2015 NBA Finals Roundtable: Τελικών Παρελθοντολαγνεία Εdition

Mιας και μετά από καιρό καθίσαμε όλοι οι συστελεστές του Ball Hog στο στρογγυλό τραπέζι της αίθουσας συνεδριάσεων του site, και αφού είπαμε τί περιμένουμε από τον τελικό μεταξύ Golden State Warriors και Cleveland Cavaliers, η κουβέντα δεν άργησε να πάει στο ένδοξο παρελθόν. Αγαπημένες στιγμές, έντονες συγκινήσεις, μεγάλες απογοητεύσεις από το παρελθόν των τελικών του ΝΒΑ άρχισαν μανιωδώς να κουβεντιάζονται. Την συζήτηση αυτή στοιχειοθετήσαμε και σας παρουσιάζουμε σε ένα ακόμη roundtable, με την ελπίδα και την προσμονή πως και ο φετινός τελικός θα κρύβει αντίστοιχες συγκινήσεις. (Στην όλη συζήτηση μόνο οι δύο πρεσβύτεροι του site δεν συμμετείχαν. Αντίθετα χαμογελούσαν και κάθε τόσο έλεγαν μεταξύ τους: “Μικρά παιδιά. Ακόμα να καταλάβουν πως “the best are those to come”…”

1) Φίλε BallHogger, λίγο πολύ έχουμε γεννηθεί την ίδια περίοδο. Συνεπώς ανήκουμε σε τρεις κατηγορίες: α) σε αυτούς που αναπολούμε το γλυκό νέκταρ των ’90s, β) σε αυτούς που αρχίσαμε να διαμορφωνόμαστε μπασκετικά σε αυτό που βλέπαμε στα ’00s ή γ) σε αυτούς που δεν αλλάζουμε την σύγχρονη εποχή του μπάσκετ με τίποτα. Πες μου ποιοι τελικοί έχουν χαραχθεί στη μνήμη σου, να σου πω ποιος είσαι.

Gus Χρυσοχού: Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα που βλέπεις για πρώτη φορά (ή τέλος πάντων οι πρώτες επαφές με κάτι) είναι εκείνα που σε σημαδεύουν. Το ζευγάρι Suns – Bulls το 1993 είναι εκείνο που θυμάμαι πιο έντονα σε τελικούς. Είσαι 10 χρονών παιδί και βλέπεις τον Jordan κόντρα στον MVP εκείνης της σεζόν Barkley. Δηλαδή τι άλλο να ζητήσεις όταν είσαι σπόρος;

Λουκάς Μοσχούλας: Η αλήθεια είναι ότι οι πρώτοι τελικοί που είδα live ήταν οι τελικοί του 2004. Οι τελικοί που με άφησαν με ανοιχτό το στόμα όμως και μετά το τέλος του αναφώνησα ότι “το αληθινό μπάσκετ παίζεται τότε” είναι οι τελικοί του 2005 ανάμεσα σε Detroit Pistons (#2 στην Ανατολική Περιφέρεια) και San Antonio Spurs (#2 στην Δυτική Περιφέρεια). Μιλάμε για μία σειρά που πήγε σε εφτά παιχνίδια με δύο breaks. Με το απίστευτο 5ο παιχνίδι στο Παλάτι του Auburn Hills, που κρίθηκε στην παράταση με τους Spurs νικητές, και τον απίστευτο Robert Horry να βάζει 18 (από τους 21 συνολικά) πόντους του στην τέταρτη περίοδο και την παράταση και φυσικά να είναι αυτός που δίνει την νίκη με τρίποντο στα 5,8 δεύτερα πριν το τέλος.

Γιάννης Χάτσιος: Το πρώτο παιχνίδι τελικών που είδα ποτέ μου live, ήταν το Game 1 στο Staples Center ανάμεσα στους Lakers και τους Sixers του Allen Iverson, όπου κόντρα σε θεούς και δαίμονες, οι Sixers έκαναν το 0-1 και έθρεψαν κι άλλο το φετίχ μου να υποστηρίζω πάντα το outsider. Μετά από αυτό το παιχνίδι ήμουν πεπεισμένος πως α) ο Iverson είναι ο Θεός (48 πόντοι με 41 σουτ, από τα κοντινότερες καταστάσεις στο “παίζω μόνος μου” και β) ο Raja Bell είναι μια τίγρης που φοράει τομάρι ανθρώπου και έχει ξαμοληθεί για την τρομοκρατία αντιπάλων επιτιθέμενων.

Μήτσος Μαυράκης: Το πρώτο παιχνίδι τελικών που θυμάμαι να παρακολουθώ (έχοντας συνείδηση της σημασίας των αγώνων) ήταν ο πρώτος αγώνας των τελικών του 1991 και η μοναδική νίκη των Lakers (που υποστήριζα επειδή ο Magic ήταν χαμογελαστός) επί των μισητών Bulls. Μετά από αυτό το παιχνίδι ξεκίνησε η κατηφόρα.

