Houston Rockets 98 @ 99 Golden State Warriors
Μηδένα προ του τέλους μακάριζε
Στη σειρά αυτή δεν μετράνε οι διαφορές. Οι Rockets το απέδειξαν με το επιμέρους 48-19 στα τελευταία 14′ του Game 6 απέναντι στους Clippers. Οι Warriors, ούτως ή άλλως, έχουν την ικανότητα με τους Splash Brothers να βάλουν 15 πόντους σε 1:30 και να στείλουν άναυλα στον Άδη κάθε πιθανότητα του αντιπάλου να κερδίσει το παιχνίδι. Έστω και με διαφορετικούς πρωταγωνιστές, στο πρώτο παιχνίδι απέδειξαν ότι η κάλυψη μιας διαφοράς 16 πόντων (49-33) δεν είναι τίποτα για την επίθεσή τους, κλείνοντας την εν ριπή οφθαλμού. Προχτές ήταν η σειρά των Warriors να ανοίξουν την ψαλίδα στο ξεκίνημα της δεύτερης περιόδου, σχεδόν με το ίδιο σκορ (32-49) απλά και μόνο για να έρθει σοφότερος ο McHale, να καλέσει αυτή τη φορά το απαραίτητο time-out εγκαίρως, και ο James Harden να φιλετάρει την άμυνα των Warriors με 12 πόντους και 3 assists σε 6 λεπτά1)19 συνεχόμενοι πόντοι δια χειρός Harden και το ημίχρονο, όπως και στο Game 1 να βρει τις ομάδες ισόπαλες.
Στοιχειωδώς, ας τον κλείσει κάποιος
Οι Rockets, και ιδίως ο Πριχιόνι, δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με αυτόν τον Curry, ο οποίος τελικά τα βάζει όταν είναι μόνος του. Όχι ότι αφού έβαλε δύο άλλαξαν νοοτροπία, αλλά στους 15 πόντους στην πρώτη περίοδο υποπτεύθηκαν ότι μπορεί να το ψιλοέχει.
Σε ένα από τα 4 τρίποντα του στην 1η περίοδο ο ελεύθερος Curry έκανε προσποίηση σε αμηχανία που κανείς δεν τον πλησίαζε.
Great action, got no less than 3 guys defending Curry, culminating in Harden on him, giving up the 3. pic.twitter.com/HCtSRqGqaf
— BBALLBREAKDOWN (@bballbreakdown) May 22, 2015
Σε άλλα νέα, οι Warriors τελείωσαν το παιχνίδι με 31 assists, και είχαν 19 τέτοιες στα 21 πρώτα καλάθια τους.
O MVP του παιχνιδιού
Ο Stephen Curry έκανε το αρχετυπικό Κάρειο παιχνίδι, όταν γίνεται η αρχή και το τέλος της επίθεσης των Warriors. 31 πόντοι, 6 assists, 6 λάθη. Τα έχουμε δει με τόση συνέπεια που δεν προκαλούν καμία έκπληξη τα αδιανόητα σουτ μετά από κινήσεις που θα ζάλιζαν αρκετά τους μισούς βασικούς PGs της λίγκας ώστε να αστοχήσουν, κινήσεις που του δίνουν το ελάχιστο περιθώριο που χρειάζεται για να εκτελέσει. Τα 5/11 τρίποντα του θα μπορούσαν να είναι 7/13, καθώς δύο από αυτές τις κινήσεις του τον έφεραν οριακά μπροστά από τη γραμμή του τριπόντου. Η πιο κοντινή εικόνα σε αυτό που έκανε προχτές ο Curry είναι τα φλεγόμενα βέλη των Ινδιάνων στις σποραδικές αντεπιθέσεις τους απέναντι στον Λούκι Λουκ και την παρέα των rednecks στο πλάι του ή τα φλεγόμενα βέλη που αναφέρονται στην επιστολή προς Εφεσίους, απέναντι στα οποία η μόνη λύση, λέει ο απόστολος Παύλος, είναι η ασπίδα της πίστης, παρομοίως με τους βομβαρδισμούς του Curry από τα 7-8-9 μέτρα, όπου κάθε άμυνα είναι μάταια και η ελπίδα σε μεταφυσική σωτηρία αναπόφευκτη.
