Ball Hog’s NBA Weekly Report S05E08: “The Arrival”

Posted on Nov 13 2018 - 12:11pm by The Ball Hog
Categorized as
1088
Tagged as
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Δύο αφίξεις και μια (soon-to-be-announced) αποχώρηση στο κύριο μενού του σημερινού Weekly Report του Ball Hog, μαζί με μια σειρά από σφηνάκια για όλα τα γούστα να το συνοδεύουν. 

Στο σερβίρισμά του για εσάς, σε ρόλο μετρ ο Νίκος Ραδικόπουλος, με άξιους συμπαραστάτες τους Κοσμά Καψάλη, Λουκά Μοσχούλα, Γιάννη Χάτσιο και Gus Χρυσοχού.

The Arrival I – The Bucks

Υπάρχει ένας μόνιμος αστερίσκος στις επιτυχίες των ομάδων της ανατολικής όχθης. Ένας αστερίσκος στο κόκκινο χρώμα που παραδοσιακά αντιπροσωπεύει τη Δύση. Καλές οι νίκες και τα σερί, όμως, ναι, τι θα έκαναν αν έπαιζαν με τους καλύτερους της απέναντι πλευράς. Κι αν ο LeBron James είχε βγάλει τις ομάδες του από αυτό το τριπάκι, η απουσία του πλέον από την περιφέρεια και η ανάδειξη νέων δυνάμεων, ξαναφέρνει στο προσκήνιο το ίδιο ερώτημα: “Η κορυφή της Ανατολής είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτή της Δύσης;”

Στο πλαίσιο αυτού του ερωτήματος, οι Milwaukee Bucks ταξίδεψαν δυτικά για ένα κολασμένο road trip πέντε ημερών, στο οποίο, μεταξύ άλλων, θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν τις – μέχρι τώρα – δύο καλύτερες ομάδες της Δύσης, και κατά συνέπεια, ίσως, του NBA. Δύο μέρες μετά την ήττα από τους Blazers οι Bucks του Budenholzer διέλυσαν τους Warriors, μετατρέποντας την τελευταία περίοδο σε τυπική διαδικασία, με τον Eric Bledsoe και τον Γιάννη να καταφέρουν χτυπήματα στους Warriors με τρόπο που ελάχιστοι έχουν καταφέρει τα τελευταία χρόνια. Πραγματικά, οι Πρωταθλητές έμοιαζαν να μην μπορούν να αντιμετωπίσουν τον συνδυασμό δύναμης και ταχύτητας των Bucks, όπως αυτές προσωποποιήθηκαν κυρίως στους δύο αυτούς παίκτες. Θα πρέπει να ταξιδέψουμε δυόμισι χρόνια πίσω, ως τη ραψωδία των 51 πόντων του Damian Lillard στον απόηχο της απουσίας του από το τότε all-star game για να βρούμε παιχνίδι που οι Warriors βρέθηκαν τόσο ανυπεράσπιστοι αμυντικά.

