Τα Oscars έχουν την αίγλη, αλλά τα Βατόμουρα έχουν τη γλύκα. Έτσι, μετά το Roundtable με τα βραβεία της χρονιάς, ήταν επιβεβλημένο να βγάλουμε (δικαιολογημένη) χολή με τα κακώς κείμενα που είδαμε φέτος, σε όλους τους τομείς.
1. Ποιος παίκτης ήταν η απογοήτευση της χρονιάς;
Κοσμάς Καψάλης: Το πως έχει καταφέρει ο Chandler Parsons να κοροϊδέψει δυο φορές ισάριθμες ομάδες (και μάλιστα ομάδες που δεν κάνουν συχνά κλαρίνα) θα μου πάρει καιρό να το ξεπεράσω σαν άνθρωπος.
Μήτσος Μαυράκης: Ο Andre Drummond αντί να γίνει ο dominant ψηλός που όλοι περιμέναμε, μεταμορφώθηκε σε ένα νωθρό, άκακο, θηρίο που για να μην πάει στις βολές αποφεύγει τις επαφές με τους αντίπαλους ψηλούς όπως τα ζώα τη φωτιά. Όσο για την αμυντική του προσήλωση, ας πέσει το βίντεο:
Γιάννης Χάτσιος: Ο Emmanuel Mudiay μοιάζει με τη γυναίκα του πρωτομάστορα που πρέπει να θυσιαστεί στα θεμέλια για να χτιστεί με ασφάλεια το νέο οικοδόμημα των Nuggets. Ο παίκτης που προοριζόταν να οδηγήσει το Denver στη νέα του εποχή παρουσιάστηκε στάσιμος -αν όχι χειρότερος- σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού, είδε τα νούμερά του να παίρνουν την κατιούσα όσο προχωρούσε η σεζόν, και τελικά έπεσε εκτός rotation για χάρη των Jameer Nelson και Jamal Murray, όσο ο Nikola Jokic αναλάμβανε ουσιαστικά την οργάνωση του παιχνιδιού. Το χειρότερο για τον Κονγκολέζο PG είναι ότι το στυλ παιχνιδιού του δεν φαίνεται να κολλάει στο μπάσκετ του Malone και το καλοκαίρι θα είναι κρίσιμο για την περίπτωσή του.
Gus Χρυσοχού: Ειλικρινά ψάχνω να βρω χειρότερη περίπτωση από τον Parsons που πρόλαβε ο Κοσμάς και αδυνατώ. Δεν είναι απλά η απόδοσή του (η ποια;) αλλά και τα πόσα χρήματα δαπανήθηκαν για το συμβόλαιό του. Μια δεύτερη περίπτωση είναι ο Carmelo Anthony. Και επίσης εδώ δεν στέκομαι στην ατομική του απόδοση, αλλά στο γεγονός ότι με έναν πολύ καλύτερο πυρήνα παιχτών δίπλα του, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, δεν κατάφερε ούτε τώρα να γίνει ο ηγέτης που θα τραβήξει την ομάδα του στο παραπάνω βήμα. Ώρα να γίνει δεύτερο βιολί σε ομάδα τίτλου.
Πέτρος Καούνης: Το μόνο που θα θυμόμαστε από τον Chandler Parsons θα είναι το twitter account του, ο λογαριασμός του στο instagram και το παχυλό του συμβόλαιο. Και κάπου στο βάθος ο Cuban να χαμογελά, χαιρέκακα όπως πάντα.
Άρης Τόλιος: Φέτος μια από τις πιο «ήσυχες» narratives της σεζόν ήταν η εκδίκηση του Mark Cuban, που ανέφερε ο Καούνης. Και τον center που κυνηγούσε χρόνια πήρε (Noel) και ο Nowitzki δεν θα αποσυρθεί ακόμα και lottery pick θα έχει και «γεννούσαν ακόμα και τα κοκόρια του» (βλ. Barnes, Curry, Ferrell) και το κυριότερο: Chandler Parsons, που είπαν και οι προηγούμενοι. Οι κατάρες και το «μάτι» είναι σοβαρά πράματα παιδιά, μην τα γελάτε.
