Αν υπάρχει ένα κλισέ που οι φίλαθλοι του κολεγιακού μπάσκετ δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν προκειμένου να επιβεβαιώσουν τον ελιτισμό τους, είναι για το πόσο απρόβλεπτο είναι το τελικό τουρνουά. Οι εκπλήξεις, φυσικά, δεν θα μπορούσαν να εκλείψουν, αλλά η άνοδος κολεγίων-μεγαθήριων, όπως το Kentucky ή το Duke, που μονοπωλούσαν τους πρωτοετείς All Americans, κατεβάζοντας ομάδες με πληθώρα μελλοντικών αστέρων του ΝΒΑ, είχε ξεκινήσει να απειλεί τη φύση της διοργάνωσης.
Το φετινό τουρνουά, όμως, είναι η επιτομή της παραφροσύνης. Οι πέντε πρώτες ομάδες στην κατάταξη Associated Press έχουν αθροιστικά 37 ήττες μεταξύ τους όλη τη σεζόν. Από αυτές τις 37 ήττες, 21 ήρθαν από ομάδες που δεν βρίσκονται στις 68 προσκεκλημένες του τουρνουά και όλες οι ομάδες είχαν τουλάχιστον μία ήττα μπαίνοντας στον Φλεβάρη. Για την ακρίβεια, είναι η πρώτη φορά από το 1949, όποτε και ξεκίνησε το Associated Press να καλύπτει το κολεγιακό πρωτάθλημα, που τα φαβορί παρουσιάζονται τόσο ευάλωτα και οι σταχτομπούτες δεν χρειάζεται να ονειροβατούν για να πιστέψουν πως θα βρίσκονται αγκαλιασμένοι στο παρκέ την ώρα που θα ακούγεται το One Shining Moment.
Η πλέον συναρπαστική αθλητική διοργάνωση ετοιμάζεται να ξεκινήσει πιο απρόβλεπτη από κάθε άλλη φορά και εδώ στο Ball Hog αγωνιστήκαμε να βγάλουμε άκρη μέσα σε όλο αυτό το χάος, για να σας παρουσιάσουμε ποιες ομάδες, ποιους παίκτες και προπονητές πρέπει να προσέξετε, έχοντας πλήρως αποδεχτεί πως και πάλι θα είναι αδύνατον να έχουν προβλέψει τις ομάδες και τα ονόματα, που θα έρθουν από το πουθενά για να κλέψουν τις καρδιές μας και μονοπωλήσουν τις συζητήσεις μας.
Η Midwest φέτος είναι ένα μικρό οργανωμένο χάος, όπως θα έπρεπε, δηλαδή, για την πλευρά που κανονικά θα έπρεπε να λέγεται Νorth, και προκαλεί κρίσεις σε κάθε ψυχαναγκαστικό ο οποίος βλέπει τα άλλα τρία σημεία του ορίζοντα στις τρεις υπόλοιπες γωνιές του bracket, και εδώ ένα άσχετο, αλλά εντυπωσιακά ακριβές midwest. Το #1 seed δεν είναι ακριβώς #1, γιατί #1 είναι το #2, αλλά η κατανομή είναι δίκαιη γιατί και πάλι το #2 θα ήταν το #1, ενώ τα χαμηλά seeds είναι σε πολλές περιπτώσεις αισθητά δυνατότερα από τα ψηλά, και, τέλος πάντων, ας τα πάρουμε από την αρχή1)Για την ακρίβεια, συνεπείς στο χάος θα τα πάρουμε από την μέση, ξεκινώντας από τους παίκτες και μετά θα πούμε για τις ομάδες..
