Τhe Story of Seattle and the SuperSonics, Μέρος 1ο

The story of Seattle and the SuperSonics, Μέρος 1ο: Δημιουργία, Άνοδος, Κορυφή και Μετάβαση

Για 41 ολόκληρα χρόνια στο ΝΒΑ υπήρχε μια ομάδα που δεν έμοιαζε με καμία άλλη, που ακόμα την νοσταλγούμε και περιμένουμε την επιστροφή της στο πρωτάθλημα μετά την βλασφήμια που έγινε το 2008, όταν και ξεριζώθηκε από το Seattle για να πάει στην Oklahoma. Σήμερα, εννιά χρόνια αργότερα, ο Russell Westbrook είναι το τελευταίο απομεινάρι από εκείνη την ομάδα, έχοντας επιλεγεί το 2008 στο #4 από τους Seattle SuperSonics, αν και το ίδιο καλοκαίρι έγινε η αλλαγή έδρας, με αποτέλεσμα ο “Westbeast” να έχει παίξει όλα τα παιχνίδια της καριέρας του σαν παίκτης των Thunder¹⁾Για το σωστό του πράγματος υπάρχει και ο Nick Collison που έχει παίξει όλη την καριέρα του σε αυτό το franchise, τέσσερα χρόνια στο Seattle και εννιά στην Οκλαχόμα, αλλά πλέον στα 36 του είναι πρακτικά παροπλισμένος αγωνιζόμενος πλέον ελάχιστα..

Στις 5 Ιουνίου 1963, ο τότε Πρόεδρος της Αμερικής, John F. Kennedy, ανήγγειλε μιλώντας στη σχολή Πολεμικής Αεροπορίας το πρόγραμμα Υπερηχητικών Μεταφορών, ή National Supersonic Transport. Τον σχετικό διαγωνισμό του δημοσίου κέρδισε η εταιρία Boeing, με το project Boeing 2707, πρόγραμμα που είχε ξεκινήσει διακριτικά ήδη από το 1958. Η Boeing είχε ιδρυθεί -και έδραζε μέχρι το 2001- στο Seattle και όλο το πρόγραμμα του υπερηχητικού αεροπλάνου θα έτρεχε εκεί, γεγονός που έκανε την πόλη να το αγκαλιάσει ακόμα παραπάνω από την υπόλοιπη χώρα, λόγω των χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας που δημιουργήθηκαν. Τρέχοντας την ιστορία, το 1971, ενώ μαινόταν ο πόλεμος του Βιετνάμ και ήταν στο peak η τρέλα κατάκτησης του διαστήματος, η Γερουσία πάγωσε τη χρηματοδότηση για το υπερηχητικό πρόγραμμα, μιας και τα δύο προαναφερθέντα μέτωπα είχαν στραγγίξει τόσο τα εθνικά ταμεία, όσο και τους διαθέσιμους πιλότους. Χώρια που το γαλλικό υπερηχητικό αεροπλάνο Concorde υπήρχε ήδη από το 1969, γεγονός που στέρησε την πολυπόθητη πρωτιά στην Αμερική. Τα δύο πρωτότυπα αεροσκάφη δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ και η εταιρία απέβαλε το όλο εγχείρημα άμεσα από τα πλάνα της, μαζί με 63.000 υπαλλήλους -στην συντριπτική πλειοψηφία ντόπιους κατοίκους. Με την ανεργία στο Seattle να ανεβαίνει στην πρώτη θέση μεταξύ των πολιτειών των ΗΠΑ, οι περισσότεροι από αυτούς έφυγαν από το Seattle ψάχνοντας αλλού για δουλειά, και το πρόγραμμα έμενε στην ιστορία σαν “Το αεροπλάνο που σχεδόν κατέστρεψε το Seattle”. Δεν είναι να απορεί λοιπόν κανείς με την πινακίδα που καρφώθηκε κοντά στο αεροδρόμιο της πόλης, προτρέποντας τον τελευταίο που θα την κάνει για αλλού, να σβήσει τα φώτα.

Πριν λάβουν, όμως χώρα όλα τα παραπάνω, και συγκεκριμένα το 1968, το Seattle ζούσε τεράστιες δόξες. Από τη μία το προαναφερθέν πρόγραμμα κι απ’την άλλη, ο γεννημένος και μεγαλωμένος εκεί μέχρι τα 19 του, Jimi Hendrix, μέσα σε λίγους μήνες έπαιρνε το κλειδί της πόλης, αποφοιτούσε τιμής ένεκεν από το Garfield High School που είχε παρατήσει έξι χρόνια πριν, και ανακηρυσσόταν “Καλλιτέχνης της Χρονιάς” από το περιοδικό Rolling Stone. Όλα αυτά δύο μόλις χρόνια πριν πεθάνει, μόλις στα 27 του- ο πρώτος από τα τρία “J” που έφυγαν στην ίδια ηλικία, την ίδια εποχή, με την Janis Joplin και τον Jim Morrison να ακολουθούν. Την επόμενη χρονιά θα ανέβαινε στη σκηνή του Woodstock παίζοντας τον εθνικό ύμνο, γινόμενος θρύλος. Pure Seattle.

