Κάθε χρόνο υπάρχει μια ομάδα που εμφανίζεται να ξεπερνάει τις προσδοκίες. Οι φετινοί Blazers είναι ακριβώς αυτό, αφού αυτό που προβλεπόταν ως “χρονιά rebuild” πλέον κατέληξε με την ομάδα του Portland να διεκδικεί επί ίσοις όροις την είσοδό της στην post season. Ας δούμε τι συμβαίνει στις όχθες της πολιτείας του Oregon.
Αν μας έλεγε κάποιος τον περασμένο Οκτώβριο ότι οι Blazers θα φτάσουν να είναι μία από τις πλέον καυτές ομάδες και θα διεκδικούν μια θέση στα playoffs Μάρτη μήνα, θα τον λέγαμε γραφικό. Περισσότερο γραφικό και από εκείνον που τότε θα υποστήριζε πως οι Warriors θα είχαν ρεκόρ 56-6 μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές. Την “ειδικολογία” και το “μεταΧριστοπροφητιλίκι” τα αφήνουμε για/σε εκείνους που περίμεναν τους πρωταθλητές να φτάσουν στο 25-0 για να γράψουν με περίσσιο ύφος γνώστη “φυσικά και μπορούν να σπάσουν το 72-10”. Eπειδή στο Ball Hog, πέρα από την ευχαρίστηση που μας δίνει να γράφουμε για το άθλημα, ζούμε κυρίως για την καζούρα ο ένας στον άλλον, ας εκτεθώ μόνος μου:
Κλασική ανάποδη εκτίμηση Gus!
Και όσοι δεν το πιάσατε, ναι ο γραφών είχε ετοιμάσει το preview του Portland τον Οκτώβριο του ’15. Ωστόσο εκεί μέσα κράτησα και έναν καλό λόγο για τον Terry Stotts. Τέλος πάντων, ας μην σας κουράζω περαιτέρω, αν έχετε κουράγιο κι όρεξη εδώ είναι το preview και μπορείτε να το συγκρίνετε το τι συμβαίνει. Στο κυρίως θέμα τώρα, αυτήν την περίοδο δύο είναι τα πιο hot franchises στο NBA. Οι Blazers και οι Celtics του Brad Stevens. Τους δεύτερους δεν τολμάω να τους πιάσω, μιας και ο coach Stevens είναι αδυναμία του Χάτσιου, οπότε είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να τα πει. Επίσης, οι Warriors δεν πιάνονται και ας έχασαν από τους Lakers. Είναι hot σε όλη την διάρκεια της χρονιάς. Αλλά αυτό που συμβαίνει και εξελίσσεται στο Portland είναι κάτι το οποίο ουδείς το περίμενε. Όχι μόνο από εμάς, αλλά και από τα ίδια τα media στις ΗΠΑ, που σε κάθε μετάδοση αναφέρουν ξανά και ξανά πως το Portland ξεκίνησε με rebuild mode την σεζόν του. Για καλό της ομάδας του Oregon, ο coach Stotts βρήκε τα σημεία εκείνα που έκαναν τους Blazers να είναι ανταγωνιστικοί και όχι μόνο βλέπουν την post season, αλλά -το σημαντικότερο- ο Lillard δεν είναι μόνος του.
Ξεκινώντας από την backcourt
Δίχως αμφιβολία ο Dame είναι το “άλφα και ωμέγα” αυτής της ομάδας και αποτελεί από μόνος του κεφάλαιο. Όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά μοιάζει να είναι και να εξελίσσεται στο πρόσωπο των Blazers για τα επόμενα πολλά χρόνια. Ήδη από την 6η Μαρτίου ο 25χρονος point guard βρίσκεται στη δεύτερη θέση σε εύστοχα τρίποντα στην ιστορία του franchise, ξεπερνώντας τον Terry Porter. Το να ξεπεράσει και τον Wesley Matthews που είναι πρώτος στην σχετική λίστα μοιάζει να είναι απλά θέμα χρόνου. Πριν μιλήσουμε για τον Lillard όμως, καλό θα ήταν να σταθούμε πρώτα στον έτερο guard, που έχει θέσει πολύ σοβαρή υποψηφιότητα για το βραβείο του πιο βελτιωμένου παίχτη, τον C.J. McCollum. Η φυγή του βασικού κορμού των Blazers έφερε τον 24χρονο guard σε ρόλο πρωταγωνιστή, θέλοντας και μη. Για να μην παρεξηγηθούμε, ναι μεν περιμέναμε ότι φέτος θα είναι η ευκαιρία του να λάμψει, αλλά κανείς δεν περίμενε τα νούμερα που βγάζει μέχρι στιγμής. Μέχρι στιγμής τρέχει τη σεζόν με 20,9 πόντους, 4,3 assists, 1,2 κλεψίματα, 41,1% στα τρίποντα1)στατιστικά από το basketball-reference.com, την στιγμή που πέρσι, παρά την θετικότατη του παρουσία του μετά τον τραυματισμό του Matthews, ιδίως στα playoffs, ξεκινούσε σε μόλις τρία παιχνίδια και δεν είχε ούτε 7 πόντους κατά μέσο όρο.