Οι Παίκτες που Πρέπει να έχετε στο Νου Σας
Domantas Sabonis (Gonzaga): Είμαι ενθουσιασμένος για τον Sabonis για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς, αλλά θα προσπαθήσω. Καταρχάς είναι γιος του Arvydas Sabonis, οπότε από άποψη ονόματος είμαστε καλυμμένοι. Επιπλέον, αν και γιος του, δεν τον θυμίζει στην κοψιά παρά ελάχιστα, ενώ είναι -κατά προσέγγιση- περίπου 70 γουρουνόπουλα πιο ελαφρύς. Επίσης μοιάζει με έναν απροσδιόριστο τρόπο με κάποιο τρωκτικό που δεν μπορώ να εντοπίσω στο google. Ωστόσο, μέσα στο γήπεδο είναι πραγματικά υπέροχος, αν και ελαφρώς ασταθής. Έχοντας δυναμώσει και μεγαλώσει σε όγκο αισθητά από πέρσι, παίζει κυρίως ως center, αλλά άνετα μπορεί να βγει και στο “4”, κάτι που στο ΝΒΑ θα χρειαστεί ενδεχομένως, μιας και δεν είναι αρκετά δυνατός για να τα βάλει με τα θηρία. Είναι όμως αίλουρος, κινείται καταπληκτικά στο post2)σαν να έπαιρνε δωρεάν μαθήματα από κάποιον κοντινό του μεγαλώνοντας και μπορεί και τελειώνει εξαιρετικά τις φάσεις. Δυστυχώς, όμως, δεν έχει ακόμα ικανοποιητικό σουτ, και έτσι μοιάζει να έχει παγιδευτεί σε μία κατάσταση όπου αν ήταν λίγο ψηλότερος θα ήταν ένας καταπληκτικός center, αν είχε σουτ θα ήταν ένα καταπληκτικό τεσσάρι, αλλά τώρα αιωρείται ανάμεσα στις δύο θέσεις. Τουλάχιστον μαζεύει τα rebounds με χαρακτηριστική ευκολία.
Jacob Poeltl (Utah): Η αλήθεια είναι πως οι Αυστριακοί στις μέρες μας κάνουν ό,τι μπορούν για να καταστήσουν αδύνατο κάθε αίσθημα συμπάθειας προς αυτούς, ωστόσο μιας και ο Jaκob Poeltl δεν έχει δώσει ακόμα κάποιο δείγμα μισανθρωπισμού, ξενοφοβίας και εθνικισμού, μπορεί να αναφερθεί άφοβα. Έχει εξασφαλισμένη θέση στα lottery picks του επερχόμενου draft, καθώς σε αντίθεση με την φουρνιά του ’15 που έδινε στους δύο ψηλούς τον τρίτο δώρο (Towns, Okafor, Porzingis, Turner, Stein), στο draft του ’16 ο Αυστριακός θα είναι λογικά ο μοναδικός αξιόπιστος ψηλός που θα βρίσκεται στις πρώτες επιλογές. Οι κινήσεις του κοντά στο καλάθι είναι καλλιτεχνικές και μπορεί να επιτεθεί τόσο με πλάτη όσο και με μέτωπο. Κάνει σοβαρά νερά στην άμυνα πάντως, και αυτό είναι εν μέρει πρόβλημα για τους Utes. Αξίζει να αναφερθεί η εντυπωσιακή βελτίωση του στις βολές σε έναν χρόνο, ανεβάζοντας το ποσοστό του από το 50% στο 70%.