Και όπως κάθε υπερήρωας, ο Curry έχει τη θανάσιμη αδυναμία του: τα λάθη. Για άλλη μια φορά πούλησε τελείως αναίτια την μπάλα τρεις-τέσσερις φορές, αλλά αυτό είναι ένα δηλητήριο που μπορείς να υποστείς την ώρα που ο Steph βρέχει ουράνιο πυρ.
Bogut called Curry and Harden the best 2 basketball players in the world. What a clip to show someone from the year 2012
— Ethan Strauss (@SherwoodStrauss) May 22, 2015
Παρ’ όλα αυτά, ο Harden στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και απάντησε στο κρεσέντο του Curry με μια άλλου είδους μοναδική εμφάνιση. Κακοποίησε κάθε αμυντικό που έριξε πάνω του ο Kerr στην πορεία του προς τους 38 πόντους, τα 10 rebounds, τις 9 assists και το “εγώ είμαι εδώ” attitude που είναι απαραίτητο για τους Rockets. Οι Warriors δεν βρήκαν ποτέ απάντηση για τα pick and rolls με χειριστή τον Harden, ο οποίος ενεργώντας με τρομερό, καλώς εννοούμενο, καιροσκοπισμό ενάλλασσε το παιχνίδι του πότε προς τη μεριά του scorer και πότε προς αυτή του playmaker, προκαλώντας σύγχυση στις βοήθειες και τις αλλαγές των Dubs. Στην πιο γλαφυρή εικόνα του Game 2, στο 3:23 του παρακάτω video, ο παρ’ ολίγον MVP, έξω από συστήματα, εκμεταλλεύεται τον πανικό που έχει προκαλέσει στην άμυνα των Warriors και χρησιμοποιώντας το αψεγάδιαστο footwork του τραβάει 3 αμυντικούς πάνω του για να σερβίρει ένα πολύ εύκολο καλάθι στον Josh Smith. 41 λεπτά έπαιξε ο Μούσιας και είχε +12, κι όμως στα 7 λεπτά που ήταν στον πάγκο οι Rockets κατέρρευσαν.
Το συγκριτικό πλεονέκτημα των Warriors ήταν ο, επιθετικά άνευρος ως εκείνη τη μέρα, Andrew Bogut. Παρ’ ότι θεωρητικά ήταν άρρωστος και δεν ένιωθε καλά, έκανε ένα συγκλονιστικό παιχνίδι σε άμυνα και επίθεση. Οι 14 πόντοι με 7/9 είναι σπάνια εικόνα για τον Αυστραλό center, ο οποίος κινήθηκε εξαιρετικά χωρίς την μπάλα για να δώσει άλλη μια επιλογή και στα drives των συμπαικτών του, αλλά και για να τελειώσει φάσεις ψηλά και γρήγορα, προσφέροντας παράλληλα το συνηθισμένο του playmaking από τη ρακέτα. Στην άμυνα, υψώθηκε σαν τείχος μπροστά στο καλάθι συνεισφέροντας 5 blocks στην ομάδα του, αλλά ακόμη σημαντικότερα, γνωρίζοντας ότι ο Howard δεν σουτάρει, κράταγε 1-2 βήματα περισσότερη απόσταση από αυτόν για να αποθαρρύνει τα drives των Rockets, πράγμα που κατάφερε, μετατοπίζοντας τις προσπάθειες τους έξω από την restricted area. Όπως φαίνεται και στο shotchart, ο James Harden πήρε 7 σουτ από την απαγορευμένη για την ομάδα του Morey περιοχή. Ακόμα και αν ευστόχησε στα 5, ο Bogut κατάφερε να αναγκάσει σε προσαρμογή την επίθεση των Rockets.