Αλλά οι πρώτοι τελικοί που με είχαν ενθουσιάσει ήταν η σκυλομαχία το 1994 μεταξύ Rockets και Knicks. Αδιανότητα σκληρό μπάσκετ και απίστευτη ταλαιπωρία για κάθε πόντο. Μια συγκλονιστική σειρά αγώνων με δύο ομάδες που είχαν δει την απουσία του Jordan ως την τεράστια τους ευκαιρία για τίτλο και πάλευαν με κάθε ικμάδα της δύναμης τους σε κάθε φάση. Τους τελικούς που θαυμάσαμε τον τεράστιο Hakeem Olajuwon, αλλά και τον μεγαλύτερο αντιήρωα που έχει παίξει στο ΝΒΑ, τον John Starks.

Αν συνδυάσουμε αυτούς τους τελικούς με τα Final Four της Αθήνας και του Tel Aviv εκείνη τη διετία δεν θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε την αγάπη μου προς το μπάσκετ, άλλα θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε τη γοητεία που μου ασκεί η βία.

Πέτρος Καούνης: Θυμάμαι τους τελικούς του 2004 και το τελευταίο πρωτάθλημα των Detroit Pistons με τον Larry Brown στον πάγκο τους. Με ρόστερ που τους έδινε χαρακτηριστικά από τις ομάδες των Bad Boys και την καλύτερη άμυνα στη regular season, φτάσανε στους τελικούς για πρώτη φορά μετά από το 1990. Πριν τους τελικούς Ανατολής, απέναντι στους Pacers, στους ημιτελικούς, απέναντι στους Nets κατάφεραν να γυρίσουν τη σειρά από το 3-2. Στους NBA Finals βρήκαν απέναντι τους τους Lakers των Shaq, Kobe, Payton και Malone, των τριών τίτλων την τελευταία τριετία και ήταν το outsider. Η άμυνα τους όμως ήταν εξαιρετική με 3 από τις 4 νίκες τους να έρχονται με διψήφια διαφορά πόντων και, μάλιστα, στο τρίτο παιχνίδι της σειράς να περιορίζουν τους Lakers στους 68 πόντους, που αποτελεί μέχρι σήμερα αρνητικό ρεκόρ παραγωγικότητας σε τελικούς NBA. Ο Billups πήρε σπίτι του το βραβείο του MVP Finals και οι Pistons κατέκτησαν το τρίτο πρωτάθλημα στην ιστορία τους. Στο ρόστερ τους, εκτός από τον Billups, υπήρχαν παίκτες όπως οι Richard Hamilton, Tayshaun Prince, Ben και Rasheed Wallace αλλά και οι Ευρωπαίοι Rebraca, Okur και Milicic.

2) Ψιτ, παιδί του marketing boom, τελικοί δεν είναι μόνο η αλλαγή χεριού στον αέρα από τον Jordan το ’91. Οπότε σκάψε λίγο περισσότερο στο μυαλό σου και πες μας για την αγαπημένη σου φάση σε τελικούς.

Gus Χρυσοχού: Η παρακάτω φάση με έκανε να ουρλιάξω όταν ήμουν μικρός. Βασικά ακόμα με κάνει και ουρλιάζω γιατί είναι παρανοϊκή. Τελικοί 1994 και είναι το 5ο παιχνίδι μεταξύ Knicks και Rockets στο Madison Square Garden. O Olajuwon δεν συγκρατεί την μπάλα μετά από πάσα του Horry και το εκμεταλλεύεται ο Harper που κλέβει την μπάλα (όλα καλά μέχρι εδώ). Την δίνει στον Starks (και εδώ όλα καλά) ο οποίος την δίνει στον Oakley που έχει φύγει σαν βέλος στον αιφνιδιασμό (όχι, δεν το τερματίσαμε ακόμα) και εκείνος δίνει σκαστή no-look πάσα (τώρα το τερματίσαμε) στον Ewing που ακολουθεί, για το κάρφωμα. Δείτε την φάση στο 2:55 του video.

Λουκάς Μοσχούλας: Δεν θα βάλω μια στιγμή γιατί υπήρχαν εκατοντάδες που έκριναν τελικούς. Όμως αυτό που με στιγμάτισε, αν και πάνε μόλις 4 χρόνια από εκείνη την σειρά, ήταν το εκπληκτικό comeback των Mavericks απέναντι στους Heat στον δεύτερο τελικό του 2011. Ένα σερί 22-5 στα τελευταία 6:22.