Denzel Valentine (Michigan State): Χιλιάδες λέξεις έχουν γραφτεί φέτος για τον Denzel Valentine, τον παίκτη που διεκδικεί το βραβείο του καλύτερου παίκτη για την φετινή χρονιά στο NCAA κόντρα στον Buddy Hield της Oklahoma. Και η αλήθεια είναι πως (όπως και ο Hield) το αξίζει. Ο Valentine, στον τελευταίο του χρόνο στο πρωτάθλημα, είναι μια οπτασία πάνω στο παρκέ, καθώς κάνει τα πάντα. Οργανώνει, πασάρει, σκοράρει, σουτάρει3)πρακτικά μιλώντας, οποιοδήποτε ρήμα με κατάληξη –άρει, παίζει άμυνα, μαζεύει rebounds. Είναι συγκλονιστικός. Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό του μάλιστα είναι τα ποσταρίσματα του, τα οποία φανερώνουν εντυπωσιακή τεχνική για κάποιον τόσο κοντό όσο αυτός. Μπορώ άνετα να πω ότι μου θυμίζει έναν από τους πιο λατρεμένους μου παίκτες στο ΝΒΑ, τον Evan Turner, και αυτό είναι τεράστιο κοπλιμέντο. Τα projections δεν τον δίνουν πολύ ψηλά στο draft και σίγουρα εκτός lottery, καθώς γεγονός είναι ότι είναι 22 χρονών, αρκετά μεγαλύτερος δηλαδή και πιο κοντά στο ταβάνι του από τους ανταγωνιστές του για επιλογή. Ωστόσο με ένα θεαματικό τουρνουά, και οδηγώντας το Μichigan στο final four και ενδεχομένως στην κατάκτηση του, μπορεί άνετα να ανέβει αρκετές θέσεις. Η περίπτωση του μου φέρνει στο μυαλό την αντίστοιχη του Kaminsky πέρσι, όπου παρά την κυριαρχία του ως senior μέσα στη χρονιά ήταν χαμηλά στα projections, αλλά με την εξαιρετική πορεία του Wisconsin κατάφερε να ανέβει στο #9 του draft. Τέλος να αναφέρουμε πως φέτος τον Νοέμβρη, την προηγούμενη φορά που ο Valentine συνάντησε το Kansas, δηλαδή το άλλο μεγάλο φαβορί για το τουρνουά, δεν ήταν απλά καλός, ήταν ισοπεδωτικός.
Derrick Gordon (Seton Hall): Πιθανότατα δεν θα κάνει ποτέ καριέρα στο ΝΒΑ, ούτε θα αποτελέσει έναν από τους ποιοτικότερους παίκτες αυτού του τουρνουά. Ωστόσο, η περίπτωση του αξίζει να αναφερθεί καθώς πρόκειται για τον πρώτο εν ενεργεία παίκτη του NCAA (Division 1) που ανακοινώνει ότι είναι gay. Φυσικά πρόκειται για αξιόλογο παίκτη, που όντας μεγαλύτερος καθοδηγεί τους συμπαίκτες του, έχοντας έναν ρόλο πολυεργαλείου στην σύνθεση της ομάδας. Αλλά η συμβολή του στο σπάσιμο των στερεοτύπων και των στεγανών στο άθλημα είναι πολύ μεγάλη για να μην αναφερθεί, και ας υστερεί σε ταλέντο των υπολοίπων.
Malcolm Brogdon (Virginia): Άλλος ένας senior που κρατάει στα χέρια του τη μοίρα του κολεγίου του. 22 χρονών, έμπειρος, πανέξυπνος, αξιόπιστος σκόρερ, από τους καλύτερους lockdown defenders, κάνει τα πάντα σωστά, απλά τίποτα εξαιρετικά. Διαβασμένος, σοβαρός, με κοινωνικές αναζητήσεις και έχοντας ως επιδίωξη να κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει στην καταπολέμηση της παγκόσμιας φτώχειας. Με λίγα λόγια έχει περισσότερες πιθανότητες να οδηγήσει το Virginia στην κατάκτηση του τουρνουά και να βγει πολυτιμότερος παίκτης από το να κάνει καριέρα στο ΝΒΑ. Όταν όμως έρθει στην Ευρώπη, μετά από 1-2 χρόνια παρουσίας σε κάποια μικρομεσαία τουρκική ομάδα, θα γίνει περιζήτητος.
