NBA Playoffs Report – Conference Semifinals Game 6

Posted on May 14 2016 - 4:50pm by The Ball Hog
Categorized as
1914
Tagged as
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Και η έκπληξη ολοκληρώθηκε! Oι Thunder που τόσο χλευάστηκαν και λοιδορήθηκαν, που όλη τη χρονιά απασχόλησαν τα media για το “ποιανού είναι η ομάδα, του KD ή του RW?”, για το πόσο κακοί ήταν στα τέταρτα δωδεκάλεπτα, για το πόσο άχρωμος, άοσμος και άγευστος ήταν o Donovan στην πρώτη του χρονιά στον πάγκο τους, αυτοί οι Thunder και αυτός ο Donovan πέταξαν έξω εύκολα τους καλύτερους Spurs όλων των εποχών σε regular season. Παράλληλα, ενδεχομένως μόνο και μόνο για να μας θυμίζουν πως παρά τον όποιο μεγαλύτερο ανταγωνισμό είχε η Ανατολική Περιφέρεια την φετινή σεζόν, η ποιότητα εξακολουθεί να είναι μαζεμένη στη Δύση, το Toronto με το Miami οδεύουν σε έβδομο και τελευταίο παιχνίδι, σε μία σειρά σε ευθεία αντιδιαστολή με το έπος του Spurs – Thunder, δίνοντας παραπάνω μέρες χαλάρωσης και ξεκούρασης στο Cleveland, το οποίο θα πάει στον μεγάλο Τελικό έχοντας κάνει μια βόλτα στο πάρκο, σε αντίθεση με τον όποιο αντίπαλό του από τη Δύση, που θα φτάσει στην αναμέτρηση με μώλωπες, εκδορές και πληγές σε όλο του το σώμα. 

Ας δούμε, όμως, αναλυτικότερα τί έγινε στα έκτα παιχνίδια των ημιτελικών των περιφερειών.

NBA Shootaround
San Antonio Spurs @ Oklahoma City Thunder : 95-91 (OKC wins 4-2)
Shit got real

Μάλιστα. Nobody saw that coming – αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

https://twitter.com/SheaSerrano/status/730932479758999552

Shit got real: Frankenstein or Modern Prometheus?

Στο πασίγνωστο “Frankenstein” της Mary Shelley, ο Victor Frankenstein, προσπαθώντας να ανακαλύψει το μυστικό της αθανασίας, ανατρέχει όχι στον τερματισμό του θανάτου, αλλά στην δημιουργία της ίδιας της ζωής. Ενώνει ασύμβατα μέλη σώματος από διάφορα πτώματα και προσπαθεί να εμφυσήσει ζωή μέσα τους, μέσα από βιοχημικές αντιδράσεις. Αυτό που δημιουργείται εν τέλει είναι ένα γκροτέσκο μόρφωμα, πρωτοφανές στις φυσικές του διαστάσεις (“about eight feet tall”), με υπεράνθρωπη δύναμη και αντοχή, αλλά ταυτόχρονα εκτρωματικό, αντικοινωνικό, με συναισθηματική αποστασιοποίηση και μανία καταστροφής -ιδιαίτερα μετά την απογοήτευση και εγκατάλειψή του από τον Δημιουργό του.

Όλη η ιστορία είναι προφανώς μια πολυεπίπεδη αλληγορία πάνω στην ίδια την Ύπαρξη, τον Θεό, την Ύβρη και τον Άνθρωπο. Εμείς λοιπόν, αγαπητοί φίλοι και αγαπητές φίλες, θα μιλήσουμε σήμερα με αλληγορίες – σαν τον Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό καλή ώρα.

Shit got real: Κοσμογονία

Διότι μετά τους τελικούς του 2012, αυτό που φαινόταν σαν μια υπέροχη ιδέα του Sam Presti, με τους Durant, Westbrook, Harden, Ibaka σε ηλικία 23-24 χρονών και έτοιμους να καταλάβουν τον κόσμο, άρχισε να γίνεται εκτρωματικό, κυριολεκτικά σε ύψος και μεταφορικά σε αποτέλεσμα. Αρχής γενομένης από την επιμονή να βάλουν μέγεθος μέσα στο ζωγραφιστό ως ζήτημα – κλειδί για το επόμενο βήμα1)βέβαια, τους πήρε τέσσερα χρονάκια μέχρι να ξεφορτωθούν τον “BFF” Kendrick Perkins και μεσούντων των σοβαρών τραυματισμών εναλλάξ των δύο stars, ξεκίνησε η διάλυση/αναδόμηση της ομάδας με ασύμβατα μέλη. Κυριολεκτικά, επί τρεισήμισι χρόνια, στην Oklahoma City γινόταν χειρουργική κοπτοραπτική από γιατρό υπό την επήρεια crystal meth.