Γιάννης Χάτσιος: Θα ακροβατήσω κι εγώ, όπως και ο Λουκάς, μεταξύ σαφήνειας και ασάφειας, γιατί οι στιγμές που μου έρχονται στο μυαλό είναι heartbraking moments, όπως το σουτ του Ray Allen στους τελικούς του 2013. Έτσι κι εγώ κάθε φορά που το σκέφτομαι, κολλάω με το comeback των Celtics στο τέταρτο παιχνίδι των τελικών του 2008, το κομβικό σημείο που τελικά δικαίωσε τις καριέρες τριών θρύλων του αθλήματος, σε μερικά λεπτά στα οποία παρουσίασαν τους λόγους που τους κάνουν θρύλους. Aλλιώς, το James Posey Game:

Κοσμάς Καψάλης: Αφού το πάμε όλοι στα comeback, καλώς. Τελικοί του 2006, 3ο παιχνίδι. Οι Heat με 0-2 πίσω και στο πρώτο παιχνίδι στο Miami κοντά στην τέταρτη περίοδο, χάνουν με 13. Ο Wade το παίρνει πάνω του, τελειώνει με 42/13, οι Heat πήραν το παιχνίδι και βασικά πήραν και τα επόμενα 3 κατακτώντας το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας τους (και κλάαμα ο Λουκάς). Εκτός όλων των άλλων που έκανε ο πάλαι ποτέ Flash, πήρε και τη μπουκιά μέσα από το στόμα του Josh Howard στο τέλος του παιχνιδιού στην ύστατη προσπάθεια των Mavericks να στείλουν το παιχνίδι στην παράταση.

Μήτσος Μαυράκης: Η απόλυτη στιγμή για όσους έχουν ένα flair for the dramatic. Έχουμε τους τελικούς μεταξύ των δύο ομάδων θρύλων. Και ο γεννημένος στο Los Angeles, Paul Pierce κατόρθωσε να κάνει ένα αξέχαστο performance που επισκίασε όλη την μυθολογία των τελικών.

Στην προσπάθεια για να πάρει ένα αμυντικό rebound, ο Pierce έφαγε μια μπούφλα από τον συμπαίκτη του Perkins που τον έστειλε στο παρκέ. Και αυτό συνέβη 4 χρόνια πριν αρχίσει να συνειδητοποιεί ο κόσμος πως ο Perkins είναι τόσο χρήσιμος όσο ένας κακοήθης όγκος.

Μέτα το χτύπημα ο Pierce, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν ο καλύτερος παίκτης της Βοστόνης, βρέθηκε να σφαδάζει στο παρκέ και αποχώρησε από γήπεδο σε αναπηρικό καροτσάκι, κόβοντας την ανάσα όλων όσων έβλεπαν τον αγώνα.

Ακολούθησαν στιγμές τρόμου και αμφιβολίες όπου όλοι υπέθεταν τα χειρότερα για τον αστέρι των Celtics.

Και τότε προς έκπληξη όλων, o Pierce επέστρεψε μόλις 5 αγωνιστικά λεπτά αργότερα για να βάλει δύο συνεχόμενα τρίποντα και να οδηγήσει τους Celtics στην πρώτη τους νίκη. Η Βοστόνη πήρε το πρωτάθλημα μετά από 6 παιχνίδια και ο Pierce ήταν ο πολυτιμότερος παίκτης των τελικών. Όχι, και άσχημα για κάποιον που είχε αποχωρήσει με καροτσάκι από το γήπεδο.

Πέτρος Καούνης: Τελικοί 1998 Chicago Bulls vs Utah Jazz, το τελευταίο σουτ του MJ. Εποχές χωρίς internet, χωρίς youtube, χωρίς συνδρομητικά και με μόνη πρόσβαση στον μαγικό κόσμο του NBA, τα ελληνικά αθλητικά ραδιόφωνα που λέγανε καμιά κουβέντα τη μέρα για ενημέρωση. Στο κρεβάτι λοιπόν με ακουστικά και να ακούω την αναμετάδοση του Ν. Παπαδογιάννη μέσα από το γήπεδο (τότε ακόμα υπήρχαν λεφτά και γινόντουσαν τέτοιες αποστολές από τα αθλητικά μέσα).