Roosevelt Jones (Butler): Δεν είναι μέσα στους πιο ταλαντούχους παίκτες του τουρνουά και δύσκολα θα κάνει καριέρα. Ωστόσο αξίζει να παρακολουθήσετε το Butler μόνο και μόνο για να δείτε αυτό τον υπέροχο τύπο να παίζει μπάσκετ. Όποιος πηγαίνει συχνά για μονά σε γηπεδάκια γειτονιών θα έχει πέσει πάνω σε κάποιον τύπο ο οποίος στην κοψιά δεν φαίνεται τίποτα τρομερό, δεν δείχνει να έχει εντυπωσιακά αθλητικά προσόντα, με την πρώτη ματιά δεν φαίνεται καν να ξέρει τόσο καλό μπάσκετ, και όμως, όταν ξεκινήσει το παιχνίδι, αυτός ο τύπος καταφέρνει να στείλει την μπάλα στο καλάθι με τρόπους που σου προκαλούν οριακά γέλιο, μέχρι να το ξανακάνει, και να το ξανακάνει, και τότε καταλαβαίνεις ότι δεν είναι τυχαίο. Και αυτός συνεχίζει να σκοράρει με λομπίτσες ή σημαδεύοντας πάντα το ταμπλό με γωνία, με αυτό το περίεργο σουτ που φαίνεται κάπως σαν να πετάει την μπάλα και καταφέρνει πάντα να κάνει την σωστή πάσα και δείχνει να σκέφτεται ένα βήμα γρηγορότερα από σένα. Και μετά σκέφτεσαι ότι εσύ μπορείς να τριπλάρεις τόσο γρήγορα, και έχεις σουτ όπως ακριβώς σου έδειχνε ο προπονητής στις ακαδημίες του Μίλωνα και έχεις δουλέψει τόσο στις προπονήσεις, και πως γίνεται αυτός ο τύπος να παίζει καλύτερα από σένα και να καταλαβαίνει καλύτερα το παιχνίδι, ενώ φαίνεται ότι δεν έχει παίξει ποτέ του σε ακαδημίες; Και συνήθως αυτός ο τύπος, πέρα από όλα τα άλλα, είναι υπερβολικά φιλικός, και καλός μαζί σου και με τους άλλους, και αυτό σε εκνευρίζει ακόμα περισσότερο. Σε κάθε ελληνικό γηπεδάκι υπάρχει ένας τέτοιος τύπος, αν πηγαίνεις συχνά θα τον πετύχεις κάποια στιγμή. Στο NCAA αυτός ο τύπος είναι ο Roosevelt Jones.
Γιατί Μπορούν να Κερδίσουν το Τουρνουά;
Michigan State: Στην πραγματικότητα το Michigan State είναι το φαβορί τόσο της Midwest, όσο και για το τρόπαιο, ερχόμενο δεύτερο στις προβλέψεις, πίσω μόνο από το Kansas. Βρέθηκαν στο #2, αλλά το κακό είναι μικρό για τους Σπαρτιάτες, οι οποίοι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο υπολογίζουν να φτάσουν στην πηγή. Πέρα από τον δαιμονισμένο Denzel Valentine, έχουν τρία ακόμα πολύ δυνατά χαρτιά: ο Bryn Forbes είναι ένας από τους καλύτερους σουτέρ του τουρνουά, ο οποίος εκμεταλλεύεται τα κύματα αμυντικών που πέφτουν πάνω στον Valentine για να βρίσκει ελεύθερους χώρους πίσω από την γραμμή του τριπόντου, τους οποίους εκμεταλλεύεται με ποσοστό 48,4%, δηλαδή χοντρικά το ένα στα δύο μπαίνει. Το ποσοστό γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό αν αναλογιστούμε ότι δεν τσιγκουνεύεται στις προσπάθειες αυτές, έχοντας φέτος σημειώσει ως ρεκόρ 11 τρίποντα σε ένα παιχνίδι. Ο Deyonda Davis είναι ακόμα άγουρος, αλλά βοηθάει όσο μπορεί στη θέση του PF, και προορίζεται για αρκετά ψηλά στο draft, πάνω από τους δύο πολύ πιο έτοιμους συμπαίκτες του. Και υπάρχει φυσικά και ο Tom Izzo, ο οποίος έχει στήσει την δεύτερη καλύτερη επίθεση στον δείκτη του Adjusted Offensive Efficiency, ελάχιστα πίσω από το Kentucky, αλλά για αυτόν θα μιλήσουμε αργότερα. Οι ειδικοί το δίνουν ως φαβορί, αλλά ας μην προτρέχουμε. Στα υπέρ, καταλογίζουμε και την ένθερμη υποστήριξη του Draymond Green, ο οποίος αυτό τον καιρό δείχνει να ενθουσιάζεται περισσότερο με την εκδοχή της κατάκτησης του τουρνουά από το Michigan State, παρά με το κυνήγι του ρεκόρ των Bulls.