Για του λόγου το αληθές, ας κάνουμε την προσευχή μας ότι μαζέψαμε ορθώς το μπουλούκι που πηγαινοερχόταν στους Thunder, αν μετρήσουμε το drafting, τις ανταλλαγές, τους free agents που ήλθαν και απήλθαν και τις μεταβάσεις προς και από τους Tulsa 66ers/Oklahoma City Blue της D-League. Πάρτε δραμαμίνη και έχουμε και λέμε2)σε παρένθεση οι φορές που υπογράφτηκε τυπικά συμβόλαιο ένταξης ή παραχώρησης:

  • Enter: Hasheem Thabeet, Daniel Orton (11), Andy Rautins, DeAndre Liggins (11), Walker Russell, Jeremy Lamb (10), Kevin Martin3)ο άμοιρος έχει κάνει τα πάντα για ένα πρωτάθλημα προτού αποσυρθεί, Steven Adams, Perry Jones (8), Reggie Jackson (3), Ronnie Brewer, Derek Fisher, Archie Goodwin, Andre Roberson (9), Grant Jerrett (11), Ryan Gomes, Diante Garrett, Royal Ivey, Caron Butler, Reggie Williams (3), Mustafa Shakur, Sebastian Telfair, Michael Jenkins, Talib Zanna (2), Richard Solomon, Lance Thomas, Ish Smith, Mitch McGary (15), Josh Huestis (16), Mike Cobbins, Mustapha Farrakhan, Michael Qualls, Julyan Stone, Dez Wells, Dion Waiters, DJ Augustin, Kyle Singler, Enes Kanter, Cameron Payne (3), Luke Ridnour, Nazr Mohammed, Randy Foye, Billy Donovan (coach)
  • Leave: Walker Russell, Cole Aldrich, Daequan Cook, James Harden, Lazar Hayward, Andy Rautins, Daniel Orton (11), DeAndre Liggins (11), Jeremy Lamb (11), Perry Jones (8), Reggie Jackson (2), Eric Maynor, Archie Goodwin, Kevin Martin, Diante Garrett, Rodney McGruder, Andre Roberson (8), Ryan Gomes, Reggie Williams (3), Mustafa Shakur, Grant Jerrett (9), Derek Fisher, Thabo Sefolosha, Hasheem Thabeet, Michael Jenkins, Talib Zanna (2), Richard Solomon, Sebastian Telfair, Mitch McGary (15), Josh Huestis (16), Lance Thomas, Kendrick Perkins4)τους πήρε δυόμιση χρόνια να το καταλάβουν ότι πρέπει να ξεφορτωθούν τον “BFF” Kendrick Perkins, Tibor Pleiss, Ish Smith, Latavious Williams, Luke Ridnour, DJ Augustin, Steve Novak, Cameron Payne (2), Scott Brooks (coach)
  • Draft Rights: Σοφοκλής Σχορτσανίτης, Szymon Szewczyk, Álex Abrines, Dakari Johnson, Tomislav Zubčić, Semaj Christon, draft pick Β’ γύρου από τους Grizzlies (2017), draft pick Β’ γύρου από τους Celtics (2018)

Μετά από το παραπάνω σχόλιο, που σε κάνει να αναθεωρείς αν η ανταλλαγή του Harden το 2012 ήταν η “κλοπή του αιώνα” και μέσα σε αυτή την πραγματική κοσμογονία, οφείλουμε να σημειώσουμε δύο πράγματα.

Πρώτον: από όλους αυτούς κάνουν από αξιοπρεπή έως πολύ καλή καριέρα στο ΝΒΑ οι Harden, Lamb, Martin, Roberson, Jackson, Goodwin, Sefolosha, Smith, Payne, Thomas. Δεν είναι τυχαίο δε πως όλοι, πλην του τελευταίου, βρίσκονται στις θέσεις των guards. Ο τρομερός παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο: οι Western Conference finalists πλέον έχουν τέσσερα αναπληρωματικά “δυάρια” που αν τα βάλουν στο μούλτι θα βγάλουν έναν βασικό SG και δύο centers για να βρουν έναν που να παίζει άμυνα και να βάζει και την μπαλίτσα εκεί που πρέπει.

