Ήταν 2008, όταν οι Paul Pierce, Ray Allen κι ο αντιπαθής bully ένωναν τις δυνάμεις τους ανιδιοτελώς. Με τον Rajon Rondo να μοιράζει assists αφειδώς, σκόραραν κατά βούληση με αυτοματισμούς που θα ενέκριναν ακόμα και οι σύγχρονοι Spurs. Οι παρενέργειες του ιστορικού πρωταθλήματος των Celtics μετά από 22 ολόκληρα χρόνια χρόνια, ήταν οι δημοσιογραφικές υπερβολές, η οπαδική μυθοποίηση, και μια ψευδό-αναβίωση της χρυσής Κέλτικης εποχής των ’80s.
Όλα τα φώτα είχαν πέσει πάνω στον 22χρονο point guard, που ταίριαξε “γάντι” στο ρόλο του glue-guy, μεταξύ των τριών μελλοντικών Hall of Famers. Δεν ήταν καθόλου σπάνια τα άρθρα υπερβολής για τον Rondo, χαρακτηρίζοντάς τον ως τον καλύτερο PG του NBA. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως ακόμα και με άτομα που δεν θα έπρεπε να θεωρώ φίλους, έπρεπε να υπερασπιστώ το προφανές: πώς οι Chris Paul και Deron Williams, ήταν σαφώς καλύτεροί του.
Λίγοι βλέπαμε τότε (πρώτος πληθυντικός μεγαλοπρέπειας), πως ήταν ένας πολύ καλός πασέρ με εξαιρετική διορατικότητα, αλλά τεράστια μειονεκτήματα: κάκιστο σουτ, κάτω του μετρίου σκόρερ, ασταθής, με διαστήματα αφηρημάδας κι εγωιστικών εξάρσεων, που καθιστούσαν το παιχνίδι του πλήρως αναξιόπιστο.
Μήπως φταίει η φυσική στάση χαιρεκακίας όταν βλέπω μια δυσμενή πρόβλεψη να εκπληρώνεται; Ή απλά ο Rondo είναι αντιπαθής σε όλους; Όπως κι αν έχει, σήμερα θα εξετάσουμε πως κατάφερε μόνος του, να καταστρέψει έναν από τους βασικούς υποψηφίους για το φετινό πρωτάθλημα: τους Dallas Mavericks.
2013-2014
Κοινό μυστικό είναι πως η δεύτερη καλύτερη ομάδα του περσινού πρωταθλήματος, δεν ήταν οι Miami Heat που έχασαν εύκολα στους τελικούς με 1-4. Στην σιδηροδρομική πορεία των Spurs προς την κούπα, η στάση που διήρκεσε ανησυχητικά πολύ, ήταν αυτή με τους Mavericks. Το Dallas, έστω και στον πρώτο γύρο, ήταν η μόνη ομάδα που χάρη στο εξαιρετικό coaching του Carlisle και στους άκρως coachable παίχτες του, μάτσαρε τους μετέπειτα πρωταθλητές ιδανικά, φτάνοντάς τους στα άκρα του 7ου παιχνιδιού.
Φέτος, όπως αναλύσαμε στο Ball Hog πριν λίγους μήνες, ο ανυπόφορα ψυχωμένος ιδιοκτήτης των Mavs, Mark Cuban, επιβεβαιώνοντας ακόμα μια φορά πως είναι το όνειρο κάθε οπαδού, έφερε στο Τέξας τους Tyson Chandler, Chandler Parsons και εν μέσω της σεζόν, το μαύρο all-star πρόβατο του σημερινού άρθρου: τον Rajon Rondo.
2015 (πάνω): Chandler – Parsons – Rondo – Ellis – Nowitzki, 2014: Nowitzki – Ellis – Calderon – Marion – Dalembert.
Συγκρίνοντας την 5άδα που κόντραρε στα ίσα τους πρωταθλητές πέρυσι την άνοιξη, και το φετινό lineup της ομάδας, η ποιοτική διαφορά είναι χαώδης υπέρ της τωρινής.
- O Samuel Dalembert (γνωστός για πολύ χαμηλό μπασκετικό IQ και την εμμονή του να πηδάει ασταμάτητα για blocks, κάτι που συχνά τον οδηγεί να κυνηγάει αντιπάλους εκτός ρακέτας, αφήνοντας την άμυνα κενή), αντικαταστάθηκε με την επιστροφή της βραχονησίδας του πρωταθλήματος του 2011, Tyson Chandler.
