Αφιέρωμα στο ABA, Μέρος 8ο: Season 1973-1974

Χρόνια φίλος και συνοδοιπόρος των συντακτών του Ball Hog, τακτικός αναγνώστης στη συνέχεια και πλέον μέλος της συντακτικής ομάδας του ίδιου του site, o Άρης Τόλιος παραμένει αγαπημένος “πελάτης” στις Ball Hog λίγκες, αλλά παράλληλα ετοιμάζει και παρουσιάζει μέσα από τη σελίδα μας ένα πληρέστατο αφιέρωμα στο πιο τρελό πρωτάθλημα μπάσκετ που υπήρξε ποτέ: το ABA. Αφού, λοιπόν, έκανε μία γενική εισαγωγή στο πρώτο μέρος του αφιερώματος και στη συνέχεια μας παρουσίασε αναλυτικά την πρώτη σεζόν της λίγκας, κι ύστερα τη δεύτερη, την τρίτη, την τέταρτη, την πέμπτη και την έκτη, σήμερα το αφιέρωμα συνεχίζεται με τα πεπραγμένα της έβδομη χρονιάς του ΑΒΑ, εκείνα της σεζόν 1973-74.

Doctor J

Σε μια συνέντευξή του μετά τον θάνατο του Freddie Mercury, o κιθαρίστας των Queen Brian May ρωτήθηκε «πώς θα περιέγραφες τον Mercury;» και απάντησε: «Να περιγράψω τον Freddie; Σε αυτή τη ζωή μόνο;».

Υπάρχουν άνθρωποι η κοινωνική επίδραση των οποίων ξεπερνάει τις -ποσοτικά μετρήσιμες- επιδόσεις τους στον χώρο τους. Δεν είναι απλώς ότι είναι οι καλύτεροι. Γίνονται μύθος και πολιτισμικό φαινόμενο, κομμάτι της μαζικής κουλτούρας που χαρακτηρίζει μια ολόκληρη γενιά. Και με αυτή την έννοια είναι δύσκολο να χωρέσουν σε λέξεις, όσες κι αν γραφτούν. Διότι αυτό που δεν χωράει στο γραπτό είναι η ασύγκριτη εμπειρία του «να το έχεις δει» -και μάλιστα, σε μαζική κλίμακα.

Στο μπάσκετ στις ΗΠΑ τέτοιες προσωπικότητες έχουν υπάρξει ο Jordan, ο Magic, ο Bird και ο Wilt, στην Ελλάδα ο Γκάλης, στην Βραζιλία ο Oscar, στην Κροατία ο Drazen, στη Γερμανία ο Nowitzki και στην Κίνα ο Yao Ming. Όμως, στη δεκαετία του ’70, μέσα από μια εξαιρετικά ταλαντούχα, αλλά και ακραία προβληματική, γενιά παικτών, το μπάσκετ στις ΗΠΑ είχε ένα ονοματεπώνυμο, που ξεχώριζε για όλους τους αγωνιστικούς και εξωαγωνιστικούς λόγους του κόσμου που αφορούν στο μπάσκετ: Julius Erving.

Σκεφτείτε κάτι τόσο όμορφο, που να είναι λυτρωτικό. Να ερεθίζει τόσο πολύ τις αισθήσεις σου, ώστε ο ενθουσιασμός να σε πλημμυρίζει, ανυπομονώντας να γίνει αφήγηση στα αυτιά του φίλου ή του γείτονα. Σαν ένα θαύμα που συντελέστηκε μπροστά στα μάτια σου, μόνο που αυτό να μην είναι μόνο σπάνιο ή δύσκολο, αλλά και τόσο απίστευτα cool. Αυτό ήταν ο “Dr. J” και το μπάσκετ του: cool. Και όσοι Alcindor, Barry, West, Maravich, Archibald, Cunningham, Walton, White, Goodrich, Haywood, Cowens, McAdoo, Gilmore, Issel, Thompson, Gervin, Havlicek, Unseld, Monroe, Frazier, Reed, Hayes και αν πέρασαν και κυριάρχησαν σε αυτή την δεκαετία, τίποτα, μα τίποτα, δεν ξεπέρασε το άστρο του Julius Erving όταν αποφάσισε να επιστρέψει στο σπίτι/μεγαλύτερο stage του μπάσκετ, στη Νέα Υόρκη για τη σεζόν 1973-74. Τίποτα. Τελεία.

Βλέπετε, ο Julius μέχρι τότε ήταν απλώς το μεγαλύτερο και εντυπωσιακότερο όνομα στο ΑΒΑ. Όμως, ο ερχομός στην «Μέκκα» θα επέτρεπε στο άστρο του να λάμψει εκτυφλωτικά και να γίνει μόνος του το ίδιο το ΑΒΑ¹⁾πόσοι αθλητές άραγε μπορούν να ισχυριστούν πως στην καριέρα τους ήταν οι ίδιοι το πρωτάθλημα όπου αγωνίζονταν; Μόνο σύντομα τουρνουά έχουν συνδεθεί τόσο με έναν αθλητή, όπως το Μουντιάλ του ’86 με τον Maradona!

Before he was Doc

Βεβαίως, ο Julius Erving δεν ήταν κάποιο πολυαναμενόμενο prospect ή κάποιο παιδί – φαινόμενο προτού ενηλικιωθεί. Ίσα ίσα. Εντελώς τυχαία, τον ανακάλυψαν να «καίγεται» στο UMass οι Earl Foreman (ιδιοκτήτης), Al Bianchi (προπονητής) και (GM) Johnny Kerr των Virginia Squires. Όλο το scouting report δε, προέκυπτε από μια ασπρόμαυρη κασέτα ενός αγώνα UMass – North Carolina²⁾στον οποίον μάλιστα, ο Erving δεν έπαιξε πολύ λόγω φάουλ, δυο καλά λόγια από τον προπονητή των Nets, Lou Carnesecca, o οποίος είχε πάρει μια γεύση από τον Erving, μερικές θετικές αναφορές στο περιοδικό Street & Smith’s. Και βασικά αυτό ήταν όλο!

Όσο για το “colpo grosso”, αυτό ολοκληρώθηκε σε ένα league meeting, όταν, για να κάμψει την προθυμία των Nets να προσεγγίσουν τον underclassman Julius Erving, ο Foreman έκοψε μια επιταγή για $ 10.000 και πήρε τα δικαιώματα του παίκτη. Από την άλλη, ο ίδιος ο Julius με την ηρεμία και τη σιγουριά που τον διέκρινε από τότε, ήθελε να γίνει επαγγελματίας, αφού θα μπορούσε να συζητήσει να επιστρέψει για την senior χρονιά του στο κολέγιο, αν επρόκειτο για κάποιο μεγάλο πρόγραμμα, με σοβαρές πιθανότητες για τον τίτλο του NCAA -όχι δηλαδή το UMass. Χώρια που έτσι κι αλλιώς, το NCAA δεν του έθετε καμιά ιδιαίτερη πρόκληση, αφού σε δύο χρόνια και 52 αγώνες κολεγιακού μπάσκετ, είχε 26,3 ppg/20,2 rpg/48,7 FG%³⁾ένας από τους μόλις πέντε που έχουν σημειώσει 20+ ppg/20+ rpg στην κολεγιακή τους καριέρα, μαζί με τους Bill Russell, Paul Silas, Kermit Washington, Artis Gilmore!