Δεύτερον: οι – με φθίνουσα σειρά “μπες-βγες” – Josh Huestis, Mitch McGary, Daniel Orton, DeAndre Liggins, Jeremy Lamb, Grant Jerrett, Perry Jones, Andre Roberson, Reggie Williams, Talib Zanna, Reggie Jackson, Cameron Payne αξίζουν εύφημο μνεία, καθώς αποτέλεσαν την Ιφιγένεια, τη γυναίκα του Πρωτομάστορα, τα πτώματα από τα οποία πήρε τα μέλη που ήθελε ο Sam “Frankenstein” Presti για να φτιάξει το Τέρας του. Οι δε πέντε πρώτοι φτιάχνουν την starting lineup5)αρκετά ομαλά κιόλας: Liggins – Lamb ως guards, Huestis – McGary ως forwards, Orton ως center των “θυσιασμένων”, που μάλλον μοιάζουν με τους έξι που σήκωσαν την αμερικανική σημαία στην μάχη της Iwojima με αυταπάρνηση, ώστε να ποτιστεί το δέντρο του μεταπολεμικού πατριωτισμού.

Εδώ βλέπουμε πεντακάθαρα τους πέντε που έκαναν το Oklahoma City - Tulsa "Κολλιάτσου - Παγκράτι", υπό τις οδηγίες του Scott Brooks (δεξιά) να σηκώνουν ψηλά με αυτοθυσία το λάβαρο των Thunder

Εδώ βλέπουμε το νέο άγαλμα έξω από την Chesapeake Energy Arena “υπέρ πεσόντων”: οι πέντε βασικοί (Huestis, McGary, Orton, Liggins, Lamb) που έκαναν το Oklahoma City – Tulsa “Κολιάτσου – Παγκράτι”, υπό τις οδηγίες του Scott Brooks (δεξιά) σηκώνουν ψηλά με αυτοθυσία το λάβαρο των Thunder

Shit got real: η συνομωσία των “Sams” (Presti και Hinkie)

Διότι, για να έρθουμε στο σήμερα, αυτό που συνέβη στο έκτο παιχνίδι απέναντι στους Spurs ήταν αυτό ακριβώς: η μεγαλύτερη στιγμή στην Ιστορία του franchise από τότε που την μετακόμισαν στην Oklahoma. Και ναι, είναι μεγαλύτερη από τους Τελικούς του 2012, διότι αφ’ ενός τα βασικά στοιχεία του παζλ είναι όλα εδώ, και είναι πιο ώριμα και αποφασισμένα από ποτέ για ενδογενείς και εξωγενείς λόγους6)Τα συμβόλαια Durant-Westbrook-Ibaka-Roberson-Adams λήγουν όλα μέχρι το καλοκαίρι του ’17 και αφ’ ετέρου, το “μπαμ” του αποκλεισμού του προερχόμενου από franchise record season #2 seed από το #3 αυτή την στιγμή οφείλει να τρομάζει τους πάντες. Εδώ έχουμε μια παρέα σε κομβική φάση της ζωής τους, στην ίσως τελευταία postseason που παίζουν όλοι μαζί, και το πιο τρομακτικό είναι ότι μπορεί να είχαν mojo ευθύς εξαρχής και να το βρήκαν μόλις τώρα. Όπως είπαμε: shit just got real!

https://twitter.com/balldontstop/status/731176035836780544

Α, και επίσης: ο Sam Hinkie κάπου χαϊδεύει την άσπρη γάτα του, έτοιμος να οικειοποιηθεί ένα μερίδιο της εξωπραγματικής επιτυχίας του κυνισμού των Thunder.

Το “old school” μπάσκετ γυρίζει σελίδα;

Για άλλο ένα ματς οι Spurs μπήκαν καλά και στο πρώτο δωδεκάλεπτο, αρχικά προηγήθηκαν με 19-13 και παρότι έφαγαν ένα 12-0 σερί7)ή τόσο νόμιζαν μέχρι τη λήξη του, διατηρούσαν επαφή. Επιθετικά έβγαζε μάτι ότι ο αγώνας θα ήταν “η frontline σας (TD, LMA, Kawhi) και οι stars μας (ΚD, Russ)”. Σχεδόν όλη η πρώτη περίοδος κύλησε από την μία με τον Leonard να αναλαμβάνει να μεταφέρει την μπάλα από έξω προς τα μέσα, άλλοτε με υπέροχα drive και μίνι ποσταρίσματα και άλλοτε με πάσα στους Aldridge – Duncan, και από την άλλη, με τους Durant-Westbrook να αναλαμβάνουν με ατομικές ενέργειες (κυριολεκτικά, τα plays των Thunder, τουλάχιστον στην αρχή, ήταν ή τα iso των δύο αστεριών ή συνεργασίες με αποδέκτες είτε τον Adams, είτε τον Roberson αμαρκάριστο στο τρίποντο) να εκθέτουν τους Parker, Ginobili, Green.

