Τι κάνατε πέρσι;
Πέρσι έβαλαν την ταφόπλακα και έθαψαν για πάντα μία ομάδα που ήταν τελικά ένας διάττων αστέρας, τους Denver Nuggets του 2012-13, που, παίζοντας σε ένα φρενήρη ρυθμό είχαν φτάσει τις 57 νίκες στην κανονική περίοδο και έμοιαζαν με την ομάδα που θα διεκδικούσε τον τίτλο δίχως All Star παίκτες, δείχνοντας μας πως “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός”.
Τόσο καλοί που έβαζαν στα highlight μέχρι και τον JaVale McGee
Το μέτριο ξεκίνημα στην αρχή της χρονιάς, που τους διατηρούσε, παρόλα αυτά, κοντά στα playoffs, ακολούθησε μια παροιμιώδης κατάρρευση στα τέλη του Γενάρη, με τους Nuggets να έχουν μόλις δύο νίκες σε 21 παιχνίδια. H ομάδα ήταν σε κακή κατάσταση, με τους παίκτες να μην γουστάρουν τον προπονητή και να μην δείχνουν την παραμικρή διάθεση να προσφέρουν. Ο Brian Shaw από τον πάγκο είχε προσπαθήσει να χαμηλώσει το ρυθμό και να επιβάλλει τις δικές του αρχές στην επίθεση του μισού γηπέδου, καταφέρνοντας το ακατόρθωτο, με την ομάδα να παίζει ένα άναρχο, και συνάμα βαρετό, μπάσκετ, να είναι αργή, να δίνει μεν έμφαση στην άμυνα, αλλά στην ουσία να μην παίζει καθόλου αποτελεσματική τέτοια.
Την πρώτη του Μάρτη ξεχείλισε το ποτήρι. Στο time out του αγώνα εναντίον της Utah, οι παίκτες έδωσαν τα χέρια και φώναξαν “One, two, three…six weeks”, δείχνοντας που μετρούσαν αντίστροφα για τις έξι βδομάδες που απέμεναν για να τελειώσει η σεζόν.
Το μοναδικό καλό που προέκυψε αυτούς τους μήνες, ήταν πως η διοίκηση, τουλάχιστον σταμάτησε να τρέφει τις ψευδαισθήσεις πως η ομάδα θα μπορούσε να είναι ανταγωνιστική στη Δυτική Περιφέρεια και προχώρησε ανάλογα. Έδωσε στον Mozgov την ευκαιρία να γίνει household name Ιούνιο μήνα, στέλνοντας τον στο Cleveland με αντάλλαγμα δύο draft picks πρώτου γύρου και ένα draft pick δεύτερου και έστειλαν και τον καταραμένο να μην παίξει ποτέ τοn ρόλο του 3&D ρολίστα σε ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό, Aron Afflalo, στους Blazers για τον Will Barton. Οι, ομολογουμένως εξαιρετικές, συμφωνίες που πέτυχαν από τις απεγνωσμένες για έκτακτη βοήθεια ομάδες, υπήρξε και η κατάρα για τους Nuggets, αφού έκανε τους ιθύνοντες της ομάδας άπληστους και στις συζητήσεις τους για την παραχώρηση των Lawson και Faried ζητούσαν γη και ύδωρ, με αποτέλεσμα να τους μείνουν αμφότεροι στα χέρια.
Η διοίκηση, μετά από σημαντική καθυστέρηση και αφού συνειδητοποίησε πως όλοι οι παίκτες σιχαίνονταν τον Brian Shaw1)κι εντάξει ο Lawson έχει καταφέρει να μαλώσει και με τον Ηλία Ζούρο, ο Andre Miller τί αμαρτίες πλήρωνε για να δέχεται καψώνια στα σαρανταφεύγα του; αποφάσισε να απολύσει τον Shaw και με τον βοηθό προπονητή Melvin Hunt στα ηνία ο ρυθμός άνοιξε και οι Nuggets, βοηθούμενοι και από την ανάσταση του Danilo Gallinari, που ήταν για πρώτη φορά υγιής μετά από δύο χρόνια, έκαναν κάποιες νίκες.
