To rising stars challenge είναι το πρώτο σοβαρό event του all-star weekend, το οποίο αποτελεί ουσιαστικά τη βιτρίνα του νέου αίματος της λίγκας. Με το μέλλον των rookies και των sophomores να είναι απολύτως ρευστό, σε αυτό έχουν αγωνιστεί από μελλοντικούς MVPs, μέχρι ταλέντα που ξεβράστηκαν σε μικρομεσαίες ευρωπαϊκές ομάδες. Είναι ένας λαμπερός καθρέφτης του μέλλοντος, ενίοτε και παραμορφωτικός. Το παιχνίδι δεν έχει βρει σταθερό format. Ξεκίνησε ως αναμέτρηση rookies εναντίων sophomores, κάποια στιγμή έκανε στροφή σε μια δεξαμενή παικτών από την οποία celebrity managers (βλ. Shaq, Chuck, C-Webb, Grant Hill) επέλεγαν μέσω draft τις ομάδες τους, ενώ πέρσι λανσαρίστηκε η πιο πρόσφατη ιδέα για τον αγώνα. USA vs The World, χωρίς διαχωρισμό ή ποσόστωση rookies-sophomores. Μπορείτε να δείτε εδώ ποιοι θα λάβουν μέρος στο πραγματικό παιχνίδι, απόψε στις 04:00 τα ξημερώματα.
Έτσι, εμείς, οι συντάκτες του The Ball Hog, δημιουργούμε μια εικονική πραγματικότητα, στην οποία καλούμαστε να φτιάξουμε από μια 10άδα για το rising stars challenge, στα πρότυπα των celebrity managers, με περιορισμό πέντε rookies και ισάριθμων sophomores σε κάθε φανταστικό ρόστερ.
Team Chatsios vs Team Mantzoukas λοιπόν, στη ρεβάνς του περσινού κειμένου και η θεά Τύχη υπό μορφήν κληρωτίδας αποδίδει στον Δημήτρη Μαντζούκα το πρώτο pick της διαδικασίας.
Ξεκινάμε λοιπόν:
G.C. : Λαοπλάνε Μαντζούκα, η κληρωτίδα έδειξε την ευμένειά της προς το πρόσωπό σου και θα μπορείς να κομπάζεις άνετος για την ομάδα σου, όταν έχεις την ευκαιρία να χτίσεις πάνω στον καλύτερο ψηλό από την εποχή του Olajuwon. Ας είναι… Ξεκίνα να δω τι έχεις στο μυαλό σου.
D. M. : Μπορούμε να παραδεχτούμε και στο κοινό ότι δεν υπήρξε καμιά κλήρωση, απλά διαλέγω πρώτος επειδή εσύ επέλεξες πρώτος πέρσι. Κι επειδή η βεβαιότητα σου για την επικείμενη επιλογή μου με εκνευρίζει, θα κάνω την ανατροπή και η πρώτη μου επιλογή θα σε σοκάρει…
1) Karl-Anthony Towns
Κλικάρετε για full-size. Όλες οι φωτογραφίες είναι δανεισμένες από τα profiles του ESPN.
Η πρώτη μου επιλογή δεν θα σε σοκάρει. Όσο και να ήθελα να τραβήξω κάποιο εκκεντρικό χαρτί από την τράπουλα των rookies, βλέπω τον άσσο μπαστούνι πάνω πάνω και θα νιώθω αρκετά ηλίθιος αν δεν κάνω το απολύτως προφανές.
Το πραγματικά σοκαριστικό στην περίπτωση του Towns είναι ο ρυθμός ανάπτυξής του. Ξεκινώντας πέρσι την χρονιά στο Kentucky, κανείς (που να γνωρίζω τουλάχιστον) δεν περίμενε να τον δει στο #1 του draft, ωστόσο σταδιακά ανέβαινε παρά τον περιορισμένο χρόνο του στο Kentucky των πολλών αστέρων που το κολέγιό του διέθετε, και μέχρι και το March Madness είχε καταφέρει να ανέλθει ως την δεύτερη θέση των περισσότερων mock drafts, προσπερνώντας τελικά με την απόδοσή του τον Jahlil Okafor. Ακόμα κι έτσι όμως, και παρά την επιλογή του στο #1, περιμέναμε να δούμε έναν παίκτη άγουρο, που να προσπαθεί να προσαρμοστεί στο παιχνίδι, όχι έναν εικοσάχρονο να τρομοκρατεί αστέρες με δεκαετή εμπειρία στην λίγκα. Τρέμω στην ιδέα του που θα φτάσει αν συνεχίσει να αναπτύσσεται με αυτούς τους ρυθμούς.
Με την κίνηση αυτή αποκτάω τον καλύτερο ψηλό του παιχνιδιού, έναν παίκτη που την πρώτη του χρονιά στο ΝΒΑ είναι ο τρίτος rebounder της λίγκας, έκτος μπλοκέρ και 34ος σκόρερ. Στα 20 του χρόνια, και παρά το γεγονός ότι μπήκε στο ΝΒΑ με την ταμπέλα του long term project. Ο Towns ήδη από τώρα μας παρουσιάζει ένα από τα πιο ολοκληρωμένα παιχνίδια στο ΝΒΑ και ό,τι και να σκαρφίζονται οι διαφημιστές της Νέας Υόρκης για να προωθήσουν το Λετονικό κομμάτι τους στην αγορά, ο Δομινικανός θα είναι πάντα λίγο καλύτερος.