Τελευταίο λεπτό, όλα στα ίσα και το τρίποντο του Stockton με έκανε να πιστέψω πως θα πανηγυρίσω την ισοφάριση της σειρά και, γιατί όχι,το πρώτο πρωτάθλημα των αγαπημένων μου Jazz. Αλλά τζίφος…Ο άνθρωπος που υποχρέωσε το άθλημα να αλλάξει, δεν είχε πει την τελευταία του λέξη, Κυριολεκτικά τελευταία γιατί ουσιαστικά εκείνο το βράδυ η καριέρα του τελείωσε με έναν ονειρικό τρόπο που μόνο σε καρέ κόμικ θα μπορούσαμε να διαβάσουμε. Μπάσιμο μέχρι μέσα του MJ με τον Russell απλά να τον κοιτάει και η διαφορά στο +1 για τους Jazz. Malone στο post και τα χέρια του Jordan πάνω στη μπάλα για το κλέψιμο και 17” για το τέλος. Η μπάλα στα χέρια του για την τελευταία επίθεση, και ποιος άλλος θα τολμούσε να την πάρει, και ξεκίνημα για διείσδυση προς το καλάθι. Απότομο σταμάτημα, σταυρωτή, ο Russell στο πάτωμα, o MJ να σηκώνεται για jump shoot και nothing but net που λένε και στο χωριό μου κάθε Νοέμβρη που τινάζουμε τις ελιές στο δίχτυ. Ναι, ήταν foul το χέρι του Jordan στη μέση του Russell αλλά πόσο μίζερος μπορεί να είσαι για να θες να χαλάσεις ένα τόσο όμορφο παραμύθι; Ο αθλητισμός γεννήθηκε και αναπτύσσεται μέσα από κάτι τέτοιες ιστορίες ηρωισμού και με στοιχεία μυθοπλασίας.

Την επόμενη στο σχολείο, όλοι προσπαθούσαμε να αναπαραστήσουμε αυτό το σουτ, ο καθένας πλάθοντας το με τη δική του φαντασία, μέχρι να τρέξουμε σπίτι μετά το σχόλασμα και να δούμε στα μεσημεριανά δελτία την πραγματικότητα. Και ήταν από εκείνες τις φορές, ελάχιστες αλλά τόσο πολύτιμες, που η πραγματικότητα δεν πρόδωσε τη φαντασία. Ειδικά τη φαντασία ενός 14χρονου έφηβου.

3) Shaq 43, Kobe 36, Wade 42… Ναι οκ, την δόξα την παίρνουν αυτοί που σκοράρουν. Ποια ήταν όμως η πιο συγκινητική εμφάνιση παίχτη σε σειρά τελικών;

Λουκάς Μοσχούλας: Chauncey Billups, ο μαέστρος της πιο ισορροπημένης 5αδας όλων των εποχών σε τελικούς NBA. Οι αριθμοί του, πλην πόντων, δεν ήταν εντυπωσιακοί 21ppg, 3,2 rpg, 5,2apg και 1,2 spg, όμως η ηρεμία που μεταβίβαζε σε όλη την ομάδα και τα πολλά κρίσιμα σουτ που έδιναν ανάσες ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά που του έδωσαν το MVP των τελικών.

Κοσμάς Καψάλης: Πριν καν μπω στη διαδικασία να το ψάξω λίγο πιο πολύ, ένα όνομα γυρόφερνε στο νου μου. Ειδικά μετά τη διατύπωση ”συγκινητική εμφάνιση”. Η δικιά μου επιλογή δεν κατέκτησε καν το δαχτυλίδι στο τέλος. Και τα νούμερα που έβγαλε δεν ήταν απλά μέτρια και τα χειρότερα στην σπουδαία καριέρα του, ήταν ακόμα χειρότερα κι από ότι τα θυμόμουν. Παρόλα αυτά, για κάποιο λόγο θυμάμαι αρκετά έντονα την παρουσία του Rasheed Wallace με την πράσινη φανέλα στους τελικούς του 2010 κόντρα στους (εν τέλει) back2back πρωταθλητές Lakers. O Εl Sheed μονάχα στο 7ο παιχνίδι θύμισε κάπως τι παίκτης ήταν στα νιάτα του όταν είχε 11 πόντους, 8 rebounds, 2 κοψίματα και φυσικά αποβλήθηκε με 6 φάουλ. Παρόλα αυτά, τη διάθεση που είχε, το επίπεδο που ανέβαζε τους Celtics όποτε αγωνιζόταν (άσχετα αν δεν γέμιζε τη στατιστική) και τις μάχες που έδωσε με τον Pau Gasol, τον πραγματικό MVP εκείνων των τελικών, (#kanenas_Kobe) θα τα θυμάμαι για καιρό.

Gus Χρυσοχού: Tόσο ομαδικά όσο και ατομικά, το μυαλό μου πάει σε μια ομάδα. Τους Knicks του 1999. Πήγαν στους τελικούς τερματίζοντας όγδοοι στην regular season, ηττήθηκαν με 4-1 από τους Spurs, ωστόσο ο Latrell Sprewell ήταν εκείνος που σήκωσε όλο το βάρος της ομάδας του. Τελείωσε τους τελικούς με 26 πόντους μ.ο. και δημιούργησε κάθε λογής προβλήματα στην ομάδα του Popovich.