Η κορυφαία όμως στιγμή μιας απογοητευτικής σεζόν έλαβε χώρα τη νύχτα του draft. Εκμεταλλευόμενοι τις ψευδαισθήσεις του Gar Forman, General Manager των Bulls, που πίστεψε η απάντηση για το κενό στο τρία θα ερχόταν μέσω draft και, ξεχνώντας πως ο Thibodeau απεχθάνεται τους rookies, έκαναν την ανταλλαγή που έδωσε στο Chicago τον Doug McDermott, ενώ έφερε στο Colorado τους Gary Harris και Jusuf Nurkic. Το trade αποτελεί θρίαμβο, καθώς έφερε στο Denver τον center του παρόντος και του μέλλοντος, και αν επιπλέον ο Harris βάλει και κάνα τρίποντο, θα μνημονεύεται για χρόνια μετά από τους βάρδους σαν μία από τις μεγάλες ληστείες του παρελθόντος.
Ενώ εμείς περιμέναμε στα ATMs
Η αναμονή να λυγίσουν οι Kings από τις πιέσεις του George Karl να του φέρουν το Lawson στο Sacramento και οι φρούδες ελπίδες για ανταλλαγή Lawson & Faried για τον Cousins δεν πραγματώθηκαν. Έτσι, ο Ty Lawson τους ξέμεινε στα χέρια αρκετό χρόνο, όσο χρειαζόταν για να συλληφθεί μεθυσμένος για δεύτερη φορά σε λίγους μήνες, και να τους αναγκάσει να τον ξεφορτωθούν για τα λιμά του Houston.
Αφού κόπασαν οι πανηγυρισμοί από τη νύχτα του draft, όπου στάθηκαν αρκετά τυχεροί και τους έπεσε στην έβδομη θέση η πρώτη τους επιλογή, ο point guard του μέλλοντος (και του παρόντος) Emmanuel Mudiay, συνειδητοποίησαν πως η ανάγκη να ξεφορτωθούν τον Lawson είχε γίνει πλέον επιτακτική. Η πιθανότητα της συνύπαρξης του Lawson με τον νεαρό και άβγαλτο Mudiay και η προοπτική του να αναλάβει χρέη πατρικής φιγούρας, πανικόβαλε τους ανθρώπους του Denver που βιάστηκαν να ξεπουλήσουν τον Lawson στο Houston του χυδαίου οπορτουνιστή Morey για ένα κομμάτι ψωμί, πριν καν προλάβει να προσγειωθεί το αεροπλάνο Mudiay στο Denver, για να αποφύγουν μια παρόμοια εξέλιξη με αυτή του κάτωθι βίντεο, σε πιθανή συνάντηση των δύο point guards.
Φρόντισαν και ανανέωσαν τους βασικούς στα φτερά Wilson Chandler και Danilo Gallinari, για άλλα τέσσερα και τρία χρόνια αντίστοιχα, προλαβαίνοντας τους υποψήφιους μνηστήρες, σε συμβόλαια μάλιστα που θα φαίνονται ευκαιρίες τα επόμενα καλοκαίρια. Και αν τα $ 14 μύρια για τον Gallo είναι ευκαιρία, τα $ 10 εκατ. για τρία χρόνια για τον Will Barton είναι ληστεία που πρέπει να ξεσηκώσει τα συνδικαλιστικά όργανα των παικτών. Ο Will Barton, παρά την αγάπη που του δείχναμε από πέρυσι, παραμένει ένας εγκληματικά υποτιμημένος swingman που μπορεί να αλλάξει την πορεία ενός αγώνα ερχόμενος από τον πάγκο.
Παράλληλα, στην προσπάθεια τους να κατεβάσουν την πιο ευρωπαϊκή frontline στην ιστορία του NBA, έφεραν τον Nikola Jokic για να αποτελέσει τον ιδανικό συμπληρωματικό σύντροφο του Nurkic και άξιο καυκάσιο συνοδοιπόρο των Lauvergne και Gallinari. Ο Jokic, μάλιστα, αποτελεί ένα από τα κρυμμένα διαμάντια που μπορεί να προκαλέσει αντίστοιχο πανικό με τον Mirotic μόλις προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.