2) Kristaps Porzingis
Sorry Andrew, αλλά θα ακολουθήσω την πεπατημένη συνταγή που συνοψίζεται στο δόγμα των προπατόρων του αθλήματος που ορκίζονταν με το σύνθημα ”you can’t teach heigh”. Μπορεί να κατηγορηθώ ότι ψαρώνω από το hype που έχει δημιουργήσει η μεγεθυντική υπερπροβολή της Νέας Υόρκης γύρω από το πρόσωπο του Κρίσταπα. Θα δεχτώ την κριτική σαν παράσημο.
Ο Porzingis είναι ο εφιάλτης που αναδύεται από τα θαυματουργά νερά της Βαλτικής για να φέρει κρύο ιδρώτα στον Αμερικανικό σβέρκο. Κοντά μια εκατονταετία μετά την Οκτωβριανή επανάσταση και 25 μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το ανατολικό μπλοκ ξαναθέτει ερωτήματα στην αμερικανική κυριαρχία, καμουφλαρισμένο με τα χρώματα της Νέας Υόρκης και με μια πορτοκαλί μπάλα μπάσκετ ανά χείρας, απειλεί τα κατεστημένα προτείνοντας ένα νέο πρότυπο, αλλόκοτο, όσο και εξωτικό. Το πακέτο του KP μοιάζει αθέμιτο, με μέγεθος δεινοσαύρου, αθλητικότητα, φυσικό ταλέντο αλλά και μανιώδη μελέτη του παιχνιδιού. Είναι ψηλότερος από τον Dirk και παίζει και άμυνα, την ώρα που σηκώνεται από όπου θέλει, σαν ένα κράμα Bruno Sundov και Steph Curry, ή έστω, Mirza Teletovic. Βάλτε σε αυτά το ανατολικοευρωπαϊκό θράσος και έχουμε μπροστά μας τη μονομαχία των επόμενων δεκαπέντε χρόνων.
Ταυτόχρονα, είναι η αναπάντεχη ελπίδα του Carmelo Anthony να μην σπαταλήσει το ύστερο μέρος της καριέρας τους παλεύοντας για μια θέση στα playoffs.
3) Andrew Wiggins
Tο #1 του περσινού draft πέφτει στην τρίτη θέση του δικού μας. Με 21 πόντους ανά παιχνίδι, πάντως, αποτελεί την απειλή της ομάδας μου από την περιφέρεια. Όχι ακριβώς από την περιφέρεια βέβαια, καθώς ο Center της ομάδας μου είναι καλύτερος σουτέρ από το τρίποντο, αλλά μπορούμε να πούμε ότι από την περιφέρεια ξεκινάει για να πάρει φόρα ο Wiggins, καταλήγοντας κοντά ή πάνω στο καλάθι. Η ικανότητα του στο 1vs1 είναι τρομακτική και τα φυσικά του προσόντα αδιαμφισβήτητα. Μπορεί να γίνει πολύ μεγάλος παίκτης και η μονομαχία του με τον Towns για το ποιος θα γίνει ο franchise player των Timberwolves θα μπορούσε να ήταν επιπέδου αντίστοιχου με το Durant- Westbrook, αλλά για να γίνουν όλα αυτά θα πρέπει να γίνει απειλητικός και πίσω από τα εφτά μέτρα. Δεν χρειάζεται να βομβαρδίζει ανελέητα, χρειάζεται απλά ο αντίπαλος που τον μαρκάρει να φοβάται να τον αφήσει ελεύθερο.
Σε κάθε περίπτωση, μπορεί να πάει στο Toronto και να βρει τον DeΜar DeRozan, και μαζί να συνθέσουν μία επίθεση κλώνων που θα επιτίθεται με μίσος στις αντίπαλες frontlines, προσπαθώντας να τις ξεπεράσουν για να φτάσουν στο καλάθι, ή ακόμα καλύτερα να κερδίζουν το ένα foul μετά το άλλο. Η συνύπαρξή τους βέβαια θα οδηγούσε στο μεγαλύτερο longjam μέσα στη ρακέτα που έχουμε δει, καθώς απλά θα στήνονταν οδοφράγματα στα τέσσερα μέτρα από το καλάθι. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο μικρός έχει χυδαία αυτοπεποίθηση και θα τρομοκρατήσει άνετα την αντίπαλη φλώρικη περιφερειακή άμυνα.
4) Jahlil Okafor
Έφτασε επιτέλους η ευλογημένη μέρα να σωπάσουν οι νοσταλγοί του παλιού καλού καιρού, όταν οι ογκόλιθοι του ζωγραφιστού, οι υπεράνθρωποι στα μάτια του θεατή κατανάλωναν μισό εικοσιτεσσάρι παίζοντας με πλάτη τους αντιπάλους τους. Οι δοξολογίες για τον ασύγκριτο ανταγωνισμό Ewing-Robinson-Olajuwon και μετέπειτα O’ Neal, που δεν θα ξαναδούμε ποτέ, μπορούν επιτέλους να μπουν στην άκρη, γιατί το φετινό draft φέρνει την επανάσταση, βασισμένη σε παραδοσιακές αξίες with a twist. Τowns, Porzingis και Okafor είναι έτοιμοι να μονοπωλήσουν σιγά-σιγά τις All-NBΑ και all-star teams, καθιστώντας κοντόφθαλμη την ιδέα της κατάργησης της θέσεις του center από αυτές.