Μάλιστα, φαίνεται πως ο “πάτος” που έπιασε ο “Big Fundamental” στον προηγούμενο αγώνα, όταν τον τάπωσε ο Kanter, και μάλιστα σε οριακό σημείο του αγώνα, του έδωσε έξτρα κίνητρο και έτσι μπήκε πολύ δυναμικά στον αγώνα: πόσταρε ανελέητα τον Adams, κάνοντάς του ένα αποστομωτικό schooling, που θύμισε στον Νεοζηλανδό την εφηβεία του. Έξι πόντοι από τους 12 στα πρώτα λεπτά του αγώνα και λες “εδώ είμαστε, ώρα για vintage Duncan game την κατάλληλη στιγμή κιόλας”. Αμ δε!

Το δεύτερο δωδεκάλεπτο συνοδεύτηκε με μια απροσδόκητη κατάρρευση εκ μέρους των Spurs, οι οποίοι δεν πήραν τίποτα σε όλο τον αγώνα, αλλά ιδιαίτερα τότε, από τους guards τους, οι οποίοι μάλιστα φημίζονται ως clutch performers: Parker, Mills, Green, Ginobili άθροισαν μίζερα 7/22 FG και 25 πόντους, την ώρα που οι περιφερειακοί των Thunder τους διέλυαν και τους “έτρεχαν” και ο Durant τους έκοβε στα δύο σε set παιχνίδι, διεισδύοντας συνεχώς και αναγκάζοντας τον Aldridge να κάνει τον τροχονόμο στην περίμετρο των πέντε μέτρων, μπας και κόψει τα pull up jumpers του “Durantula”.

https://twitter.com/freedarko/status/730938345233088512

Και όταν Westbrook και Durant με απανωτά τρίποντα έστειλαν την διαφορά πάνω από τους 20 πριν το τέλος του ημιχρόνου (δεν βάζουμε θαυμαστικό, διότι η συγκομιδή των 31 πόντων των Spurs μέχρι την ανάπαυλα είναι η πραγματική είδηση), τα πάντα είχαν τελειώσει: ο ρυθμός ήταν εξοντωτικός για τα κουρασμένα/γηρασμένα πόδια των περιφερειακών των Spurs και η γλώσσα είχε ήδη βγει στους Leonard – Aldridge.

Οι Spurs έφεραν στα ίσα το επιμέρους σκορ της τρίτης περιόδου και μάζεψαν την διαφορά στην τέταρτη, αλλά αυτό που φαινόταν το πιο ανησυχητικό ήταν πως σε αυτό το διάστημα η τακτική των Spurs εξαντλούταν στο “ζούμε και πεθαίνουμε με τον Kawhi”. Δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε εύκολο σουτ του Leonard ή ενέργεια που ξεκίνησε από τα χέρια του και δεν είχε ιδιαίτερο βαθμό επιδεξιότητας και δυσκολίας. Kι αν ήταν μια αισθητική απόλαυση να βλέπουμε τον καταπληκτικό αυτό παίκτη να αυτοσχεδιάζει πέρα από συστήματα και passing game, άλλο τόσο αποκαρδιωτικό ήταν το πόσο μονόπλευρο κατάντησε το παιχνίδι των Spurs. Πάντως, την κίνηση που κάνει στα 0’40” του παρακάτω βίντεο, δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ.

 

Όπως εύκολα προβλέπει κανείς, ο Popovich δεν ήταν χαρούμενος:

Ειδική μνεία βεβαίως αξίζει και στον Duncan, ο οποίος σε παιχνίδι “ζωής ή θανάτου” έγραψε 19 πόντους, 50% FG, 5 rebounds και +13. Αν νικούσαν οι Spurs, όλοι εμείς οι “old school”-όπληκτοι που λατρεύουμε τα σκόρπια shows τύπων σαν τον Duncan ή τον Nowitzki, θα παραληρούσαμε. Όμως, η μοίρα δεν έφερε μόνο αποκλεισμό στον Timmy – έφερε και μια φάση, η οποία σε καμία περίπτωση δεν θα στιγματίσει την τεράστια καριέρα του GOAT στην θέση “4”, αλλά ο ίδιος δεν θα την ξεχάσει ποτέ. Εκεί λοιπόν που οι Spurs έχουν μειώσει στους 11 και πάνε για μονοψήφια διαφορά, 3′ πριν τη λήξη, ρίχνουν μέσα όλους τους βασικούς και γίνεται αυτό:

Στον αιφνιδιασμό καρφώνει ο Durant και στρίβει το παλούκι στην καρδιά των “απέθαντων” Spurs, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το ύφος του Duncan. Θυμίζει τον Isiah Thomas που, όταν βίωσε τον τραυματισμό που τερμάτισε την καριέρα του, είχε πει:

“I had zero left to give”.