Τραγωδία
Το Game 2 παράλληλα λειτούργησε και σαν ξυπνητήρι για τις περιπτώσεις των Brewer, Smith, οι οποίοι στους Rockets έχουν γίνει υπεροπολύτιμοι situational players, παίζοντας εντός των ορίων τους. Η ηρωισμοί τους απέναντι στους Clippers, ωστόσο, τους έδωσαν (δικαιολογημένα ίσως) έναν αέρα παραπάνω2)Ύβρις, ο οποίος γύρισε και χαστούκισε τον McHale. Ο Smith υποδύθηκε πειστικά τον συνεπίθετό του J.R., σουτάροντας αφειδώς και χωρίς λογική (5/17 σουτ, 1 rebound σε 21′ – μετάφραση: όποτε την ακουμπάω, σουτάρω) ενώ ο Brewer προσπαθούσε να δημιουργήσει φάσεις μετά από ντρίμπλα3)Άτη, ροπή το δάμασμα της οποίας τον έχει κάνει super role player. Το -9 του Smith και το -23 του Brewer μόνο τυχαία δεν είναι4)Νέμεσις και οι Rockets παρά την τρομερή μάχη που έδωσαν βρίσκονται πίσω με 2-0 στη σειρά5)Τίσις.
Αγκομαχώντας
Αλληλεγγύη στον σύντροφο Klay Thompson που έχει δεθεί στο κρεβάτι του προκρούστη Harden. 28 πόντοι στα δύο πρώτα παιχνίδια, με 12/33 εντός παιδιάς και 2/14 τρίποντα. Ο Harden μοιάζει σαν να έχει πάρει επί προσωπικού τη μάχη με τον δελφίνο Klay Thompson και θέλει να δείξει σε όλο τον κόσμο την κυριαρχία του στη θέση 2.
Βλέποντας και κάνοντας
{Disclaimer} H ακόλουθη άποψη είναι προσωπική και σε καμία περίπτωση δεν αντιπροσωπεύει την πλειονότητα των συντακτών του Ballhog, οι περισσότεροι από τους οποίους την θεωρούν προκλητική και ασεβή.
Ως άνθρωπος που λατρεύει το μπάσκετ, δεν γίνεται να μην θαύμασα κι εγώ την μεγάλη Αργεντινή των 00s. Την Κυριακή μάλιστα με τον Nocioni να παίρνει το MVP του Final Four της Euroleague, βρέθηκαν αρκετοί που είπαν ότι ήταν η δεύτερη καλύτερη εμφάνιση Αργεντίνου εκείνη την βραδιά, αποθεώνοντας τον Prigioni επειδή έκανε τρία κλεψίματα και έβαλε ένα τρίποντο στο κρίσιμο έβδομο παιχνίδι. Έχοντας δει περισσότερο Houston από ό,τι θα περίμενα ποτέ τις τελευταίες βδομάδες, και πιθανότατα περισσότερο από όσο θα μπορούσα να αντέξω, δεν μπορώ να μην σχολιάζω σε κάθε ζωντανό παιχνίδι πόσο αδιανόητα άστοχη θεωρώ την επιλογή του Morey να δώσει δύο μελλοντικά picks και τον Alexey Shved για να πάρει τον 39χρονο Αργεντινό από τους Knicks.
Όσον αφορά το τυπικό της μεταγραφής, δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω γιατί είναι οριακά παρανοϊκό να δίνεις δύο draft picks για να αποκτήσεις έναν παίκτη στα 39 του, ο οποίος ενδεχομένως να παίζει και για τελευταία χρονιά στην καριέρα του. Αυτό δείχνει επομένως ότι οι Rockets πίστεψαν στον ηλικιωμένο Pablo ως κομβικό κομμάτι του παζλ της ομάδας που χτίζανε για να χτυπήσουν τον τίτλο. Ήταν μία προσθήκη για το τώρα, αλλά ήταν το υλικό που έλειπε για να γίνει η ομάδα legitimate contender; ΟΧΙ.