Κι αν το 1-2 αυτού του fantasy draft είναι ψηλοί νέας εποχής, που μπορούν να ματώσουν εξίσου ή και καλύτερα από μακριά, ο Jahlil Okafor είναι βγαλμένος από ’80s ονειροφαντασίες σημερινών 40άρηδων που ταξίδευαν με όσες εικόνες τους επέτρεπαν τα μέσα της εποχής να έχουν από τους προαναφερθέντες.
O Jahlil Okafor στα 19 του έχει post-game με ευστροφία και ποικιλία μπαρουτοκαπνισμένου τριανταπεντάρη και heavy-duty σκαρί για να συγκρούεται με αντίστοιχα φορτηγά. Είναι κρίμα οι εξωαγωνιστικές βλακείες ενός εφήβου να αναιρούν στη συνείδησή μας την μαγεία που προσφέρει κάθε φορά που το δεξί του χέρι αγκαλιάζει την μπάλα σαν να είναι πεπόνι και την περιφέρει πάνω από τα κεφάλια και κοντά στα χέρια των δύστυχων αμυντικών του. Η άνεση με την οποία βάζει την μπάλα στο παρκέ και εκτελεί χορευτικά between-the-legs σε spin move ensembles είναι από μόνη της λόγος για να κόβει εισιτήριο κανείς στο τσίρκο της Philadelphia. Δεν υπάρχει γωνία στα τρία μέτρα και μέσα, από την οποία ο Big Jah να μην έχει κάποιον ενδιαφέροντα τρόπο να τελειώσει τη φάση, βγαλμένο από μια αστείρευτη φαρέτρα από finger-rolls, hoos και κουτάλες.
5) Elfrid Payton (Sorry τουλάχιστον 8 παίκτες που είστε καλύτεροι από τον Elfrid)
Αντιστάθηκα δύο ολόκληρα picks πριν καταφύγω στην προφανή γραφικότητα της επιλογής του παίκτη που δεν χάνω ευκαιρία να αποθεώνω και δεν χάνει ευκαιρία να μη με δικαιώνει. Δεν είμαι ακόμα έτοιμος, όμως, να προδώσω όλα τα όνειρα που έχω κάνει για τoν Elfrid, οπότε θα συμβιβαστώ με την υπόσχεση να σταματήσω τα λογοπαίγνια με τα μαλλιά του.
Φέτος είναι μια περίεργη χρονιά για τον Payton, ο οποίος έπρεπε να κάνει το βήμα παραπάνω σε σχέση με πέρσι. Η εικόνα του δεν είναι κακή επί της αρχής, ωστόσο παρουσιάζεται εξαιρετικά ασταθής, με διαστήματα εξαιρετικού μπάσκετ αλλά και παιχνίδια που χάνεται στο γήπεδο. Αν σταθούμε κάπως πιο προσεκτικά στο πως έχει αναπτύξει το παιχνίδι του πάντως, θα δούμε την προσπάθεια του να διώξει την ταμπέλα του first-pass/actually only pass guard. Λέγαμε από πέρσι, δηλαδή, ότι πατάει πάνω στα βήματα του Rondo, αλλά θα πρέπει να βρει νέα στοιχεία στο skill set του για να μην καταλήξει να έχει και την αποτελεσματικότητα του Rondo. O Payton παίρνει περισσότερες προσπάθειες σε λιγότερο χρόνο, ενώ η βελτίωση του στο τρίποντο, αλλά και γενικότερα στο σουτ είναι εμφανής. Τα βήματά του γενικά είναι προς την σωστή κατεύθυνση, ωστόσο θα πρέπει να βρει μια σταθερότητα στις εμφανίσεις του, μια αποστολή την οποία ο σκληρά πραγματιστής Skiles δεν είναι διατεθειμένος να υποστηρίξει.
Το μεγάλο κέρδος του Payton πάντως, είναι άλλο από την φετινή χρονιά. Μετά από ενάμισι χρόνο πειραματισμού, φαίνεται ότι στο Orlando πήραν απόφαση ότι το δίδυμο Payton-Oladipo δεν μπορεί να κουβαλήσει την ομάδα στο μέλλον, καθώς δεν ταιριάζουν μεταξύ τους, ή μάλλον ταιριάζουν παραπάνω από όσο θα έπρεπε, ειδικά σε έναν τομέα: την έλλειψη του σουτ. Φαίνεται, λοιπόν, ότι η επιλογή έχει γίνει και ο Payton έχει κερδίσει την μάχη της παραμονής, με τον Βίκτωρα να πλασάρεται δεξιά και αριστερά. Τώρα πια θα είναι στο χέρι του να γίνει θεμέλιος λίθος της νέας μεγάλης ομάδας που στήνεται στο Orlando.
6) Devin Booker
Για να μπορέσει ο Jahlil να κάνει τα μαγικά του στο ζωγραφιστό, θέλω έναν τύπο που να μπορεί να τεντώνει την άμυνα μέχρι τα 8-9 μέτρα με την απειλή του φλεγόμενου χεριού του. Devin Booker, να ξε’ς, σ’ αγαπώ. Γιατί είσαι ακριβώς το αντίθετο του Emmanuel Mudiay (βλέπε παρακάτω).
