Top-10. Λίστες παντού, οι καλύτεροι, οι ομορφότεροι, οι δυνατότεροι. Έχει κάποιο νόημα αυτό το ψείρισμα των λεπτομερειών για να αναδείξεις τους καλύτερους όταν μιλάμε ήδη για μια, έτσι κι αλλιώς, αρκετά στεγανή ελίτ; Δεν είναι άδικο, να περιορίζεις χρόνια ιδρώτα και δουλειάς ανθρώπων, για να τελειοποιήσουν την τέχνη τους αβασάνιστα, σε μια, όσο κι αν την τεκμηριώσεις, κατά βάση, αυθαίρετη κατάταξη; Ποιος μπορεί, στην πραγματικότητα, να κρίνει και να συγκρίνει τους ανθρώπους που φτάνουν το προϊόν που παρακολουθεί σε αυτά τα ύψη; Έστω ότι χρησιμοποιούνται τα σωστά κριτήρια. Πώς μπορείς να παραγνωρίσεις ότι οι παίκτες είναι πολλές φορές έρμαια της κατάστασης στην οποία έχουν βρεθεί; Σε μια ομάδα με συνωστισμό στη θέση που παίζουν, έναν προπονητή που δεν ασχολείται με το να βγάλει στο παρκέ τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους ή που απλά δεν ταιριάζουν με τους συμπαίκτες τους. Ποιος μπορούσε να είναι βέβαιος ότι ο Harden είναι ο καλύτερος, όταν ερχόταν από τον πάγκο στην Oklahoma, και παρομοίως, πως μπορεί να διακρίνει κάποιος το επίπεδο ενός παίκτη ο οποίος βγάζει καταπληκτικά νούμερα σε μια ομάδα που χάνει διαρκώς και του δίνει το ελεύθερο να κάνει ότι καταλαβαίνει στο παρκέ; Μπορεί κανείς να δεσμευτεί για παράδειγμα ότι ο Michael Carter-Williams είναι starter σε καλή ομάδα επειδή είχε εντυπωσιακούς μέσους όρους στην απαράδεκτη Philadelphia ή αν ο Harris με τον Vucevic, είναι τα επιθετικά όπλα που βλέπουμε στο Orlando ή σε μια καλύτερη ομάδα το ταλέντο τους δε θα ήταν αρκετό;
Πριν ο ειρμός με πάει στα ερωτήματα που μπορούν να χαλάσουν φιλίες και να κλείσουν σπίτια (Θα μπορούσε να σταθεί ο Γκάλης στο ΝΒΑ; Τί θα έκανε ο LeBron αν έπαιζε το ’80), θα βάλω ένα φρένο στο σκεπτικό. Τα αποτελέσματα είναι σε άμεση συνάρτηση με την αλληλεπίδραση με το πλαίσιο στο οποίο γίνεται η προσπάθεια. Όπως δεν μπορείς να κρίνεις ένα απόσπασμα ή μια φράση έξω από τα συμφραζόμενά του, έτσι είναι αδύνατον να αξιολογήσεις έναν παίκτη χωρίς να λάβεις υπόψη το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται.
Σε κάθε περίπτωση όμως, οι συγκρίσεις και η αντιπαραβολή, το γιατί υπερέχει ο “X” έναντι του “Ψ”, είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του γιατί γουστάρουμε να παρακολουθούμε το ΝΒΑ, τον αθλητισμό γενικότερα, και, σε έναν ακόμα ευρύτερο ορισμό, τις τέχνες στο σύνολό τους. Όλα αυτά προκαλούν πάθη, λατρείες, ή μίση, για το έργο άλλων, το οποίο μάλιστα, βλέποντας το τελείως ψυχρά, δεν έχει άμεση επιρροή στις ζωές μας. Για να δικαιολογηθεί η συναισθηματική επένδυση σε αυτά υπάρχει η ανάγκη να τεθούν σε μια αντικειμενική, ρεαλιστική βάση, έστω και αν αυτή βρίσκεται στη φαντασία μας. Δεν μπορώ να πω ότι ο ”X” είναι ο καλύτερος επειδή έτσι γουστάρω, ούτε και να δεχτώ ότι θεωρείς κάποιον άλλον καλύτερο. Πρέπει το πάθος μου να δικαιολογηθεί από την ύπαρξη των στοιχείων εκείνων που το υποστηρίζουν για να μην είναι στο κενό αυτή η άποψη. Και ακριβώς έτσι ξεκινούν οι συγκρίσεις.