Τρεις ημέρες μετά, και λιγότερο από 24 ώρες ύστερα από μια οριακή ήττα στην παράταση στην έδρα των Clippers, οι Nuggets αποτέλεσαν το επόμενο θύμα της αρμάδας του Budenholzer, που με πρωτοπαλίκαρο τον Brook Lopez με 8/13 τρίποντα του ίδιου και 17/34 συνολικά, αποδείχτηκαν too hot too handle για την άμυνα του Denver. Κι έτσι τους βλέπουμε να φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις της Λίγκας, και, ακόμα κι αν αυτό μοιάζει απίθανο, να έχουν και περιθώρια βελτίωσης. Ο Bledsoe παραμένει ασταθής κι ο Γιάννης, παρά τα αδιανόητά του νούμερα, φαίνεται ακόμα πιο άσφαιρος στα jumpshots (για να μη μιλήσουμε ειδικότερα για το 8% στα τρίποντα ως τώρα) και υποπίπτει σε λάθη με συχνότητα Russell Westbrook, καθώς οι άμυνες έχουν αποφασίσει ότι ο μόνος τρόπος να τον σταματήσουν όταν πάει προς το καλάθι, είναι προσπαθώντας να εκμαιεύσουν ένα επιθετικό φάουλ. Ωστόσο, ούτε ο ίδιος, ούτε ο Budenholzer μασάνε. Η καθοδήγηση του προς τα εκεί αποτελεί μια χορογραφία για τις άμυνες και απαιτεί αφοσίωση και από δεύτερο ή ακόμα και τρίτο παίκτη. Τα αυξημένα λάθη του Γιάννη υπερκαλύπτονται από τα ελεύθερα σουτ των συμπαικτών του και την ευκολότερη κυκλοφορία που δημιουργεί το κλείσιμο της άμυνας προς τα μέσα για χάρη του. Ο Γιάννης είναι -κατά κάποιον τρόπο- ο anti-Curry. Εκεί που ο Steph παραμορφώνει την άμυνα, γιατί αναγκάζει δύο παίκτες να ασχολούνται μαζί του από τα οχτώμιση μέτρα, ο Αντετοκούνμπο δημιουργεί ευκαιρίες και διευκολύνει την κυκλοφορία ακριβώς επειδή χρειάζεται ανά πάσα στιγμή λαός στην αντίπαλη ρακέτα σε ετοιμότητα για τις κάθετες εφορμήσεις τους.

Επιπλέον, ο Mike Budenholzer, εκμεταλλευόμενος για άλλη μια φορά την μαγική του ικανότητα να διαμορφώνει και να παίρνει το 100% από τους ρολίστες του, έχει καταλήξει σε ένα ασύλληπτα ισορροπημένο rotation 10 παικτών, εκ των οποίων ουδείς περισσεύει και όλοι σουτάρουν δύο ή περισσότερα τρίποντα ανά αγώνα. Οι starters του παίζουν από τα 27′ του Brook Lopez [των 10 (!!) προσπαθειών για τρεις πόντους ανά 36 λεπτά] ως τα 32′ και κάτι του Αντετοκούνμπο, και σκοράρουν όλοι 13+ πόντους, ενώ ο πάγκος του ξεκινάει από τα 23′ του πασπαρτού Ilyasova για να καταλήξει στα 14′ του John Henson (που έχει ως τώρα 38% από το τρίποντο). Έχει εμπιστευτεί την καύλα του DiVincenzo και έχει ξεκλειδώσει την αστείρευτη αθλητικότητα του Pat Connaughton, που παίζει σαν καμουφλαρισμένος x-man, μετρώντας, παρότι κάτω από δύο μέτρα, ήδη επτά blocks και αποτρέποντας αρκετές προσπάθειες πηδώντας σαν το κατσίκι για να κάνει contest σε κάθε πιθανό περιφερειακό σουτ.

Κοντολογίς; Οι Bucks πλέον υπογράφουν πως έχουν ξεπεράσει το στάδιο της χαριτωμένης ελπιδοφόρας ομάδας. Είναι ήδη εδώ, ισότιμα ως contender, και έχουν μπροστά τους ένα εξάμηνο για να δουν πως θα είναι το ίδιο αποτελεσματικοί και σε συνθήκες Playoffs, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όπως είπε και ο ίδιος ο Γιάννης ερωτηθείς μετά τη νίκη επί των Warriors: “We’ve arrived“.