7) Rodney Hood
Εδώ υπάρχει έρωτας. Είναι ο μοναδικός παίκτης που κατέληξε στην ομάδα μου σε κάθε φετινό fantasy draft. Μπορώ να πω ότι νιώθω σαφώς δικαιωμένος, ακόμα και αν παρουσιάζει σκαμπανεβάσματα που κάνουν τον Elfrid Payton να μοιάζει βράχος. Στην περίπτωση του Hood πάντως, τα πράγματα είναι αρκετά απλά. Έχει βραδιές που τα σουτ του μπαίνουν, έχει και βραδιές που δεν μπαίνει τίποτα. Σε όλα τα υπόλοιπα είναι αξιόπιστος όπως ο μέσος απόφοιτος του Duke, κυνηγώντας αδιαμαρτύρητα τον παίκτη του σε όλο το γήπεδο, ακόμα και αν δεν το κάνει με την αποτελεσματικότητα που περιμέναμε όταν γινόταν draft.
Φέτος κέρδισε την μάχη με τον πολύ καλό Alec Burks για την φανέλα του βασικού, και το μέλλον ανοίγεται λαμπρό μπροστά του στην Utah που ψάχνει πολύ να βρει το σουτ που της λείπει, πέρα του Hayward φυσικά. Στην ομάδα μου αποκτείται γιατί με τον Wiggins στο 2, αν το άλλο φτερό δεν απειλεί από το τρίποντο θα παρατηρούμε τα φαινόμενα με τα οδοφράγματα που παρατηρήθηκαν πιο πάνω.
8) D’Angelo Russell
Θα διευκολύνω το έργο σου Μαντζούκα και θα σου αφήσω τα αψηλά παλικάρια που ακολουθούν, λίγο από συμπόνοια, και λίγο επειδή ούτε ο Jokic ούτε και ο Turner μπορούν να παίζουν τον ρόλο του αναπληρωματικού των δύο στυλοβατών της ρακέτας μου. Είναι μια λύση με την οποία κερδίζουν όλοι, εκτός από εμένα. Επίσης, θέλω να δώσω τα εύσημα στον ορκισμένο εχθρό μου, και να παραδεχθώ ότι διάλεξε τον Hood στο #7, πριν το οργιώδες διάστημα των τελευταίων εννέα παιχνιδιών, στο οποίο ο guard της Utah σκοράρει 21 πόντους κατά μέσο όρο, με ποσοστά που θα έκαναν τον Ray Allen να δακρύσει.
Αντ’ αυτών, θα κλείσω το μάτι στον D’ Angelo Russell, αλλά και τα αυτιά μου ως προς το τί λέγεται για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, παίρνοντάς τον από τον σωρό. Έχω αδυναμία στους ανθρώπους που υποφέρουν από δύσκολες και καταπιεστικές καταστάσεις, και φυσιολογικά ο D’ Angelo μπαίνει στην καρδιά μου, καθώς πρέπει να αντιμετωπίσει την ανυπέρβλητη ηλιθότητα του Byron Scott. Η υπομονή του θα ανταμειφθεί βέβαια, κι ας είναι το καψώνι που του έλαχε χοντρό, καθώς του χρόνου οι Lakers, ευελπιστώ, θα πετάξουν το περιττό βάρος και θα δώσουν την μπαγκέτα στους Clarkson και Russell, ενδεχομένως και με άλλη μια καλή προσθήκη από το φετινό draft.
Τα μόνα μου άγχη γι’ αυτό το μοναδικό ταλέντο με την ασύλληπτη μπασκετική δημιουργικότητα, είναι τα προσκόμματα που βρίσκει στην προσπάθειά του να φτιάξει παιχνίδι, και παράλληλα το 70% στις βολές και το 33% στα τρίποντα.
Θα βρει την άκρη, κι ας σημαίνει αυτό ότι θα υπομείνουμε τους ακραιφνείς Lakers να μας πρήζουν τα συκώτια για το πως τον ατσάλωσε και τον έκανε άντρα ο Scott.
9) Nikola Jokic
Πως γίνεται να μην αγαπήσεις αυτή τη γνήσια σερβική σκατόφατσα? Θα τον έπαιρνα ακόμα και αν δεν ήταν το τεράστιο ταλέντο που είναι, απλά και μόνο για να τον βάλω να κάθεται στον πάγκο με ένα δερμάτινο παλτό και γυαλιά ηλίου, ώστε να στείλουμε πεντακάθαρο το μήνυμα πως με την ομάδα μας δεν παίζει κανείς.
Όμως ο Nikola Jokic είναι πολλά παραπάνω από Σέρβος μπράβος νυχτερινού μαγαζιού. Ξεπετάχτηκε σχεδόν από το πουθενά φέτος, αν και είχε στείλει προειδοποιητικά μηνύματα με τις αποδόσεις του τα καλοκαίρια κυρίως. Δεν έχω μετανιώσει περισσότερο απόφαση στην dynasty λίγκα μας από την απόφασή μου να τον αγνοήσω για να προτιμήσω στη θέση του τον Jeremy Lamb φέτος το καλοκαίρι, με τον Μαυράκη να μου φωνάζει να τον πάρω, και εγώ να λέω ότι έχει ακόμα ένα χρόνο μέχρι να λάμψει.
