Με μια εβδομάδα καθυστέρηση ολοκληρώθηκε και σας παρουσιάζεται το δεύτερο μέρος του “αχρείαστα μακροσκελούς αφιερώματος στο Eurocup, που θα διαβαστεί από πολύ λιγότερους από όσους θα άρμοζε στην ώρα που αφιερώθηκε γι’ αυτό”. Το πρώτο κομμάτι με τους ομίλους G έως J θα το βρείτε εδώ.
Πάμε λοιπόν.
GROUP K
Brose Baskets Bamberg
Από τις ομάδες που σήμαναν την αναγέννηση του γερμανικού μπάσκετ τα τελευταία χρόνια, με σταθερή παρουσία στην Euroleague μέχρι και πρόπερσι. Η Bamberg δεν ξεχειλίζει ταλέντο, αλλά είναι καλά δουλεμένη από τον (αν είναι δυνατόν) Andrea Trinchieri. Στην επίθεση ήταν από τις χειρότερες ομάδες της πρώτης φάσης, αλλά με όπλο την εξαιρετική της άμυνα, τη σιγουριά σε rebounds και κυκλοφορία (από τους καλύτερους δείκτες assists/turnovers στην πρώτη φάση) και τις καλές τις επιδόσεις από τα 6,75 πέρασε με ρεκόρ 6-4. Στην επίθεση βασίζεται στο ταλέντο των Brad Wanamaker και Janis Strelnieks. Ο Λετονός έβαλε φωτιά στα διχτάκια από τη γραμμή των τριών πόντων, ώντας δεύτερος στη σχετική κατηγορία, με 28 εύστοχα τρίποντα και ποσοστό 54%. Η άμυνα βασίστηκε σε δύο ζευγάρια μακριά χέρια, αυτά των Trevor Mbakwe και Daniel Theis, αμφότεροι στο top-10 σε blocks. Ο πρώτος ήταν παράλληλα και ο δεύτερος rebounder της πρώτης φάσης του Eurocup, ενώ ο 22άχρονος Γερμανός PF/C είναι από τα μεγαλύτερα εγχώρια ταλέντα. Δεν έχει το ιδανικό ύψος, αλλά διαθέτει τεράστιο άνοιγμα χεριών και αθλητικά προσόντα που αποζημιώνουν για το μπόι που του λείπει, ενώ το αξιοπρεπές του τρίποντο λύνει τα χέρια του Trinchieri στην επίθεση. Λογικά κάποια στιγμή θα βρεθεί στο NBA. Στο ρόστερ, για τους άρρωστους, εκτίθεται και το σκήνωμα του Dalibor Bagaric.
Το κλειδί: Με κλειστά μάτια: Brad Wanamaker. 12 πόντοι, 4 rebounds, 7,5 assist (δεύτερος στη σχετική κατηγορία), 2,5 κλεψίματα (πρώτος). Ο ασχημομούρης Αμερικάνος με το άσχημο σουτ, εκμεταλλεύεται τους αμυντικούς που κοιτάνε τη μάπα του για να μοιράζει καλάθια στους συμπαίκτες του και τους επιτιθέμενους για να τους κλέβει χρησιμοποιώντας το ίδιο τρικ την μπάλα. Είναι το Α και το Ω της Bamberg.
JDA Dijon
Η γαλλική ομάδα, στην παρθενική της εμφάνιση σε μεγάλη ευρωπαϊκή διοργάνωση, σε μια όχι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτη ιστορία, πέρασε ως τρίτη σε έναν πραγματικά αδύναμο όμιλο, παρότι είχε την τέταρτη χειρότερη επίθεση της διοργάνωσης. Και αυτό χάρη στην καλή αμυντική της λειτουργία. Πρόκειται για μια ομάδα που ουσιαστικά δεν έχει center, με τον Prenom να είναι μάλλον ο πιο ογκώδης ενεργός παίκτης της, με ύψος μόλις 2,03. Οι Αμερικάνοι της δεν είναι κάτι τρομερό (Steven Gray, Andre Harris, Zach Moss) με τον Kris Joseph, αδερφό του Cory των San Antonio Spurs να είναι μάλλον ο πιο αναγνωρίσιμος ξένος της. Στον άσσο ξεκινάει ο Aldo Curti. O βασικός της PG και ότι κοντινότερο έχει σε center είναι αυτοί:
Γκουντ τάιμς
Το κλειδί: Η μόνη χαραμάδα ποιότητας στο ρόστερ είναι ο μικροσκοπικός (επιεικώς 1,72) Erving Walker, ο οποίος ερχόμενος από τον πάγκο πήρε την Dijon και την έσυρε στους 32, με την τακτική «θα μπουκάρω μέχρι να τρακάρω σε ψηλό και να πάρω βολές». Πρώτος σε κερδισμένα fouls, έφτανε στη γραμμή περίπου επτά φορές σε κάθε παιχνίδι και έγραφε εκεί περίπου 6 από τους 14 πόντους του. Με 4,5 assists, ήταν μακράν και ο πρώτος πασέρ της ομάδας. Παράλληλα, είναι ίδιος με τον Tracy Jordan του 30Rock, και αυτό κάπως θα πρέπει να μετρήσει.
