Το Ball Hog, έχοντας από καιρό σημειωμένη στο ημερολόγιό του την έναρξη του March Madness, σας παρουσιάζει το δικό του αφιέρωμα στην March Madness του NCAA. Οι δύο μικροί Μήτσοι (Μαυράκης & Ματζούκας), παρουσιάζουν τις ομάδες που θα αγωνιστούν, τους παίκτες που αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής και τα παιχνίδια που δεν πρέπει να χάσει κανένας από τους σκληρούς fans του αθλήματος. Σειρά έχει η παρουσίαση της Midwest Region. Εδώ οι West, South και East.
Στο τελευταίο κομμάτι αυτού του αφιερώματος μπορείτε να διαγράψετε όλα τα προηγούμενα και να επικεντρωθούμε στην ουσία: το φετινό τουρνουά ανήκει στο Κentucky και η διοργάνωση λαμβάνει χώρα για να εξετάσουμε το κατά πόσο μπορεί κάποιο κολέγιο να βρεθεί σε τόσο καλή μέρα ώστε να κάνει την ζημιά. Προφανώς σε αυτην την περιφέρεια δεν υπάρχουν τρία φαβορί και τρία outsiders στην ανάλυση μας. Υπάρχει το Κentucky και οι υπόλοιποι.
(Δυστυχώς δεν υπάρχει εξ’ όσων ξέρω κάποιο hip hop κομμάτι με αναφορά στο midwest για να απαντήσω στον Μαυράκη και να το αφιερώσω στον Gus, οπότε συμπαθάτε με)
Oι παίκτες
Karl Anthony -Towns (Κentucky): Άλλος ένας παίκτης στην “one and done” φιλοσοφία του Kentucky. Ήρθε για να παίξει ένα χρόνο και να μεταβεί στο ΝΒΑ. Σε αυτό το διάστημα όμως κατάφερε να σκαρφαλώσει σε όλα τα mock drafts και να βρεθεί να ανταγωνίζεται για την πρώτη επιλογή με το τέρας του Duke, Jahlil Okafor. Πλέον θεωρείται ότι έχει μεγαλύτερο ταβάνι, καθώς είναι ακόμα ιδιαίτερα άγουρος ως παίκτης, αλλά το ότι παρομοιάζεται με τον DeMarcus Cousins όχι μόνο στον τρόπο παιχνιδιού άλλα και στις προσδοκίες, μας προδιαθέτει για μεγάλα πράγματα. Θεωρητικά δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να κάνει ο 18χρονος, καθώς με τα τεράστια χέρια του, σκοράρει, σουτάρει, μαζεύει rebounds και κόβει ότι περνάει από μπροστά του. Δεν έχει την τεχνική του Οkafor σε καμία περίπτωση, αλλά έχει δείξει τέτοιους ρυθμούς ανάπτυξης που είναι δύσκολο να προβλέψεις πόσο καλός μπορεί να εξελιχθεί.
Wilie Cauley-Stein (Kentucky): Είναι η ψυχή της ομάδας του Κentucky, και ίσως ο καλύτερος αμυντικός του πρωταθλήματος. H σωματοδομή του θυμίζει τον Javale McGee: πολύ ψηλός με τεράστια χέρια, αλλά ταυτόχρονα πολύ λεπτός. Αυτό που τον καθιστά τρομακτικό όμως είναι – όσο περίεργο και αν φαίνεται αυτό – το footwork του. Είναι αδιανόητο το πόσο γρήγορα κινείται για το ύψος του. Μπορεί πραγματικά να μαρκάρει τους πάντες –εκτός ίσως από τον Yogi Ferrell (δες ακολούθως) – και μάλιστα το αμυντικό πλάνο του Kentucky έχει βασιστεί πάνω σε αυτήν του την δυνατότητα. Επιθετικά μπορεί να επιτεθεί μόνο κατά πρόσωπο, συνήθως πηδώντας πάνω από τον αντίπαλο, και δεν έχει καθόλου καλό post game. Τα μπλοκ και τα rebounds που δίνει αναπληρώνουν το κενό που μπορεί να δημιουργήσει στην επίθεση και του εξασφαλίζουν θέση στο φετινό draft ως lottery pick. Το παρακάτω βίντεο δεν έχει σχέση μόνο με μπάσκετ, καθώς πέρα από παιχνίδια μπάσκετ του γυμνασίου του, έχει στιγμιότυπα και από τους αγώνες που συμμετείχε ως wide receiver στην ομάδα American football, και δεν προσφέρει συμπεράσματα για τον τρόπο παιχνιδιού του. Αφήνει όμως να φανεί με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το πόσο ευκίνητος και γρήγορος είναι απέναντι σε αντιπάλους κοντούς, όπου το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η ταχύτητα, και απέναντι στους οποίους κάνει ένα μάξι-πάρτυ. Πραγματικά το NFL έχασε ένα μεγάλο ταλέντο.
