Ο Sam Hinkie πάει, ο Sam Hinkie δεν μένει πια εδώ. Με μια επιστολή 13 σελίδων ανακοίνωσε την παραίτησή του από την θέση του ως General Manager των Philadelphia 76ers, βάζοντας έτσι τέλος σε μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες στρατηγικές που έχουν υπάρξει ποτέ στο NBA. Εκείνοι που εμπιστεύονταν την οπτική του ήταν πολλοί, οι αντιφρονούντες ακόμα περισσότεροι.
Οι συντάκτες του BallHog δεν θα μπορούσαν να μείνουν αμέτοχοι στο θέμα αυτό και έτσι πήραν τους παγωμένους καφέδες τους και κάθισαν γύρω από την στρογγυλή τράπεζα για αυτό το έκτακτο RoundTable.
1) Ποιος ήταν ο καλύτερος και ποιος ο χειρότερος παίχτης που είδαμε στην Philadelphia κατά την διάρκεια της παραμονής του Hinkie εκεί;
Gus Χρυσοχού: O Hinkie πρόλαβε τον Thaddeus Young εκεί, οπότε νομίζω πως ήταν ό,τι καλύτερο υπήρχε στους Sixers επί εποχής του. Παραήταν καλός όμως για το tanking του Sam και γι’ αυτό δεν κατοικεί πια εκεί. Όσον αφορά τον χειρότερο η επιλογή μου είναι μία:
Μήτσος Μαυράκης: Μπορεί να μην ήταν ο καλύτερος, αλλά η Philadelphia έδωσε σε πολλούς παίκτες την ευκαιρία να παίξουν στο ΝΒΑ. Ο Ish Smith ήταν αυτός που τη χρησιμοποίησε στο έπακρο για να αλλάξει τον ρου της καριέρας του. O Darius Johnson-Odom και οι δύο Malcolm (Lee και Thomas) έπαιξαν ελάχιστα, οπότε τον τίτλο κατακτά επάξια, λόγω της συμμετοχής του επί δύο συναπτά έτη, ο παίκτης που θα μείνει στην ιστορία επειδή αποβλήθηκε από το χριστιανικό πανεπιστήμιο BYU λόγω συνάψεως προγαμιαίων σχέσεων, ο μύθος Brandon Davies, τον οποίο προσπαθούσαν να κάνουν με το ζόρι stretch four τη Φιλαδέλφεια. Πάντως σε ένα παράλληλο σύμπαν θα ήταν ένα υπέροχο δίδυμο σούπερσταρ με τον Jimmer
Νικόλας Ραδικόπουλος: O Hinkie ξεκίνησε εξαιρετικά, καθώς μετά το trade με τους Pelicans πήρε στα χέρια του την έκτη επιλογή του draft του 2013, τον Nerlens Noel (Μα τί δίδυμο,όμως, θα μπορούσε να είχε κάνει με τον Anthony Davis!). Ο Nerlens Noel αποτελεί έναν από τους καλύτερους αμυντικούς του ΝΒΑ και παρόλο που δεν έχει αναπτύξει τα επιθετικά του προσόντα, έχει μια ιδιαίτερη χημεία στο pick’n’roll με τον Ish Smith. Για την ακρίβεια έχει αγγίξει τα 2 κλεψίματα και τα 2 κοψίματα μέσο όρο, στατιστικό το οποίο έχουν κατορθώσει πριν από αυτόν μονάχα οι Hakeem Olajuwon, David Robinson και Gerald Wallace, γεγονός που δείχνει ακριβώς τις προοπτικές του Noel σαν παίκτη πάνω στον οποίο μπορεί να χτιστεί μια άμυνα που μπορεί να δώσει πρωτάθλημα. Από την άλλη, ο Daniel Orton έχει παίξει περισσότερα παιχνίδια βασικός με τη Philadelphia στο ΝΒΑ (τέσσερα) από όσα έχει παίξει στο πρωτάθλημα Φιλιππίνων (τρία, τον έδιωξαν γιατί τόλμησε να κοροϊδέψει τον εθνικό τους ήρωα/πυγμάχο/μπασκετμπολίστα/πολιτικό/ιδιοκτήτης της ομάδας, Manny Pacquiao) και στην Α1 (ήρθε στην ΑΕΚ και έφυγε πριν καν αγωνιστεί). Βασικά πρέπει να τον έχει επηρεάσει η αποτυχία του να κάνει την καριέρα που όλοι περίμεναν όταν είχε μπει στο Kentucky. Και ένα ακόμη παράδειγμα για τον λόγο που τον επιλέγουμε αποτελεί το ακόλουθο βίντεό του από την Κίνα:
Δημήτρης Μαντζούκας: Το καλό με την φιλοσοφία του Hinkie είναι ότι μπορούσες να είσαι σίγουρος πως ο καλύτερος παίκτης δεν έχει έρθει ακόμα στην ομάδα, αλλά θα έρθει όταν φτάσει η σωστή ώρα. Από αυτούς που έπαιξαν ως τώρα, και αποφεύγοντας να πω τον Evan Turner για να μην δεχτώ ακόμα περισσότερη χλεύη, θα πω ότι όσο και αν με ενθουσιάζει ο Okafor, ο Noel είναι παίκτης που χρειάζεται σε κάθε ομάδα. Ο καλύτερος όλων, βέβαια, όσων έχουν αποκτηθεί δεν έχει αγωνιστεί ακόμα, αλλά ετοιμάζεται να κάνει το ντεμπούτο του του χρόνου. Για τον χειρότερο παίκτη δεν θα καταφύγω σε δεκαήμερα συμβόλαια ή rookies που πέρασαν και είδαν γήπεδο ίσα ίσα για να το βάλουν στο βιογραφικό τους πριν πάνε στην Κίνα. Ο χειρότερος παίκτης, ο παίκτης που κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της θα έπρεπε να μένει μακριά για λόγους αισθητικής, αποτελεσματικότητας και υστεροφημίας, ο παίκτης που αποκτήθηκε για να εγγυηθεί ότι η πτώση θα είναι γρήγορη και απότομη, ο παίκτης που στα χαρτιά είναι center αλλά στο παρκέ αγωνίζεται ως παλαίμαχος guard που έχει πάρει κιλά και δεν μπορεί να στρίψει, είναι προφανώς ο Byron Mullens, που πέρασε το 2014 για να βοηθήσει στο tanking.
2) Τα ιστορικά χαμηλά των Sixers ήταν αρκετά την τελευταία τριετία. Ποιο ήταν όμως το σημείο εκείνο που έπιασαν τον πάτο του βαρελιού;
Gus Χρυσοχού: Μπορώ να κατανοήσω το tanking μιας ομάδας για μία χρονιά, ώστε να χτίσει για την επόμενη. Μπορώ το δεχθώ ακόμα και για δύο χρονιές. Ωστόσο κάποια στιγμή πρέπει να υπάρξει ένα δείγμα προόδου. Το ότι οι Sixers έχουν 47 νίκες συνολικά τις τελευταίες τρεις σεζόν, είναι ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η πορεία του Sam.
Μήτσος Μαυράκης: Η κίνηση με την οποία ο ίδιος ο Hinkie, όπως αποδείχθηκε, έσκαψε το λάκκο ήταν η επιμονή στον σοβαρά τραυματισμένο Kendall Marshall για τη θέση του βασικού point guard στην αρχή της φετινής σεζόν. Συνειδητοποίησε αργά πως είχε ξεμείνει δίχως άσο, με αποτέλεσμα να υπογράψει συνολικά τέσσερις, εκ των οποίων κανείς δεν μπορούσε να βοηθήσει, όχι απλά την ομάδα να νικήσει, αλλά το κυριότερο να αξιοποιηθεί το δίδυμο των Noel-Okafor, που χαράμισε πολύτιμο χρόνο για να διαπιστώσει αν οι δυο τους θα μπορούσαν να αγωνιστούν μαζί.