Φυσικά, τότε ούτε λόγος για “Dr. J” και διάφορα σχετικά. Ο Julius ήταν σπουδαίο ταλέντο, με εμφανή ροπή για ”above the rim” παιχνίδι και αύρα μεγαλείου, αλλά χωρίς αξιοσημείωτες περγαμηνές. Αξιοσημείωτα ήταν τα λόγια του, τότε προπονητή των Houston Rockets και μετέπειτα γκουρού της triangle offense των Bulls, Tex Winter:

“Α, το παιδί είναι πράγματι ταλαντούχο, αλλά είναι ωμό ταλέντο. Όχι σπουδαίος εκτελεστής, όχι πραγματικά καλός χειριστής. Όμως, είναι πολύ εκρηκτικός προς το καλάθι. Μπορεί και να καταλήξει να γίνει πολύ καλός στο τέλος.“

Δύο πράγματα φαίνονταν αξιοπερίεργα στον νέο ”x-factor” των Squires: το περίφημο μήκος των δαχτύλων του, με 12 ίντσες μήκος και 11 ίντσες πλάτος, όπως μετρήθηκε η παλάμη του όντας rookie, τα οποία καπάκωναν την μπάλα σαν αντιστρές μπαλάκι, και το φοβερό afro του, το οποίο σε κάθε πτήση του Erving ανέμιζε με τον πιο cool τρόπο, σαν ανεμοδούρα που προδίδει την πτητική δυναμική του αθλητή.

Οι «τρεις» των Squires που κανόνισαν την μεταγραφή αδημονούσαν να δουν τον Julius να παίζει. Όμως, στο πρώτο tryout camp τον είδαν μόνο ο Bianchi και ο Kerr, και όχι ο Foreman που ήρθε επί τούτου στο Richmond να τον δει, αφού μετά από τις πρώτες ενέργειες του Erving και το αρχικό σοκ, οι δύο πρώτοι τον έβγαλαν γρήγορα έξω, για να μην πάθει τίποτα και τραυματιστεί! Η συνέχεια των camps ήταν ακόμα καλύτερη: μέχρι να ξεκινήσει η σεζόν, έγινε άρον-άρον ανταλλαγή στο Pittsburgh ο βασικός forward George Carter, ο οποίος την αμέσως προηγούμενη σεζόν είχε γράψει 21,4 ppg και συμμετοχή στο All-Star Game του ’71, για να αδειάσει τη γωνιά για τον Julius.

Γενικά, η συνήθης αντίδραση για κάποιον που έβλεπε τον rookie Julius ήταν να μένει σύξυλος και να λέει «δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο». Τέτοια ήταν και η αντίδραση του συμπαίκτη του George Irvine όταν σε ένα ζέσταμα ο Erving πέταξε την μπάλα στο ταμπλό, την έπιασε στον αέρα και κάρφωσε με το ένα χέρι.

Προφανώς κάτι τέτοιο έκτοτε γίνεται και μέσα στα παιχνίδια εδώ και χρόνια…

…όμως, τότε ήταν πρωτοφανές. Οπότε, στην εύλογη ερώτηση του Irvine «Doc, που σκέφτηκες κάτι τέτοιο», ο Erving απάντησε «χτες το βράδυ, το είδα στον ύπνο μου, δεν το έχω ξαναδοκιμάσει». Το δε σχόλιο του Irvine, μνημειώδες: «Ρε φίλε, αυτός ο τύπος σκέφτεται τα καρφώματα ακόμα και στα όνειρα του»!

Και το nickname “Doc”; Αυτό το επινόησε ένας άλλος συμπαίκτης του, ο Willie Sojourner⁴⁾Center από το Weber State, ο οποίος ξεκίνησε και συνέχισε την καριέρα του στο ΑΒΑ μαζί με τον Erving, αφού έγινε draft το ’71, έπαιξαν μαζί στους Squires και μετέπειτα στους Nets. Ο Sojourner έγινε κουμπάρος στον γάμο του Erving, ενώ συνέχισε επαγγελματικά στην ιταλική Rieti, πρώτα ως παίκτης για έξι χρόνια και μετά ως προπονητής, μέχρι τον θάνατό του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Προς τιμήν του, το γήπεδο της Rieti ονομάστηκε PalaSojourner, όταν για κάθε νέο ταχυδακτυλουργικό που ετοιμαζόταν να επιχειρήσει ο Julius, είπε:

“Να, πάλι ο Γιατρός χώνει το χέρι του στην τσάντα του⁵⁾Αν και ο Erving αποδίδει το παρατσούκλι σε στιχομυθίες με έναν παιδικό του φίλο, όπου αποκαλούσαν ο ένας τον άλλον “doctor” και “professor” αντίστοιχα.”

Βεβαίως, τέτοιο παρατσούκλι ούτε στα καλύτερά του όνειρα δεν θα μπορούσε να φανταστεί το τμήμα PR των Squires. Διοργάνωναν ”Doctor Nights”, όπου οποιοσδήποτε θεατής με στηθοσκόπιο ή ιατρικό kit έμπαινε στο γήπεδο με ένα δολάριο ή γέμιζαν την πόλη με αφίσες με τον Erving ντυμένο γιατρό σε φυσικό μέγεθος.

Και ο Erving έκανε ότι μπορούσε τόσο για να δικαιώνει, αλλά και διαρκώς να ξεπερνάει, καθόλη τη δεκαετία, τις προσδοκίες. Στη rookie χρονιά του κιόλας σημείωσε 27,3 ppg/15,7 rpg/4 apg/49,8 FG% και στα playoffs, όπου οι Squires αποκλείστηκαν σε επτά παιχνίδια από τους Nets του Barry, το τερμάτισε: 33,3 ppg/20,4 rpg/6,5 apg/51,8 FG%!

Όπως ήταν φυσικό, ο Erving θέλησε μετά την πρώτη χρονιά να ξεφορτωθεί το τυπικό ΑΒΑϊκό συμβόλαιό του, ύψους $ 500.000 για τέσσερα χρόνια, εκ των οποίων τα $ 200.000 θα αποπληρώνονταν σε βάθος επταετίας, μέσω ενός ”Dolgoff Plan”. Παρότι στην αρχή ο Foreman ήταν δεκτικός στο να αλλάξει το συμβόλαιο του “Dr. J” προς το καλύτερο, κάποια στιγμή ο τελευταίος είπε σε ανύποπτο χρόνο ότι δεν σκόπευε να περάσει όλη την καριέρα του στην Virginia. Βεβαίως, αυτό ήταν κάτι πολύ κατανοητό για έναν υπερταλαντούχο εικοσάχρονο, σε αντίθεση με την πλήρως κάφρικη συμπεριφορά του Barry μερικά χρόνια πριν, με το περίφημο σχόλιό του στο Sports Illustrated, όμως ο Foreman μάλλον δεν άντεχε άλλα χαστούκια της ζωής και έτσι διέκοψε ανένδοτος τις διαπραγματεύσεις. Έτσι, ο ”Dr. J” έγινε προσωρινά ελευθέρας βοσκής.

Τι τό‘θελε; Ξαφνικά βρέθηκε περίπου με τρεις επαγγελματικές ομάδες να έχουν τα δικαιώματα του για να μην καταλήξει σε καμία, αλλά στους New York Nets. Την ιστορία έχει γράψει συνοπτικά και ο Κοσμάς σε γνωστό σχετικό του άρθρο⁶⁾που άλλη μία φορά να το παραθέσω, θα αρχίσω να πληρώνω πνευματικά δικαιώματα και δεν θέλω. Για να τεθεί όσο πιο απλά γίνεται, ο Erving είχε την επιλογή είτε να παίξει μαζί με τον Gervin στην Virginia, είτε με τον Maravich στην Atlanta, είτε τους Alcindor – Robertson στο Milwaukee. Άτιμη κοινωνία!