- Την θέση του τίμιου αλλά κουρασμένου 36χρονου Shawn Marion, πήρε ο ανερχόμενος 26χρονος σκόρερ Chandler Parsons.
- Ο 33χρονος Jose Calderon με τις αμυντικές ικανότητες της έξυπνης σίτας, έδωσε την θέση του (με το trade της 18ης Δεκεμβρίου) στον γεμάτο βραβεία, αμυντικό ογκόλιθο (μέχρι αποδείξεως του εναντίου) της περιφέρειας, και τετράκις all-star, Rajon Rondo.
2014 π.R. (προ Rondo)
Οι Mavericks ξεκίνησαν την χρονιά ιδιαίτερα ενισχυμένοι, κι αυτό φάνηκε άμεσα στο γήπεδο. Το offensive rating της ομάδας1)πόντοι ανά 100 κατοχές, άγγιζε τους 114 πόντους. Για να κατανοήσουμε τι σημαίνει επί της ουσίας, ο αριθμός αυτός δεν είχε εμφανιστεί από τα μέσα των ’90s. Δηλαδή πριν την εφαρμογή των νέων κανόνων του σύγχρονου NBA, κι όταν οι άμυνες βρίσκονταν ακόμα σε ανειδίκευτη αναποτελεσματική μορφή, συγκριτικά με τα σημερινά δεδομένα2)Σχετικό άρθρο, θα δημοσιευτεί οσονούπω. Με άλλα λόγια, οι Mavs μέχρι την απόκτηση του Rondo, έπαιζαν με διαφορά, την καλύτερη επίθεση του τρέχοντος αιώνα.
Η επίθεση αυτή βασιζόταν σε πιο μοντέρνα Spursοειδή πρότυπα, που είχαν να κάνουν με έντονο passing game στην περιφέρεια, διαρκές motion offense, τον κάθε παίχτη να ελαχιστοποιεί τον χρόνο κατοχής της μπάλας στα χέρια του, και πολλά τρίποντα (με όλους τους παίχτες του ρόστερ ικανούς να απειλήσουν από οποιαδήποτε απόσταση, εκτός των καθαρόαιμων ψηλών Chandler, Wright, Smith).
Μέχρι την 18η του Δεκέμβρη, οι Dallas Mavericks ήταν:
- 1οι σε Offensive Rating (113,6).
- 1οι σε ποσοστό ευστοχίας (48,1%), παρά τα πολλά τρίποντα.
- 4οι σε εύστοχα τρίποντα ανά αγώνα.
- 7οι σε Assists (23,6)
- 4οι σε λιγότερα λάθη (12,1)
- 1οι σε Assist/TO Ratio3)Αριθμός assists για κάθε λάθος.
2015 μ.R. (μετά Rondo)
O Cuban, παρασυρμένος από το όνομα του Rondo (και χωρίς να συμβουλευτεί το Ball Hog), έκανε την μοιραία κίνηση. Άδειασε το βάθος των Mavs, δίνοντας τους Brandan Wright, Jae Crowder, Jameer Nelson (και picks), για την απόκτησή του.
Το κύριο πρόβλημα που αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει ο coach Carlisle, ήταν η πλήρης αλλαγή της νοοτροπίας στο παρκέ. Λόγω του πολύ συγκεκριμένου και δύσκαμπτου στυλ του Rondo, η υπόλοιπη ομάδα έπρεπε να προσαρμοστεί σε αυτόν, κι όχι το αντίστροφο. Η κατακλυσμιαία γρήγορη επίθεση με τα αυτοσχέδια πικερό, την μόνιμη off-ball κινητικότητα που άνοιγε driving lanes, έπρεπε να δώσει τα ηνία της σε έναν παίχτη πολύ διαφορετικής μπασκετικής λογικής.
Παρά την μεγάλη του ταχύτητα, ο Rondo είναι ένας παλαιάς κοπής, αργός point guard. Είναι ένας σκακιστής που θέλει την μπάλα στα χέρια του αρκετό χρόνο. Προτιμάει τις ελεγχόμενες half-court επιθέσεις όπου κινεί τους συμπαίχτες τους σαν πεσσούς, διαβάζει την άμυνα, και δρα αναλόγως.
To αντίκτυπο στην επίδοση των Mavericks ήταν καθολικό. To passing game συρρικνώθηκε και μειώθηκαν οι assists όλων των παιχτών, υπέρ του Rondo που κρατούσε την μπάλα ασυνήθιστα πολύ. Το ιστορικά πρώτο offensive rating που κατείχαν, έπεσε κατακόρυφα στο 104,1, ελαφρώς πάνω από τη μέση της λίγκας. Η πρωτοπορία σε ευστοχία, επίσης χάθηκε, με το ποσοστό να ελαττώνεται κατά 3% (στο 45,2%). Μειώθηκε το rebounding rate, αυξήθηκαν τα λάθη κι έπεσαν ακόμα και οι assists.