Γιάννης Χάτσιος: Δύο πρόσφατες παραστάσεις έρχονται στο μυαλό μου. Η πρώτη περίπτωση είναι ο Jason Terry στους τελικούς του 2011, όπου, αν και overmatched σωματικά, ο Jet έμοιαζε να έχει μπει σε never miss mode, και ξεκολλούσε την επίθεση των Mavs όποτε αυτή δυσκολεύονταν, παίζοντας παράλληλα και απρόσμενα καλή άμυνα. Το pull-up από μέση απόσταση στον αιφνιδιασμό δεν είναι και το καλύτερο σουτ, κι όμως ο Terry στη σειρά δεν πρέπει να έχασε κανένα τέτοιο. Δεύτερη και ακόμα πιο συγκινητική (αν και τελικά μοιραία), η παρουσία του Danny Green στους τελικούς του 2013. Δεν είναι το ρεκόρ τριπόντων σε τελικούς, το οποίο κατέρριψε, και μάλιστα έχοντας μόλις 2/19 σουτ στα τελευταία 2 παιχνίδια. Είναι η συγκλονιστική και πρωτοφανής άμυνα του στους αιφνιδιασμούς των Heat όταν βρέθηκε δεκάδες φορές μόνος του με 2 ή και 3 παίκτες των Heat, συνήθως έναν εκ των James ή Wade. Και τους σταματούσε κάθε. γαμημένη. φορά. Δεν έχω δει, και δεν νομίζω να ξαναδούμε άλλον παίκτη να σταματάει τον LeBron με τέτοια ευκολία στον αιφνιδιασμό όταν έχει πάρει φορά. Δεν πρέπει να δέχτηκε ούτε μια φορά καλάθι σε τέτοια κατάσταση σε 7 παιχνίδια. Ναι, οι Spurs “έχασαν” από το σουτ-επιτομή της καριέρας του Ray Allen, και πράγματι, η ξαφνική πυρόσβεση του Green μάλλον καταδίκασε τους Spurs, αλλά αυτό δεν αφαιρεί από μια από τις πιο μοναδικές και αμυντικές παραστάσεις στην ιστορία των τελικών.

Μήτσος Μαυράκης: To Dallas το 2011 ήταν πραγματικά μια συγκινητική ιστορία εξιλέωσης με ξεκάθαρους ρόλους καλών και κακών, και μία κινηματογραφική ανατροπή που θα μπορούσε να είχε γραφτεί μονάχα από μια πένα ενός χολυγουντιανού σεναριογράφου (ή ενός συντάκτη του μυθικού Buzzer Beater)

Και ανάμεσα στους κομπάρσους αυτών τελικών, είχε τον ηρωικό Jason Kidd να μην επιτρέπει στον LeBron να τον ποστάρει (ο τελευταίος άνθρωπος που το κατόρθωσε αυτό), τον κοντοπίθαρο J.J. Barea και, πάνω από όλους, τον πιο αντιτουριστικό μπασκετμπολίστα στην ιστορία, τον επιστάτη Brian Cardinal. Τον Brian Cardinal που κατάφερε να κάνει καριέρα παρόλο που η εμφάνιση του και τα αθλητικά του προσόντα δεν παρέπεμπαν σε παίκτη του ΝΒΑ. Τον συγκινητικό Brian Cardinal που επέμενε να θυσιάζει το κορμί του σε κατοχή κατορθώνοντας να τραυματίσει ελαφρά και τον Wade σε μια προσπάθεια να εκμαιεύσει το επιθετικό φάουλ, βάζοντας κι ένα τρίποντο αμέσως μετά. Τον άνθρωπο που μπορούσε να πείσει τον καθέναν από εμάς πως αν το πιστέψουμε αρκετά θα μπορέσουμε να κάνουμε καριέρα στο ΝΒΑ και να φθάσουμε μέχρι το πρωτάθλημα.

Πέτρος Καούνης: Ναι μεν την ιστορία την γράφουν οι νικητές, αλλά οι χαμένοι είναι αυτή που την κάνουν πολλές φορές να ξεχωρίζει ακόμα περισσότερο. Ο Charles Barkley ξεκίνησε τα playoffs του 1993 με τραυματισμό στον αγκώνα. Οι Suns φτάσανε στους τελικούς απέναντι στους Bulls του Michael Jordan, με τον Barkley να πραγματοποιεί τις καλύτερες εμφανίσεις της καριέρας του να βγάζει νούμερα που ποτέ δεν θα ξαναέφτανε. Τελείωσε τη σειρά των τελικών με 27,3 πόντους, 13 rebounds, 5,5 assists και ένα κλέψιμο μέσο όρο, και πραγματικά υπήρχαν στιγμές που όντως έπαιζε μόνος εναντίον όλων. Ίσως αν είχε κάποια βοήθεια από τους συμπαίκτες του να κέρδιζε το πρώτο του δαχτυλίδι και η ιστορία να είχε γραφτεί διαφορετικά.