Τελικά ο Σέρβος παίζει καταπληκτικά, έχει ρίξει τον Nurkic εκτός πεντάδας και τον Lauvergne εκτός rotation, και όσο περισσότερο παίζει, τόσο καλύτερος εμφανίζεται. Έχει συγκλονιστικές κινήσεις για το μέγεθος του, σίγουρα όχι του επιπέδου και της αισθητικής του Okafor, αλλά αρκετά πάνω από τα δεδομένα της λίγκας.
Πέρα από τα βασικά, έχει αξιόπιστο σουτ, τρομερή πλαστικότητα και βλέπει τόσο όμορφα το γήπεδο που μου θυμίζει Marc Gasol. Τα νούμερά του παραπλανούν, καθώς συμψηφίζονται κάποια παιχνίδια στην αρχή της χρονιάς που μπήκε για πολύ λίγο, αλλά ούτως ή άλλως ο χρόνος συμμετοχής του δεν είναι μεγάλος, λόγω κυρίως της πολυκοσμίας στην frontline του Denver. Από του χρόνου που θα βάλει και λίγη μάζα παραπάνω, θα τρίβουμε τα μάτια μας.
10) Jabari Parker
Κι εδώ τα πράγματα έρχονται να γίνουν αμφισβητήσιμα. Την ώρα που ο Andrew Wiggins αποδεικνύει ότι θα είναι ο επόμενος μεγάλος πλάγιος του NBA, και σκοράρει 30άρες για πλάκα σε ανοιχτή διαμάχη με τον KAT για τον τίτλο του αφεντικού της Minnesota, ο δεύτερος λόγος για το τρομακτικό hype του περσινού draft, ο Jabari Parker βλέπει τα νούμερά του να είναι πεσμένα σε σχέση με την rookie season του, η οποία διακόπηκε απότομα με τον τραυματισμό τους στους χιαστούς.
Επί ματαίω περιμένουν οι φίλοι των Bucks έστω μια τυχαία έκρηξη, μια 30άρα για να τους γλυκάνει, και όλο και πληθαίνουν οι αμφιβολίες αν ο κορμός Parker-Antetokounmpo είναι ο σωστός δρόμος προς τα μπροστά. Ο Parker δεν έχει αποδειχτεί ο επιθετικός δυναμίτης που διαφημιζόταν, διστάζει να σουτάρει από μακριά, δεν βοηθάει στη δημιουργία, και αποτελεί μια μόνιμη πληγή στα αμυντικά πλάνα του Jason Kidd, όλα αυτά σε βαθμό να σχολιάζεται σε comments και fora ή περίπτωση ανταλλαγής του.
ΩΠΑ!
Μιλάμε ταυτόχρονα για έναν παίκτη που επελέγη στο #2 του draft, έχει χάσει σημαντικό μέρος της σύντομης καριέρας του με έναν δύσκολο τραυματισμό και ακόμα δεν έχει βρεθεί στην ιδεατή φυσική κατάσταση. Ακόμα και έτσι, στα πλαίσια μιας δυσλειτουργικής ομάδας, είναι αρκούντως αποτελεσματικός, και, ενώ δεν απειλεί από μακριά, καρφώνει ό,τι κινείται κοντά στο καλάθι με μια απρόσμενη εκρηκτικότητα αν κρίνουμε από το σουλούπι του. Όταν φαίνεται να βάζει τον εαυτό του σε αδιέξοδο, βρίσκει συνήθως τον δρόμο προς ένα δυναμικό κάρφωμα. Οι φόβοι είναι βάσιμοι, αλλά είναι πολύ νωρίς για να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για την αξία του Parker στο οικοδόμημα των Eλαφιών. Υπομονή κι ελπίδα λοιπόν1)μάλλον όχι ελπίδα, γίνεται περίεργος συνειρμός πια….
11) Myles Turner
Δυστυχώς τραυματίστηκε και έχασε τρεις μήνες, επανεκκινώντας την προσπάθεια του για καθιέρωση. Μικρό το κακό, καθώς περιθώρια αποτυχίας υπάρχουν ελάχιστα. Έχει συγκλονιστικά προσόντα, τεράστιο κορμί που του επιτρέπει να κόβει σουτ, αλλά και αυτό το διαολεμένο σουτάκι από τα 5-6 μέτρα που γράφει κατευθείαν. Είναι ακριβώς αυτό που έψαχνε η Indiana για να καλύψει το κενό που υπήρχε όσο έπαιζε ο Hibbert, και καλύφθηκε κάπως όταν αποχώρησε ο Τζαμαϊκανός, οπότε όλοι αντιλήφθηκαν ότι πράγματι δεν υπήρχε κάποιος κάτω από το καλάθι. Από εδώ και πέρα επικρατεί όμως ο νόμος του Myles Turner.
H αλήθεια είναι ότι έχω γεμίσει με centers, αλλά ήταν αδύνατο να αντισταθώ στα θέλγητρα του παίκτη ο οποίος απορρίφθηκε από τo Sacramento -ευτυχώς- ως παρτενέρ του Cousins. Τεράστιο λάθος για πολλούς λόγους. Οι Golden State Warriors πήραν μια πρώτη γεύση από τον Turner. Το πιο εντυπωσιακό στο βίντεο που ακολουθεί πάντως, δεν είναι κάποιος από τους 31 πόντους που σημείωσε, αλλά η άμυνα που βγάζει στο 0:52 του βίντεο πάνω στον Livingston, όταν σε 1 vs 1 ο Turner χαμηλώνει στα γόνατα και κλείνει τον εξαιρετικό χειριστή των Warriors, αναγκάζοντας τον σε λάθος. Μόλις ωριμάσει είναι η μεγαλύτερη ελπίδα του George να μην χαραμιστεί στην Indiana. Όσο τουλάχιστον είναι ο Porzingis η ελπίδα του Melo να πάρει πρωτάθλημα με τους Knicks.