Αρκετά όμως με τα εισαγωγικά και την θεωρητική προσέγγιση του θέματος.
Πάμε στην κατάταξη.
Οι 15 καλύτεροι Shooting Guards του ΝΒΑ.
Θεωρείται η θέση με το λιγότερο διαθέσιμο ταλέντο αυτή τη στιγμή στη λίγκα. Η αλήθεια είναι ότι η κατεύθυνση που παίρνει το basket στην Αμερική, όπου για να πετύχεις πρέπει είτε να είσαι πολυδιάστατος, είτε εξαιρετικός σε μια εξειδικευμένη πτυχή του παιχνιδιού, έχει τις επιπτώσεις της στη θέση του shooting guard. Υπάρχουν μεν φοβερά ταλαντούχοι παίκτες, αλλά με βάση τους σημερινούς ορισμούς, οι περισσότεροι είναι ατελείς. Αυτοί που έχουν καλό χειρισμό της μπάλας και αξιοπρεπές court vision βαφτίζονται PGs, ενώ όσοι έχουν πλεονέκτημα στο ύψος και τη δύναμη, συνήθως καταλήγουν στις θέσεις των forwards. Για να μην αρχίσουμε όμως τα νοσταλγικά τύπου “εκείνη την εποχή αν έπαιρνες 20 σουτ ανά αγώνα δε θα μπορούσες να είσαι point guard”, και καθώς πρέπει να αναγνωρίζει κανείς τις αλλαγές και να σκέφτεται με βάση αυτές, στο παρόν κείμενο αξιολογούνται οι 15 καλύτεροι παίκτες που θεωρούνται σήμερα SGs, χωρισμένοι σε tiers (βαθμίδες).
1ο επίπεδο – Ο αδιαμφισβήτητα καλύτερος:
Αντισυμβατικός και ταυτόχρονα απόλυτα καλουπωμένος και ενταγμένος σε ένα πλαίσιο που εκμεταλλεύεται τις δυνατότητές του. Χειρισμός της μπάλας που αρμόζει σε point guard, εξαιρετικός σουτέρ τριών πόντων, ιδίως μετά από ντρίμπλα. Τricky με την μπάλα στα χέρια, με διάφορες κινήσεις στη φαρέτρα του για να κερδίσει χώρο από τον αμυντικό και είτε να σουτάρει, είτε να διεισδύσει προς το καλάθι. Οπλισμένος με φοβερή σωματική δύναμη για τη θέση, ορμάει χωρίς φόβο στο ζωγραφιστό, απ’ όπου, είτε τελειώνει τη φάση, είτε – εμφανώς εσκεμμένα και προκλητικά πολλές φορές – κερδίζει τη βόλτα του στη γραμμή των ελευθέρων βολών κατά βούληση. 6ος παίκτης στη θητεία του στην Oklahoma, έγινε superstar από την πρώτη μέρα της μεταγραφής του στο Houston, με τους 25 πόντους ανά αγώνα να είναι παιχνίδι γι’ αυτόν, και να είναι το ιδανικό πιόνι, ή σωστότερα η βασίλισσα στην σκακιέρα του θιασώτη του 3-pointers and free throws, Daryl Morey. Είναι από τους ελάχιστους παίκτες οι οποίοι στα drives τους μοιάζουν να παγώνουν το χρόνο και, μπαίνοντας σε αργή κίνηση, να διαβάζουν τους αντιπάλους τους για να αποφασίσουν την επόμενη κίνησή τους (βλέπε επίσης: Ginobili, Manu – Pierce, Paul) χάρη στο εκπληκτικό footwork που διαθέτει. Σήμα κατατεθέν του το Euro Step. Παράλληλα είναι ικανός χειριστής στο pick and roll και δημιουργεί εξαιρετικό δίδυμο με τον Dwight Howard.