Jerian Grant (Notre Dame): Θα δούμε πιο αναλυτικά πιο κάτω την ιστορία του. Είναι από τους πρωταγωνιστές της φετινής χρονιάς καθώς συμπυκνώνει την πορεία προς την λύτρωση από την περσινή κατάπτωση. Είναι από τους μεγαλύτερους σε ηλικία παίκτες του τουρνουά, καθώς έχει πατήσει τα 22, απόρροια των περσινών του ατασθαλιών, αλλά αυτό τον βοηθάει καθώς σίγουρα έχει πολύ πιο ώριμο παιχνίδι από τους περισσότερους αντιπάλους του. Επίσης είναι ο μεγαλύτερος αδερφός του Jerami Grant που κατέληξε στους Sixers, κάτι που αυτόματα τον καθιστά ανιψιό του Horace Grant, κι επομένως συμπάθεια μας. Το εκρηκτικό του παιχνίδι θυμίζει κάτι σε Reggie Jackson και αυτό είναι αρκετό για να τον οδηγήσει κάπου γύρω στο #15 του φετινού draft. Aν οι όμορφες ιστορίες δεν σας συγκινούν, τότε μπορεί να σας συγκινήσει αυτό:
Kelly Oubre (Kansas): Aπό τους θεαματικότερους παίκτες του τουρνουά, μιας και μπορεί να πηδήξει πάνω από εφημερίδα παρατημένη πάνω σε ένα ψυγείο. Ο Κelly Oubre διαθέτει αρκετά περισσότερα από ένα από τα πιο κουλ ονόματα παίκτη. Ο ορισμός του ισορροπημένου παίκτη, είναι εξαιρετικός αμυντικός και πολύ καλός επιθετικά, κομμάτι στο οποίο δουλεύει και βελτιώνεται συνέχεια – κάτι ξέρει. Για να κάνει καριέρα θα χρειαστεί να είναι μόνιμα απειλητικός από το τρίποντο, πράγμα που δεν έχει καταφέρει ακόμα, χωρίς να είναι κακός, αλλά και να αποκτήσει καλύτερο έλεγχο της μπάλας.
Myles Turner (Texas): Εξαιρετικό τεσσαροπεντάρι, καθόλου αθλητικός αλλά με ένα τεράστιο άνοιγμα χεριών που του επιτρέπει να μοιράζει τάπες σε όποιον μπαίνει στην ρακέτα. Θέλει δουλειά σωματικά, αλλά το εξαιρετικό, για το ύψος του, σουτ και οι πανέξυπνες κινήσεις του μέσα στο γήπεδο του επιτρέπουν να ελπίζει σε κάτι πολύ καλό στο draft. To γεγονός ότι παίζει στο Texas θα τον εμποδίσει στο να πάει μακριά στο τουρνουά, αλλά σίγουρα κάποια ομάδα θα επενδύσει στο να τον χτίσει λίγο σωματικά. Αν το πετύχει, οι συγκρίσεις με τα πρώτα χρόνια του LeMarcus Aldridge δεν θα αργήσουν.
