“Η ιστορία γράφεται από τους νικητές”. Όπως στη ζωή, έτσι και στο NBA, θα θυμόμαστε για πάντα τους Celtics των πρώτων δεκαετιών της λίγκας, τους Showtime Lakers, τον Larry Bird, τους Bad Boys Pistons και τον Michael Jordan. Το χρύσωμα με τίτλους και η δόξα των διακρίσεων δίνουν σε παίκτες και ομάδες το αντίβαρο να παραμείνουν στη μνήμη διατηρώντας την υστεροφημία τους, κι όχι να καταλήξουν υποσημείωση στην πορεία του χρόνου.
Υπάρχουν κι ομάδες που χτίστηκαν με σκοπό να γράψουν ιστορία, ομάδες που έκαναν τους φίλους τους να ονειροπολούν με τις υποσχέσεις που άφησαν μα δεν κατάφεραν να φτάσουν στη δόξα. Τέλος υπάρχουν και οι περιπτώσεις που ένα τυχαίο γεγονός, μια λάθος επιλογή, ένα παιχνίδι της μοίρας, στέρησαν από το μπασκετικό κοινό, ομάδες που θα είχαν τα εχέγγυα να κάνουν τους συγχρόνους τους να παραμιλούν. Γι’ αυτές τις περιπτώσεις θα μιλήσουμε σε αυτό το αφιέρωμα. Για τις περιπτώσεις των μεγαλύτερων what-ifs στην ιστορία του NBA. Για σύνολα που δεν στελεχώθηκαν ποτέ και πλέον είναι καταδικασμένα σαν στοιχειά να εξάπτουν τη φαντασία ημών των μπασκετόφιλων για πάντα.
Η δυναστεία του St. Louis
Η μεγαλύτερη ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ θεωρούνται οι Boston Celtics και δικαίως από τη στιγμή που έχουν κερδίσει 17 πρωταθλήματα. Και την μερίδα του λέοντος από αυτά την έχουν κατακτήσει με τη δυναστεία που είχαν εγκαθιδρύσει στο ΝΒΑ μεταξύ 1957 και 1969, όποτε και κατέκτησαν τον ανεπανάληπτο αριθμό των έντεκα πρωταθλημάτων σε δώδεκα χρόνια, με τα οκτώ πρωταθλήματα να είναι συνεχόμενα. Τα θεμέλια αυτής της δυναστείας μπήκαν στο draft του 1956, όταν και επέλεξαν τους δύο Hall Of Famers, Tom Heinsohn και K.C. Jones και απέκτησαν με αντάλλαγμα τους Ed Macauley και Cliff Hagan, τον μεγαλύτερο αμυντικό όλων των εποχών, έναν από τους μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία του αθλήματος και ενδεχομένως τον μεγαλύτερο winner στην ιστορία του επαγγελματικού αθλητισμού, Bill Russell, που είχε επιλεγεί στην τρίτη θέση του draft από τους St. Louis Hawks.
“Ναι, θα ήμασταν συμπαίκτες αλλά η ομάδα σου προτίμησε να με στείλει στους Celtics”
Showtime Wilkins
To καλοκαίρι του 1982, τρεις ήταν οι καλύτεροι παίκτες της χώρας των Η.Π.Α. που έρχονταν από τα κολέγια και με κάποια σειρά θα κατέληγαν στις τρεις πρώτες θέσεις του draft. O Terry Cummings από το DePaul, o Dominique Wilkins από το Georgia κι ο, μόλις πρωταθλητής με το North Carolina και Most Outstanding Player του NCAA, James Worthy. Την ίδια χρονιά, στο ΝΒΑ, οι Lakers κερδίζουν με 4-2 τους Philadelphia 76ers κατακτώντας το 8ο πρωτάθλημά τους. Παράλληλα, η χειρότερη ομάδα στο ΝΒΑ ήταν οι Cleveland Cavaliers, που τερμάτισαν με το χειρότερο ρεκόρ και θα είχαν την πρώτη επιλογή στο draft, αν δεν είχαν ήδη παραχωρήσει την επιλογή τους σε παλιότερο trade στους Lakers. Έτσι, στη λογική ο πλούσιος γίνεται πλουσιότερος, οι πρωταθλητές θα διάλεγαν και πρώτοι στο draft. O GM