*Βάζουμε playlist του Jimi και συνεχίζουμε το διάβασμα*

Φυσικά ο λόγος που το Seattle ήταν στα πάνω του δεν ήταν μόνο ο Hendrix ή τα αεροπλάνα. Μόλις είχε ολοκληρώσει την πρώτη της χρονιά η expansion team της πόλης. Ενάμιση χρόνο νωρίτερα, το 1966, έγινε το τρίτο από τα 12 συνολικά expansions του ΝΒΑ. Μετά το 1961 που στο ΝΒΑ μπήκαν οι Chicago Packers (που πέρασαν από διάφορα κύματα και πλέον λέγονται Washington Wizards) και το 1966 που μπήκαν οι Chicago Bulls, ήρθε η ώρα για άλλες δύο ομάδες να συμμετάσχουν στο πρωτάθλημα μπάσκετ. Στις 20 Δεκεμβρίου 1966, το ΝΒΑ ενέκρινε την δημιουργία ομάδας στην πόλη του Seattle. Μπροστάρηδες δύο Νεοϋορκέζικοι επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνταν στο Los Angeles, οι Sam Schulman and Eugene Klein, που ηγούνταν μιας ομάδας επενδυτών, με τον Schulman να γίνεται ο πρώτος πρόεδρος στην ιστορία του συλλόγου²⁾Η δεύτερη ομάδα που μπήκε στο expansion ήταν οι San Diego Rockets στις 11/1/67 και από το 1971 μέχρι και σήμερα είναι οι Houston Rockets.. Στον διαγωνισμό που έγινε για την ονομασία της ομάδας δεν υπήρξε ποτέ ζήτημα, με διάφορα ονόματα να πέφτουν στο τραπέζι τυπικά, αλλά με το Supersonic Transport Programm να τρέχει στην πόλη, το θέμα ήταν διαδικαστικό. Οι Seattle SuperSonics ήταν πλέον γεγονός.

Τον Μάιο του ’67 είχε έρθει πια η στιγμή για Sonics και Rockets να στελεχώσουν τα ρόστερ τους μέσω του expansion draft. Σύμφωνα με αυτό, οι υπόλοιπες ομάδες του ΝΒΑ δήλωναν έναν συγκεκριμένο αριθμό προστατευόμενων παικτών και οι νεοεισερχόμενες ομάδες διάλεγαν όποιους παίκτες θέλανε από αυτούς που περίσσευαν. Η κάθε νέα ομάδα διάλεξε από 15 παίκτες, τρεις από κάθε μία από τις 10 παλιές ομάδες. Ο καλύτερος παίκτης που draftαραν οι Sonics πάντως “τους την έφερε”. O HoFer Richie Guerin, ένας από τους καλύτερους σκόρερ της πρώτης εποχής του ΝΒΑ, που είχε αγωνιστεί σε Knicks και Hawks, αλλά όταν τον επέλεξαν στο draft του 1967 οι Sonics ο Guerin αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, επιλέγοντας να γίνει προπονητής των Hawks. Τις δύο επόμενες χρονιές επέστρεψε σαν παίκτης-προπονητής για μερικά παιχνίδια και συνέχισε σαν προπονητής των “Γερακιών” ως το ’72, όταν είχαν μεταφερθεί στην Atlanta.

