Η ομάδα της Utah, με τον νεανικό και ταλαντούχο κορμό, τα τελευταία δύο χρόνια αποτελούσε κάτι σαν το αμαρτωλό μυστικό μεταξύ των ειδημόνων της λίγκας, ως η ομάδα που θα κάνει το μεγαλύτερο αγωνιστικό άλμα τα χρόνια που θα ακολουθούσαν. Μία χρονιά ακόμα που η πρόβλεψη αυτή, όχι μόνο δεν εκπληρώθηκε, αλλά απογοητευτικά διαψεύστηκε, οι Jazz έχουν μία ακόμα ευκαιρία μπροστά τους να δικαιώσουν τις προσδοκίες που τους συνοδεύουν, πριν καταχωρηθούν σαν ένα μεγάλο αποτυχημένο “what if” στο μπασκετικό υποσυνείδητο. Άλλωστε ο ανταγωνισμός για το μεγάλο άλμα, από εκτός playoffs στην εκτόξευση, έχει αρχίσει να αυξάνεται ιδιαίτερα στη Δύση μετά από την πρόσληψη Thibodeau από τους Wolves.
Τί βαθμό πήραμε; C+
Κι αυτό λόγω επιείκειας, συμπάθειας και τραυματισμών. Καθώς με τη σεζόν 2014-15 να έχει τελειώσει με ένα σερί 19-10 και τους Jazz να αποδίδουν μακράν την καλύτερη άμυνα της λίγκας post-All Star, σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας τους ρόστερ τους, του νεαρότερου -μαζί με των Sixers- της λίγκας, η χαραυγή της σεζόν 2015-16 έβρισκε την ομάδα με βάσιμες ελπίδες να διεκδικήσει μία θέση στην post season. Και με μας να υποστηρίζουμε αυτήν τη θέση. Θέση που τελικά έχασε για μόλις μία νίκη. Παρόλα αυτά, η φετινή Δύση ήταν τόσο αποδυναμωμένη που η απώλεια αυτή δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί αποτυχία, ειδικά αφού προήλθε στις τελευταίες δύο αγωνιστικές, ύστερα από τις ήττες απέναντι στους Mavs στην έδρα τους και στο Staples Center από τους αδιάφορους Lakers, στο αντίο του Kobe. Οι τραυματισμοί, όμως, αποτέλεσαν σημαντικό ανασταλτικό παράγοντα, καθώς ο Favors την περσινή χρονιά αγωνίστηκε σε 62 παιχνίδια, ο Gobert σε 61, ο Burks σε 31 και ο Exum σε κανένα, έχοντας τραυματιστεί από το καλοκαίρι σε αγώνα με την εθνική Αυστραλίας.
Ναι, “C+’ λες, αλλά η άμυνά τους ήταν και πάλι ατσάλινη, όχι;
Ναι, ήταν, και μάλιστα βελτιωμένη σε σχέση με πέρσι. Συγκεκριμένα ήταν δεύτεροι στους πόντους που δεχόντουσαν ανά παιχνίδι, με 95,9 ανά αγώνα, ενώ βελτιώθηκαν και στο συνολικό defensive rating (συνολικό, μιας και πέρσι στο δεύτερο μισό της σεζόν είχαν το καλύτερο της λίγκας) από 14οι σε 7οι. Στον τομέα αυτό ο coach Snyder κάνει καταπληκτική δουλειά, αφού έχει καταφέρει να πειθαρχήσει απόλυτα το νεανικό ρόστερ που έχει στα χέρια του ως προς τις αμυντικές τους υποχρεώσεις. Κι όλα αυτά παρά τις απουσίες σημαντικών στελεχών της ομάδας για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Και κυρίως, παρά την μετριότητα χρονιά του “Stifle Tower”. Ο Gobert, καταπονημένος από την πρώτη του, έστω και μισή, σεζόν στο ΝΒΑ σαν βασικός center, πυλώνας της ομάδας του, αλλά και από την συμμετοχή του στο Eurobasket 2016 που διεξήχθη στην πατρίδα του1)Με τον γερόλυκο Pau να τον ξεφτιλίζει, όμως, και να του δείχνει πόσο δρόμο έχει να διανύσει μέχρι να -αν και ποτέ- συγκαταλεγεί στους κορυφαίους., ουσιαστικά δεν εμφανίστηκε ποτέ έτοιμος να βοηθήσει την ομάδα της Utah κατά τη διάρκεια της σεζόν. Η επόμενη χρονιά θα είναι κρίσιμη για τον ίδιο, για να αποδείξει αν είναι “one hit wonder”, τύπου Larry Sanders, ή ανήκει στο ολιγομελές club των εναπομείναντων δεινοσαύρων – rim protectors, παρέα με τους DeAndre Jordan και Whiteside.