Η άμυνα είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία. Εκεί, είναι κωμικά κακός, με βασικό πρόβλημα – πέρα από την αδιαφορία και τη συντήρηση δυνάμεων – το γεγονός ότι κοιτάζει τη μπάλα (ball-watching) χάνοντας συνέχεια τον προσωπικό του αντίπαλο. Είναι όμως τόσο καλός στην επίθεση, που παρά το γεγονός ότι παίζει αποκλειστικά στη μια πλευρά του παρκέ, παραμένει ο καλύτερος αυτή τη στιγμή.
2ο επίπεδο: Οι πάλαι ποτέ και οι δελφίνοι
- Dwyane Wade (32)
- Kobe Bryant (36)
- Klay Thompson (24)
- DeMar DeRozan (25)
- Monta Ellis (29)
Wade και Kobe μονομαχούσαν για χρόνια για την κορυφή της ιεραρχίας των Shooting Guards. Αμφότεροι στο top-5 όλων των εποχών της θέσης, αθροίζοντας μάλιστα και μεταξύ τους 8 δαχτυλίδια πρωταθλητή. Δύο θρύλοι του αθλήματος, με σοβαρά όμως ερωτηματικά, που αφορούν την υγεία τους, σε συνάρτηση με την ηλικία τους. Ο μεν Wade δεν είναι τόσο μεγάλος, αλλά εδώ και μια διετία βρίσκεται σε ραγδαία πτώση, η οποία ίσως να κρύβεται από τα νούμερα του, τα οποία παραμένουν υψηλά χάρη στην περιορισμένη και προσεκτική χρησιμοποίησή του κατά τη διάρκεια της σεζόν. Ωστόσο η πτώση είναι εμφανής στο παρκέ, καθώς δεν μπορεί να αναλάβει και να κερδίσει παιχνίδια μόνος του, όπως έκανε όταν βρισκόταν στο peak των δυνατοτήτων του. Ο Kobe, από την άλλη, είναι 36 και επιστρέφει μετά από ενάμιση χρόνο στα παρκέ. Είναι, όμως, μια μηχανή κατασκευασμένη για να παίζει basket και είναι αδύνατον να τον ξεγράψεις. Δεν μπορεί πλέον να συγκριθεί με τον 25χρονο Harden, δεν μπορεί να πέσει όμως και κατηγορία ακόμα. Από την άλλη, οποιαδήποτε κρίση περιττεύει, γιατί θα βγάλει νούμερα σε μια ομάδα η οποία αγωνίζεται αποκλειστικά γι’ αυτόν το σκοπό.
Αρκετά όμως με τους fallen ones.
Ο Klay Thompson είχε ένα συναρπαστικό καλοκαίρι. Οι Warriors πίστεψαν στην αξία του και έθεσαν βέτο στα αιτήματα των Timberwolves αναφορικά με την συμπερίληψή του στο πακέτο που ζητούσαν για τον Kevin Love. Δύσκολη απόφαση για το front office του Golden State. Στη συνέχεια απέδειξαν την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό του προσφέροντάς του τετραετές συμβόλαιο αξίας 70 εκατομμυρίων δολαρίων, και αυτός συνεπής προς τις προσδοκίες που δημιούργησε, ξεκίνησε καυτός τη σεζόν. Φοβερό δίδυμο με τον Stephen Curry (γνωστοί και ως Splash Brothers), καλύπτει τις αμυντικές αδυναμίες του PG των Warriors, ενώ είναι και ο ίδιος φοβερός σουτέρ τριών πόντων (41% στην καριέρα του – 9ος μεταξύ των εν ενεργεία παικτών). Στις αδυναμίες του συγκαταλέγονται ο μέτριος χειρισμός της μπάλας, οι ελάχιστες assists και rebounds που προσφέρει στην ομάδα. Το τελευταίο πάντα με την επιφύλαξη του αν είναι ζήτημα συστήματος ή ζήτημα παίκτη.
Πρώτα και κύρια scorer, ο DeMar DeRozan σκαρφάλωσε αθόρυβα στην ιεραρχική κλίμακα της θέσης, και χρησιμοποιώντας την εκρηκτικότητά του, σε συνδυασμό με ένα υπό εξέλιξη post game, έφτασε τους μέσους όρους του στο 22/4/4 και κέρδισε την πρώτη του παρουσία σε all-star game. Μαζί με τον Lowry οδήγησαν τους Raptors στην κατάκτηση της Atlantic Division και τα playoffs. Μοιραίo ψεγάδι του η απουσία αξιόπιστου τριπόντου και η μέτρια άμυνά του: δυνατότεροι wing players μπορούν να τον ποστάρουν, και αυτή την αδυναμία εκμεταλλεύτηκε ο Joe Johnson στον πρώτο γύρο των περσινών playoffs. Πρόκειται πάντως για παίκτη που κάθε χρόνο παρουσιάζεται βελτιωμένος, και στα 25 του, δεν υπάρχει λόγος να μη συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό.