Για τη θέση του προπονητή προσελήφθη ο assistant coach των Bulls, Al Bianchi, το ρόστερ συμπληρώθηκε, και η σεζόν ήταν έτοιμη να ξεκινήσει. Μια σεζόν, που λόγω του expansion των Sonics και των Rockets, ανέβασε για πρώτη φορά τον αριθμό των αγώνων στα γνωστά στις μέρες μας 82, ενώ πρέπει να αναφερθεί πως το 1967-68 ήταν η πρώτη χρονιά διεξαγωγής του αντίπαλου δέους του ΝΒΑ, του ΑΒΑ. Στις 13 Οκτωβρίου 1967 οι Seattle SuperSonics πάτησαν για πρώτη φορά παρκέ μπάσκετ, σε μια βραδιά που προσπάθησαν να ξεχάσουν άμεσα. Ο Walt Hazzard έβαλε την πρώτη τριαντάρα, αλλά η ήττα από τους San Francisco Warriors ήταν βαριά με 144-116. Η πρώτη νίκη -εκτός έδρας μάλιστα- ήρθε στην τρίτη αγωνιστική στην πρώτη παράταση με 117-110 κόντρα στου άλλους νεοφώτιστους, San Diego Rockets. Η πρώτη νίκη στο Seattle ήρθε στην όγδοη αγωνιστική κόντρα στους Bulls, που είχαν μπει στη λίγκα τον προηγούμενο χρόνο. 23 νίκες πήρε η ομάδα στην πρώτη σεζόν στο πρωτάθλημα, αποφεύγοντας την τελευταία θέση της λίγκας επειδή οι Rockets κέρδισαν μόλις 15. Με 119 σχεδόν πόντους η ομάδα είχε την τρίτη καλύτερη επίθεση στο ΝΒΑ παίζοντας γρήγορα και διασκεδάζοντας το κοινό (με 202.263 συνολικά εισιτήρια ήρθαν έκτοι στο ΝΒΑ), αλλά στην άμυνα υπήρχε πρόβλημα, καθώς με 125 πόντους παθητικό είχαν την χειρότερη άμυνα, γράφοντας μάλιστα δυο φορές αρνητική ιστορία. Οι 154 πόντοι που τους έβαλαν οι Lakers ήταν ρεκόρ για το σύλλογο του Los Angeles, ενώ από τους 160 που έφαγαν από τους 76ers, οι 95 ήρθαν στο δεύτερο ημίχρονο, ρεκόρ ΝΒΑ για τότε και δεύτερη επίδοση μέχρι σήμερα. Στον αντίποδα, ήρθε μια φοβερή νίκη κόντρα στους Celtics, με τους οποίους έφτασαν να προηγούνται και με 44 πόντους, και μια με τους Lakers, χάριν στους 47 πόντους που έβαλε ο rookie Bob Rule, ο οποίος μαζί με τον Al Tucker ήταν στην πρώτη πεντάδα των rookies.

Αξιοσημείωτο, ότι 12 από τα 42 εντός έδρας παιχνίδια, οι Sonics δεν τα έπαιξαν στο Seattle Center Coliseum, αλλά σε διαφορετικά γήπεδα του Seattle, κι ακόμα στο Portland, το Phoenix, άλλες πόλεις της Washington, κι ένα παιχνίδι στο Vancouver του Καναδά, επειδή παιχνίδια των Sonics συνέπιπταν με αυτά των Seattle Chieftains (νυν Seattle Redhawks) του Πανεπιστημίου. Highlight της χρονιάς για την ομάδα η επιλογή του Hazzard στο All Star Game της Νέας Υόρκης. Ο Hazzard ήταν πρώτος σκόρερ και πασέρ της ομάδας στο τέλος της χρονιάς, με μέσους όρους 24 πόντους και 6,2 assists, ενώ πρώτος rebounder ήταν ο Tom Merschery με 10,2 rpg.

Τη δεύτερη και τρίτη χρονιά, η εικόνα δεν άλλαξε ως προς το αποτέλεσμα, μιας και η ομάδα έκανε 30 και 36 νίκες αντίστοιχα, χάνοντας τα playoffs. Σημείο αναφοράς, η ανταλλαγή τη δεύτερη χρονιά του Walt Hazzard στους Hawks για τον Lenny Wilkens. Από την επόμενη σεζόν, και μετά την παραίτηση του coach Bianchi, o Wilkens είχε τον ρόλο του παίκτη-προπονητή. Οι Sonics συνέχιζαν να βελτιώνουν το ρεκόρ τους, χωρίς όμως να μπαίνουν στα playoffs, ενώ ο Wilkens με 9,1 assists κατακτά την πρώτη θέση στο πρωτάθλημα και την επόμενη χρονιά το MVP του All-Star Game. Το 1971 επιλέχθηκε στο draft ένας από τους καλύτερους παίκτες που φόρεσαν τα πρασινοκίτρινα, ο Fred Brown, ενώ ένα χρόνο πριν, μετά από μια υπόθεση που έφτασε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο, οι Sonics απέκτησαν τον Spencer Haywood. O Haywood είχε μεταπηδήσει νωρίτερα από το προβλεπόμενο από το κολέγιο στο ΑΒΑ, επειδή ήθελε να βγάλει χρήματα. Το ΝΒΑ και το NCAA αντέδρασαν, αλλά προκειμένου να μην βγουν τα άπλυτά τους στη φόρα, έκαναν πίσω. Ο Haywood αφού έκανε για ένα χρόνο πλάκα στο ΑΒΑ με 30/19,5, υπέγραψε στους Sonics και στα πέντε χρόνια που έμεινε εκεί, έβγαλε τα καλύτερά του νούμερα και έπαιξε στα τέσσερα All-Star Games της καριέρας του. Θα σας προτρέψω να δείτε τον βίο και την πολιτεία του Haywood στο ΑΒΑ και θα ανανεώσουμε το ραντεβού μας για ένα αυτοτελές αφιέρωμα, μιας και η καριέρα του δεν χωράει σε μια παράγραφο.

