Το All Star game του 1994 δεν ήταν το καλύτερο όλων των εποχών. Ούτε είχε τους καλύτερους παίχτες. Είναι αυτό, όμως, που θυμάμαι πιο έντονα απ’ όλα.
Φαντάζομαι τυχαίνει στον καθένα σας. Να έχετε στο μυαλό σας ένα γεγονός, μια στιγμή, τα οποία να έχουν συμβεί πριν πολλά χρόνια, αλλά να το θυμάστε σαν να έγινε χθες. Στο μυαλό μου, το All Star Game του 1994 είναι ένα από αυτά. Παρεμπιπτόντως, εκείνο το παιχνίδι έγινε στις 13 Φεβρουαρίου, συνεπώς είμαστε πάνω στην επέτειο. Το ’94 λοιπόν, η αφρόκρεμα του αμερικάνικου μπάσκετ μαζεύτηκε στο Target Center των Minnesota Timberwolves για να χαλαρώσει και να διασκεδάσει. Και εμείς μαζί της. Όπως λέει και ο Καούνης: “φορέστε την ρόμπα σας, καθίστε αναπαυτικά δίπλα στο τζάκι, πάρτε ένα bourbon και ώρα για αναμνήσεις”.
Πρώτη ολοκληρωμένη εικόνα από All Star Game
Ένας από τους λόγους που αυτό το παιχνίδι έχει μείνει τόσο έντονα χαραγμένο στο μυαλό μου, είναι γιατί αποτέλεσε ουσιαστικά την πρώτη μου ολοκληρωμένη επαφή με τον θεσμό. Από τον διαγωνισμό καρφωμάτων και τρίποντων μέχρι και το κύριο μενού του τριημέρου. Δυστυχώς δεν κατάφερα ποτέ να δω το rookie game εκείνης της χρονιάς, καθώς το MEGA Channel (που είχε τα δικαιώματα τότε) δεν το κάλυψε ζωντανά. Ευτυχώς έβαλε πλάνα του εν λόγω παιχνιδιού πριν την ζωντανή μετάδοση του All Star των μεγάλων και πήραμε λίγο γεύση από rookies. Ειρήσθω εν παρόδω, εκείνο ήταν το πρώτο rookie game που έγινε ποτέ. Κλάψτε ελεύθερα στο παρακάτω video (είτε από χαρά είτε από απογοήτευση).
Ακόμα και αυτό το παιχνίδι είχε την ομορφιά του. Οι τότε – περισσότεροι – πιτσιρικάδες, προεξέχοντος του Penny Hardaway, προσπάθησαν να προσφέρουν θέαμα. Ωστόσο όπως θα δείτε, ο υπερβάλλον ενθουσιασμός τους υποχρέωνε σε αρκετά λάθη. Αλλά ουδείς κοίταζε τα λάθη. Πέρα από τον Hardaway όμως, είχε κι άλλες μορφές, αρκετές εκ των οποίων ήταν γνωστές σε εμάς. Dino Radja, Toni Kukoc, Antonio Davis, PJ Brown σε έκαναν να νιώθεις λίγο πιο οικεία. Μετά από 21 χρόνια έβλεπες ουσιαστικά πως η συμμετοχή των δύο Κροατών σε αυτό το τριήμερο, ήταν και η απαρχή της ευρωπαϊκής παρουσίας, όχι μόνο στα rookie games, αλλά και στα κανονικά all star.
Ωστόσο, στα 11 σου χρόνια, βλέποντας έστω τα highlights του παιχνιδιού πίστευες πως έχεις μπροστά σου το μέλλον. 21 χρόνια μετά, καταλαβαίνεις πως κάποιοι παίχτες στάθηκαν άτυχοι (Hardaway), κάποιοι άλλοι υπερτιμήθηκαν (Bradley), κάποιοι είχαν μια καταπληκτική καριέρα (Webber) και κάποιοι άλλοι έγιναν αφίσα χωρίς να το θέλουν (Russell). Οι υπόλοιποι (Mashburn, Van Exel, Brown, Davis) είχαν μια αξιοπρεπή πορεία. Για την ιστορία, ο Hardaway ήταν ο MVP του παιχνιδιού.