Άρης Τόλιος: Προφανώς το σερί 28 ηττών, που απλώθηκε από τα τέλη της περυσινής σεζόν μέχρι τις αρχές της φετινής -και ναι, είναι χειρότερο ένα σερί να απλώνεται σε δύο σεζόν, σαν να μην αλλάζει τίποτα μέσα στο καλοκαίρι. Και προφανώς πάλι, όντας πραγματικοί “Warriors των ηττών”, οι Sixers επί Hinkie δεν θα μπορούσαν να αφήσουν τίποτα που έχει να κάνει με “all-time lows” να πέσει κάτω: έτσι, στις ίδιες δύο τελευταίες σεζόν, σηκώνουν κούπα στο χαμηλότερο attendance στη λίγκα, με attendance 79,9% πέρσι και 81,3% φέτος, παίρνοντας καθαρά τη ρεβάνς από τους ψιλοθλιβερούς Pistons, που τη σεζόν 2013-14 τους νίκησαν. Κοινώς: οι Sixers έρχονται, οι οπαδοί φεύγουν.
Δημήτρης Μαντζούκας: Όσο πιο χαμηλά φτάσεις, τόση μεγαλύτερη φόρα θα πάρεις για την εκτόξευση. Όταν οι Sixers θα παλεύουν στα playoffs, κάποιος άλλος θα έχει το χαμηλότερο attendance, συμβαίνουν αυτά.
Γιάννης Χάτσιος: Το τζογάρισμα είναι αποδεκτό. Η αποδοχή μιας ζοφερής πραγματικότητας με το βλέμμα στα αβέβαια μελλοντικά μεγαλεία το ίδιο. Αυτό όμως που ζέχνει είναι το ανόσιο πριόνισμα της καρέκλας του Sam Hinkie με τις προσλήψεις Colangelo και D’ Antoni, που αποτέλεσε την αρχή του τέλους για τον Hinkie, και θα μας στερήσει τη δυνατότητα να αξιολογήσουμε τον αμφιλεγόμενο GM από το σύνολο της δουλειάς του.
Κοσμάς Καψάλης: Ναι ο Carter-Williams ήταν αναμενόμενο να την κάνει. Παρόλα αυτά, τον δώσανε σε ένα trade deadline που έγινε της μουρλής, για ένα 1ο pick των Lakers το οποίο είναι προστατευμένο ως το 2017 και ε, όσο να’ναι, το 2018 όλο και θα έχουν φτιάξει ομάδα οι Λιμνάνθρωποι, επομένως δεν θα είναι και τόσο ψηλό. Εκεί είναι που ο πάτος του tanking ξύστηκε κάπως, και η ακόρεστη δίψα για picks άρχισε να χάνει αρκετούς από τους γενναίους οπαδούς που είχαν απομείνει.
3) Κατά την διάρκεια της παραμονής του Hinkie στην Philly, ιστορίες και θεωρίες συνωμοσίας έδιναν και έπαιρναν. Ποια ξεχωρίσατε;
Gus Χρυσοχού: Νομίζω πως η τελευταία ιστορία του ήταν η κατάλληλη ως κύκνειο άσμα. Ο άνθρωπος επιδόθηκε στο μεγαλύτερο stock piling draft της ιστορίας και δύο μέρες πριν παραιτηθεί διεμήνυε προς πάσα κατεύθυνση από το podcast του Zach Lowe (The Lowe Post), όπου ήταν καλεσμένος, πως οι Sixers θα είναι πιο επιθετικοί στο free agency, όντας έτοιμοι να ξοδέψουν πολλά εκατομμύρια. Sorry Sam, δεν σε πίστεψα ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Και είχε περάσει και η πρωταπριλιά.
