Roundtable: All-Star Edition

1) Αγαπητοί Ball-Hoggers: All Star λοιπόν και ποιος θεωρείτε θα είναι ο MVP του main event στη Νέα Υόρκη αυτό το weekend;

Πέτρος Καούνης: Παίζει να είναι μια από τις δυσκολότερες προβλέψεις στον αθλητισμό γιατί υπάρχουν αρκετοί αστάθμητοι παράγοντες, όπως το μαγαζί που τα ήπιε ο παίκτης το προηγούμενο βράδυ. Θα ποντάρω σε κοντό και θα πω τον James Harden με αρκετό ρίσκο, γιατί παραδοσιακά το All Star Game δεν έχει πολλά fouls και θα χάσει αρκετό από το αβαντάζ του λόγω λιγότερων fouls, άρα και βολών.

Gus Χρυσοχού: Αφού ο “Brow” μας την έκανε, θα συμφωνήσω με τον Πέτρο: ο Μούσιας πάει ολοταχώς για το MVP της regular και το βραβείο του πολυτιμότερου παίχτη στο All Star θα είναι η προθέρμανση.

Νίκος Ραδικόπουλος: Αφήνω τις τρίχες από τα φρύδια και τα μούσια των από πάνω και με δεδομένο πως το σωρευμένο ταλέντο της Δύσης θα υπερτερήσει και στο All Star Game, θα πόνταρα σε έναν εκ των Splash Brothers. Έχοντας, πάλι ένας εκ των δύο, κερδίσει τον διαγωνισμό τριών πόντων το προηγούμενο βράδυ, ο έτερος θα τον προκαλέσει στο καθεαυτό All Stars παιχνίδι, αρχίζοντας να σουτάρει από τα 10 ή 12 μέτρα. Προφανές ότι ο πρώτος θα ανταποκριθεί στην πρόκληση. Στη συνέχεια θα έχουμε επίδειξη χειρισμού μπάλας και ακροβατικών lay ups. Όποιος εκ των δύο βάλει 8/13 (long, veeeery loooong) τρίποντα (όχι απαραίτητα σε ένα 12λέπτο) κερδίζει.

Λουκάς Μοσχούλας: Ο LeBron James έχει να το πάρει από το 2008. Άρα “είναι πολλά τα χρόνια Άρη”. Πιστεύω ότι θα κατακτήσει το τρίτο αγαλματίδιο MVP και θα κυνηγά τους Kobe και Bob Pettit που έχουν από τέσσερα. Να θυμίσω απλά ότι ο James είναι ο νεότερος παίκτης που το έχει κατακτήσει το 2006 σε ηλικία 21 χρόνων και 51 ημερών.

Δημήτρης Μαντζούκας: O John Wall. Γιατί όχι?

Γιάννης Χάτσιος: Η λογική λέει Curry ή Harden. Ένας εκ των δύο μάλλον θα προσπαθήσει να πάρει το παιχνίδι πάνω του, οπότε αν τα σουτ του πέφτουν, θα είναι αυτόματα και το φαβορί. Ωστόσο στο παιχνίδι θα βρίσκονται και δύο παίκτες που έρχονται με νεύρα και πολλά να αποδείξουν, επομένως δεν θα εκπλαγώ αν ο DeMarcus Cousins ή ο Lillard αρχίσουν τους βομβαρδισμούς, αν βρουν τον χρόνο πίσω από τους “πιο άξιους” συμπαίκτες τους.

Σταύρος Μαρίνος: Οι All-Star game MVPs ανήκουν σε δύο κατηγορίες:

1. Παίχτες που είναι τόσο εγωκεντρικοί, που ακόμα και σε αυτά τα παιχνίδια διασκέδασης, είναι ανίκανοι να μην κάνουν κατάχρηση στις τελικές προσπάθειες. Ενδεικτικά παραδείγματα αυτού του αιώνα: Kobe Bryant (2000, 2007, 2009, 2011), Shaquille O’Neal (2000, 2004, 2009), Allen Iverson (2005), Kevin Durant (2012), Kevin Garnett (2003).
2. Point Guards που κερδίζουν το βραβείο λόγω πολλών assists, μιας και κάθε τελική πάσα σχεδόν ταυτίζεται με καλάθι. Παραδείγματα: Dwyane Wade (2010 – στο συγκεκριμένο ASG δεν υπήρχε καθαρό PG στους βασικούς, οπότε χρέη οργανωτή εκτέλεσε ο Wade), Chris Paul (2013), Kyrie Irving (2014).

Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, από την Ανατολή αποκλείω για MVPs τους PGs, Wall και Lowry διότι θα χάσουν usage από τον LeBron (και το αντίστροφο). Ο Gasol δεν είναι τύπος που θα πάρει πολλά σουτ. Οπότε ο κλήρος πέφτει στον Carmelo που είναι και οικοδεσπότης. Το ερωτηματικό είναι κατά πόσο θα τον εμποδίσει ο τραυματισμός του, να κάνει ελεύθερο ball hogging. Η πολύ καλύτερη Δύση, όχι μόνο έχει τις πιθανότητες να κερδίσει αλλά έχει τρία scoring guard στους Curry, Thompson και Harden. Οπότε είναι καθαρά θέμα ρυθμού του αγώνα, στο ποιος θα είναι στη μέρα του.

Κοσμάς Καψάλης: Θα ήθελα τον Melo, αλλά μιας και (λογικά) πάνω από τέταρτο δεν θα βγάλει, πρέπει να βάλει τα sliders στο 99 και να κολλήσει καμιά 30αριά πόντους με το καλημέρα. Οπότε θα πω τον Westbrook. Σίγουρα θα απασχολήσει τα μάτια μας με τα συνολάκια που θα πάρει μαζί του στη Νέα Υόρκη, αλλά είναι τέτοια η κατάστασή του φέτος, που θέλω να τον δω και σε mode All-Star. Αν του βγουν τα σουτ, το’χει.

Μήτσος Μαυράκης: Ενώ οι υπόλοιποι All Stars θα ξενυχτάνε στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ ο Dame Lillard θα ξαγρυπνά διαβάζοντας τα ονόματα αυτών που τους αδίκησαν από το ημερολόγιο του. Και εφόσον το παιχνίδι είναι αμφίρροπο, θα έχουμε ακόμα ένα show του πιο clutch παίκτη της λίγκας ¹⁾Συγγνώμη, Kemba

2) Το uprising του Γιαννάκη συνεχίζεται και θα λάβει μέρος και στο διαγωνσιμό καρφωμάτων. Θα πάει all the way ή βλέπουμε άλλο νικητή;

Gus Χρυσοχού: Εντάξει όλοι με τον Αντετοκούνμπο είμαστε, αλλά δεν πιστεύω πως θα δυσκολευτεί να το πάρει ο Zach LaVine. Ο πιτσιρικάς είναι η επιτομή του “πηδάει στον Θεό”.

Υ.Γ.: Γιάννη, διάψευσέ με!

Πέτρος Καούνης: Ήδη ψάχνω να βρω που έχω βάλει τη σημαία που έχω κρατήσει από τη βραδιά της Παπαρίζου πριν από 11 χρόνια. Θα είμαστε όλοι μαζί του εκείνο το βράδυ, Giannis ftw!

Νίκος Ραδικόπουλος: (Μισό λεπτό να σταματήσω να κλαίω από τα γέλια από την απάντηση Καούνη²⁾ήμουν συναυλία Isis στο Ρόδον στη “νίκη” Παπαρίζου και όταν τέλειωσε και βγήκαμε έξω βλέπαμε σημαίες και περίεργους να κορνάρουν και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι διάολο είχε γίνει! !! Οκ, πάμε:) Δεν μπορώ να προβλέψω ποιος θα είναι ο νικητής, απλά ελπίζω να μην είναι πάλι ο Μορφέας, όπως συνηθίζει να μας κερδίζει στην αγκαλιά του, με εξαίρεση τo τελευταίο εντυπωσιακό περσινό του Wall, εδώ και κάμποσα χρόνια!!

Λουκάς Μοσχούλας: Μετά τον Vince Carter έχω μία άρνηση σε αυτόν τον διαγωνισμό. Ελπίζω και εγώ, όπως και ο Νίκος, απλά να είναι ενδιαφέρον. Τώρα αν μου έβαζε κάποιος το μαχαίρι στο λαιμό για να απαντήσω, θα πήγαινα με τον Giannis (είπα και φόρεσα κι εγώ την φουστανέλα μου :p).

