Το NBA πρωτοπαρουσίασε πριν δύο χρόνια το stats.nba.com, μια εκτενή και ταχύτατα ενημερωμένη βάση δεδομένων όπου παρουσίαζε στατιστικά. Θυμάμαι όταν τον πρωτοείδαμε με τον Σταύρο, στο theartoffloping ακόμα, καθόμασταν και χαζεύαμε εκστασιασμένοι το βάθος του, από τα έτοιμα shot charts και το video κάθε φάσης, που ήταν ήδη από την πρώτη φάση της υπηρεσίας διαθέσιμο, έως την αδιανόητη ως τότε δυνατότητα εξειδίκευσης των ήδη ενδιαφερόντων, νέας γενιάς στατιστικών που ήταν στα χέρια μας. Εκστασιασμένοι επιδοθήκαμε σε ανελέητο φιλτράρισμα και ψάξιμο.
Αυτό, ωστόσο, ήταν μόνο η αρχή. Στη συνέχεια, όπως ανέφερε κι ο Νίκος σε ένα κατατοπιστικότατο κείμενο για τη νέα κατεύθυνση ανάλυσης στο ΝΒΑ την προηγούμενη βδομάδα, μέσω, του SportVU, προστέθηκε η καταγραφή κάθε πάσας, αμυντικής ενέργειας κ.ο.κ. και σιγά-σιγά, προστέθηκε και το κουμπάκι movement, το οποίο εν ολίγοις αναπαριστά με φακές τύπου championship manager κάθε φάση που διαδραματίζεται στα γήπεδα του NBA. Ένα feature που σίγουρα ταλαιπώρησε την ομάδα νομικών της διοργανώτριας αρχής για να απαλλαγεί από την ευθύνη σε ενδεχόμενα θύματα από πολυήμερη αδιάκοπη ενασχόληση με αυτό, τα οποία αδιαφόρησαν για τις βιολογικές τους ανάγκες.
Φέτος, σε συνεργασία με την εδώ και χρόνια κορυφαία στον τομέα της ανάλυσης Synergy Sports, έκανε διαθέσιμα στο φιλοθεάμον κοινό στατιστικά που αφορούν τον τρόπου που επιτίθενται και αμύνονται παίκτες και ομάδες. Ενώ τα παραδοσιακά στατιστικά αναφέρονται στο αποτέλεσμα των ενεργειών (πόντοι, rebounds, assists, λάθη κλπ.), τα Play Type Statistics αναφέρονται στο πριν, στα παραγωγικά αίτια των αποτελεσμάτων. Πρόκειται για μια αναλυτική καταγραφή του τρόπου λειτουργίας και εκτέλεσης παικτών και ομάδων στις δύο πλευρές του παρκέ, προσφέροντας τη δυνατότητα να βαδίσουμε ένα βήμα παραπέρα από τα ξερά box scores και την συχνά φευγαλέο ή κολλημένο στη μπάλα βλέμμα μας. Πέρα από το να αναλύσει αυτά που βλέπουμε, η δουλειά αυτή είναι μια ακόμα ευκαιρία να μάθουμε τι είναι αυτό που πρέπει να προσέχουμε και να παρατηρούμε. Είναι ίσως, το τέλος της μυθολογίας σχετικά με το στυλ και τον τρόπο παιχνιδιού των stars του NBA, με ότι κι αν αυτό συνεπάγεται.
Με την ελπίδα να αναλύαμε και άλλες πτυχές της ζωής μας με την ίδια θέρμη και ενδιαφέρον, και με μια αίσθηση απογοήτευσης και ματαιότητας ίσως επειδή μιλάμε σε επίπεδο κοινωνίας με όρους άσπρο/μαύρο την ώρα που υπάρχουν οι δομές για μια πιο αναλυτική προσέγγιση, ας περάσουμε στο κυρίως θέμα:
Τα στατιστικά είναι ενημερωμένα έως τις 29/3 και, φυσικά, όλα δανεισμένα από το stats.nba.com.