Την κατάσταση που επικράτησε στο Portland κατά την διάρκεια της off season, ίσως την περιγράφει καλύτερα από τον καθένα ο Zach Lowe σε αυτό εδώ το άρθρο του, μπαίνοντας κατευθείαν στο ψητό. Ότι μετά την διάλυση της βασικής πεντάδας των Blazers, ο Lillard μίλησε στον McCollum και του είπε πως “αυτή είναι η ευκαιρία μας να δείξουμε πως ανήκουμε στην ελίτ”. Με την ομάδα να μετράει ρεκόρ 34-31 -και επί μέρους 18-7 από τις 10 Ιανουαρίου- μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες, το δίδυμο Lillard/McCollum βρίσκεται πράγματι στην ελίτ. Aυτό δείχνει τόσο το γεγονός ότι μιλάμε για το τρίτο πιο παραγωγικό δίδυμο παιχτών στην λίγκα, όσο και το ότι είναι η δεύτερη πιο παραγωγική backcourt, με τον μεν Lillard να μετράει 26,1 πόντους ανά παιχνίδι και τον δε McCollum 20,9. Πέρα από τις αναμφισβήτητες ικανότητές τους, η μεταξύ τους απόδοση στηρίζεται σε πολλά πράγματα, τόσο αγωνιστικά, όσο και εξωαγωνιστικά. Η φιλία τους εκτός παρκέ είναι γνωστή, o σεβασμός που έχουν ο ένας στον άλλον είναι μεγάλος, ενώ έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους πως κάθε φορά που κάποιος κάνει λάθος ή δεν δίνει το 100% σε προπονήσεις/παιχνίδια, ο άλλος “θα του την πει”.
Η εκτός παρκέ σχέση τους, όπως φαίνεται, έχει λειτουργήσει σαν ευλογία στο παιχνίδι τους αλλά και στην απόδοση του Portland ως σύνολο. Ήδη τα media στις ΗΠΑ τους έχουν βαφτίσει “baby splash brothers”, ωστόσο έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους Curry/Thompson: Μιλάμε για δύο ball handlers. Και προς Θεού, δεν εννοούμε πως αυτό τους κάνει καλύτερους, απλά ξεχωρίζουμε τα χαρακτηριστικά των δύο αυτών backcourts. Είτε πάρει την μπάλα ο Lillard, είτε ο McCollum, μπορούν με ευκολία να τρέξουν τον αιφνιδιασμό και να τελειώσουν οι ίδιοι τις φάσεις ή να μοιράσουν για ένα εύκολο καλάθι. Ο Curry το κάνει αυτό αρκετά συχνά, ο Thompson όχι. Πέραν όμως των κοινών τους σημείων σε χειρισμό και σκοράρισμα, μιλάμε για δύο διαφορετικούς παίχτες, οι οποίοι αλληλοσυμπληρώνονται τέλεια κατά την διάρκεια του παιχνιδιού.