Union Olimpija
Η πάλαι ποτέ κραταιά Olimpija Ljubliana, δεν διάγει την καλύτερη περίοδο της ιστορίας της και η κάποτε μόνιμη παρουσία της στην Euroleague έχει δώσει την τελευταία διετία τη θέση της στο Eurocup. Ο Ales Pipan διαχειρίζεται ένα σύνολο που αποτελείται κατά κύριο λόγω από νέους Βαλκάνιους μπασκετμπολίστες. Prepelic, Mahkovic, Marinelli, Hrovat, Kacanevic, Rupnik, Murics και ο, ύψους 2,17 γίγαντας, Omic, είναι όλοι γεννημένοι τη δεκαετία του ’90 και έχουν ρόλο στην Olimpija, το ίδιο και ο πολυτάλαντος Φινλανδός Sasu Salin, που ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμό στην πρώτη φάση χάνοντας τα τελευταία επτά παιχνίδια. Ο Marko Marinovic και ο τρομακτικός Hristo Nikolov που θυμίζει αθλητή ΜΜΑ είναι οι πινελιές εμπειρίας στο νεανικό ρόστερ των Σλοβένων.
Το κλειδί: Το ταλέντο του Sasu Salin είναι αστείρευτο. Αθλητικά προσόντα, σουτ, court vision, άμυνα, ο baby face Salin τα προσφέρει όλα. Το ζήτημα για τον Ales Pipan είναι να βρει τα πατήματά του εγκαίρως, ώστε η Olimpija να διεκδικήσει μια θέση ανάμεσα σε Bayern και Bamberg.
FC Bayern Munich
Η Bayern, πατώντας στις επιτυχίες της Bamberg, επένδυσε και στο μπάσκετ και πανηγύρισε το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 50 χρόνια, ενώ έφτασε και στο top-16 της Euroleague με αξιοπρεπή παρουσία. Οι βλέψεις τις φέτος ήταν να κάνει το βήμα παραπάνω στη διοργάνωση, γι’ αυτό και έφερε στο Μόναχο τον Bo McCalebb. Δεν κατάφερε να υπερκεράσει τον Παναθηναϊκό ή τη Milano, κυρίως λόγω της διάτρητης άμυνάς της, και έτσι θα ψάξει τη διάκριση στο Eurocup. Το ρόστερ της είναι πληρέστατο. Τον Bo McCalebb πλαισιώνουν ο bomber Heiko Schaffartzik, o συνεπής ρολίστας Anton Gavel και ο Βόσνιος Nihad Nedovic. Υπερπλήρης και στους ψηλούς, παρουσιάζοντας ίσως την πιο λευκή front-line ever. O Dusko Savanovic είναι το πρώτο βιολί, ο John Bryant είναι η λατρεία (googlάρετε για φωτογραφίες με δικό σας ρίσκο), ο Stimac ο απαραίτητος ξυλοκόπος και κλείνουμε με γερμανίλα από Rob Benzig και Jan Hendrik Jagla. Τα βλέμματα όμως οφείλουν να είναι στραμμένα στον νέο μεγάλο point guard της σερβικής σχολής, τον Vasilje Micic, πρίγκιπα του pick and roll.
Το κλειδί: Ο Bo McCalebb αρκεί από μόνος του για να φτάσει την Bayern μακριά στο Eurocup, έχοντας δώσει για χρόνια τα διαπιστευτήριά του στο υψηλότερο επίπεδο. Από εκεί και πέρα, ο John Bryant εκτός από το ότι μοιάζει με τον υπερτροφικό γιο σε κάποια αγροικία του αμερικανικού Νότου, είναι και ένα κινούμενο double-double, το ερώτημα όμως που πρέπει ο Svetislav Pesic να απαντήσει όσο προχωράει στη διοργάνωση, είναι το ποιος θα μαρκάρει.
Πρόβλεψη Ομίλου: Οι Γερμανοί έχουν τον πρώτο λόγο για τις δύο πρώτες θέσεις του ομίλου. Η Bamberg λόγω άμυνας και η ομάδα του Μονάχου λόγω ρόστερ. Η Olimpija δεν έπεισε με τη μέχρι στιγμής απόδοσή της, αλλά δεν φείδεται ταλέντου και στα χέρια του Ales Pipan θα διεκδικήσει επί ίσοις όροις την πρόκριση. Αν ο Walker καταφέρει να περάσει την Dijon από τους Γερμανούς η θέση του Isaiah Thomas στους Suns είναι επισφαλής.