Για το πρώτο μέρος του αφιερώματος, θα αναφερθούμε στα Isolation Plays – αυτό που λέμε “ένας εναντίον ενός” ή “στην μπάντα”. Τα στατιστικά που μας ενδιαφέρουν είναι:
- Κατοχές – κανένα πρόβλημα εδώ, πρόκειται για το πόσες προσπάθειες του εκάστοτε παίκτη/ομάδας έχουν προέλθει από isolation plays.
- Συχνότητα – Το ποσοστό επί τοις εκατό κατά το οποίο ο εξεταζόμενος παίκτης/ομάδα εκτελεί isolation.
- PPP – Πόντοι ανά κατοχή. Ουσιαστικά συνολικοί πόντοι από isolation δια κατοχές.
- eFG% – Ποσοστό ευστοχίας, το οποίο λαμβάνει υπόψη την μεγαλύτερη αξία του τριπόντου σε σχέση με το δίποντο. Νομίζω καλύτερο κριτήριο από το ξερό FG% για να κριθεί η αποτελεσματικότητα.
- Συχνότητα κατάληξης σε βολές – Ποσοστό κατοχών που καταλήγουν σε βολές.
- Συχνότητα κατάληξης σε λάθος – σε λάθος.
- Συχνότητα κατάληξης σε καλάθι και φάουλ – Aaaaand 1.
- Συχνότητα σκοραρίσματος – Συχνότητα με την οποία το isolation αποφέρει έστω έναν πόντο.
Για τις ανάγκες του αφιερώματος θα αποκλειστούν οι παίκτες με λιγότερες από 80 σχετικές κατοχές και λιγότερο από 10% συχνότητα.
Iso-Joes
Ο υπότιτλος προέρχεται από το προσωνύμιο του Joe Johnson, ο οποίος για χρόνια ήταν από τους παίκτες που εκδήλωναν τις περισσότερες επιθέσεις με isolation – και στην περίπτωσή του με μεγάλη επιτυχία. Το trend ξεκίνησε από την Atlanta με θιασώτες τον Mike Woodson και μετέπειτα τον Larry Drew, ενώ συνεχίζεται και στους Nets, έστω και σε μικρότερο βαθμό φέτος, με τον Johnson να καταφεύγει σε iso στο 16% των περιπτώσεων.
Καμία έκπληξη στους παίκτες που αναλαμβάνουν τα περισσότερα isolations.
Στην πρώτη θέση, όπως είναι λογικό, φιγουράρει ο James Ηarden, ο οποίος παίζει isolation στο 26,8% των προσπαθειών που αναλαμβάνει (503 κατοχές σε 71 παιχνίδια) και είναι ένας από τους 10 παίκτες οι οποίοι σκοράρουν περισσότερο από 1 πόντο ανά κατοχή. Το eFG% του είναι στο 47%, αλλά παραδόξως δεν είναι μεταξύ των πρωτοπόρων σε βολές από ISOs.
Όπλα του το καταπληκτικό footwork στα drives του και η ικανότητά του να κερδίζει/πουλάει το foul. Χαρακτηριστική είναι επίσης η κίνηση του με διαδοχικές ντρίμπλες ανάμεσα στα πόδια, συνήθως μένοντας στο ίδιο σημείο, με τις οποίες αν και δεν κερδίζει χώρο, ούτε βγάζει τον αμυντικό εκτός ισορροπίας, ουσιαστικά τον παγώνει, βρίσκοντας τον απαραίτητο ζωτικό χώρο για το πατενταρισμένο step-back jumper του.
Από κοντά δεύτερος ο παίκτης που έχει από πίσω του όλη τη λογική του κόσμου στο να πηγαίνει στο ένας εναντίον ενός: η ατμομηχανή που ονομάζεται LeBron James, o οποίος επιλέγει αυτόν τον τρόπο επίθεσης για το ένα τέταρτο των προσπαθειών του, με eFG% 46% και 0,93 πόντους ανά κατοχή, νούμερο που τον φέρνει στο 76ο εκατοστημόριο στην σχετική κατηγορία, και στην πραγματικότητα μάλλον απογοητευτικό, που αποδεικνύει την, ας πούμε, χαλαρή προσέγγισή του στην αρχή της φετινής σεζόν.