Yogi Ferrel (Indiana): Ένας σωστός κοντορεβυθούλης μέσα στα θηρία. Το αδιανόητο ball-handling του όμως και το επιθετικό του ρεπερτόριο τον βοηθάει να τα καταφέρνει. Έχει αξιόπιστο τρίποντο και γενικότερα σουτ, ωστόσο η ευχέρεια που έχει για να γελοιοποιεί τους αντίπαλους pointguards ρίχνοντας τους στο παρκέ με διαλυμμένους αστράγαλους τον κάνει να ξεχωρίζει. Σε μία κακή χρονιά για το Indiana θα προσπαθήσει να ηγηθεί και να τους βοηθήσει να προκριθούν, αλλά ανεξαρτήτως αποτελέσματος, σίγουρα θα καταφέρει να βρεθεί σε κάποιο στιγμιότυπο. Λόγω μεγέθους μου φέρνει στο μυαλό τον Isaiah Thomas, αλλά θα πρέπει να δουλέψει περισσότερο στο σουτ για να μπορέσει να καθιερωθεί . Επίσης λέγεται Yogi, πόσο γαμάτο είναι αυτό?
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΦΑΒΟΡΙ
Kentucky: Πριν ακόμα ξεκινήσει το φετινό κολεγιακό πρωτάθλημα, το κλίμα που ήταν διάχυτο σε όλον τον μπασκετικό κόσμο συνοψιζόταν στην εξής ανάλυση: «Φέτος υπάρχει το Kentucky, και υπάρχουν οι 67 υπόλοιπες ομάδες που θα περάσουν στο τελικό τουρνουά και θα κυνηγήσουν το ακραίο ενδεχόμενο να το κερδίσουν». To τουρνουά του NCAA είναι μία διοργάνωση όπου επί της αρχής δεν χωράνε προβλέψεις, αφενός γιατί πρόκειται για σειρά μονών knock-out αγώνων, αφετέρου γιατί μιλάμε για παιδιά 18 χρονών όπου είναι λογικό να μην έχουν μάθει στην διαχείριση της πίεσης που προκαλεί η έκθεση σε εκατομμύρια μάτια παγκοσμίως. Το ότι λοιπόν το Kentucky θεωρείται ήδη τόσο καλύτερο από τα άλλα κολέγια, και τόσο απίθανο να χάσει την πρώτη θέση αποτυπώνει την μοναδικότητα αυτής της ομάδας και την διαφορά που την χωρίζει από τις υπόλοιπες.
Το Kentucky, εδώ και κάποια χρόνια, είναι το πανεπιστήμιο με τις καλύτερες στρατολογήσεις νέων παικτών σε όλη την χώρα. Καταφέρνει κάθε χρόνο να φέρνει πρωτοετείς οι οποίοι έρχονται για να παίξουν έναν χρόνο και να δοκιμάσουν στη συνέχεια την τύχη τους στο draft. Το Κentucky επομένως κάθε Σεπτέμβρη ξεκινάει να χτίζει μία νέα ομάδα, αποστολή διόλου εύκολη για τον Calipari. Φέτος το recruiting πήγε εξαιρετικά με τους Karl Anthony Towns, Trey Lyles, Tyler Ulis και Devin Booker να συνιστούν μία εξαιρετική φουρνιά που θα μπορούσε από μόνη της να διεκδικήσει θέση στο Final Four. Ο Calipari έπεισε όμως του Willie Cauley Stein, Aaron και Andrew Harrison, Dakari Johnson να συνεχίσουν για άλλον ένα χρόνο για να κατακτήσουν αυτό που έχασαν πέρυσι στον τελικό, όταν έκαναν μία μαγική πορεία στο madness ξεκινώντας από το 8ο seed και φτάνοντας στον τελικό. Από την ομάδα αυτή λείπουνμόνο ο Julius Randle και ο James Young που πήγαν στο ΝΒΑ αλλά αντικατάσταθηκαν και με το παραπάνω.