Σταύρος Μαρίνος: Οι περισσότερες από τις φετινές απογοητεύσεις ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενες και βασίζονταν σε μια ψευδαίσθηση αισιοδοξίας. Δηλαδή, ήξερες τι έπαιρνες κι εθελοτυφλούσες. Κάτι σαν την ψήφο στις εκλογές. Παραδείγματα: Parsons, Rondo, Mozgov, Noah, Crabbe, Turner (σε Noah, δεν αναφερόμαστε καν. Ήταν το ετήσιο δώρο των Knicks σε καμένο παίχτη). Το βραβείο θα το απονέμω στην ομάδα των Pistons ως σύνολο, και θα το σηκώσουν οι κύριοι αντιπρόσωποι, Andre Drummond και Reggie Jackson.
Νίκος Ραδικόπουλος: Κι αν είχα να πω κάτι πριν τον Σταύρο, φοβάμαι πως πλέον δεν έχει μείνει τίποτα να προσθέσω στη λίστα των ακραία απαράδεκτων της σεζόν. Parsons, Mudiay και το δίδυμο του Detroit ξεχωρίζουν από κάθε άποψη.
Δημήτρης Μαντζούκας: Ο Parsons μπορεί να χρησιμοποιήσει το διαρκείας που έχει στα νοσοκομεία όλης της Αμερικανικής επικράτειας ως δικαιολογία. Ο Mozgov θα έπρεπε να αποθεώνεται για το πόσο καλό ατζέντη έχει, όχι να μπαίνει στην συζήτηση για την απογοήτευση της χρονιάς. Για μένα είναι ξεκάθαρα ο Reggie Jackson, ο οποίος καλούμενος να πατήσει στην περσινή χρονιά και να εκτιναχτεί φέτος, απέτυχε σε τέτοιο βαθμό που οι Pistons ψάχνουν να απαλλαγούν από αυτόν όπως κι όπως.
Λουκάς Μοσχούλας: Δύο ακόμα ψηλοί που δεν αναφέρθηκαν ούτε από τον Σταύρο είναι οι Nikola Vucevic και Jalil Okafor. Ο ένας στο ναυάγιο του Orlando με πεσμένους αριθμούς σε πόντους (18,4 πέρσι και 14,6 φέτος) και ποσοστά (FG 51% πέρσι, 46,8% φέτος και FT 75,3% πέρσι, 66,9% φέτος) σε μια χρονιά που δεν είχε μεγάλο ανταγωνισμό και ο άλλος που απλά είναι φανερό ότι δεν ταιριάζει δίπλα στον Joel Embiid και αυτό του στοιχίζει σε χρόνο συμμετοχής.
2. Ποιος είναι ο προπονητής που κανονικά έπρεπε να φύγει χτες; Για να το φέρουμε στο Ελληνικό λεξιλόγιο, ποιος δεν θα πρέπει να κάνει παρέλαση στην “Φορθ οφ Τζουλάι”;
Γιάννης Χάτσιος: Με τις περισσότερες non-elite teams να έχουν προβεί την τελευταία διετία σε αλλαγές στην τεχνική ηγεσία τους δεν είναι και πάρα πολλές οι επιλογές για αλλαγή προπονητή. Επομένως θα ξεφύγω λίγο από το λεκτικό της ερώτησης και θα προτείνω μια ανταλλαγή προπονητών. Ο Mike Budenholzer σαφώς και δεν έχει δώσει δικαιώματα για απόλυση, αλλά νομίζω ότι έχει παρέλθει το peak του στην Atlanta, ενώ ο Alvin Gentry μάλλον έχει καεί για τους Pelicans. Η ευκαιρία; Ο Coach Bud χρησιμοποιεί το ακονιστήρι του για να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα από τους δυνάμει role players της New Orleans, ενώ μηχανεύεται μια επίθεση στημένη αλλά όχι εξαρτημένη από τους δίδυμους πύργους της, ενώ ο Alvin Gentry στήνει το up-tempo style που δεν του βγήκε στη Louisiana με οδηγό τον Dennis Schroder.
