Για άλλη μια βδομάδα, με το weekly report επιχειρούμε μια γρήγορη ανασκόπηση των τελευταίων ημερών του NBA. Ποια trends συνεχίζουν ή αναδεικνύονται, ποια σερί χτίζονται και σταματούν. Μεγάλες επιδόσεις, παταγώδεις αποτυχίες και γενικά, ότι προκαλεί αίσθηση, βρίσκεται εδώ.
Τα ρεκόρ καριέρας των Timberwolves
Το μπάσκετ στην Minnesota, γνωστό τον τελευταίο καιρό και ως «κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα», πρόσφερε μεγάλες στιγμές αυτή τη βδομάδα. Zach LaVine και Shabazz Muhammad, αμφότεροι πρώην αθλητές του UCLA, διέλυσαν τα ρεκόρ καριέρας τους σε διαδοχικά παιχνίδια σκοράροντας από 28 πόντους έκαστος. Ο πρώτος δείχνει ακόμα πολύ άγουρος για τα δεδομένα του NBA αλλά απέναντι στους Lakers (φυσιολογικά) του βγήκαν τα πάντα, εκμεταλλευόμενος τα εντυπωσιακά αθλητικά του προσόντα, ενώ ο Muhammad έχει τόσο ένα χρόνο στην πλάτη του, όσο και ένα πιο έτοιμο για το NBA skillset. Ο Shabazz απογοήτευσε πέρσι ως rookie, καθώς δεν μπορούσε, απέναντι σε αθλητές επιπέδου NBA, να κάνει τα αγωνιστικά νταηλίκια που έκανε στο κολέγιο. Ωστόσο, σιγά-σιγά, δείχνει να βρίσκει την άκρη, με ένα post παιχνίδι βασισμένο στην έκρηξη και ένα ταχύτατο αριστερό baby hook. Πρόκειται πάντως για μια μαύρη τρύπα, που αν φτάσει σε αυτόν η μπάλα απειροελάχιστες πιθανότητες έχει να φύγει, καθώς έχει μόλις 18 assists σε 56 αγώνες στην καριέρα του.
O LaVine και το συμπαθητικό άλμα του.
Με τους τραυματισμούς των Pekovic, Rubio, Turiaf, Martin και την απουσία για μερικά παιχνίδια του Young, ο μόνος υγιής center του roster είναι ο Σενεγαλέζος Gorgui Dieng – ο οποίος σημειωτέον, δεν συνεχίζει τις εντυπωσιακές εμφανίσεις άνοιξης-καλοκαιριού. Έτσι ο Flip Saunders αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τον ύψους 2.03 και 97 κιλών Robbie Hummel σποραδικά σαν Center, κάτι που ήταν … χμ, εμπειρία. Στις παρυφές του NBA από πλευράς ταλέντου, είναι ο πρωτοτυπικός ξανθός λευκός τέλειος συμπαίκτης που κάνει τη βρώμικη δουλειά. Στον ενάμιση χρόνο που βρίσκεται στους Timberwolves έχει αγωνιστεί ως SG, SF σαν stretch forward και πλέον και σας 5άρι. Long live Robbie.
I will dive for that basketball.
Το σίγουρο είναι ότι αυτή η κατάσταση δίνει στη νέα γενιά των Wolves όλα τα λεπτά που μπορούν να διαχειριστούν, αλλά το μπάσκετ που παίζουν δεν θυμίζει σε πολλά οργανωμένη επαγγελματική ομάδα. Το παιχνίδι απέναντι στους Sixers, οι οποίοι κατάφεραν την πρώτη τους νίκη απέναντι στην ομάδα του Flip Saunders (και τη δεύτερη λίγες μέρες μετά απέναντι στα ερείπια των Pistons), ήταν μια ωδή στο κακό μπάσκετ. Διαδοχικά αβίαστα λάθη, παίκτες να ντριμπλάρουν τρακάροντας σε αντιπάλους και συμπαίκτες, μπάλες να γλιστράνε από χέρια, πάσες στο κενό ή σε ανυποψίαστους συμπαίκτες. Κάπου αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα λεπτά βοηθούν πράγματι τους παίκτες ή όχι. Παράλληλα, ήταν μια από τις φορές που τα γεγονότα ακολουθούν τέλεια την αφήγηση, καθώς το παιχνίδι διακόπηκε μετά από τα πρώτα δευτερόλεπτα και το jumpball ξαναέγινε γιατί οι ομάδες έκαναν επίθεση σε λάθος μεριά! Το πιο αξιομνημόνευτο αγωνιστικό γεγονός πάντως, ήταν οι τάπες του κτήνους που λέγεται K.J. McDaniels σε Dieng και Brewer.