Αλλά ας εξετάσουμε τη συγκεκριμένη ιστορία λίγο πιο αναλυτικά. Οι πρώτοι που προσέγγισαν τον Julius ήταν οι Atlanta Hawks του ΝΒΑ, που έψαχναν να πάρουν την εκδίκηση τους για την απώλεια των Zelmo Beaty και Joe Caldwell στο ABA, και καλύτερο τρόπο δεν μπορούσαν να βρουν. Έτσι, υπέγραψαν πενταετές συμβόλαιο, με bonus υπογραφής $ 250.000 και μια Jaguar και κλιμακούμενες ετήσιες απολαβές, ξεκινώντας από $ 200.000 τον πρώτο χρόνο και καταλήγοντας σε $ 260.000 τον πέμπτο χρόνο. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν οι Hawks να τον κάνουν draft το καλοκαίρι του ’72, οπότε είχε και δικαίωμα συμμετοχής σε αυτό, αφού τότε αποφοιτούσαν οι seniors που μπήκαν το ’68 στο κολέγιο – είπαμε, underclassmen και τέτοιες ιδιαιτερότητες δεν είχε το ΝΒΑ. Μόνο που υπήρχε ένα πρόβλημα: οι Hawks δεν είχαν pick πρώτου γύρου.

Έτσι, αφού (κακώς) υπέθεσαν στην Atlanta πως όλοι γνώριζαν πως ο Erving είχε υπογράψει με τους Hawks, οι Bucks χώθηκαν και χρησιμοποίησαν το δεύτερο pick που είχαν στον πρώτο γύρο για να τον επιλέξουν στη θέση 12⁷⁾για την ιστορία, οι παίκτες που προηγήθηκαν του Julius στο NBA draft του ’72: LaRue Martin, Bob McAdoo, Dwight Davis, Corky Calhoun, Fred Boyd, Russ Lee, Isaac Stallworth, Tom Riker, Bob Nash, Paul Westphal, Ralph Simpson. Με δεδομένο κιόλας πως από αυτούς, 3-4 έκαναν αξιοσημείωτη καριέρα, επανέρχεται εύλογα το ερώτημα: «τί διάολο σκέφτονταν όλοι αυτοί και άφησαν τον Erving -με ήδη κατατεθειμένα διαπιστευτήρια σε επαγγελματικό επίπεδο- να κατρακυλήσει τόσο χαμηλά στο draft;», για να ακολουθήσει η προφανής απάντηση πως «τόσο πολύ σνόμπαραν το ΑΒΑ!». Όσο για τους Hawks των early ’70s, δεν το συζητάμε: ήταν τo ίδιο εντυπωσιακοί με τους Warriors του ’15-’16 στο να χάνουν παίκτες μέσα από τα χέρια τους!

Ιθύνων νους του αντάρτικου των Bucks ήταν ο παλαίμαχος NBAer και GM της ομάδας, Wayne Embry, ο οποίος ήταν ο πρώτος μαύρος σε αυτό το πόστο στην Ιστορία. Και ήταν και ιδιαίτερα ικανός, αφού τις τρεις προηγούμενες χρονιές είχε πρωταγωνιστήσει ως assistant manager στο draft του Lew Alcindor το ’69, στην ανταλλαγή του Oscar Robertson το ’70 (άρα, στο πρωτάθλημα του ’71) και να έχει παράλληλα δύο picks πρώτου γύρου το ’72. Τον Erving τον θυμόταν, όταν ως backup center των Celtics διοργάνωνε ένα summer camp στο βόρειο κομμάτι της Νέας Υόρκης και ένα τότε αδύνατο λυκειόπαιδο ονόματι Julius τον διέλυσε σε αλλεπάλληλα μονά⁸⁾να κάνει πελάτη τον αναπληρωματικό του Bill Russell ένα ανήλικο παιδί είναι πράγματι μοναδικό!. Και επειδή ήξερε τι διαμάντι ήταν ο rookie των Squires, είπε να τον κάνει draft όταν δεν θα θεωρείτο πια underclassman, ώστε να έχει τα δικαιώματά του, διότι ποιος ξέρει πόσο θα κράταγε το ΑΒΑ ή ο Erving μέσα σε αυτό. Τόσο απλά. Προφανώς, με το τότε εθιμικό και κανονιστικό δίκαιο του ΝΒΑ, οι Bucks είχαν δίκιο -οι Hawks δεν είχαν κανένα λόγο να υπογράψουν συμβόλαιο με παίκτη, τα δικαιώματα του οποίου δεν είχαν κατοχυρώσει. Έτσι, μετά από απόφαση του κομισάριου και του συμβουλίου των ιδιοκτητών, οι Hawks υποχρεώθηκαν να αποζημιώσουν τους Bucks με δύο pick δεύτερου γύρου και $ 250.000, καθώς και να πληρώσουν στη λίγκα πρόστιμο $ 25.000 για κάθε έναν από τους δύο φιλικούς αγώνες που παράτυπα έδωσε ο ”Dr. J” με την φανέλα των Hawks. Κι όχι μόνο αυτό: οι Bucks κράτησαν τα δικαιώματα του παίκτη. Για το ΝΒΑ, όμως.

ΑΥΤΟ έγινε.

Διότι στην “άλλη όχθη”, στο ΑΒΑ, ο Earl Foreman κούναγε κι αυτός με τη σειρά του ένα ενεργό συμβόλαιο με υπογραφή “Julius Erving” και έτσι η υπόθεση πήγε στα δικαστήρια. Όμως, προς τιμήν του, ο θεϊκά “classy” Julius αγωνίστηκε κανονικά με τους αντίδικούς του Squires όσο εκδικαζόταν η υπόθεση του και ακόμα και μετά την δικαστική νίκη του Foreman, ολοκλήρωσε την δεύτερη χρονιά του στο ΑΒΑ με φαντασμαγορικό τρόπο. Στη regular season κατέγραψε 31,9 ppg/12,2 rpg/4,2 apg/49,6 FG% και στα playoffs, όπου οι Squires αποκλείστηκαν σε πέντε παιχνίδια από τους Colonels των Gilmore – Issel, 29,6 ppg/9 rpg/3,2 apg/52,7 FG%.

Doc in New York

Πάντως, όσο σπουδαία νέα κι αν ήταν για τους Squires το career high του Erving σε πόντους στη δεύτερη σεζόν, το σίγουρο ήταν πως η τρίτη σεζόν δεν θα τον έβρισκε στην Virginia. Και για άλλη μια φορά, προκειμένου να παραμείνει το μεγαλύτερο αστέρι της λίγκας στο ΑΒΑ, επιστρατεύτηκε πάλι το κύκλωμα Earl Foreman -Roy Boe. Με λίγα λόγια, όπως και με τον Barry, μόνο μια προοπτική μπορούσε να δελεάσει τον superstar να μην πάει στο ΝΒΑ για τη σεζόν 1973-74: η Νέα Υόρκη.