Οι πολλές και γρήγορες πάσες με την μπάλα να περνάει από όλα τα χέρια σε κάθε επίθεση, αποδείχτηκαν πολύ πιο λειτουργικές νωρίτερα στη σεζόν, συγκριτικά με το περίφημο court vision του Rondo, και τον μαγνήτη στα χέρια του. Το αποτέλεσμα ήταν το ρεκόρ της ομάδας να πέσει στο 56,4% (31 νίκες – 24 ήττες, σε αντίθεση με το 70% π.R.).
Rondo vs Carlisle
Σύμπτωμα της άρρωστης συνεργασίας στο γήπεδο, ήταν και οι κακές σχέσεις με τον προπονητή. Ο Carlisle στην προσπάθεια του να κρατήσει κάποια ισορροπία με το παλιό σύστημα της ομάδας, συχνά-πυκνά έπαιζε τον Rondo off the ball, προς εύνοια κυρίως του σκόρερ, Monta Ellis. Αυτό είχε σαν αναπόφευκτη συνέπεια την αχρήστευση τόσο του Rondo όσο και της εξαιρετικής προϋπάρχουσας χημείας.
Η γνωστή passive-aggressive συμπεριφορά του κακομαθημένου Rondo, δεν άργησε να εμφανιστεί. Έγιναν viral τα πρώτα βίντεο όπου σνόμπαρε τις οδηγίες του προπονητή καθώς κατέβαζε τη μπάλα, αποφεύγοντας να γυρίσει το κεφάλι του επιδεικτικά. Άρχισε να “τρώει” πάγκο και δεν άργησε η στιγμή που κατά την διάρκεια του αγώνα, φώναξε στον Carlisle “why the fuck did you bring me here;”4)“Γιατί στον πού*σο με έφερες εδώ;” (σε ελεύθερη μετάφραση) .
Κερασάκι στην δηλητηριώδη τούρτα του Rondo, ήταν πως δεν θύμιζε πια τον αμυντικό-σκυλί που χάρηκε η Βοστώνη στα πρώτα χρόνια της καριέρας του. Λίγο μετά την μεταγραφή του, ακόμα κι ο ίδιος δήλωσε πως “δεν έχω παίξει άμυνα εδώ και 2 χρόνια“. Αυτό δεν άλλαξε ούτε στο Dallas. Με το πέρασμα των εβδομάδων, η επιδείνωση των σχέσεων με τον Carlisle, και η έλλειψη κινήτρου, έδωσαν χώρο στην αφηρημάδα και την τεμπελιά. Πεμπτουσία της σύντομης καριέρας του ως Maverick, ήταν το 2ο παιχνίδι στα playoffs, εναντίον των Rockets. Σε 9 μόλις λεπτά συμμετοχής, πριν βγάλει τη φανέλα με το ναυτικό-γαλάζιο, μια για πάντα, πρόλαβε να τα κάνει όλα από την πρώτη κιόλας επίθεση.
Αμέσως μετά την μπασκετική διακωμώδηση του παραπάνω αγώνα από την πλευρά του Rondo, οι Mavericks ισχυρίστηκαν (για τους τύπους) πως τραυματίστηκε στη μέση, και τον απέκλεισαν από τη συνέχεια των playoffs.
Do you expect Rajon Rondo to ever wear a Mavericks uniform again? "No, I don't," Rick Carlisle said.
— Tim MacMahon (@espn_macmahon) April 22, 2015
Όσο φιλτράρουμε τα χαρακτηριστικά του Rajon Rondo για τα σημερινά μπασκετικά δεδομένα, τα πράγματα δείχνουν σκούρα για το μέλλον του. Αφενός η εποχή του half-court game έχει παρέλθει, και οι ball-dominating, pass-first point guards, που δεν μπορούν να σκοράρουν, δεν έχουν θέση στη σύγχρονη καλαθοσφαίριση. Για την ακρίβεια, οι μόνοι τρεις που έχουν μείνει στη λίγκα, είναι το αντικείμενο της μελέτης μας, ο Ricky Rubio κι ο 82χρονος Andre Miller5)Καθώς κι ο rookie Elfrid Payton, προς το παρόν…. Το ερώτημα που μένει είναι: ποιος θα είναι ο άτυχος που θα ρισκάρει να πληρώσει τον ελεύθερο Rondo φέτος το καλοκαίρι;
O coach Carlisle, γλαφυρά περιγράφει στον Rondo πως παίζει.