Οι Rockets είναι ίσως η πιο ιδιαίτερη ομάδα του πρωταθλήματος. Με ένα μπάσκετ βγαλμένο καθαρά από τις σημειώσεις στατιστικολόγων και όχι προπονητών, κυνηγούν το ελεύθερο τρίποντο όσο καμία άλλη ομάδα στην λίγκα. Το πρόβλημα είναι ότι το ελεύθερο σουτ στην πλειονότητα των περιπτώσεων είναι αποτέλεσμα της δημιουργίας και του υποτιμημένου court vision του τεράστιου James Harden, ο οποίος αναλαμβάνει να βρει τον ελεύθερο συμπαίκτη που προκύπτει από τις ορδές αμυντικών που πέφτουν κατά πάνω του.
Ο Pablo Prigioni δεν είναι σουτέρ. Ποτέ του δεν ήταν και ούτε τώρα στα γεράματα θα γίνει κάτι παραπάνω από μία απλά αξιοπρεπή απειλή από την περιφέρεια. Το όπλο του είναι προφανέστατα το υπερ-εγκεφαλικό του παιχνίδι, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τις κινήσεις των υπόλοιπων εννιά παικτών στο γήπεδο και το πάθος που βγάζει ακόμα σε αυτήν την ηλικία. Αρκούν όμως αυτά για να ταιριάξει στο σύστημα των Ρουκετών; Αρκούν ώστε να είναι αξιοπρεπής, αλλά δεν αρκούν για να βοηθήσει πραγματικά την ομάδα να κάνει το βήμα παραπάνω.
Με τον Harden να είναι ο πραγματικός playmaker της ομάδας, και με τα συνεχόμενα double-teams να σχηματίζονται γύρω του, ο κάθε παίκτης που μπαίνει μέσα στο γήπεδο δίπλα σε αυτόν, και πόσο μάλλον ο point-guard, θα πρέπει να είναι υποψήφιος φονιάς από την περιφέρεια ώστε να μπορεί να εκτελέσει όταν θα έχει την ευκαιρία. Αλλά, ακόμα πιο σημαντικά, να μην επιτρέπει στον αμυντικό του να τον αφήσει ακάλυπτο κλείνοντας προς τον Harden για να του κόψει την διείσδυση. Επιπλέον ο Pablo, όσο παθιασμένος και έμπειρος και αν είναι, δεν μπορεί να ακολουθήσει παίκτες σαν τον Chris Paul και τον Stephen Curry. Δεν μπορούσε να το κάνει στα 30 του, πόσο μάλλον τώρα. Η εικόνα του Pablo να τρέχει από πίσω τους είναι μεν συγκινητική, αλλά δεν προσφέρει οτιδήποτε άλλο, πέρα από μεμονωμένα περιστατικά, όπως στο έβδομο παιχνίδι με τους Clippers, όταν όμως εκεί βρήκε απέναντί του τον Austin Rivers και του έκλεψε την ταυτότητα συνεχόμενες φορές. Μιλάμε όμως για τον Austin Rivers, οπότε η περίπτωση δεν προσφέρεται για συμπεράσματα.
Η επιλογή να αποκτήσουνε τον Pablo με αυτά τα ανταλλάγματα σήμαινε ένα πράγμα για μένα: ότι οι Rockets είδαν την μονομέρεια του επιθετικού τους πλάνου και πήραν τον Αργεντινό ώστε να προσθέσουν ένα νέο επιθετικό σχέδιο, μία νέα παραλλαγή, όπου η μπάλα θα έφευγε από τα χέρια του Harden, και η επίθεση τους θα ρόλαρε με έναν πιο τεχνικό τρόπο, με την μπάλα να περνάει περισσότερο από την ρακέτα και όχι μόνο για να τελειώνουν τις επιθέσεις. Αντίθετα, το Houston απλά κατάπιε τον Prigioni στο μπάσκετ που έπαιζε όλον αυτόν τον καιρό και όσο και αν παλέψει ο Αργεντινός, με εκλάμψεις της ευφυίας του, δεν θα μπορέσει να διαπρέψει σε αυτόν τον ρόλο.