Υπό άλλες συνθήκες, όποιος άναβε το πράσινο φως για να φύγει ένας τέτοιος αθλητής, θα ήταν για σταύρωμα. Όμως, ο ρεαλισμός κραύγαζε πως μέσα από την ιστορική, αλλά και τυπική για τα δεδομένα του ΑΒΑ, ανταλλαγή της 1^ης Αυγούστου 1973, όλοι θα έβγαιναν κερδισμένοι – ακόμα και η Atlanta:

• Οι Hawks πήραν $ 500.000 για να ακυρωθεί το συμβόλαιο με τον Erving
• Οι Bucks τα πήραν χοντρά από τους Hawks, όπως είδαμε παραπάνω
• Η μονίμως προβληματική οικονομικά Virginia πήρε $ 1.000.000 και τον George Carter⁹⁾ξέρετε, αυτόν που είχαν στείλει ευθύς εξαρχής στους Nets, για να κάνουν χώρο στον rookie Julius
• Ο Earl Foreman θεωρήθηκε ότι θυσιάστηκε εκ νέου για το συλλογικό καλό του ΑΒΑ, προκειμένου να μην χαθεί ο ”Dr. J”
• Το ΑΒΑ κράτησε τον Erving, έγινε πιο ανταγωνιστικό με την ενίσχυση της Νέας Υόρκης και κράτησε ζωντανούς τους Squires, ένα franchise, που υπό άλλες συνθήκες θα έκλεινε
• O Julius Erving επέστρεψε στη Μέκκα και πήρε και το συμβόλαιο που ήθελε, ύψους $ 2.000.000 για πέντε έτη, ενώ ας μην ξεχνάμε πως πήρε και $ 250.000 από το bonus υπογραφής με τους Hawks
• Ο Willie Sojourner ακολούθησε τον κολλητό του φίλο στη Νέα Υόρκη
• Και προφανώς, οι Nets πήραν τον καλύτερο παίκτη στη χώρα

Μια μικρή ανάσα για να πιάσουμε το νήμα για το που προσγειωνόταν ακριβώς ο “Dr. J”.

Οι Nets (αλήθεια, έχουμε αναφέρει ότι οι New York Americans μετονομάστηκαν σε Nets το ’68, όχι μόνο λόγω της λέξης ”net”, αλλά και για να δημιουργεί εξοικείωση στο κοινό της Νέας Υόρκης, λόγω της ομοιοκαταληξίας με τις ήδη υπάρχουσες ομάδες Mets (baseball), Jets (football), Sets (tennis); -Ναι Άρη το έχουμε αναφέρει!) ήταν αρκετά καλοί με τον Rick Barry και τον Lou Carnesecca στον πάγκο, αλλά με τον Julius Erving και τον Kevin Loughery αντίστοιχα έγιναν σπουδαίοι και κέρδισαν δύο τίτλους στο ΑΒΑ, το ’74 και το ’76. Ο Roy Boe αγόρασε τους Nets «για ένα κομμάτι ψωμί», με μόλις $ 200.000, ουσιαστικά απορροφώντας μόνο τα χρέη και τίποτα άλλο, αφού ο προηγούμενος ιδιοκτήτης Arthur Brown είχε χάσει άπειρα χρήματα.

Η πρώτη κίνηση ήταν να φύγει η ομάδα από την παγωμένη Commack Arena, που έχουμε αναφέρει σε προηγούμενο μέρος του αφιερώματος, και να μεταφερθούν στο τρισάθλιο μεν Island Garden¹⁰⁾όποτε ερχόταν το τσίρκο στην πόλη, το πάρκινγκ γέμιζε με περιττώματα ελεφάντων, δεν υπήρχε ζεστό νερό στα ντους και οι τουαλέτες ήταν χαλασμένες, το οποίο όμως μπορούσε να προσελκύσει λίγο περισσότερο κόσμο, και δεύτερον, ήταν μια προσωρινή λύση μέχρι να ολοκληρωθεί το Nassau Coliseum. Βέβαια, δεν έλειπαν και τα ευτράπελα -όπως για παράδειγμα η περίφημη “Gerbil Night”, όπου το τμήμα PR ανακοίνωσε πως θα μοιράσει 50 ποντικάκια σε μικρά παιδιά, όμως στη διαδρομή, οι μεταφορείς σταμάτησαν σε ένα McDonald’s, τα κλουβιά με τα ποντικάκια κάπως κουνήθηκαν και άνοιξαν και τα μικρά τρωκτικά δραπέτευσαν…

Κάπως έτσι πέρναγαν οι μέρες και οι μήνες, με σποραδικές επιτυχίες, μέχρι την ώρα που έφτασε ο Julius Erving στη Νέα Υόρκη. Παράλληλα, έφτασε και ο Kevin Loughery ως head coach και ο -πάλαι ποτέ συμπαίκτης του στους Baltimore Bullets και μελλοντικός υπερ-παράγοντας του ΝΒΑ- Rod Thorn ως assistant. Εκτός από καλοί φίλοι, ο νεαρός Thorn ήταν το επικοινωνιακό αντίβαρο στον επίσης νεαρό και εκρηκτικό Νεοϋορκέζο Loughery. Ο τελευταίος, βέβαια, δεν ήταν τόσο κακός, αφού ασκούσε τρομακτική πίεση στους διαιτητές με την γκρίνια και το “trash talk” του. Σε έναν αγώνα με την Virginia, ο Loughery εξερράγη, όταν οι διαιτητές σφύριξαν 2-3 φορές illegal defense. Εκνευρισμένος, έδωσε διαταγή να παίξουν οι παίκτες του κανονική ζώνη 3-2, οπότε οι διαιτητές άρχισαν να σφυρίζουν illegal defense σε κάθε κατοχή. Όσο για τον Loughery; Τελείωσε τον αγώνα με έξι (!) τεχνικές ποινές, ενώ έφαγε πρόστιμο $ 5.500 για τις τεχνικές και την αποβολή του, καθώς και ποινή αποκλεισμού για δύο αγωνιστικές.

Το προπονητικό δίδυμο βρήκε στα χέρια του ένα καλό υλικό, με παίχτες όπως οι George Carter, Brian Taylor, John Roche, Billy Paultz, Bill Melchionni, Larry Kenon, ενώ στο διάβα της σεζόν, έγιναν και οι απαραίτητες αλλαγές: George Carter στη Virginia, John Roche στο Kentucky με αντάλλαγμα τους Mike Gale – Wendell Ladner και τοποθέτηση του rookie John Williamson στην βασική πεντάδα αντί του All-Star Melchionni. Όμως, κακά τα ψέματα, τα πάντα κρίνονταν από τη στάση του Julius Erving, ο οποίος αποδείχθηκε καθαρόαιμος champion: άφηνε επίτηδες τον Loughery να τον κριτικάρει ανοιχτά και να του φωνάζει, όχι μόνο από ταπεινότητα, αλλά για να βοηθήσει να περάσει το μήνυμα ότι κανείς δεν ήταν υπεράνω του προπονητή. Και όταν χρειάστηκε, ήταν και εκεί για να πάρει τα μεγάλα σουτ. Τέτοιο ήταν στον 3^ο τελικό της Ανατολής, όταν και καθάρισε ολόκληρη την άμυνα των Colonels που έσπευσε (μάταια) να κόψει το buzzer-beater που επιχείρησε. Ήταν μια επίθεση 15’’, σχεδιασμένη σαφώς λάθος, αφού ο Erving βγήκε στο isolation και έπεσαν όλοι πάνω του, αλλά περισσότερο για να ικανοποιήσει το ήρεμο αίτημα του Doctor στο τελευταίο timeout, που ο Loughery το περιγράφει σαν να του μίλαγε ο Θεός: “Kevin, I’ll take the last shot. Kevin, I won’t miss”.

Στο τέλος της σεζόν οι Nets ήταν πρωταθλητές, νικώντας τους Utah Stars σε πέντε παιχνίδια και ο Erving MVP σε regular season και playoffs. Απλά.