Για τον Ellis δεν θα πω πολλά, γιατί είναι προσωπική λατρεία και κάποια στιγμή σκοπεύω να κάνω ένα εκτενές κείμενο-ωδή σε αυτόν. Εκρηκτικός σκόρερ, άριστος στο pick and roll και υποτιμημένος αμυντικός. Είναι μαζί με τον Dirk οι πρώτες επιλογές στη θεαματικότερη μέχρι στιγμής επίθεση της λίγκας. Σύντομα αναλυτικότερα, λοιπόν, αλλά από άποψη κατάταξης η θέση του είναι εδώ.
3o επίπεδο: Οι λίγο πιο special από τους solid starters
- Bradley Beal (21)
- Manu Ginobili (37)
- Jamal Crawford (34)
Σε ότι αφορά το alter ego του John Wall στο backcourt των Wizards, Bradley Beal, η τοποθέτησή του εδώ μπορεί να μοιάζει πρόωρη. Ωστόσο διαθέτει ένα από τα καλύτερα τρίποντα στο ΝΒΑ, με σταθερότατη μηχανική που θυμίζει Ray Allen και release στο υψηλότερο σημείο του άλματος.
OΚ, αν θα θέλαμε να μπούμε σε τρελή λεπτομέρεια, ο Beal δεν απλώνει τόσο πολύ το χέρι που σουτάρει όσο ο Ray.
Ακριβώς όπως και ο Allen στην αρχή της καριέρας του, ο Beal επιδεικνύει τρομερά αθλητικά προσόντα, και είναι μάλλον δυνατότερο σκαρί από αυτόν. Έχει τα φόντα να είναι θετικός αμυντικός, χρησιμοποιώντας το κορμί και τα γρήγορα πόδια του, ενώ από τη rookie στη sophomore season του έδειξε να ωριμάζει ως ball-handler και να κάνει αξιοπρεπή δουλειά σαν secondary playmaker. Eκτός του φωτογενούς σουτ του, έχει τη δύναμη και την τεχνική να τελειώνει καλά τις φάσεις κοντά στο καλάθι (62% πέρυσι). Και όλα αυτά ενώ δεν έχει κλείσει ακόμα τα 22 του χρόνια. Οι δηλώσεις και ο πόλεμος με τον Waiters για το καλύτερο backcourt του NBA είναι πρόωρες, αλλά εφόσον το δίδυμο δεν σπάσει, σε 2-3 χρόνια νομίζω ότι εκείνο των Wizards θα είναι ξεκάθαρα το καλύτερο.
Το μεγαλύτερο άγχος για τον γεννημένο στο St. Louis Beal, είναι οι τραυματισμοί, καθώς μέχρι στιγμής δεν έχει βγάλει σεζόν χωρίς προβλήματα, με τελευταία την επέμβαση στον αριστερό καρπό, που τον κράτησε έξω από το ξεκίνημα της φετινής χρονιάς.
Ο Ginobili από την άλλη, μπορεί να έρχεται μια ζωή από τον πάγκο, να βλέπει τα 38 να τον περιμένουν στην άκρη του δρόμου, αλλά παρόλα αυτά παραμένει ένα από τα μοναδικότερα ταλέντα που έχει δει ποτέ το άθλημα και το μπασκετικό του μυαλό παραμένει ασύλληπτο ακόμα και σήμερα. Δεν θα εντυπωσιάσει με τους μέσους όρους του, έχει χρόνια να το κάνει αυτό άλλωστε, αλλά είναι game changer. Μπορεί να μπει για 10 λεπτά και να αλλάξει το ρου ενός αγώνα, είτε οργανώνοντας το παιχνίδι, είτε σκοράροντας με τρόπους που χρειάζονται πολλαπλά replay για να αντιληφθείς ως θεατής, πόσο μάλλον να παρακολουθήσεις ως αμυνόμενος. Τα ανάποδα pivots του, τα τελειώματα με ταμπλό και φάλτσο, οι pocket και οι cross-court πάσες του μόνο ως αξιοθέατα μπορούν να χαρακτηριστούν. Απόδειξη ότι ανήκει στους κορυφαίους, αποτελεί το γεγονός ότι «το είχε» ακόμα πέρυσι στους τελικούς, όταν και ήταν καθοριστικός για την έκβασή τους. Το εγκώμιο του Manu μπορεί να γεμίσει σελίδες, αλλά μάλλον είναι θέμα για ξεχωριστό κείμενο και αυτό, οπότε σταματάω εδώ προς ώρας.
