Μετά το περυσινό ανόσιο πείραμα, οι Ταύροι ετοιμάζονται για την πρώτη τους πραγματική απόπειρα rebuild χωρίς ψευδαισθήσεις εδώ και πολλά χρόνια. Η ομάδα δεν θυμίζει πια σε τίποτα το θαύμα στο οποίο είχαν πιστέψει στο Chicago και την ομάδα του Rose, ούτε και την επόμενη ενσάρκωση με τον απρόσμενο ηγέτη Jimmy Butler. Πλέον οι Chicago Bulls πιστεύουν στον LaVine, ποντάρουν στον Lauri Markkanen και μάλλον θα δούμε επιτέλους τι είναι στο παρκέ το περίφημο Hoiball που ποτέ δεν εφαρμόστηκε τη διετία του νεαρού προπονητή στο Illinois.
Που σας αφήσαμε;
Επιγραμματικά:
> Φέρνουν δύο παίκτες με ισχυρές προσωπικότητες για να πλαισιώσουν τον Jimmy Butler.
> Οι δύο παίκτες αυτοί έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το μπάσκετ που θέλει να παίξει ο Fred Hoiberg, τον υψηλό ρυθμό (ο Rajon Rondo) και το ball movement (ο Dwyane Wade). Α, ναι, και κανείς τους δεν έχει σουτ.
> Η ομάδα δεν “βρίσκεται” στο γήπεδο, οι χώροι είναι λιγότεροι και από μεσημέρι στο κεντρικό βαγόνι του μετρό στο Σύνταγμα, τα αποδυτήρια είναι μπάχαλο, και η ομάδα παραπαίει.
> Η συλλογική ποιότητα και εμπειρία δίνουν στην ομάδα μια ανάσα, και ένα καλό διάστημα τους φέρνει στα playoffs, αντιμέτωπους με τους φορτσάτους Celtics, κατόχους του #1 seed της Ανατολής, σε μια φαινομενικά πανεύκολη για τους τελευταίους σειρά.
> Το τραγικό γεγονός του θανάτου της αδελφής του Isaiah Thomas δίνει την ευκαιρία στους βετεράνους της ομάδας, και δη τον Rajon Rondo, να δείξουν τι εστί playoff basketball στους αντιπάλους τους, κερδίζοντάς τους δύο φορές μέσα στη Βοστόνη και κλείνοντας το μάτι με ένα γελοίο “totally expected this to happen”. Οι Ταύροι είναι καβάλα στο άλογο, σε μια εικόνα που δεν δουλεύει με τίποτα.
> Ο Rondo τραυματίζεται και η σεζόν τους πάει από το “told you so” των επικριτών και το “Βρε λες;” των πρώτων ημερών των playoffs σε ένα όχι πολύ πειστικό “what if”.
Φυσικά ένα “what if” δεν είναι αρκετό για να κλείσουν οι ιθύνοντες τα μάτια στον αναχρονισμό της σεζόν 2016-17, ούτε και στην κοινή λογική που λέει πως το υλικό πρέπει να ταιριάζει με τα σχέδια του προπονητή, κι έτσι το ανοσιούργημα Rondo-Wade-Butler σπάει. Με πάταγο όπως θα δούμε παρακάτω.
Καλοκαιρινός σχεδιασμός
Χωρίς να αποτελεί κάποιου είδους νόμο, μπορούμε να πούμε πως ένα καλοστημένο franchise, που τρέχει και αναπτύσσεται σωστά, βασίζεται στην αρμονική και συντονισμένη λειτουργία των παρακάτω τομέων:
- Η τακτική και στρατηγική του franchise. Με δυο λόγια, το είδος μπάσκετ που θέλει να παίζει και οι αρχές πάνω στις οποίες στηρίζεται.
- Το κομμάτι της ανάπτυξης των παικτών.
- Το κομμάτι της σωματικής και ψυχολογικής διαχείρισης του έμψυχου υλικού (staff και αθλητές).
- Το χτίσιμο της ομάδας, από τις ανταλλαγές μέχρι τη διαχείριση του χρόνου και του ρόλου των παικτών και τις ευκαιρίες σε νέους παίκτες.
- Η εξωστρέφεια. Η εικόνα του franchise, το marketing, το merchandising, οι δημόσιες σχέσεις και τα υπόλοιπα που δεν έχουν άμεσο αγωνιστικό αντίκτυπο, ούτε αποτελούν επαρκή συνθήκη επιτυχίας, αλλά βοηθούν στο να ανέβει συνολικά το franchise, να διατηρήσει τους stars ικανοποιημένους, να προσελκύσει κόσμο κ.ο.κ.