Post–merger Doctor

Στις μέρες του Erving στο NBA δεν θα αναλωθούμε τώρα, διότι είναι άλλο, πολύ μεγάλο κεφάλαιο, γεμάτο με σπουδαία κατορθώματα, το οποίο θα καλύψει το Ball Hog σε άλλο αφιέρωμα. Αν θέλαμε, πάντως, να τα συνοψίσουμε η περίοδος 1976-87 του Erving στο ΝΒΑ (όλη με τους Sixers), θα μπορούσε να περιγραφεί ως εξής:

• Το impact του Erving στο ΝΒΑ είναι άμεσο, αφού δικαιώνει όλες τις προσδοκίες, γίνεται πλέον πανεθνικό σύμβολο και οδηγεί τη Philadelphia στους τελικούς του ’77 απέναντι στο Portland, στην πρώτη του κιόλας χρονιά στο ΝΒΑ. Όμως, απέναντι στην ομάδα των Blazers που έχει ως «μαύρο κουτί» τον Walton, ο Erving, παρά τις επικές εμφανίσεις του στους τελικούς με 30,3 ppg, λύγισε.
• Ενδιάμεσα διάφορος κόσμος περνάει από τη Philadelphia -από ασύμβατους σταρ, όπως οι George McGinnis, Caldwell Jones, World B. Free, Darryl Dawkins, μέχρι πολύτιμους στρατιώτες, όπως Maurice Cheeks, Andrew Toney. Οι μονομαχίες με τους δύο νεοεισελθέντες, Magic και Bird, τα επόμενα χρόνια είναι αλησμόνητες. Με τον πρώτο συναντιέται στους τελικούς του ’80, του ’82 και του ’83, ενώ με τον δεύτερο στους τελικούς της Ανατολής το ’80, το ’81, το ’82 και το ’85.
• Παρόλ’ αυτά, το πολυπόθητο πρωτάθλημα έρχεται μόλις το ’83, με την έλευση του Moses Malone, ο οποίος πρόσθεσε την πολυπόθητη ”blue collar ethic” και συνέθεσε με τον Dr. J, το πιο αντισυμβατικό tandem αστέρων στην Ιστορία.
• Κατά τα άλλα, ο Erving σάρωσε τα ατομικά βραβεία, αφού αναδείχθηκε μέλος κάποιας All-NBA Team επτά φορές, MVP το 1981, 11 φορές All-Star και MVP του All-Star Game το ’77 και το ’83. Η τελευταία του σεζόν δε, μετατράπηκε σε ένα ασταμάτητο συγκινητικό και δοξαστικό homage από όλους τους αντιπάλους του, μπροστά στο οποίο το ”farewell tour” του Kobe μοιάζει με διεκπεραίωση αίτησης στην εφορία.

The legacy of Dr. J

Ωστόσο, σε αυτό που πράγματι αξίζει να σταθούμε είναι σε δύο πράγματα.

Το πρώτο ήταν πόσα σηματοδοτούσε ο Erving για το ΑΒΑ. Δεν είναι οι αριθμοί του στο ΑΒΑ (28,7 ppg/12,1 rpg), ούτε το πως αυτοί εκτοξεύονταν στα playoffs (31,1 ppg/14,6 rpg).

Ήταν ότι ποτέ δεν είχε παραπονεθεί για την σκληρή προπόνηση ή το πρόγραμμα αγώνων, καθώς απλά του άρεσε να παίζει.

Ήταν ότι στην ίδια την πρόοδο του Erving, έβλεπε το ΑΒΑ τον εαυτό του να ωριμάζει: από ένας εξαιρετικός rebounder και εξαιρετικός finisher από κοντά, ανέπτυξε αξιοπρεπή σουτ και άμυνα. Σηματοδοτούσε την αγωνία και διάθεση όλου του ωμού ταλέντου που βρισκόταν εκεί έξω να χωρέσει στο επαγγελματικό μπάσκετ.

Ήταν ότι το χάρισμα του Julius οδηγούσε πολλές φορές στα εκτός έδρας το κοινό να γιουχάρει τους αντιπάλους, δηλαδή τη γηπεδούχο ομάδα! Ειδικά στο Kentucky, όπου για κάποιο λόγο τύχαινε υπερβολικά συχνά να κάνει poster τον Artis Gilmore, είχαν υιοθετήσει έναν κανόνα για να αποτρέψουν ακριβώς αυτή την μετατόπιση του κοινού: όποιος δεν σταματούσε με φάουλ έναν αιφνιδιασμό ή ένα drive του Dr. J με στόχο το κάρφωμα, πλήρωνε $ 50 πρόστιμο.

Ήταν ότι προκαλούσε ασυνήθιστες αντιδράσεις στους ανθρώπους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο προπονητής του Kevin Loughery, ο οποίος σε έναν αγώνα κάλεσε timeout, μετά από ένα ακόμα εντυπωσιακό κάρφωμα, για έναν και μόνο λόγο:

“Κάλεσα timeout γιατί ήθελα να σου πω μόνο πως μόλις έπαιξες το καλύτερο σερί τριών λεπτών μπάσκετ που έχω δει στη ζωή μου.”

Ήταν ότι οι ίδιοι οι αντίπαλοι τον υπερασπίζονταν απέναντι στην ανοησία, που προερχόταν κυρίως από το ΝΒΑ. Για παράδειγμα, ο ιδιοκτήτης των Cougars Tedd Munchak παραθέτει έναν διάλογο με κάποιον φίλο του, όπου στον ισχυρισμό του τελευταίου πως ο Erving κάνει συνέχεια βήματα στα drive του, ο Munchak του απάντησε «ναι, τέσσερα, ενώ είναι στον αέρα».

Ήταν ότι αποτελούσε πραγματικό ηγέτη, με τεράστια αποθέματα αυταπάρνησης, που επέδρασε στους αθλητές και στη λίγκα περισσότερο από οποιονδήποτε, ακόμα κι από τον Jordan -κι αυτό το έλεγε ο Rod Thorn, που λάτρευε τον MJ! Όταν κάποιος νεαρότερος συμπαίκτης του δεν πέρναγε καλά στην ομάδα (όπως ο Larry Kenon ή ο Brian Taylor), ο Erving φρόντιζε προσωπικά να τον βγάλει έξω για φαγητό, να τον αποθεώνει στα ΜΜΕ και να τον «κάνει μάγκα» μέσα στο παιχνίδι για να ανεβάσει τα στατιστικά του.

Διάλειμμα για ευχάριστο τραγουδάκι για “Dr. J” και συνεχίζουμε.

Ήταν ότι η προσήνεια και η φιλικότητά του άφησαν πίσω υπέροχες αφηγήσεις: από τον “Dr. J”, που υπέγραφε αυτόγραφα σε παιδάκια για μια ώρα μετά το τέλος του αγώνα στο στενό πίσω από το γήπεδο, μέχρι τον “Dr. J”, που σταματούσε στη μέση του δρόμου για να βρει τηλέφωνο, ώστε να βοηθήσει να γίνει έστω κι έτσι μια συνέντευξη στην οποία είχε αργήσει, λόγω μποτιλιαρίσματος.

Ήταν ότι είχε τέτοια καθολική αναγνώριση, όχι μόνο γιατί κατά περιόδους ήταν ο καλύτερος, αλλά γιατί όλοι παραδέχονταν την προσωπική του αφοσίωση στο να κρατηθεί αυτή η λίγκα ζωντανή και οι αθλητές να έχουν δουλειά. Έτσι, σε μια λίγκα με χαμηλό πολιτισμικό υπόβαθρο και σε μια δεκαετία εν γένει, γεμάτη από παίκτες που δέρνονταν ανελέητα στα παρκέ υπό την επήρεια κοκαΐνης (βλ. Spencer Haywood), κανείς δεν τολμούσε να τον μαρκάρει αντιαθλητικά. Σκληρά ναι, αντιαθλητικά ποτέ. Για την ακρίβεια μόνο ένας ανταγωνιστικός τύπος σαν τον Larry Bird, θα μπορούσε να επιδιώξει αυτό (μετά το διαφημιστικό προφανώς):

Το δεύτερο στο οποίο αξίζει να σταθούμε είναι το τι σύμπαν δημιούργησε.