Προβλήματα στη Charlotte
Στα χαρτιά η Charlotte, μετά και την προσθήκη του Stephenson, φαινόταν να έχει καλές πιθανότητες να τερματίσει στην πρώτη τετράδα της Ανατολής. Το κενό του ΜcRoberts θεωρητικά θα κάλυπταν σε συνασπισμό ο Marvin Williams (σε ότι αφορά το stretch four κομμάτι) με τον Cody Zeller σε αναβαθμισμένο ρόλο (στις δουλειές του ψηλού). Έφεραν και τον Brian Roberts για back-up point guard και θεωρητικά ήταν έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Πρακτικά μέχρι στιγμής έχουν καταφέρει μια τρύπα στο νερό. Ο ρόλος του McRoberts που γύριζε τη μπάλα και έβαζε τα ελεύθερα σουτ παραμένει ορφανός, με τον Williams να διανύει μια αχαρακτήριστη σεζόν, τον Zeller να συνηθίζει ακόμα τους ρυθμούς του NBA και τον Stephenson να καταστρέφει το spacing και τη χημεία της ομάδας. Οι προσωπικοί του αντίπαλοι δεν ασχολούνται καν με το να μείνουν κοντά του όταν είναι έξω από τα 7,25 ή να βγουν να πιέσουν το σουτ του, προτιμώντας να φρακάρουν το ζωγραφιστό. Ο Walker δεν έχει βρει ακόμα το ρυθμό στο σουτ του και ο Jefferson κάνει τα νούμερά του αλλά είναι η μόνη σταθερή απειλή από μέσα. Ο Michael Kidd-Gilchrist, και το πολυδιαφημισμένο και φέτος το καλοκαίρι, νεογνό σουτ του είναι απόντες, αλλά δύσκολα θα είναι, έτσι κι αλλιώς, η απάντηση στα ζητήματα των Hornets.
Μια φωτεινή αχτίδα πάντως είναι η ανάδειξη του Kemba Walker στον killer που είχε δείξει και στο κολέγιο. Τρίτο game winner φέτος απέναντι στους Knicks.
Η αναγέννηση του Amar’e από τις στάχτες των Knicks
Η τελευταία τριετία ήταν μια φρίκη για τον Amare’ Stoudemire. Από τα pick and rolls με τον Steve Nash βρέθηκε στη Νέα Υόρκη να προσπαθεί να κάνει το ίδιο με τον Toney Douglas. Τα νεύρα του τα έβγαλε τελικά σε έναν πυροσβεστήρα. Το front office των Knicks τον είδε σαν συμπλήρωμα, του ίσως πιο ασύμβατου με αυτόν, star της λίγκας. Μετά ήρθαν οι τραυματισμοί και πολλά χαμένα παιχνίδια.
Ο εκρηκτικός Amar’e που κάρφωνε σε όποιον έβρισκε μπροστά του και αποτελούσε τον καλύτερο pick and roll ψηλό στην επίθεση ήταν παρελθόν, και όλα έδειχναν ότι παρελθόν αποτελεί και ο Amar’e ως χρήσιμος παίκτης στο NBA. Ανέλπιστα όμως, φέτος ο Derek Fisher έχει στη διάθεσή του έναν υγιή Stoudemire ο οποίος, ναι μεν δεν θυμίζει σε τίποτα τις μέρες που ήταν all-star, αλλά είναι αυτή τη στιγμή ο πιο αξιόπιστος ψηλός του. Έχει περίπου 13 πόντους και 8 rebounds μέσο όρο, σουτάρει με 56% και έχει το υψηλότερο rebound rate της καριέρας του. Βέβαια ο ανταγωνισμός των Bargnani, Acy, Dalembert, Jason Smith και Travis Wear δεν είναι ιδιαίτερος και κάνει τα επιτεύγματά του λιγότερο εντυπωσιακά.