Πίσω στους Sonics, το 1971-72 με ρεκόρ 47-35 είχαν την πρώτη χρονιά με θετικό πρόσημο στην Ιστορία τους, χάνοντας όμως και πάλι την postseason. Όλα πήγαιναν καλά με τους Sonics αργά και σταθερά να ανεβαίνουν, όταν ξαφνικά το frontoffice έστειλε με trade τον Wilkens στο Cleveland, μια κίνηση που ξεσήκωσε αντιδράσεις στον κόσμο, αφού η ομάδα έχασε αυτόματα τον καλύτερο παίκτη, τον προπονητή κι ένα γενικότερα πολύ αγαπητό πρόσωπο³⁾O Wilkens έπαιξε δυο χρονιές στο Cleveland και άλλη μια στο Portland πριν αποσυρθεί από την ενεργό δράση δεύτερος σε assists στην Ιστορία του ΝΒΑ, πίσω μόνο από τον Oscar Robertson. Σαν αποτέλεσμα, το ’73 κέρδισαν 26 παιχνίδια, 21 λιγότερα από την προηγούμενη χρονιά, ενώ άλλαξαν δυο φορές προπονητή.

Η χειρότερη χρονιά τους είχε σαν αποτέλεσμα την απομάκρυνση και του GM Bob Houbregs, με την διοίκηση να υπογράφει σαν προπονητή και General Manager τον Bill Russell. Η πρώτη χρονιά του Russell

Δεν του έφτανε η κορδέλα, την έβαζε και στο πλάι..

ήταν κάπως αναγνωριστική, αλλά τη δεύτερη είχε έρθει πια η ώρα της υπέρβασης, με τους Sonics να κάνουν 43 νίκες, μπαίνοντας για πρώτη φορά στα playoffs. Εκεί κέρδισαν τον πρώτο γύρο με το Detroit, στη συνέχεια όμως παραδόθηκαν στα έξι παιχνίδια στην ανωτερότητα του Rick Barry και των -τελικά- Πρωταθλητών, Golden State Warriors. Την επόμενη χρονιά είχαν το ίδιο ακριβώς ρεκόρ, μπήκαν στα playoffs, κι έχασαν με 4-2 από τους Suns. Τη χρονιά αυτή, ο “Slick” Watts με 8,1 apg και 3,2 spg ήταν πρώτος στο ΝΒΑ στις αντίστοιχες κατηγορίες. Ο Donald Watts, όπως πραγματικά λεγόταν, πήρε το παρατσούκλι “Slick” επειδή ξύριζε το κεφάλι του, πράγμα ασυνήθιστο για την εποχή, και είχε έρθει στην ομάδα ένα χρόνο πριν, έχοντας “βύσμα”. Περνώντας undrafted το draft του 1973, ο προπονητής του στο κολέγιο ζήτησε από τον Bill Russell να δοκιμάσει τον Watts τον οποίο πίστευε. Σημαντική λεπτομέρεια: ο προπονητής του Watts στο κολέγιο ήταν ξάδερφος του Russell! Η επόμενη χρονιά ήταν ο ορισμός της μετριότητας, μιας και με 40-42 έμειναν εκτός postseason και το μόνο που κρατάμε είναι ότι στο draft του ’76 επέλεξαν στον δεύτερο γύρο τον σπουδαίο Dennis Johnson.

Τα χρόνια του πρωταθλητισμού

Παρόλο που το πέρασμα του Russell από τον πάγκο της ομάδας ήταν σχετικά πετυχημένο, η αμυντική νοοτροπία που είχε από όσο ήταν παίκτης, δεν συμβάδιζε με το στυλ των Sonics, κι έτσι το καλοκαίρι του 1977 αποχώρησε. Το ξεκίνημα του Bob Hopkins, που πήρε πέντε νίκες στα πρώτα 22 παιχνίδια, δεν άφησε περιθώρια εμπιστοσύνης κι έτσι αντικαταστάθηκε από τον Lenny Wilkens που είχε αποσυρθεί στο μεταξύ από παίκτης, αναλαμβάνοντας full time τον πάγκο της ομάδας. Στο ρόστερ είχαν προστεθεί οι Paul Silas και Gus Williams, ενώ από το draft ήρθε ο Jack Sikma.