Πανομοιότυπα ήταν και τα αποτελέσματα του Carmelo Anthony στους 40 αγώνες που πρόλαβε-επέλεξε να αγωνιστεί πριν κατεβάσει ρολά και μπει στο χειρουργείο.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ότι στην 4η και 5η θέση σε συχνότητα βρίσκονται δύο παίκτες των Raptors, οι οποίοι άλλωστε δεν φημίζονται και για την ραφιναρισμένη επίθεσή τους, έστω και αν ανέλπιστα αποδίδει εξαιρετικά. Δεν προκαλεί εντύπωση η παρουσία του Lou Williams, ο οποίος βγάζει κοντά μια δεκαετία το ψωμί του στο ΝΒΑ παίρνοντας ατομικές προσπάθειες. Είναι χαρακτηριστικό του παιχνιδιού του ότι παρ’ ότι σουτάρει με eFG% 40%, πετυχαίνει 1 ακριβώς πόντο ανά κατοχή – νούμερο που τον κατατάσσει μεταξύ των αποδοτικότερων isolation scorers. Αυτό οφείλεται στο ότι είναι ειδικός στο να πείθει τους διαιτητές να του σφυρίζουν fouls σε 1 από τις 5 προσπάθειες, με μια σειρά από κινήσεις και σπασίματα με το σώμα και το κεφάλι, τα οποία θα έκαναν τον Teodosic να κοκκινίζει από ντροπή για το ρεπερτόριο. Έκπληξη, αντίθετα, συνιστά η παρουσία του James Johnson, ο οποίος παρ’ ότι ακολουθείται από την ετικέτα του περιορισμένων επιθετικών δυνατοτήτων αμυντικού εξολοθρευτή-ρέκτη των πολεμικών τεχνών, ο Casey δεν διστάζει να τον βάζει σε καταστάσεις isolation. Συγκεκριμένα ο JJ παίρνει το 21% των προσπαθειών του έτσι, πετυχαίνοντας ελάχιστα κάτω από 1 PPP (0,98) και όντας κάτοχος του 6ου καλύτερου eFG% (52%) και παράλληλα του καλύτερου για παίκτη ο οποίος αναλαμβάνει τόσο μεγάλο φορτίο isolations , παρ’ ότι είναι άσφαιρος από τα 7,25. Το μυστικό είναι ότι μπουκάρει χωρίς φόβο προς το καλάθι, κερδίζοντας συχνά φάουλ και, εκμεταλλευόμενος την τρομακτική του σωματική δύναμη, είναι στην κορυφή σε προσπάθειες που καταλήγουν σε καλάθι και φάουλ (6,2%). Credits στον Casey για τον τρόπο που έχει βρει να εκμεταλλευτεί το επιθετικό skillset του Johnson.
Σύστημα σταυρός
Περνώντας από τη συχνότητα στην αποτελεσματικότητα, τα ονόματα δύο εκ των μεγαλύτερων επιθετικών ταλέντων των τελευταίων ετών είναι αναμενόμενη εξέλιξη: O Kevin Durant, παρ’ ότι έχει παίξει μόλις 27 παιχνίδια, περνάει το κατώφλι των 80 κατοχών που αυθαίρετα έθεσα και πετυχαίνει το τρομακτικό 1,25 PPP με 64% ευστοχία, την ώρα που περίπου μια στις πέντε πηγαίνει στην γραμμή και οδηγείται σε καλάθι και φάουλ με τον καλύτερο ρυθμό πίσω από τον Johnson. Έστω και αν το φετινό δείγμα γραφής είναι μικρό, είναι ασφαλές να τον χαρακτηρίσουμε ως τον απειλητικότερο isolation scorer στο NBA, χάρη στον Gervinειο συνδυασμό μάκρους και γλυκού χεριού που διαθέτει.
Δεύτερος αρκετά πίσω του με 1,10 PPP και 52,7% ο Kyrie. Η ικανότητά του να ντριμπλάρει σαν να έχει την μπάλα περασμένη από μια κλωστή και η υλοποίηση αριστοτεχνικών τελειωμάτων με φάλτσα και αρχιτεκτονική εκμετάλλευση του ταμπλό, του δίνουν μια αύρα από παλιό καλό Rose στο «δώσε μου την μπάλα και κάνε στην μπάντα».