GROUP L
Lietuvos Rytas
Η Lietuvos ιδρύθηκε το 1997 για να εκθρονίσει την Zalgiris Kaunas από την κορυφή του λιθουανικού μπάσκετ και να δώσει στην πρωτεύουσα, Vilnius, μια ομάδα που να διεκδικεί τίτλους, και ακριβώς αυτό πέτυχε. Μετά τη χρυσή διετία 2008-10 υπό τις οδηγίες του Rimas Kurtinaitis, όταν και πανηγύρισε το treble με την κατάκτηση του Eurocup, ακολούθησε μια τετραετία χωρίς τίτλους και με συνεχείς αλλαγές παικτών και προπονητών. Το καλοκαίρι έγινε άλλη μια ριζική ανανέωση στο έμψυχο υλικό της, αφήνοντας τους Cook, Jelovac, Seibutis, Palacios, Songaila να αποχωρήσουν. Τα κλειδιά της ομάδας δόθηκαν στον Virginijus Šeškus (εξαιρετικό όνομα, θυμίζει Ρωμαίο εκατόνταρχο του Goscinny) και αποκτήθηκαν οι Lukauskis, Juskevicius, Baron και ο ΝΒΑer Travis Leslie. Στον αγωνιστικό χρόνο και χώρο που ανοίχτηκε, ήρθε να εδραιωθεί ο 24χρονος Gediminas Orelik, ο οποίος ηγήθηκε του σκοραρίσματος της Lietuvos στην πρώτη φάση (14,6π), και τραβάει το κουπί επιθετικά μαζί με τους Kavaliauskas (13,6π), Juskevicius (12,1π, 5,4 ast) και τον Gecevicius (10π, 3,8ast) ο οποίος λειτουργεί και σαν δευτερεύων playmaker. Η Lietuvos σκοράρει πολύ (2η καλύτερη επίθεση του Eurocup) και, πιστή στην καταγωγή της, μοιράζεται την μπάλα (2η σε assists) και σουτάρει πολλά τρίποντα. Φυσικά δεν θα αρκεστεί στην πρόκριση, αλλά έχει βλέψεις για τον τίτλο, γι’ αυτό και πρόσθεσε στη μηχανή της τους έμπειρους Simas Jasaitis και Ksystof Lavrinovic.
Tο κλειδί: O Adas Juskevicius μπορεί να μην πολυγεμίζει το μάτι, αλλά είναι ο κινητήριος μοχλός της επίθεσης των Λιθουανών, μοιράζοντας αφειδώς την μπάλα στους σουτέρ που τον περιβάλλουν. Μαζί με τον Martynas Gecevicius, όσο και αν φαίνεται περίεργο στους φίλους Ολυμπιακούς, συνθέτουν μια τρομερά ποιοτική backcourt, έστω και με τα προβληματάκια της στην άμυνα.
Telenet Ostend
Άλλη μια χορηγία του αδύναμου Group B, η Οστάνδη δεν είναι και ακριβώς πόλος έλξης της παγκόσμιας μπασκετικής elite. Το ρόστερ της είναι μάλλον αδύναμο, αλλά βαθύ, με 10 παίκτες να αγωνίζονται από 15 έως 24 λεπτά ανά αγώνα, και, με εξαίρεση τον John Prince, κανέναν να μην σκοράρει πάνω από 8,5 πόντους. Στρατηγός του παιχνιδιού της ο Dusan Djordjevic στην τρίτη του χρονιά στο Βέλγιο. Θα ήμουν παπατζής αν υποστήριζα ότι ξεχωρίζει κάτι άλλο από το ρόστερ της, πέρα από τον διοπτροφόρο center από τη Βενεζουέλα Gregory Echenique.
To κλειδί: Η Λουίζα της Ορλεάνης, πρώτη βασίλισσα των Βέλγων και τελευταία σύζυγος του Λεοπόλδου του πρώτου πέθανε στην Οστάνδη. Στην ίδια πόλη έλαμψε το άστρο του πρίγκιπα Ιωάννη (John Prince) ο οποίος με τους 17 πόντους που έβαζε κατά μέσο όρο ήταν μακράν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας και τέταρτος συνολικά στην πρώτη φάση της διοργάνωσης. Πρωταθλητής πέρσι στην Πολωνία με την Turow, θα βρεθεί αντιμέτωπός της στον όμιλο.