The Arrival II – The Golden Boy

Η φάση του βλέπετε παραπάνω, με τον DeAndre Jordan να κατεβάζει επιδεικτικά πάνω από το κεφάλι του Luka Doncic το αμυντικό rebound για την ομάδα του, με τον Mark Cuban να βρίσκεται μόλις λίγα μέτρα μακριά, είναι αυτή που άναψε φωτιές στην ομάδα των Mavericks,. Όμως η σπίθα υπήρχε στα αποδυτήρια της ομάδας, καθώς πολλοί Αμερικανοί δημοσιογράφοι αναφέρουν ότι οι βετεράνοι της ομάδας του Texas δεν βλέπουν με καλό μάτι την αυτοπεποίθηση που έχει ο Luca Doncic. Όπως επίσης και ότι ο Dennis Smith, ενώ είναι φανερή η διαφορά ποιότητας με τον Σλοβένο guard, θέλει να δείχνει ότι είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτόν και να ζητά την ίδια αντιμετώπιση.

Όλα αυτά θα πρέπει να τα σταματήσει ο coach Carlisle ο οποίος σίγουρα ξέρει, όπως και όλος ο οργανισμός, ότι ο Luka είναι το μέλλον της ομάδας. Και για αυτό θα πρέπει να τον προστατεύσει από οποιαδήποτε “επίθεση” δέχεται. Μην ξεχνάμε ότι ο Doncic δεν είναι Nowitzki, δεν έγινε draft δηλαδή από ομάδα της δεύτερης κατηγορίας της χώρας του, αλλά είναι ένας παίκτης που έχει πάει στο NBA όντας το πρώτο βιολί στην Real. Την Real που κατέκτησε την Euroleague με αυτόν ως τον καλύτερο παίχτη κανονικής διάρκειας και F4, αλλά και την Εθνική Σλοβενίας, με την οποία κατέκτησε το χρυσό στο Eurobasket. Αυτό δείχνει πόσο λογική είναι η αυτοπεποίθηση που έχει και ο τρόπος που αντιμετωπίζει τους επαγγελματίες αθλητές, δείχνοντάς τους ότι μπορεί και θέλει να τους κερδίσει άμεσα. Αυτή είναι και η βασική του διαφορά με τους παίκτες που βρίσκονται στον πρώτο ή δεύτερο χρόνο και έχουν έρθει από το κολέγιο.

https://twitter.com/bobbykaralla/status/1061471832564527109

Η αυτοπεποίθηση αυτή φαίνεται και από τον τρόπο που χειρίζεται τα media, ότι δείχνει να καταλαβαίνει ότι είναι το next big thing του συλλόγου. Γενικά ο Doncic δείχνει διαρκώς πως είναι ένας γεννημένος star.

Από την άλλη, όμως, είναι δύσκολο να μπορέσεις να κερδίσεις έτσι εύκολα τον σεβασμό ανθρώπων που παίζουν για χρόνια σε μία Λίγκα και έχουν αποδείξει πως αξίζουν, παίχτες, δηλαδή, όπως οι Jordan και Matthews. Θα πρέπει και σε αυτό το επίπεδο να τον κατακτήσει. Και δεν λέμε ότι δεν θα τα καταφέρει, απλά ίσως χρειαστεί λίγο χρόνο παραπάνω. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ο Dirk, ο κορυφαίος Ευρωπαίος όλων των εποχών -τουλάχιστον σε επίπεδο ΝΒΑ-, δεν ήταν ο παικταράς που ξέρουμε από την πρώτη του χρονιά.

Οπότε η αλήθεια κρύβεται κάπου στη μέση. Από τη μία μεριά ο Doncic δεν είναι δυνατόν να μπαίνει στην ίδια ζυγαριά με τον Dennis Smith Jr., και να μην είναι ήδη ξεκάθαρο ποιος είναι ο νέος ηγέτης της ομάδας, και από την άλλη, το γεγονός πως για να γίνεις ηγέτης θα πρέπει να κερδίσεις σεβασμό μέσα από το παιχνίδι, και αυτό χρειάζεται έναν κάποιο χρόνο.