Virginia: Κέρδισε το #1 seed πιθανότατα λόγω της ήττας του Villanova στον τελικό της Big East, ωστόσο η ύπαρξη του Michigan State στο bracket καθιστά το seed δώρο άδωρο. Το Virginia θα πρέπει να κάνει τα πάντα στην εντέλεια για να περάσει από την Midwest, ωστόσο το καλό για αυτούς είναι ότι έχουν συνηθίσει να κάνουν τα πάντα τέλεια. Είναι από αυτές τις εκνευριστικές ομάδες χωρίς εξάρσεις, χωρίς πολύ θέαμα, χωρίς τα τεράστια αστέρια, που ωστόσο κάνουν τα βασικά τόσο καλά, που κερδίζουν. Είναι τέταρτοι στο Adjusted Defensive Efficiency στο κολεγιακό, αλλά στην πραγματικότητα είναι πρώτοι, καθώς τα πρώτα τρία κολέγια είτε δεν βρίσκονται στο τουρνουά4)Louisville και San Diego State, είτε θα δυσκολευτούν πολύ να προχωρήσουν (Wichita State). Με ηγέτη τον Malcolm Brogdon, ο οποίος είναι η απάντηση στην ερώτηση “Αν το Virginia ήταν παίκτης, ποιος παίκτης θα ήταν;” είναι φανερό ότι θα παίζουν σταθερά καλά και θα κερδίζουν μέχρι να βρεθεί η ομάδα που θα κάνει την υπέρβαση της και θα κερδίσει. Σε ένα τουρνουά που οι υπερβάσεις είναι κανόνας, το Virginia δύσκολα θα φτάσει μέχρι το τέλος, αλλά σίγουρα μπορεί. Απλά έχω την εντύπωση, πως σε αντίθεση με αρκετά άλλα κολέγια, δεν εξαρτάται απόλυτα από αυτό.
Utah: Αν και αρκετοί δείχνουν να την πιστεύουν, νομίζω ότι δεν έχει την παραμικρή ελπίδα για κάτι καλό, ωστόσο κάποια ομάδα έπρεπε να αναφερθεί και η Utah δείχνει να είναι η επικρατέστερη από τα top seeds. Παρουσιάζεται, βέβαια, και η ευκαιρία να ασχοληθώ με την δημιουργικότητα και την φαντασία των υπευθύνων του κολεγίου που ονόμασαν την ομάδα του κολεγίου της Utah, “Utah Utes”, με τους Utes να είναι οι παλαιοί κάτοικοι της πολιτείας της Utah, πριν έρθουν οι Μορμόνοι και τα βάρβαρα έθιμα τους. Αν και ο Poeltl έχει σαφέστατα αναβαθμιστεί σε κυρίαρχο center, το παιχνίδι τους πλέον βασίζεται υπερβολικά πάνω του, περιοριζόμενο σε βαθμό εκλάμψεων στους υπολοίπους, με αποτέλεσμα αν και σκληρή ομάδα, να μπορεί να πέσει θύμα των πιο ταλαντούχων συνόλων. Η περσινή ομάδα της Utah, με τον Delon Wright στο τιμόνι και τον Poeltl δεύτερο βιολί, μου άρεσε πολύ περισσότερο οφείλω να ομολογήσω, και ας ήταν σε χαμηλότερο seed. Δεν εμπιστεύομαι ομάδες που ο αστέρας τους είναι ψηλός αλλά δεν διαθέτουν τον απαραίτητο συμπαραστάτη κοντό. Η μονολιθικότητα της επίθεσης της Utah φάνηκε και στον τελικό της PAC-12, όταν το Oregon ποδοπάτησε τα φαντάσματα των Utes, κερδίζοντας με 88-57.