Και μιλώντας για τον Rose (προσευχές, χτύπημα στο ξύλο, σταυρωμένα δάχτυλα), επιβεβαιώνεται εν μέρει η θεωρία μου που δεν κειμενοποιήθηκε ποτέ, πως προσπαθούσε να συντηρήσει τον εαυτό του στην regular season και έχει ακόμα αυτήν την έξτρα σχέση στο κιβώτιό του. Τρίτος με 1,06 PPP και περίπου 55% ευστοχία, με πολλά κερδισμένα fouls και συμπληρωματικές βολές. Τα ISOs όμως αντιπροσωπεύουν μόνο το 11,9% των προσπαθειών του φέτος, αριθμός που, έχω την αίσθηση ότι, είναι σημαντικά πεσμένος σε σχέση με την MVP season του, και με αυτό που θα δούμε, γονάτου επιτρέποντος, στα playoffs.
Earn it at the line
Μια ανέλπιστη παρουσία μεταξύ των προθυμότερων isolation scorers, ο Ιταλός Danilo Gallinari με το 17% των κατοχών του να είναι ISOs και να αντισταθμίζει τα εξανεμιζόμενα αθλητικά του προσόντα με την τάση του να απορροφά τις επαφές και να πηγαίνει στην γραμμή με τον καλύτερο ρυθμό από κάθε άλλον.
Εξαιρετικός φυσικά και ο Jamal Crawford (1,03 ΡΡΡ), τον οποίο άφησα για σασπένς προς το τέλος. Ένας μοναδικός συνδυασμός όγκου προσπαθειών, αδιανόητου χειρισμού της μπάλας, εγωισμού του έχουν δώσει τη φήμη του μεγάλου one on one scorer, και όχι άδικα, όπως αποδεικνύεται και από τη στατιστική. Παράλληλα ξεχωρίζει για την τάση του να πηγαίνει στη γραμμή (20% των isos του καταλήγει σε foul, πίσω μόνο από τον Ιταλό) και την ικανότητά του να μην κάνει ποτέ, μα ποτέ λάθος (1,6% σε 183 κατοχές!).
Ο κανόνας λέει ότι αν ένας παίκτης έχει το 1vs1, συνήθως το τιμά κιόλας αρκετά συχνά. Εξαίρεση στον κανόνα ο Jarret Jack. H επιθετική λειτουργία των Nets πιθανότατα θα επωφελούνταν στην πραγματικότητα από περισσότερα ISOs του Jarrett Jack, ο οποίος αν και βρίσκεται στο top-5 αποτελεσματικότητας, προτιμά να παίξει ένας εναντίον ενός κάτι λιγότερο από μια στις δέκα.
Anti-Crawfords
Από την άλλη πλευρά, οι anti-crawfords, δηλαδή οι παίκτες που αναλαμβάνουν ISOs αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων υποπίπτουν σε σε λάθη, είναι ο Jeremy Lin και ο Michael-Carter Williams, που χαρίζουν την κατοχή στον αντίπαλο στο 15% περίπου των κατοχών, με τον παίκτη των Bucks πάντως, να λαμβάνει ανερυθρίαστα ένα 18,5% των προσπαθειών του με αυτόν τον τρόπο.
Τελειώνοντας με τα ατομικά στατιστικά, ας αναφερθούμε και στον Αντετοκούνμπο, τον οποίο ο Kidd έχει υποχρεώσει σε μια διατροφή πλούσια σε ISOs, προφανώς σε μια προσπάθεια να τον βελτιώσει με shock treatment σαν σκόρερ. Κοντά στο 19% των κατοχών του Giannis έχουν την μορφή του isolation, αρκετό για να τον φέρει 9ο στη σχετική κατάταξη. Τα αποτελέσματα δεν είναι ακόμα εδώ, καθώς βάζει 0,72 πόντους ανά κατοχή και έχει eFG% 36,9%, που τον φέρνουν στο χειρότερο τρίτο του NBA σε αποτελεσματικότητα, κάτι που όμως θεωρώ λογικό όταν η άμυνα ξέρει ότι αποκλείεται να πάρει προσπάθεια από απόσταση. Η βελτίωση του σουτ του θα του ανοίξει διαδρόμους, και το γεγονός ότι μόνο 4 stars και ο James Johnson κερδίζουν περισσότερα γκολ-φάουλ, δείχνει ότι έχει μέλλον και σαν isolation scorer.