Ό,τι πιο εκφραστικό στο πιο ανέκφραστο πρόσωπο. Τόσο ανέκφραστο που έγινε swag από τον ίδιο.

Η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή

Βεβαίως, δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε την τεράστια εμφάνιση των Adams και Roberson. Ο Roberson ωρίμασε τρομερά (14 πόντοι, 7 rebounds, 2 κοψίματα, 3 τρίποντα, +12) και έπιασε κάτι το οποίο υποδηλώνει είτε μεγάλο παίκτη, είτε μεγάλο πρωταθλητή: γύρισε τον διακόπτη στο “gametime” την ώρα που έπρεπε για να αναλάβει τον ρόλο που έπρεπε, ανεξάρτητα ρόλου ή απόδοσης μέχρι τότε. Αμυντικός εξολοθρευτής στα πρώτα πέντε ματς, spot shooter στο κρίσιμο έκτο.

Παράλληλα, έβαλε το όνομα του σε μια σειρά παικτών που “έφτιαξαν όνομα” στα playoffs, όπως αναφέραμε στο review του πέμπτου παιχνιδιού. Στο ίδιο άρθρο, αναφερθήκαμε και στον τιτάνα/κολοσσό/Τραϊανό Δέλλα του νεοζηλανδέζικου μπάσκετ, οπότε δεν θα επεκταθούμε. Απλώς να αναφέρουμε πως σε αυτόν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό το στατιστικό – “κλειδί” των 7,5 rpg παραπάνω που έγραφαν οι Thunder από τους Spurs.

Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στον Westbrook, ο οποίος σμπαράλιασε την περιφερειακή άμυνα των Spurs. Γενικά, ο όγκος scoring-passing του Westbrook είναι κάτι πολύ σπάνιο και αγγίζει επίπεδα “φαινομένου”: 28 πόντοι, 12 assists και μόλις 6 λάθη σε 38′ είναι σπουδαία νούμερα για τον “Russ”.

Όπως δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε πως, όσο συνυπάρχουν, ο Durant θα είναι πάντα το πρώτο βιολί έναντι του Westbrook. Αυτό δεν εξηγείται με το ότι ο KD μπήκε σε “Jordan mode”, πραγματικά σκότωνε συστηματικά τους Spurs και εξαντλούσε τον πρώτο από τους μεγάλους forwards που έχει να συναντήσει στο διάβα του, με επόμενους στόχους να αποτελούν οι Draymond Green και LeΒron James. Είναι, βέβαια, πάντα υπέροχο να βλέπεις τον Durant, με το γενικά γλαρωμένο βλέμμα να “μυρίζει αίμα”, αλλά ξανά, άλλο είναι αυτό που κάνει την διαφορά. Είναι ότι ρε γαμώτο…όταν έλειψε ο Westbrook, οι Thunder σταμάτησαν πάνω στους Grizzlies, παρότι ο Durant έκανε τα πάντα, το 2013. Όταν, όμως, έλειψε ο Durant, οι Thunder δεν μπήκαν καν στα playoffs, παρότι ο Westbrook έκανε τα πάντα, το 2015. Αυτή είναι η διαφορά τους!

Ή ότι δεν θα τον συλλάβει ποτέ η fashion police.

Ο υπομονετικός κ. Donovan.

Μια από τις αγαπημένες προσβολές για τον coach Donovan όλη τη φετινή χρονιά, ενώ στεκόταν καλοχτενισμένος και ντυμένος στην πένα, αλλά παντελώς ανέκφραστος, να παρακολουθεί την ομάδα του να χάνει διαφορές και παιχνίδια στην τέταρτη περίοδο ήταν πως είναι ο δράκουλας:

Η όλη του στάση φέτος μας έδειξε πως ίσως αυτοί οι χαρακτηρισμοί να ήταν σωστοί, καθώς ο προπονητής των Thunder έδειξε μια στωικότητα και σοφία στον τρόπο που έχει συμπεριφερθεί μέσα στη χρονιά. Σοφία που θα ταίριαζε σε έναν απέθαντο ον που έχει ταξιδέψει ωκεανούς χρόνου για να βρεθεί εδώ και αποδεικνύεται τελικά ένας καλός προπονητής με έναν μουλωχτό και σκοτεινό τρόπο, όπως αρμόζει σε ένα πλάσμα της νύχτας.