Γιάννης Χάτσιος: Κατ’ αρχάς Νίκο, μπράβο για τους Isis. Προφανώς θα ήθελα να κερδίσει ο συνονόματος, και υπάρχει και ο Plumlee που μπορεί να κάνει το κάρφωμα με τις τρεις μπάλες. Ωστόσο μου είναι πολύ δύσκολο να εντυπωσιαστώ με κάρφωμα τύπου άνω του 2,05³⁾αν βέβαια κάποιος μπορεί να το κάνεις αυτός είναι ο Αντετοκούνμπο, επομένως μένουν Oladipo και Lavine. Ο Victor έχει παρουσιάσει μερικά αδιανόητα in-game dunks⁴⁾ή και παραλίγο, αλλά οι εκτοξεύσεις του LaVine από το έδαφος είναι από μόνες τους ένα ιδιαίτερο θέαμα. Και έχοντας τη δυνατότητα να κάνει ανεμόμυλους με το κεφάλι του στο ύψος της στεφάνης, πιστεύω πως εκείνη την ώρα θα βρει και τα υπόλοιπα για να κερδίσει.⁵⁾Μια μικρή σημείωση εδώ, για την κατρακύλα του διαγωνισμού τα τελευταία χρόνια. Τα αυτοκίνητα, τα cupcakes και η tribute φανέλες είχαν νόημα όταν πρωτοέγιναν, διατηρώντας το στοιχείο της έκπληξης. Για τον θεό, όχι άλλα αντικείμενα, σβησμένα φώτα, τεχνολογικά κόλπα. Πολλές φορές ο εντυπωσιασμός έγκειται στην υλοποίηση μιας ήδη πραγματοποιηθείσας κίνησης. Θυμηθείτε τον εντυπωσιακό Desmond Mason. Εκτός αν ο Γιάννης καρφώσει από το τρίποντο. Εκεί ναι, θα τα έχουμε δει όλα, δεν χρειάζεται να ξαναγίνει διαγωνισμός καρφωμάτων.

Δημήτρης Μαντζούκας: Συμφωνώ με τον ακριβώς από πάνω σε όλα. Σε όλα όμως. Επίσης δεν πιστεύω  γενικά ότι ο διαγωνισμός έχει χάσει σε ποιότητα, απλά όσο περνάει ο καιρός και όλο και πιο δύσκολα καρφώματα γίνονται κάθε χρονιά, το στοιχείο της έκπληξης μειώνεται και επηρεάζει το ενδιαφέρον. Η σειρά είναι Plumlee < Giannis < Oladipo < LaVine. Μην τα ξαναγράφω, τα ανέλυσε καλά ο Χάτσιος. (Αλήθεια, ποιος επέλεξε Oladipo και LaVine στο Ballhog’s Rising Challenge και θα κάνει τα παιχνίδια της ομάδας του διαγωνισμό καρφωμάτων;)

Σταύρος Μαρίνος: Ο Zach LaVine πρώτα έμαθε να πετάει και μετά να περπατάει.

Μήτσος Μαυράκης: Ο Shabazz Muhammad  δήλωσε πως ο Zach LaVine θα νικήσει εύκολα αν χαλαρώσει. Κατανοώ πως ο ίδιος έλεγε ψέματα ακόμη και για την ίδια του την ηλικία, αλλά και να μην πιστεύετε στον Muhammad, δεν θα πιστέψετε στα μάτια σας

Κοσμάς Καψάλης: Πρώτον δεν κατανοώ την συμμετοχή του Plumlee στο διαγωνισμό. Κανείς δεν τον υπολογίζει και παίζει να μας ρίξει όλους στον κουβά. Θεωρητικά ο LaVine έχει δείξει την ικανότητα και τη φαντασία να το πάρει, ας πούμε λίγο πιο άνετα από τους άλλους. Όμως το ξημέρωμα της Κυριακής θα είμαστε με τον Γιάννη. Και layup να κάνει.

