“Grateful Red”: Ένας από τους 50 Καλύτερους Παίχτες του ΝΒΑ

Ο Bill Walton σκόραρε στην καριέρα του 6.215 πόντους. Λιγότερους από τους μισούς που έχει βάλει ο Carlos Boozer. Σχεδόν όσους έβαλε ο Wilt μόνο στους Lakers, τα ”κακά” χρόνια της καριέρας του. Είναι δυνατόν ένας παίκτης με μόλις 6.215 πόντους καριέρας να θεωρείται ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών¹⁾Ένσταση την οποία εκφράζει αρκετά συχνά ο Shaquille;

Hall of Famer, χίπις, ενδεχομένως ο πιο πολύ τραυματισμένος αθλητής ever. Κι όμως, ο Bill Walton κατά τη διάρκεια της καριέρας του κέρδισε σχεδόν κάθε πιθανό βραβείο που μπορούσε. Ας τα δούμε επιγραμματικά.

• Πρωταθλητής NCAA (κάτι που δεν κέρδισε ο Larry Bird, o Tim Duncan, o Shaquille O’Neal)
• MOP του NCAA (Βραβείο που δεν κέρδισε ο Michael Jordan)
• Πολλαπλά κολεγιακά πρωταθλήματα (”μόλις” ένα έχουν οι Jordan, Magic, Ewing, Thomas)
• Πρωταθλητής ΝΒΑ (Baylor, Barkley, Iverson, Malone, Stockton, Miller στους καλύτερους που δεν έχουν Πρωτάθλημα)
• MVP των Τελικών (από τους καλύτερους παίκτες με πρωτάθλημα, MVP δεν υπήρξαν οι Oscar Robertson, Julius Erving, Scottie Pippen, Kevin McHale, David Robinson, Kevin Garnett)
• MVP της κανονικής διάρκειας
• Καλύτερος 6ος παίκτης της χρονιάς
• Πρώτος σε όλο το ΝΒΑ σε rebounds και blocks το 1979
• Μέλος All NBA First Team και All NBA Defensive Team

Από τα βραβεία που ήταν μέσα στις δυνατότητές του, δεν κέρδισε το βραβείο για τον καλύτερο αμυντικό, και αυτό επειδή δεν είχε θεσπιστεί ακόμα όσο έπαιζε (και που αν υπήρχε δύσκολα θα του ξέφευγε το ’79), το Rookie of the Year (που πήγε στον συμπαίκτη του στο UCLA Jamaal Wilkes των Warriors) και το MVP σε All-Star Game. Δεν σημαίνει βέβαια κατ’ ανάγκη πως ο Walton ήταν καλύτερος από τους πιο πάνω παίκτες. Απλά παρατίθενται συγκριτικά για να ξέρουμε για τι είδους παίκτη μιλάμε, μιας και οι πιο πολλοί που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο δεν τον έχουν δει να παίζει.

Πως γίνεται, λοιπόν, να υπάρχει ο ισχυρισμός ότι αυτός ο παίκτης είναι αδικημένος και δεν είδαμε που θα μπορούσε να φτάσει; Επειδή (σχεδόν) όλα τα προαναφερθέντα βραβεία τα κέρδισε μέσα σε διάστημα επτά ετών αθροιστικά, σε κολέγιο και ΝΒΑ. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Ο William Theodore “Bill” Walton ο 3ος, γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1952 στην La Mesa, στην επαρχία του San Diego στην California, το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά του κοινωνικού λειτουργού Ted Walton και της βιβλιοθηκάριου Gloria, μιας οικογένειας κάθε άλλο παρά αθλητικής. Οι γονείς του μεγάλωσαν τα παιδιά τους θέλοντας να έχουν την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση, τους πέρασαν την αγάπη που οι ίδιοι είχαν για τα βιβλία και τη μουσική και τους ενθάρρυναν να έχουν το θάρρος της γνώμης τους και να είναι κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι. Όλα αυτά βγήκαν αργότερα στη ζωή του Bill, ο οποίος όμως πρόσθεσε ακόμα κάτι, τον αθλητισμό, και δη το μπάσκετ και το ποδήλατο. Από παιδί είχε έντονο πρόβλημα βραδυγλωσσίας (πρόβλημα που έλυσε σχεδόν στο τέλος της αθλητικής του καριέρας) κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να είναι πολύ ντροπαλός και κλεισμένος στον εαυτό του. Χαρακτηριστικό, ότι ενώ ήταν τουλάχιστον 2,13, 7-footer δηλαδή, εκείνος επέμενε να γράφεται 2,11 (6’11”), μιας και “Με 6’11” είσαι ψηλός, αλλά αν είσαι 7-footer είσαι τέρας”. Όταν έμπαινε στο παρκέ, βέβαια, δεν είχε καμία ντροπή να κυριαρχεί ολοκληρωτικά έναντι των αντιπάλων. Πήγε Γυμνάσιο στο τοπικό Helix High School, ένα σχολείο με παράδοση κυρίως στο NFL και πιο γνωστό απόφοιτο μάλλον τον Dennis Hopper, πρωταγωνιστή -μεταξύ άλλων- του “Easy Rider” και του “Αποκάλυψη Τώρα!”. Τα δυο τελευταία χρόνια του στο Γυμνάσιο ο Walton κέρδισε back2back πολιτειακά πρωταθλήματα, με τους μέσους όρους του την τελευταία σεζόν να είναι 29 πόντοι και 25 rebounds! Είχε έρθει η ώρα για το κολέγιο. Δυστυχώς όμως, η κατάρα που τον ακολούθησε, κι εν τέλει στιγμάτισε την καριέρα του, οι τραυματισμοί, έκαναν την εμφάνισή τους από το Γυμνάσιο ακόμα. Στη λίστα του έφηβου Walton υπήρχε ήδη σπάσιμο στο πόδι και τον αστράγαλο, εγχείρηση στο γόνατο και κατάγματα σε μια σειρά από μικρά κοκαλάκια στα πέλματα. Το 1970, πριν μπει στο κολέγιο, συμμετείχε με την Εθνική στο παγκόσμιο πρωτάθλημα που έγινε στη Γιουγκοσλαβία²⁾Το πρώτο εκτός Βόρειας Αμερικής., με την Team USA να έρχεται πέμπτη.