Το γεγονός ότι ο τριανταδυάχρονος και διαλυμένος από τραυματισμούς S.T.A.T. είναι ο δεύτερος σκόρερ, ο πρώτος rebounder και ο πιο εύστοχος παίκτης των Knicks, αποδεικνύει με το καλύτερο τρόπο τη διάλυση που βαράνε τη φετινή σεζόν. O Fisher θέλει να εφαρμόσει την triangle offense, με παίκτες οι οποίοι δεν φημίζονται ούτε για την ομαδικότητα, ούτε και για το μπασκετικό IQ τους, και τα αποτελέσματα είναι απογοητευτικά. Η μπάλα γυρνάει μεν, αλλά χωρίς κάποιο σκοπό, και πολύ περισσότερες επιθέσεις, από όσες θα έπρεπε, καταλήγουν σε midrange shots. Πράγμα αρκετά προβληματικό όταν εκεί βρίσκεται ο Quincy Acy. Είναι 27οι σε πόντους και rebounds ανά αγώνα, και δεν υπάρχει σταθερή επιθετική απειλή πίσω από τον Carmelo Anthony (Πίσω από αυτόν και τους 23,5 πόντους, υπάρχουν οι 13 του Amar’e και οι 10,7 του Shumpert. Δεν υπάρχει άλλος παίκτης με πάνω από 10 πόντους μέσο όρο). Η τριγωνική επίθεση ακόμα βγαίνει αφύσικα πάντως, και κάνει το παιχνίδι των Knicks προβλέψιμο και οδυνηρά αργό (είναι τελευταίοι σε κατοχές, με λιγότερες από 90 ανά αγώνα). Τα προβλήματα είναι παντού. Οι παίκτες που δεν έχουν την μπάλα είναι στατικοί, επομένως λείπει ο σκοπός της κίνησης αυτής, δηλαδή να δημιουργήσει ανισορροπία στην άμυνα. Διείσδυση δεν υπάρχει και μια τυπική επίθεση βλέπει την μπάλα να γυρνάει στην περιφέρεια μέχρι κάποιος να σουτάρει.
Στην άμυνα τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Δεν υπάρχει rim protection. Ό,τι κοντινότερο είναι ο Samuel Dalembert, ο οποίος δεν υπήρξε ποτέ ο μεγαλύτερος οπαδός του γυμναστηρίου, και πλέον στην ηλικία του αυτό βγαίνει στο γήπεδο. Στην περιφέρεια οι μόνοι παίκτες που δεν είναι κώνοι είναι ο Shane Larkin, ο οποίος είναι υπερβολικά κοντός για να ενοχλήσει οποιονδήποτε, ο Prigioni, o οποίος στα 37 του πλέον θέλει, αλλά δε πείθει κανέναν ότι μπορεί, και ο Iman Shumpert που προσπαθεί να συμμαζέψει το χάος.
Οι Κnicks βρίσκονται στο 4-17, και ο Fisher ελπίζει ότι η επιστροφή ενός καλού passer (Calderon) και η αύξηση του χρόνου του Amar’e (πάνω από 30 λεπτά μέσο όρο στα τελευταία 5 παιχνίδια), σε συνδυασμό με, την έστω καθυστερημένη κατανόηση της triangle offense, θα τους ξαναφέρουν σε τροχιά playoffs. Στην πραγματικότητα όμως θα πρέπει να συμβούν πολλά περισσότερα ώστε να καταφέρουν να διεκδικήσουν ένα εισιτήριο για την post season, ακόμα και σε αυτήν Ανατολή. Για να μην το ξεχάσω… Με εξαίρεση τις 4,3 assists του Calderon που έχει παίξει μόνο 6 παιχνίδια, πρώτος είναι ο J.R. Smith με 3,4 . Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι τραγικότερο, ο J.R. Smith ή το 3,4 .
- TL:DR: Μην δείτε Knicks.
Shooters gonna shoot
Ο Wes Matthews, ένας από τους σταθερότερους 3point-shooters των τελευταίων ετών, είχε ξεκινήσει κρύος τη χρονιά, αλλά πριν από το παιχνίδι με τους Hornets δήλωσε πως νιώθει ότι η ύφεσή του θα τελειώσει σ’ αυτό το παιχνίδι. Στους Hornets έβαλε τα 6 από τα 9 τρίποντα που επιχείρησε. Στα επόμενα δύο παιχνίδια είχε 7/12 και 6/10. Ακολούθησε το 1/15 στα επόμενα δύο, και μου θύμισε τον Alex Scales που έπαιζε στον Άρη τη σεζόν 2006/07, ο οποίος στον 5ο ημιτελικό της σεζόν απέναντι στον Ολυμπιακό, την τελευταία φορά που κάποια ομάδα πήγε να σπάσει τους τελικούς ΟΣΦΠ- ΠΑΟ, είχε 1/7 και κατηγορήθηκε μετά την ήττα επειδή συνέχισε να σουτάρει. Σε ερώτηση δημοσιογράφου στο τέλος του παιχνιδιού είπε ακριβώς αυτό. Είμαι σουτέρ και αυτό θα κάνω. Δε με νοιάζει πόσα σουτ έχω χάσει, εγώ θα συνεχίσω να σουτάρω.