3) Ναι, αλλά η σφαγή θα γίνει στο διαγωνισμό για τον καλύτερο από μακριά. Στον φετινό διαγωνισμό τριπόντων θα διαγωνιστούν πολύ βαριά χαρτιά του χώρου. Με το παιχνίδι να μετατοπίζεται όλο και περισσότερο έξω από τα 7,25 πάει ο καιρός που έπαιρναν το βραβείο παίκτες τύπου Jason Kapono και Daequan Cook. Το Σάββατο θα διαγωνιστούν οι δύο τελευταίοι νικητές (Irving, Belinelli), οι Splash Brothers, το sniper που λέγεται Kyle Korver, ένας επίδοξος MVP (Harden), ο Wesley Matthews, με τα περισσότερα εύστοχα τρίποντα στο ΝΒΑ φέτος, και ο JJ Redick, ο σπεσιαλίστας στο να σπριντάρει και να σταματάει on a dime που λέμε, για να σουτάρει. Ποιος θα κερδίσει σε αυτή την τιτανομαχία;

Gus Χρυσοχού: Κατά σειρά: Matthews, Redick & Harden. Ξέρω πως οι περισσότεροι θα δουν τους Curry – Thompson και θα σκεφτούν “εντάξει ευκολάκι για τους Splash Brothers”, αλλά οι τρεις πρώτοι είναι μαθημένοι σε spot shooting. Oι άλλοι δύο σε σουτ με κίνηση.

Πέτρος Καούνης: Θα συμφωνήσω με τον Gus και θα αποκλείσω και εγώ τους Splash Brothers για τον ίδιο λόγο, καθώς και τον Korver, επειδή έχει τον μεγαλύτερο χρόνο σε εκτέλεση, κάτι που μετράει αρνητικά σε έναν τέτοιο διαγωνισμό. Θα επιλέξω Matthews γιατί τα φετινά του στατιστικά τον καθιστούν στα μάτια μου ως το φαβορί.

Νίκος Ραδικόπουλος: Διαφωνώντας με τους προλαλήσαντες, θα πάω με τους Splash Brothers, χωρίς να μπορώ να ξεχωρίσω έναν εξ αυτών.

Λουκάς Μοσχούλας: Για αρχή να πούμε ότι έχουμε τον πιο ανταγωνιστικό διαγωνισμό τριπόντων της δεκαετίας. Ή μήπως στην ιστορία του θεσμού; Τώρα σε ότι αφορά την επιλογή μου, θα πάω με τον J.J. Redick γιατί δεν είναι mainstream επιλογή!

Γιάννης Χάτσιος: O τελευταίος παίκτης που έκανε το repeat σε διαγωνισμό τρίποντων είναι (ω, θεέ μου) o Jason Kapono. Νομίζω ήρθε η σειρά του Belinelli να πανηγυρίσει δύο συνεχόμενες νίκες σε 3-point shootouts. Ο Kapono είχε κερδίσει τη δεύτερη φορά στη Nέα Ορλεάνη. Πέρσι ο Ιταλός κέρδισε επίσης στη Νέα Ορλεάνη. Το σύμπαν προδίδει τις προθέσεις του.

Δημήτρης Μαντζούκας: Μάλλον ο θεαματικότερος διαγωνισμός τριπόντων στην ιστορία, καλύτερος και από αυτόν του 2001, αν συνυπολογιστεί ο αριθμός αστέρων και 3pt specialists. Ό,τι και να προβλεφθεί τζάμπα γίνεται, οπότε στο τζάμπα θα πω Kyrie Irving γιατί έχει αρκετές στιγμές που σεληνιάζεται. Ίσως να’ ναι μία από αυτές.

Σταύρος Μαρίνος: Επειδή κάθε πρόβλεψη είναι μάταιη, θα ψηφίσω Marco Belinelli επειδή ο Δίας είναι στον Λέοντα και τον ευνοεί.

Κοσμάς Καψάλης: O συγκεκριμένος διαγωνισμός είναι καθαρά θέμα μέρας κι όχι ικανότητας⁶⁾προφανώς και όσοι είναι εκεί πέρα το΄χουν. Ο James Jones το ’11, ασ’ούμε, κέρδισε τον Ray Allen, λίγες μέρες αφού ο τελευταίος είχε ξεπεράσει τον Reggie Miller κι έγινε ο πρώτος σε τρίποντα στην ιστορία. Συνεπώς πάμε με συμπάθειες, οπότε και θα πω πως θα ήθελα πολύ τον Klay να το σηκώσει.

