Mε τους τελικούς των περιφερειών να είναι ήδη παρελθόν, έχοντας διαψεύσει τις όποιες προσδοκίες για υψηλού επιπέδου ανταγωνισμό, ο Μήτσος ο Μαυράκης γράφει και για τους Ιωάννη Χάτσιο και Μήτσο Μαντζούκα, που πήραν τα ρεπά τους εν όψει και των μεγάλων τελικών, και παρουσιάζουν solo το review των τελευταίων παιχνιδιών, αναμένοντας κι αυτός με τη σειρά του με αγωνία τον μεγάλο τελικό. Στον οποίο θα κάνουν περίπατο οι Warriors, όπως πιστεύει, αλλά για αυτό έχουμε χρόνο να μας τα πει. Πάμε λοιπόν πίσω στα πεπραγμένα.
Η ζωή είναι πόνος
Το λάιτ μοτίφ των φετινών playoffs τελικά είναι η φθορά. Από τις 16 ομάδες που συμμετείχαν σε αυτά, δεν υπήρχε καμία που να κατάφερε να αγωνιστεί πλήρης, με επακόλουθο να έχει έστω τη θεωρητική δυνατότητα να αποδώσει στο maximum των δυνατοτήτων της. Δεν ήταν μόνο οι τραυματισμοί και οι απουσίες των παικτών, αλλά και η καταπόνηση των υπολοίπων που έχουν μείνει να κουβαλάνε τέτοιο φορτίο στις πλάτες τους και επιπλέον αναγκάζονταν να αγωνίζονται μέρα παρά μέρα στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο.
Αυτό ήταν πλέον φανερό στο πέμπτο παιχνίδι της Δυτικής Περιφέρειας (και αναφέρομαι ειδικά σε αυτές, μιας και από τις ομάδες της Ανατολής δεν έχουμε και ιδιαίτερες απαιτήσεις, λόγω έλλειψης ταλέντου), στο οποίο και οι Warriors και οι Rockets ήθελαν να χαρίσουν τη νίκη ο ένας στον άλλο.
This box score will be one to save because it will prove that both teams should have lost.
— Ray Ratto (@RattoIndy) May 28, 2015
Θα μπορούσαμε να σταθούμε στην αστοχία των δύο ομάδων, με αποκορύφωμα τους ενθουσιώδεις power forwards και τις αποτυχημένες προσπάθειες να ανοίξουν το γήπεδο, σουτάροντας για τρεις. Στην κατηγορηματική άρνηση των παικτών των Rockets, πλην Dwight Howard (που ενώ ήταν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας του ουσιαστικά παρακαλούσε να αποβληθεί στα τελευταία δύο παιχνίδια με την συμπεριφορά του), να πάρουν αμυντικά rebounds κατά το πρώτο ημίχρονο. Στα αβίαστα φάουλ στα οποία υπέπιπταν οι παίκτες του Golden State ή στο φεστιβάλ λαθών του James Harden, ο οποίος συνέτριψε με χαρακτηριστική ευκολία το ρεκόρ για περισσότερο λάθη σε παιχνίδι playoffs, φτάνοντας τα 13.
Αλλά αν επικεντρωθούμε μονάχα στον Harden θα είναι αδικία για την εξαιρετική αμυντική προσπάθεια των παικτών των Warriors απέναντί του, προεξάρχοντος του εκπληκτικού Iguodala, ο οποίος έβγαλε τον Harden τελείως εκτός ρυθμού με δύο τρόπους:
A) Στο ένα-εναντίον-ενός αγνοούσαν επιδεικτικά όλες τις προσποιήσεις και του Harden και απλά περίμεναν την σταυρωτή προς το αριστερό του χέρι.
Προσέξτε τη στάση του σώματος του Draymond Green, ο οποίος προσπαθεί να οδηγήσει τον Harden, αλλά παράλληλα περιμένει να βάλει το χέρι του στην crossover με την οποία θα προσπαθήσει να πάει προς το καλό του χέρι.
Β) Τα αμυντικά rotation στην αδύνατη πλευρά ήταν υποδειγματικά και, γνωρίζοντας πως ο Harden θα επιχειρήσει τη λιγότερη προφανή πάσα στην απέναντι γωνία, περίμεναν την πάσα στην αδύνατη πλευρά.