Depth Chart
| PG | Emmanuel Mudiay | Jameer Nelson | Nick Johnson |
| SG | Wilson Chandler | Randy Foye | Gary Harris |
| SF | Danilo Galinari | Will Barton | |
| PF | Kenneth Farried | Darrell Arthur | Nikola Jokic |
| C | Jusuf Nurkic | J.J. Hickson | Joffrey Lauvergne |
Πλεονεκτήματα
Το βασικότερο: φέτος, έχουν προπονητή.
Mile High City
Όπως γνωρίζουν οι ποδοσφαιρόφιλοι και δη όσοι παρακολουθούν το Copa America, η έδρα της Βολιβίας στην 3.500 μέτρων υψόμετρο La Paz είναι απόρθητη, καθώς οι αντίπαλες ομάδες δεν έχουν συνηθίσει να αγωνίζονται σε τέτοιες συνθήκες και δυσκολεύονται να αναπνεύσουν.
Το προσωνύμιο της πόλης του Denver είναι “Mile-High City” καθώς βρίσκεται σε υψόμετρο 1.610 μέτρων, αρκετά χαμηλότερα από την La Paz, αλλά και πάλι έχοντας 17% λιγότερο οξυγόνο από ένα γήπεδο στο επίπεδο της θάλασσας. Αυτό δεν θα αποτελούσε κάποιον πολύ ουσιαστικό πλεονέκτημα για την μέση ομάδα, αλλά οι Nuggets έχουν χτίσει την αγωνιστική τους φιλοσοφία ώστε να εκμεταλλεύονται στο έπακρο το υψόμετρο της πόλης. Από την περίοδο του George Karl προσπαθούσαν να παίξουν σε ένα φρενήρη ρυθμό, οδηγώντας τους αντιπάλους τους στην κατάρρευση και αυτό είχε συνεισφέρει στο να έχουν ρεκόρ 38-3 στην κανονική περίοδο του 2012-13.
Μπορεί να αποχώρησε από την ομάδα του Denver, ίσως ο πιο γρήγορος point guard με την μπάλα στα χέρια (ή τουλάχιστον δεύτερος, μετά τον Ish Smith), ο Ty Lawson, αλλά στο draft βρήκαν στο πρόσωπο του Mudiay, όχι απλά έναν άξιο αντικαταστάτη αλλά, τον ηγέτη τους για τα χρόνια που έρχονται.
Ακόμη καλύτερο είναι το γεγονός πως αποχώρησε ο Brian Shaw που έβαζε φρένο στην ομάδα, και στη θέση του ήρθε ο Mike Malone, ο οποίος εξαρχής δήλωσε πως παράλληλα με την σκληρή άμυνα που θέλει να εμφυσήσει στην ομάδα, θέλει και να τρέξει όσο το δυνατόν περισσότερο, με την μπάλα στα χέρια του Mudiay. O Faried, που ασφυκτιά στο μισό γήπεδο, είναι ενθουσιασμένος με αυτήν την προοπτική και στα φτερά θα έχουν τον Corey Brewer σε στεροειδή, δηλαδή τον Will Barton, που δεν μπορεί να χαλαρώσει στιγμή όσο βρίσκεται στο παρκέ.
Ενδεικτικό της προσέγγισής τους είναι πως στην φετινή προετοιμασία έφεραν έναν πεζοναύτη για να τους μυήσει στα μυστικά της αναερόβιας άσκηση, να τους βοηθήσει στην φυσική τους κατάσταση, διδάσκοντάς τους πως ο πόνος είναι ηδονή ή κάτι παραπλήσιο.
Το απολαυστικό βλέμμα παραίτησης στα μάτια των παικτών είναι ενδεικτικό
Μια χαμηλή πεντάδα με τους Mudiay, Barton, Chandler, Gallinari και Faried μπορεί να μην αμύνεται κοντά στο καλάθι με κανέναν τρόπο, αλλά θα προκαλεί ζαλάδα σε αντιπάλους και εξάρθρωση σβέρκου στους θεατές με τον τρόπο που θα τρέχει σε όλο το γήπεδο.