Παρατηρώντας τις κινήσεις στο deadline, o έτερος παίκτης που αποχώρησε από τους Rockets ήταν ο Isaiah Canaan. Αμυντική τρύπα εν πολλοίς, αλλά διαθέτων ένα βασικό συστατικό στο οπλοστάσιο του: το τρίποντο. Το απέδειξε φέτος στους Sixers, το απέδειξε και πέρυσι όταν μας συστήθηκε με τους Rockets. Πότε; Στα περσινά Playoffs. Πόσο χειρότεροι θα ήταν οι Rockets με άλλη μία απειλή από τα 7 μέτρα;
Cleveland Cavaliers 94 @ 82 Atlanta Hawks
A Tale Of Two Cities
Περάστε κόσμε!
Σήμερα έχουμε με ένα μόνο εισιτήριο την προβολή δύο εξαιρετικών, και συνάμα διδακτικών, κινηματογραφικών έργων.
Πρώτα έχουμε την ιστορία του Cleveland. Μια ιστορία ανόδου, πτώσης, και ξανά ανόδου (θα ακολουθήσει και άλλη μία πτώση στον τελικό με το Golden State).
Μια όμορφη διδακτική ιστορία βγαλμένη από τις σελίδες του Siddartah ή και της Φίνος Φιλμ, όπου το πλούσιο παλικάρι γνωρίζει τον πόνο, πέφτει τρώει τα μούτρα για να ανακαλύψει τις πραγματικές αξίες της ζωής και να σηκωθεί πια ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος.
Σαν το Rocky 3. Aυτό με τον Mr. T και το απαίσιο soundtrack.
Εν αρχή είχαμε τον Άσωτο Υιό, LeBron, ο οποίος αφού γνώρισε την ταπείνωση από τους σοφούς γέροντες του San Antonio, που με τη σειρά τους είχαν εξιλεωθεί για τον χαμένο τελικό του 2013, αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην πόλη του που είχε προδώσει παλαιότερα.
Μαζί του ο James είχε δύο ακόμη superstars: τον Kyrie Irving και τον Kevin Love. Οι μέχρι πέρυσι ανυπόληπτοι Cavaliers είχαν γίνει μια ομάδα γεμάτη ταλέντο και προσδοκίες. Το μπασκετικό αντίστοιχο ενός νεόπλουτου.
Η χρονιά ξεκίνησε με το Cleveland να τρέχει την Princeton offense του David Blatt, μια επίθεση γεμάτη κίνηση και διαρκή κοψίματα, όπως ακριβώς την ήθελε ο προπονητής της, αλλά δίχως όμως να αποδίδει τα αναμενόμενα, ούτε επιθετικά, μήτε αμυντικά.
Μετά τις χειμερινές προσθήκες των Smith, Shumpert και Mozgov, και, το κυριότερο, τις δύο βδομάδες διακοπές του James, η επίθεση των Cavaliers άλλαξε πρόσωπο. Πλέον δημιουργήθηκε μια επίθεση η οποία στρεφόταν πλήρως γύρω από τα κεντρικά pick’n’roll των James και Irving, χρησιμοποιώντας τον Love, κυρίως, σαν δόλωμα στη γωνία. Με αυτές τις αλλαγές, η επίθεση των Cavs, στηριζόμενη στην ιδιοφυΐα των δύο δημιουργών της, ήταν τρομερά αποτελεσματική, ενώ η άμυνα με τρεις μέτριους, έως κακούς, αμυντικούς στην πεντάδα δεν τηρούσε ούτε τα προσχήματα.
Η ομάδα των Cavs μπήκε στα playoffs σκοράροντας μεν κατά βούληση, αλλά παράλληλα έχοντας μια άμυνα που δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη. Μια soft ομάδα που δεν ήταν έτοιμη να παίξει αυτό που λένε “playoff basketball”.
Ακόμη και με την επίθεση του να σκοράρει διαρκώς, το Cleveland δεν μπορούσε να επιβάλλει το ρυθμό του και να παίξει σκληρή άμυνα. Ήταν δεδομένο πως δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μια πλήρη ομάδα, όπως για παράδειγμα η Atlanta.