Ο Crawford, τέλος, ίσως να είναι ένα ακόμη προσωπικό κόλλημα. Δεν έχει επιλεγεί ποτέ σε all-star game, δεν έχει αποδείξει την αξία του στο υψηλότερο επίπεδο (έχει αγωνιστεί στα playoffs 4 φορές σε 13 χρόνια καριέρας, χωρίς ποτέ να εντυπωσιάσει) και σίγουρα δεν είναι και ο οικονομικότερος SG που κυκλοφορεί. Παρ’ όλα αυτά η ικανότητά του να βγάζει τον αμυντικό του εκτός ισορροπίας είναι μοναδική και είναι κορυφαίος στο να εκβιάζει την επαφή και να κερδίζει fouls. Έτσι, είναι ιδανικός για να ξεκολλήσει μια επίθεση. Όταν το μυαλό του είναι εκεί, μπορεί να διασπάσει την άμυνα και να μοιράσει παιχνίδι. Κατέχει το ρεκόρ των περισσότερων 4-point plays στο NBA και έχει καταφέρει να πετύχει 40άρες σε όλες τις ομάδες που έχει αγωνιστεί. Σε κάθε περίπτωση, είναι και αυτός πρωτοτυπικός 6ος παίκτης, και είναι η ευκαιρία του φέτος, αν οι Clippers καταφέρουν να φτάσουν μέχρι τους τελικούς, να δικαιώσει την καριέρα και τη νοοτροπία του με μια επιτυχία στα playoffs.
4o επίπεδο: O Lance Stephenson (24)
Τι είναι ο Lance Stephenson;
Κατ’ αρχάς είναι ένας παίκτης που είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητος. Από την persona του, που περιλαμβάνει τα τραγούδια, το trash talking και τα καραγκιοζιλίκια, μέχρι την εντός των τεσσάρων γραμμών παρουσία του, με τις φοβερά υπερβολικές κινήσεις, την ψηλή ντρίμπλα, τη νοοτροπία πολιορκητικού κριού και τις φοβερές ball fakes του, είναι ένας παίκτης που σου εντυπώνεται με την πρώτη. Αποτέλεσμα; Κάθε αξιολόγησή του, θέλοντας και μη, φιλτράρετε από την εντύπωση που θα σου κάνει. Αν η πρώτη εντύπωση είναι αυτή ενός ατρόμητου, ανταγωνιστικού μπασκετμπολίστα με ηγετικές ικανότητες, όλα τα γύρω γύρω απλώς τονίζουν το χαρακτήρα του. Αν η πρώτη εντύπωση είναι αυτή ενός μέτριου SG με λασκαρισμένη βίδα, τότε όλα αυτά τον τραβάνε προς τα κάτω.