Gus Χρυσοχού: Θα επιλέξω τον Jeff Hornacek. Όχι γιατί επί της ουσίας δεν αξίζει μια ευκαιρία στους Knicks, αλλά γιατί έχει έναν άνθρωπο πάνω από το κεφάλι του που επισκιάζει και υπονομεύει τους πάντες. Αφού ο Phil Jackson δεν θέλει να είναι στο front office, ας κατέβει και πάλι στους πάγκους.
Πέτρος Καούνης: Stan Van Gundy κούρασες. Ναι, δεν έχεις τους κατάλληλους παίκτες για να παίξεις το μπάσκετ που θέλεις αλλά πλέον είναι αργά. Οι Jackson και Drummond είναι παίκτες πιο old school και από το Ρετιρέ τα μεσημέρια του καλοκαιριού. Harris και Morris δείχνουν πιο κουρασμένοι και από υπάλληλο του ΙΚΑ στις 10 το πρωί της Παρασκευής και η μόνη ελπίδα για το μέλλον είναι ο Stanley Johnson.
Άρης Τόλιος: Είναι πολύ δύσκολο να αποφασίσω, διότι το ΝΒΑ φέτος έχει πραγματικά πολλούς καλούς προπονητές και πραγματικά πολλά κακά front offices. Εξαιρετικέ κατά τα άλλα, Frank Vogel μου, όμως, ακόμα κι αν δεν ευθύνεσαι για την παραχώρηση Ibaka – Sabonis – Oladipo για ψίχουλα, για τον ερχομό των «μαύρων τρυπών» Ross και Green και για τα βασανιστήρια που υποβάλετε τον Vucevic, o Aaron Gordon δεν θα γίνει ποτέ τριάρι.
Σταύρος Μαρίνος: Όπως είχε πρόσφατα ανακοινώσει και το ESPN σε Coaching Power Rankings, δύσκολα δεν θα επέλεγα κάποιον εκ των Hoiberg (Bulls) ή Hornacek (Knicks). Με προτίμηση στον πρώτο διότι δεν δουλεύει σε περιπλανώμενο τσίρκο δεκαετιών.
Nίκος Ραδικόπουλος: To προηγούμενο καλοκαίρι μπήκαν στη λίγκα “μετά βαΐων και κλάδων” δύο κολεγιακοί προπονητές που περιμέναμε να μας δείξουν εξίσου φρέσκα πράγματα με τον Brad Stevens: ο Hoiberg στους Bulls και ο Donovan στην Oklahoma. Δύο σεζόν μετά και το “Hoiball” δεν το είδαμε ποτέ, ενδεχομένως λόγω του κακοστημένου ρόστερ που κάθε χρονιά παραλαμβάνει, ενώ ο Donovan μας έχει δείξει πως είναι προπονητής μόνο στην περσινή σειρά των playoffs με τους Spurs. Οι φετινές ομάδες τους ήταν αποκρουστικές. Από τη μία το “Hoiball” ακόμα αναζητείται, από έναν προπονητή που δύο σερί σεζόν δεν μπορεί να επιβληθεί στους αστέρες της ομάδας του ούτε για αστείο, ενώ “Το παίρνω αμπάριζα και βγαίνω” μπάσκετ της OKC είναι χειρότερο από αλάνα που μια ομάδα 12χρονων έχει κι έναν δίμετρο 18χρόνο και του δίνουν όλη την ώρα την μπάλα. Εξαιρετικός Westbrook, αλλά αυτό δεν είναι μπάσκετ, ένα ομαδικό οργανωμένο άθλημα, sorry.
Δημήτρης Μαντζούκας: Ο Hoiberg είχε να διαχειριστεί το πιο κακοστημένο χάος των τελευταίων χρόνων σε ολόκληρη την λίγκα, και τα πήγε καλά. Ο Hornacek είχε να διαχειριστεί το σύνηθες κακοστημένο χάος των Knicks και απέτυχε. Κερδίζει και τον τίτλο του χειρότερου προπονητή, μιας και ο Tyronn Lue παραμένει ερωτηματικό.