Ο Erving κράτησε όρθιο το επαγγελματικό μπάσκετ στις ΗΠΑ σε μια περίοδο σε αναζήτηση καθολικά αποδεκτών συμβόλων. Ειδικά το ΝΒΑ, ευημερούσε πολύ καλύτερα, όταν είχε ξεκάθαρους ρόλους και ξεκάθαρα ”alpha dogs” -δεν είναι τυχαίο πως τις δύο μεγαλύτερες κρίσεις ταυτότητας, τις πέρασε μέσα στην δεκαετία του ’70, από την παρακμή των «δεινοσαύρων» της δεκαετίας του ’60, μέχρι να ανυψωθεί το άστρο του Julius, και του 2000, από την απόσυρση του Jordan μέχρι την είσοδο των draft classes ’03-’07 στο προσκήνιο.

Επίσης, σχηματικά μιλώντας, ο Erving δεν είναι μόνο ο «παππούς» του Jordan, αλλά και ο «πατέρας» του. Δηλαδή, δεν είναι μόνο ότι ο Jordan διαδέχθηκε τους Magic – Bird, που διαδέχθηκαν τον Erving¹¹⁾στην Converse και όχι μόνο…

…αλλά άνοιξε για πρώτη φορά τον δρόμο σε μία αγωνιστική τεχνοτροπία που ήταν μέχρι πρόσφατα κυρίαρχη: την είσοδο αθλητικών swingmen, με τρομερή έφεση στο σκοράρισμα, χωρίς κατ’ ανάγκη έφεση στο outside shooting. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μέχρι τότε, το ζωγραφιστό και το κάρφωμα ήταν σχεδόν σαν αριστοκρατικό προνόμιο για τους ψηλούς και άβατο για οποιονδήποτε από τη θέση 3 και κάτω. Ε, ο Julius ήταν ο πρώτος που βεβήλωσε αυτό το άβατο, αλλά εισάγοντας το ως modus operandi για κάθε high-flying guard (αυτό που δεν επιδίωξε να κάνει δηλαδή ο Elgin Baylor). Η συνέχεια είναι μόνο απολαυστική: Gervin, Thompson, Wilkins, Drexler, Jordan, Pippen, Carter, Westbrook.

Τέλος, ο Erving πολύ απλά έφερε το πραγματικό παιχνίδι των playground στο επαγγελματικό μπάσκετ, σαν να ήθελε να το διαφημίσει. Το afro, τα hustle plays, τα καρφώματα και γενικότερα, ό,τι πιο cool από την αίσθηση των ανοιχτών γηπέδων της Νέας Υόρκης, ο “Dr. J” τα έφερε στο τραπέζι. Και περισσότερο από κάθε άλλο γήπεδο, προφανώς κανένα δεν λάτρεψε, όπως το Rucker Park, όπως μπορείτε να δείτε στο παρακάτω απόσπασμα από το εξαιρετικό “The Doctor” του NBA TV¹²⁾το οποίο παρεμπιπτόντως είναι “άλλη” εμπειρία σε ισπανική μεταγλώττιση.

Doc σε ευχαριστούμε από καρδιάς για όσα έχουν δει τα μάτια μας ως σήμερα -ακόμα και για όσα δεν έκανες εσύ!

Coach Wilt

Στα της σεζόν 1973-74 τώρα, δεν μπορούμε να μην ξεχωρίσουμε την έναρξη απόπειρα που έκανε ο Wilt Chamberlain στην προπονητική. Και εδώ πραγματικά, σκέφτεται κανείς πως μόνο το ΑΒΑ θα μπορούσε να κάνει τον Chamberlain προπονητή στους San Diego Conquistadors και μόνο τα χρήματα θα μπορούσαν να στείλουν τον Chamberlain στο ABA – $ 600.000 για έναν χρόνο, για την ακρίβεια.

Βέβαια, στην αρχή, οι “Q’s” είχαν προσεγγίσει τον ”Big Dipper” ως παίκτη και μάλιστα, όχι μόνο κατάφεραν να υπογράψουν συμβόλαιο μαζί του, αλλά έπαιξε και τέσσερα φιλικά με την φανέλα τους, έχοντας 18 ppg. Όμως, την όρεξη τους έκοψαν οι Lakers, οι οποίοι πήγαν τον Chamberlain στα δικαστήρια για παραβίαση της option χρονιάς του¹³⁾σκεφτείτε πόσο παρανοϊκή ήταν αυτή η διάταξη, που ο μόνος τρόπος για να μην εφαρμοστεί στην περίπτωση του Wilt θα ήταν η συνταξιοδότηση. Το δικαστήριο έκρινε την υπόθεση υπέρ των Lakers και έτσι, για να μην εξαντληθεί πλήρως η δυναμική marketing που είχε ο ερχομός του παίκτη Wilt στο San Diego, γεννήθηκε ο προπονητής Chamberlain. Στο μικρό Golden Hall, χωρητικότητας μόλις 3.200 θέσεων, ο Chamberlain διαφημίστηκε ως ”The Tallest Coach in the Smallest Arena”.

Πάντως, για να λέμε και την αλήθεια, πολλά μπορεί να υπήρξε εκείνη την σεζόν ο ”Wilt the Stilt”, αλλά «προπονητής» θα ήταν υπερβολή να το πούμε και δεν θα θέλαμε. Ουσιαστικά προπονητής ήταν ο Stan Albeck και ενδεχομένως θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα, αν ήταν και τυπικά προπονητής. Χαρακτηριστικό είναι πως όταν ο Chamberlain δηλώθηκε ως «ΑΑ¹⁴⁾αδικαιολογήτως απών» για κάποιες μέρες, στα δύο παιχνίδια που έκατσε ο Albeck στην άκρη του πάγκου, οι “Q’s” νίκησαν.

«ΑΑ» είπαμε; Ναι βεβαίως. Ας πούμε, λοιπόν, πως ο Wilt, παρότι πολύ ανταγωνιστικός και ενθουσιώδης στην αρχή με αυτό το κεφάλαιο της ζωής του -χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό, όπου καθώς ανάβουν τα αίματα σε έναν αγώνα Indiana – San Diego, ο Wilt παρεμβαίνει πυροσβεστικά, συγκρατεί και σηκώνει (!) το θηρίο Mel Daniels σαν οδοντογλυφίδα. Όμως, σιγά-σιγά, όταν συνειδητοποίησε πως η προπονητική δεν έχει μόνο postgame συνεντεύξεις, αλλά και πάρα πολλές έγνοιες και μικρές ρουτίνες, άρχισε να βαριέται. Και όπως πολλές φορές στη ζωή του, όταν ο Wilt βαριόταν, εξαφανιζόταν, άλλες φορές «ΑΑ» και άλλες φορές «ΔΑ» – όσο «δικαιολογημένη» μπορεί να θεωρείται η απουσία από έναν αγώνα, για να υπογράψει αυτόγραφα για την νέα του αυτοβιογραφία Wilt: Just Like Any Other 7-Foot Black Millionaire Who Lives Next Door.

Από εκείνη την σεζόν, αξίζει να θυμόμαστε τρία πράγματα: το 37-47 των Conquistadors, το αδιευκρίνιστων όρων συμβόλαιο του Wilt ως προπονητή (το οποίο φημολογείται πως ο τότε ιδιοκτήτης Lenny Bloom ακόμα ξεπληρώνει) και τα σανδάλια που φόραγε ο λίγο hippie, λίγο funky και πολύ κιτς Chamberlain ενώ προπονούσε.