Κάνοντας ντεμαράζ με 47-35 έφτασαν μέχρι την τέταρτη θέση της Δύσης, επιστρέφοντας στα playoffs κι εκεί έγινε η εκτίναξη. Με τον Gus Williams να τραβάει μπροστά στο σκοράρισμα, και τους Fred Brown, Sikma, Silas, Johnson και Marvin Webster να φτιάχνουν ένα πλήρες σύνολο, οι Sonics απέκλεισαν κατά σειρά τους Lakers (με 2-1), τους πρωταθλητές Blazers, που στο δεύτερο παιχνίδι έχασαν τον Bill Walton (με 4-2), και στους δυτικούς τελικούς τους Nuggets (με 4-2), και για πρώτη φορά στην 11χρονη ιστορία τους έφταναν στους Τελικούς. Δεν είχε έρθει, όμως, ακόμη η σειρά τους. Συνάντησαν τους Washington Bullets, στην τρίτη συμμετοχή των τελευταίων σε Τελικούς του ΝΒΑ, που ήλπιζαν να μην συνδυαστεί με ισάριθμη απώλεια του τίτλου. Τα δυο πρώτα παιχνίδια πήγαν στις έδρες, τα δύο επόμενα έσπασαν και τα δύο επόμενα ξαναπήγαν στους γηπεδούχους. Με το σκορ στο 3-3, ο Τίτλος θα παιζόταν στο Seattle. Εκεί οι Bullets είχαν έξι παίκτες που σκόραραν πάνω από 12 πόντους, και παράλληλα κράτησαν τον Dennis Johnson μόλις στους τέσσερις, όλους από βολές. Η νίκη πήγε στους Bullets με 105-99 δίνοντάς τους το πρώτο και τελευταίο Πρωτάθλημα ως τώρα.

• Το σύστημα των Τελικών ήταν το περίεργο 1-2-2-1-1
• Στο τρίτο παιχνίδι, ο Dennis Johnson κράτησε τον Kevin Grevey, βασικό πυλώνα σκοραρίσματος των Bullets στο 1/14, κάνοντάς του εφτά τάπες!
• Το Game 4 έγινε στο μεγαλύτερο Seattle Kingdome, επειδή στο κανονικό τους γήπεδο είχε μια συναυλία. Σαν αποτέλεσμα, οι 39.000 θεατές έκαναν ρεκόρ playoffs, είδαν όμως τους Bullets να φεύγουν νικητές με 120-116 στην παράταση.
• To +35 με το οποίο κέρδισαν οι Bullets στο έκτο παιχνίδι (117-82), ήταν η μεγαλύτερη διαφορά στην Ιστορία των Τελικών, που έσπασε το 1998 στη νίκη των Bulls με 96-54 επί των Jazz για το +42.
• Ο Dennis Johnson, που ξεκίνησε άσημα την καριέρα του και στους Τελικούς του 1978 έδειξε για πρώτη φορά την αξία του, στο έβδομο και καθοριστικό παιχνίδι είχε 0/14 σουτ!
• Ήταν η τελευταία φορά -μέχρι τους Τελικούς του 2016 και τη νίκη του Cleveland- που η φιλοξενούμενη ομάδα κερδίζει το 7ο παιχνίδι και το Πρωτάθλημα.
• Ο πρώτος τελικός έγινε στις 21 Μαΐου και ο έβδομος στις 7 Ιουνίου. Οι 18 μέρες διάρκειας των Τελικών είναι η σειρά playoff με τη μεγαλύτερη διάρκεια όλων των εποχών, σε όλα τα σπορ. Χαρακτηριστικό ότι ούτε το World Series του 1989 ανάμεσα σε Oakland Athletics και San Francisco Giants, που “πάγωσε” για 10 μέρες λόγω σεισμού που έγινε στο San Francisco, δεν κατάφερε να ξεπεράσει τη σειρά Sonics-Bullets.

Και φτάνουμε στο έτος 1978-79. Με τον αέρα του φιναλίστ της προηγούμενης χρονιάς, Bullets και Sonics κάλπασαν στη regular season, κατακτώντας την πρωτιά στις περιφέρειές τους και τις δυο πρώτες θέσεις του ΝΒΑ, με τους Elvin Hayes και Bob Dandridge να μπαίνουν στις All-NBA και All Defensive ομάδες αντίστοιχα από πλευράς Washington και τον Dennis Johnson στην καλύτερη αμυντική για τους Sonics. Στα playoffs πέρασαν και οι δυο τον πρώτο γύρο χωρίς αγώνα και ενώ οι Bullets έπαιξαν δυο σειρές στα επτά παιχνίδια παίρνοντας στο τέλος την πρόκριση από Atlanta και San Antonio, οι Sonics πέρασαν κι εκείνοι στα εφτά τους Suns στους δυτικούς τελικούς, αλλά πιο πριν οι Lakers έπεσαν σε πέντε μόλις παιχνίδια. Έτσι, για τέταρτη φορά στην Ιστορία, θα είχαμε rematch Τελικών⁴⁾Με τα προηγούμενα ζευγάρια να είναι τα Lakers-Knicks, Celtics-Hawks και ασφαλώς Celtics-Lakers, σε μια σειρά που (όπως και η προηγούμενη) επειδή έπαιζαν οι Washington Bullets και οι Sonics από το Seattle της Washignton, ονομάστηκε σε “George Washington Series”. Παρότι οι Βullets ήταν στη θεωρία πολύ πιο κουρασμένοι, κέρδισαν το πρώτο παιχνίδι, χάρις σε δύο εύστοχες βολές του Larry Wright , 1” πριν τη λήξη. Τα δύο επόμενα παιχνίδια, και μαζί και το πλεονέκτημα έδρας, πήγαν στο Seattle που κέρδισε το καθένα με 10 πόντους διαφορά. Ο τέταρτος Τελικός ήταν η τελική προσπάθεια των Bullets για αντεπίθεση, που πήγαν το παιχνίδι στην παράταση, αλλά δεν είχαν απάντηση στους Johnson και Williams, δίδυμο που έβαλε παρέα 68 πόντους, με τον DJ να κάνει το ένα από τα τέσσερα κοψίματά του στον Kevin Grevey, τρία δεύτερα πριν το τέλος, σιγουρεύοντας τη νίκη. Στον πέμπτο αγώνα ο Elvin Hayes μπήκε δυνατά, βάζοντας 20 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, αλλά έσβησε στο δεύτερο, και με κανέναν να μην μπορεί να πάρει τα ηνία, αφού ο Unseld έμεινε στους έξι πόντους κι ο Dandridge έβαλε μεν 20 πόντους αλλά αποβλήθηκε με έξι φάουλ, οι Bullets έχασαν το παιχνίδι με 97-93.