Λουκάς Μοσχούλας: Θα ήθελα απλά να διαφωνήσω με τον Νικόλα για τον Donovan, λέγοντας απλά ότι δεν μπορούμε να θεωρήσουμε βατόμουρο έναν προπονητή που έχει την ομάδα του έκτη με τέτοιο ρόστερ. Θα συμφωνήσω πως το στυλ είναι τελείως άναρχο, όμως με τα εργαλεία που είχε θεωρώ ότι ήταν το καλύτερο αποτέλεσμα που θα μπορούσε να δώσει. Είναι άλλωστε χρόνια στο κολεγιακό και μπορεί να φτιάξει ομάδα της μιας χρονιάς, όπως μοιάζουν οι Thunder.
3. Φέτος δεν είχαμε πολλά trades, μάλλον επειδή όλοι περιμένουν το καλοκαίρι. Ποια κίνηση όμως ήταν η χειρότερη;
Γιάννης Χάτσιος: Είναι υπερβολικά προφανής η απάντηση. Οι Chicago Bulls έδωσαν τον ιδανικό τρίτο ψηλό του NBA, τον καλύτερό τους σουτέρ και ένα pick δεύτερου γύρου για περίπου μισό rotational player σε μια κίνηση που εξακολουθώ να αδυνατώ να καταλάβω.
Gus Χρυσοχού: Τα περίπου $12.000.000 που αναμένεται να τσεπώσει ο Lance Stephenson από τους Pacers τα επόμενα τρία χρόνια. Και μπορεί το συμβόλαιο της σεζόν ’18-’19 να εξαρτάται από την Indiana, αλλά στην πιθανότητα και μόνο αναρωτιέσαι το γιατί.
Πέτρος Καούνης: Τα 48 μύρια που θα τσεπώσει ο Solomon Hill, για τα επόμενα τέσσερα χρόνια (2016-2020), για να συνεχίσει να πετάει τούβλα. Ο ορισμός του ”πεταμένα λεφτά”.
Σταύρος Μαρίνος: Από τα καλοκαιρινά συμβόλαια, πρόωρα θα μπορούσαμε να κράξουμε τα $ 70 εκ./4 χρόνια του Bazemore, τα $ 72 εκ./4 χρόνια του Luol Deng, τα $ 75 εκ./4 χρόνια του Allen Crabbe. Με την αύξηση του salary cap βέβαια, τα κακά συμβόλαια των παρελθόντων χρόνων θα μοιάζουν ελαφρύτερα. Επίσης πρόωρα να επισημάνουμε πως μετά το μεγάλο trade μεταξύ Kings-Pelicans, που ένωσε τους δυο μεγαλύτερους losing superstars του NBA (Cousins, Davis), οι Πελεκάνοι έχουν ρεκόρ 10-13.
Άρης Τόλιος: Τα λεφτά στον Crabbe ουσιαστικά θα κάψουν μελλοντικά μια από τις ομορφότερες τριάδες στη λίγκα (Lillard-McCollum-Nurkic) μέχρι να οδηγήσουν κάποιον σε μεταγραφή. Όσο για τον Hill, η Ιστορία δεν μπορεί να αποφασίσει αν ήταν κακός ως «ελαφρύ τεσσάρι» για να μην «κάψει» ένα -στα χαρτιά- πληρέστατο backcourt ή χειρότερος ως «βαρύ τριάρι» – ειλικρινά οι Pelicans έχουν τόσο βάρος από το “3” ως το “5” που σε λίγο θα αρχίσουν να κινούνται πλανήτες γύρω τους. Ότι κι αν διαλέξετε, μέσα θα πέσετε.
Νίκος Ραδικόπουλος: Όταν δίνεις τον παίκτη που σε αφήνει εκτός playoffs, αλλά και pick πρώτου γύρου μαζί, για να σε πετάξει έξω, μάλλον έχεις κάνει μαλακία, έτσι; Ε, αυτό έκαναν κι οι Nuggets με τον Nurkic στο Portland!