Άρης Τόλιος: Πολύ δύσκολο αυτό το ερώτημα, όπως και άλλα τέτοια αντίστοιχα: σε ποια σειρά μισώ τον Χάρη Ρώμα περισσότερο, ποιον θεωρώ ποιον γλοιώδη δημοσιογράφο του MEGA ή ποιος θα σκοτώσει πρώτος τον Ραδικόπουλο για την σχολαστικότητα του στα ορθογραφικά/συντακτικά/γραμματικά λάθη1)Νικόλα μοναμούρη, ζετέμ. Για κάποιο λόγο, όμως θα πω το κάτωθι περιστατικό με τον πατέρα του Kendall Marshall, Dennis και με το εξίσου cheesy ρεπορτάζ.
Όλα αλλά ειδικά το τελευταίο…
Ειλικρινά, υπάρχει πιο άθλιο γεγονός από μια επαγγελματική ομάδα του ΝΒΑ να μετατρέπεται σε αγώνες λυκειακού πρωταθλήματος, όπου οι μπαμπάδες στις κερκίδες πλακώνονται στο ξύλο για τα βλαστάρια τους; Μη σπρώχνεστε παιδιά, όλοι θα πάρετε.
Δημήτρης Μαντζούκας: Η αγαπημένη μου θεωρία ήταν ότι ο Hinkie δεν έχει κάποια σχέση με τον αθλητισμό, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ο καταλύτης ενός κοινωνικού πειράματος το οποίο προσπαθούσε να συμπεράνει το πόσο διατεθειμένο είναι το ανθρώπινο είδος να αποδέχεται την εξαθλίωση, αρκεί να υπάρχει η ελπίδα και η προοπτική ανέλιξης. Αν, δηλαδή, η υπόσχεση πως τα πράγματα θα φτιάξουν, μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο να κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα και να ανέχεται πράξεις και συμπεριφορές που κανονικά θα οδηγούσαν σε λαϊκή εξέγερση. Σύμφωνα με τους ίδιους συνωμοσιολόγους, το δεύτερο μέρος αυτού του πειράματος συμβαίνει στην Ελλάδα τα δύο τελευταία χρόνια.
Γιάννης Χάτσιος: Η μαμά του K.J. McDaniels.
4) Ok, ας δεχτούμε πως δεν ήταν 100% τρελός ο άνθρωπος και ήξερε τι έκανε. Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερη κίνησή του ως GM;
Gus Χρυσοχού: Η υπογραφή του Robert Covington ήταν μία από τις πλέον καλές στιγμές του Hinkie. Βρήκε έναν εξαιρετικό παίχτη που κάνει πολλές δουλειές και ήταν μια όαση ανάμεσα στις κατά καιρούς επιλογές του. Αναμφίβολα μία από καλύτερες value signings2)$4.103.441 για τέσσερα χρόνια -Πηγή spotrac.com των τελευταίων ετών σε όλη την λίγκα και μάλιστα για παίχτη που ήταν undrafted. Από την άλλη, ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τον συνωστισμό της front court στην Philly. Γενικώς παρατηρείται μια ανισορροπία στις επιλογές του, αλλά το ότι επέλεγε ψηλούς, ενώ υπήρχαν πιο επείγοντα κενά είναι κάτι που με ξεπερνούσε.