Μήτσος Μαυράκης: Είναι η φύση του διαγωνισμού τέτοια που τον κερδίζουν παραδοσιακά στατικοί σουτέρ που έχουν συνηθίσει να τους έρχεται η μπάλα συστημένη στα χέρια τους. Τις προάλλες ο Korver έλεγε πως έχει 20 παραμέτρους που φροντίζει να τηρεί πριν από κάθε τρίποντο, οπότε ας τον αφαιρέσουμε από τη λίστα. Ο Belinelli μου θυμίζει τον Rocky, οπότε αν θυμόμαστε δεν έκανε το back to back καθώς έχασε από τον Mr. T.  Μάλλον πάμε προς τον J.J. Redick γιατί είναι mainstream στις επιλογές του!

4) Ο Gus έγραψε χτες για το All Star Game που του έχει χαραχθεί στη μνήμη εντονότερα. Αν ο καθένας μας έπρεπε να διαλέξει μια στιγμή από All Star, αυτή ποια θα ήταν;

Gus Χρυσοχού: Η ανάδειξη του Scottie Pippen σε MVP στο All Star το 1994. Ο “Ινδιάνος” βρισκόταν στην πρώτη μετά Jordan χρονιά του και απέδειξε πως μπορεί να σταθεί μόνος του απέναντι σε όλους. Κατ’ εμέ είχε και MVP χρονιά, αλλά ας όψεται ο Olajuwon (και ας σταματήσω κάπου εδώ να βγάζω τα εσώψυχά μου).

Πέτρος Καούνης: Ο τίτλος του MVP στον Magic Johnson στο All Star Game του 1992, μόλις μερικούς μήνες από την ανακοίνωση πως είναι φορέας του HIV.

Νίκος Ραδικόπουλος: Ό,τι ακριβώς είπε ο Πέτρος: Magic το ’92.

Λουκάς Μοσχούλας: Θα πρωτοτυπήσω και δεν θα πω από αγώνα All Star. Ο αγαπημένος όλων (πλην Kobe) Shaq χορεύει, προκαλώντας τους LeBron James και Dwight Howard σε προπόνηση της ομάδας της Ανατολής το 2009.

Γιάννης Χάτσιος: To all-star game είναι ο Shaq. Με ένα απλό ψάξιμο στο youtube με τις λέξεις “Shaq all star” ο καθένας θα καταλάβει γιατί.  Ο Λουκάς κατέθεσε ήδη την μεγάλη στιγμή που συνοψίζει το κωμικό σταριλίκι του Shaq, επομένως θα πάω με την απόπειρά του να γίνει Allen Iverson. Α, ναι και την φορά που προσπάθησε να πιάσει τον AI κορόιδο.

Σταύρος Μαρίνος: Derrick Rose – 2010. Εντελώς αμήχανος κατά την διάρκεια της παρουσίασης, ντρέπεται να χορέψει όπως όλοι οι υπόλοιποι, και κοιτάει αδιάφορα γύρω του. Γνωστό από τότε και επιβεβαιωμένο και σε άλλα events, Derrick Rose can’t dance.

Κοσμάς Καψάλης: Αν περιμένατε ότι δεν θα άρπαζα την ευκαιρία να μιλήσω για τον αγαπημένο μου παίκτη, ε προφανώς και κάνατε λάθος! Πίσω στο 2002, στην Philadelphia κι ο McGrady κάνει αυτό:

Την ίδια στιγμή, ο Craig Sager έπαιρνε συνέντευξη από τον Jordan, ο οποίος του φωνάζει, ”έρχεσαι και μου μιλάς και θα χάσω το παιχνίδι.”

Κι επειδή ένα από τα μεγαλύτερα θεωρήματα του μπάσκετ είναι αυτό που είπε ο Γιάννης περί All-Star και Shaq, έχουμε τα φιλάκια που μοίραζε στο Las Vegas και τον τελευταίο του χορό (κυριολεκτικά) σε ASG στο Phoenix. O τύπος, απλά το ζούσε.