The Walton Years

Το γράμμα που περίμενε ο Walton δεν άργησε να έρθει και δεν το σκέφτηκε δεύτερη στιγμή. Εκείνη την εποχή, όταν σε καλούσε ο John Wooden να παίξεις μπάσκετ στο UCLA, δεν το πολυσκεφτόσουν, πόσο μάλλον ο Walton που δεν θα απομακρυνόταν και ιδιαίτερα από το σπίτι του. Στο UCLA, βέβαια, κλήθηκε να γεμίσει πολύ μεγάλα παπούτσια, μιας και μόλις δυο χρόνια πριν είχε φύγει για το NBA ο -ακόμα τότε- Lew Alcindor, έχοντας κερδίσει για το σχολείο τρεις φορές το πρωτάθλημα του NCAA. Ο Walton όπως αποδείχθηκε ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω. Την πρώτη του χρονιά στο κολέγιο, το 1970-71, δεν είχε δικαίωμα να αγωνιστεί στην βασική ομάδα, παίζοντας στο παράλληλο πρωτάθλημα των freshmen. Το αποτέλεσμα ήταν 20-0 ρεκόρ για τους Bruins, με τον Walton να έχει 18,1 ppg/16,1 rpg. Από την επόμενη, και για τρεις σεζόν, είχαμε τα περίφημα “Walton Years” της εποχής Wooden. Το 1971-72 o Walton μέτρησε 21,1 πόντους και 15,5 rebounds σε κάθε αγώνα. Με αυτόν μπροστάρη, και συμπαραστάτες τον Jamaal Wilkes (τέσσερις φορές πρωταθλητή ΝΒΑ, μία με τους Warriors και τρεις με τους Showtime Lakers), τον Henry Bibby (πατέρα του Mike Bibby) και backup center τον Δανό Swen Nater (τον μόνο παίκτη που τελείωσε πρώτος σε rebounds σε ΝΒΑ και ΑΒΑ), το UCLA είχε την τέλεια χρονιά. Κέρδισαν και τα 26 παιχνίδια της regular season, με 30 πόντους διαφορά μάλιστα, και στο τουρνουά έκαναν το 4-0, τελειώνοντας τη χρονιά με το απόλυτο 30-0, κατακτώντας το όγδοο πρωτάθλημα σε εννέα χρόνια και έκτο συνεχόμενο, στην επέτειο 25 χρόνων του Wooden σαν head coach, με τον Walton να παίρνει το βραβείο του Most Outstanding Player του τουρνουά. Το ίδιο καλοκαίρι έγινε draft στο ΑΒΑ από τους San Antonio Spurs, αλλά δεν έκανε το βήμα για τον επαγγελματισμό συνεχίζοντας στο κολέγιο.

Στην junior χρονιά του το σκηνικό δεν άλλαξε καθόλου. Κυριαρχία. To UCLA είχε άλλη μια τέλεια χρονιά, με 26-0 στην κανονική διάρκεια και 4-0 στο τελικό τουρνουά, και με συνολικό 30-0 κέρδισε άλλο ένα κολεγιακό πρωτάθλημα, το έβδομο στη σειρά και ένατο στο σύνολο, με τον Bill Walton να έχει 20,4 πόντους και 16,9 rebounds σε κάθε παιχνίδι. Στο final-4 που έγινε στο St. Louis στον ημιτελικό το UCLA διασταυρώθηκε με τους Indiana Hoosiers. Έχοντας το τυπικό πλεονέκτημα έδρας, ο προπονητής των Hoosiers, Bobby Knight, ζήτησε και μεταφέρθηκε από την Indiana και τοποθετήθηκε στην St. Louis Arena το παρκέ του γηπέδου των Hoosiers. Η κίνηση αυτή δεν βγήκε, με τους Bruins να κερδίζουν με 70-59, παίρνοντας το εισιτήριο για τον τελικό, όπου θα αντιμετώπιζαν τους Memphis State Tigers. Εκεί ο Bill Walton έκανε μια μεγαλειώδη εμφάνιση, μια από τις καλύτερες στην ιστορία όχι μόνο τελικών ή της march madness αλλά ολόκληρου του κολεγιακού μπάσκετ. Οι Bruins κατέκτησαν το πρωτάθλημα κερδίζοντας με 87-66, με τον Walton να βάζει 44 πόντους, περισσότερους από τους μισούς της ομάδας δηλαδή, έχοντας 21/22 δίποντα, παίρνοντας προφανώς και πάλι το MOP. Ήταν η πρώτη χρονιά που ο τελικός έγινε βράδυ Δευτέρας και οι δύο ημιτελικοί το Σάββατο, παράδοση που συνεχίζεται ως και σήμερα. Οι 44 πόντοι που έβαλε στον τελικό αποτελούν την καλύτερη κολεγιακή επίδοση της καριέρας του και 4η στην Ιστορία του UCLA, επίδοση που μοιράζεται με τον Jabbar και τον Jason Kapono.