PGE Turow Zgorzelec
Αφού πανηγύρισε τον πρώτο της εγχώριο τίτλο και επιβραβεύτηκε με την παρουσία της στη Euroleague, όπου μάζευε περίπου 90 πόντους ανά αγώνα, η Turow έρχεται να διεκδικήσει μια διάκριση στο Eurocup. Θαμπωμένοι από τη λάμψη του απαστράπτοντα κομήτη που έπεσε στα ελληνικά γήπεδα και μας άφησε με ανοιχτό το στόμα, Mardy Collins, οι Πολωνοί του έδωσαν τα κλειδιά της ομάδας. Μας σύστησαν, επίσης, τον εκρηκτικό Tony Taylor και τον συμπαθή σουτέρ Michal Chylinski. Ωστόσο, ο βασικός λόγος που θα θυμόμαστε την Turow και θα την αγαπάμε για πάντα, είναι η έκθεση στο ευρύ κοινό του απίστευτου τύπου που λέγεται Damian Kulig. Κάτασπρος, καραφλός, με πόδια που νομίζεις ότι ταλαιπωρούνται από φλεβίτιδα, λιγότερο αλτικός και από τον Παπαϊωακείμ στα τελευταία του, χωρίς το ιδανικό ύψος ούτε και βάρος για PF/C, ο Kulig ήταν ο τύπος που βρισκόταν παντού και τα έδινε όλα, κάθε λεπτό από τα 25 που βρισκόταν στο παρκέ. Τέσσερα fouls ανά αγώνα, 10ος σε τάπες (ενεργητικό) και 8ος σε παθητικό. 5ος σε εύστοχα σουτ και 8ος σκόρερ. 13ος αμυντικός rebounder, 17ος σε ευστοχία στα τρίποντα και 22ος σε PIR. Ο Kulig σκόραρε με ένα ανορθόδοξο post-game, με ένα fade-away εδάφους-εδάφους, με τρίποντο που οριακά χαρακτηρίζεται jump shoot, με έξυπνα κοψίματα τα οποία εκτελούσε με απρόσμενη ταχύτητα και ακρίβεια, ενώ στην άμυνα δυσκόλευε κόσμο με τον όγκο του και μοίραζε τάπες, σαν απάτη, επειδή κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορέσει να φτάσει εκεί. Δεν χρειάζεται να γράψω για το κλειδί της ομάδα ενόψει Eurocup.
Σε όλο του το μεγαλείο
Baloncesto Seville
Άλλη μια ομάδα που χρησιμοποιεί rotation 10 παικτών χωρίς να υπερφορτώνει κανέναν. Θα είναι, πάντως, περισσότερο προβληματισμένη με το ισπανικό πρωτάθλημα, όπου βρίσκεται στην τελευταία θέση, παρά με το Eurocup. Tα βλέμματα τραβάει φυσικά το μεγάλο ταλέντο του ισπανικού μπάσκετ στη θέση 5, Guillermo Hernangomez, o οποίος είναι ακόμα ασταθής και πρέπει να δυναμώσει, αλλά θεωρείται σίγουρο NBA prospect. Στο 4 υπάρχει ο 19χρονος Λετονός PF με τα ατελείωτα χέρια, Kristaps Porzingis. Ανέλπιστα καλός ήδη, τρομακτικός blocker και εύστοχος από τα 6,75. Η θερμοκοιτίδα της Cajasol συνεχίζεται με τον Ισπανό forward Pierre Oriola και τον σχεδόν δίμετρο Σέρβο Point Guard Nikola Dragicevic, που δείχνει να σπάει το κουκούλι του και να είναι από τους πιο ανερχόμενους guards της γενιάς του ’94. Berni Rodriguez, Alex Urtasun και Derrick Byars είναι οι βετεράνοι της ομάδας, αλλά είτε λόγω κλάσης, είτε λόγω ηλικίας δεν μπορούν να κάνουν τη διαφορά στη φετινή Seville.
Το κλειδί:
Πρόβλεψη: Η Lietuvos είναι η ποιοτικότερη ομάδα του ομίλου, με εμπειρία και δύο κατακτήσεις στον θεσμό, και ψάχνει τον πρώτο της τίτλο μετά από μία τετραετία. Εύκολα ή δύσκολα θα κατακτήσει την πρώτη θέση. Στον αντίποδα, νομίζω ότι για τη Σεβίλλη το Eurocup είναι μάλλον πονοκέφαλος παρά φιλοδοξία. Οστάνδη και Turow θα κονταροχτυπηθούν για τη δεύτερη θέση, με την κάθε μια τους να έχει έναν ξεκάθαρο σταρ. Damian Kulig λοιπόν, εναντίον John Prince. Θα πάω με τον Πολωνό.
GROUP M
Besiktas IF
H Besiktas συνεχίζει τις επενδύσεις στην προσπάθειά της να φτάσει σε κάποιον ευρωπαϊκό τίτλο και να καθιερωθεί ως δύναμη ανάμεσα στις παραδοσιακές Galatasaray, Efes και Fenerbahce. Δυνατή ομάδα και φέτος, βασίζεται πολύ στην ικανότητά της από τη γραμμή του τριπόντου. Άλλη μια γνήσια διεκδικήτρια του τίτλου, που δικαιώνει τον τίτλο “mini-euroleague” που έχει δοθεί στο νέο Eurocup. Οργανωτές της ο Atsur και ο γερόλυκος Tunceri, στο κέντρο ο άνθρωπος-καμηλοπάρδαλη Hilton Armstrong και στις θέσεις των forwards ο σουτέρ Broekhoff και ο, πάλαι ποτέ παίκτης των Boston Celtics, JaJuan Johnson, που είναι και ο δεύτερος σκόρερ της ομάδας, ένας παίκτης με ταλέντο επιπέδου Euroleague, ο οποίος ήταν 3ος σε εύστοχα δίποντα, 6ος σε κλεψίματα και 10ος σκόρερ της πρώτης φάσης.