- Μην αγγίζετε τον Jimmy Butler. Συνεχίζει να φλέγεται.
O Kobe παίρνει φόρα
Στην απρόσμενη νίκη κόντρα στους Raptors σημείωσε το εικοστό triple double της καριέρας του με 31 pts/11 rebs/12 ast. Στο επόμενο παιχνίδι απέναντι στο Detroit πέτυχε άλλο ένα, με λάθη αυτή τη φορά αντί για rebounds (12 πόντοι, 13 assists, 10 λάθη). Οι Lakers πάντως δείχνουν σημεία ζωής – πράγμα που ίσως να μην είναι και πολύ καλό για το μέλλον της ομάδας – με τον Bryant να μοιράζεται πλέον τη μπάλα περισσότερο, χωρίς βέβαια να κόβει τα σκανδαλώδη fade aways με αμυντικό κρεμασμένο πάνω του και ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας.
Η επιστροφή του Νick Young (διάολε, του Nick Young) έχει αποδειχθεί σημαντική για την ομάδα που είναι στο 4-6 στα παιχνίδια που τον είχε στη διάθεσή της. Ο Jordan Hill, για πρώτη φορά στην καριέρα του, θυμίζει αξιοπρεπή two-way center και έχει αναπτύξει ένα συμπαθές σουτάκι μέχρι τα 5 μέτρα. Όταν όμως οι δύο βασικές σου επιθετικές απειλές είναι δύο παίκτες που σουτάρουν μετά μανίας και κινούνται γύρω στο 40% FG, ο δεύτερος καλύτερος παίκτης (και παράλληλα καλύτερος αμυντικός) σου είναι ο Jordan Hill, και δέχεσαι 111 πόντους κατά μέσο όρο, δεν υπάρχουν και πολλοί λόγοι για αισιοδοξία.
Σπάσε το σερί
Το βράδυ της 5ης Δεκέμβρη, κάποιος έπρεπε να χάσει, στην αναμέτρηση των δύο πιο δύσπεπτων και απογοητευτικών ομάδων της λίγκας, για τις οποίες διαβάσατε παραπάνω. Knicks – Hornets σε ένα παιχνίδι που ομολογώ ότι επέλεξα να μην δω ούτε λεπτό. 103 – 102 για τους γηπεδούχος Hornets, που κατάφεραν να σπάσουν το ηττηφόρο το αντίθετο του νικηφόρου σερί τους που είχε φτάσει τα 10 παιχνίδια. Άσχημα νέα για τους Knicks που έφτασαν τα 7 παιχνίδια μακριά απ’ τη νίκη.
Αγέραστο θαύμα
Ο Tim Duncan (PF/C, 241 ετών) εξακολουθεί να είναι εκεί για τους Spurs. Διανύει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του σε ότι αφορά τα rebounds (12,4/36 λεπτά, 19,5 TRB%1)Υπολογισμούς του ποσοστού των διαθέσιμων rebound που κατεβάζει ένας παίκτης όσο βρίσκεται στο παρκέ, σύμφωνα με το basketballreference.com ) και εξακολουθεί να είναι ο στυλοβάτης της άμυνας των Spurs με 2,5 τάπες ανά 36 λεπτά Defensive Rating 94 2)Υπολογισμός των πόντων που δέχεται η ομάδα του ανά 100 κατοχές με αυτόν στο παρκέ (επίδοση που έχει να πετύχει από το 2007). Το PER του είναι για 18η συνεχή χρονιά πάνω από 21, και μαζί με τον Boris Diaw, είναι μια σπίθα δημιουργίας από το ζωγραφιστό 3)Μαζί έχουν 6,5 assists/αγώνα, λες και η επίθεση των Spurs δεν ήταν ήδη πολυδιάστατη.
Μέσα σε όλα, στον αγώνα του Σαββάτου απέναντι στους Grizzlies, την ομάδα με το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ στο NBA, και την πνιγηρή άμυνά τους, απάντησε στο triple double που είχε κάνει ο Kobe λίγες μέρες νωρίτερα, με το 4ο triple double της καριέρας του, έχοντας 14 πόντους και από 10 assists και rebounds.