Μήτσος Μαυράκης:  Μόλις μπήκε o Magic στο γήπεδο για τον αγώνα του 1992 το κοινό τον υποδέχτηκε με χειροκροτήματα κι αυτός τους χάρισε το λαμπερό του χαμόγελο. Εκείνη την στιγμή ο Isiah Thomas απομακρύνθηκε από τους υπόλοιπους παίκτες που στεκόντουσαν αμήχανοι διέσχισε το γήπεδο και τον αγκάλιασε.

Δημήτρης Μαντζούκας: Εντάξει. Ντρέπομαι που λένε όλοι για τον Magic, όμορφες αναμνήσεις και συναισθήματα κ.λ.π. κ.λ.π., κι εγώ θα ρίξω για μία ακόμα φορά το επίπεδο, αλλά εμένα με έχει στοιχειώσει αυτή η οργιαστική προσπάθεια του Chris Andersen να καρφώσει στον διαγωνισμό του 2005. Μετά από 438 προσπάθειες ο Birdman με ξανθό καρεδάκι και χωρίς τα περισσότερα τατού που έχει σήμερα, τα καταφέρνει να ακουμπήσει την μπάλα στο καλάθι και το γήπεδο τον ανταμείβει με χλιαρό χειροκρότημα και η επιτροπή με διαδοχικά επτάρια. Μαθήματα ζωής.

5) Πολύ καλά. Πάρα πολύ καλά! Για να δούμε τώρα και ποια είναι τα καρφώματα του αντίστοιχου διαγωνισμού μου σας έχουν αποτυπωθεί πιο έντονα. Για πάμε!

Gus Χρυσοχού: Το κάρφωμα του Iguodala πίσω από το ταμπλό το 2006. Αν ψάχνετε να βρείτε για hangtime, αποτελεί από τους ορισμούς.

Πέτρος Καούνης: Όλα του Air Canada στο All Star Game του 2000. Πήγε τον διαγωνισμό ένα επίπεδο πάνω με αυτά που έκανε εκείνο το βράδυ.

Νίκος Ραδικόπουλος: Το έκαναν κι άλλοι στη συνέχεια (κι ο Kobe μεταξύ αυτών, αν θυμάμαι καλά), αλλά μου είχε πάρει πάρα πολύ ώρα να μαζέψω το σαγόνι μου όταν είχα πρωτοδεί το between the legs του Isaih Rider το 1994.

Λουκάς Μοσχούλας: Θα συμφωνήσω με τον Πέτρο αλλά έχω προτίμηση, το κάρφωμα στο οποίο βάζει όλο του το χέρι μέχρι τον αγκώνα μέσα στη στεφάνη κάτι πρωτόγνωρο τότε. (στο 1:48 στο παραπάνω βίντεο)

Γιάννης Χάτσιος: Η στιγμή που μου έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό από τον διαγωνισμό είναι αυτό το κάρφωμα του Nate Robinson, το οποίο πυροδότησε μια διαρκή όσο και διακοπτόμενη εμμονική προσπάθειά μου να καρφώσω. Κάποια μέρα θα τα καταφέρω.

Σταύρος Μαρίνος: Μα φυσικά αυτό του Marcin Gortat από την γραμμή των ελευθέρων βολών. (Τι εννοείται πως δεν μετράμε τα γερμανικά All-Star games της προηγούμενες δεκαετίας;!;!;)!

Μήτσος Μαυράκης: Στον τελικό του 2003 ο Desmond Mason είχε στριμώξει τον Jason Richardson στα σχοινιά, ο οποίος χρειαζόταν το απόλυτο για να επαναλάβει την νίκη του το 2002.

Και αυτό ακριβώς κατάφερε: Το απόλυτο κάρφωμα.

Δημήτρης Μαντζούκας: Διαψεύδοντας κάποιους κάποιους που λένε ότι ο διαγωνισμός παρέπαιε τα τελευταία χρόνια, παραθέτω Terrence Ross από 2013 να αποτίει φόρο τιμής στον Vince Carter  καρφώνοντας με την φανέλα με το νούμερο 15 και βγάζοντας τέτοιο κάρφωμα που έκανε τον Vince να αισθανθεί περήφανος.