Previously on the ABA

Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, ας ρίξουμε μια ματιά σε μια πολύ καλή και σε μια πολύ κακή ομάδα της περασμένης σεζόν, οι οποίες βίωσαν την τελευταία τους χρονιά -τουλάχιστον με αυτό το καθεστώς.

Από τη μία, οι Carolina Cougars. Το τρομερά ισορροπημένο project που είχε χτιστεί με υπομονή κατέρρευσε την σεζόν 1973-74 για τρεις βασικούς λόγους:

1. Το αστέρι Billy Cunningham υπεβλήθη σε δύο (!) εγχειρήσεις νεφρών και έπαιξε μόλις 32 αγώνες.
2. Το χαστούκι της προηγούμενης σεζόν, όταν η ομάδα που σάρωσε σχεδόν όλες τις ατομικές και συλλογικές διακρίσεις στη regular season, λύγισε απέναντι στους “σκληρούς του Kentucky” χωρίς τρομερή αντίσταση, δεν ξεπεράστηκε ποτέ.
3. Ο ιδιοκτήτης Tedd Munchak αποφάσισε πως δεν χρειαζόταν πια την φοροαπαλλαγή και πως αρκετά έχασε χρήματα για την υπόθεση του ΑΒΑ, πούλησε το franchise σε ένα επιχειρηματικό group από την Νέα Υόρκη, με επικεφαλής τους αδελφούς Ozzie και Daniel Silna¹⁵⁾spoiler alert: τους καλύτερους επιχειρηματίες ever, όπως θα δούμε σε επόμενο κεφάλαιο! και ο ίδιος έγινε κομισάριος του ΑΒΑ. Όσο για το franchise, μεταφέρθηκε στο St. Louis για την σεζόν 1974-75 και μετονομάστηκε σε “Spirits”.

Παρόλ’ αυτά, οι Cougars καθαυτοί και εκείνη την χρονιά, όπως και σε όλη την τριετία Munchak, δεν ήταν καθόλου κακοί, ενώ η ομάδα έφτασε όσο πιο κοντά γινόταν στο να θεωρηθεί πετυχημένο ως case study για ένα regional franchise, με έδρα στο Greensboro, στη Charlotte και στο Raleigh: έκοβε πολλά εισιτήρια, αλλά έχανε χρήματα και ενέργεια στις διαρκείς μετακινήσεις. Αποτέλεσμα όλων ή κάποιων εκ των παραπάνω ήταν να κατρακυλήσει η ομάδα σε ρεκόρ 47-37 και να αποκλειστεί στον πρώτο γύρο των playoffs. Στη συνέχεια διαλύθηκε σχεδόν «στα εξ ων συνετέθησαν», αφού, όπως σωστά σκέφτηκε ο Cunningham και επέστρεψε στους Sixers, «για να αφήνει ο Munchak ένα από τα τέσσερα franchise με τα μεγαλύτερα έσοδα από εισιτήρια, όχι απλώς στο ΑΒΑ, αλλά στο επαγγελματικό μπάσκετ στη χώρα, σίγουρα αυτό δεν είναι καλό σημάδι».

Από την άλλη, οι διασκεδαστικοί Memphis Tams είχαν μπλέξει με τον ιδιόρρυθμο Charlie Finley ή εν πάση περιπτώσει, με μια πολύ περίεργη φάση στη ζωή του. Πάντως, είτε επειδή χώριζε με την σύζυγο του, είτε επειδή οι ομάδες του δεν πήγαιναν καλά, ήδη από τα μέσα της προηγούμενης σεζόν, ο Finley έψαχνε τρόπους να πουλήσει οποιαδήποτε ομάδα του -όπως για παράδειγμα τους A’s στο baseball στον Lenny Bloom τον “Q’s¹⁶⁾και ρωτάω: γιατί δεν συνωμότησε το ρημαδιασμένο σύμπαν για να έχει ένας άνθρωπος τους “A’s” και τους “Q’s”;;;”. Ήταν τέτοια η αποστράτευση του Finley, που, ήδη από τον Απρίλιο του ’73, έδωσε εντολή στον γυμναστή Don Sparks να αποσυνδέσει τα τηλέφωνα. Έτσι, όλο το καλοκαίρι, οι Tams ήταν ένα ενεργό franchise, χωρίς τηλέφωνα. Α ναι, επίσης χωρίς παίκτες και τεχνικό ή προπονητικό επιτελείο, πέραν του Sparks.

Κι όμως, σαν μπήκε το φθινόπωρο, ήταν σαν να μπήκε η άνοιξη και ο Finley πήρε τηλέφωνο τον Sparks ότι επέστρεψε, προσέλαβε τον Butch van Breda Kolff ως προπονητή και όλα ήταν έτοιμα για μια ακόμα θριαμβευτική σεζόν. Και οι Tams δεν διέψευσαν τις προσδοκίες (;), αφού κατάφεραν και πήγαν ακόμα χειρότερα από την προηγούμενη σεζόν: από 24-60 σε 21-63.

Τελικά, κάπου μεσούσης της σεζόν, ο Finley σταμάτησε να πληρώνει και τους λογαριασμούς, σκέφτηκε και να μεταφέρει την ομάδα στο Providence, αλλά δεν του βγήκε, οπότε, αφού είδαν κι απόειδαν οι ιθύνοντες του ΑΒΑ, αποφάσισαν να αναλάβουν αυτοί το franchise με το τέλος της σεζόν 1973-74 και να πετάξουν τον Finley με τις κλωτσιές εκτός λίγκας. Τους Tams ανέλαβε ο γάτος Mike Storen. Μέγα λάθος, όπως θα δούμε αναλυτικά στο επόμενο επεισόδιο.