Ο -δικαιολογημένα παρεξηγημένος- κύριος Howard
Από την στιγμή που έχουμε ήδη ξεκινήσει να διαχωρίσουμε τον μεγαλειώδη αθλητή King James, έναν μπασκετμπoλίστα που δεν αποτελεί ίχνος υπερβολής να ισχυριστούμε ότι μπορεί να είναι ο καλύτερος και πιο ολοκληρωμένος παίκτης στην ιστορία του μπάσκετ και ο σπουδαιότερος αθλητής όλων των ομαδικών αθλημάτων, από τον άνθρωπο LeBron, έναν κακομαθημένο που θεατρινίζει διαρκώς προσπαθώντας να γίνει αρεστός, περνώντας το προφίλ του ταπεινού παιδιού, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένας αντιπαθέστατος οπορτουνιστής, είναι καιρός να κάνουμε το ίδιο για τον Dwight Howard.
O D12 είναι ένας αντιπαθέστατος καραγκιόζης που και αυτός προσπαθεί με τον τρόπο του να γίνει αρεστός. Αλλά μετά τη χρονιά στην οποία έφθασε μια ομάδα με δεύτερο καλύτερο παίκτη τον Hedo Turkoglu δύο νίκες από το τρόπαιο του πρωταθλητή, κάθε Μάιο επαναλαμβάνεται διαρκώς η ίδια επωδός:
” Ο Howard δεν έχει στόφα ηγέτη, είναι άψυχος, δεν θα οδηγήσει ποτέ την ομάδα του ψηλά. Που πας ρε Καραμήτρο με το χέστη;”
Για ακόμη μία σεζόν ο Howard ανέβασε κατακόρυφα την απόδοση του στα playoffs, αλλά η ομάδα του δεν στέφθηκε πρωταθλήτρια, οπότε θα λοιδορείται ως λίγος.
Το 2009, όταν και έφθασε στους τελικούς με το Orlando είχε 18,6 πόντους, 14 rebounds και 2,4 κοψίματα.
Το 2010 είχε 18,4 πόντους, 11,2 rebounds και 3,5 κοψίματα.
Το 2011 είχε 22,6 πόντους, 13 rebounds και 1,5 κοψίματα.
Το 2013 είχε 19,4 πόντους, 12,3 rebounds και 2,3 κοψίματα.
Το 2014 είχε 24,3 πόντους, 12,8 rebounds και 2,6 κοψίματα.
και φέτος είχε 17,4 πόντους, 15 rebounds και 2,5 κοψίματα.
Ο τύπος πιάνει απίστευτες επιδόσεις με τη συνέπεια μετρονόμου. Στο 5ο παιχνίδι, είχε 18 πόντους, βάζοντάς μάλιστα τις βολές του, 16 rebounds, προσπαθώντας μονάχος του κάτω από τη ρακέτα για το Houston, και 4 κοψίματα. Επίσης μας χάρισε και αυτό το διαμάντι μπασκετικής πονηριάς που κέρδισε τρεις βολές για τον Ariza.
Αλλά φυσικά όλοι θα παραβλέψουν την εμφάνιση του και θα τον κρίνουν επειδή έκατσε μια στιγμή στον πάγκο και έβλεπε κάτι σε ένα tablet. Πιθανότατα γιατί είναι πιο βολικό να αναπαράγουν μια προκατάληψη που θεωρούν δεδομένη. Είναι, επίσης, και πιο ξεκούραστο αντί να παρακολουθήσουμε ολόκληρο τον αγώνα να βγάζουμε αφορισμούς κοιτώντας μια φωτογραφία στον πάγκο.
Tο εκνευριστικό, όμως, της υπόθεσης είναι πως έχουν δίκιο.
Ο Howard είναι ηλίθιος και η συμπεριφορά του τελείως αντι-επαγγελματική. Ο βρώμικος Bogut (όπως μας επέδειξε ο Dellavedova και ο George Miller, το να είσαι Αυστραλός δεν είναι εθνικότητα, είναι χαρακτηριστικό) είχε βγάλει τον ψηλό των Rockets από τα ρούχα και αυτός με τη σειρά έψαχνε αφορμή για να αποβληθεί, μοιράζοντας αγκωνιές δεξιά κι αριστερά, αμαυρώνοντας την εικόνα της μέχρι τότε εμφανισής του.
Ο Josh Smith είναι ευτυχισμένος στο Houston
Ο Steve Kerr είχε πάρει μια ξεκάθαρη απόφαση: οι Draymond Green και Harrison Barnes θα έκλειναν προς τη ρακέτα, είτε για να βοηθήσουν στις διεισδύσεις του Harden, είτε για να εμποδίσουν το high low παιχνίδι και να αποτρέψουν τις λόμπες προς τον Howard, λόμπες που είχαν εκθέσει ανεπανόρθωτα την άμυνα του Dallas.
Η πρόκληση ήταν μπροστά στον Josh Smith, ο οποίος βρισκόταν συνεχώς με την μπάλα στα χέρια του στην κορυφή της ρακέτας, παίρνοντας το ρόλο του δευτερεύοντος playmaker για την ομάδα του Houston.