Il Ritorno di Gallo
Πάλι καλά που διοργανώθηκε φέτος το Eurobasket και, παράλληλα με την συνειδητοποίηση πως ο Pau Gasol είναι ο καλύτερος Eυρωπαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών, θυμηθήκαμε πόσο σπουδαίος σκόρερ είναι ο Danilo Gallinari.
Δύο χρόνια τραυματισμών ταλαιπώρησαν τον Ιταλό forward, πάνω που ήταν έτοιμος να αναλάβει τον ρόλο του ηγέτη, και η ανάμνησή του σαν σκόρερ ξεθώριασε στις μνήμες του κόσμου. Επιπλέον, κάθε βίντεο με τον Bargnani να γίνεται περίγελος για την έλλειψη αμυντικής του συγκέντρωσης, σε συνδυασμό με την απουσία της εθνικής Ιταλίας από τις διεθνείς διοργανώσεις, πλήγωνε την υστεροφημία του Gallinari, ο οποίος έπεφτε θύμα των προκαταλήψεων που είχε δημιουργήσει ο συμπατριώτης του.
Προς το φινάλε της περσινής σεζόν ο Gallinari άρχισε να ξεπερνάει τα προβλήματα τραυματισμών του και ξεκίνησε να ξεδιπλώνει το ταλέντο του στο παρκέ με αποκορύφωμα του 47 πόντους εναντίον των Mavericks:
Να κάνεις ρεκόρ καριέρας την μέρα που έχεις επιχειρήσει να αφήσει το θλιβερότερο μούσι στη ζωή σου. Πόσο, μα πόσο κρίμα…
Αλλά είχε πλέον φθάσει Απρίλιος και με τα playoffs προ των πυλών κανείς δεν καθόταν να ασχοληθεί με ένα αδιάφορο παιχνίδι στο Denver. Την ίδια εποχή, ο συμπατριώτης του Bargs συμμετείχε στο ναυάγιο των Knicks και ούτε η νίκη του Bellineli στο διαγωνισμό τριπόντων δεν μπορούσε να σβήσει τα κλισέ από την στερεοτυπική καταγραφή του Ιταλού μπασκετμπολίστα στο συλλογικό μας ασυνείδητο.
Μπαίνοντας για πρώτη φορά εντελώς υγιής εδώ και δυο χρόνια στα παρκέ, με την διοίκηση του Denver να έχει δείξει την εμπιστοσύνη της, ανανεώνοντας του το συμβόλαιο που τον έκανε τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη στην ομάδα, και με τον Mike Malone να τον δοκιμάζει στην pre-season σε ρόλο ουσιαστικά point forward, ο Gallo ετοιμάζεται να σκοράρει κατά βούληση. Κι αν η ικανότητα του Ιταλού να κερδίζει φάουλ μας προϊδεάζει για ένα φεστιβάλ ελευθέρων βολών, ας θυμηθούμε τι μπορεί να κάνει στο ανοιχτό γήπεδο. Ενώ, ταυτόχρονα, ανυπομονούμε για τη συνεργασία του με τον Mudiay.
Μειονεκτήματα
Βασικά, πριν περάσουμε στα μειονεκτήματα και μιας και μιλούσαμε για τον Gallo, ας θυμηθούμε μια από τις κορυφαίες στιγμές στην Αμερικάνικη τηλεόραση.
και τώρα…
Μειονεκτήματα
Ποιος θα σουτάρει από την περιφέρεια;
Από την περσινή ομάδα των Nuggets που σούταρε με 32,5% από την γραμμή των τριών πόντων, γεγονός που τους έφερε στην 28η θέση της αντίστοιχης λίστας, και ουσιαστικά γλίτωσε την τελευταία θέση απλά και μόνο επειδή η Philadelphia και η Charlotte είχαν οργανώσει μυθικά φεστιβάλ λατρείας τούβλων και λοιπών οικοδομικών υλικών, έφυγε ο -μέτριος προς καλός σουτέρ- Ty Lawson και προστέθηκε ο -κακός προς τραγικός σουτέρ τριών πόντων- Emmanuel Mudiay.