Latest posts by Stavros Marinos (see all)
- TheBallHog Watch: Phoenix Suns και Aron Baynes - December 2, 2019
- 2019-20 Previews: Washington Wizards - October 27, 2019
- 2019-2020 Previews: Sacramento Kings - October 20, 2019
- Deep Για Deep Fantasy Sleepers 2019-20 - October 8, 2019
- Ο καλύτερος παίχτης του Κόσμου για 10 μέρες - March 14, 2018
Ο μεγαλύτερος απατεωνας του συγχρονου ΝΒΑ μακραν!!!!Εαν καταφερει να βρει συμβολαιο στο ΝΒΑ {καλα δεν συζητάμε για το εξωφρενικο ποσό των13.000.000 $ που παιρνει τωρα αλλά με τα μισα η το 1/3 θα αποτελεί ειδηση.} Συμφωνω απολύτως , τρομερα υπερτιμημένος και με τρομακτικες ελλέιψεις στο παιχνίδι του ενω η mentality του είναι πραγματικά καταστροφική πλεον για το συνολο.
Συμφωνούμε! Θα βρεθεί όμως κορόιδο που θα του προσφέρει δυνατό συμβόλαιο.
Λες οτι θα βρεθεί ε??Τι να πω ..Δεν μπορείς να φανταστεις πόσο μεγάλη απορια εχω φίλε Σταυρο τι διαολο συμβολαιο θα βρεί ο τυπος. {Βέβαια εαν αναλογιστείς οτι παιρνει ο Splitter περίπου 10.000.000$ !!!!!!! ολα είναι πιθανα σ΄ αυτή τη ζωή….}
Να ρωτήσω εγώ: ευθύνη του Κιούμπαν σ’ αυτό το φιάσκο υπάρχει ή μήπως επειδη δίνει τα λεφτά είναι απλά στο απυρόβλητο ό,τι κουλαμάρα κι αν κάνει;
Είναι πολλοί οι παράγοντες που οδήγησαν στην απόφαση. Μπορεί ο Cuban να είναι πολύ παρεμβατικός ιδιοκτήτης, αλλά σίγουρα συμβουλεύτηκε τον Carlisle, τον GM και ομάδες προπονητών και στατιστικολόγων. Άλλωστε η αναβάθμιση από τον Nelson, στον Rondo, για σχετικά μικρό κόστος, είναι μια λογική κίνηση που θα έκανε ο καθένας. Το ρίσκο υπήρχε σίγουρα εξαρχής… αλλά αυτό που κανείς δεν περίμενε, είναι να εξελιχθεί σε τόσο μεγάλη αποτυχία εντός κι εκτός γηπέδου.
Νομίζω Ιωάννη ότι ο Cuban μαζι με τον δικό μας {καθ οσον τυγχάνω οπαδος των ΝΥΚ} τον θεοπαλαβο Dolan είναι μακραν τα μεγαλύτερα τρελοκομεία – ιδιοκτητες στο NBA και όπως λέει και ο Σταυρος πολύ παρεμβατικοι. Εκεί που θα διαφωνήσω λιγακι μαζί του είναι στο ότι δεν πιστέυω οτι ο Carlisle τον ηθελε πολύ. Μοιαζει περισσότερο κινηση εντυπωσιασμού του τυπου ” προσθέτω ενα πρωταθλητη στο roster” για να προσδωσω μεγαλύτερη οντοτητα στην ομαδα παρα κίνηση ουσίας. Νομίζω εαν δεν με απατα η μνήμη μου ότι κατι παρεμφερες έλεγε και ο D.Nelson.
Καλά οι Μαβς δεν την πάτησαν μόνο με το Ρόντο: έδιωξαν για το τίποτα τους αξιόλογους Crowder-Wright, ειδικά στην άμυνα, ενώ και ο Nelson, αν και ανεπαρκής, κολλούσε καλύτερα με τη φιλοσοφία του Carlisle & τον Μόντα (τουλάχιστον όσο τον είδα πριν γίνει trade). Έφεραν επίσης τον Αμάρε στη δύση της καριέρας του, χωρίς να καλυφθούν εκεί που πονούσαν (αμυντική βοήθεια στον Chandler). Η αποτυχία τους είναι φυσικό επακόλουθο αμφιλεγόμενων-στην καλύτερη- κινήσεων.