Ε, λοιπόν, το πρόβλημα των Chicago Bulls στη μετά-Jordan εποχή είναι ακριβώς αυτή η δυσαρμονία, κι όχι ένας κακός προπονητής ή ένα κακό ρόστερ ή ο τραυματισμός του Rose. Και για να μην κάνουμε αναδρομή στην ιστορία των Bulls, ας μείνουμε στο ότι η πρόσληψη του Fred Hoiberg σήμαινε την επένδυση των Bulls στο brand of basketball που αυτός πρέσβευε. Η διοίκηση δεν στήριξε ποτέ το όραμα του (καλού ή κακού, δεν έχει σημασία) προπονητή, αντιθέτως, όλο και περισσότερο τον υπονόμευε με τις κινήσεις στο μεταγραφικό παζάρι, ενώ δεν προστάτευσε την ομάδα σε επίπεδο ψυχολογίας και δημοσίων σχέσεων, ούτε φαίνεται να έγινε η καλύτερη διαχείριση των αθλητών, με τραυματισμούς που επανέρχονταν, και τη συνεχιζόμενη υπερφόρτωση του Jimmy Butler. Εν ολίγοις η ομάδα δεν μπήκε ποτέ πάνω από τον Butler, τον Wade, τον Rondo ή τον όποιον free agent μπορεί να γλυκοκοίταζε.
Η κατεδάφιση του περσινού οικοδομήματος, αλλά και η απόφαση να αποχωριστούν τον Butler, μοιάζει με το πρώτο βήμα προς ένα χτίσιμο από την αρχή σε διαφορετικές βάσεις, και ψήφος εμπιστοσύνης στον Fred Hoiberg. Για να δούμε…
Μπορούμε να μιλάμε επ’ αόριστον για το αν οι Chicago Bulls πήραν πίσω αξία ισοδύναμη του Jimmy Butler με τρία ακόμη χρόνια σε ένα εξαιρετικό -για τη σημερινή αγορά- συμβόλαιο. Ωστόσο, το βασικό είναι ότι η κίνηση δεν έγινε για να έχει τη μεγαλύτερη ανταπόδοση, αλλά ως έναυσμα για ένα νέο ξεκίνημα, μια δύσκολη απόφαση, σε κακό χρόνο ίσως, αλλά απαραίτητη για να βγει το Chicago από μια limbo με ψευδαισθήσεις μεγαλείου.
Τι πήραν πίσω λοιπόν;
Τον Kris Dunn στο απόλυτο buy low που θα μπορούσαν για έναν παίκτη που έκανε μεν πολύ κακή χρονιά, αλλά θεωρείτο ανάμεσα στους καλύτερους μιας ομολογουμένως όχι και τόσο δυνατής draft class. Ο Hoiberg θα κληθεί να βελτιώσει τον Kris Dunn και τις προφανείς αδυναμίες του, τόσο στο σκοράρισμα, όσο και στην οργάνωση του παιχνιδιού, και να βρει τον κατάλληλο γι’ αυτόν ρόλο σε ένα περιβάλλον χωρίς απαιτήσεις. Είναι ένα αξιόλογο στοίχημα.
Το κεντρικό κομμάτι όμως είναι ο Zach LaVine. Ο υπερκινητικός shooting guard και δις νικητής του διαγωνισμού καρφωμάτων είναι πολλά περισσότερα από ένας τύπος που κάνει ακροβατικά στον αέρα. Ο τραυματισμός του Rubio στη rookie season του και η τοποθέτησή του στο “1” του έμαθαν να ελίσσεται ντριμπλάροντας αλλά και να σηκώνει το κεφάλι, καταστάσεις που αποδείχτηκαν καίριες για την εξέλιξή του, όχι τόσο ως playmaker, αλλά ως σκόρερ, καθώς έγινε πιο απρόβλεπτος με την μπάλα στα χέρια και με περισσότερες επιλογές. Ο Zach κάθε χρόνο βελτιώνει το σουτ του αλλά και το shot selection του, και είναι ένας δυναμικός σκόρερ του οποίου τα ποσοστά είναι πολύ καλύτερα από ό,τι θα περίμενε κανείς. Μάλλον δε, έχει ήδη ξεπεράσει τις προσδοκίες που υπήρχαν γι’ αυτόν μπαίνοντας στο NBA. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι στο αν θα βάζει την μπάλα στο καλάθι, αλλά οι δραματικές επιδόσεις του στην άλλη πλευρά του παρκέ. Αδυνατώντας να διαβάσει το παιχνίδι, συχνά βρίσκεται να μαρκάρει τον αέρα στο τέλος των επιθέσεων και είναι εύκολος στόχος για ομάδες που επιστρατεύουν πολλή κίνηση στην επίθεσή τους. Ταυτόχρονα είναι και υπερβολικά αδύνατος για να ενοχλήσει δυνατότερους αντιπάλους, ή να μαρκάρει μια θέση πάνω. Ουσιαστικά η προοπτική του LaVine εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το για πόσο μπορεί να είναι playable σε ομάδα με στόχους.