Τη σεζόν 1973-74, την τελευταία του Walton στο κολέγιο, συνέβησαν δύο αξιοπερίεργα φαινόμενα. Στο τελικό τουρνουά οι Bruins έχασαν τον τίτλο, ενώ στις 19 Ιανουαρίου έχασαν γενικότερα. Το Notre Dame κατάφερε να κάνει αυτό που για 88 συνεχόμενα παιχνίδια, σε regular season και playoffs, κανείς δεν μπόρεσε, να κερδίσει δηλαδή τη δυναστεία του UCLA. Η τελευταία ήττα είχε έρθει στις 23 Ιανουαρίου 1971, πάλι από το Notre Dame, χρονιά που ο Walton δεν έπαιζε καν στην βασική ομάδα σαν πρωτοετής. Το ’71 η ήττα αυτή ήταν η μοναδική της ομάδας³⁾Που στο τέλος κατέκτησε τον Τίτλο., στις επόμενες δύο, όπως γράφτηκε και ανωτέρω, είχαν το απόλυτο, με 60-0 και η νίκη του Notre Dame το 1974 ήταν η πρώτη ήττα του UCLA μετά από 88 συνεχόμενες νίκες. Η ήττα από τους “Fighting Irish” ήταν η πρώτη ήττα προσωπικά για τον Walton μετά από σχεδόν πέντε χρόνια. Από την τρίτη και τέταρτη χρονιά στο Helix High School, που κατέκτησαν τα πρωταθλήματα χωρίς ήττα, στο 20-0 στην πρώτη χρονιά στο UCLA, στο 60-0 στα δύο επόμενα χρόνια σαν βασικός και ακόμα 13 νίκες μέχρι το παιχνίδι με το Notre Dame. Οι Bruins έχασαν ακόμα δύο παιχνίδια στην κανονική διάρκεια και μπήκαν στο τελικό τουρνουά θέλοντας να κατακτήσουν το όγδοο συνεχόμενο πρωτάθλημα. Κέρδισαν τα δύο πρώτα παιχνίδια και προκρίθηκαν στο Final-4 που έγινε στην Βόρεια Καρολίνα. Στον ημιτελικό του τουρνουά το τοπικό North Carolina State, σε ένα παιχνίδι που κρίθηκε στην δεύτερη παράταση, κέρδισε με 80-77 και πέταξε εκτός τελικού το UCLA. O Walton θεωρεί αυτή την ήττα τη χειρότερη της καριέρας του, μιας και η ομάδα του έχασε προβάδισμα πέντε πόντων στο τέλος της κανονικής διάρκειας και εφτά πόντων στο τέλος της δεύτερης παράτασης. Το NC State κέρδισε τελικά και το Marquette στον τελικό με το MOP να πηγαίνει στον David Thompson.

Ο απολογισμός του Bill Walton μετά από τρία χρόνια στο UCLA; Δύο πρωταθλήματα κι ένα ακόμα final-4, δύο φορές MOP και sweep και τις τρεις χρονιές και στα τρία μεγάλα κολεγιακά βραβεία, το Oscar Robertson Trophy, το Naismith College Player of the Year και το Adolph Rupp Trophy. Επιπλέον, τo 1973 κέρδισε το James Sullivan Award, ένα βραβείο που δίνεται ανελλιπώς από το 1930 στον κορυφαίο (Αμερικανό) ερασιτέχνη αθλητή, ανεξαρτήτου αθλήματος, με τον Walton να είναι τότε μόλις ο δεύτερος μπασκετμπολίστας που το κατακτά, μετά τον Bill Bradley το ’65⁴⁾Έκτοτε το έχουν πάρει ακόμα οι Charlie Ward και J.J. Redick. και νικητές, αθλητές όπως οι Mark Spitz, Carl Lewis, Greg Louganis, Mike Powell, Michael Johnson, Peyton Manning, Michael Phelps μεταξύ άλλων.