Κοσμάς Καψάλης: Μέχρι ο Buddy Hield να πάρει δυο MVP (κι ας μην είναι ομόφωνα), σπάσει ότι ρεκόρ για σουτ βρει διαθέσιμο και φέρει το πρωτάθλημα στην πρωτεύουσα της Καλιφόρνια(ς), οι Kings θα έχουν δώσει τον DeMarcus Cousins για ένα trade λίγο καλύτερο από εκείνο που χάρισε τον Gasol στους Lakers.
Λουκάς Μοσχούλας: Όταν έχεις πληθώρα παικτών στη θέση του power forward και δίνεις τον καλύτερο σου παίκτη νομίζω είναι μία κακή κίνηση. Ε, αυτό το πράγμα έκαναν στο Orlando, δίνοντας τον Serge Ibaka. Και αν υποθέσουμε ότι οι Raptors θα είναι μέσα στις τρεις καλύτερες ομάδες της Ανατολής για τα επόμενα χρόνια, τότε το pick πρώτου γύρου δεν φαίνεται και καλό αντάλλαγμα. Και δεν αναφέρομαι καν στον T. Ross.
4. Ποιος πρωτοετής απογοήτευσε στην πρώτη του χρονιά;
Γιάννης Χάτσιος: Σε μια αβυσσαλέα rookie class (ιδίως αν λάβουμε υπόψη το γεγονός πως οι δύο top rookies της σεζόν, Dario Saric και Joel Embiid χρονολογούνται στο draft του 2015) η επιλογή της απογοήτευσης μπορεί να φωτιστεί μόνο από το πρίσμα των προσδοκιών. O Kris Dunn στα 22 του υποτίθεται πως ήταν έτοιμος να έχει άμεσο αντίκτυπο στις τύχες των Minnesota Timberwolves και ο σχολιασμός έλεγε πως ο Ricky Rubio είναι αναλώσιμος παρουσία του Dunn, τον οποίο ακόμα και οι draft mates του ανακήρυξαν τον πιο έτοιμο να αποδώσει στο NBA. Τέσσερις πόντους, δύο assists και δύο rebounds ανά αγώνα μετά, το καλοκαίρι προβλέπεται ιδρωμένο για τον rookie των Timberwolves.
Gus Χρυσοχού: Τα “φώτα” έπεσαν σε δύο περιπτώσεις. Τόσο σε εκείνη του Kris Dunn που περιγράφει παραπάνω ο Γιάννης, όσο και σε εκείνη του Brandon Ingram. Kαι αν στην περίπτωση Dunn εμπεριέχεται ένα τύπου grooming από πλευράς Thibodeau, εκείνη του Ingram δεν δικαίωσε σε τίποτα τα όσα τον συνόδευαν από το κολέγιο. Kαι μιας και μιλάμε για δύο top-5 επιλογές, η απογοήτευση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη.
Πέτρος Καούνης: Οι προσδοκίες για τον Ingram, οι οποίες μεγάλωσαν μετά την απουσία για όλη τη season του Simmons, ήταν από την αρχή τεράστιες. Αυτό που είδαμε τελικά δεν πλησίασε ούτε στη μέση αυτού που περιμέναμε. Σίγουρα έχουμε πολλά να δούμε ακόμα από τον συγκεκριμένο παίκτη αλλά η πρώτη εικόνα ήταν απογοητευτική.
Άρης Τόλιος: Buddy Hield. Τον είχα ψηφίσει κιόλας ο βλαξ στην preseason για “rookie της χρονιάς”. Σαν να μην υπήρχε η φετινή χρονιά -τουλάχιστον ο Dunn ζωντάνεψε κάπως στο τέλος.