- Kobe Watch: Στο Under όλα τα παιχνίδια αυτής της εβδομάδας. Η επιστροφή του Young μάλλον μας στερεί αυτή την πολύ ωραία συνήθεια.
- Regression to the mean: Brandan Wright 74,1% FG. Ακόμα και έτσι, αν καταφέρει να βγάλει τη σεζόν πάνω από το 70% θα είναι ένα αδιανόητο επίτευγμα.
- Weirdest Statline: 2 πόντοι, 12 rebounds, 19 assists και 7 λάθη από τον Rajon Rondo. Ασυναγώνιστος για την πιο περίεργη statline. Το μόνο κοντινό που βρήκα ήταν οι 2 πόντοι με 15 assists και 14 rebounds του Charles Oakley το 1986. Η WTF moment της εβδομάδας πάει όμως στον Reggie Evans ο οποίος παίρνοντας τα λεπτά του Cousins και μετά από 7 παιχνίδια στα οποία δεν είχε αγωνιστεί δευτερόλεπτο, μπήκε και έβαλε 17 πόντους με 20 rebounds απέναντι στο Memphis.
- Chucker of the week: Πολλοί υποψήφιοι αυτή τη βδομάδα, με άσχημα παιχνίδια από Melo (4/19 για να σκοράρει 9 στην ήττα (αν χρειαζόταν δηλαδή διευκρίνηση για αυτό) από το Cleveland και Harden (5/21 για 15 πόντους στη νίκη επί των Suns). Υπάρχει το 2/12 του C.J. Watson. Υπάρχουν τα 61 σουτ σε δύο μέρες του Monta Ellis, τα οποία όμως έφεραν τουλάχιστον 61 πόντους. Υπάρχουν επίσης το 1/10 του Robert Sacre και του 0/10 του Jeremy Lin, οι οποίοι ωστόσο παίζουν στους Lakers και δεν μετράνε. Δυνατές υποψηφιότητες όλοι τους, και προκαλούν ρίγη συγκίνησης στους απανταχού θαυμαστές του κακού μπάσκετ, αλλά υπάρχει η ασύλληπτη, μοναδική προσπάθεια του Brandon Jennings. Οι Pistons αυτή τη στιγμή είναι χειρότεροι και από τους προβλεπόμενους Sixers. Έχασαν εύκολα από Lakers, Sixers και Celtics. Στην αιχμή της προσπάθειας τους ο πρίγκιπας του αψυχολόγητου σουτ Jennings. Σε αυτά τα 3 παιχνίδια είχε 4/31 σουτ με 0/8 τρίποντα.Ο εβδομαδιαίος τίτλος είναι δικός του. Μπράβο.
Bullseye
Η σεζόν είναι καταπληκτική. Είναι τόσο συναρπαστική όσο αναμενόταν το καλοκαίρι. Υπάρχουν 8 τουλάχιστον ομάδες που δε θα προκαλέσει καμία έκπληξη αν πάρουν τον τίτλο. Η Δύση είναι ένα μακελειό. Οι Warriors είναι σε ρυθμό για ρεκόρ κοντά στο ασύλληπτο 72-10 των Bulls, με τον Curry αυτή τη στιγμή να προηγείται στην κούρσα του MVP. Οι Grizzlies τρομοκρατούν κόσμο με τον Gasol να αναλαμβάνει τα ηνία της επίθεσης και να είναι επίσης υποψήφιος MVP. Οι Rockets είναι ψηλά, παρ’ ότι θυμίζουν νοσοκομείο και παίζουν εδώ και καιρό με τον Tarik Black στο 5. Οι Clippers και οι Spurs βρίσκουν σιγά-σιγά το ρυθμό τους, μετά από τις χαμηλών τόνων εκκινήσεις τους. Οι Thunder έχουν πίσω τους δύο stars τους νωρίτερα από ότι αναμενόταν. Και μέσα σε όλα αυτά ξεχνάμε το τρίτο, μέχρι στιγμής, Portland. Οι Mavericks, με την ιστορικά καλή τους επίθεση, είναι 7οι σε αυτή τη Δύση με ρεκόρ 15-6 και 71% winning percentage. Μιλάμε δηλαδή για ένα σενάριο που δεν είναι καθόλου απίθανο το 8ο seed να είναι αρκετά πάνω από τις 50 νίκες.
Μέχρι την άλλη βδομάδα, Draymond Green motherfuckers:
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