Τα Underdogs
Gonzaga: Αν και μας τα χάλασε κάπως στην αρχή της χρονιάς, δείχνει να συνέρχεται. Η κατάταξη του στο ενδέκατο seed είναι δίκαιη, αλλά η ομάδα έχει την ποιότητα να αντιπαλέψει το δύσκολο πρόγραμμα που αυτή συνεπάγεται και να κάνει μια αξιοπρεπή πορεία. Με την φυγή του Kevin Pangos, του ηγέτη της τα προηγούμενα χρόνια, υπάρχει σαφές έλλειμμα ποιότητας στις θέσεις των guards, αλλά η frontline της είναι απίστευτα ισχυρή. Δίπλα στον Sabonis, που είδαμε ανωτέρω, υπάρχει ο Kyle Wiltjer, ένα δυνατό τεσσάρι που είναι κίνδυνος – θάνατος από το τρίποντο και έχει τα προσόντα να κάνει κανονικές κηδείες αν βρεθεί στη μέρα του. Πέρσι δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, και για αυτό και το Gonzaga αποκλείστηκε, αλλά φέτος θα προσπαθήσει να πάρει την εκδίκηση του. Ακόμα και οι ρεζέρβες στους ψηλούς πάντως θα έπαιζαν βασικοί σε άλλες ομάδες, οπότε το Gonzaga έχει ελπίδες αν ρίξει τους ρυθμούς και οδηγήσει το παιχνίδι μέσα στη ρακέτα. Σπάνια πάντως ομάδες χωρίς καλά guards προχωράνε μακριά, και αυτό περιορίζει κάπως τις πιθανότητες των Zags.
Purdue: Η δεύτερη ομάδα βαρέων βαρών, άλλη μια ομάδα που ποντάρει στο ύψος και την δύναμη. Ο A.J. Hammons είναι ένας πραγματικός δεινόσαυρος κάτω από την ρακέτα, ο οποίος μετά από τρία χρόνια σε σχετική αφάνεια, δείχνει να αναπτύσσεται και να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που υπήρχαν για αυτόν εξ’ αρχής. Σκοράρει μόνο σε ακτίνα τριών μέτρων από το καλάθι, αλλά αυτό φτάνει για να αποτελέσει πρόβλημα σε ομάδες χωρίς δυνατή frontiline. Όλη η ομάδα είναι εξωφρενικά ψηλή, ο Vince Edwards είναι ένας από τους πιο ψηλούς και αποτελεσματικούς forwards του τουρνουά και το Purdue έχει την στάμπα της ομάδας που δύσκολα θα καταφέρει να κερδίσει συγκεκριμένες ομάδες, αλλά μπορεί να προκαλέσει τρομακτικά προβλήματα σε άλλες που ματσάρουν άσχημα μαζί του, ακόμα και αν αυτές δείχνουν να είναι φαβορί. Η καμπάνα χτυπάει για το Michigan State, ένα από τα απόλυτα φαβορί, το οποίο όμως κόντρα στο Purdue τα βρίσκει σκούρα, καθώς στον πρόσφατο τελικό της Big Ten το κόντραρε μέχρι το τελευταίο λεπτό, ενώ είναι και η τελευταία ομάδα που το κέρδισε, στις 9 Φεβρουαρίου. Μπορεί να πάει μακριά, μπορεί και να αποκλειστεί στον πρώτο γύρο.