Το κλειδί: Ο βραχύσωμος shooting guard Chris Lofton έσπασε τα κοντέρ στην πρώτη φάση και αναδείχθηκε πρώτος σε πόντους και τρίποντα, με καταπληκτικά ποσοστα. 19,5 πόντοι, 3,5 assists, 2,5 rebounds με ευστοχία στο 50/40/90, κατόρθωμα αξιοσημείωτο έστω και αν πρόκειται για δείγμα μόνο 10 αγώνων. Ο Αμερικανός θα συνεχίσει να τραβάει το κουπί του σκοραρίσματος για την ομάδα του Ahmet Kandemir.
Paris Levallois
Η κάποτε ομάδα του Ηλία Ζούρου, προκρίθηκε ως τρίτη στον πρώτο όμιλο της κανονικής περιόδου, μπροστά από τη Zaragoza στην ισοβαθμία, με ρεκόρ 5-5 και σχεδόν μηδενικό ισοζύγιο άμυνας-επίθεσης. Με τους καλούς Γάλλους παίκτες να μην αφθονούν, χτίστηκε πάνω σε τρεις Αμερικάνους τους οποίος πλαισίωσε με γηγενείς ρολίστες. Ο γυρολόγος Mike Green (επτά ομάδες σε ισάριθμα χρόνια επαγγελματικής καριέρας) πρόσφερε 10 πόντους και 6,5 assists (τρίτος στην κανονική περίοδο – παράλληλα 17ος σε index rating), ενώ ο σεσημασμένος σκόρερ των γαλλικών γηπέδων Blake Schilb – o οποίος, σημειωτέον, ίσως θα μπορούσε να είχε κάνει καλύτερη καριέρα – είχε 15 πόντους (έβδομος), 3,5 rebounds και 4 assists μέσο όρο, ενώ κατετάγη 16ος σε index rating. Center της Paris είναι ο 33χρονος Sharrod Ford, ενώ back-up και μορφή της ομάδας, είναι ο εικονιζόμενος Jean Baptiste Adolphe Michel, στην επιστροφή του στη Γαλλική πρωτεύουσα.
Το κλειδί: O Sharrod Ford ήταν ο καλύτερος center του πρώτου γύρου. Μοιάζει ψηλότερος από το 2,06 που τον δίνουν, πολύ δυνατός, “νταής” σκόρερ και rebounder. Η στατιστική του είναι αξιομνημόνευτη. Σε 25 αγωνιστικά λεπτά πετύχαινε 14,2 πόντους (11ος – δεύτερος σε εύστοχα δίποντα) με ποσοστό 60%, κατέβαζε 9,1 rebounds (οδηγώντας τη σχετική κατηγορία), έκανε 1 block (12ος) και βρέθηκε 3ος σε PIR.
Pinar Karsiyaka
Άλλος ένας εμφύλιος στους ομίλους των 32 του Eurocup, τουρκικός αυτή τη φορά. Η Karsiyaka βγήκε τρίτη πίσω από τον ΠΑΟΚ (στην ισοβαθμία), παρά το ομολογουμένως ποιοτικότερο ρόστερ της, κυρίως επειδή δεν εκμεταλλεύτηκε την έδρα της. Η περσινή επιτυχία της στο κύπελλο, όπου κέρδισε την Efes του Βαγγέλη Αγγέλου, είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο η ομάδα από τη Σμύρνη φιλοδοξεί να πατήσει για να ανέβει στην ιεραρχία του τουρκικού και ευρωπαϊκού μπάσκετ. Μια ομάδα που δεν διακρίνεται για κάποιον ιδιαίτερο τομέα του παιχνιδιού της, έχει στηθεί πάνω σε 3 ικανότατους σκόρερς. Τον διάβολο τσέπης Bobby Dixon 1)την ιστορία του οποίου αξίζει να διαβάσετε (16,8π, 4,6ast), τον συνεχώς βελτιούμενο, πρώην παίκτη του Πανιωνίου 2)ο οποίος σημειωτέον, είχε έρθει μαζί με τον Byron Mullens εκείνο το καλοκαίρι Jon Diebler, κάτοχο ενός από τα πιο αγνά σουτ στην Ευρώπη (14,6π, 47% τρίποντα) και τον Κολομβιανό forward Juan Palacios (14,7π, 8reb). Όταν δεν τρέχει την ομάδα ο Dixon, η μπάλα έρχεται στα χέρια του D.J. Strawberry, ενώ σημαντικά λεπτά δίνουν και οι Hersek Baris και Kenny Gabriel. Αυτός ο Kenny Gabriel.