Μήτσος Μαυράκης: To draft του 2014, ήταν η στιγμή κατά την οποία ο Hinkie πίστεψε και ο ίδιος το process και επέλεξε τους παίκτες με το ψηλότερο ταβάνι. Ο Joel Embiid (1st round, 3rd pick), όταν ακόμη ήταν στην χειρότερη των περιπτώσεων ο νέος Olajuwon, ο λατρεμένος Elfrid Payton (1st round, 10th pick) έτοιμος να αντικαταστήσει τον Michael Carter-Williams, που από τότε μέτραγε μέρες, o οποίος Elfrid έγινε Dario Saric που ήταν τότε, αυτό που θα γινόταν ο Draymond Green ένα χρόνο έπειτα, o υπέροχος K.J. McDaniels (2nd round, 32nd pick) που μπορεί έκτοτε να έχει ξεχαστεί στον πάγκο των Rockets, αλλά εφόσον βρήκε ο Jae Crowder το δρόμο, μπορεί να ελπίζει και αυτός, και το σχεδόν power forward του 21ου αιώνα Jerami Grant (2nd round, 39th pick),ο ηγέτης του Louisville Kemba Walker Shabazz Napier των φτωχών, Russ Smith (2nd round, 47th pick), ο καλύτερος point guard του παγκοσμίου U-19 Vasilije Micic (2nd round, 52nd pick) και το ακατέργαστο διαμάντι Nemanja Dangubic (2nd round, 54th pick) που έγινε ο Jordan McRae, που σε μια στιγμή φέτος πριν έρθει στο ΝΒΑ μέσω του Phoenix, έβαλε 60 πόντους στη D-League. Η χειρότερή του κίνηση ήταν τα δύο αυτά στα οποία κώλωσε και δεν σημάδεψε τον παίκτη με το υψηλότερο ταβάνι. Το 2013 επέλεξε τον ήδη εικοσάχρονο Michael Carter-Williams, ενώ ήδη ο Dennis Schroder είχε θαμπώσει στα εφηβικά τουρνουά, και υπήρχε και ένας παίκτης με το όνομα Γιάννης Αντετοκούνμπο. Και το 2015, με το βάρος των δύο αποτυχημένων ετών φοβήθηκε να πάρει το ρίσκο να επιλέξει τον Porzingis που ταίριαζε γάντι και με τον Noel, αλλά και τον Embiid όταν και αν αυτός γυρνούσε, και πήρε τη σίγουρη επιλογή του, ολότελα ασύμβατου με το project που είχε ετοιμάσει, Okafor.
Νίκος Ραδικόπουλος: Η χυδαία εκμετάλλευση του Vlade Divac και της απελπισίας των Kings, που πάσχιζαν να κάνουν χώρο στο φουσκωμένο salary cap τους για να μπορέσουν να κάνουν μια προσφορά στον Monta Ellis, θα μείνει στην ιστορία σαν το αριστούργημά του. Για να πάρει τα συμβόλαια των Carl Landry και Jason Thompson, έκλεψε τον δευτεροετή Nik Stauskas, #9 του draft της προηγουμένης χρονιάς, ένα draft pick πρώτου γύρου και το δικαίωμα να ανταλλάξει τα draft picks με τους Βασιλιάδες για δύο έτη, αν τυχόν έχει το Sacramento υψηλότερο pick από την Philadelphia (πριν το αποκλείσετε θυμηθείτε τα καμώματα των Kings τα τελευταία χρόνια).
Δημήτρης Μαντζούκας: Προβοκατόρικη ερώτηση, προφανώς δεν είναι τρελός ο Sam Hinkie. Αντικειμενικά καλύτερη στιγμή του είναι η ληστεία του Sacramento όπως την περιέγραψε ο Νίκος. Επίσης πολύ καλή στιγμή, λόγω του βαθμού δυσκολίας αυτής, είναι η έγκαιρη συνειδητοποίηση – πιο γρήγορα από τους περισσότερους στο ΝΒΑ- ότι ο Michael Carter Williams δεν είναι ο υπερπαίκτης που φάνηκε στην αρχή. Κακές στιγμές είχε πολλές, όπως το ότι δεν έδωσε τον Carter-Williams στο απόγειο του hype του, ή οι πολύ χαμηλές τιμές στις οποίες ξεπούλησε assets για να προχωρήσει με τον σχεδιασμό του. Χειρότερο όλων, όμως, είναι προφανώς το ότι άφησε να φύγει ο αγαπημένος μου Evan Turner, και μάλιστα έναντι μηδενικού ανταλλάγματος. Η συμφωνία αυτή να παραχωρηθεί στην Indiana μαζί με τον Lavoy Allen, έναντι του συμβολαίου του Danny Granger που έληγε και ενός draft pick δεύτερου γύρου, είναι με διαφορά η χειρότερη κίνηση του στην καριέρα του στην Philadelphia.