Yearly Notables

• Το μόνο franchise που άλλαξε όνομα ή/και πόλη αυτή τη σεζόν ήταν οι Chaparrals που έγιναν San Antonio Spurs. Οι φήμες αναφέρουν πως ο διαχρονικά μακρόπνοος σχεδιασμός που χαρακτηρίζει τους Spurs μέχρι σήμερα είχε ήδη ξεχωρίσει τον τότε αγέννητο Tim Duncan για να τον επιλέξει σε draft δυόμιση δεκαετίες μετά, αλλά παραμένουν ανεπιβεβαίωτες. Την ιστορία των Spurs στο ΑΒΑ θα την δούμε στο συναρπαστικό επόμενο κεφάλαιο.
• Το κατόρθωμα των έξι τεχνικών ποινών του Loughery των Nets, ξεπέρασαν οι Butch van Breda Kolff των Tams και “Slick” Leonard των Pacers, οι οποίοι δέχτηκαν τέσσερις και τρεις αντίστοιχα μέσα στην ίδια εβδομάδα! Μάλιστα, ο Leonard έφαγε και πρόστιμο $ 1.000 και αποκλεισμό για δύο παιχνίδια, αφού πέταξε το καλάθι με τις μπάλες στο διαιτητή. Τελικά, ο Loughery πήρε το αίμα του πίσω και παρέμεινε “undisputed champion of the technicals”, αφού μια εβδομάδα μετά απάντησε με τρεις τεχνικές ποινές¹⁷⁾μα σαν στραγάλια τις μοίραζαν κι αυτοί οι άνθρωποι;, όταν πέταξε ένα πλαστικό ποτήρι με νερό στο παρκέ.
• Ο αγώνας της 20^ης Δεκεμβρίου ανάμεσα στην Virginia και στο San Antonio δεν έγινε ποτέ, αφού, άμα τη άφιξη και των δύο ομάδων στο αεροδρόμιο του Hampton, διαπιστώθηκε πως είχαν χαθεί οι αποσκευές όλων των παικτών. Ο αγώνας ακυρώθηκε και ανακοινώθηκε για την επόμενη εβδομάδα και τελικά διεξήχθη με 45’ καθυστέρηση, εξαιτίας των δρομολογίων και σε θερμοκρασία 14 βαθμών Κελσίου, γιατί χάλασε η θέρμανση. Άμα δεν σε θέλει…
• Σε μεμονωμένα στατιστικά, ο Ted McClain των Cougars έσπασε το σχετικό ρεκόρ του ΑΒΑ με 12 κλεψίματα, το ίδιο και ο Louie Dampier των Colonels με 55 συνεχόμενες εύστοχες βολές, ενώ ο George McGinnis των Pacers έπαιξε για άλλη μια φορά στα ίσια τον Julius Erving, όταν μάζεψε 33 rebounds απέναντι στους Nets. Επίσης, μάλλον τους Nets τους έβρισκαν μπόσικους, αφού απέναντί τους επέλεξε ο Artis Gilmore των Colonels να σπάσει το ρεκόρ σε rebounds με 40!
• Καμία εμφάνιση του McGinnis πάντως (ή για την ακρίβεια, κανενός παίκτη στην Ιστορία του ΑΒΑ), δεν ήταν τόσο εμφατική όσο αυτή απέναντι στους Cougars στις 12 Ιανουαρίου 1974: 52 πόντοι και 37 σκουπίδια!! Είπες κάτι Anthony Davis;
• Όταν ο Adolph Rupp παράτησε τους Tams από τη θέση του Προέδρου, αποκάλεσε το ΑΒΑ ”bush-league” και εκτίμησε πως δεν θα επιβίωνε. Τρεις μήνες μετά, ανέλαβε θέση στο διοικητικό συμβούλιο των Kentucky Colonels…
• O αναπληρωματικός center των Conquistadors, Garfield Smith, απαίτησε από την ομάδα του εγγυημένο συμβόλαιο $ 100.000. Οι ”Q’s” τον έβαλαν στην waiver list. Τίμιο.
• Στο All-Star Game εκείνης της χρονιάς, η Δύση νίκησε την Ανατολή 128-112, μπροστά σε 10.624 θεατές στο Norfolk. Ο Artis Gilmore αναδείχθηκε MVP με 18 πόντους, 13 rebounds και τέσσερα κοψίματα, αλλά μάλλον την επιλογή την έκανε ο Βαγγέλης Μαρινάκης, αφού ο Swen Nater έγραψε 29 πόντους και 22 rebounds σε μόλις 28 λεπτά συμμετοχής.
• Ο Warren Jabali έμεινε ελεύθερος από τους Denver Rockets και, παρότι είχε 16 ppg και ηγούταν της λίγκας σε assists εκείνη την στιγμή, κανείς δεν μπήκε στη διαδικασία να πληρώσει $ 500 για να τον πάρει από την waiver list, με συνέπεια να μην αγωνιστεί στα τελευταία 35 παιχνίδια της σεζόν. Ο προφανής λόγος: η άκαμπτη προσωπικότητά του, η πίστη του στο Ισλάμ και ο αντισυστημικός του λόγος.
• Πάντως, ο GM των Rockets Alex Hannum, με τον οποίον κοντραρίστηκε ο Jabali, είχε μάλλον μπει για τα καλά στο μάτι διάφορων κοινωνικών ομάδων, αφού δέχθηκε μήνυση για σεξισμό από την Επιτροπή για τα Κοινωνικά Δικαιώματα στο Colorado, όταν αποφάσισε να παρέχει μαξιλαράκια για τα καθίσματα αποκλειστικά για τις γυναίκες θεατές! Τελικά, η διοίκηση των Rockets απάντησε, παρέχοντας μαξιλαράκια αποκλειστικά για άντρες στον επόμενο αγώνα και όλα καλά…
• Στο ματς της χρονιάς μάλλον, στις 4 Μαρτίου, οι Pacers επέστρεψαν στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα απέναντι στους Nets αφιονισμένοι και γύρισαν το 40-60 πριν την ανάπαυλα σε 120-99! Δηλαδή το επιμέρους σκορ στο δεύτερο ημίχρονο ήταν 80-39 (!!!), με τους Pacers να σουτάρουν 35/49 FGs!
• Το βραβείο του Προπονητή της Χρονιάς μοιράστηκαν οι Joe Mullaney της Utah και Babe McCarthy του Kentucky. Ωστόσο, ο Babe πλήρωσε τον αποκλεισμό στον δεύτερο γύρο των playoff από τους Nets, αποδεικνύοντας πως η στάμπα του loser είναι ανίκητη σε μια ομάδα. Έξι μήνες μετά, ο McCarthy απεβίωσε από καρκίνο.
• Πρώτη σε προσέλευση προφανώς αναδείχθηκε η Νέα Υόρκη με 8.923 θεατές κατά μέσο όρο, αφού η επίδραση του ”Dr. J” ήταν καταλυτική. Τελευταίο το San Diego, όπου η επίδραση του Chamberlain δεν ήταν καταλυτική.

The best of the best

• Πρωταθλητές: New York Nets
• MVP: Julius Erving (New York) – 27,4 ppg/10,7 rpg/5,2 apg
• Rookie της χρονιάς: Swen Nater (San Antonio)
• Coach της χρονιάς: Babe McCarthy (Kentucky) / Joe Mullaney (Utah)
• Executive της χρονιάς: Jack Ankerson (San Antonio)
• All-ABA Team: Julius Erving (New York Nets), George McGinnis (Indiana), Artis Gilmore (Kentucky), Jimmy Jones (Utah), Mack Calvin (Carolina)
• All-ABA Rookie Team: Mike Green (Denver), Larry Kenon (New York), Bo Lamar (San Diego), John Williamson (New York), Swen Nater (San Antonio)
• Playoff MVP: Julius Erving (New York) – 27,9 ppg/9,6 rpg/4,8 apg
• All-Star MVP: Artis Gilmore (Kentucky)
• Πρώτος σκόρερ: Julius Erving (New York) – 27,4 ppg
• Πρώτος ριμπάουντερ: Artis Gilmore (Kentucky) – 18,3 rpg
• Πρώτος σε ασίστ: Al Smith (Denver) – 8,1 apg
• Πρώτος σε winning-share: Julius Erving (New York) – 16,5

Υ.Γ.: Τα αναλυτικά στατιστικά της σεζόν 1973 – 74 μπορείτε να τα βρείτε εδώ.

The following two tabs change content below.

• Bio
• Latest Posts

Aris Tolios

Αναγνώστης του The Ball Hog, βρέθηκε σε αυτό επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη, για να προσθέσει το τελευταίο λιθαράκι γραφικότητας. Έχει αγαπήσει με τη σειρά τους Suns, τους Sonics, τους Knicks, τους Clippers, τους Mavericks, τους Warriors και τους Hornets, αλλά πιο πολύ θα παραμένει ταγμένος στη Δύση (και ειδικά στην Pacific). Φτερνίζεται λέξεις σε χιλιάδες και νιώθει περήφανος που σε κάθε κείμενο, η πλατφόρμα του επισημαίνει πως οι προτάσεις του παραείναι μεγάλες. Έχει σταματήσει να ανησυχεί και έχει μάθει να αγαπά τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό και ζει για να περνάει καλά, διαβάζοντας μεγάλα κείμενα. Γράφει για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό.

Latest posts by Aris Tolios (see all)

• Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
• HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
• HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
• Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
• Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021