Στατιστικά παραμένει πρώτος, τόσο σε συνολικά rebounds με 1.370 (με μόλις τρία rebounds περισσότερα από τον Jabbar που έχει 1.367!) όσο και μέσο όρο με 15,7 rpg. Αποσύρθηκε σαν δεύτερος σκόρερ -πίσω από τον Jabbar-, με 20,3 ppg και 1.767 πόντους⁵⁾Πλέον είναι 11ος, αλλά με λιγότερα παιχνίδια από όλους όσους είναι από πάνω του και δεύτερος σε ποσοστό ευστοχίας με 65%. Σε 87 παιχνίδια σε τρεις σεζόν είχε 72 double doubles, 75 παιχνίδια με 10+ rebounds, 19 παιχνίδια με 20+ rebounds (με καλύτερη επίδοση τα 27 που μάζεψε δύο φορές το ’73), 44 παιχνίδια με 20+ πόντους και 11 με 30+ πόντους. Ακόμα, τη χρονιά που έφυγε από το κολέγιο, ήταν πρώτος σε assists στην ιστορία του UCLA, γεγονός που έκανε πολλούς τότε να μιλούν για τον κορυφαίο ψηλό πασέρ στην Ιστορία. Το ρεκόρ του σχολείου όσο τον είχε στο ρόστερ ανήλθε στο 86-4, ενώ υπήρξε μέλος της ομάδας με το μεγαλύτερο σερί νικών στην ιστορία του NCAA, με 88 νίκες, ξεπερνώντας κατά πολύ το προηγούμενο με 60 που είχαν πετύχει οι San Francisco Dons του Bill Russell την περίοδο 1954-57. Συνολικά ο Bill Walton θεωρείται σαν ένας από τους καλύτερους κολεγιόπαιδες όλων των εποχών, με πολλούς να τον κατατάσσουν στην πρώτη θέση.

Το NBA τον περίμενε πλέον με ανοιχτές αγκάλες, με την περιγραφή που τον συνόδευε από το κολέγιο να είναι πως πρόκειται για παίκτη που συνδυάζει τις επιθετικές αρετές του Wilt Chamberlain και την αμυντική προσήλωση του Bill Russell. Πως είπατε;!

Blazermania

Οι Portland Trail Blazers δεν χρειάστηκε να το σκεφτούν πολύ, κι αφού η τύχη τους χαμογέλασε και κέρδισαν το στρίψιμο του νομίσματος⁶⁾Με αυτόν τον τρόπο καθοριζόταν ποια από τις δύο χειρότερες ομάδες της κάθε περιφέρειας θα διαλέξει στις δυο πρώτες θέσεις του draft τότε., επέλεξαν με συνοπτικές διαδικασίες τον Walton, ελπίζοντας να έχουν την ίδια τύχη με τους Bucks, που λίγα χρόνια πριν είχαν διαλέξει τον άλλο μεγάλο απόφοιτο του UCLA, τον Lew Alcindor. Την πρώτη του χρονιά στο ΝΒΑ ο Walton έδειξε άμεσα τις δυνατότητές του, αλλά σε περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων, μιας και αγωνίστηκε 35 αγώνες λόγω προβλημάτων. Ξεκίνησε με 16/19/4,4/4 στα πρώτα εφτά παιχνίδια, με τους φιλάθλους να παραληρούν. Μετά ήρθαν οι τραυματισμοί. Ακόμα κι έτσι, με 12,8/12,6/4,8 apg/2,7 bpg, βοήθησε τους Blazers να πάνε από τις 27 νίκες της προηγούμενης χρονιάς στις 38, όντας ανταγωνιστικοί για πρώτη φορά στην πεντάχρονη ιστορία τους, χάνοντας τα playoffs για δύο μόλις νίκες. Την επόμενη χρονιά ο Walton αγωνίστηκε σε 51 παιχνίδια, ανεβάζοντας τους μέσους όρους του σε 16,1 ppg/13,4 rpg, αλλά οι Blazers και πάλι απέτυχαν να συνεχίσουν πέραν της regular season, φτάνοντας ως τις 37 νίκες. Όσο ο Walton ήταν καλά οι Blazers συνήθως κέρδιζαν. Το πρόβλημα ήταν πως δεν ήταν συχνά καλά. Τις δυο πρώτες χρονιές ο ιατρικός απολογισμός ήταν δυο φορές σπασμένος αριστερός καρπός, εξάρθρωση σε δυο δάχτυλα του ποδιού κι άλλα δυο στο χέρι, σπασμένη μύτη, και διάστρεμμα στον αστράγαλο. Για να ολοκληρωθεί το αστείο του πράγματος, ένας μικροτραυματισμός είχε συμβεί βγαίνοντας από ένα τζιπ και το ένα δάχτυλο του ποδιού το έσπασε όταν παραπάτησε σε κάποιο “μπεκ” νερού στο γρασίδι του γηπέδου.