Defensive
Θέτοντας και εδώ τον περιορισμό τον 80 κατοχών, και κατατάσσοντας τους αμυνόμενους σε καταστάσεις isolation, αναδεικνύεται ότι οι παίκτες τους οποίους ακολουθεί η φήμη του lockdown defender κυριαρχούν. Άλλωστε συνήθως το μάτι πάει στην άμυνα σε καταστάσεις ένας εναντίον ενός, ή ελκύεται από τάπες και κλεψίματα.
Συνεπώς, στην κορυφή βλέπουμε τους Draymond Green, Khris Middleton και Andre Iguodala, οι οποίοι μαζί με τους Anthony Davis, Serge Ibaka και Paul Pierce δέχονται πόντο ή πόντους ως αμυντικοί σε isolation σπανιότερα από μια στις τρεις. Ο Iggy είναι εδώ και μια δεκαετία γνωστός ως αμυντικός εξολοθρευτής, ενώ Middleton και Green έφτιαξαν το όνομά τους και θα πληρωθούν καλά χάρη στην ευχέρειά να συνδυάζουν τις επιθετικές τους αρετές με την δυνατότητα να κλειδώνουν τον αντίπαλό τους στο ένας εναντίον ενός (3&D).
Η θεωρία της φετινής ενασχόλησης του James Harden με την άμυνα φαίνεται να υποστηρίζεται από το συγκεκριμένο στατιστικό, καθώς κρατά τους προσωπικούς του αντιπάλους στο 1 vs 1 στους 0,74 PPP.
Εύφημος μνεία και στον Γιάννη Αντετοκούνμπο ο οποίος υποχρεώνει σε λάθος τους αντιπάλους του στο 15% των κατοχών, το κορυφαίο νούμερο με τους περιορισμούς που τέθηκαν, και δέχεται 0,85 PPP.
Ομαδικά
Οι Cleveland Cavaliers είναι η ομάδα που χρησιμοποιεί τα περισσότερα isolations στο ΝΒΑ, με το 11,7% να τους φέρνει με διαφορά στην κορυφή, πράγμα καθόλου παράδοξο για μια ομάδα που ξεκινάει τους Irving, Smith και James στις θέσεις 1-3. Δεν πρόκειται πάντως για κάποιο βίτσιο, καθώς είναι οι δεύτεροι αποτελεσματικότεροι, πίσω μονάχα από τους Clippers, με 0,92 ΡΡΡ.
Οι Houston Rockets είναι η μόνη άλλη ομάδα που βρίσκεται στο top-5 σε συχνότητα και αποτελεσματικότητα ταυτόχρονα, με τον James Harden να έχει στο ενεργητικό του 503 isolation κατοχές επί συνόλου 764 της ομάδας του.
Το γεγονός ότι οι Spurs επιχειρούν τα λιγότερα isolations είναι ένα γεγονός εξίσου σίγουρο με το ότι ο Nick Young θα σουτάρει αν πάρει την μπάλα στα χέρια του. Βρίσκονται στον πάτο με 360 κατοχές, σχεδόν το 1/3 από όσες έχουν χρησιμοποιήσει οι Cavs.
Στο άλλο μισό του γηπέδου, οι Milwaukee Bucks εκμεταλλευόμενοι τα σωματικά προσόντα του Middleton και του Giannis είναι οι κορυφαίοι στην αντιμετώπιση του isolation σε όλους τους τομείς. Επίσης ψηλά βρίσκονται και οι Golden State Warriors, οι οποίοι κατεβάζουν δύο από τους 3 καλύτερους αμυντικούς στο ένας εναντίον ενός, και τους Thompson, Livingston οι οποίοι είναι ένα επίπεδο κάτω, αλλά ακόμα και έτσι σημαντικά όπλα για να κλειδώσουν αντίπαλους επιτιθέμενους.
Ελπίζω να σας φάνηκε ενδιαφέρον το εγχείρημα. Η συνέχεια την επόμενη εβδομάδα με το κομμάτι του transition και – ευελπιστούμε – περισσότερα videos και γραφικά.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