4) Στους τελικούς ξεχωρίζουν αυτοί που έχουν κοχόνες και ζουν/αναπνέουν για τις “ειδικές καταστάσεις” από εκείνους που θα προτιμούσαν να είναι πίσω από το φουστάνι της μαμάς τους. Ποια ήταν η πιο απογοητευτική/ες εμφάνιση/εις παίχτη σε τελικούς;

Λουκάς Μοσχούλας: Ο Dwight Howard ξεκίνησε την καριέρα του με τον τίτλο “νέος Shaq”. Λίγο η σωματοδομή του (που εδώ που τα λέμε είναι πολύ κοντός), λίγο το ότι τον draftαραν οι Magic, δεν θέλουν και πολύ για να φτιάξουν ένα παραμύθι οι Αμερικανοί. Στους τελικούς του 2009 όμως και συγκεκριμένα στο πρώτο παιχνίδι ο Howard κάνει ένα από τα χειρότερα παιχνίδια της καριέρας του με 12 πόντους, τους 10 από βολές (10/16), και 1/6 σουτ εντός παιδείας, σώζοντας κάπως τα προσχήματα με τα 15 rebounds που κατέβασε.

Gus Χρυσοχού: Του James Harden στους τελικούς του 2012. Μπορεί τώρα ο Beard να αποτελεί franchise player αλλά η σειρά κόντρα στο Miami είναι κάτι που σίγουρα θέλει να την ξεχάσει, καθώς δεν θύμιζε σε τίποτα την φιγούρα που πήρε το βραβείο του 6ου παίχτη της χρονιάς. Ο Harden τελείωσε την σειρά έχοντας 12,4 πόντους μ.ο και 37,5% ποσοστό ευστοχίας.

Γιάννης Χάτσιος: O Dwayne Wade στους περυσινούς τελικούς, με τους 15 πόντους και τις 2,5 assists του κατά μέσο όρο με ποσοστά πολύ χειρότερα από αυτά που μας έχει συνηθίσει ο τέως MVP τελικών και πρώην αθλητής του Marquete. Το χειρότερο είναι ότι μπροστά στην εικόνα διάλυσης που παρουσίαζε, αυτά τα νούμερα μοιάζουν κολακευτικά. Πηγαίνοντας πίσω άλλη μια σεζόν, Spurs και Heat είδαν τον τρίτο τροχό τους να κάνει πολύ κακή σειρά, με τον Ginobili να είναι σκιά του εαυτού του, να πιέζει καταστάσεις και να οδηγείται σε εκνευρισμό και λάθη και τον Chris Bosh για 7 παιχνίδια παρά λίγα δευτερόλεπτα να είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος του Miami με μόλις 12 πόντους και 9 rebounds, παράλληλα με μια ανοιξιάτικη αλλεργία στο ζωγραφιστό. Ευτυχώς όμως για τον pf/c των Heat, ο Ray Allen έσβησε μονοκοντυλιά κάθε κακώς κείμενο αυτής της σειράς με ένα μαγικό σουτ, και ο Chris Bosh έβγαλε την ένταση της σειράς με μοναδικά αυθόρμητο τρόπο στους πανηγυρισμούς του, δίνοντας εικόνα στην φράση μεθυσμένος από την επιτυχία:

Koσμάς Καψάλης: Έλα, εύκολο και πολύ πρόσφατο. Ο LeBron το 2011. Πολύ άσχημες εμφανίσεις, τραγικά ποσοστά για τα δεδομένα του, αποκορύφωμα οι 8 (!!) πόντοι στο 4ο παιχνίδι και αναμενόμενη ήττα από τους Mavericks. Κερασάκι στην τούρτα η ειρωνεία των James και Wade προς τον Nowitzki, που αγωνίστηκε άρρωστος στο 4ο παιχνίδι. Μετά τους χαμένους αυτούς τελικούς, ο Βασιλιάς σοβαρεύτηκε, συγκεντρώθηκε, έγινε καλύτερος, εκτός από σωματικά και, στον πνευματικό τομέα και αρχής γενομένης από την επόμενη σεζόν, παρακολουθούμε τον καλύτερο LeBron όλων των εποχών.

Μήτσος Μαυράκης: Λοιπόν θα έλεγα Harden, αλλά μην ξεχνάμε πως αδικείται από τη βλακώδη απόφαση του Sam Presti, που τον είχε αφήσει ανυπεράσπιστο να αμύνεται απέναντι στον James στο post, κάτι που τον είχε φθείρει σωματικά και ψυχικά.