Με τον Faried να παραμένει ένα αιλουροειδές, σε κορμί τριαριού με επιθετικό ρεπερτόριο center, τον Nurkic να είναι άξιος διάδοχος των δεινοσαύρων του παρελθόντος, η frontline είναι παλαιομοδίτικη σε ό,τι αφορά τον χώρο στον οποίο κινούνται οι παίκτες. Στην περιφέρεια τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Ο Garry Harris ήρθε στη λίγκα σαν ένας πολύ καλός σουτέρ, αλλά ό,τι “δεν αντεπεξήλθε στις προσδοκίες” είναι ο πιο διπλωματικός τρόπος να το θέσουμε, καθώς επιχείρησε μεν 103 τρίποντα, αλλά ευστόχησε μονάχα στα 21 για ένα ποσοστό του ύψους (ή καλύτερα, του βάθους) του 20,3%. Δύο λιγότερα από τον Will Barton, ο οποίος εξέπληξε τον εαυτό του, τις αντίπαλες άμυνες και εμάς τους μεγαλύτερούς του φαν, έχοντας μόλις 23/85 (27,4%). Ο Wilson Chandler δεν είναι ακριβώς Tyson, αλλά με το 34,2% ευστοχία, ίσως να ήταν συνετό να παίρνει λιγότερες από πέντε προσπάθειες ανά αγώνα. Συνεπώς, οι δύο μοναδικοί παίκτες ολόκληρου του roster που σουτάρουν καλύτερα από το 35% -που αποτελεί τον μέσο όρο της λίγκας- είναι ο Danilo Gallinari, που και πάλι πέρυσι είχε 35,5% και ο διαχρονικά εξαιρετικός σουτέρ, και συνάμα αιώνια υποψήφιος για ανταλλαγή, Randy Foye.
Αν υπολογίσουμε πως την μπαγκέτα του οργανωτή θα πάρει στα χέρια του Mudiay, τον οποίο δεν είναι τυχαίο πως οι κοντινότερες του συγκρίσεις είναι οι Wall και Rubio, είναι κατανοητό να υποθέσουμε πως σε οργανωμένο παιχνίδι πέντε εναντίον πέντε, οι Nuggets θα δυσκολευτούν ιδιαίτερα να ανοίξουν το γήπεδο.
Τουλάχιστον έχουν οι ίδιοι το ρεκόρ για τη χειρότερη επίδοση σε σουτ όλων των εποχών, από έναν αγώνα απέναντι στο Portland λίγο πριν τα playoffs του 2012.
Ναι, 0/22 τρίποντα το Denver και μόλις ένα καλάθι εκτός ρακέτας που μπήκε 8 δεύτερα πριν τη λήξη. Και σαν να μην έφθανε αυτό, ο Luke Babbitt μονάχος είχε βάλει 4 τρίποντα, στο ίδιο παιχνίδι.
Rim Protection
O Nurkic μπορεί να έχει τη χάρη και την ευλυγισία μπαλαρίνας, αλλά η βαρύτητα είναι αμείλικτη απέναντι του, όποτε πάει να σηκωθεί από το έδαφος. Ο Faried ήταν εξαιρετικός σαν undersized center στο παγκόσμιο πρωτάθλημα απέναντι στις ευρωπαϊκές ομάδες και θα έκανε θραύση στην Euroleague. Προς το παρόν, στο ΝΒΑ είναι τόσο μικροκαμωμένος για power forward, πόσο μάλλον δε για center, ώστε τα χαμηλά σχήματα με αυτόν στο 5 αποτέλεσαν τις χειρότερες πεντάδες ολόκληρου του ΝΒΑ στην άμυνα στο post. Από πίσω έρχεται ο J.J. Hickson, του οποίου η εμμονή με το να φουσκώνει τα στατιστικά του, τον οδηγεί στο να παραμελεί τα αμυντικά του καθήκοντα τελείως και να παίρνει θέση για rebound ενώ ο αντίπαλός του ετοιμάζεται να σουτάρει (γνωστό και ως το σύνδρομο του Kevin Love). Για την ακρίβεια ο Hickson είναι απλά ένας ειδεχθής αμυντικός επιπέδου Kanter.