Είναι σίγουρα από τους πιο διχαστικούς παίκτες του ΝΒΑ. Θα επιχειρήσω λοιπόν να περιγράψω τις ικανότητές του, και ελεύθερα μετά ο καθένας σας να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Αυτό που ξεχωρίζει κατευθείαν είναι η τρομερή, ασίγαστη δίψα του για rebound. Τα 11 που κατέβαζε φέτος κατά μέσο όρο το πρώτο δεκαπενθήμερο της σεζόν είναι αριθμός, που φυσικά δεν μπορούσε να διατηρηθεί, αλλά ακόμα και έτσι, είναι ένα αδιανόητο νούμερο για shooting guard, που αποδεικνύει την έφεση του με τον πειστικότερο τρόπο. Επίσης, είναι από τους κορυφαίους finishers κοντά στο καλάθι στη λίγκα, με ποσοστό μεγαλύτερο του 60% την τελευταία τριετία. Η δύναμή του, η τρομερή ικανότητά του να απορροφά την επαφή στον αέρα, καθώς και η πληθώρα τελειωμάτων που έχει, τον κάνουν ασταμάτητο όταν καταφέρνει να πατήσει γερά. Όταν λοιπόν μπορεί να πηγαίνει προς το καλάθι, είναι εξαιρετικά αποτελεσματικός. Για να συμβαίνει αυτό όμως, απαιτείται καλό spacing. Ο ίδιος είναι ασταθέστατος σουτέρ, και σίγουρα μια άμυνα προτιμά να του δίνει το σουτ και να συνωστίζει το ζωγραφιστό, κλείνοντας του τους προς αυτό διαδρόμους. Έτσι, σε μια ομάδα που δεν υπάρχει σωστό spacing στην επίθεση, οι αδυναμίες του βγαίνουν στην επιφάνεια. Σουτάρει με άσχημα ποσοστά και κάνει πολλά λάθη, όπως βλέπουμε φέτος στη Charlotte και στο περσινό δεύτερο μισό της κανονικής περιόδου. Ακόμα και έτσι, πολλές φορές αναιρεί το κακό που κάνει, εξασφαλίζοντας κατοχές στην ομάδα του με τα rebounds και την pit-bull άμυνά του.
Είναι αναμφίβολα ένας ατελής παίκτης, που, μάλιστα, δύσκολα μπορείς να εντάξεις σε κάποια κατηγορία, και έτσι η κατάλληλη εκμετάλλευσή του δεν είναι απλή υπόθεση. Το μεγαλύτερο λάθος είναι να πέσεις στην παγίδα να του δώσεις τα κλειδιά της επίθεσης. Είναι κάτι που πιστεύει πως μπορεί, αλλά στην πραγματικότητα αδυνατεί να κάνει.
Από την άλλη, η έλλειψη φόβου του ανεβάζει κατακόρυφα την αξία του when the going gets tough, και τον έχουμε δει να παίρνει πρωτοβουλίες και να βελτιώνει την απόδοση του στα playoffs.
Μένει να αποδείξει αν ανήκει στην elite της θέσης φέτος, σε μια Charlotte που θα του δώσει αυξημένες αρμοδιότητες.
5o επίπεδο: Oι solid starters
- Wesley Matthews (28)
- Arron Afflalo (29)
- Jimmy Butler 1)Όλα αυτά γράφονταν πριν ο Jimmy αρχίσει τις τρομοκρατικές επιθέσεις, αν συνεχίσει με αυτό το ρυθμό ανήκει δικαιωματικά στους 6-7 καλύτερους της θέσης, πλέον, σαν ένα τρομακτικό two-way SG (25)
- JJ Redick (30)
- Victor Oladipo (22)
Ένας παίκτης που αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν επιλέχθηκε καν στο draft, ο Wesley Matthews υπέγραψε παρ’ όλα αυτά στους Jazz και έπαιξε και στα 82 παιχνίδια ως rookie, ξεκινώντας μάλιστα στα 48 από αυτά. Από τους πιο αξιόπιστους σουτέρ τριών πόντων στη λίγκα (40% στην καριέρα του με 5 προσπάθειες ανά αγώνα κατά μέσο όρο, δεν έχει σουτάρει σε καμία σεζόν με κάτω από 38%) και συμβιβασμένος απόλυτα από την πρώτη μέρα του στο ΝΒΑ με το ποιος είναι ο ρόλος του. Στην άμυνα χρησιμοποιεί τη δύναμή του και μπορεί να ματσάρει και με small forwards, κάνοντας καλή δουλειά. Ακούραστος, σε συνεχή κίνηση στη motion offense του Portland είναι εκεί για να βρέχει τρίποντα (8.1 προσπάθειες ανά 36 λεπτά μέχρι στιγμής φέτος) Η λέξη που γυρνάει συνεχώς στο μυαλό μου γι’ αυτόν είναι solid.