Με την επίθεσή τους τί γίνεται όμως;
Το πρόβλημα στην επίθεση της ομάδας ξεκινά από τη θέση που θεωρητικά πρέπει να την τρέχει. Στο preview της ομάδας τον Οκτώβρη γράφαμε χαρακτηριστικά για το πρόβλημα της Utah στο “1”:
“Η Utah για δύο συνεχόμενα draft, εκείνα του 2013 και 2014, έδινε την πρώτη της επιλογή για να διαλέξει point guard. Το 2013 διάλεξε στο #9 τον Trey Burke (ενώ στο #11 επιλέχτηκε ο, μετέπειτα Rookie of the Year, Michael Carter-Williams και στο #17 ο Dennis Schröder) και το 2014 στο #5 επέλεξαν τον Dante Exum (ενώ στο #6 επιλέχτηκε ο Marcus Smart και στο #10 ο Elfrid Payton) και παρόλα αυτά το μεγάλο πρόβλημα της ομάδας βρίσκεται ακριβώς σε αυτή τη θέση. Και ακόμα κι αν είναι αυταπόδεκτο πως ο Exum έχει το κορμί για να μπορέσει να σταθεί στη λίγκα και η εξέλιξή του ανακόπηκε από το ατυχές συμβάν του σοβαρού τραυματισμού του, τα δείγματα κατά την πρώτη του χρονιά δεν ήταν τέτοια που να δικαιολογούν την επιλογή του στο #5, ειδικά με τις εναλλακτικές στη θέση που υπήρχαν διαθέσιμες παρακάτω στο draft. Από την άλλη, ο Burke στις δύο πρώτες του χρονιές έχει δείξει πως είναι κακός παίκτης. Με όποιο μέτρο αξιολόγησης κι αν επιλέξει κανείς.”
Δυστυχώς το πρόβλημα επιβεβαιώθηκε και μες στη χρονιά. Το κενό στη θέση ποτέ δεν κατάφερε να καλυφθεί ουσιαστικά, με την ομάδα να τελειώνει 26η σε πόντους (από 28η την προηγούμενη σεζόν), 29η σε assists (από 28η) και τελευταία σε pace σε όλη τη λίγκα (για δεύτερη σερί χρονιά)2)Όλα τα στατιστικά από το basketball reference.. Τα νούμερα αυτά παρουσιάζουν μία γενικότερη επιθετική δυσλειτουργία, που το επιθετικό ταλέντο των Hayward, Hood και Favors δεν μπορούν από μόνα τους να καλύψουν, αλλά καταδεικνύει και την απουσία του κουμανταδόρου εκείνου που θα τρέξει αποτελεσματικά την ομάδα.
Η έλευση του Shelvin Mack, συμπαίκτη του Hayward στο Butler του Brand Stevens, μασκάρεψε αρκετά τα προβλήματα, καθώς έδωσε σημαντικές λύσεις στη θέση, αλλά επουδενί δεν είναι ο παίκτης που μπορεί να τρέξει ως βασικός την επίθεση της ομάδας. Αναντίρρητα αποτελεί μία πολύ καλή επιλογή για το ρόστερ της ομάδας, αλλά θα πρέπει πρωτίστως θα απαντηθούν τα ερωτήματα αναφορικά με τον Exum, κατά πόσο δηλαδή είναι ο άσσος της ομάδας για τα επόμενα χρόνια, αλλά και την κατάστασή του μετά την ετήσια απουσία του.