Η τέχνη του spot shooting
Μπορεί τώρα να ζούμε πραγματικά στην εποχή των μεγάλων shooters, για τα δεδομένα της εποχής όμως και οι οχτώ που συμμετείχαν στον διαγωνισμό των τριπόντων ήταν πραγματικοί δολοφόνοι: Dale Ellis, Eric Murdock, Dana Barros1)Κατείχε μέχρι πρόσφατα το ρεκόρ των περισσότερων συνεχόμενων αγώνων με τουλάχιστον ένα εύστοχο τρίποντο. Το ρεκόρ έσπασε από τον Kyle Korver., Steve Kerr, BJ Armstrong, Mitch Richmond, Mark Price και Dell Curry (ναι, ο πατέρας του ενός εκ των splash). Στα ημιτελικά προχώρησαν οι Price, Ellis, Kerr και Barros (αφού είχε προκριθεί επί του Murdock σε tiebreaker) και όλοι περίμεναν τελικό μεταξύ του point guard των Cavaliers και του τότε πρώτου σε τρίποντα στην ιστορία του NBA (Ellis).
Ο Barros όμως έκανε την έκπληξη (ή αν θέλετε οι άλλοι δύο δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες) και βρέθηκε να διεκδικεί τον τίτλο κόντρα στον εν ενεργεία πρωταθλητή. O Price σούταρε πρώτος στον τελικό, βάζοντας 24 από τους πιθανούς 30 πόντους, με την έκφραση του Barros στο τέλος του video να τα λέει όλα.
Ο Price έγινε τότε ο τρίτος παίχτης που κατακτούσε back2back τον διαγωνισμό τρίποντων στα μόλις οχτώ χρόνια ιστορίας του θεσμού, με τους Larry Bird (1986, 1987, 1988) και Craig Hodges (Bulls, 1990, 1991, 1992) να μετρούν ένα άτυπο three peat. Από εκεί και πέρα, μόλις τρεις ακόμα παίχτες μετρούν back2back κατακτήσεις: Ο Jeff Hornacek (Jazz, 1998, 2000)2)To 1999 λόγω του Lock Out δεν έγινε All Star Game, ο Peja Stojakovic (Kings, 2002, 2003) και ο Jason Kapono (Raptors, 2007, 2008). Ο Marco Belinelli έχει την ευκαιρία φέτος να μπει σε αυτό το κλειστό club (δεν θα το πάρει, αλλά κουβέντα να γίνεται).
Isaiah Rider (to the basket)
Ο μόνος λόγος για να νιώθουν περήφανοι οι οπαδοί των Wolves σε εκείνο το All Star, ήταν ο shooting guard τους. O Rider πήρε μέρος στο rookie game ενώ ήταν και εκείνος που κατέκτησε και τον διαγωνισμό καρφωμάτων, με το μετέπειτα διάσημο “περνάω την μπάλα κάτω από τα πόδια”. Οι περισσότεροι πάντως περίμεναν τον Shawn Kemp να πάρει αυτόν τον διαγωνισμό (όπως και τους προηγούμενους τρεις) αλλά στον τελικό δεν κατάφερε να κάνει κάποιο επιτυχημένο κάρφωμα.