Ο προπονητής της Oklahoma είχε ακούσει και δικαίως τα εξ’ αμάξης όλη τη χρονιά με την επιμονή του να ξεκινάει τον Robertson σαν δυάρι, ενώ ο ίδιος δεν είχε την παραμικρή ικανότητα στο επιθετικό μισό του γηπέδου, με το χρόνο που έδινε στον Kanter, με την επιμονή στη χρήση του Waiters εν είδει point guard στα φινάλε κλειστών αγώνων, και ιδιαίτερα με τα σχήματα που κατέβαζε με τους αναπληρωματικούς του, κρατώντας τους Westbrook και Durant στον πάγκο για μεγάλα χρονικά διαστήματα, τα οποία είχαν αποβεί μοιραία κατά τη διάρκεια της κανονικής περιόδου. Μια “συνήθεια” που μοιράζεται με τον Steve Kerr, καθώς και ο προπονητής των Warriors συνηθίζει να κατεβάζει πεντάδες έχοντας τους Steph, Klay και Draymond στον πάγκο. Ο πιο επικοινωνιακός Kerr είχε βγει και είχε δικαιολογήσει αυτήν του την τακτική ως μια προσπάθεια να κάνει όλους τους παίκτες της ομάδας του να νοιώσουν σημαντικοί, ώστε να είναι πάντα έτοιμοι να βγουν μπροστά όταν οι στιγμές το επιβάλλουν. Ενώ ο Kerr ήταν στο απυρόβλητο, ο Donovan δεχόταν πυρά, με πολλούς να θυμούνται τη φήμη από το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα του πανεπιστημίου της Florida, όταν οι τότε συμπαίκτες Horford, Noah και Brewer είχαν αρχίσει στα μέσα της χρονιάς να παρακούν τον Donovan, παίρνοντας τα ηνία της ομάδας στα χέρια τους παραμελώντας τον προπονητή τους.

Όπως φάνηκε, όμως, στα παιχνίδια με το San Antonio όλη η επιμονή του Donovan στους αναποτελεσματικούς του κομπάρσους είχε ως αποτέλεσμα να τους δώσει την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση και να εκβιάσει από αυτούς την μπασκετική τους ωρίμανση. Τα λεπτά ως point guard είχαν σαν αποτέλεσμα ο Waiters να είναι πιο σοβαρός στο φινάλε των αγώνων. Ο Robertson σούταρε τούβλα όλη τη χρονιά, αλλά σε καμία στιγμή ο προπονητής του δεν τον παράτησε. Και σαν αποτέλεσμα, ο guard της Oklahoma έπαιξε φανταστική άμυνα στον Leonard και δικαιολόγησε το προσδιορισμό “shooting” που έχει η θέση του στο τελευταίο παιχνίδι με τους 14 πόντους του και τα τρία τρίποντά του.

Με αυτόν τον τρόπο ο Donovan άπλωσε το rotation των Thunder και εντελώς απρόσμενα βρέθηκε να έχει πολύ πιο αποτελεσματικό πάγκο από αυτόν των Spurs. Η επόμενη καταλυτική του ενέργεια ήταν όταν αποφάσισε να απαντήσει στο  San Antonio στο ίδιο του το παιχνίδι. Αντί να χαμηλώσει το σχήμα, όπως και κάνει όλο το υπόλοιπο ΝΒΑ χαρίζοντας το πλεονέκτημα κοντά στα καλάθια στους Spurs, ο Donovan αποφάσισε να παραμερίσει τον Ibaka, που περνάει κρίση ταυτότητα και νομίζει πως είναι ο Garbajoza από την Brazzaville, και να κατεβάσει κι αυτός δίδυμους πύργους με τους Kanter και Adams απέναντι στους LaMarcus και Duncan, σε σημείο που μπορεί και να οδήγησε τον δεύτερο στη σύνταξη.

Στην άμυνα έκανε την κίνηση ματ από το δεύτερο κιόλας παιχνίδι, και η εντολή ήταν “ας μας νικήσουν με iso”. Έκοψε τις βοήθειες και στα post up του Aldridge, δίχως να έχει κανένα πρόβλημα αν θα έτρωγε σαραντάρες, αλλά και στις ατομικές ενέργειες του Kawhi, ενώ δεν έδινε βοήθεια στης διεισδύσεις του Parker, επιμένοντας να του δίνει μέτρα και το σουτ από μέση απόσταση, σουτ με το οποίο δεν μπόρεσε να τους τιμωρήσει ο Γάλλος. Με αυτό τον τρόπο, δίχως βοήθειες, προσκάλεσε τους παίκτες των Spurs να κερδίσουν τη σειρά με ατομικές προσπάθειες, διαλύοντας τη διαβόητη επιθετική λειτουργία του San Antonio, που σταμάτησε να βγάζει assists, ελεύθερα τρίποντα και εύκολους πόντους από το συνήθως μαγευτικό passing game τους.

Τέλος, κλείνοντας το κεφάλαιο “ημιτελικά Δύσης 2016”, ας μας ταξιδέψει για μια τελευταία φορά φέτος σε μέρη μακρινά το βλοσυρό ύφος και η αγαπημένη μισανθρωπιά του “coach Pop”.