Συνεπώς τί τους λείπει;
Το να καταλήξουν σε ένα βασικό PG και να το αναπτύξουν, αλλά και υγεία και βάθος. Ιδίως στην περιφέρεια. Αν θεωρητικά υπολογίσουμε τους Exum και Mack, εφόσον τον κρατήσουν, που δεν έχουν λόγο να μην το κάνουν με όσα έδειξε, στο “1”3)Συγγνώμη Burke, μετρήθηκες, ζυγίστηκες και βρέθηκες πολλάκις λειψός… και τους Hayward, Hood και Burks στα φτερά, χρειάζονται τουλάχιστον δύο έτοιμους παίχτες, με πάνω από 35% στο τρίποντο για να βοηθούν στο spacing της στο υπάρχον ρόστερ τους. Και τούτο παρότι στο πρόσωπο του Hayward οι Jazz έχουν βρει το καλύτερο ανθρώπινο τριάρι4)Και ο καλύτερος λευκός στο NBA γενικά, σύμφωνα με τον ένθερμο θαυμαστή του, Άρη., με δεδομένο πως LeBron, Durand, Leonard και George5)Φαντάζομαι συμφωνούμε πως ο Dr. Green δεν μπορεί να λογίζεται πια ως “3”, μιας και αγνοείται το πότε έπαιξε τελευταία φορά στην συγκεκριμένη θέση. δεν είναι από αυτόν τον πλανήτη, αλλά και στο πρόσωπο του Hood έναν πολυδιάστατο υπερταλαντούχο παίχτη. Αντίθετα, στις θέσεις των ψηλών η ομάδα δείχνει πλήρης (εφόσον επιτέλους παραμείνουν όλοι υγιείς), καθώς πίσω από τους βασικούς Favors και Gobert οι Lyles και Whithey, αλλά και ο free agent Booker, που αναμένεται να πληρωθεί ικανοποιητικά και να ανανεωθεί, κάλυψαν επάξια τις κατά καιρούς απουσίες τους.
Με 11 εγγυημένα συμβόλαια για την επόμενη σεζόν στα $ 61 εκατ. η ομάδα έχει πάνω από $ 30 εκατ. στο salary cap της για να καλύψει τα όποια κενά.
Κι έχοντας το #11 pick στο draft τί θα κάνουνε;
Η Utah στο φετινό draft θα αντιμετωπίσει ένα σημαντικό δίλημμα, το κατά πόσο θα επιλέξουν με βάση τις ανάγκες της ομάδας ή σε μία λογική “best player available”. Σύμφωνα με την κατανομή των παικτών στα περισσότερα mock drafts, όταν θα έρθει η ώρα των Jazz να επιλέξουν, θα υπάρχει ένα μεγάλο στρώμα ψηλών που έχουν μείνει εκτός των πρώτων οκτώ picks και θα περιμένουν να ακούσουν το όνομα τους. Από τον Deyonta Davis και τον Henry Ellenson, μέχρι τον Domantas Sabonis και τον Jacob Poeltl, είναι πρακτικά αδύνατον να υπολογίσουμε ποιος θα κάτσει τελικά στην Utah.
Οπότε η καλύτερη επιλογή για τους Jazz θα ήταν να μην δοκιμάσουν την τύχη τους με όποιον ψηλό περισσέψει από τις υπόλοιπες τρεις ομάδες που διαλέγουν μπροστά τους, αλλά να αποφασίσουν από τώρα ότι θα ρισκάρουν επιλέγοντας playmaker. Με τον Dejounte Murray να μην είναι ακόμη έτοιμος, η ιδανικότερη επιλογή φαντάζει ο Wade Baldwin IV, που θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο την ήδη ατσάλινη άμυνα των Jazz και θα μπορεί με το καλό του τρίποντο να βοηθήσει την επίθεση τους από την πρώτη μέρα που θα πατήσει στο παρκέ.
Κι αν οι Utah Jazz ήταν ένα jazz τραγούδι, ποιο θα ήταν;
Όταν στην στρογγυλή τράπεζα του Ball Hog μοιράζαμε τις ομάδες για το Farewell to Arms ρώτησα τους υπολοίπους: “Τρεις ερωτήσεις μπορώ να σκεφτώ. Τέταρτη όχι“. Τότε, με την μαντζούκια ελαφρότητα που τον χαρακτηρίζει, ο Μήτσος μου απάντησε: “το προφανές: ποιο jazz τραγούδι είναι οι Jazz”. Η αλήθεια είναι πως βρήκα την ερώτηση “μήτσια” έξυπνη και ενδιαφέρουσα. Στον κόσμο της jazz, άλλωστε, έχω μπει εδώ και κάπου πέντε με έξι χρόνια, οπότε ήταν και μία προσωπική πρόκληση το να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα. Δεν πήρε μέρες, ούτε σκέψη, αλλά, αντίθετα, η απάντηση ήρθε από μόνη της γράφοντας το κείμενο: οι Utah Jazz, αν ήταν jazz τραγούδι θα ήταν το Ugly Beauty του Thelonious Monk.