Το ξύλο όμως που έφαγαν στον πρώτο γύρο από τους Celtics αποτέλεσε ένα καμπανάκι αφύπνισης και τους ατσάλωσε σαν ομάδα. Οι τραυματισμοί των Love και Irving αποτέλεσαν μασκαρεμένη ευλογία, καθώς ώθησαν την ομάδα να επαναπροσδιορίσει την ίδια της την ταυτότητα, παρουσιάζοντας ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο, το οποίο θα την οδηγήσει και τους τελικούς του ΝΒΑ.
Οι απουσίες των δύο του σταρ έχουν αναγκάσει τον Blatt να ξεκινήσει στη θέση τους τον Tristan Thompson και τον Matthew Dellavedova.
Ο Thompson είναι μια αστείρευτη πηγή ενέργειας που ξεσηκώνει την ομάδα. H ανεξάντλητη ενέργειά και το διαρκές κυνήγι του επιθετικού rebound αποτελεί ένα άλυτο πρόβλημα για τη νωθρή frontline των Hawks. O Thompson έχει πάρει από 5 επιθετικά rebounds στα δύο παιχνίδια (10 συνολικά rebounds στο πρώτο και 16 στο δεύτερο) ανανεώνοντας συνεχώς τις επιθέσεις των Cavs. Μετά το πέρας της πρώτης περιόδου της σειράς οι Cavaliers είχαν αστοχήσει 14 φορές και 8 από αυτές είχαν διατηρήσει την κατοχή της μπάλας! H Atlanta πασχίζει να εξασφαλίσει το rebound και αυτό την έχει δυσκολέψει στο να βρει ανοιχτό γήπεδο με τα ταχύτατα point guards της, βγάζοντας την επίθεσή της εκτός ρυθμού. Παράλληλα, στην άμυνα o Thompson έχει εξαφανίσει τελείως τον Milsap, και τα γρήγορα πόδια του δεν επιτρέπουν στα guards της Atlanta να φθάσουν μέχρι τη ρακέτα, στις ελάχιστες ευκαιρίες που έχουν για διείσδυση.
Οι δύο καλύτερες εμφανίσεις του Cleveland στα playoffs ήταν όταν αναγκάστηκε να μείνει εκτός γηπέδου ο Kyrie Irving και να παίξει αντ’ αυτού ο Matthew Dellavedova. Ο, ούτως ή άλλως κακός αμυντικός, Irving, στα φετινά playoffs δείχνει την αμυντική εγρήγορση και αποτελεσματικότητα κώνου.
Στο δεύτερο γύρο η άμυνα του Irving ήταν από μόνη της ένα θαύμα, μιας που εξαιτίας της περπάτησε και ο χωλός Derrick Rose.
Στον πρώτο τελικό της δυτικής περιφέρειας, όποτε βρισκόταν μπροστά στον Teague, ήταν σαν να του έστρωνε ένα κόκκινο χαλί προς την μπασκέτα. O Teague σκόραρε 21 πόντους με 8/11 σουτ στα 23 λεπτά που είχε απέναντι του τον Uncle Drew, ενώ έχει σκοράρει συνολικά 18 με 8/29 σουτ στα 56 λεπτά απέναντι στον Dellavedova.
O Delly δεν είναι κάποιο εξαιρετικό ταλέντο, αλλά, όπως οφείλετε να διαπιστώσετε στο κοντινότερο κινηματογράφο που παίζει το Mad Max: Fury Road, οι Αυστραλοί είναι γαμημένα ψυχάκια (τo γνωρίζουμε πως και ο Irving έχει γεννηθεί στην Αυστραλία, αλλά ήξερε κι ο ίδιος πως δεν μπορεί να φορέσει την τιμημένη φανέλα του Shane Hill). Ο Dellavedova σκίζεται αμυντικά σε κάθε κατοχή των Hawks και το έχει πάρει προσωπικά να μην επιτρέψει στους Teague και Schroder να πλησιάσουν το καλάθι. Παράλληλα, στην επίθεση γνωρίζει πως απλά πρέπει να αφήσει την μπάλα στα χέρια του LeBron και συμβάλλει αγόγγυστα στην καλή κυκλοφορία της μπάλας.