The Departure

Η λήξη ενός διαφαινόμενου εξ αρχής ως προβληματικού γάμου φαίνεται πια πως είναι θέμα ημερών (ή και ωρών) και αναφερόμαστε -δυστυχώς- στον Carmelo Anthony και την παρουσία του στους Rockets. Στο ματς κόντρα στους Thunder στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας είχε μάλλον την καλύτερη συνεισφορά του για τους Thunder, όντας όμως πλέον παίχτης της αντίπαλης ομάδας (έχοντας μόλις 1/11), ενώ από την απουσία του στην ήττα των Rockets από τους Spurs, και παρότι ήταν δηλωμένος ως “άρρωστος”, ο Wojnarowski έβγαλε την είδηση πως υπάρχουν συζητήσεις μεταξύ του παίχτη και της ομάδας αναφορικά με τον ρόλο του πρώτου. Στις δηλώσεις του μετά τον συγκεκριμένο αγώνα δε, ο coach D’Antony μάλλον ήταν πιο αποκαλυπτικός από όσο οι λέξεις του θα ήθελαν να αφήσουν να φανεί:

“Yeah, that’s … I’m sure you can address that with Daryl. I’m trying to win a game. You need to talk to Daryl. On that one, I have no answer for you right now.”

Ενώ αναφορικά με τον ρόλο του Melo στην ομάδα απάντησε: “What he’s been doing is backing up the 4.”¨. Μάλιστα…

Το απόγευμα της Κυριακής, ωστόσο, η κατάσταση φάνηκε να είναι αρκετά πιο ξεκάθαρη, σύμφωνα με τον Stein:

Kαι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ακούγεται παράλογο. Η παρουσία του Melo (και) στους Rockets ήταν κακή.
Σοβαρά κακή.

Και δυστυχώς για τον 10 φορές All Star παίχτη, αυτή θα είναι η δεύτερη απομάκρυνσή του με σπάσιμο συμβολαίου μέσα σε τέσσερις μήνες (μετά και τους Hawks), καθώς και η άδοξη φυγή του από τέταρτη ομάδα (Knicks, Thunder, Hawks, Rockets) μέσα σε 16.

Κατ’εμάς υπάρχει ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο που λες “καλά ήταν ως εδώ” για λόγους αξιοπρέπειας. Ή (από)δέχεσαι το πεπερασμένο πλέον των δυνατοτήτων σου και αναζητάς έναν εντελώς διαφορετικό (συγκεκριμένο και περιορισμένο) ρόλο. Κάθε τι άλλο, είναι κρίμα for all the great years που προηγήθηκαν.

Μένοντας για λίγο ακόμα στους Rockets, να πούμε πως εντυπωσιαστήκαμε με την άμυνα του Harden πάνω στον DeRozan. Σε μία σειρά από isos του τελευταίου, η άμυνα του Harden ήταν τόσο καλή που τα σουτ του DeMar κατέληγαν airballs!

https://twitter.com/TheRenderNBA/status/1061449091593461765

Τέλος, στην κυριακάτική τους νίκη κόντρα στους Pacers είχαν 76 πόντους στο ημίχρονο, έχοντας 14/22 τρίποντα ως τότε. Και αυτό το γεγονός είναι άξιο αναφοράς γιατί τα προηγούμενα δύο παιχνίδια κόντρα σε Thunder και Spurs τα είχαν χάσει σκοράροντας μόλις 80 και 89 αντίστοιχα στο 48λεπτο. Μένει να δούμε αν αυτό το “ξεμπούκωμα” της επίθεσης είναι η επιστροφή στα περσινά δεδομένα ή τυχαίο γεγονός, ανάλογο ωστόσο του επιθετικού ταλέντου της ομάδας.

GM of the Year no matter what?