Οι Seattle SuperSonics ήταν πλέον Πρωταθλητές! Πρώτος σκόρερ της σειράς ήταν ο Gus Williams με 28,6 πόντους, βράχος κάτω από τα καλάθια ο Sikma με 16/15/3, αλλά το MVP πήγε στον Dennis Johnson που στα πέντε παιχνίδια είχε 22,6/6/6 αλλά και 2,2 τάπες. Το Πρωτάθλημα των Sonics ήταν το δεύτερο που ήρθε στην πολιτεία σε οποιοδήποτε άθλημα μετά το Stanley Cup που κέρδισε η ομάδα Hockey, Seattle Metropolitans, το 1917, ενώ το ακολούθησε το Super Bowl των Seahawks το 2014. Μέχρι και σήμερα οι Sonics παραμένουν η μοναδική ομάδα από την ένωση ανάμεσα σε ΝΒΑ και ΑΒΑ που κέρδισαν το Πρωτάθλημα παίζοντας σε μια πόλη και στη συνέχεια μετακινήθηκαν⁵⁾#BringBackOurSonics, #StayTuned.

Μεταβατική περίοδος και είσοδος στα ’90s

Στα χρόνια που ακολούθησαν το Πρωτάθλημα των Sonics μέχρι εκεί που σταματά το πρώτο μέρος του αφιερώματος, η ομάδα δεν είχε κάποια συλλογική μεγάλη στιγμή. Highlights υπήρξαν οι δύο συμμετοχές στους τελικούς της δύσης⁶⁾Ξαναλέμε ως το 1989 που σταματά αυτό το κείμενο. Για τους Sonics των ’90s διαβάστε αναλυτικά το δεύτερο μέρος του παρόντος αφιερώματος., την πρώτη φορά το 1980 όταν απέτυχαν να ξαναβρεθούν σε Τελικούς, υπερασπιζόμενοι τον τίτλο τους, χάνοντας με 4-1 από τους Lakers, κι άλλη μια φορά το 1987 όταν αποκλείστηκαν και πάλι από τους Lakers με 4-0. Συμπτωματικά, και τις δυο φορές οι Lakers κέρδισαν και στον Τελικό, παίρνοντας το Πρωτάθλημα. Μιας που οι Sonics, λοιπόν, δεν είχαν κάποια ομαδική επιτυχία, θα κάνουμε ένα πέρασμα στα επόμενα χρόνια, κάνοντας στάση σε παίκτες και περιστατικά που ξεχώρισαν, κάνοντας τους Sonics την αξιολάτρευτη ομάδα που ήταν.