Και φτάνουμε στη σεζόν 1976-77. Έχοντας αγωνιστεί στα 86 από τα 164 παιχνίδια που θα μπορούσε, ήταν ήδη προφανές, ότι οι τύχες της ομάδας θα εξαρτιόντουσαν από την υγεία του star τους. Το 1977 ο Walton αγωνίστηκε σε 65 παιχνίδια (από τα 17 παιχνίδια που έλειψε, οι Blazers έχασαν τα 12) και είχε την καλύτερη στατιστικά (και μη) χρονιά της καριέρας του, έχοντας 18,6 πόντους, 14,4 rebounds, 3,8 assists, ένα κλέψιμο και 3,2 τάπες ανά παιχνίδι, με τις επιδόσεις του σε rebounds και blocks να είναι οι καλύτερες στη λίγκα. Με τέτοια νούμερα και σε πολλά (για τα δεδομένα του) παιχνίδια, οι Blazers, στην πρώτη χρονιά του Jack Ramsay στη θέση του προπονητή της ομάδας, έκαναν 49 νίκες, τερματίζοντας στη δεύτερη θέση της Pacific, παίρνοντας για πρώτη φορά το εισιτήριο για την postseason.

Και εκεί ο Walton ανέβασε ακόμα περισσότερο την παραγωγικότητά του, παίζοντας στο 18,2/15,2/5,5/3,4 και οι Blazers πέρασαν τους δυο πρώτους γύρους με Bulls (2-1) και Nuggets (4-2). Στους τελικούς της Δύσης το ζευγάρι ήταν Blazers-Lakers και στο φιλοθεάμον κοινό έτρεχαν τα σάλια για την μονομαχία Walton-Jabbar. Ο Kareem στάθηκε με αξιοπρέπεια στη σειρά, σκοράροντας 30 πόντους ανά αγώνα, αλλά Magic ακόμα δεν υπήρχε στην ομάδα και οι Lakers έπεσαν με 4-0. Οι Blazers, στην πρώτη χρονιά που μπήκαν ποτέ στα playoffs, έφτασαν μέχρι τους Τελικούς κι εκεί αντιμετώπισαν τους Philadelphia 76ers του Dr. J, που στην πρώτη του κιόλας χρονιά στο ΝΒΑ (μιας και το 1976 έγινε η ένωση ΑΒΑ – ΝΒΑ) έφτασε στους Τελικούς. O Erving τα έκανε όλα με 30,3/6,8/5/2,7 και μάλιστα οι Sixers πήραν τα δυο πρώτα παιχνίδια, αλλά η αντεπίθεση δεν άργησε να έρθει. Οι Blazers κέρδισαν και τα τέσσερα επόμενα παιχνίδια, κατακτώντας τον πρώτο και μοναδικό τίτλο της ιστορίας τους. Η εμφάνιση του Walton στο έκτο και τελευταίο παιχνίδι είναι μια από τις πιο πλήρεις όλων των εποχών, με 20 πόντους, 23 rebounds, εφτά assists και οχτώ blocks! Συνολικά στους έξι Τελικούς είχε 18,5/19/5,2 assists/3,7 blocks, παίρνοντας το MVP των Τελικών, ενώ οι Blazers έγιναν η δεύτερη ομάδα, μετά τους Celtics το 1969, που κατακτούν τον τίτλο ενώ έχουν μείνει πίσω με 0-2.

Η επόμενη χρονιά ήταν μια μικρογραφία της καριέρας του. Με τον αέρα του πρωταθλητή και τον Walton σε μεγάλα κέφια, οι Blazers κέρδισαν τα 50 από τα πρώτα 58 παιχνίδια της χρονιάς, με τον center τους να έχει 18,9/13,2/5/2,5. Μετά από 58 παιχνίδια, όμως, έσπασε τον αστράγαλό του κι έχασε το υπόλοιπο της χρονιάς. Το 50-8 συνεχίστηκε με ένα 8-16, για το συνολικό 58-24, που παρόλα αυτά ήταν η καλύτερη συγκομιδή της Ιστορίας τους και που τους έφερε πρώτους σε όλο το ΝΒΑ. Παρόλο που ο Walton έχασε τα 22 τελευταία παιχνίδια της χρονιάς, ήταν τέτοια η υπεροχή του όσο έπαιζε, αλλά και τα νούμερα που έβγαλε, που στο τέλος πήρε το MVP της κανονικής διάρκειας. Εκείνη τη χρονιά αγωνίστηκε και στο μοναδικό All-Star Game της καριέρας του. Είχε επιλεγεί και σε εκείνο της προηγούμενης χρονιάς, αλλά δεν έπαιξε λόγω τραυματισμού. Στον Walton έγινε θεραπεία με παυσίπονες ενέσεις, κι αφού ο πόνος στο πόδι υποχώρησε, επέστρεψε στα playoffs κόντρα στους SuperSonics στον πρώτο γύρο, αγωνίστηκε στα δυο πρώτα παιχνίδια, με τις νίκες να μοιράζονται, αλλά έχασε την υπόλοιπη σειρά στην οποία οι Blazers αποκλείστηκαν με 4-2. Όπως αποδείχτηκε ήταν τα τελευταία παιχνίδια του Walton με τη φανέλα της ομάδας, μιας και το καλοκαίρι βγήκε ανοιχτά και κατηγόρησε την ομάδα για κακούς χειρισμούς στους τραυματισμούς του, αλλά και άλλων παικτών, και απέτησε να φύγει με trade με προορισμό μία ομάδα εκ των Clippers, Knicks, 76ers ή Warriors. Όταν το αίτημά του δεν έγινε δεκτό από τη διοίκηση, αρνήθηκε να παίξει με την ομάδα και πέρασε όλη τη σεζόν 1978-79 με πολιτικά.