Επίσης έχουμε τον Joffrey Lauvergne, του οποίου ο διχασμός μεταξύ 4 και 5, σημαίνει σε απλά ελληνικά, πολύ αργός για να μαρκάρει power forwards και πολύ αδύναμος για να μαρκάρει centers. Μοναδικός ψηλός που θα μπορούσε να βoηθήσει στην άμυνα κοντά στο καλάθι θα ήταν ο Nikola Jokic, αλλά και αυτός πρέπει να φουσκώσει αρκετά για να μην είναι σαν φτερό στον άνεμο.
Ειδικότερα σε σχήματα τα οποία είχαν έναν εκ των Faried ή Hickson στο 5, το Denver ήταν η χειρότερη ομάδα στη λίγκα σε άμυνα στο post, και πλέον όλες οι ελπίδες έχουν εναποτεθεί στον θαυματουργό Mike Malone για να ζήσουν με μεγαλύτερη συχνότητα στιγμές σαν την ακόλουθη, η οποία θα μπορούσε να ήταν και διαφήμιση φροντιστηρίου ξενών γλωσσών με πρωταγωνιστή τον Faried.
Turnover machine
O Emmanuel Mudiay πήρε το χρίσμα του βασικού point guard για το Denver από τη νύχτα του draft, αλλά υπάρχουν δύο πολύ βασικοί λόγοι για τους οποίους ομάδες που έχουν τεράστιο κενό στον άσο, όπως οι Philadelphia, η Νέα Υόρκη ή το Sacramento δεν τον είχαν επιλέξει νωρίτερο. Το τεράστιο του πρόβλημα στο σουτ είναι ήδη καταγεγραμμένο, αλλά με το Denver να έχει δηλώσει πως η μπάλα θα βρίσκεται διαρκώς στα χέρια του και πως θα προσπαθήσουν να ανοίξουν τον ρυθμό με αυτόν στο τιμόνι τρέχοντας το γήπεδο, θα πρέπει να περιμένουμε έναν εντυπωσιακό αριθμό λαθών από το νεαρό Γκανέζο.
Η ταχύτητα και το φυσικό παιχνίδι του Mudiay είναι πολύ ελκυστικό για τα μάτια, αλλά οι φαντεζί πάσες του μπορούν να οδηγήσουν σε χαρακτηριστικά εύκολα καλάθια και για τις δύο ομάδες. Επίσης, ενώ είναι εξαιρετικός χειριστής της μπάλας, έχει την συνήθεια να ντριπλάρει περισσότερο από όσο πρέπει και να ξεκινάει διεισδύσεις κατευθείαν στο στόμα του λύκου, μες την ρακέτα, όπου συνήθως παραμονεύει ένα δάσος από χέρια.
Τα 345 λάθη, με τα οποία κατέχει το ρεκόρ στην ιστορία του ΝΒΑ για rookie ο Ron Harper, είναι ένας εφικτός στόχος για τον Mudiay, εφόσον παραμείνει υγιής.
Προπονητής
Γεννημένος στην Astoria, ο Mike Malone δεν είναι συμπατριώτης μας. Γιος προπονητή, πέρασε την κολεγιακή καριέρα του ενσαρκώνοντας το αγαπημένο κλισέ ημών των φιλών του κολεγιακού μπάσκετ, όντας ο γιος του προπονητή που παίζει σκυλίσια άμυνα και πειθαρχημένο μπάσκετ, τελειώνοντας την καριέρα του με σχεδόν τόσους πόντους όσες και assists. Πέρασε πάνω από μία δεκαετία σαν βοηθός προπονητή περιμένοντας τη σειρά του, υποδυόμενος παράλληλα τον Charlie Runkle στο Californication, και η ευκαιρία του δόθηκε με την πρόσληψή του από τον Vivek Ranadivé για να αναλάβει τους Sacramento Kings.