Δημήτρης Μαντζούκας: Δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης. Ο Ιngram είναι ο δεύτερος πιο μικρός ηλικιακά παίκτης του ΝΒΑ και ήταν γνωστό ότι θέλει χρόνο και παραστάσεις για να εξελιχθεί. Ο Dunn στα 23 του ήταν θεωρητικά έτοιμος για θέση βασικού και κεντρικό ρόλο, και κατέληξε να παίζει δεκάλεπτα, πολύ φοβισμένος στην επίθεση για να παίρνει προσπάθειες. Προφανώς αν προπονητής δεν ήταν ο Thibbodeau τα πράγματα θα ήταν καλύτερα, αλλά η απογοήτευση είναι τεράστια.
Nίκος Ραδικόπουλος: Επαυξάνω κάθε επιχείρημα του Μαντζού για Ingram και Dunn.
5. Ψάχνουμε όλοι το βραβείο για το καλύτερο front office. Ποιος όμως πρέπει να πάρει το βραβείο για το όπως βάφτισε ο Μήτσος “back office”;
Κοσμάς Καψάλης: Orlando Magic φορ δε γουιν. Μέσα σε λίγους μήνες, έδωσαν ένα τσουβάλι λεφτά στον Biyombo, για να τον βάλουν μαζί με τον Vucevic, έδωσαν Oladipo και Sabonis στους Thunder για τον Ibaka του οποίου το συμβόλαιο έληγε και τον οποίο πριν τελειώσει η χρονιά έστειλαν στο Toronto για τον Terrence Ross και το αδιάφορο pick των Καναδών. Και πριν λίγες μέρες ανέβασαν στο twitter -μάλλον- τον καλοκαιρινό σχεδιασμό τους, προς τέρψη και χλεύη όλων. Κι αυτά σε λιγότερο από 12 μήνες, δεν συζητάμε για τα προηγούμενα εγκλήματα. Και εις ανώτερα παιδιά.
Μήτσος Μαυράκης: O Phil Jackson θα έπρεπε να είναι μόνο και μόνο επειδή θυσίασε τον ιδανικό παρτενέρ του Porzingis στην frontcourt, τον Robin Lopez, για να φέρει τον Rose στον “Μεγάλο Μήλο”, ενώ εκκρεμούσε η δίκη του, αλλά και για το τετραετές(!) κλειστό(!!) συμβόλαιο στον Noah. Μες την σεζόν κατάφερε να καταβαραθρώσει την ανταλλακτική αξία του Carmelo με όλη αυτή την παθητικο-επιθετική του συμπεριφορά. Αλλά η κορωνίδα των επιτευγμάτων του είναι πως προτίμησε να διδάξει την Τριγωνική Επίθεση στους παίκτες του αντί να πάει να παρακολουθήσει το τουρνούα του NCAA που λάμβανε χώρα την ίδια στιγμή στη Νέα Υόρκη.
Γιάννης Χάτσιος: Μη έχοντας πολλά να πω και χωρίς καμία διάθεση να ξετυλίξω το κουβάρι της οικογένειας Buss, του Mitch Kupchak και όποιου άλλου ασχολείται, θα πω για το front office των Los Angeles Lakers. Άλφα, γιατί μου έφαγε ο Μαυράκης τον Phil Jackson, βήτα, επειδή έδωσαν συμβόλαια ιλιγγιώδους αξίας σε Luol Deng (sub 40% from the field, shut down στο 60ο παιχνίδι της σεζόν) και Timofey Mozgov (never good to begin with, shut down ακόμα νωρίτερα) και γάμα, επειδή κατάφεραν εν έτει 2017 να φέρουν σαν αντάλλαγμα σε trade τα δικαιώματα του Brad Newley.
Gus Χρυσοχού: Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω τι διάολο θέλουν να κάνουν στους Bulls. Πήραν προπονητή που θέλει συνεχή κίνηση της μπάλας και καλούς σουτέρ -κυρίως- από τις γωνίες. Στις δύο αυτές χρονιές το Chicago είχε ενάμιση σουτέρ (McDermott-Mirotic / όχι ο Butler ΔΕΝ είναι σουτέρ) και στο trade deadline έδωσαν τον McDermott. Το συνονθύλευμα της περιφέρειας με Rondo, Butler και Wade κάνει την όλη εικόνα ακόμα πιο τραγική. Μην απορείτε που είστε στα όρια των playoffs.