Και ο Josh Smith ανταποκρίθηκε, όπως ακριβώς περιμέναμε. Με την εξαίρεση του τέταρτου αγώνα, στον οποίο σαδιστικά μας χάρισε μία αριστουργηματική εμφάνιση, η οποία μας υπενθύμισε το αστείρευτο του ταλέντο και έστριψε το μαχαίρι στην πληγή για του δύσμοιρους φιλάθλους των Rockets, Pistons και Hawks, οι οποίοι βλέπουν μονάχα μικρές εκλάμψεις του ταλέντου του μέσα σε ένα κυκεώνα λάθος επιλογών.
Στα τέσσερα παιχνίδια που έχασε η ομάδα, του ο Josh Smith πήρε 61 σουτ ευστοχώντας μονάχα σε 20 από αυτά στα 77 αγωνιστικά λεπτά που αγωνίστηκε. Για να το θέσουμε πιο απλά, σούταρε 5/15 σε λιγότερο από 20 λεπτά.
Έπαιρνε δηλαδή το αστρονομικό νούμερο των 27 προσπαθειών ανά 36 λεπτά, με 33% ευστοχία, το οποίο ισοπεδώνει τα 23 σουτ του Westbrook με 42,6% ή τα 21 του Bryant με 37,3% , που μπροστά του φαντάζουν λογικοί.
Στη χθεσινή του συνέντευξη στο Grantland βέβαια, ο ίδιος έδειξε αμετανόητος και επιβεβαίωσε κάτι που ίσως είχε περάσει από το μυαλό μας λέγοντας:
“I play very instinctively within the flow of the game. When you think too much about what a coach wants, you overthink situations and mess with how things progress in the game.”
Corey Brewer: Αναρχία στο παρκέ
Σε ένα μπάσκετ που οι περισσότεροι παίκτες φαντάζουν σαν γεμάτες χάρη μαριονέτες, που εκτελούν τις μπαλετικές τους κινήσεις καθοδηγούμενοι μαεστρικά από τα χέρια ιδιοφυών προπονητών εντός και εκτός παρκέ, υπάρχει ο Corey Brewer. Ένας υπερδραστήριος διάβολος της Τασμανίας που στριφογυρνά σαν δερβίσης και σπέρνει το χάος στον σχεδιασμένο στην εντέλεια αγώνα. Η μεταβλητή που χαλάει την εξίσωση.
Η επιλογή της αφεντιάς μου για πολυτιμότερος έκτος παίκτης της σεζόν έμεινε μέχρι τέλους να παλεύει για το Houston στο παρκέ. Και δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε πως η μεταδοτική ενέργειά του, η διαρκής προσπάθειά του και η άρνησή του να συμβιβαστεί με την ήττα, είναι η παράμετρος που άλλαξε την ταυτότητα των νωθρών Rockets και που οδήγησε στο να υπερβούν τον εαυτό τους και να φθάσουν στον τελικό της Δυτικής περιφέρειας. Και που έστειλε και τον Κώστα Παπανικολάου αμετάκλητα στην άκρη του πάγκου.
https://twitter.com/haralabob/status/603761634788642816
Μια πρέζα από Ιονέσκο
Ποιος ήταν ο κυριότερος λόγος πίσω από τον αποκλεισμό των Atlanta Hawks από τους Cleveland Cavaliers, που αγωνίζονταν δίχως τον Kevin Love και με απόντα ή τραυματία τον Kyrie Irving;
Μα, οι απουσίες και οι τραυματισμοί που μάστιζαν τις δύο ομάδες!
Το Cleveland, μια ομάδα που είχε χτιστεί όλη τη χρονιά γύρω από την παρουσία των τριών αστέρων, μόλις βρέθηκε δίχως τον Love και με τον Irving να παίζει κουτσός, στράφηκε στον σουπερνόβα LeBron James και οικοδόμησε στο λεπτό μια ομάδα, η οποία κινείτο γύρω από τον υπέρλαμπρο αστέρα της.
Το Cleveland άλλαξε στο φτερό την φιλοσοφία της ομάδας της. H ταυτότητα των Cavaliers επαναπροσδιορίστηκε, αποβάλλοντας τελείως τη φινέτσα του Love και την ευρηματικότητα στην επίθεση του Irving. Αντ’αυτού, υιοθέτησε πλήρως την προσωπικότητα του James και έγινε μια δυναμική ομάδα, που έπαιζε μια πολύ σκληρή άμυνα και στην επίθεση περιφερόταν ολοκληρωτικά γύρω από το ποστ παιχνίδι του Βασιλιά.