A, ναι, μαζί πήραν και ένα pick που έγινε ο Lauri Markkanen, αλλά θα τα πούμε παρακάτω για αυτόν.
Στα υπόλοιπα, έκαναν waive τον Rajon Rondo και τον βιβλικό Isaiah Canaan, αναμένεται με κάποιον τρόπο να αποχωριστούν τον Dwyane Wade, ενώ δεν έκαναν κάτι για τα συμβόλαια των Carter-Williams και Joffrey Lauvergne που απλά εξέπνευσαν. Eίναι εντυπωσιακό ότι αποχωρίστηκαν δύο άσουτους point guards και καταφέρνουν και πάλι να έχουν τρεις από δαύτους στο roster τους.
Αντίθετα, εισιτήριο με προορισμό την Πόλη των Ανέμων έκλεισαν ο David Nwaba και ο εργάτης που δεν γράφτηκε ακόμα Justin Holiday, ενώ από το draft απέκτησαν τον Φινλανδό Lauri Markkanen.
Bulls Depth Chart
Υπό την προϋπόθεση ότι ο Mirotic συνεχίζει στο Chicago, ενώ ο Morrow συνεχίζει κάπου αλλού, οι Ταύροι συνεχίζουν με οκτώ παίκτες από την περσινή ενσάρκωσή τους.
Που περιμένουμε να είναι καλοί
Η φετινή σεζόν, λοιπόν, για τους Bulls είναι κάθε ρανίδα από την έννοια του χαρακτηρισμού “μεταβατική”. Δεν είναι η χρονιά του απόλυτου πάτου, όπως έκαναν οι Sixers της Process. Άλλωστε το Chicago δεν μπορεί να σηκώσει μια τέτοια διαδικασία. Ούτε, όμως, είναι και η πρώτη χρονιά της υλοποίησης ενός σαφούς πλάνου, με δεδομένο έστω ένα μέρος του μελλοντικού κορμού. Είναι, αντίθετα, η χρονιά των ερωτηματικών.
Είναι δύσκολο να μιλήσουμε για τα θετικά και τα αρνητικά της φετινής έκδοσης των Chicago Bulls γιατί… πάνω κάτω επειδή δεν έχουμε ιδέα ποιοι, πόσο, και πώς θα παίξουν. Στην καλύτερη περίπτωση, ο Kris Dunn αποδεικνύεται ένας αμυντικός εξολοθρευτής με αρκετή δημιουργία ως ιδανικός παρτενέρ ενός LaVine που αφήνει πίσω του τους τραυματισμούς. Ο Markkanen αποδεικνύει πως μεταφράζει το σουτ του στην απόσταση του NBA και δεν γίνεται βορά των αντιπάλων του στα rebounds και την άμυνα, ενώ βγαίνει κάποιο από τα στοιχήματα της ομάδα (Payne, Grant, Felicio, Portis, Valentine). Οι Bulls παίζουν μπάσκετ με γρήγορες επιθέσεις και μπόλικο transition, και κάποια στιγμή ο Robin Lopez τους φέρνει κάποιο κομμάτι για το μέλλον, αφού το 14/10/2 τον ψήνει κάποιον διεκδικητή.
Panic button
Όλο αυτό, όμως, προϋποθέτει θετική απάντηση σε όλα τα ερωτήματα του φετινού ρόστερ. Μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση παρατηρεί ότι από την ομάδα εξακολουθεί να λείπει το σουτ, δεν υπάρχει συνεπής δημιουργός, δεν υπάρχει SF, και ο μοναδικός παίκτης που δεδομένα μπορεί να χαρακτηριστεί άνω του μετρίου αμυντικός είναι ο Robin Lopez. Αν βγεις λίγο πιο μακριά και δεις πιο καθαρά την εικόνα, Kris Dunn, Zach LaVine και Lauri Markkanen δεν φωνάζουν κιόλας “ο μελλοντικός κορμός της ομάδας”, και οι Bulls βρίσκονται σε μια περίεργη κατάσταση αναδόμησης, χωρίς να το έχουν επιλέξει και χωρίς να έχουν ακριβώς πλανάρει πώς θα την υλοποιήσουν.