Πέτρος Καούνης: Η φετινή εικόνα των Knicks ήταν η πιο απογοητευτική στην ιστορία τους. Όχι μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι, αλλά και σε ότι συνέβαινε στα πέριξ της ομάδας. Τι να πρωτοπιάσει κανείς; Τη σύλληψη του Oakley; Τις φήμες που δημιούργησε ο Melo πως φεύγει, μήπως και τον δώσουν πουθενά στο trade deadline; Τις δηλώσεις του Zen Master για τον Melo και την εμμονή του στην τριγωνική επίθεση; Το μόνο Τρίγωνο που είδαμε στο Madison Square Garden φέτος, ήταν αυτό των Βερμούδων.
Άρης Τόλιος: Point σε όλα όσα είπατε παιδιά, αλλά ειλικρινά φέτος μούντζωσα το front office των Suns. Το shutdown στον Eric Bledsoe παραλίγο να με σκοτώσει «fantasyακά» στις 16 Μαρτίου. Αλλά αυτό στον Brandon Knight ήταν απαράδεκτο. Αφότου «έκλεισαν» για τη σεζόν τον Bledsoe, απευθύνθηκαν στον παροπλισμένο Knight να αγωνιστεί, μετά από αμέτρητα DNP που του είχαν φορτώσει. Ό,τι ενστάσεις κι αν έχει κάποιος για τον παίκτη (και μιλάμε για υπερτιμημένο μεν, παίκτη που προέρχεται από την career-high 19,6 ppg περυσινή σεζόν δε), οι Suns ευθύνονται απόλυτα για το θάψιμο του στην σημαντικότερη φάση της καριέρας του – πραγματικά, πολύ κακή διαχείριση υλικού. Στο κάτω-κάτω, ο Knight δεν φταίει σε κάτι – αντιθέτως, εύλογα ζητούσε μεταγραφή, αφού προοριζόταν για αλλαγή των διαστημικών φέτος Booker και Bledsoe.
Σταύρος Μαρίνος: Όπως η φιγούρα στο σήμα του NBA, είναι βασισμένη στον Jerry West, αντιστοίχως κάποια βραβεία θα πρέπει να έχουν συγκεκριμένο όνομα, όπως για παράδειγμα το Larry O’Brien τρόπαιο του πρωταθλητή. Έτσι θα έπρεπε να υπάρχει το LeBron James Award (MVP), το Jamal Crawford Award (6th player), το Gregg Popovich Award (Coach) και το New York Knicks Award (Worst Front Office).
Δημήτρης Μαντζούκας: Ο Rob Hennigan κάποτε αποτελούσε αδυναμία μου. Κάποτε πίστευα πως καταλάβαινα τι ήθελε να κάνει. Σε κάποιο σημείο το έχασα, αλλά φανταζόμουν ότι κάτι είχε στο μυαλό του. Πλέον απλά διασκεδάζω με τις εμπνεύσεις του, και το μόνο πράγμα για το οποίο δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κάποιος είναι ότι δεν μας δίνει υλικό για αναλύσεις και θεωρίες.
Λουκάς Μοσχούλας: Εντάξει όλοι αγαπάμε τον φίλο μας τον Σταύρο που ήταν και ο άνθρωπος που μας ένωσε, αλλά κακή κουβέντα για τον κύριο Divac δεν είδα να πει κανένας. Ο τύπος παραδέχτηκε ότι είχε καλύτερη πρόταση για τον Cousins την ίδια μέρα που τον έδωσε. Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσα να σας πω τρεις λέξεις για να καταλάβετε, Παπαγιάννης στο 13.
Νίκος Ραδικόπουλος: Η αλήθεια είναι πως και εδώ δεν έχω να προσφέρω κάτι πέρα των προαναφερθέντων. Τα front offices των Magic, Bulls και Knicks καταστρέφουν τους οργανισμούς τους με χειρότερο τρόπο από ό,τι ο Καούνης τις ομάδες του στο fantasy…