Toronto Raptors @ Miami Heat: 91 – 103 (Series tied 3-3)
Δείξε μου τα guards σου να σου πω ποιος είσαι

Κι αν αυτό δεν ίσχυε απαραίτητα πριν το ξεκίνημα της σειράς, με τους Valanciunas και Whiteside να απολαμβάνουν ένα αξιοπρεπές κομμάτι της επιθετικής πίτας των ομάδων τους, οι τραυματισμοί τους μετέφεραν όλο το βάρος της επίθεσης στην περιφέρεια. Στο πέμπτο παιχνίδι, DeRozan και Lowry έβαλαν παρέα 59 πόντους με 47 σουτ, κερδίζοντας κατά κράτος τη μάχη με τους Dragic και Wade. Στο παιχνίδι της Παρασκευής, οι all-stars του Toronto έβαλαν και πάλι 59 πόντους, αυτή τη φορά με 48 σουτ, αλλά η backcourt του Miami απάντησε με 52 πόντους, προερχόμενους από 42 σουτ.

To μοτίβο της σειράς, όπως είναι φανερό, συνεχίστηκε και στο χτεσινό παιχνίδι, ένα παιχνίδι που ίσως είχε τα περισσότερα screens από guard σε guard στην ιστορία.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από τη σουρεαλιστική αρχή τους. Ο Erik Spoelstra, απηυδισμένος από Stoudemire και Haslem, ξεκίνησε το παιχνίδι με center τον δίμετρο Justise Winslow, τον οποίο πέταξε στην αρένα να κονταροχτυπηθεί με τον λυσσασμένο Bismack Biyombo, ο οποίος έκανε μεν πάρτι στα rebounds, αλλά δεν μπορούσε να βρει τρόπο να εκμεταλλευτεί τη διαφορά ύψους με τον Winslow, είτε όταν έπαιρνε την μπάλα βαθιά στη ρακέτα, είτε στο pick and roll. Ο Winslow από την άλλη αποδείχτηκε αξιόλογος pick and roll partner των Dragic και Wade.

Το ξύλο ήταν στο προσκήνιο και για τις δύο ομάδες, και οι διαιτητές, περίπου εκδικούμενοι τους παίκτες για το θέαμα που παρουσιάζουν, άφηναν ανερυθρίαστα τουλάχιστον ύποπτες επαφές. Το παιχνίδι, πάντως, με τις απουσίες που υπάρχουν ήταν η χαρά της άμυνας με αλλαγές, που από την πλευρά των Heat ήταν ένα όχι και τόσο αρμονικό χοροθέατρο, με πρωταγωνιστές τους Winslow και Deng που έπαιζαν για δύο σε κάθε φάση.

Τελικά οι Raptors δεν κατάφεραν να προηγηθούν σε κανένα σημείο του αγώνα, καθώς Wade, Winslow, Johnson και McRoberts έπαιρναν την σκυτάλη του σκοραρίσματος όποτε ο Dragic έδειχνε έλεος στους αντιπάλους του.

The lefties

Η πεντάδα που έφερε πρώτη φορά τη διαφορά στους 8-9 πόντους στη δεύτερη περίοδο, από όπου δεν έμελλε να ξαναπέσει για το υπόλοιπο του παιχνιδιού, αποτελείτο από τους Dragic-Tyler Johnson-Richardson-Joe Johnson-Josh McRoberts, τα απομεινάρια δηλαδή της αριστερόχειρης οπτασίας που ο Riley βάλθηκε να δημιουργήσει, μα τέλειωσε νωρίς με την αποχώρηση του Udrih και τα προβλήματα υγείας του Bosh.

https://twitter.com/World_Wide_Wob/status/731288271930707968

Όπως και όταν παίζει ο Winslow, έτσι και με αυτή την πεντάδα που στο κεφάλι βρίσκεται ο McRoberts, η προστασία του καλαθιού μοιάζει με απατηλό όνειρο, σωστά; Όχι όταν υπάρχει ο Josh Richardson, αυτό το γεράκι που αρπάζει ό,τι βρει να ίπταται κοντά στο καλάθι.

Ο Dwane Casey ήθελε να εκμεταλλευτεί το κενό στους ψηλούς του Miami, αλλά ο Biyombo παραήταν διστακτικός, και άρχισε να επιστρατεύει τις λύσεις από το βάθος του συρταριού. Στο πρώτο δωδεκάλεπτο έφερε στο παιχνίδι τον Jason Thompson των 20’ μέχρι τώρα στα playoffs, ενώ, όταν ο χρόνος άρχισε να πιέζει επικίνδυνα στο δεύτερο ημίχρονο, έβαλε πρώτα τον Nogueira των 13’ και έπειτα τον James Johnson, που ενδεχομένως να είχε ξεχάσει πως είναι στην ομάδα. Όπως ήταν αναμενόμενο, κανείς τους δεν μπόρεσε να δώσει το κάτι παραπάνω στην frontline των Raptors.