Εκεί κατάφερε το ακατόρθωτο και έγινε ο πρώτος προπονητής που συνδέθηκε με τον DeMarcus Cousins, πιθανότατα βγάζοντας κάποιο αγκάθι από την πατούσα του. Η χρονιά ξεκίνησε ονειρικά, με τους συνήθως ανυπόληπτους την τελευταία δεκαετία Kings να έχουν 9-6 ρεκόρ και τον Malone να χτίζει όνομά ως “ο Γητευτής του Boogie”. Ο τραυματισμός του αστέρα της ομάδας, εκτροχίασε την πορεία προς τα playoffs και ο Mike Malone σαν περήφανος άνθρωπος επέλεξε την επαγγελματική αυτοκτονία από την ατίμωση, μιας που απολύθηκε αφού αρνήθηκε να εφαρμόσει την πρωτοποριακή ιδέα του ιδιοκτήτη της ομάδας να αμύνεται η ομάδα με τέσσερις παίκτες, προκείμενου να βρίσκεται ένας παίκτης σε θέση offside, ώστε μόλις εξασφαλίζει η ομάδα το αμυντικό rebound να την πετάει στον παίκτη που θα περιμένει κάτω από το καλάθι της αντίπαλης ομάδας.
Η σχέση που είχε προλάβει να χτίσει με τον Cousins είχε απαλύνει τους προβληματισμούς που υπήρχαν μέχρι τότε στους κύκλους του ΝΒΑ, πως είναι υπέρμετρα αυστηρός και λάτρης της πειθαρχίας για να συνδεθεί με τους παίκτες, προβληματισμοί που τον εμπόδιζαν από το να αναλάβει θέση πρώτου προπονητή τόσα χρόνια, οπότε οι Nuggets έσπευσαν το καλοκαίρι να τον κλείσουν πριν υπάρξει άλλος ενδιαφερόμενος.
Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια
Ο Μανωλιός ο Mudiay προορίζεται εδώ και χρόνια για να καθίσει στο θρόνο του John Wall ως το διαολεμένο δίμετρο point guard που είναι ασταμάτητο στο ανοιχτό γήπεδο και προσφέρει αφειδώς highlights.
Πέρυσι επέλεξε να μην πάει στο κολέγιο κάτω από τον Larry Brown, αλλά να βγει στην αγορά εργασίας και να γίνει gastarbeiter στο πρωτάθλημα της Κίνας, για να θρέψει την οικογένειά του. Αντιμετώπισε κάτι προβλήματα τραυματισμών που δεν του επέτρεψαν να αγωνιστεί μετά την άνοιξη, όταν και θα έφτιαχνε ο καιρός και θα ξεκινούσαν οι scouters να πηγαίνουν προς τα μέρη του. Αυτό οδήγησε στο να ξεχαστεί την ώρα του draft και να πέσει στα χέρια των Nuggets. Το Denver δεν δίστασε στιγμή να τον επιλέξει, και να διώξει τον Lawson κακήν-κακώς, για να τον χρίσει ηγέτη της ομάδας. Ο Mudiay είναι συναρπαστικός και με τον ερχομό του στη λίγκα μπορεί πλέον ο Ginobili να κρεμάσει τα παπούτσια του ήσυχος, γνωρίζοντας πως το τιμημένο όνομα Emmanuel θα εκπροσωπείται από νεαρό παίκτη παρόμοιας ευφυΐας και ευρηματικότητας.
Η προοπτική να καλπάζει στο ανοιχτό γήπεδο σε μια κολασμένη πεντάδα με τους Barton, Farried, Gallinari και Chandler αποτελεί λόγω αν όχι ξενυχτιού, αλλά τουλάχιστον πολύ πρωινού ξυπνήματος.
Αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς, ο κυριότερος λόγος για τον οποίο αξίζει κάποιος να παρακολουθεί τα παιχνίδια του Denver είναι αυτός ο αξιολάτρευτος κτηνώδης center, που ενσαρκώνει όλα τα στερεότυπα που έχουν οι δυτικοί για τα Βαλκάνια:
Και ο πατέρας του. Δίχως καμία αμφιβολία η εικόνα του πατέρα Nurkic να σπέρνει τον τρόμο στις κερκίδες του Pepsi Center, απλά με την παρουσία του, όντας ο πιο επιβλητικός άνθρωπος που έχει μπει ποτέ σε γήπεδο καλαθοσφαίρισης, φαντάζει βγαλμένη από μεσαιωνικό μύθο του φανταστικού ή από γκροτέσκα σκίτσα του Fellini.
Επειδή η καλύτερη παρηγοριά του να είσαι τεμπέλης και αυτοαναφορικός, όπως ο γράφοντας, είναι πως scripta manent, ορίστε ένα κομμάτι από το Eurobasket για την ενσάρκωση τον μπαμπά Nurkic
“η τεράστια απουσία για την ομάδα της Βοσνίας, και παράλληλα απώλεια για την Ασφάλεια, την Τάξη και τον κόσμο της κουλτούρας και του θεάματος γενικότερα, είναι αυτή του πατέρα του Jusuf Nurkic. Ο νεαρός center έκανε μια πολύ καλή πρώτη χρονιά στο Denver, αλλά μπορεί να μην είχε γίνει επαγγελματίας, αν ο ατζέντης του δεν είχε ακουστά για τον μπάτσο που είχε δείρει 14 άτομα σε ένα καβγά κι ατρόμητος τον αναζήτησε για να διαπιστώσει πως είχε ένα γιο που είχε πάρει τα γονίδιά του. Καταλαβαίνουμε πως η βοσνιακή ομοσπονδία έχει οικονομικά προβλήματα και γι’ αυτό ίσως θα έπρεπε εμείς οι ρέκτες του αθλητικού πολιτισμού να τσοντάρουμε για να επιτρέψουμε στον μπαμπά Nurkic να κάνει τη βοσνιακή ομάδα ανταγωνιστικότερη απλά με την παρουσία του στις εξέδρες του γηπέδου.”
Ταυτόχρονα, οι λέξεις Danilo-Gallinari-point-forward, θα μπορούσαν να μπουν και μόνες τους σε billboard, αποδεικνύοντας την επιτυχία του minimal advertising. Ετοιμαστείτε:
(Ακόμη και αν η άμυνα των Kings του παρείχε περίπου 4” για να υλοποιήσει την έμπνευσή του.)
(Ditto for New York)
Το μαντείο του Ball Hog
Η φετινή χρονιά είναι απλά μεταβατική για το Denver. Ο Mudiay θα βγάλει καλύτερα νούμερα από την πρώτη χρονιά του Michael Carter-Williams και θα κερδίσει το βραβείο του rookie της χρονιάς. Η περαιτέρω ανάπτυξη του Nurkic και το στοίχημα του Harris θα απασχολήσουν τους ανθρώπους του Denver, ενώ η πραγματική αποκάλυψη φέτος θα είναι ο Nikola Jokic, που θα δείξει εκλάμψεις από το πολύπλευρο ταλέντο του.
Τίποτα εξαιρετικό, απλά μια ομάδα που χτίζεται και μπορεί να ελπίζει σε καλύτερο μέλλον, γνωρίζοντας πως έρχεται του χρόνου και το πικ της Νέας Υόρκης.
Και με αυτόν τον τρόπο, το καλοκαίρι μπορεί να γίνει πραγματικά όμορφο!
Mitsos Mavrakis
Latest posts by Mitsos Mavrakis (see all)
- The Ball Hog 2021 Hater Awards - May 20, 2021
- Η δυναστεία που κράτησε 19 νύχτες - April 14, 2021
- Bubble Jeopardy - August 21, 2020
- Sapir-Whorf Hypothesis in the NBA - April 18, 2020
- Do’s and Don’ts για τον Κορονοϊό: NBA edition - March 26, 2020
| ↑1 | κι εντάξει ο Lawson έχει καταφέρει να μαλώσει και με τον Ηλία Ζούρο, ο Andre Miller τί αμαρτίες πλήρωνε για να δέχεται καψώνια στα σαρανταφεύγα του; |
|---|