Seton Hall: Δεν θα έμπαινε σε αυτή τη λίστα υπό κανονικές συνθήκες, αλλά το ίδιο το Seton Hall κατάφερε να σπάσει την κανονικότητα και να κερδίσει επάξια, πέρα από την θέση στο τουρνουά, το δικαίωμα να υπολογίζεται ως υποψήφιο για να κάνει την μεγάλη έκπληξη. Με οδηγό τον καταπληκτικό Isaiah Whitehead, τον Μπρουκλινέζο που αψήφισε τα μεγάλα κολέγια για να μείνει στο New Jersey και να παίξει στο Seton Hall, το μικρό σχετικά κολέγιο κατάφερε να κάνει άνω κάτω την Big East, αρχικά αποκλείοντας το Xavier στον ημιτελικό, και έπειτα κερδίζοντας στον τελικό το Villanova, στερώντας του μάλιστα έτσι πιθανότατα το #1 seed και στέλνοντας το πάνω στο Kansas. O Whitehead σημείωσε 28 πόντους και είναι σε δαιμονισμένη κατάσταση, αλλά νομίζω ότι είναι απελπιστικά μόνος στην προσπάθεια για κάτι παραπάνω. Πάντως, γεγονός παραμένει ότι το Seton Hall έχει την τελευταία βδομάδα κερδίσει δύο ομάδες που κατέληξαν να είναι #2 seeds, οπότε όποιος το πάρει αψήφιστα θα το μετανιώσει.
Οι Προπονητάδες που Αγαπήσαμε
Tom Izzο: Είναι σε αυτήν τη δουλειά εδώ και 20 χρόνια, και καταφέρνει ανεξαρτήτως υλικού να τα πηγαίνει περίφημα. Σήκωσε την κούπα το 2000, ενώ έχει προκριθεί σε άλλα εφτά final fours. Αν σκεφτούμε ότι έφτασε final four με την περσινή ομάδα που ήταν εξαιρετικά υποδεέστερη από την φετινή, οι πιθανότητες να τα καταφέρει και φέτος είναι αυξημένες. Αν και συμπαθούμε το Michigan State, ως το κολέγιο του Magic, δεν του το ευχόμαστε, γιατί η αίσθηση που βγάζει είναι ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την νίκη και το κυνήγι του αποτελέσματος, όντας αναμφίβολα δίκαιος, αλλά και πολύ σκληρός με τους παίκτες του. Δεν είναι απαραίτητα κακό, και δεν διαφέρει πολύ από όλους τους μεγάλους προπονητές του κολεγιακού, αλλά σε κάθε περίπτωση η συμπεριφορά σε παιδιά 18 χρονών στα πρότυπα των πεζοναυτών δεν με ενθουσιάζει. Ο Draymond Green πάντως νιώθει ότι του χρωστάει πολλά, και φρόντισε να του τα ξεπληρώσει, καθώς με την υπογραφή του νέου συμβολαίου του, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν μία δωρεά $ 3 εκατ. στο πρόγραμμα μπάσκετ του Michigan State, για να συνεχίσει να βασανίζει παίκτες. Από την άλλη, ίσως φταίει απλά η φάτσα του που τον κάνει αντιπαθητικό. Πιστεύω ότι στον ρόλο του διευθυντή κάποιας μονάδας διερεύνησης φόνων σε αμερικανική αστυνομική σειρά θα ήταν εξαιρετικός.