Από την άλλη, η καλοκουρδισμένη μηχανή των Atlanta Hawks, κατέρρευσε πλήρως όταν έχασε ένα από τα γρανάζια της, και μόλις έπαψαν να λειτουργούν τα επιμέρους κομμάτια της στο 100%.
Το ελβετικό ρολόι της Atlanta, δεν λειτουργούσε δίχως την παρουσία του Ελβετού Thabo Shefolosa, που υποχρέωσε τον δύσμοιρο Kent Bazemore να υποστεί το μαρτύριο να μαρκάρει τον LeBron.
Το ντεφορμάρισμα, εν μέρει εξαιτίας της φανταστικής άμυνας που αντιμετώπισε, του Kyle Korver που δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη “βαρύτητά” του και να τραβήξει παίκτες πάνω του ανοίγοντας διαδρόμους για τις διεισδύσεις του Teague, αποδιοργάνωσε πλήρως την επιθετική λειτουργία που είχε χτίσει ο coach Bud.
Αν συμπεριλάβουμε επίσης τον Paul Millsap, που δεν επέστρεψε πλήρως από τον τραυματισμό του στον ώμο, και κυρίως τους Teague και Schroder, τους οποίους η άμυνα του Cleveland εξουδετέρωσε, κλείνοντας τούς τους χώρους και προκαλώντας τους να σουτάρουν, έχουμε όλα τα κομμάτια του παζλ που εξηγούν τις αποκαρδιωτικές εμφανίσεις των Γερακιών.
Return of the Mack
Ο Blatt αντιμετώπισε τους Jeff Teague και Dennis Schroder με την άμυνα που επιφύλασσαν συνήθως οι αντίπαλοι προπονητές για τον Rajon Rondo. Οι παίκτες του Cleveland πήγαιναν από κάτω σε κάθε screen, αφήνοντας τα δύο guards των Hawks να σουτάρουν ανενόχλητα.
Και οι δύο guards έφαγαν το δόλωμα και πήραν όλα τα ελεύθερα σουτ που τους έδιναν, σταματώντας να δημιουργούν ρήγματα στην άμυνα του Cleveland, τα οποία θα έθεταν σε κίνηση την επίθεση της Atlanta.
Ο Budenholzer, σαν πιστός μαθητής του Popovic, εξαιρετικός στο στήσιμο ομάδας και στην προετοιμασία του αγώνα, εξαιρετικά αργός στις προσαρμογές του κατά τη διάρκεια του ματς, άργησε μέχρι το τέταρτο παιχνίδι να εμπιστευτεί τον τρίτο στην ιεραρχία point guard της Atlanta, Shelvin Mack.
O Mack, μαθητής του Brad Stevens και ηγέτης εντός παρκέ της ομάδας του Butler που έπαιξε δύο συνεχόμενους τελικούς κολεγιακού πρωταθλήματος, ήταν η καλύτερη περιφερειακή απειλή της Atlanta στα δύο τελευταία παιχνίδια, που σημειωτέον αγωνίστηκε με τραυματισμό στον ώμο.
Η παρουσία του φρέσκαρε την επίθεση των Hawks και ο ίδιος αποτέλεσε τον μοναδικό παίκτη του πάγκου που στάθηκε στο ύψος του σε μια απογοητευτική, για την ομάδα του, σειρά.
Και όπως κάθε παίκτης που έχει το θράσος, αλλά όχι και το απαιτούμενο ταλέντο, ήταν ο μοιραίος παίκτης στον επιθανάτιο βρόγχο των Hawks στο τρίτο παιχνίδι.
MVP!!
Αφού κατάφερε να πείσει την Μαιρούλα να ασχοληθεί με το ΝΒΑ (κάτι στο οποίο έχω αποτύχει παταγωδώς έχοντας χρησιμοποιήσει την γκαρνταρόμπα ή τη φωτογραφία του Westbrook ως ο Pornstache του OIANB, άρθρα για την Michelle Roberts, τον Serge Ibaka) η Riley Curry είναι η MVP των playoffs. Τουλάχιστον στο σπίτι μου.
Δηλαδή αυτό
Το Golden State είναι λατρεία.
Mitsos Mavrakis
Latest posts by Mitsos Mavrakis (see all)
- The Ball Hog 2021 Hater Awards - May 20, 2021
- Η δυναστεία που κράτησε 19 νύχτες - April 14, 2021
- Bubble Jeopardy - August 21, 2020
- Sapir-Whorf Hypothesis in the NBA - April 18, 2020
- Do’s and Don’ts για τον Κορονοϊό: NBA edition - March 26, 2020