12) T.J. Warren (Inj.)
Γιατί; Πάνω που αυτός ο παίκτης αντίκα με καινούρια μηχανή συσσώρευε αυτοπεποίθηση και έβρισκε το χέρι του από τα 7,25, τραυματίστηκε και χάνει τη χρονιά, ακριβώς όταν θα μπορούσε να γίνει το δεύτερο βιολί στην πεταμένη σεζόν των Suns.
Too bad.
12β) Zach LaVine
Υπάρχουν δύο τρόποι να μελετήσει κανείς την περίπτωση του περσινού dunk champion.
Η πρώτη είναι να τον δει σαν έναν ασύδοτο chucker σε μια ανέλπιδη ομάδα, ο οποίος απολαμβάνει το πράσινο φως να εκτελεί από τον πάγκο παίζοντας δίπλα σε scrubs και γηραιούς κυρίους. Ταυτόχρονα θυμίζει σκύλο που κυνηγάει την ουρά του στις συνεχείς απόπειρες του απτόητου Sam Mitchell να τον κάνει point guard, με μηδενική αντίληψη των λεπτών ισορροπιών του pick and roll.
Από την άλλη όμως έχουμε έναν shooting guard που μπορεί, βασιζόμενος στα εκπληκτικά αθλητικά του προσόντα, να σουτάρει πάνω από οποιονδήποτε και να δημιουργήσει χώρο ακόμα και αν δεν έχει το καλύτερο ballhandling. Έναν τύπο που μπορεί να εκραγεί για μια 30άρα ανά πάσα στιγμή, έστω και αν το κάνει μέσω σουτ που προκαλούν αυτανάφλεξη στα μάτια των analytics fans και μπορεί να γίνει ιδανικός παρτενέρ του Wiggins και να καρφώνουν μαζί τις λόμπες του Ricky Rubio, έστω κι αν ο Mitchell επιμένει πεισματικά να μην τους αφήνει στο παρκέ ταυτόχρονα. Εφόσον μάθει να κάνει drives που δεν πάνε μόνο ευθεία, οι Wolves μπορούν να πειραματιστούν και να βγάλουν μια 5άδα για το μέλλον μονάχα με παίκτες από το draft, περίπου σαν τους Warriors.
13) Justise Winslow
Το έχει η μοίρα του Justise Winslow να κατρακυλάει απροσδόκητα στα drafts, αλλά δεν θα παραπονεθώ. Μετά την πτώση του στο #10 και την αγκαλιά του Pat Riley (ενώ τα περισσότερα mock drafts τον έστελναν στο #5), ο Winslow έχει την σπάνια ευκαιρία σε σχέση με τους περισσότερους από τους παίκτες που θα συναντήσουμε εδώ να αγωνίζεται σε ομάδα-contender (μάλλον). Τα λεπτά δεν του χαρίζονται, αντίθετα τα διεκδικεί απέναντι σε μπαρουτοκαπνισμένους βετεράνους που παίζουν αποκλειστικά για τη νίκη.
Σε αυτό το πλαίσιο ο Winslow μαθαίνει και αξιοποιεί κάθε δευτερόλεπτο που βρίσκεται στο παρκέ. Ενδεχομένως να είναι ο rookie που έχει την πιο αθόρυβη -στατιστικά-, αλλά ουσιαστική προσφορά στο παιχνίδι της ομάδας του. Σίγουρα πάντως είναι ο πιο αξιόπιστος αμυντικός της φουρνιάς του. Έχω την αίσθηση ότι ο Popovich θα τον ήθελε σαν τρελός σε ομάδα του.
Τι απομένει; Ένα 74,2 % που είναι το ποσοστό των τριπόντων του Winslow που δεν καταλήγουν στο καλάθι. Πέρσι έδειξε πιο αξιόπιστος από την περιφέρεια στα κρίσιμα παιχνίδια, φέτος ακόμα ψάχνεται. Όταν βρει το χέρι του, η -αδιανόητη για την ηλικία του- ωριμότητα του θα τον βοηθήσει να αποδώσει δικαιοσύνη μέσα στο παρκέ2)δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο λογοπαίγνιο!.
14) Julius Randle
Ο μεγαλύτερος λεκές στο βιογραφικό του Julius Randle είναι τα καλά λόγια του Byron Scott, ο οποίος ύπουλα πάει να πιστωθεί την άνοδό του μέσω της “στρατηγικής” του να τον εξορίσει στον πάγκο για χάρη του Larry Nance Jr. Λες και η άνοδός του δεν οφείλεται στο ότι ΠΑΙΡΝΕΙ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΛΕΠΤΑ, αλλ’ αντίθετα, με κάποια μεταφυσική μέθοδο στην μεταχείριση κρύο/ζεστό του οριακά μυστακοφόρου προπονητή.