Το καλοκαιράκι του 1999, εν μέσω πανελλαδικών στη δευτέρα λυκείου, παρακολουθούσα με φανατισμό της προσπάθειες του απόλυτου underdog των Knicks, που έγιναν η πρώτη ομάδα που έφθασε στο τελικό από την όγδοη θέση. Σαν βρώμικο power forward είχα ταυτιστεί τόσο πολύ με το Larry Johnson που πήγα και αγόρασα από τη Θεμιστοκλέους την εμφάνισή του (η πρώτη μου!!) για να την φοράω με καμάρι πριν αρχίσουν οι τελικοί με τους Spurs.

Οι εμφανίσεις του Johnson στους τελικούς, όπου είχε μόλις 7,6 πόντους, με 14/49 σουτ εκ των οποίων 2/18 τρίποντα, απέδειξαν πως είχε δικαίως ταυτιστεί μαζί του και πως άξιζα να φοράω την εμφάνιση του.

Πέτρος Καούνης: Τελικοί του 2006 με Mavericks vs Heat και με τις δύο ομάδες στην παρθενική τους εμφάνιση σε NBA Finals. Οι Mavericks είναι το απόλυτο φαβορί, έχουν κάνει εξαιρετική χρονιά, έχουν ξεκινήσει τη σειρά με 2 νίκες στην έδρα τους και κάπου εκεί ο Dirk κλατάρει και μαζί του όλη η ομάδα. Στο τρίτο παιχνίδι, στο Miami, καταφέρνουν να χάσουν διαφορά 13 πόντων και την ευκαιρία να πάνε τη σειρά στο 3-0 και ουσιαστικά να κατακτήσουν τον πρώτο τους τίτλο. Στο τέταρτο παιχνίδι και το πιο κρίσιμο πλέον της σειράς ο Γερμανός πετυχαίνει 16 πόντους με 2-14 σουτ…Το ότι κατάφερε να φτάσει σε διψήφιο αριθμό πόντων οφείλεται στις 11-13 προσπάθειες από τη γραμμή των βολών που είχε εκείνο το βράδυ. Όμως όπως κάθε μεγάλος παίκτης, ο Nowitzki συνάντησε ξανά τους Heat στους NBA Finals του 2011 και οι εξαιρετικές του εμφανίσεις έδωσαν τον πρώτο τίλο στην ιστορία του Dallas.

Δημήτρης Μαντζούκας: Flashback στο μακρινό 1995. Οι Orlando Magic έχουν ξεπηδήσει μέσα από τα πιο υγρά όνειρα του μέσου μπασκετόφιλου. Νέα δύναμη από το πουθενά, βασιζόμενη στο ταλέντο δύο νέων ανατέλλοντων αστέρων, του Penny Hardaway και του Shaquille O’Neal, περιτρυγυριζόμενων από πολλούς χρήσιμους ρολίστες, γίνονται η πρώτη και η τελευταία ομάδα που κέρδισε σε σειρά playoffs τους Bulls του Jordan την περίοδο της βασιλείας του, ενώ στους τελικούς της περιφέρειας απέκλεισε τους Pacers του Reggie Miller. Μπαίνουν στους τελικούς κόντρα στο Houston του Olajuwon, με ψυχολογία στα ύψη. Είχαν μόλις αποκλείσει τον Michael Jordan διάολε!

Στον πρώτο τελικό μέσα στο Orlando, οι Magic συνάντησαν μεγαλύτερη αντίσταση από όση υπολόγιζαν, ωστόσο κρατούσαν την τύχη τους στα χέρια τους, όταν προηγήθηκαν με 110-107 ένα λεπτό πριν την λήξη, και μέσα από συνεχόμενα επιθετικά rebounds κατέληξαν να βλέπουν τους παίκτες του Houston να τους κυνηγάνε για να κάνουν φάουλ για να σταματήσουν τον χρόνο. Ο κλήρος έπεσε στον Nick Anderson, ο οποίος προερχόταν από μια καταπληκτική χρονιά ως βασικός winger των Magic, είχε ήδη 22 πόντους στο παιχνίδι και σούταρε μέσα στη χρονιά με 68% στις βολές. Με δέκα δευτερόλεπτα να απομένουν, ο Nick Anderson κατάφερε να αστοχήσει και στις δύο βολές, να πάρει επιθετικό rebound και να αστοχήσει σε άλλες δύο βολές. (στο 1.37.00 στο βίντεο)

Προφανώς η μοίρα τιμώρησε τους Magic, καθώς ο Κenny Smith ευστόχησε σε τρίποντο, το παιχνίδι πήγε παράταση, οι Rockets κέρδισαν, οι Magic δεν συνήλθαν ποτέ από το σοκ, έχασαν τα επόμενα τρία παιχνίδια και τον τίτλο, ο O’ Neal έφυγε, ο Penny τραυματίστηκε, η έτοιμη για μεγάλα πράγματα ομάδα του Orlando δεν κέρδισε τίποτα, κι εγώ είμαι από τότε φανατικός τους οπαδός.