Παρόμοιος παίκτης και ο Arron Afflalo του Denver. Πήγε, κάποια στιγμή, να γίνει defensive stopper, στο Orlando τον έριξαν στον παρκέ για να ηγηθεί της επίθεσής τους αλλά είναι στα καλύτερά του όταν είναι συμπληρωματικός παίκτης σε playoff contender, και σίγουρα θα έκανε μια ομάδα σαν τους φετινούς Cavs πάρα πολύ ευτυχισμένη. Κι αυτός σουτάρει γύρω στο 40% στην καριέρα του, με σκαμπανεβάσματα όμως από χρονιά σε χρονιά ανάλογα με το ρόλο που έχει. Όταν έχει το μυαλό του εκεί, μπορεί να είναι εξαιρετικός περιφερειακός αμυντικός. Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει βρεθεί ποτέ όλα αυτά τα χρόνια στην ομάδα που μπορεί να δώσει το 100% των δυνατοτήτων του.
Στον Jimmy Butler αναφερθήκαμε ήδη. Μια από τις πιο εντυπωσιακές ιστορίες επιτυχίας του NBA, με το ξεκίνημα που έχει κάνει φέτος είναι μια βελτίωση από τα 7,25 μακριά απ’ το να γίνει star. Μέσα σε όλη την πίκρα για τον τραυματισμό του Rose, ο Thibodeau κατεργάστηκε αυτό το διαμάντι και πλέον έχει και ένα δεύτερο όπλο στην περιφέρεια.
Συνεχίζοντας το pattern που δημιουργείται με τους προηγούμενους τρεις, και ο J.J. Redick δυσκολεύτηκε να βρει το δρόμο του στο ΝΒΑ. Ερχόμενος ως κολλεγιακός βομβιστής και σαν βγαλμένος από διαφήμιση πέρασε μια τριετία μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας στο Orlando. Ο Stan Van Gundy τον έπηξε στη δουλειά και σιγά σιγά έγινε ένας από τους καλύτερους off the dribble σουτέρ του ΝΒΑ. Ένας παίκτης που τρέχει μόνιμα με τη βελόνα στον κόφτη και είναι καλύτερος αμυντικός από ότι του αναγνωρίζεται. Πλέον έχει βρει μια καλή θέση δίπλα στον Chris Paul στο backcourt των Clippers και προσφέρει το απαραίτητο, για τη λειτουργία της Lob City, spacing. Ο Doc Rivers τα βράδια τον ονειρεύεται 5 πόντους ψηλότερο και 10 κιλά βαρύτερο, ικανό να μαρκάρει 3άρια και ξυπνάει με τη γνωστή ξενέρα του ξυπνήματος από ωραίο όνειρο.
Ο Oladipo θεωρήθηκε το πιο σίγουρο pick του περσινού draft. Φοβερά γυμνασμένος και εργατικός με σουλούπι που θυμίζει mini Wade. Έχει τα εργαλεία να εξελιχθεί σε έναν από τους καλύτερους περιφερειακούς αμυντικούς, αλλά με τον ερχομό του στο NBA κουβαλούσε το ερωτηματικό του αν και πόσο μπορεί να σταθεί επιθετικά ανάμεσα στους καλύτερους. Οι Magic αποφάσισαν πέρσι να πειραματιστούν παίζοντας με τον Oladipo στο 1 και δίνοντάς του την ευκαιρία να κάνει λάθη και να μάθει. Φέτος με την επιστροφή του μπήκε πάλι στον άσσο δίπλα στον Fournier αλλά η θέση του είναι shooting guard. Πολύ καλός στις διεισδύσεις αν και όχι τόσο δημιουργικός με την ντρίμπλα του ακόμη, δουλεύει στο court vision του και το σουτ και δε φοβάται να ζητήσει τη μπάλα όταν αυτή καίει. Η εκτίμησή μου είναι ότι φέτος θα κάνει άλλο ένα βήμα μπροστά παρουσιάζοντας βελτιωμένο σουτ από τα 7,25, και με αυτόν κλείνει το top-15.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | Όλα αυτά γράφονταν πριν ο Jimmy αρχίσει τις τρομοκρατικές επιθέσεις, αν συνεχίσει με αυτό το ρυθμό ανήκει δικαιωματικά στους 6-7 καλύτερους της θέσης, πλέον, σαν ένα τρομακτικό two-way SG |
|---|
Είστε εθισμός,συνεχίστε