Το κλειδί: Ο Bobby Dixon είναι ένας volume shooter (εκτέλεσε τα περισσότερα σουτ στην πρώτη φάση) και σπάνια θέλεις να εξαρτάσαι από έναν τέτοιο. Ωστόσο η ασίγαστη αυτοπεποίθησή του είναι μεταδοτική, και ο όγκος προσπαθειών φέρνει αποτελέσματα (5ος σκόρερ της κανονικής περιόδου), ενώ τα λάθη που προκύπτουν από τον φρενήρη ρυθμό του Αμερικανού, εξουδετερώνονται από τις assists που μοιράζει. Εφόσον μπορεί να αντικαθίσταται από Strawberry και Diebler όταν βγαίνει εκτός ελέγχου, είναι ο καταλύτης της Karsiyaka.
Neptunas Klaipeda
Άλλη μια ομάδα η οποία δεν έχει να επιδείξει λαμπρή ιστορία, αλλά προσπαθεί να χτίσει σιγά σιγά το όνομά της. Από τις παλιότερες λιθουανικές ομάδες, δίχως ωστόσο να έχει κατακτήσει κάποιον εγχώριο τίτλο, η ομάδα από την Klaipeda, μια πόλη 150.000 κατοίκων στα δυτικά της χώρας, εκεί όπου ο Δούναβης συναντιέται με τη Βάλτικη θάλασσα, διάγει τα τελευταία χρόνια την πιο επιτυχημένη περίοδο της πεντηκονταετούς ιστορίας της, φτάνοντας στους τελικούς του λιθουανικού πρωταθλήματος και συμμετέχοντας παράλληλα την τελευταία διετία σε Eurocup, Euroleague και VTB League. Στον όμιλο του Ολυμπιακού, είχε μια ανέλπιστα καλή παρουσία, πετυχαίνοντας τέσσερις νίκες, αλλά αποκλείστηκε από τη συνέχεια στην ισοβαθμία με τη Galatasaray. Παρ’ ότι λιθουανική και βασιζόμενη σε μεγάλο βαθμό στο εγχώριο ταλέντο, δεν διακρίνεται για τις επιδόσεις της έξω από τα 6,75. Πρώτος της σκόρερ είναι ο πολυσχιδής Deividas Gailius με 14,7 πόντους (11ος στη διοργάνωση), ο οποίος είναι και ο καλύτερος σουτέρ της, ενώ προσφέρει και στους τομείς της άμυνας, του rebound και της οργάνωσης. Πίσω του ο Donatas Zavackas στην τρυφερή ηλικία των 35 ετών, είναι ο δεύτερος σκόρερ και πρώτος rebounder της ομάδας. Οι Αμερικάνοι της ομάδα, ο PG Mustafa Shakur και ο C Keith Benson, είναι αμφότεροι παίκτες με χτυπητές αδυναμίες, αλλά το budget της Neptunas δεν επέτρεπε κάτι παραπάνω. Στην ομάδα αγωνίζονται και έχουν σημαντικό ρόλο και οι δύο πρώτοι σκόρερ στην ιστορία της, ο αρχηγός Martynas Mazeika, ο οποίος θυμίζει χωριό της Αχαΐας και έχει περάσει και από την ΑΕΚ, και ο Valdas Vasylius.
Το κλειδί: Το ρόστερ δεν εντυπωσιάζει κανέναν. Οι Αμερικάνοι είναι μέτριοι και ο Deividas Daynus Gailius, παρά τις καταπληκτικές εμφανίσεις του και την αστείρευτη αυτοπεποίθησή του, ξεχωρίζει μέσα στο concept της ομάδας. Το κλειδί, και μεγαλύτερο όπλο της Neptunas, είναι η έδρα της. Το ότι η ομάδα είναι το στολίδι της πόλης μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά ταιριάζει περισσότερο από ποτέ στην περίπτωση της λιθουανικής ομάδας. Αποτελεί τον πρώτο επιτυχημένο μπασκετικό σύλλογο σε μια μεγάλη λιθουανική πόλη, και η δίψα του κόσμου είναι μεγάλη. Το πιο εντυπωσιακό όμως, είναι ότι σε μια εποχή πρωτοφανούς κινητικότητας, και ειδικά στον αθλητισμό ελάχιστης εμπιστοσύνης στο εγχώριο ταλέντο, η Neptunas όχι μόνο αγωνίζεται μόνο με δύο ξένους, αλλά οι Nacius, Butkevicius, Vasylius, Zavackas, Mazeika, Galdikas, Gailius και Gridziunas έχουν όλοι γεννηθεί στην Klaipeda. Δεν νομίζω ότι υπάρχει σε ευρωπαϊκό επίπεδο άλλη ομάδα που να βασίζεται σε τέτοιο βαθμό στο ταλέντο της πόλης, και η Neptunas θα πρέπει να επαινεθεί γι’ αυτό.