Το Kentucky δεν έχει κανένα κενό, είναι μια εξαιρετικά πλήρης ομάδα. Βρίσκει ρυθμό μέσα από την καταπληκτικη της άμυνα, όπου δεσπόζει ο Cauley-Stein, και δεν αφήνει τον αντίπαλο να αναπνεύσει, ενώ στην επίθεση μπορεί να σκοράρει με οποιονδήποτε τρόπο, χωρίς πάντως να είναι εξαιρετικοί από το τρίποντο. Ο Karl Anthony Towns είναι ο παίκτης με το μεγαλύτερο ταβάνι σε όλη την λίγκα και πλέον παλεύει για το #1 του φετινού draft. Ο Cauley- Stein είναι η ραχοκοκαλιά της άμυνας, οι δύο δίδυμοι (Αndrew και Aaron Harrison) τραβάνε στο σκοράρισμα, ο Devin Booker τραβάει και αυτός απειλώντας από την περιφέρεια με το εξαιρετικό του σουτ, ο Trey Lyles και ο Dakari Johnson καλύπτουν τις θέσεις των ψηλών όταν οι βασικοί ξεκουράζονται. Αυτό δεν είναι ολόκληρο το rotation των Wildcats, είναι το κομμάτι του rotation το οποίο λογικά θα επιλεγεί στο φετινό draft, οι τέσσερις μάλιστα στον πρώτο γύρο. Γενικά οι Wildcats έχουν το περιθώριο να αλλάζουν τους πέντε βασικούς με πέντε αναπληρωματικούς ανά πάσα στιγμή. Όλο το τουρνουά φέτος είναι δομημένο πάνω στο πώς γίνεται να χάσει αυτή η ομάδα. Και η απάντηση πιθανότατα είναι ότι δεν μπορεί.
Tα Outsiders
Kansas: Μπορεί βάσει ταλέντου να φτάσει αρκετά μακριά, αλλά η λογική λέει ότι δεν θα τα καταφέρει. Ο Kelly Oubre θα προσπαθήσει να σηκώσει το βάρος της επίθεσης και αυτό είναι από μόνο του προβληματικό, καθώς δεν μπορεί να πάρει τον ρόλο του πρώτου βιολιού. Ο έτερος σταρ της ομάδας, ο Cliff Alexander, δεν θα εμφανιστεί στα γήπεδα λόγω προβλημάτων με τις σπουδές, και ο πιο έμπειρος και συνεπής παίκτης της, ο Perry Ellis, είναι άγνωστο σε τι κατάσταση θα εμφανιστεί λόγω τραυματισμού. Οι Jayhawks δεν απειλούν ιδιαίτερα από το τρίποντο, και θα πρέπει, με την φυγή του Alexander, να βρουν νέες ισορροπίες στην επίθεση. Δύσκολα θα τα καταφέρουν, αλλά, σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να τους αποκλείσεις τις ελπίδες κι από τώρα.
Notre Dame: Oι Irish του Notre Dame ξεκινάνε από το #3 με ιδιαίτερα υψηλές βλέψεις. Είναι μία ομάδα με ταλέντο, αλλά αν έχει κάτι να επιδείξει σε υπερθετικό βαθμό, αυτό είναι η χημεία της, καθώς πρόκειται για ομάδα που πραγματικά έχει δεθεί στα δύσκολα. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, οι δύο καλύτεροι παίκτες της και πρώτοι σκόρερ της δεν θα έπαιζαν φέτος με την φανέλα της. Ο Jerian Grant κανονικά θα αποφοιτούσε πέρυσι το καλοκαίρι, ενώ ο Pat Connaughton είχε ήδη υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο στο άθλημα του Baseball. Ο αποκλεισμός του Grant από την συνέχεια της χρονιάς πέρυσι τα Χριστούγεννα για ακαδημαϊκούς λόγους, άφησε το Notre Dame χωρίς τον ηγέτη του και κατέστρεψε μία χρονιά που προμηνύοταν μεγάλη.
Η ομάδα βρέθηκε όλη μαζί και αποφάσισε να συνεχίσει άλλον έναν χρόνο, για μία τελευταία κούρσα, για να διεκδικήσει αυτό που της αναλογεί. Ο Connaughton πέρσι μετά τον τελικό έπαιξε κανονικά baseball ως επαγγελματίας, αλλά επέστρεψε στο κολέγιο για να βοηθήσει τους συμπαίκτες του στην προσπάθεια για καταξίωση. Μετά από όλα αυτά, αν οι Ιρλανδοί διαχειριστούν το πάθος τους και εκμεταλλευτούν την εμπειρία τους, το ταλέντο του Jerian Grant, την ηγετική στόφα του Connaughton και τον υποτιμημένο πανύψηλο, αλλά αδύναμο, τριτοετή Ζach Auguste, μπορούν να φτάσουν μέχρι τον τελικό και να κοντράρουν αξιοπρεπώς το Kentucky.