Εύφημος μνεία εκείνου διαγωνισμού ο Robert Pack, ο οποίος παρά το ύψος του (1,87) το πάλεψε. Αξίζει να σημειωθεί πάντως, πως ο Rider είχε κατακτήσει και τον διαγωνισμό καρφωμάτων στο NCAA, κάνοντας το ίδιο κάρφωμα. Bonus στα πλαίσια του cult, o James “Hollywood” Robinson (ναι ναι, αυτός που είχε έρθει στην χώρα μας για λογαριασμό του Ολυμπιακού). Ιδού:
The Big Boys
Είχε έρθει η Κυριακή πια και το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν πως θα πάει Δευτέρα για να δω το ματς, γραμμένο σε βιντεοκασέτα. Λόγω ηλικίας και σχολείου άλλωστε, τα ξημερώματα ήταν απαγορευτικά. Βλέποντας τώρα τα ρόστερ, μένεις απορημένος με κάποιες επιλογές. Το All Star Game είναι η επιτομή του θεάματος και έτσι πρέπει να μένει. Τι έκανε λοιπόν εκεί ο Charles Oakley, ο Horace Grant ή ο Derrick Coleman; Ναι 21 χρόνια μετά, βλέπεις περιπτώσεις παιχτών που έπαιξαν σε εκείνο το All Star και λες “μα καλά είναι δυνατόν;”. Στα μάτια ενός 11χρονου όμως, άπαντες τότε ήταν θεοί του μπάσκετ. Από αυτούς που περίμενες πάντως να προσφέρουν θέαμα, δεν σε άφησαν απογοητευμένο. Ειδικά από την πλευρά της Δύσης. Ο Gary Payton έκανε τις δύο φάσεις της βραδιάς, με δύο alley oop σε Clifford Robinson και Kemp. Η μία πετυχημένη η άλλη αποτυχημένη, με τον Kemp να μένει στον διαγωνισμό καρφωμάτων.
Γενικώς η Δύση σε εκείνο το ματς, παρά το γεγονός ότι το έχασε 127-118, το είχε πάρει λίγο πιο σοβαρά. Απόδειξη αυτού, τα triple team που είχε πάνω του ο Shaquille O’Neal όποτε βρισκόταν στο παρκέ, με τους Kemp, Karl Malone και Olajuwon να πέφτουν πάνω του (όχι και ό,τι πιο ευχάριστο). Από ένα σημείο κι έπειτα, κάθε φορά που ο Center των Magic έπαιρνε την μπάλα, προσπαθούσε να την καρφώσει με μανία. Τελικά το κατάφερε λίγα δευτερόλεπτα πριν την λήξη του παιχνιδιού, παίρνοντας σβάρνα τον Olajuwon.
Αυτό που θυμάμαι, όμως με μεγαλύτερη ευχαρίστηση ήταν ο MVP εκείνου του παιχνιδιού. Ο Scottie Pippen τελείωσε το ματς με 29 πόντους (9-15 fg / 6-10 ft), 11 rebounds (όλα αμυντικά), 4 κλεψίματα και ένα block. Ο “Ινδιάνος” πρόσθεσε ακόμα μια μεγαλειώδη εμφάνιση στο ενεργητικό του εκείνη την χρονιά και ήταν εκείνη που του απέφερε και το μοναδικό του βραβείο για το 1993-94. Ο Pippen ήταν και παραμένει ο αγαπημένος μου παίχτης.
Επίλογος
Το All Star του ’94 δεν είχε την αίγλη άλλων παιχνιδιών, είτε προηγούμενων, είτε όσων έγιναν μετέπειτα. Δεν συγκαταλέγεται καν μέσα στα καλύτερα της ιστορίας. Δεν είχε Jordan, δεν είχε Magic, δεν είχε Bird, δεν είχε Barkley (λόγω τραυματισμού). Είχε όμως ενθουσιασμό, μερικά σκληρά μαρκαρίσματα για τα all star πλαίσια και κυρίως το γεγονός πως στα μάτια ενός παιδιού, τα πάντα έμοιαζαν μαγικά.
ΥΓ: Κάπου εδώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον πατέρα μου, που μέχρι να πάρουμε video με time recorder ξενυχτούσε για να γράψει παιχνίδια του NBA, ώστε να μείνει ευχαριστημένος ο κανακάρης του. Αν μιλούσαμε σήμερα για τα Robinson και τα Pack αυτού του κόσμου, θα με ρωτούσε ορθώς: “Αλήθεια; Γι’ αυτά έμεινα ξύπνιος;”. Και θα είχε δίκιο.
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
Χαχα, Popeye Jones ρε φίλε. 🙂