GROUP N
Lokomotiv Kuban
Η Loko είναι μια ομάδα που αναζητά τη διάκριση και στο φετινό Eurocup 3)είχε κατακτήσει τον τίτλο το 2013, επενδύοντας τα τελευταία χρόνια σε big name Αμερικάνους, ενώ από πέρσι ακόμα έχει κάνει μεγάλα βήματα στον τομέα του marketing. Προκρίθηκε άκοπα στη φάση των 32, σημειώνοντας 10 νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια. Κατ’ αρχάς, ενισχύθηκε το καλοκαίρι με τον Malcolm Delaney της Bayern Munich, παίκτη που εποφθαλμιούσαν διάφορες ομάδες της Euroleague και τον, ξεπλυμένο από τον NBA αλλά φοβερά ταλαντούχο, Anthony Randolph. Οι δυο τους ήρθαν να προστεθούν στους μόνιμους Richard Hendrix και Derrick Brown 4)αλήθεια, αυτός πως και δεν έχει πάρει ακόμα μεταγραφή σε κάποιο από τα top clubs της Ευρώπης; (πέμπτος σε PIR στη regular season). Σε αυτούς υπολογίστε και τους μπαρουτοκαπνισμένους Kurbanov, Voronov και τον Κροάτη Simon και το δυναμικό της Loko δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα αντίστοιχα ομάδων της κορυφαίας μπασκετικής ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης.
Το κλειδί: Ο τίτλος είναι μοιρασμένος μεταξύ του Delaney, που αποδεικνύεται εξαιρετική προσθήκη, και του Derrick Brown. Θα προτιμήσω τον δεύτερο, καθώς στην τριετία που βρίσκεται στον σύλλογο, αποτελεί σταθερότατη πηγή σε σκορ και rebounds, εξοπλισμένος με ένα εξαιρετικά δουλεμένο επιθετικό skillset για forward. Είναι σπάνιο για μια ομάδα να βρει έναν καλό Αμερικάνο και να τον κρατήσει για πολλές σεζόν, και η Kuban με τον Brown έχει καταφέρει ακριβώς αυτό.
SLUC Nancy
Βρέθηκε στην επόμενη φάση με 6 νίκες και 4 ήττες, κατά κύριο λόγο χάρη στον καταπληκτικό Darius Adams, ο οποίος με 17,2 πόντους, 4 rebounds και 5,6 assists ανά αγώνα αναδείχθηκε δεύτερος σκόρερ και τέταρτος σε PIR στην πρώτη φάση της διοργάνωσης. Η απόδοσή του επιβραβεύθηκε με μετακόμιση στη Vitoria για λογαριασμό της Laboral Kutxa, δημιουργώντας μια μαύρη τρύπα στο rotation της γαλλικής ομάδας. Ταιριαστή λοιπόν η κίνησή της να φέρει για αντικαταστάτη του τον Keydren “Keekee” Clark 5)γνωστός από τους 51 πόντους που είχε βάλει με τη φανέλα του Αιγάλεω κόντρα στην ΑΕΛ, και το μετέπειτα πέρασμά του από τον Άρη, ο οποίος μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί με τη σειρά του μαύρη τρύπα, λόγω της τάσης του να παίρνει μπάλες τις οποίες δεν ξαναβλέπει συμπαίκτης μέχρι να λήξει το 24άρι. Σημαντικοί στην πρώτη φάση ήταν ο Ουκρανός σουτέρ Sergii Gladyr και ο Φλοράν Πιετρίς 6)Μην μπερδευτείτε, δεν πρόκειται για τον «Πιετρίιιιιιις για τρειιιιιιιιις», μπιμπελό του Δημήτρη Χατζηγεωργίου. Αυτός είναι ο Μικαέλ. Στη Nancy αγωνίζεται ο ξυλοκόπος αδερφός του. ο οποίος με τους 11,3 πόντους ανά αγώνα που πετύχαινε στη διάρκεια της κανονικής περιόδου, τετραπλασίασε μάλλον τον μέσο όρο της καριέρας του. Δεν είναι και η πιο τεχνική ομάδα και απόντος του Adams αναμένεται να βασιστεί ακόμα περισσότερο στους αγκώνες των Pietrus, Falker για να διεκδικήσει τις όποιες πιθανότητές έχει για μια πρόκριση.
Το κλειδί: Ο ύψους δύο μέτρων και μια τρίχα (ή μάλλον, πολλές τρίχες) center Randal Falker της φωτογραφίας, ο οποίος μετά από μια πενταετία ρολίστας, βρήκε από πέρυσι την Ιθάκη του στη Γαλλία και ήταν τρίτος μπλοκέρ και rebounder της πρώτης φάσης.