Με μοναδική παραφωνία κάτι προσπάθειές του να προσφέρει θέαμα.
Οι Cavs λοιπόν έχουν οικοδομήσει μια νέα ταυτότητα ομάδας που στηρίζεται στην εξαιρετική της άμυνας και τον έλεγχο των rebounds. Στην επίθεση επίσης έχει συντελεστεί μια εξίσου ραγδαία αλλαγή.
Σαν νεόπλουτοι, που αναφέραμε πως ήταν νωρίτερα οι Cavs, πάσχιζαν να ακολουθήσουν τους καλούς τρόπους και να αποκτήσουν τα ενδιαφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης του ΝΒΑ, προσπαθώντας να εισέλθουν στην καλή κοινωνία.
Το αντίστοιχο με το να πηγαίνουν σε όπερες ή σε ποιητικές βραδιές ή ότι άλλο τέλος πάντων κάνουν αυτοί οι αστοί, ήταν η μάταιη προσπάθεια του Blatt να επιβάλλει στην ομάδα του να παίζει Princeton offense, κάτι που προφανώς προκαλούσε ανία στον LeBron, που είναι ένα λαϊκό παιδί από το Akron.
Η επίθεση με τα πικερό από την κορυφή εναλλάξ με τον Irving, και τον Love να γκρινιάζει στη γωνία, ήταν και πάλι για τον James σαν μια βαρετή δεξίωση, που μπορεί μεν να είχε μπουφέ και ποτό, αλλά τον έκανε να νιώθει άβολα με όλους τους τζιτζιφιόγκους γύρω του.
Ενώ τώρα η ομάδα του Blatt μπορεί πλέον να σταματήσει να προσποιείται πως θέλει να παίξει αυτό το μοντέρνο, ομαδικό μπάσκετ που δεν της ταιριάζει και να κάνει με την ησυχία της isolation του LeBron στο post, με τους άλλους τέσσερις παίκτες να περιμένουν στο τρίποντο. Μια επίθεση, που μπορεί να φαντάζει παλαιολιθική, συγκρινόμενη με αυτή της Atlanta, και να προκαλεί στους προπονητάδες αποπληξία, αλλά είναι βαθιά αποτελεσματική γιατί έχει αφεθεί εξ’ ολοκλήρου στα χέρια του χαρισματικού Βασιλιά.
https://twitter.com/SheaSerrano/status/601920558037487616
Και το δεύτερο φιλμ είναι ένα θρίλερ με πρωταγωνιστές τους Atlanta Hawks…
Στην αρχή της σεζόν είχαν σπείρει τον τρόμο νικώντας όλες τις ομάδες δίχως να έχουν κάποιον star, αλλά με μια αρμονική και οργανωμένη στην εντέλεια επίθεση, βασισμένη στην ισότιμη συμμετοχή όλων των παικτών. Αυτά τα σοσιαλιστικά ιδεώδη απειλούσαν να αλλάξουν το status quo ολοκλήρου του NBA κι αυτό έγινε πασιφανές το Γενάρη, όταν η λίγκα ανακήρυξε Παίκτη του Μήνα ολόκληρη την βασική πεντάδα των Hawks, εξυμνώντας την δύναμη της κολεκτίβας έναντι του ατομισμού σαν αφίσα μαοϊκής προπαγάνδας.
Το μπάσκετ αυτό είχε προκαλέσει ρίγη τρόμου σε όλους τους αγνούς φιλάθλους του ΝΒΑ και η άνοδος της Atlanta θύμιζε την υπόγεια παρείσφρηση των “κόκκινων” που απειλούσαν τη δομή της αμερικάνικής κοινωνίας στα προπαγανδιστικά φιλμ της δεκαετίας του ’50, που προειδοποιούσαν για την έλευση του σοσιαλιστικού κινδύνου.