Στα τελευταία 11 παιχνίδια παίζει γύρω στο 14/12 με 48% και, ανέλπιστα, σουτάρει καλά έξω από τα 7,25, εξέλιξη που μπορεί να ανεβάσει σε μεγάλο βαθμό την χρησιμότητά του, δεδομένου του ύψους του. Αν σας θυμίζει κι εσάς έναν Zach Randolph με καλύτερα αθλητικά προσόντα, αλλά χειρότερο touch, καλώς σας τον θυμίζει.
Δεν θα κρυφτώ, νιώθω λίγο άγχος έχοντας στην ομάδα μου δύο forwards με προβλήματα στα γόνατα και αποστρέφω το βλέμμα μου από το 41καικάτι% που συνοδεύει το όνομα του Randle, αλλά ο τύπος προκαλεί ανοιχτά τον Draymond Green κι εκείνος τον αναγνωρίζει.
Δεν έχω στο μυαλό μου πολλά καλύτερα εχέγγυα απ’ αυτό.
15) Nerlens Noel
Νιώθω μια αβεβαιότητα να τον πάρω χωρίς να έχω τον Ish Smith στην ομάδα μου για να κάνουν το γνωστό pick ‘n roll που καταλήγει σε μία λόμπα στα 3,5 μέτρα για να πηδήξει ο Noel και να καρφώσει, ένα play το οποίο αποτελεί περίπου μόνο το 83% των επιθέσεων που παίρνει ο ψηλός με το διακριτικό κούρεμα.
Ωστόσο χρειάζομαι κάποιον να κοντράρει και να περιορίσει τον Λετονό, να πηδάει πιο ψηλά και να σπρώχνει πιο δυνατά. Χρειάζομαι έναν από τους καλύτερους αμυντικούς ψηλούς του ΝΒΑ, και αυτός είναι ο Nerlens Noel. Η πρόοδος του είναι αλματώδης ανύπαρκτη. Είναι σοκαριστική η ομοιότητα των φετινών με τα περσινά στατιστικά του. Είναι περίπου σαν να έχουν γίνει copy paste. Η εικόνα αυτή πάντως είναι παραπλανητική, καθώς οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στους πρώτους δύο πολύ κακούς μήνες του, όταν ακόμα συγκρουόταν με τον Okafor στις επιθέσεις και έπαιζε με σπασμένα δάχτυλα, μύτες, στραμπουληγμένα πόδια και όποια κατάρα κυκλοφορούσε στην πιάτσα.
Τώρα πια υγιής, και έχοντας ξαναβρεί τον ρόλο του στην ομάδα, κάνει εντυπωσιακές εμφανίσεις και ακόμα πιο εντυπωσιακά καρφώματα. Προβλέπω τουλάχιστον δύο ΙΝ YOUR FACE στο λετονικό γατάκι.
16) Ο Κρητικός Μανώλης Μουντιάκης
Emmanuel Mudiay. Είσαι υπέροχος. Μόνο σταμάτα τα τούβλα. Ευχαριστώ.
17) Cameron Payne (Pain)
Αν μέχρι τώρα υπήρχαν επαρκή δείγματα ότι η αποτελεσματικότητα δεν αποτελεί το πρώτο κριτήριο των επιλογών μου, η επιλογή του Cameron Payne έρχεται για να μετατρέψει τις υποψίες σε βεβαιότητες. Ωστόσο ο Payne, ο οποίος βρίσκεται σε κατάσταση αντίστοιχη του Winslow, δηλαδή πρέπει να παλέψει για να βρει χρόνο σε ομάδα που διεκδικεί το πρωτάθλημα, είναι από τις περιπτώσεις που αν βρισκόταν σε rebuilding ομάδα θα έγραφε νούμερα που θα τον έβαζαν στην κουβέντα για την καλύτερα πεντάδα των rookies.
Το άσημο κολέγιο στο οποίο αγωνίστηκε δεν βοήθησε στο να ανέβει η μετοχή του. Θυμάμαι ότι πέρσι πριν το March Madness τα mock drafts τον έδιναν γύρω στο #40. Τα πραγματικά διαμάντια όμως λάμπουν και μέσα από την λάσπη, και η αξία του Cameron ήταν τεράστια για να κρυφτεί. Γρήγορα προσπέρασε την αξιόπιστη ρεζέρβα, DJ Augustin, και βάζει πλώρη σιγά σιγά για να διεκδικήσει τον ρόλο του έκτου παίκτη της ομάδας από τον Enes Kanter. Μέσα στο γήπεδο κάνει τα πάντα, σε άμυνα και επίθεση, σε οργάνωση και εκτέλεση, ακόμα και στα χορευτικά.
Ενδιαφέρουσα σημείωση, οι προηγούμενοι δύο point guards που ντράφταραν οι Thunder για αναπληρωματικούς του Russell Westbrook ήταν οι Eric Bledsoe και ο Reggie Jackson.
18) Κορίτσια, ο Μάρκουλης (Smart)
Υπάρχουν φωνές αμφιβολίας στην ομάδα, και οι κακές γλώσσες λένε ότι θα μπω να παίξω άμυνα εγώ. Τα απλά προβλήματα, συνήθως έχουν και απλές λύσεις, κι αυτό ισχύει στην περίπτωση του Smart. Ο PG της Βοστόνης μπορεί να απέτυχε παταγωδώς στη διαχείριση της εφηβικής ακμής (ή έκανε μια εξαιρετική αποτύπωση της επιφάνειας του Άρη) αλλά είναι μάστορης στο να διαλύει κατοχές με την ασίγαστη δίψα του για την μπάλα.