CSU Asesoft Ploiesti
Οι Ρουμάνοι αποτέλεσαν την μεγάλη έκπληξη της διοργάνωσης, τερματίζοντας με ρεκόρ 5-5, πάνω από την, χτυπημένη από τραυματισμούς, Partizan και την Hapoel Jerusalem των Bracey Wright, Derwin Kitchen, Yotam Halperin, Pops Menah-Bonsu και του απίθανου Donta Smith, ο οποίος απέναντι στην Asesoft πέτυχε triple-double, επίτευγμα εξαιρετικά σπάνιο στην Ευρώπη. Στο Ploiesti άνοιξε το 1856 το πρώτο διυλιστήριο του κόσμου, αμερικανικών συμφερόντων, και ακόμα και σήμερα η πόλη αποτελεί κέντρο ξένων επενδύσεων. Στον πρώτο γύρο, η ομάδα εκμεταλλεύτηκε τον όμιλό της, καθώς το άναρχο run ‘n’ gun παιχνίδι της μάτσαρε καλά απέναντι στην αντίστοιχη λογική των Krasny Oktyabr, Lietuvos και Hapoel. Το παιχνίδι της ξεκινάει από τον δαιμόνιο (και πρώτο σε ασίστ στην πρώτη φάση, με 8 ανά αγώνα) Dee Brown, με τον Φινλανδό Gerald Lee και τον Mohammed Alhaji να αναλαμβάνουν μεγάλο μέρος του σκοραρίσματος. O Jarvis Hayes έχει χάσει στα 33 του τη σπιρτάδα του παρελθόντος αλλά είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ομάδας. Στο ρόστερ υπάρχουν και δύο παλιοί παίκτες του Άρη, ο Μιχάλης Πελεκάνος και ο εραστής των δυσκολοπρόφερτων ομάδων Dragan Labovic.
Έχω διαβάσει σε ξένο forum, ότι η Asesoft παίζει τα παιχνίδια της με ελεύθερη είσοδο, αλλά δεν μπόρεσα να το διασταυρώσω. Ξέρει κανείς κάτι παραπάνω;
Το κλειδί: O προαναφερθείς Dee Brown κρατάει την μπαγκέτα για την ομάδα του Vladimir Arnautovic, ώντας πρώτος τόσο σε πόντους όσο και σε assists.
Valencia Basket
Η περσινή κυπελλούχος και πολυνίκης του θεσμού (με κατακτήσεις το 2003 και το 2010) Valencia, ξεκίνησε τη χρονιά με πολλές ελπίδες και στόχο μια καλή πορεία στη Euroleague. Ωστόσο οι προσοδοκίες δεν μεταφράστηκαν σε επιτυχία στο γήπεδο, και η Valencia επιστρέφει στα γνώριμα λημέρια του Eurocup. Η ομάδα ήταν μια ωδή στην αστάθεια. Ο Dwight Buycks που ήρθε με περγαμηνές σταρ μετά από ένα ακόμα εντυπωσιακό summer league, έφυγε τον Νοέμβρη σε αναζήτηση ενός συμβολαίου στο NBA, ο Sam Van Rossom τραυματίστηκε και οι Vives, Nedovic δεν έδειξαν έτοιμοι να επωμιστούν τόσο μεγάλο φορτίο. Οι βετεράνοι Lischuk, Loncar, Rafa Martinez, Sato δείχνουν να έχουν γεράσει απότομα, και οι Aguilar, Lucic δεν είναι λύσεις του ίδιου επιπέδου. Το βάρος πέφτει στον αλλοπρόσαλλο Harangody και τον Dubljevic ο οποίος ναι μεν σκοράρει πολύ και καλά, αλλά έχει σημαντικά προβλήματα στην άμυνα.
Το κλειδί: Ο Pau Ribas δεν ήταν ποτέ, ούτε και θα γίνει σταρ, ωστόσο είναι η μοναδική πηγή σταθερότητας στο ρόστερ της Valencia.
Πρόβλεψη: Η Kuban είναι μακράν η ποιοτικότερη ομάδα του ομίλου και λογικά δεν θα δυσκολευτεί να κατακτήσει την πρώτη θέση. Η Valencia του Νοεμβρίου θα μπορούσε να μπει σε περιπέτειες, αλλά με τις επιστροφές Lischuk και Van Rossom από τους τραυματισμούς που της στέρησαν την παρουσία τους στο δεύτερο μισό της κανονικής περιόδου της Euroleague, έχει την ποιότητα και την εμπειρία να διαλύσει τις όποιες βλέψεις έχουν Nancy και Asesoft Ploiesti για πρόκριση. Περιμένω πάντως ένα τρελό αποτέλεσμα από τους Ρουμάνους.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | την ιστορία του οποίου αξίζει να διαβάσετε |
|---|---|
| ↑2 | ο οποίος σημειωτέον, είχε έρθει μαζί με τον Byron Mullens εκείνο το καλοκαίρι |
| ↑3 | είχε κατακτήσει τον τίτλο το 2013 |
| ↑4 | αλήθεια, αυτός πως και δεν έχει πάρει ακόμα μεταγραφή σε κάποιο από τα top clubs της Ευρώπης; |
| ↑5 | γνωστός από τους 51 πόντους που είχε βάλει με τη φανέλα του Αιγάλεω κόντρα στην ΑΕΛ, και το μετέπειτα πέρασμά του από τον Άρη |
| ↑6 | Μην μπερδευτείτε, δεν πρόκειται για τον «Πιετρίιιιιιις για τρειιιιιιιιις», μπιμπελό του Δημήτρη Χατζηγεωργίου. Αυτός είναι ο Μικαέλ. Στη Nancy αγωνίζεται ο ξυλοκόπος αδερφός του. |
