξη, πολλές προσωπικές κουβέντες με τους παίχτες και με πολύ σαφή τρόπο παιχνιδιού, έτσι ώστε όλοι να γνωρίζουν τους ρόλους τους με ακρίβεια.
2. Άμυνα. Η βελτίωση με τον ερχομό του Clifford ήταν η μέρα με τη νύχτα. Χρησιμοποιεί μια σπάνια λογική, “βουλώνοντας” με σώματα το ζωγραφιστό, δημιουργώντας την πιο κλειστή γραμμή άμυνας στο NBA, και καθιστώντας τις διεισδύσεις, άθλους. Το box των Hornets, θυμίζει το Helm’s Deep. Αυτό αφήνει πολύ χώρο στους αντίπαλους περιφερειακούς για τρίποντα, αλλά με τους Gilchrist (θεοσχωρέστον φέτος), Henderson και Walker να τρέχουν σαν τρελοί στην περίμετρο, διακόπτοντας πάσες και ενοχλώντας τους σουτέρ, το σύστημα λειτουργεί επιτυχημένα. Σαν συνέπεια, δέχονται τους λιγότερους πόντους στο NBA από επιθετικά rebounds, αλλά έχουν και πολύ καλή transition defense.

Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια

O Al Jefferson παραμένει ο τελευταίος των Μοϊκανών στo post. Οι κινήσεις του με πλάτη στο καλάθι, οι προσποιήσεις με το ένα χέρι, οι πάσες του και το αέρινο τελείωμα, είναι ένα έργο τέχνης. Αν ξαναβρεί την υγεία του, και βοηθηθεί από τους περιφερειακούς, μπορεί να ξαναγίνει ένας από τους καλύτερους ψηλούς στο NBA.

Το μαντείο του Ball Hog

Θα παλέψουν με τους Magic και τους Heat για την 3η θέση στην Southeast division (Hawks και Wizards έχουν τις πρώτες θέσεις ρεζερβέ). Με τον MKG η 8άδα στην Ανατολή θα ήταν ένας εφικτός στόχος. Πλέον η υπέρβαση είναι απαραίτητη, καθώς και το ξεπέρασμα του προβλήματος “too much, too soon”, λόγω των πολλών αλλαγών το φετινό καλοκαίρι. Η αδυναμία της Ανατολής τους αφήνει με την αμυδρή ελπίδα.

The following two tabs change content below.

• Bio
• Latest Posts

Stavros Marinos

Αιρετικός Βουδιστής, θεοσεβούμενος αθεόφοβος, σκληροπυρηνικός συνομωσιολόγος, vegan αστρολόγος, αντικοινωνικός κοινωνιολόγος, πιστεύει στους εξωγήινους. Έχει περάσει περισσότερες ώρες ξύπνιος τη νύχτα βλέποντας NBA απ’ότι στο φως του ήλιου. Εμμονικός Fantasy Commissioner από το 2002, στις πιο «βαθιές» λίγκες του πλανήτη. Αν έπαιζε στο NBA, θα έστηνε αγώνες για να κερδίσει η ομάδα του στο fantasy. ΝΒΑ blogger από το 2007. Ακόμα πιστεύει πως ο Donté Greene θα γίνει All-Star.

Latest posts by Stavros Marinos (see all)

• TheBallHog Watch: Phoenix Suns και Aron Baynes - December 2, 2019
• 2019-20 Previews: Washington Wizards - October 27, 2019
• 2019-2020 Previews: Sacramento Kings - October 20, 2019
• Deep Για Deep Fantasy Sleepers 2019-20 - October 8, 2019
• Ο καλύτερος παίχτης του Κόσμου για 10 μέρες - March 14, 2018