San Diego, Boston και το αγωνιστικό τέλος

Το καλοκαίρι του ’79 υπέγραψε με τους Clippers, που τότε είχαν ως έδρα το San Diego, γενέτειρα του Walton. Το συμβόλαιο που υπέγραψε ήταν το μεγαλύτερο για παίκτη ομαδικού αθλήματος, αξίας $ 7 εκατ. για εφτά χρόνια, ποσό εξωφρενικό για την εποχή, και οι Clippers έχασαν βασικά μέλη της ομάδας για να τον αποκτήσουν, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει στις τάξεις της ομάδας ιδιαίτερος ενθουσιασμός για τον πρώην MVP που αποκτήθηκε. Εκτός αυτού, συνεχείς τραυματισμοί δεν τον άφηναν να παίξει μπάσκετ. Αγωνίστηκε σε μόλις 14 παιχνίδια το ’79, έχοντας ως μέσους όρους 14/9/2,4/2,7, σε 24′, και έχασε τις επόμενες δύο χρονιές μπαινοβγαίνοντας στα χειρουργεία προσπαθώντας να ξεπεράσει τους τραυματισμούς του. Το πρόβλημα που εντόπισαν οι γιατροί ήταν μια σχετικά μεγάλη καμάρα στο πέλμα του, που είχε σαν αποτέλεσμα τους συνεχείς τραυματισμούς όταν έπεφτε στο έδαφος με δύναμη, ύστερα από καρφώματα ή rebounds. Αυτό που έκαναν ήταν ουσιαστικά να ξανασυναρμολογήσουν τα πόδια του, χαμηλώνοντας την καμάρα. Στο ενδιάμεσο των χειρουργείων, τα δύο αυτά χρόνια, γράφτηκε στη νομική σχολή στου Stanford, χωρίς όμως να πάρει πτυχίο. To 1982 επέστρεψε όντας πλέον 30, θυμίζοντας σε πολύ μικρό ποσοστό μονάχα τις σπουδαίες επιδόσεις που είχε τέσσερα χρόνια πριν. Από το 1982 και ως το 1985 έπαιξε σε 33, 55 και 67, αντίστοιχα, με τον τελευταίο αριθμό αγώνων να είναι και ο μεγαλύτερος της καριέρας του ως τότε, δείχνοντας σιγά σιγά να επανέρχεται. Τα νούμερά του εκείνη την τριετία 12/9/3/2 με τους Clippers, όμως, να χάνουν τα playoffs κάθε χρονιά.

Το καλοκαίρι του 1985 ο Bill Walton τηλεφώνησε προσωπικά στις ομάδες που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή, τους Lakers και τους Celtics, ζητώντας συμβόλαιο μαζί τους. O Jerry West, GM των Lakers, δίστασε και θέλησε να περιμένει τη γνώμη των γιατρών. Από την άλλη, ο Larry Bird, που ήταν παρών στο τηλεφώνημα του Walton με τον Red Auerbach, φέρεται να είπε στον Πρόεδρο των Κελτών: “Αν ο Walton αισθάνεται αρκετά υγιής να παίξει, εμένα μου αρκεί” κι έτσι ο Walton υπέγραψε στους Celtics σαν backup των McHale και Parish, μια κατάληξη ονειρική για εκείνον, μιας και παρότι Καλιφορνέζος, από μικρός η ομάδα του ήταν -και παραμένουν- οι Celtics. Όντας σε καλή φάση της υγείας του, και βρίσκοντας τους Celtics σε τρομερή κατάσταση, κάτι που δεν απαιτούσε από τον ίδιο να παίζει πολλά λεπτά, ο Walton έπαιξε σε 80 παιχνίδια εκείνη τη χρονιά, βάζοντας κι εκείνος το λιθαράκι του στην πορεία των Celtics προς τις 67 νίκες που πέτυχαν, επίδοση που ήταν κατά μία λιγότερη από το ρεκόρ του συλλόγου. Οι 7,6 πόντοι που έβαζε, τα σχεδόν εφτά rebounds που μάζευε και οι δύο assists που μοίραζε, σε συνδυασμό με το ρεκόρ της ομάδας, ήταν αρκετά να δώσουν στον Walton το βραβείο του Καλύτερου 6ου Παίκτη της χρονιάς, κι έγινε έτσι ο πρώτος -και μόνος- παίκτης του ΝΒΑ που έχει MVP κανονικής διάρκειας και Τελικών και Βραβείο 6ου Παίκτη. Στα playoffs η κυριαρχία της Βοστόνης συνεχίστηκε, και μετά το 3-0 κόντρα στους Bulls⁷⁾Στη σειρά που “ο Θεός ντύθηκε Michael Jordan” όπως είπε ο Larry Bird, όταν ο sophomore MJ έβαλε 63 πόντους στο δεύτερο παιχνίδι -απόλυτο ρεκόρ playoffs, αλλά ήττα για τους Ταύρους, το 4-1 με τους Hawks, το 4-0 με τους Bucks και το 4-2 με τους Rockets στον Τελικό, οι Κέλτες πανηγύρισαν το 16ο Πρωτάθλημα της Iστορίας τους (και τελευταίο για τα επόμενα 22 χρόνια, μέχρι το 2008) και ο Walton το δεύτερο της καριέρας του.