Το παράξενο ζώο που λέγεται “φήμη”

Για να την αποκτήσεις, δεν χρειάζεται σταθερότητα και διαρκής προσφορά. Αρκούν σποραδικές εντυπωσιακές στιγμές που μένουν στη μνήμη λόγω του σωστού συγχρονισμού.

Ο Joe Johnson, ο σουτέρ, ο killer των τελευταίων λεπτών, o άνθρωπος που ο Pat Riley έφερε για να είναι ο δεύτερος closer πίσω από τον Dwyane Wade λόγω της φήμης του, ήταν σταθερά αποτρόπαιος στις τέταρτες περιόδους και τις παρατάσεις στα playoffs, με το FG% του να είναι στο 32% και τα τρίποντα κάτω από 20%. Στη σειρά με τους Raptors είχε 1/18 τρίποντα.

Κι ενώ ο Kyle Lowry είχε βάλει το κεφάλι κάτω σαν ταύρος και μπούκαρε με τα κέρατα προς την άμυνα των Heat, προσπαθώντας να γυρίσει το παιχνίδι μόνος του (27 πόντοι και μία assist στο δεύτερο ημίχρονο – οι 15 στο τελευταίο δωδεκάλεπτο), ο Joe Johnson σηκώθηκε από τα οχτώ μέτρα και ξαναέφερε τη διαφορά πάνω από τους 10 πόντους, δύο και κάτι πριν τη λήξη.

O DeMar DeRozan έσβησε στο τελευταίο δωδεκάλεπτο, χωρίς να καταφέρει να σκοράρει σε 10’, το ίδιο και ο Cory Joseph που έπαιξε όλη την περίοδο, και γενικότερα δεν έχει καταφέρει απέναντι στους Heat να προσφέρει με τον τρόπο που το έκανε καθόλη τη διάρκεια της σεζόν, ούτε σε άμυνα ούτε σε επίθεση.

Bismagic Johnson

MVP

O Goran Dragic έχει αφήσει κατά μέρος σε αυτή τη σειρά τον ρόλο του playmaker και έχει το βλέμμα καρφωμένο στο καλάθι, λειτουργώντας με τον τρόπο που τον αγαπήσαμε στη δεύτερή του θητεία στους Suns, σαν έναν καταπληκτικό slashing guard δηλαδή, με μια φαρέτρα από διαφορετικά δημιουργικά τελειώματα κοντά στο καλάθι και ένα σακί με κολπάκια για να βρίσκει χώρο όταν μπαίνει στα βαθιά της ρακέτας. Και, όταν θέλει, μπορεί να γίνεται και σουτέρ ή playmaker. Η regular season απαιτούσε το δεύτερο, τα playoffs όμως τον οδηγούν προς την άλλη πλευρά του φάσματος, και ο Σλοβένος σουτάρει με 45% από το τρίποντο στη σειρά.

Το έκτο παιχνίδι ήταν η ραψωδία του, καθώς πέρναγε με όποιον τρόπο ήθελε τους Lowry, Joseph, φτάνοντας τους 30 πόντους (12/21) με 7 rebounds και 4 assists, και game high +25.

Τελευταίο Παιχνίδι της Σειράς

Η σειρά επιστρέφει την Κυριακή στις 22:30 το βράδυ στον Καναδά για το Game 7. Μπορείτε να ποντάρετε κόντρα στον Dwyane Wade σε Game 7;

 

References
↑1 βέβαια, τους πήρε τέσσερα χρονάκια μέχρι να ξεφορτωθούν τον “BFF” Kendrick Perkins
↑2 σε παρένθεση οι φορές που υπογράφτηκε τυπικά συμβόλαιο ένταξης ή παραχώρησης
↑3 ο άμοιρος έχει κάνει τα πάντα για ένα πρωτάθλημα προτού αποσυρθεί
↑4 τους πήρε δυόμιση χρόνια να το καταλάβουν ότι πρέπει να ξεφορτωθούν τον “BFF” Kendrick Perkins
↑5 αρκετά ομαλά κιόλας: Liggins – Lamb ως guards, Huestis – McGary ως forwards, Orton ως center
↑6 Τα συμβόλαια Durant-Westbrook-Ibaka-Roberson-Adams λήγουν όλα μέχρι το καλοκαίρι του ’17
↑7 ή τόσο νόμιζαν