Αρχικά του Monk, μιας και μιλάμε για την ομάδα στη χώρα των Μορμόνων. Ugly γιατί η χώρα των Μορμόνων με την Jazz δεν έχει καμία απολύτως σχέση, σε σχέση με το πανέμορφο New Orleans Jazz, όπως είχαν πρωτοεμφανιστεί στη λίγκα το 1974. Beauty, όπως οι αναμνήσεις της δεκαετίας του ’90, με το κορυφαίο pick’n’roll των Stockton-Malone, άλλα και Ugly, όπως η άδεια τροπαιοθήκη τους. Beauty, όπως η σεμιναριακή άμυνα που κατά καιρούς τα τελευταία δύο χρόνια παρουσιάζουν, αλλά και Ugly, όπως η εκτρωματική επίθεσή τους την ίδια περίοδο. Beauty, όπως η προοπτική της ομάδας στα χαρτιά εδώ και δύο χρόνια, αλλά και Ugly, όπως οι τραυματισμοί βασικών στελεχών της ομάδας την ίδια περίοδο και το ανεκπλήρωτο των προσδοκιών από πρόπερσι.
Τα λέμε στην παραλία
Μικρά παιδιά (24,4 μέσο όρο ηλικίας το ρόστερ που τελείωσε τη σεζόν), θα χαρούν την παραλία και τις απολαύσεις της, αλλά ταυτόχρονα θα κάνουν ασκήσεις ενδυνάμωσης στην άμμο και στη θάλασσα, μιας και η σεζόν 2016-17 θα πρέπει επιτέλους να τους βρει υγιείς.
Nicolas Radicopoulos
Latest posts by Nicolas Radicopoulos (see all)
- Farewell to Arms 2019: #2 Golden State Warriors - June 17, 2019
- Farewell to Arms 2019: #3 Milwaukee Bucks - June 16, 2019
- BallHog’s NBA Finals 2019 Walkaround Game #6: “Dynasty Down; All Hail the New King from the North” - June 14, 2019
- Farewell to Arms 2019: #12 San Antonio Spurs - June 10, 2019
- Farewell to Arms 2019: #21 Minnesota Timberwolves - June 2, 2019
| ↑1 | Με τον γερόλυκο Pau να τον ξεφτιλίζει, όμως, και να του δείχνει πόσο δρόμο έχει να διανύσει μέχρι να -αν και ποτέ- συγκαταλεγεί στους κορυφαίους. |
|---|---|
| ↑2 | Όλα τα στατιστικά από το basketball reference. |
| ↑3 | Συγγνώμη Burke, μετρήθηκες, ζυγίστηκες και βρέθηκες πολλάκις λειψός… |
| ↑4 | Και ο καλύτερος λευκός στο NBA γενικά, σύμφωνα με τον ένθερμο θαυμαστή του, Άρη. |
| ↑5 | Φαντάζομαι συμφωνούμε πως ο Dr. Green δεν μπορεί να λογίζεται πια ως “3”, μιας και αγνοείται το πότε έπαιξε τελευταία φορά στην συγκεκριμένη θέση. |
){kind=link}
Πολυ καλο αρθρο για μια απο τις πιο συμπαθεις ομαδες στο ΝΒΑ.Συμφωνω για Baldwin ο οποιος για το υψος του εχει εντυπωσιακο wingspan(μετρηθηκε 6’4” με παπουτσια και το wingspan του ειναι 6’11΄΄ και κατι ψιλα).Δεν τον εχω παρακολουθησει αρκετα αλλα η Utah ποναει στον ασο και ο Exum ουτε δειχνει να ειναι η απαντηση αλλα εχασε και σημαντικο κομματι της αναπτυξης του λογω του τραυματισμου του.Ελπιζω να δουμε καλυτερο Gobert απο τον περσινο και οι ηγετες Hayward και Favors να παρουν την ομαδα στις πλατες τους.