Bird, Johnson, Ainge, Parish, McHale, Walton. Καλούτσικοι..

Την επόμενη χρονιά ξανατραυματίστηκε, επέστρεψε για τα τελευταία 10 παιχνίδια και τα playoffs, αλλά δεν είχε καμία συνεισφορά στην ομάδα. Το ’88 έχασε όλη τη χρονιά, το ίδιο και την επόμενη. Στις αρχές του 1990 υπήρξε μια φήμη πως ίσως προσπαθούσε να ξαναπαίξει, αλλά τελικά ανακοίνωσε και τυπικά ότι αποσύρεται από την ενεργό δράση.

Ο Bill Walton έξω από τα παρκέ

Τα χρόνια του Walton στο κολέγιο ήταν μια ιδιαίτερα ταραγμένη περίοδος για τα δεδομένα της Αμερικής. Αιτία ασφαλώς ήταν ο πόλεμος του Βιετνάμ και το αντιπολεμικό κύμα που είχε εξαπλωθεί στη χώρα από τα μέσα των ’60s κι έπειτα. Ο Walton, που είχε μεγαλώσει με την αρχή να εναντιώνεται στην εξουσία όταν αυτό απαιτείται, πήρε δημόσια θέση, αντιμετωπίζοντας πολύ συχνά πρόβλημα. Το ίδιο το στυλ του προκαλούσε πολλές φορές αντιδράσεις, με τον Walton να κυκλοφορεί συχνά ξυπόλυτος, μεταφέροντας τα ρούχα της προπόνησης σε δίχτυ για ψώνια, φορώντας λουλουδάτα πουκάμισα, και χρωματιστά μαντήλια στα μακρυά μαλλιά του, ασορτί με μεγάλες φαβορίτες και μούσι. Βάλτε και το κοινό μυστικό στο campus, για την αδυναμία που είχε σε περίεργα τσιγάρα και οι ταμπέλες “χίπις” και “κομουνιστής” δεν άργησαν να μπουν.

Η μόνιμη απάντησή του όταν του έλεγαν ότι είναι παίκτης του σχολείου (κι αργότερα στο ΝΒΑ) και δεν πρέπει να προκαλεί: “Είμαι ένας ενεργός πολίτης που απλά τυχαίνει και παίζω μπάσκετ”. Στο κολέγιο όποτε δεν έπαιζε μπάσκετ, βρισκόταν σε αντιπολεμικές πορείες, διαμαρτυρόμενος εναντίον του Προέδρου Nixon και του FBI. Κερασάκι στην τούρτα, όταν σαν sophomore μπήκε στη φυλακή μετά από κατάληψη ενός διοικητικού κτηρίου του πανεπιστημίου. Όταν ο coach Wooden πήγε να τον βγάλει του είπε πως καταλαβαίνει τα πιστεύω του, αλλά δύσκολα θα καταφέρει πολλά πράγματα με αυτόν τον τρόπο. Έτσι, ο Walton έγραψε γράμμα στον Nixon, ζητώντας του να παραιτηθεί. Όταν το έδωσε στον Wooden να το συνυπογράψει, εκείνος τον κοίταξε και του είπε: “Δεν έχεις σκοπό να το στείλεις στα σοβαρά, ε;” “Όταν είχαμε αγώνες δεν είχα κανένα πρόβλημα μαζί του. Στην offseason φοβόμουν κι όταν δεν είχαμε προπονήσεις. Όταν έπρεπε να πάω να τον μαζέψω όταν σταματούσε την κυκλοφορία στην Wilshire Boulevard στο Beverly Hills ή όταν έμπαινε σε τάξεις, σταματώντας το μάθημα για να μιλήσει για το Βιετνάμ”.

Σε αντιπολεμική διαμαρτυρία με τους συμφοιτητές του το 1972

Ποια λέξη βγαίνει αβίαστα από το στόμα του εκτός από το μπάσκετ; “Grateful Dead”. Πήγε στην πρώτη του συναυλία το 1967, στο “Καλοκαίρι της Αγάπης” κι από τότε έχει παρακολουθήσει πάνω από 850 συναυλίες τους, από κοντά ή από πολύ κοντά. Ο “Greatful Red” όπως είναι ένα από τα παρατσούκλια του, γνώρισε τα μέλη από κοντά το 1975 και το 1978 ήταν μαζί με το group στη συναυλία που έκαναν στην Νεκρόπολη της Αιγύπτου, δίπλα από την Σφίγγα, παίζοντας μάλιστα drums σε μερικά τραγούδια. Στο Touch of Grey, ο ντράμερ του συγκροτήματος και προσωπικός του φίλος, Mickey Hart, παίζει φορώντας ένα μπουφάν των Celtics, την περίοδο που ο Walton αγωνιζόταν εκεί. Ο Walton είναι μέρος της κουλτούρας του συγκροτήματος, ενώ είναι και μέλος του Hall of Honour της μπάντας. Πέρα από το να είναι ο “World’s Tallest Deadhead”, η μουσική ήταν πάντα μέρος της ζωής του. “Είδα τους Doors, τους Zeppelin, τον Hendrix, τον Dylan. Μετανιώνω που δεν μπόρεσα να δω ποτέ τον John Lennon.” 