Butler: Δεν μπορεί να λείπει από αυτήν την λίστα. Ανεξαρτήτως παικτών, προπονητή, φόρμας. Tο όνομα του πανεπιστημίου είναι αρκετό για να το βάζει πάντα στην λίστα με τα εκάστοτε outsiders. Οι πορείες του Butler τα προηγούμενα χρόνια, και κυρίως το 2010 και το 2011, όταν έφτασε στον τελικό του τουρνουά από το πουθενά υπό την καθοδήγηση ενός από τους καλύτερους νέου προπονητές του ΝΒΑ, του Brad Stevens, το έχουν τοποθετήσει για πάντα στην καρδιά μας ως τον υπέρτατο πρωταγωνιστή σε Cinderella story των τελευταίων χρόνων. Και δεν υπάρχει κανένας που να μην τρελαίνεται με ένα καλό Cinderella story. Όταν έχουμε δει τον Mat Howard να πηγαίνει τελικό δύο συνεχόμενες χρονιές ξέρουμε ότι αυτό το κολέγιο είναι ικανό για τα πάντα. Η τωρινή ομάδα δεν είναι αντίστοιχα καλή και σίγουρα λείπει ένας Gordon Hayward, ακόμα ακόμα ένας Shelvin Mack, αλλά o Butler Way υπάρχει πάντα για να καθοδηγήσει τους Kellen Dunham και Roosevelt Jones για να διεκδικήσουν μία θέση δίπλα στους προαναφερθέντες. Δύσκολα θα τα καταφέρουν, αλλά με το Butler ποτέ δεν ξέρεις.
Wichita State: Πέρυσι τέτοιο καιρό ήταν το αντίστοιχο Kentucky, απλά κάποια σκαλοπάτια κάτω σε ποιότητα και προσδοκίες. Έμπαινε στο τουρνουά αήττητο με 34-0 ως #1 seed και κυνηγούσε το ακατόρθωτο τα τελευταία 40 χρόνια, να κατακτήσει τον τίτλο αήττητο. Πέρασε τον πρώτο γύρο, ωστόσο στους 32 έπεσε –πως τα φέρνει η μοίρα- στο #8 Kentucky, το οποίο το απέκλεισε για να διαγράψει μία συγκλονιστική πορεία μέχρι τον τελικό. Φέτος οι ρόλοι αντιστρέφονται, το Kentucky κυνηγάει το αήττητο, και το Wichita State από το #7 θέλει να το συναντήσει στον τελικό και να πάρει μία πολύ γλυκιά εκδίκηση. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει, αλλά κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει αυτήν την ομάδα. Με δύο πραγματικούς σταρ και εξαιρετικούς παίκτες, και έχοντας χάσει από πέρσι μόνο τον Cleanthony Early μπορεί να βάλει δύσκολα στους Wildcats. O Ron Baker είναι ένας πανέξυπνος λευκός shooting guard, με καταπληκτικό shot selection, που ξέρει τι μπορεί να κάνει και το κάνει καλά. Σουτάρει. Εύστοχα και χωρίς να εκβιάζει προσπάθειες. Το μπασκετικό του IQ σε συνδυασμό με το σουτ του θα του εξασφαλίσουν μία θέση στο draft στον δεύτερο γύρο. Ο Fred VanFleet από τον άσο θα σιγοντάρει στις επιθέσεις και θα μοιράζει το παιχνίδι, όντας ένας από τους καλύτερους playmakers του κολεγιακού και από τις ορέξεις των δύο θα κριθεί το πόσο μακριά θα φτάσει το Wichita State.