Ο McCollum, για παράδειγμα, δεν είναι τόσο δυνατός όσο ο Lillard για να προτιμήσει να τελειώσει μια φάση μπροστά στους ψηλούς. Στηρίζεται σε step backs, floaters, hand-offs και συχνά base line cuts ώστε να βρει πόντους. Η επαφή του με το καλάθι όταν επιχειρεί “αντισυμβατικά” σουτ, είναι εξαιρετική. Σημαντικό ρόλο, φυσικά, παίζουν τα picks, αλλά για την front court θα μιλήσουμε πιο κάτω. Επιπλέον, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού του McCollum παίζουν ta hesitation moves που διαθέτει στο οπλοστάσιό του, κάτι που συζητάει και με τον Coach Nick του Basketball Breakdown στο παρακάτω video:
Τα πάντα χτίζονται γύρω από τον Lillard
O Dame, όπως είπαμε και πιο πάνω, είναι ξεχωριστό κεφάλαιο από μόνος του και θα ήταν ξεχωριστό κεφάλαιο ακόμα και αν δεν διαλυόταν ο περσινός κορμός. Και το κυριότερο για τους Blazers είναι το ότι δείχνει την διάθεσή του να παραμείνει κάτοικος Portland για τα επόμενα αρκετά χρόνια. Δεν το λέμε εμείς αυτό, το είπε ο ίδιος -σύμφωνα με τον McCollum- στο link που δώσαμε παραπάνω για το άρθρο του Lowe. Πιο συγκεκριμένα ήταν κατά την διάρκεια της rookie χρονιάς του CJ, όταν εκείνος σκόραρε 19 πόντους απέναντι στους Timberwolves, με τον Lillard να του λέει στο αεροπλάνο της επιστροφής το εξής:
“Πρέπει να παίζεις έτσι κάθε φορά που σου δίνεται η ευκαιρία, γιατί είτε το πιστεύεις είτε όχι, εμείς οι δύο θα είμαστε η backcourt για τα επόμενα επτά – οχτώ χρόνια”.
Λες και ήξερε κάτι ο Lillard. Το φαινομενικό πρόβλημα με τον 26χρονο στην off season του ’15 ήταν το πώς να τον πείσουν πως υπάρχει μέλλον στο Portland. Για να είμαστε ειλικρινείς, περιμέναμε ένα χυδαίο tanking από πλευράς τους, προκειμένου να πλασαριστούν σε όσο το δυνατόν χειρότερη/καλύτερη θέση για το επόμενο draft, όπου άπαντες λιγουρεύονται τον Ben Simmons. Μέσα στον οργανισμό των Blazers, όμως, υπήρχε η αισιοδοξία πως με έναν αξιοπρεπή σχεδιασμό θα είχαν και μια αξιοπρεπή χρονιά, εκμεταλλευόμενοι την ηγεσία του Lillard και το ξεπέταγμα του McCollum. Έτσι, οι Blazers κυνήγησαν παίχτες κοντά στην ηλικία του Lillard, τους έδωσαν/φορτώθηκαν διετή/τριετή συμβόλαια (Plumlee, Davis, Vonleh, Harkless) περιμένοντας καρτερικά την αύξηση του salary cap από την επόμενη χρονιά, για να κυνηγήσουν κάτι μεγάλο.
Αν παρατηρήσει κανείς τα caps των 30 ομάδων, θα παρατηρήσει πως οι Blazers βρίσκονται στην τελευταία θέση, με το μισθολόγιό τους να ξεπερνάει για λίγο τα $48 εκατ. Στον σχεδιασμό του front office, όλα πήγαν κατά γράμμα, αφού οι κατ’ επιθυμία παίχτες πλαισίωσαν τον Lillard. Εκεί που έγινε το λάθος είναι στην αξιοπρεπή χρονιά, μιας και οι Blazers κάνουν μια εκπληκτική χρονιά με βάση τα δεδομένα και το υλικό τους, προεξάρχοντος του Dame. Ο πρώην αθλητής του άσημου Weber State διανύει μια εκπληκτική χρονιά MVP χρονιά, αν ήμασταν σε δεδομένα 2010-11.