• Στις πρώτες μέρες του 1986, γράφτηκε ιστορία με περίεργο τρόπο, αφού στις 6 Ιανουαρίου οι Sonics υποδέχονταν τους Suns εν μέσω νεροποντής. Το νερό βρήκε τρόπο να περάσει από την οροφή του Coliseum, λιμνάζοντας μέσα στο παρκέ. Στο πρώτο ημίχρονο καλούνταν συνεχώς timeouts με σκοπό να σκουπίζεται το γήπεδο, αλλά με τους παίκτες να γλιστράνε και να πέφτουν, οι διαιτητές σταμάτησαν το παιχνίδι στην ανάπαυλα. Μέχρι τις μέρες μας, το παιχνίδι αυτό παραμένει το μοναδικό που διακόπηκε λόγω βροχής.
• Στις 6 Δεκεμβρίου 1986 ισοπέδωσαν τους Rockets μέσα στο Houston με 136-80. Το +56 έθεσε το ρεκόρ που παραμένει ακόμα για την μεγαλύτερη εκτός έδρας νίκη στην Ιστορία του ΝΒΑ για κανονική περίοδο. Η μεγαλύτερη γενικά διαφορά σε εκτός έδρας νίκη είναι το +58 όταν οι Nuggets κέρδισαν με 121-63 τη Νέα Ορλεάνη στον πρώτο γύρο των playoffs το 2009.
• Στους Sonics αγωνίστηκε ένας από τους πολύ μεγάλους σουτέρ του δεύτερου μισού των ’80s, o Dale Ellis. Ο Ellis ήρθε από το Dallas το 1986 ανέβασε το χρόνο συμμετοχής του από τα 15′ στα 37′ και υπερτριπλασίασε τις επιδόσεις του στο σκοράρισμα, πηγαίνοντας από τους 7 ppg στους 25 ppg την πρώτη χρονιά στο Seattle. Δεν θα μπορούσε λοιπόν το βραβείο για τον πιο βελτιωμένο παίκτη να μην πάει στα χέρια του, το μόνο τέτοιο βραβείο κερδισμένο από παίκτη των Sonics/Thunder, στη δεύτερη χρονιά που δόθηκε. Η καλύτερη χρονιά της καριέρας του ήταν το 1988-89, χρονιά που κλήθηκε και στο μοναδικό του All-Star Game, όταν έπαιξε και στα 82 παιχνίδια της χρονιάς, βάζοντας 27,5 ppg. Οι 2.253 πόντοι που έβαλε ξεπέρασαν τους 2.251 που είχε σκοράρει το 1973 ο Spencer Haywood (έχοντας, όμως, καλύτερο μέσο όρο, με 29,2 ppg, αλλά σε 76 παιχνίδια) κάνοντας έτσι franchise record για το Seattle. To ρεκόρ του Ellis κράτησε για 21 χρόνια, μέχρι το 2010 που ο Kevin Durant έβαλε 2.472 πόντους, σκοράροντας 30,1 ppg. O KD το ξανάσπασε το ρεκόρ το 2014, όταν με 32 ppg τελείωσε με 2.593 τη χρονιά και μένει να δούμε αν θα το σπάσει, ή πόσο κοντά θα φτάσει ο Westbrook τη σεζόν 2016-17. Στις 26 Ιανουαρίου 1988 έγινε ο πρώτος παίκτης με δύο four-point plays στο ίδιο παιχνίδι. Στις 9 Νοεμβρίου 1989, οι Bucks χρειάστηκαν πέντε παρατάσεις προκειμένου να κάμψουν τους Sonics με 155-154. Στο παιχνίδι αυτό ο Ellis αγωνίστηκε στα 69′ από τα 73′ που διήρκεσε ο αγώνας, σκοράροντας 53 πόντους και θέτοντας το ρεκόρ του ΝΒΑ για αγωνιστικά λεπτά σε ένα παιχνίδι. Ο αγώνας αυτός έδωσε και τη δεύτερη θέση της σχετικής λίστας, με τον Xavier McDaniel να χάνει το ρεκόρ για 1′! Ο Ellis έπαιξε σε άλλες τέσσερις ομάδες, κάνοντας ένα δεύτερο πέρασμα από το Seattle το 1997, πριν αποσυρθεί το 2000 έχοντας σκοράρει 1.719 τρίποντα στην καριέρα του. Την στιγμή που σταμάτησε το μπάσκετ μονάχα ο Reggie Miller είχε ευστοχήσει σε πιο πολλά τρίποντα από τον Ellis, που πλέον είναι 14ος στη σχετική λίστα, αλλά πέμπτος σε ποσοστό ευστοχίας πίσω από τα 7,25 στην Ιστορία της λίγκας. Ήταν επίσης ο πρώτος παίκτης που δεν λεγόταν Larry Bird που κέρδισε διαγωνισμό τριπόντων σε All-Star Game, κερδίζοντας το 1989 στο Houston.
• Στο Seattle o Ellis βρήκε τον Tom Chambers, τον μεγάλο λευκό που κυρίως έχει περάσει στην Ιστορία εξαιτίας του καρφώματος που έκανε πάνω από τον δύσμοιρο Mark Jackson όταν ήταν στο Phoenix, παρόλα αυτά στους Sonics έπαιξε σπουδαίο μπάσκετ για πέντε χρόνια, δίνοντας 20 πόντους κι 6,6 rebounds κατά μέσο όρο. Καλύτερη χρονιά του στους Sonics το 1987, όταν και είχε 23,3/6,6, κερδίζοντας παράλληλα το πρώτο του κάλεσμα σε All-Star Game, ένα All-Star που έλαβε χώρα στο Seattle. Παίζοντας μπροστά στο κοινό του, ο Chambers έβαλε 34 πόντους παίρνοντας το MVP του παιχνιδιού. Στο συγκεκριμένο τριήμερο, ο Michael Jordan κέρδισε τον πρώτο του διαγωνισμό καρφωμάτων.