των Lakers και θρύλος της ομάδας, Jerry West, είχε εκμυστηρευτεί στον Wilkins, ότι αν φύγει από το κολέγιο και μπει στο draft θα επιλεγεί πρώτος. Αυτό που έγινε όμως ήταν ο νυν GM και τότε παίκτης της ομάδας, Mitch Kupchak, να σπάσει το πόδι του, να παίξει μόλις 26 παιχνίδια το 1982 και να χάσει όλη την επόμενη χρονιά κι έτσι οι Lakers διάλεξαν στο #1 τον James Worthy, που ήταν λίγο ψηλότερος από τον Dominique. O Cummings πήγε στους 2ους Clippers κι ο ”Human Highlight Film” έμεινε στην πολιτεία της Georgia και τους Atlanta Hawks. Βέβαια κανείς δεν φαίνεται να μετανιώνει γι’αυτή την εξέλιξη. Ο Wilkins έκανε μια σπουδαία καριέρα στο ΝΒΑ και ο ”Big Game James” είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών, αλλά και ένας από τους πιο επιτυχημένους Lakers, κατακτώντας τρία πρωταθλήματα κι ένα MVP τελικών με την ομάδα του Los Angeles. Στην ιδέα, όμως, και μόνο του Wilkins μέρος του Showtime των Lakers, τρέχοντας στον αιφνιδιασμό, δεχόμενος τις assists του Magic προκαλεί δέος. Το σενάριο εξιστορήθηκε από τον ίδιο τον Dominique στη συνέντευξη που έδωσε στον Bill Simmons, που λόγω της γνωστής ιστορίας, όμως, με το κλείσιμο του Grantland, δεν είναι πλέον διαθέσιμο για να το αναπαράξουμε.
Ο Dr J στους Bucks
To draft του 1972 είχε πρακτικά τρεις παίκτες για να καμαρώνει. Στο #2 τον Bob McAdoo, δύο φορές πρωταθλητή με τους Lakers, MVP το 1975 και παίκτη που έκανε σπουδαία καριέρα και στην Ευρώπη, όπου ήρθε στα λεγόμενα “μπασκετικά γεράματα” για να κονταροχτυπηθεί με τον Γκάλη. Στο #10 τον Paul Westphal, πρωταθλητή το 1974 με τους Boston Celtics, πέντε φορές All Star και τρεις φορές μέλος της καλύτερης πεντάδας του ΝΒΑ. Στο #12 οι Milwaukee Bucks επέλεξαν ένα θρύλο του μπάσκετ, τον Julius Erving. Σε αυτό το σημείο η πορεία του Dr J πήρε τον ένα από τους τρεις πιθανούς δρόμους που θα μπορούσε να ακολουθήσει.
Ο Erving έπαιξε την προηγούμενη σεζόν στο ΑΒΑ και τους Virginia Squires. To καλοκαίρι έφτασε σε κατάλληλη ηλικία για επιλογή στο draft και επιλέχτηκε από τους Bucks. Ο ατζέντης του όμως εργαζόταν κρυφά για τους Squires, με αποτέλεσμα να τον παραπλανήσει και να υπογράψει ένα εξαιρετικά χαμηλό συμβόλαιο στο ΑΒΑ. Αποτέλεσμα εκείνος να αντιδράσει και να υπογράψει συμβόλαιο με τους Atlanta Hawks. Εκεί, αγωνίστηκε για μόλις τρία φιλικά παιχνίδια, πριν ακόμα γίνει το draft, παρέα με τον Pete Maravich, δείχνοντας σπουδαία δείγματα και οι δυο τους έκαναν τους φίλους των Hawks να ονειρεύονται μέρες St. Louis και πρωταθλήματα.
Μετά από μια δικαστική διαμάχη, ωστόσο, ο Erving υποχρεώθηκε να παίξει στο ΑΒΑ και τους Squires για άλλη μια χρονιά. Τελικά ούτε την επόμενη σεζόν μεταπήδησε στο ΝΒΑ, παρά μόνο μετά τη συγχώνευση του 1976, όταν και υπέγραψε στους Philadelphia 76ers.
Ποιο είναι το τρίτο και πιο τρομακτικό σενάριο που ποτέ δεν είδαμε; Ο Dr J να υπέγραφε τελικά σαν rookie στους Bucks, όπου τον περίμεναν ο Oscar Robertson κι ο Kareem Abdul-Jabbar!