Η ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ στη Λίγκα είναι ως τώρα οι Toronto Raptors. Και αν σε κάθε weekly βρίσκουμε μια ιστορία ή ένα σφηνάκι να τους αφιερώσουμε, σε κάθε επόμενο επανερχόμαστε μιας και δεν είναι λίγα αυτά που θαυμάζουμε σε αυτούς. Σήμερα, όμως, θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας τον θαυμασμό μας για την εξαιρετική δουλειά του GM της ομάδας Masai Ujiri. Kαι ενώ ο γράφων (ο Νίκος εν προκειμένω) είχε εκφράσει από το previews τους κάποιες αμφιβολίες για τον σχεδιασμό, την αλλαγή στρατηγικής ουσιαστικά σε σχέση με πέρσι και την πρόσληψη του άπειρου σε NBA first coach experience Nick Nurse για να πείσει τον Kawhi με το αγωνιστικό του πλάνο να παραμείνει στον Καναδά, κάθε παράσταση της ομάδας αποτελεί μία, όχι απλά απόδειξη, αλλά επίδειξη για το αντίθετο. Οι Raptors έχουν κερδίσει το ένα τέταρτο των παιχνιδιών τους με τον Kawhi απόντα. Και όχι εύκολα παιχνίδια. Τους Jazz στη Utah σε δεύτερη μέρα σε back2back για παράδειγμα. Διαθέτουν βάθος απύθμενο, μα και κορμιά για κάθε αποστολή. Το draftάρισμα των Siakam και Anunoby στα βάθη του πρώτου γύρου του draft, η επιλογή του VanFleet για back up του Lowry, ενώ είχε φύγει undtrafted. Η δυνητική τριάδα Kawhi, Anunoby, Siakam στην frontcourt στα Playoffs, που μπορεί να δαγκώσει το λαρύγγι οποιασδήποτε ομάδας. Κοιτάει κανείς τον πάγκο τους και στο βάθος αυτού βλέπεις παίχτες όπως ο C.J. Miles, o Norman Powell και ο Delon Wright και γουρλώνουν τα μάτια σου. Η δε απόδοσή τους και στις δύο πλευρές του παρκέ, τους κάνει μία από τις πιο απολαυστικές ομάδες να βλέπει κανείς.

Ακόμα και αν ο Kawhi αποφασίσει να μην μείνει και πέρα της τρέχουσας σεζόν στο Toronto, τα πράγματα δεν θα θυμίζουν καθόλου το φετινό Cleveland μετά την φυγή LeBron. Οι Raptors είναι χτισμένοι σε πολύ στέρεες βάσεις και θα συνεχίσουν να πρωταγωνιστούν, no matter what. Αν, όμως, από την άλλη, αποφασίσει να παραμείνει, τότε..;

Σφηνάκια

1/ Αναφερθήκαμε ανωτέρω στην άφιξη των Bucks στην elite της Λίγκας. Ε, ας παραθέσουμε ένα ακόμα εντυπωσιακό στατιστικό της ως τώρα πορείας τους:

2/ O Stephen Curry είχε την Πέμπτη στον αγώνα που αναφέραμε και παραπάνω κόντρα στους Bucks 0/4 από το τρίποντο. Και αυτός ήταν ο 33ος αγώνας του (από τους αγώνες που έχει αγωνιστεί τουλάχιστον 20 λεπτά) που δεν σκόραρε ούτε μία φορά πίσω από τα 7,25.

Τα σχετικά στατιστικά του είναι γενικά τόσο εντυπωσιακά όσο φαντάζεστε. Συγκεκριμένα, στους 715 που έχει αγωνιστεί πάνω από 20 λεπτά ο Curry έχει:

0 τρίποντα: 33 αγώνες
1 τρίποντο: 99 αγώνες
2 τρίποντα: 127 αγώνες
3 τρίποντα: 132 αγώνες
4 τρίποντα: 96 αγώνες
5 τρίποντα: 94 αγώνες
6 τρίποντα: 58 αγώνες
7 τρίποντα: 36 αγώνες
8 τρίποντα: 22 αγώνες
9 τρίποντα: 8 αγώνες
10 τρίποντα: 4 αγώνες
11 τρίποντα: 4 αγώνες
12 τρίποντα: 1 αγώνας
13 τρίποντα: 1 αγώνας

3/ Markelle, ήρθε “ο Σερίφης” στην ομάδα. You’d better get your shit together sooner, rather than later bro…

Γιατί μία αυτό το δοκάρι,

μία ό,τι διάλο συμβαίνει στο κεφάλι σου εδώ πέρα

https://twitter.com/TheRenderNBA/status/1061500405224538113

δεν σε βλέπω πολύ καλά…

4/ “Ιs it the shoes?”, “Is it the City?”, “Is it the stadium?”