Mark Few: Αντιγράφοντας από το περσινό μου αντίστοιχο κείμενο:
“Ο Μark Few είναι ένας από τους πιο παρεξηγημένους προπονητές στο NCAA. Επίσης είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους. Στην ουσία ήταν αυτός ο οποίος γιγάντωσε το Gonzaga, το οποίο μόλις είχε μπει στον χάρτη όταν το ανέλαβε, και υπό την φωτεινή καθοδήγησή του, το καθιέρωσε ως έναν μόνιμα προσκεκλημένο στα γήπεδα τον Μάρτη. Η αδυναμία του να φτάσει όμως στον Απρίλη, λόγω της εμμονής του να αποκλείεται στις πρώτες φάσεις του τουρνουά, του έχουν χρεώσει την ταμπέλα του loser. Εντελώς άδικο, ή έστω σχετικά άδικο. Ο Few είναι ένας προπονητής διαφορετικός από τους περισσότερους. Όχι τόσο στην μπασκετική φιλοσοφία, καθώς το επιθετικό και εξαιρετικά μοιρασμένο παιχνίδι του Gonzaga κερδίζει όλο και περισσότερους θαυμαστές. Περισσότερο σημαντική είναι η αύρα που βγάζει, η απόλυτη ηρεμία, η ταπεινότητα και η σεμνότητα που εκπέμπει και τα οποία τον χαρακτηρίζουν και τον κάνουν να είναι τόσο αγαπητός στους παίκτες του, και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικός με τα συνηθισμένα πρότυπα προπονητή με τα οποία έχει ταυτιστεί το επάγγελμα. Δεν πετάγονται πινακάκια, χριστοπαναγίες και κατάρες, υπάρχει μόνο δουλειά, συζήτηση και σαφής καταμερισμός των ρόλων. Ο Mark Few είναι δάσκαλος, και τον εμπιστευόμαστε για να οδηγήσει φέτος το Gonzaga στην γη της επαγγελίας. Όταν η πορεία αυτή βγει στους κινηματογράφους, με τον τίτλο “Who’s laughing now?” τον Few θα υποδυθεί ο William S. Macy, για να πάρει αυτό το βλέμμα ταπεινότητας και απλότητας που κάνει τον Few τον αγαπημένο μας προπονητή. Τελικά δεν τα κατάφερε πέρσι, και δεν θα τα καταφέρει ούτε φέτος, αλλά προς τιμή μας συνεχίζουμε να τον εμπιστευόμαστε.”
Ο Αγώνας που θα Kάτσουμε να Δούμε
Seton Hall – Gonzaga: Θεωρητικά πρόκειται για το πιο ισορροπημένο από τα οχτώ ζευγάρια, και νομίζω ότι τα seeds είναι κάπως πλασματικά. Έχοντας αναφέρει και τις δύο ομάδες στα πιθανά outsiders που ενδεχομένως να απειλήσουν να καταρρίψουν τα προγνωστικά, δεν θα γινόταν να μην θεωρώ το μεταξύ τους παιχνίδι ως το πιο ενδιαφέρον της πρώτης φάσης. Θα το δούμε για τον Sabonis πάνω από όλα, αλλά και γιατί πιστεύουμε ότι το Gonzaga θα κάνει την έκπληξη κόντρα στο σκληροτράχηλο Seton Hall, πατώντας πάνω στην εμπειρία που έχει σε τέτοια τουρνουά.
Ο Αγώνας που Θέλουμε να Δούμε
Butler – Virginia: Σε περίπτωση που κερδίσει το Butler βεβαίως. Εάν είναι να κερδίσει η Juventus του NCAA, το κολέγιο στο οποίο έχουμε χτίσει την αγάπη μας για το απροσδόκητο σε αυτό το τουρνουά, ας το αφήσουμε καλύτερα και ας δούμε το Michigan State να παίζει όμορφο μπάσκετ.
Dimitris Mantzoukas
Latest posts by Dimitris Mantzoukas (see all)
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 6 - December 2, 2019
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 2 - November 4, 2019
- 2019-20 Previews: Utah Jazz - October 24, 2019
- 2019-20 Previews: Portland Trail Blazers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Orlando Magic - October 19, 2019
| ↑1 | Για την ακρίβεια, συνεπείς στο χάος θα τα πάρουμε από την μέση, ξεκινώντας από τους παίκτες και μετά θα πούμε για τις ομάδες. |
|---|---|
| ↑2 | σαν να έπαιρνε δωρεάν μαθήματα από κάποιον κοντινό του μεγαλώνοντας |
| ↑3 | πρακτικά μιλώντας, οποιοδήποτε ρήμα με κατάληξη –άρει |
| ↑4 | Louisville και San Diego State |