O Dr J με την φανέλα των Hawks σε κάποιο από τα φιλικά
H πιο διάσημη πατάτα
Η πιο κάτω ιστορία είναι γνωστή και χιλιογραμμένη. NBA draft του 1984, με το pool των παικτών να περιλαμβάνει τέσσερις θρύλους του αθλήματος. Το Houston ποντάρει, και φυσικά δικαιώνεται, στο ”Όνειρο”, έναν από τους καλύτερους παίκτες που πέρασαν ποτέ από τα παρκέ, τον Hakeem Olajuwon. Στο #5 οι 76ers διαλέγουν τον Charles Barkley και στο #16 οι Jazz δικαιώνονται με τον John Stockton. Οι Blazers έχουν το 2ο pick, αλλά κατάφεραν και τα θαλάσσωσαν. Επιλέγουν τον Sam Bowie, έναν ικανότατο ψηλό, με μια φοβερή τριετία στους Kentucky Wildcats, αλλά ήδη από το κολέγιο γνωστό για την ευπάθεια των γονάτων του. Προσπέρασαν έτσι έναν άλλο τριτοετή, από τους Tar Heels, τον Michael Jordan. Ναι, οκ, οι Blazers είχαν τον Clyde Drexler, έναν αρκετά παρόμοιο με τον MJ παίκτη, είχαν πολλούς SG και SF στο ρόστερ (Drexler, Paxson, Kersey, Vandeweghe) αλλά ρε φίλε, προσπέρασες τον Jordan και πήρες ένα παίκτη που όσο σκόραρε σε όλη την καριέρα του (5.564 πόντοι σε 10 χρόνια καριέρας και 511 παιχνίδια) ο Jordan τους έβαλε σε 182 παιχνίδια που έπαιξε στις πρώτες τρεις χρονιές.
Πως αλλιώς θα είχε γραφτεί η ιστορία
To μεγαλύτερο ”What if”
Καταραμένο draft του 1986. Oι Boston Celtics είναι πρωταθλητές, αλλά έχουν το pick των Seattle SuperSonics κι επιλέγουν στο #2. Εκεί διαλέγουν τον Len Bias, τον -σύμφωνα με αναλυτές στην Αμερική- καλύτερο παίκτη που δεν αγωνίστηκε ποτέ επαγγελματικά. Τριάρι, απόφοιτος του Maryland, με μπασκετικό IQ, ικανότητα στο σουτ και αθλητικά προσόντα σε ευθεία παρομοίωση με τον sophomore τότε Jordan. Στη Βοστόνη ο Bias θα έβρισκε τον Danny Ainge σε ηλικία 28 ετών, τον Dennis Johnson στα 33, στον Kevin McHale στα 30, τον Larry Bird στα 31 και τον Robert Parish στα 34, αλλά αυτός δεν πιάνεται αφού έπαιξε ως τα 42 και μέχρι τα 40 είχε μέσους όρους 12-7. O Bias θα ήταν η ιδανική περίπτωση για την μετάβαση των Celtics στην μετά Bird εποχή. Τι έγινε τελικά; Ο Bias δύο μέρες μετά το draft ήρθε για πρώτη φορά (;) σε επαφή με την κοκαΐνη, έπαθε αρρυθμία στην καρδιά και πέθανε. Την επόμενη χρονιά, οι Celtics διάλεξαν ακόμα ένα ταλαντούχο κι αδικοχαμένο παίκτη, τον Reggie Lewis, ο οποίος έχασε τη ζωή του από καρδιακό επεισόδιο στην προπόνηση, μετά από έξι σεζόν, μόλις στα 27 του. Οι Celtics κατέρρευσαν μόλις αποσύρθηκαν οι Big 3 και πήραν ξανά πρωτάθλημα μετά από 22 χρόνια. Στην εκπομπή του ΝΒΑ, Open Court, o Dennis Scott, έκανε γνωστή μια (επιβεβαιωμένη κι από τον ίδιο ιστορία). Πριν το draft, ακόμα κι ο μεγάλος Larry Bird πήγε στο training camp των rookies την μέρα που δοκιμαζόταν ο Bias.
Φάκελος Sabonis
To επόμενο σενάριο δεν θα άλλαζε μονάχα την ιστορία μιας ομάδας, αλλά πιθανότατα του αθλήματος στο σύνολό του. Το 1986, αν και μόλις 22 ετών, ο Arvydas Sabonis πιθανότατα ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο. Με ύψος 2,21μ, απαράμιλλη αίσθηση του παρκέ, εξαιρετική ικανότητα στην πάσα, αλλά και τρίποντο, δεν υπήρχε κάτι που δεν μπορούσε να κάνει εντός του αγωνιστικού χώρου. Σωματικά αποτελούσε ένα θαύμα της φύσης, με έναν μοναδικό συνδυασμό ωμής δύναμης και ταχύτητας Οι Blazers τον επέλεξαν στο λεγόμενο και καταραμένο draft του 1986 και, εν μέσω ψυχρού πολέμου, η Σοβιετική Ένωση του απαγόρευσε να παίξει μπάσκετ στην Αμερική. Έναν χρόνο μετά, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ, ο Sabonis και η εθνική ομάδα της ΕΣΣΔ, απέκλεισε στον ημιτελικό την Αμερική (μια ήττα που ξεχείλισε το ποτήρι για το γόητρο των Αμερικάνων και ξεκίνησαν οι διαδικασίες για την δημιουργία της Dream Team) και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στον τελικό κόντρα στην Ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Τελικά έπαιξε στο ΝΒΑ για πρώτη φορά στα 31 του, ταλαιπωρημένος από τραυματισμούς, χωρίς να θυμίζει σε τίποτα το ”Θαύμα της Φύσης” όπως τον αποκαλούσαν. Παρόλα αυτά κατάφερε να παίξει δυο φορές σε τελικούς περιφέρειας, και να έχει μέσους όρους καριέρας 12 πόντους και 7 rebounds. Παίζοντας στο ΝΒΑ από τα 31 έως τα 38.