Οι προπονηταράδες που αγαπάμε (να μισούμε)
John Calipari: Από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του Κολεγιακού από την εποχή που ήταν ήδη στο Memphis. Θεωρείται ίσως ο καλύτερος recruiter, δηλαδή ο προπονητής που πείθει πιο εύκολα τους παίκτες να έρθουν στο κολέγιο του, το οποίο αν αναλογιστούμε τις εποχές που ζούμε και τις εκατοντάδες ανεπίσημες (κυρίως) ιστορίες που κυκλοφορούν για τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι προπονητές για να στρατολογήσουν παίκτες είναι από μόνο εξαιρετικά ύποπτο. Από την στιγμή επομένως που μιλάμε για τον προπονητή που έχει δομήσει την δουλειά του πάνω στο “one and done”, θέλοντας και μη, τον κοιτάζουμε με στραβό μάτι. Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε το πόσο δύσκολο είναι να χτίζεις κάθε χρόνο την ομάδα από την αρχή, και δεν υποστηρίζω ότι είναι κακός προπονητής, λέω απλά ότι η γλοιώδης φάτσα του αρκεί για να θέλεις να δεις οποιαδήποτε άλλη ομάδα να κόβει τα διχτάκια στο τέλος. Στην ταινία με τίτλο «One and done» ο Alec Baldwin προφανώς θα μας δείξει το σκοτεινό πρόσωπο του Calipari.
Bobby Hurley: Aυτόν δεν “αγαπάμε να τον μισούμε” προς το παρόν, απλά τον σεβόμαστε και θεωρούμε αρκετά υπαρκτό το ενδεχόμενο να τον αγαπήσουμε. Πήγε στο Buffalo (τι? ποιο?) και μέσα σε δύο χρόνια έχει φτιάξει μία ομάδα που παίζει όμορφο μπάσκετ και κατεβαίνει με αξιώσεις για πρώτη φορά στην ιστορία της. Επίθεση, επίθεση και λίγο άμυνα για τον Bobby, που έμαθε πολλά ως μαθητής του Coach K, και τώρα τα διδάσκει στους μαθητές του. Τον θυμόμαστε κυρίως από την πορεία του στο Sacramento, αλλά διεκδικεί να διαγράψει την πορεία αυτή και να μείνει στην ιστορία ως προπονητής. Έχει νέες ιδέες και την όρεξη να δοκιμάσει, και αν συνεχίσει έτσι, σε λίγα χρόνια θα αναλάβει ένα πολύ μεγαλύτερο κολέγιο. Αν οι Bulls περάσουν τον πρώτο γύρο, αυτό μπορεί να συμβεί πιο σύντομα από ό,τι θα περίμενε κανείς.
Το παιχνίδι που θα καθήσουμε δούμε
Wichita State #7 – Indiana #10: Γιατί η μάχη Υogi Ferrell- Fred VanVleet είναι από τα καλύτερα match ups point guards που θα προκύψουν. Γιατί το Wichita State είναι ικανό για μεγάλα πράγματα και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες. Γιατί το Indiana έχει ταλέντο και φονική περιφέρεια, αλλά δεν έχει πείσει κανέναν ότι μπορεί να κάνει κάτι καλό, και θέλουμε να το δούμε να διαψεύδει τον κόσμο. Γιατί ο νικητής θα πέσει πάνω στο Kansas που είναι από τα φαβορί για γκέλα.
Παιχνίδι που θέλουμε να δούμε
Kentucky – Wichita State: Γιατί θέλουμε να δούμε το Wichita State να παίρνει την εκδίκηση του και τον John Calipari να γυρνάει σπίτι ντροπιασμένος. Δυστυχώς αναγνωρίζουμε ότι οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο είναι μηδαμινές, αλλά σε κάθε περίπτωση αυτό θέλουμε να δούμε. To πιο πιθανό ζευγάρι είναι πάντως το Kentucky – Notre Dame, το οποίο δεν μας αφήνει καθόλου αδιάφορους επίσης.
Dimitris Mantzoukas
Latest posts by Dimitris Mantzoukas (see all)
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 6 - December 2, 2019
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 2 - November 4, 2019
- 2019-20 Previews: Utah Jazz - October 24, 2019
- 2019-20 Previews: Portland Trail Blazers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Orlando Magic - October 19, 2019