5/ Συνεχίζοντας -εμμέσως- την αναφορά στην άμυνα των Rockets, φαίνεται πως ούτε ο Ariza θα μπορούσε να τους σώσει ιδιαίτερα φέτος.

Και ενώ για τους Suns τα πράγματα είναι σε διαρκή έκλειψη, δηλαδή μαύρα, κατάμαυρα, μιας και έχουν αρνητική διαφορά -12,9 πόντων ανά 100 κατοχές συνολικά, μοναδική ακτίδα ελπίδας πως στην συνύπαρξη των Deandre Ayton and Mikal Bridges η εικόνα βελτιώνεται δραστικότατα στο +0,6 πόνους ανά 100 κατοχές.

6/ Οι εξαιρετικοί ως τώρα Clippers έχουν τρεις παίχτες με μέσο όρο πάνω από 19 πόντους ως τώρα, τους Tobias Harris, Danilo Gallinari και Lou Williams. Οι Warriors είναι η μόνη άλλη ομάδα με αντίστοιχη τριάδα. Αν, ωστόσο, στην εξίσωση βάλουμε και την παράμετρο “να έχουν TS% πάνω από 57% ο καθένας, τότε η τριάδα των Clips μένει μόνη της.

7/ Οι αναπληρωματικοί των εξαιρετικών ως τώρα Blazers, Nik Stauskas, Seth Curry και Zach Collins, έχουν ως τώρα αθροιστικά το εξαιρετικό 45/106, ήτοι 42,5%, από το τρίποντο. Εύγε τους!

8/ Στο ματς των Knicks κόντρα στους Magic την Κυριακή ο Mitchell Robinson είχε εννέα blocks σε 22 αγωνιστικά λεπτά. Τα εννέα του blocks ήταν περισσότερα από τους πόντους κάθε βασικού της ομάδας της Νέας Υόρκης. Το γεγονός αυτό δεν πρέπει να έχει ξανασυμβεί, όχι στο NBΑ, αλλά ούτε σε ανοιχτά γηπεδάκια μπάσκετ.

9/ Η ευχάριστη έκπληξη της περσινής σεζόν ήταν αναντίρρητα ο Jason Tatum (παρέα με τον Donovan Mitchell). Kαι αν σε κάτι διακρίθηκε και εξέπληξε ο Tatum ήταν η ωριμότητα του παιχνιδιού του για rookie και το εξαιρετικό τόσο shot selection του, όσο και το ποσοστό του σε αυτά τα σουτ. Ωστόσο, ένας εντελώς διαφορετικός Tatum έχει εμφανιστεί φέτος στα παρκέ του NBA, ένας Tatum που παίρνει πλέον 38% των σουτ του από το midrange, πολύ παραπάνω από το 27% αυτών της προηγούμενης σεζόν. Και το ακόμα προβληματικότερο είναι πως έχει μόλις 26% ευστοχία σε αυτά.

Κρίσιμη σημείωση: το καλοκαίρι ο Tatum προπονήθηκε με τον Kobe. Η συμβουλή του τελευταίου στον πρώτο: “Shot every time“.

Συμπέρασμα: δεν μπορεί κανείς να μην σκεφτεί κακοπροαίρετα και να μην περάσει από το μυαλό του πως ο Kobe λειτούργησε σαν πράκτορας των Lakers για να περιορίσει το κακό που όλοι οι Lakers fans έβλεπαν να έρχεται!