Τί θα έκανε παίζοντας στους Blazers στα καλύτερα χρόνια του σε ένα ρόστερ με Clyde Drexler, Terry Porter, Buck Williams, Jerome Kersey, Kiki Vandeweghe και Cliff Robinson; Δεν θα μάθουμε ποτέ. Αρκεί όμως η δήλωση του Ναύαρχου του ΝΒΑ, David Robinson, ο οποίος δήλωσε ότι ο Sabas ήταν ο καλύτερος παίκτης που αντιμετώπισε ποτέ και πως αν έπαιζε στο prime του στο ΝΒΑ πολλά δεδομένα θα ήταν αλλιώτικα.
Ο Arvydas Sabonis, όμως, αποτελεί ένα what-if και από μόνος του, ασχέτως της υπερομάδας που θα έφτιαχναν οι Blazers με αυτόν στο prime του. O Sabas έπεσε κι αυτός θύμα του ψυχρού πολέμου, με τις διεθνείς διοργανώσεις να είναι κάτι σαν ζήτημα τιμής για την ΕΣΣΔ. Οι ιθύνοντες της εθνικής ομάδας της ΕΣΣΔ, αλλά και της Zalgiris, εγκλημάτισαν σε βάρος του, μη αφήνοντάς του χρόνο να αποθεραπευτεί πλήρως από τους τραυματισμούς του. Στο διάστημα 1985-1988 υπέφερε από τραυματισμούς σε αστραγάλους, γόνατα, προσαγωγούς, μα περισσότερο απ’ όλα, υποβλήθηκε σε δύο επεμβάσεις στον αχίλλειο τένοντα, το 1986 και το 1988. Μια ματιά στο παλμαρέ του αρκεί για να διαπιστώσουμε ότι δεν έχασε διοργάνωση σε αυτό το διάστημα. Τόσο ο ίδιος, όσο και ο Gomelsky1)εδώ έχουν αναφερθεί στην πίεση που δέχτηκε να επιστρέψει ανέτοιμος στα παρκέ, αλλά και στην υπερπροπόνησή του. Η Σοβιετική Ένωση γνώρισε στιγμές δόξας, μα το κόστος για τον Λιθουανό γίγαντα ήταν ανεπανόρθωτο και αναγκάστηκε από πολύ νέος να παίζει με πόνο και ευλυγισία συνταξιούχου. Χαρακτηριστική και η καθ’ υπερβολήν δήλωση του τότε γιατρού των Blazers, Bob Whitsitt, που ανέφερε πως “ο Sabonis θα μπορούσε να έχει άδεια παρκαρίσματος σε θέσεις αναπήρων με την ακτινογραφία του και μόνο”.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που κάποιος θα ισχυριστεί πως ο αθλητισμός είναι αποκομμένος από την πολιτική και την κοινωνία, η ιστορία του Sabonis, είναι άλλη μια υπενθύμιση πως η θεωρία αυτή είναι ένας μύθος.
Εδώ τελειώνει το πρώτο μέρος του αφιερώματος που, όπως καταλάβατε, αφορούσε πιο Retro Hog-ικές ιστορίες. Θα ακολουθήσει δεύτερο σκέλος με περιπτώσεις γνωστές, όπως ο Darko o Milicic, ή και λιγότερο γνωστές, όπως το σενάριο ο Tim Duncan να έφευγε από τους Spurs.
Latest posts by Kosmas Kapsalis (see all)
- 2019-20 Previews: Phoenix Suns - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Philadelphia 76ers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: New York Knicks - October 18, 2019
- 2019-20 Previews: New Orleans Pelicans - October 18, 2019
- Τα Βραβεία της Χρονιάς όπως εσείς τα Ψηφίσατε - June 24, 2019