Χ-factor
Το σημείο που θα κριθούν όλα όμως, από το trade του Butler, μέχρι το μέλλον των Bulls την επόμενη δεκαετία, δεν είναι ο Zach LaVine, δεν είναι ο Hoiberg, και σίγουρα δεν είναι ο Cameron Payne. Είναι το παλικαράκι από την Φινλανδία, ο Lauri Markkanen. Η χλιαρή υποδοχή και η δυσπιστία, γύρισαν πολύ γρήγορα σε ενθουσιασμό και όνειρα στα χασομέρια του καλοκαιριού, όταν ο Φινλανδός ψηλός οργίασε στο Eurobasket. Εμφανίστηκε πιο έτοιμος από ό,τι και ο πιο αισιόδοξος θα περίμενε, έστω και σε μια χαμηλού -λόγω απουσιών- επιπέδου διοργάνωση, αναλαμβάνοντας με το καλημέρα ηγετικό ρόλο στην εθνική της χώρας του. Δεν είναι μόνο το πολυδιαφημισμένο σουτ του, αλλά το γεγονός ότι έβαζε με απρόσμενη άνεση την μπάλα στο παρκέ και έτρεχε το γήπεδο με τη χάρη ενός νεαρού Nowitzki, είναι το γεγονός ότι δεν τον κατάπιναν στα rebounds και η θετική του συνεισφορά στην άμυνα, οι καλές του αποφάσεις με την μπάλα στα χέρια και η από τώρα εκμετάλλευση των mismatches στο post. Γενικότερα έδειξε έτοιμος να αναλάβει το βάρος μιας χώρας και ενός franchise στους αντρικούς πλέον ώμους του1)Πραγματικά το frame του γέμισε πολύ γρήγορα. Το “αντρικούς” αντιπαραθετικά με το “παιδικούς” προφανώς, και αφορούν τη σωματική διάπλαση, και όχι κάποιες ψευδαισθήσεις ψυχολογικής ανωτερότητας..
Δεν τα λέει άσχημα κι ο coach Nick εδώ πέρα:
Keep an eye on
Ο Paul Zipser έπαιξε από το πουθενά 44 παιχνίδια πέρυσι και προοδευτικά άρχισε να… στέκεται αξιοπρεπώς. Οκ, δεν λέει πολλά, αλλά για έναν παίκτη που ήταν συμπληρωματικός στην Bayern, το να πέσει στη φωτιά του NBA και να ανεβάσει τους μέσους όρους του σε σχέση με την Euroleague, είναι αν μη τι άλλο ένα ενθαρρυντικό δείγμα. Φέτος είναι το μοναδικό καθαρό τριάρι στο ρόστερ των Ταύρων, καθώς ο Justin Holiday είναι κατά βάση guard και λιανό παιδί, ενώ ο Quincy Pondexter μπορεί, ή μπορεί και να μην, περπατήσει πια. Λίγη περισσότερη σταθερότητα από μακριά και μπορεί να είναι αυτός που θα συμπληρώνει αρκετές πεντάδες του Hoiberg γυρίζοντας την μπάλα και αφήνοντας χώρο σε LaVine-Markkanen-Dunn.
Ένοχη Απόλαυση
Ο Bobby Portis έχει περάσει μια διετία μανιώδους αστάθειας στο NBA. Έχει δείξει ψήγματα ενός καλού σουτ, ενός κυρίαρχου rebounder, ενός καλού pick and roll ψηλού, αλλά, κατά βάση, παίζει χωρίς ποτέ να έχει κατεβάσει ταχύτητα κάτω από τετάρτη και πηγαίνει σαν να τον έχεις βάλει σε παγοδρόμιο με LSD. Ο Robin Lopez μένει μέχρι να φύγει, ο Felicio έχει δώσει δείγματα σε ακόμα πιο περιορισμένη κλίμακα και ο Markkanen είναι rookie. Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι αυτός, ποιος;((Αυτός! 1-0.)
Μαντάμ Ζαΐρα
Ε, τι τα θέλετε τώρα. Κανένα 25άρι νίκες θα κάνουν, αλλά ποιος θα το θυμάται του χρόνου; Θα είναι ενδιαφέρουσα ομάδα πάντως, είναι και στην Ανατολή, οπότε έχετέ την στο καλεντάρι σας να δείτε κανένα παιχνίδι.
Bonus: Markkanen για Rookie of the Year.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | Πραγματικά το frame του γέμισε πολύ γρήγορα. Το “αντρικούς” αντιπαραθετικά με το “παιδικούς” προφανώς, και αφορούν τη σωματική διάπλαση, και όχι κάποιες ψευδαισθήσεις ψυχολογικής ανωτερότητας. |
|---|