Δυστυχώς όμως δεν βρισκόμαστε στο ’11, αλλά στο ’16 όπου ο δυνάστης Curry κάνει ό,τι θέλει χωρίς να μπορεί κανείς να τον σταματήσει, παρά μόνο ο ίδιος του ο εαυτός. Δεν θα ήταν υπερβολή όμως, αν κάποιος υποστήριζε πως η χρονιά που κάνει ο Lillard, τηρουμένων αναλογιών και υλικού, τον φέρνει να είναι μέσα στην πεντάδα των καλύτερων παιχτών του NBA για φέτος. Ειδικά μετά το διάλειμμα για το All Star, o 26χρονος έχει βαλθεί να μας πείσει πως το να μην επιλεγεί για την γιορτή του Toronto ήταν μέγα λάθος. Και πράγματι ήταν, αλλά τι να κάνεις που έπρεπε να αποχαιρετίσουμε τον Kobe… Bάζοντας κάτω τους αριθμούς του Lillard μετά το weekend στο Toronto, αυτό που βλέπει κάποιος -χωρίς υπερβολή- είναι μια δεύτερη εκδοχή του Curry: 33,5 πόντους, 5,3 assists, 3,8 rebounds, 1 κλέψιμο και 4 τρίποντα ανά παιχνίδι. Το ποσοστό, δε, ευστοχίας του; Προκαλεί ίλιγγο, μιας και σουτάρει με 49,2% συνολικά και με 43,3% από το τρίποντο. Με τις 50άρες σε Warriors και Raptors έγινε ο 2ος παίκτης στην ιστορία των Blazers μετά τον Geoff Petrie με 2 παιχνίδια 50 πόντων στην ίδια χρονιά, ενώ με το πρόσφατο παιχνίδι με τους Wizards μπήκε σε ένα ιδιαίτερα κλειστό και τιμητικό club. Έφτασε τους 1.500 πόντους και τις 400 assists, αριθμούς που έχει πιάσει και στις 3 προηγούμενες χρονιές του. Ποιοι παίκτες έχουν 1.500 πόντους και 400 assists στα 4 πρώτα χρόνια τους στο ΝΒΑ; Ο Oscar Robertson κι ο LeBron James.
Οι άγριες διαθέσεις του Lillard, μάλιστα, φάνηκαν από το πρώτο κιόλας παιχνίδι μετά το All Star, όταν και βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Curry. O τρέχων MVP πέρασε ακόμα μια μέρα στην δουλειά, με 31 πόντους και 7-13 τρίποντα, τα οποία, όμως, δεν ήταν αρκετά. Ο Lillard, για όσους δεν θυμούνται, σταμάτησε στους 51 πόντους, έχοντας 18-28 σουτ και 9-13 τρίποντα. Πέρα από αυτό το παιχνίδι, όμως, ο star point guard του Portland είναι πρώτος στο NBA όσον αφορά παιχνίδια (δέκα μετά το χθεσινό κόντρα στην Washington) που έχει σημειώσει 30+ πόντους, μετά το All-Star Game. Συνολικά έχει 21 παιχνίδια με 30+ φέτος2)για την ώρα, ο πρώτος Blazer που το καταφέρνει μετά τον Clyde Drexler. Και ναι μεν αποτελεί τον ηγέτη των Blazers, όμως όπως αναφέρθηκε μερικές γραμμές πιο πάνω, δεν είναι μόνος του.
Εν κατακλείδι, η απογύμνωση των Blazers από τον υπομονετικά χτισμένο κορμό της τελευταίας πενταετίας αποτέλεσε παράλληλα το εφαλτήριο για την ανάδειξη του θαμμένου C.J. McCollum, ο οποίος όρθωσε από την πρώτη μέρα το ανάστημά του στις περιστάσεις, μα, κυρίως, έστησε το σκηνικό ώστε ο Damian Lillard να αποτινάξει από πάνω του την ταμπέλα του απλά εκρηκτικού scoring PG που δεν προσφέρει απαραίτητα στην στήλη με τις νίκες. Ο Lillard, ξεκάθαρα πια το κεντρικό πρόσωπο στο Portland, βρήκε τον χώρο να ασκήσει την πλήρη επιρροή του αγωνιστικά και εξωγηπεδικά, αναδεικνυόμενος σε μια αποφασιστική προσωπικότητα, έναν τέλειο συμπαίκτη που είναι σε θέση όχι μόνο να εφαρμόσει το πλάνο του προπονητή, αλλά και να εγγυηθεί την απόλυτη επένδυση των συμπαικτών του στο νέο οικοδόμημα που χτίζεται στο Oregon, αναγκάζοντας σύσσωμη την μπασκετική κοινότητα να υποκλιθεί στο φαινόμενο Lillard.