Γιάννης Χάτσιος: Ορισμένες επιλογές του Sam Hinkie ήταν από ιντριγκαδόρικες έως πραγματικά εμπνευσμένες. Το ντραφτάρισμα του 2014 ήταν μια όαση στη θητεία του στη Philadelphia, ακόμα κι αν είναι ακόμα άγνωστο αν ο Joel Embiid θα αγωνιστεί ποτέ με τη φανέλα των Sixers. Και φυσικά η πρώτη μεγάλη κίνησή του, που έδωσε τα γυάλινα πόδια του Jrue Holiday παίρνοντας πίσω αξιόλογα ανταλλάγματα. Από την άλλη πλευρά όμως, η ακραιφνώς αριθμολαγνική του προσέγγιση και η εργαλειακή αντιμετώπιση των ανθρώπων που απαρτίζουν το ρόστερ της ομάδας του στερεί το δίκιο του, καθώς αγνοεί πλήρως την ψυχολογική/ανθρώπινη πλευρά του αθλήματος. Οι συνεχείς ήττες μπορεί να αντιστοιχούν σε ψηλότερα picks και να πιέζουν το ελατήριο για την τελική εκτόξευση, ωστόσο ποιος εγγυάται ότι δεν καταστρέφονται παίκτες στην πορεία; Πόσα κουσούρια έχουν μείνει στον Carter-Williams από την πλήρη έλλειψη ευθύνης για τα λάθη του; Πόσο καλό θα κάνει σε βάθος χρόνου στον Canaan και τον Covington, για παράδειγμα, η ελευθερία να σουτάρουν αφειδώς χωρίς σύνεση, αντί να προσπαθούν να δουλέψουν σε πραγματικές συνθήκες κι άλλα κομμάτια του παιχνιδιού τους; Συμφωνούμε ότι το χτίσιμο ενός contender είναι ένα περίφημο “process”, το ίδιο όμως είναι και ο τομέας του player development, ο οποίος παραγκωνίστηκε επί Sam Hinkie.
Τέλος, για executive βγαλμένος από την κούνια του Daryl Morey και θιασώτης της τακτικής να εκμεταλλεύεται παίκτες των οποίων η χρηματική αξία υπολείπεται της αγωνιστικής, δεν μπορώ να πω ότι έχει εντυπωσιάσει με την αξιοποίηση του υλικού του από αυτή τη σκοπιά. Ο K.J. McDaniels χάθηκε ξενερωμένος για έναν ασύδοτο shooting guard ύψους 1,80 και ένα second round pick. Evan Turner και Lavoy Allen έφυγαν για ψίχουλα. Ο Michael Carter-Williams έγινε πρώτα περίγελος του NBA και έφυγε με αυτοπεποίθηση στα τάρταρα και ισχνό αντάλλαγμα. Ο Thadd Young το ίδιο. Ωραία όλα όσα λέει στην θεωρία, αλλά οι πράξεις του δεν ακολουθούσαν πάντοτε τα λεγόμενά του.