Όταν σταμάτησε το μπάσκετ, και στα διαλείμματα των συναυλιών των Greatful Dead, έγινε σχολιαστής αγώνων, μια ιδέα που οι φίλοι του χλεύαζαν με δεδομένο ότι μέχρι τα 28 του σχεδόν τραύλιζε. Παρόλα αυτά, ο Walton όχι μόνο ξεπέρασε το πρόβλημά του, αλλά έγινε άκρως επιτυχημένος και σε αυτόν τον τομέα, ξεχωρίζοντας για τις υπερβολικές του αντιδράσεις και την συνήθειά του να quote-άρει στίχους αγαπημένων του τραγουδιών κατά τη διάρκεια αγώνων.

To 1993 μπήκε στο Hall of Fame και τρία χρόνια αργότερα στη λίστα με τους 50 καλύτερους παίκτες όλων των εποχών. Το 2009, με το Πρωτάθλημα που πήραν οι Lakers και ο γιος του Luke Walton, έγιναν το τρίτο ζευγάρι πατέρα-γιου, μετά τους Matt Guokas Sr. και Jr. και Rick και Brent Barry, που κερδίζει πρωτάθλημα ΝΒΑ. Το 2010, στο back2back πρωτάθλημα των Lakers, έγιναν οι μόνοι πατέρας-γιος με πολλαπλά πρωταθλήματα.

Update: Από το 2016 που γράφτηκε το κείμενο, ο Klay Thompson έχει πλέον τρία πρωταθλήματα, και με τα δύο που είχε κερδίσει ο πατέρας του Mychal Thompson με τους Showtime Lakers, μπαίνουν πλέον κι εκείνοι στο κλειστό αυτό club.

Θα ήταν παράλειψη, όμως, να μην αναφέρουμε ότι η προσωπικότητα του Walton έχει σταθεί πηγή έμπνευσης για έναν από τους απολαυστικότερους fake λογαριασμούς του twitter.

We just witnessed the best Game 7 in NBA HISTORY and Doris Burke sounds like she is talking to her accountant about her taxes.

— Not Bill Walton (@NotBillWalton) June 20, 2016

I need a new phone. Galaxy Note 7 blows up, iPhone has no headphone jack. This is like choosing between Trump or Clinton. I lose either way!

— Not Bill Walton (@NotBillWalton) September 19, 2016

Say what you will about Skip Bayless leaving ESPN but…

Wait. There IS no but. This is the greatest day in Western Civilization!

— Not Bill Walton (@NotBillWalton) April 26, 2016

Congrats to Luke Walton on getting his first coaching victory! The force is strong with this one! LUUUKE! I AM YOUR FAAATHER!!!

— Not Bill Walton (@NotBillWalton) October 27, 2016

Πετυχημένος; Σίγουρα! Μπορούσε κι άλλο; Ακόμα πιο σίγουρα. Αγωνίστηκε μόλις στο 44% των πιθανών αγώνων που μπορούσε, ρεκόρ για παίκτη του ΝΒΑ, έχοντας μπει συνολικά 37 φορές στο χειρουργείο για μεγαλύτερα ή μικρότερα προβλήματα. Και παρόλα αυτά δικαίως ένας από τους κορυφαίους 50 παίχτες στην Ιστορία του ΝΒΑ.

*H φωτογραφία εξωφύλλου είναι από το κείμενο της Wall Street Journal και συμπυκνώνει όλη τη ζωή του Bill Walton: Μπάσκετ, ποδήλατο και Greatful Dead

The following two tabs change content below.

• Bio
• Latest Posts

Kosmas Kapsalis

Τίμιος αιώνιος φοιτητής, θα ψάχνει κάθε ευκαιρία να γράψει σε άρθρα τις λέξεις Tracy και McGrady. Όταν δεν παρακολουθεί με νοσταλγία videos του πάλαι ποτέ superstar, τρομοκρατεί τα εργαστήρια χημείας της συμπρωτεύουσας. Φημολογείται ότι είναι εξαιρετικός post player, αλλά ακόμα δεν είχαμε την ευκαιρία να τον θαυμάσουμε. Σιγουράκι για τις άγριες ώρες, το NBA ήρθε σαν φυσικό αποτέλεσμα του τρόπου ζωής του.

Latest posts by Kosmas Kapsalis (see all)

• 2019-20 Previews: Phoenix Suns - October 20, 2019
• 2019-20 Previews: Philadelphia 76ers - October 20, 2019
• 2019-20 Previews: New York Knicks - October 18, 2019
• 2019-20 Previews: New Orleans Pelicans - October 18, 2019
• Τα Βραβεία της Χρονιάς όπως εσείς τα Ψηφίσατε - June 24, 2019