10/ Για τους Celtics που (πριν τον αγώνα με τους Blazers) είχαν εννέα παίχτες να έχουν αγωνιστεί τουλάχιστον 100 λεπτά. Ανάμεσα σε αυτούς, λοιπόν, οι Jayson Tatum και Jaylen Brown είναι ο 8ος και 9ος αντίστοιχα σεBox Plus-Minus, με τον μεν Tatum να είναι κάτω από τον μέσο όρο της ομάδας και τον δε Brown κάτω ακόμα και από τη συνεισφορά του αναπληρωματικού του (αρνητικό VORP -Value Over Replacement Player).

11/ Kάπως έτσι, όμως, οι Lakers έχουν ακριβώς το ίδιο ρεκόρ με τους Celtics, μετά από 13 παιχνίδι, αμφότεροι στο 7-6.

12/ Και αν για τους Celtics όλοι θεωρούμε δεδομένο πως “θα στρώσουν” αργά ή γρήγορα και θα περάσουν τις 50 νίκες (αν και για τις 60, και δη εύκολα, μιλάγαμε στο ξεκίνημα της σεζόν), οι Lakers προβληματίζουν, καθώς εξακολουθούν “να σβήνουν” σχεδόν σε κάθε τέταρτο 12λέπτο. Μα πιο ανησυχητικό (αλλά παράλληλα και ελπιδοφόρο, μιας και αποκλείεται να συνεχίσει να είναι τόσο κακός σε αυτό) είναι η αστοχία του LeBron στα κρίσιμα, ειδικά από τις βολές. Και μιλάμε για τον παίχτη που αποδεδειγμένα είναι ο πιο clutch στην Ιστορία, ό,τι και αν οι κακεντρεχείς φήμες θέλουν να λένε περί του αντιθέτου.

Ο ίδιος έχει αναγνωρίσει το πρόβλημα, δηλώνοντας χαρακτηριστικά μετά την ψυχοβγαλτική νίκη επί των Hawks:

“I’m garbage. I suck from the free throw line right now. I’ll get my rhythm back but I’ll thank Kuz for giving me another opportunity – giving us another opportunity.”

O οποίος LeBron μας είχε χαρίσει και ένα ακόμα εξαιρετικό χορευτικό, μετά από αυτό του Fultz ανωτέρω, στην χειρότερη άμυνα που έχουμε δει εδώ και καιρό απέναντι στους Kings ξημερώματα Κυριακής.

13/ Για να ρίξουν ακόμα περισσότερο αλάτι στις ήδη πάμπολλες και ορθάνοιχτες πληγές των φιλάθλων του Ohio, τους έστειλαν τον LaMelo, o οποίος θα πάει στο Spire Institute in Geneva να ολοκληρώσει το High School. Φαντάζομαι πως δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη ανάλυση το γεγονός πως το trade LeBron – LaMelo πρέπει να είναι το χειρότερο στην Ιστορία για κάθε φίλαθλο.

14/ Σκάρτο έναν μήνα στη σεζόν και μία πρώτη κανονικοποίηση ως προς το pace και το offensive rating της Λίγκας δείχνει να επέρχεται.

15/ Κλείνοντας ένα ακόμα Weekly, οφείλουμε να αναφερθούμε και στην κίνηση των παιχτών, όπου σε μία σειρά από παιχνίδια του Σαββατοκύριακου (Clippers – Bucks, Lakers – Hawks), αυτοί εμφανίστηκαν στην προθέρμανση με μπλούζες που έφεραν το μήνυμα “Enough” σε μία ένδειξη συμπαράστασης στα θύματα του Thousand Oaks shooting της California και εναντίωσης στην οπλοκατοχή, έχοντας μάλιστα την υποστήριξη του NBA Commisioner, Adam Silver, σχετικά. Η -έστω όχι σε επίπεδα Mark Gasol– κοινωνική ευαισθητοποίηση και εγρήγορση της Λίγκας είναι κάτι που μας αρέσει και έχουμε επικροτήσει σχετικά και στο παρελθόν μέσα από τις γραμμές του Ball Hog.