Το επιθετικό flow – Η Frontcourt
Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως όσο περνάει ο καιρός, η επίθεση των Blazers αρχίζει και θυμίζει μια lite version εκείνης των Warriors. Κι όχι μόνο αποκλειστικά από την πλευρά τoυ Portland, αλλά και από την πλευρά της άμυνας που συναντάει. Τα double teams που γίνονται -κυρίως- στον Lillard και στον McCollum, μοιάζουν αρκετά με εκείνα που επιστρατεύονται για τον Curry, ξεκινώντας από τα 10 και 11 μέτρα. Aν κάποια ομάδα επιλέξει τις παγίδες τόσο ψηλά, κινδυνεύει να βρεθεί σε κατάσταση τέσσερις εναντίον τριών, αφού η σπιρτάδα και το ball handling αμφότερων τους επιτρέπει να σπλιτάρουν την άμυνα, τις περισσότερες φορές με ευκολία. Ακόμα μια κατάσταση που θυμίζει την ομάδα του Steve Kerr -και πάλι για τις καταστάσεις 4 εναντίον 3 που δημιουργεί- είναι το pick που παίρνει σχεδόν στην κορυφή ο Lillard, με τον ψηλό να πηγαίνει απευθείας στο elbow, ώστε να πάρει την μπάλα και να την δώσει απέναντι για ελεύθερο σουτ ή πάσα σε κάποιον που έχει ακόμα καλύτερο οπτικό πεδίο. Κοινώς, αυτό:
Κάπως έτσι και ο Mason Plumlee βγάζει στην επιφάνεια τον Divac που κρύβει μέσα του, έχοντας 3,8 assists ανά 36′, με τους μόνους centers με αρκετές συμμετοχές που σημειώνουν καλύτερη επίδοση να είναι οι αφοί Gasol, ο Timmy κι ο Andrew Bogut, οι οποίοι αναγνωρίζονται από τους πάντες σαν elite passers.
Η παραπάνω φάση είναι επίσης ενδεικτική για το τι συμβαίνει με την frontcourt της ομάδας. Μιλάμε για αθλητικά κορμιά, τα οποία διαθέτουν υψηλό μπασκετικό IQ και -όπως και οι παίχτες των Warriors- μπορούν να παίξουν σε πολλές θέσεις. Το small ball είναι η μόνιμη κατάσταση στην οποία επιδίδεται το Portland, με τους Vonleh και Davis να περνάνε αρκετή ώρα μαζί στο παρκέ, ως “4” και “5” αντίστοιχα. Ωστόσο, ακόμα και όταν ο coach Stotts αποφασίζει να παίξει με πιο ψηλό σχήμα, δεν κάνει τους Blazers πολύ πιο αργούς. Οι Plumlee και Leonard άλλωστε, αποτελούν ιδιαίτερα γρήγορες περιπτώσεις ψηλών, ενώ σε πολλές καταστάσεις το wingspan τους καλύπτει τα όσα χάνουν σε ταχύτητα.
Επιπλέον μιλάμε περιπτώσεις ψηλών οι οποίοι “βλέπουν” γήπεδο πολύ άνω του αναμενομένου, κάτι που τους επιτρέπει να δημιουργούν για τους συμπαίκτες τους τις κατάλληλες προϋποθέσεις είτε για ένα ελεύθερο σουτ:
είτε για ένα εύκολο καλάθι:
Από τις παραπάνω χαρακτηριστικές φάσεις3)Σε ευχαριστώ SB Nation για τα gifακια σου, γίνεται αντιληπτό πως το pace & space κυριαρχεί στο επιθετικό παιχνίδι των Blazers. Για κάθε καλή πλευρά, όμως, υπάρχει και η κακή και ενώ το τελευταίο διάστημα οι Blazers είναι χάρμα ιδέσθαι στην επίθεση, η άμυνα είναι μια διαφορετική ιστορία.
Χαμένοι στην μετάφραση
Ο βασικός λόγος που οι Blazers βρίσκονται στο 34-31 και όχι πιο ψηλά, είναι η αμυντική συμπεριφορά τους. Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν έχει να κάνει με την διάθεσή τους, όσο με την ασυνεννοησία τους στα μετόπισθεν. Αυτό που παρατηρείται, κυρίως, είναι οι καθυστερημένες έως ανύπαρκτες βοήθειες της αδύνατης πλευράς, αλλά και -όπως προείπαμε- η ασυνεννοησία στις αλλαγές στα picks. Εδώ σαφώς θα πρέπει να γίνει ειδική αναφορά στους Aldridge, Batum, Lopez και Matthews, καθώς μαζί με τον Lillard αγωνίστηκαν για αρκετό καιρό στην ίδια πεντάδα, κάτι που τους επέτρεψε να έχουν αυτοματισμούς, συνεννόηση και συγχρονισμό στην άμυνα, στοιχεία που είναι απαραίτητα. Γίνεται αντιληπτό, λοιπόν, πως χρειάζεται χρόνος για να υπάρξει συνοχή στην άμυνα.