Κοσμάς Καψάλης: Καταρχάς για να το βγάλω από μέσα μου, κανένας Nate Robinson. Κι αφού οι από πάνω αναφέρθηκαν ήδη στον Air-Canada, θα πάω με τον επόμενο διαγωνισμό που θυμάμαι έντονα με θετικά συναισθήματα. Ο Gerald Green ήταν εξαιρετικός, ειδικά στα καρφώματα χωρίς παπούτσια και με το σβησμένο κερί στην κορυφή της μπασκέτας, όμως ο Dwight Howard το 2008 έστησε το δικό του πάρτι στη Νέα Ορλεάνη.

6) Κλείνοντας το roundtable, θα ήθελα να τιμήσω τη διαχρονική παράδοση του λαού μας, όπου γιορτή χωρίς γκρίνια δεν γίνεται: υπήρξε λοιπόν παίχτης που με την μη κλήση του στο All Star της Νέας Υόρκης αδικήθηκε σε βαθμό που πρέπει να γκρινιάξουμε για αυτόν;

Gus Χρυσοχού: Δίχως συζήτηση, ο Damian Lillard. Kαι το γεγονός ότι μπήκε στο ρόστερ από την πίσω πόρτα, λόγω του τραυματισμού του Blake Griffin δεν το αλλάζει αυτό.

Πέτρος Καούνης: Κάνει αρκετά καλή season ο Lillard για να μην έχει μια θέση σε All Star Team’s roster. Η επιλογή του λόγω αντικατάστασης του Griffin δεν δικαιολογεί τρίτη συνεχόμενη χυλόπιτα σε έναν παίκτη με συνεχή ανοδική καριέρα. Η πρώτη ήταν το κόψιμο του από την Team USA το καλοκαίρι και η δεύτερη το κόψιμο από το εξώφυλλο του NBA 2K15.

Νίκος Ραδικόπουλος: Δεν βρίσκω επιχείρημα να διαφωνήσω με την απάντηση Lillard στο προκείμενο.

Γιάννης Χάτσιος: O Lillard, έστω και από το παράθυρο, θα είναι στη Νέα Υόρκη. Ο παίκτης που κρατάει το Dallas σε απόσταση βολής από το home court advantage, την ώρα που γύρω του όλοι τραυματίζονται και ο Dirk δεν παίρνει πάνω του τα παιχνίδια όπως το έκανε παλιότερα, σνομπαρίστηκε εμφατικά από fans και coaches, μάλλον λόγω του ονόματός του. Μonta Ellis.

Λουκάς Μοσχούλας: Δεν μπορώ να χωνέψω ότι o Derrick Rose πήρε λιγότερες ψήφους από τον Wade. Σίγουρα δεν είναι ο Rose του 2011 αλλά ρε συ, δεν δέχομαι να παίζει ο Korver και όχι αυτός (μπηχτή στους coaches).

Μήτσος Μαυράκης: Με πόνο ψυχής θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι η διακριτική, αθόρυβη τελειότητα του Mike Conley Jr δεν πρόκειται να λάβει την αναγνώριση που του αναλογεί, ούτε από τις μάζες, μήτε από τους ειδήμονες. Την εποχή των τόσο εκκωφαντικών πρώτων βιολιών και επιβλητικών πριμαντόνων που μονοπωλούν τα φώτα των προβολέων, αυτός ο αθόρυβος μαέστρος είναι καταδιακασμένος να ενορχηστρώνει από τις σκιές.

Σταύρος Μαρίνος:

Δημήτρης Μαντζούκας: Ντροπή να μην παίζει ο φετινός Monta Ellis στο All Star Game. Και καλούν στην θέση του τον Nowitzki ας πούμε, ως ηγέτη του Dallas. To Dallas το οδηγεί ο Monta, και θα δεχόμουν την κλήση στον Γερμανό αν ο Αμερικανός ήταν ο επόμενος μεγάλος ηγέτης σε βάθος χρόνου, οπότε θα έκανε υπομονή έναν χρόνο και θα έπαιζε στο επόμενο, αλλά ο Ellis πατάει τα 30, κάνει συνεχόμενες μεγάλες χρονιές και η προσπάθεια του δεν αναγνωρίζεται. Κρίμα.