Η all-out προσέγγισή του τού κοστίζει σε συχνούς τραυματισμούς, και ακόμα προσπαθούμε να καταλάβουμε αν η -για να το εξωραΐσουμε- αστάθειά του στο επιθετικό κομμάτι είναι αποτέλεσμα της αμυντικής του αφοσίωσης ή αυτή είναι αποζημίωση της αδυναμίας του να βρει ρόλο στην επίθεση.
Σε κάθε περίπτωση, το να σκοράρεις απέναντι στον Smart είναι άθλος Ηράκλειου βεληνεκούς. Είναι συγκλονιστικός στο να κυνηγάει κάθε κατοχή με μανία λυσσασμένου σκύλου και τα σχεδόν δύο επιθετικά rebounds του ανά 36 λεπτά είναι ένα εντυπωσιακό στατιστικό που μαρτυρά ακριβώς αυτό, με τον Stevens να αντικαθιστά τον Jerebko με αυτόν πριν τις βολές του Isaiah Thomas 56’’ πριν την τελική νικη της Βοστόνης για να πάρει το επιθετικό rebound.
Το στοίχημα για τον Smart είναι να μπορεί να προσφέρει ”just enough” για να μπορεί ο Stevens να αξιοποιεί τη δυναμική του στα μετόπισθεν.
19) Super Mario Hezonja
Οκ, υπερβολή ίσως. Αλλά έψαχνα σουτ, άλλον ψηλό δεν μπορούσα να πάρω, και τέλος πάντων, δεν θα δώσω και λογαριασμό. Ο Mario δεν ήρθε στο Orlando για να βοηθήσει άμεσα, αλλά το κάνει όπως και να έχει. Είναι παρανοϊκός, αλλά δεν μας πειράζει σε τίποτα. Επανέρχομαι στην περιγραφή μου στο περσινό mock draft:
“Έχει επιδείξει, ως τώρα, όμως τέτοια τρομακτική ανωριμότητα, εγωπάθεια και ανικανότητα να διαχειριστεί το ταλέντο του, που είναι εντελώς αδύνατον να προβλέψουμε την εξέλιξη του. Μιλάμε για τον παίκτη που πήγε να κερδίσει μόνος του την Real πριν πέντε μέρες στους τελικούς της Ισπανίας, για τον παίκτη που σημείωσε 8/8 τρίποντα σε παιχνίδι μέσα στη χρονιά, αλλά και για τον παίκτη που όταν ρωτήθηκε αν έχει πάει να δει τον Messi να αγωνίζεται απάντησε ότι ο Messi θα έπρεπε να έρθει να τον δει! Καθώς και τον παίκτη που μετά την εκκωφαντική παρουσία του LaVine στον φετινό διαγωνισμό καρφωμάτων, δήλωσε ότι ο ίδιος στις προπονήσεις βγάζει τα ίδια καρφώματα με ευκολία. Με τέτοια νοοτροπία, είτε θα γίνει ένας mega-star από την αρχή, είτε θα επιστρέψει σύντομα στην Ευρώπη με την ταμπέλα του αποτυχημένου.”
O Scott Skiles φρόντισε να μην γίνει mega star από την αρχή, και τον εισάγει στο ΝΒΑ όπως θα έπρεπε. Δυστυχώς δεν θα τον δούμε φέτος ούτε στον διαγωνισμό τριπόντων, ούτε στον διαγωνισμό καρφωμάτων, αλλά είμαι πεπεισμένος πως αυτό θα συμβεί στο μέλλον.
20) Aaron Gordon
Για το τέλος κράτησα ίσως το μεγαλύτερο μυστήριο που υπάρχει σε αυτή τη φουρνιά παικτών. Κανείς δεν ξέρει τί είναι ο Aaron Gordon, όχι εγώ, όχι εσείς, ούτε ο Skiles, ούτε πιθανότατα ο ίδιος. Πρόκειται για μια ακατέργαστη μάζα από καταπληκτικά σωματικά προσόντα και ατάκτως ερριμμένα, κάτι σαν μυθιστόρημα του Νίκου Νικολαΐδη χωρίς επιμέλεια. Λίγη Ibakική απειλή στην άμυνα, μερικά σκόρπια ψήγματα playmaking, μια ιδέα από ένα σουτ σε εξέλιξη, λίγο παιχνίδι με την μπάλα στο παρκέ και δεκάδες awkward απόπειρες στον αέρα, απρόσμενα αποτελεσματικές.
Ο Gordon ανάγκασε τον guru Zach Lowe να πει πως “I have no idea what position Gordon plays, and that is awesome.”, καθώς μαρκάρει παντού με την ίδια αποτελεσματικότητα, από centers, που τους αρπάζει την μπάλα με το ένα χέρι, μέχρι shooters και one on one άμυνες για να κλειδώσει το παιχνίδι. Μπορεί να είναι ο στυλοβάτης της νέας εποχής στο Orlando ή ένας παίκτης που δεν θα βρει ποτέ τη θέση του και θα βολοδέρνει στους πάγκους. Εγώ, μια φορά, ποντάρω στο πρώτο.
Tι λέτε;;
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