Χαρακτηριστικό αυτού που λέμε για τις αλλαγές είναι η παρακάτω φάση από το παιχνίδι των Blazers με τους Hornets, όταν ο Al-Farouq Aminu χάνει τον Kemba Walker στην αλλαγή που πρέπει να κάνει με τον Crabbe. Ναι μεν ο Walker χάνει το σουτ, αλλά αποτελεί φάση που κάνει τον κάθε coach να έχει δικαιολογημένα παράπονα από τους παίχτες του.
Όσον αφορά τις βοήθειες που δίνει η αδύνατη πλευρά, παίρνουμε παράδειγμα τη φάση από το παιχνίδι μεταξύ Blazers-Kings, όταν και ο Aminu με τον Harkless θα έπρεπε να βρίσκονται ένα βήμα μπροστά από τις θέσεις τους, ώστε να μην υποχρεώνεται ο McCollum να μαρκάρει το σουτ από την κορυφή. Ή ακόμα και αν ο McCollum πάει να μαρκάρει το σουτ, τότε δεν θα πρέπει να μείνει τόσο πολύ στην περιοχή του elbow κοιτώντας τον Cousins.
Επίσης, αυτό που παρατηρείται -και κατακρίνεται σε μεγάλο βαθμό από τα media του Oregon- είναι ότι ο Stotts συνηθίζει να παίζει με βάθος την άμυνα, προτιμώντας να έχει το μυαλό του να κόψει τα drives των αντίπαλων guards παρά τα σουτ. Η τακτική αυτή, όπως και η μη σωστή αντιμετώπιση των αντίπαλων pick ‘n rolls με τις αλλαγές, έχει οδηγήσει το Portland φέτος κοντά στις πρώτες θέσεις, όσον αναφορά τους πόντους ανά κατοχή που δέχεται4)Πηγή: blazersedge.com. Το θετικό στην όλη υπόθεση είναι πως οι Blazers αποτελούν μία από τις νεαρότερες ομάδες της λίγκας, κάτι που επιτρέπει στο κοινό τους να ελπίζει για συνοχή τα επόμενα χρόνια.
Το Πρόσημο
Δεν χωράει συζήτηση, μόνο θετικό. Όσο και αν ο γραφών έχει αναφέρει στο παρελθόν πως ο Stotts είναι προπονητής με ταβάνι και το έχει πιάσει, έχει αναφέρει στο φετινό preview πως είναι ένας από τους καταλληλότερους ανθρώπους να παίρνουν νεανικά σύνολα και να τα κάνουν ομάδα. Και ενώ εύλογα οι Blazers δεν έχουν αξιώσεις πέραν του πρώτου γύρου των playoffs -πλέον- η μέχρι τώρα παρουσία και πρόοδός τους ίσως αποδειχθούν πολύ πιο χρήσιμα στοιχεία για το μέλλον. Δεν είναι, άλλωστε, μακρυά οι περιπτώσεις ομάδων που ξεπέρασαν τις προσδοκίες και στην επιθυμία τους για κάτι μεγαλύτερο κατέληξαν περίγελος5)γκουχ -Suns- γκουχ….
Ας μην γελιόμαστε, κανείς (μας) δεν περίμενε πως Μάρτιο μήνα θα βλέπαμε την παρέα του Lillard να διεκδικεί την post season, με το υπάρχον υλικό. Και αυτό είναι και το μεγαλύτερο παράσημο, τόσο του Stotts και του επιτελείου του, όσο και του GM Neil Olshey, οι οποίοι φαίνεται πως πατούν πάνω σε μια πιο φτωχή εκδοχή των Warriors και Spurs: small ball και παίχτες με συγκεκριμένους ρόλους στο γήπεδο, χωρίς overspending, με το αποτέλεσμα να είναι αποτελεσματικό και εντυπωσιακό. Με σωστές κινήσεις στην off season, τα χαμόγελα ίσως γίνουν μόνιμα στο Portland.
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