5) Η επιστολή παραίτησης του Hinkie, δεκατριών ολόκληρων σελίδων, αναμφίβολα θα μείνει στην ιστορία της λογοτεχνίας. Ποιο είναι το κομμάτι που ξεχωρίσατε;
Άρης Τόλιος: “Jeff Bezos says that if Amazon has a good quarter it’s because of work they did 3, 4, 5 years ago—not because they did a good job that quarter. Today’s league-leading Golden State Warriors acquired Draymond Green, Andrew Bogut, and Klay Thompson almost 4 years ago, nearly 4 years ago exactly, and almost 5 years ago. In this league, the long view picks at the lock of mediocrity” (σελίδα 4). Ένα τεράστιο “shut the fuck up” που ακούγεται υπόκωφα από το μέλλον. Ένας εφιάλτης από τον οποίον ξυπνάς ιδρωμένος το βράδυ, σκεπτόμενος “αν δικαιωθεί, που θα κρυφτώ”; Και το χειρότερο: θα μεγαλώσουν τα παιδιά μου σε κόσμο που θα αισθάνεται καλά για τον εαυτό του ο Μαντζούκας;
Μήτσος Μαυράκης: Η επιστολή του Hinkie είχε τόσες πολλές αναφορές σε σημείο που ήταν εντελώς ακατάληπτη, θυμίζοντας άρθρο του Βέλτσου ή παραλήρημα τριτοετή φοιτητή της Φιλοσοφικής σε οικογενειακό τραπέζι, αφού έχει γνωρίσει τη χλεύη του πατέρα του επειδή δεν έγινε μηχανικός, όπως ο μεγάλος του αδερφός. Αλλά από όλο αυτό το αυτοαναφορικό κείμενο, η κορυφαία στιγμή είναι όταν ο Hinkie δηλώνει πως ψήφισε τον Danny Ainge για προπονητή της χρονιάς επειδή έκλεψε δύο picks δευτέρου γύρου από το Miami για να πάρει από αυτούς το συμβόλαιο του Joel Anthony. Υμνώντας τον Ainge για μια κίνηση που ήταν το σήμα κατατεθέν του ίδιου, ο Hinkie αποθέωσε για μια ακόμη φορά το όραμά του που δεν συμμερίζονταν οι λοιποί ιθαγενείς.
Δημήτρης Μαντζούκας: “Είναι εμφανές ότι δεν θα μαζέψω τους καρπούς της σοδειάς που έσπειρα. Δεν πειράζει. Έτσι είναι η ζωή. Πολλοί από τους φίλους μου στο ΝΒΑ με προειδοποίησαν να αποφύγω μια τακτική που οι καρποί της θα πρέπει να μαζευτούν όταν κριθεί αναγκαίο με βάση τις εκάστοτε συνθήκες, για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Μα αυτός ακριβώς ο λόγος το έκανε ακόμα πιο απαραίτητο. Ένας από τους βασικούς λόγους για να απορρίψω τον φόβο και να συνεχίσω να σχεδιάζω με αργά βήματα ήταν ακριβώς επειδή ο φόβος έχει υπάρξει το κυρίαρχο κίνητρο στις πράξεις τόσο πολλών, για τόσο μεγάλο διάστημα.”
Λουκάς Μοσχούλας: Έχω περάσει ώρες στη Wikipedia και διαβάζω για αυτούς που ανέφερε στην επιστολή ο Hinkie. αν ποτέ τελειώσω θα γράψω μια απάντηση.
Γιάννης Χάτσιος: Δεν ξεχώρισα κάποιο κομμάτι, παρά το σύνολο της προσέγγισης. O Sam Hinkie έχει αποφοιτήσει από το Stanford Graduate School of Business. Στο γράμμα του, είναι εμφανείς οι επιρροές από τα μεγάλα κεφάλια του κόσμου των επιχειρήσεων, καθώς και οι γενικές και ασαφείς θεωρίες για το “πώς να γίνεις επιτυχημένος” χαζεύοντας παραδείγματα. Ταυτόχρονα, ο ίδιος είναι η απόδειξη ότι μπορείς να διαβάσεις και να κάνεις case studies στις επιτυχίες των άλλων, μα για να φέρεις ο ίδιος μια επανάσταση, χρειάζεται αυθεντικότητα και το κακέκτυπο του Daryl Morey δεν επέδειξε αρκετή ώστε να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου στην προσπάθειά του. Η επιστολή του Hinkie είναι η παγκοσμιοποιημένη αμερικανική νοοτροπία στα καλύτερα ή τα χειρότερά της.