Tom Chambers, Xavier McDaniel και Dale Ellis

• Στο draft του 1987 υπέπεσαν στο χειρότερο λάθος της ιστορίας τους, αφού πέτυχαν διάνα επιλέγοντας στο #5 τον Scottie Pippen, τον οποίο όμως έστειλαν στο Chicago για τον Αϊτινό Olden Polynice..
• Τέλος, κάνοντας ταυτόχρονα μια χρονολογική υπέρβαση, μια νοσταλγική ματιά στα “καλύτερα μας χρόνια” και μια επίκληση στην νεοελληνική γραφικότητα, δεν μπορούμε παρά να μην θυμηθούμε τους πρώην Sonics που πέρασαν από το ελληνικό πρωτάθλημα στην δεκαετία απόλυτης δόξας του (1988-1998), κάποιοι εκ των οποίων πέρασαν και κάποια από τα καλύτερα τους χρόνια στο Seattle. Συμμετείχαν σε διαγωνισμούς καρφωμάτων στο ΝΒΑ και στην Ελλάδα, κέρδισαν βραβεία “έκτου παίκτη”, στέφθηκαν Πρωταθλητές στο ΝΒΑ και στην Ελλάδα – ο ένας πιο cool από τον άλλον, πραγματικά:
  1. Brad Sellers (SuperSonics 1989-90/Άρης 1990-91)
  2. Ricky “Big Paper Daddy” Pierce (SuperSonics 1991-94/ΑΕΚ 1997-98)
  3. Eddie Johnson (SuperSonics 1990-93/Ολυμπιακός 1994-95)
  4. Xavier “X-Man” McDaniel (SuperSonics 1985-90/Ηρακλής 1995-96)
  5. Sam Vincent (SuperSonics 1987-88/Άρης 1993-94)
  6. Sedale “The Thief” Threatt (SuperSonics 1988-91/ΓΣ Λάρισα 1997-98)
  7. Terence Stansbury (SuperSonics 1986-87/ΑΕΚ 1997-98)
  8. Rod Higgins (SuperSonics 1984-85/Ολυμπιακός 1992-93)
  9. Danny Vranes (SuperSonics 1981-86/ΑΕΚ 1988-89)
  10. Aaron Williams (SuperSonics 1997-99/Αμπελόκηποι 1995-96)
  11. Antonio Harvey (SuperSonics 1996-97/Πανιώνιος 1997-98 & Ηράκλειο 1998-99)
  12. Alphonso Ford (SuperSonics 1993-94/Παπάγου 1996-97, Σπόρτινγκ 1998-99, Περιστέρι 1999-2001 & Ολυμπιακός 2001-02)
  13. Benoit “Big Ben” Benjamin (SuperSonics 1991-93/Περιστέρι 1997-98)

Honorable mention: Gary “The General” Grant (pick #15 στο draft του 1988, έγινε κατευθείαν ανταλλαγή στους Clippers και αγωνίστηκε στον Άρη το 1998-99 και στο Περιστέρι το 2001-02). #nostalgia #oldmen #bestyears

Το σημερινό κείμενο σταματάει στην κυκλωμένη ημερομηνία της 27ης Ιουνίου 1989. Τότε, στο draft που έγινε στη Νέα Υόρκη, με το pick #17 το Seattle, η αμερικάνικη πόλη της βροχής, επιλέγει τον “Reignman”, τον Shawn Kemp⁷⁾Ναι, οκ, δεν γράφεται το ίδιο, αλλά ήταν συχνό εσκεμμένο λογοπαίγνιο στα ’90s.

The following two tabs change content below.

• Bio
• Latest Posts

Kosmas Kapsalis

Τίμιος αιώνιος φοιτητής, θα ψάχνει κάθε ευκαιρία να γράψει σε άρθρα τις λέξεις Tracy και McGrady. Όταν δεν παρακολουθεί με νοσταλγία videos του πάλαι ποτέ superstar, τρομοκρατεί τα εργαστήρια χημείας της συμπρωτεύουσας. Φημολογείται ότι είναι εξαιρετικός post player, αλλά ακόμα δεν είχαμε την ευκαιρία να τον θαυμάσουμε. Σιγουράκι για τις άγριες ώρες, το NBA ήρθε σαν φυσικό αποτέλεσμα του τρόπου ζωής του.

Latest posts by Kosmas Kapsalis (see all)

• 2019-20 Previews: Phoenix Suns - October 20, 2019
• 2019-20 Previews: Philadelphia 76ers - October 20, 2019
• 2019-20 Previews: New York Knicks - October 18, 2019
• 2019-20 Previews: New Orleans Pelicans - October 18, 2019
• Τα Βραβεία της Χρονιάς όπως εσείς τα Ψηφίσατε - June 24, 2019