Σαν να λέμε το Invasion Of the Body Snatchers…
Αλλά ξεκίνησαν οι τελικοί περιφέρειας του ΝΒΑ και οι παίκτες των Hawks θυμίζουν την ταινία γιατί όντως δεν παίζουν καθόλου σαν τους εαυτούς τους, λες και έχουν καταληφθεί τα δικά τους κορμιά από εξωγήινους 6)μόλις συνειδητοποίησα πως το Space Jam είναι remake του Invasion of the Body Snatchers.
Η ομάδα, η οποία είχε προκαλέσει τον θαυμασμό με την ισορροπημένη της επίθεση, πλέον δεν επιδεικνύει την απαραίτητη υπομονή για να γυρίσει την μπάλα και να βρει τον ελεύθερο παίκτη.
Η άμυνα των Cavaliers πηγαίνει από κάτω σε όλα τα screens, αφήνοντας επιδεικτικά το ελεύθερο σουτ στα δύο point guard των Hawks, οι οποίοι σουτάρουν με θλιβερά ποσοστά. Ο Teague ξεκίνησε μεν καλά, όταν είχε απέναντι του τον Irving, αλλά με τον Αυστραλό να τον μαρκάρει αναλώνεται σε σουτάκια και floaters. O Schroder, από την άλλη, δείχνει υπέρμετρη εμπιστοσύνη στο σουτ του, όποιο και να είναι αυτό, και δεν διστάζει να εκτελέσει από μακριά κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο αλλά πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα.
Ο Paul Millsap είναι έξω από τα νερά του, υποφέροντας από το δυναμισμό του Thompson και έχει πληρώσει στην επίθεση την αμυντική του υπερπροσπάθεια απέναντι στον James.
O Al Horford δεν έχει ουσιαστικό πρόβλημα απέναντι στον Mozgov, αλλά περνάει μια περίοδο εσωστρέφειας, καθώς είναι πιο ταπεινός και ομαδικός από όσο θα έπρεπε. Σε σημείο που στον δεύτερο αγώνα δεν πήρε ένα εύκολο σουτ για να πασάρει στον ξεμαρκάριστο Schroder που σούταρε αμέσως για τρεις.
Σαν αποτέλεσμα είχαμε την Atlanta να μπαίνει στο δεύτερο παιχνίδι αγχωμένη και γι’ αυτό να προδίδει τα ίδια της τα ιδεώδη. Όλη η ομάδα αναζητούσε ψυχαναγκαστικά τον Korver, προκειμένου να του δώσει προσπάθειες, μπας και πάρει μπρος. Είχαμε ως αποτέλεσμα τον Korver να βρίσκεται εκτός χαρακτήρα και να επιχειρεί 8 σουτ με το καλημέρα, εκβιάζοντας προσπάθειες μετά από ντρίπλα ή και εκτός ισορροπίας, σαν να μιμείται τον J.R. Smith.
The Delly/Shump Show
https://twitter.com/KButter5/status/601930337426345984
Καλά τα λέει ο Kendall Marshall, όπου και αν αποθεραπεύεται για να προσφέρει και του χρόνου, για λίγους μήνες, 2-3 πόντους και 10 assists ανά παιχνίδι. Dellavedova και Shumpert, παρέα με τον James Jones, επιδόθηκαν σε μια αναπάντεχη επιθετική ραψωδία στην δεύτερη-τρίτη περίοδο, βομβαρδίζοντας το καλάθι των Hawks από μακριά7)σε κάποια φάση ο Αυστραλός είχε 2/3, ο Shumpert 3/4 και η μούμια 3/3 τρίποντα και σκοράροντας (με εξαίρεση ένα δίποντο του Mozgov) όλους τους πόντους των Cavs από το 43-40 μέχρι το 65-54, δίνοντας έτσι στην ομάδα τους ένα προβάδισμα που δεν έμελλε να ξαναπέσει σε διαχειρίσιμα για τα γεράκια επίπεδα, καθιστώντας το υπόλοιπο του αγώνα μια εξόχως βαρετή μεταμεσονύκτια ασχολία.