5) Έχουμε δει τελικούς που μας μετέτρεψαν σε στήλες άλατος (π.χ. Spurs – Cavaliers). Ποιοι θα ήταν οι καλύτεροι τελικοί που δεν είδαμε ποτέ;

Λουκάς Μοσχούλας: Eν έτη 2012 σε μία σεζόν με 66 παιχνίδια ελέω lock out ο “Βασιλιάς” στέφεται πρωταθλητής για πρώτη φορά στην καριέρα του, με αντίπαλο τους Thunder κερδίζοντας τους με 4-1 σε μία εύκολη, όπως δείχνει και το σκορ, σειρά. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία όμως αν στον τελικό περνούσαν οι πιο μπαρουτοκαπνισμένοι Spurs που είχαν χάσει στα 6 παιχνίδια από τον Kevin Durant και την παρέα του.

Κοσμάς Καψάλης: Τα παιχνίδια του 1997 είναι από τα πρώτα που θυμάμαι. Δεν είναι ότι τα έβλεπα με συνέπεια, αλλά έχω καθαρές αναμνήσεις τέλος πάντων. Και βλέποντας ξανά τις σειρές δεν νομίζω να με ιντριγκάρει κάποια πιο πολύ από τον τελικό Bulls-Rockets που δεν έγινε το ’97. Οι Rockets ήταν περισσότερο επανδρωμένοι κι από ότι στα πρωταθλήματα, με τον sir Charles να προστίθεται στους Olajuwon και Drexler, όμως ο John Stockton τους ξέρανε με τρίποντο μέσα στο Χιούστον στο 6ο παιχνίδι και οι Jazz πήγανε στον τελικό. Ναι, νομίζω αυτό ήθελα να δω.

Υ.Γ.: Ειδική μνεία στις παιχνιδάρες Lakers-Blazers το 2000 και Lakers-Kings το 2002. Από 7 παιχνίδια η κάθε σειρά, ανατροπές, τεράστιες εμφανίσεις κι ακόμα πιο τεράστια παράγκα για τους Καλιφορνέζους. Εκείνοι έπρεπε να είναι τελικοί. Αλλά ειδικά για τους Kings κάτι μου λέει ότι κάποιος θα γράψει πιο κάτω…

Gus Χρυσοχού: Θα ήθελα στους τελικούς του 2001 να είχα δει τους Bucks αντί για τους Sixers, απέναντι στους Lakers. Όχι γιατί το Milwaukee θα έπαιρνε το πρωτάθλημα αλλά γιατί θα ήταν πολύ πιο ανταγωνιστικοί τελικοί. Οι Sixers είχαν τον Iverson, τον Mutombo, προπονητή (Larry Brown) και μετά το χάος, ενώ οι Bucks είχαν Allen, Cassell, Robinson, Thomas και τους χαμάληδες Johnson, Williams και Caffey και απέδιδαν πολύ πιο ισορροπημένο μπάσκετ.

Γιάννης Χάτσιος: Δυστυχώς, ενώ την τριετία 2008-2011 φτάσαμε πολύ κοντά στο να δούμε τελικούς Spurs – Celtics, το σενάριο δεν ξετυλίχτηκε ποτέ με αυτόν τον τρόπο, και δεν είδαμε ποτέ αντιμέτωπους πρόσωπο με πρόσωπο τους Duncan – Garnett στο ταπί των τελικών. Επίσης δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να δούμε τον Steve Nash και τους Phoenix Suns στους τελικούς, με τους Spurs άλλοτε να είναι καλύτεροι και άλλοτε να καταφεύγουν σε αθέμιτα μέσα για να ανακόψουν την πορεία τους. Το 2007 οι Suns έπαιζαν διαστημικό μπάσκετ, οι τελικοί Suns – Cavs, δηλαδή Nash/Amare’ vs LeBron θα έμεναν στην ιστορία – και ο Steve θα έκλεινε για πάντα τα στόματα των επικριτών του.

Μήτσος Μαυράκης: Παρόμοια απάντηση με τον Κοσμά, αλλά διαφορετική χρονιά. 

Ήμουν ένα πολύ χοντρό αγοράκι, που χρησιμοποιούσα τα κιλά μου και τιμωρούσα τα άλλα αγοράκια κοντά στο καλάθι. Ήταν αυτονόητο πως οι δύο αγαπημένοι μου παίκτες ήταν οι Barkley και ο Olajuwon (και ο Νίκος Οικονόμου, με τον οποίο επίσης ταυτιζόμουν).

Οι Rockets το 1998, είχαν αντιμετωπίσει πολλούς τραυματισμούς στην κανονική περίοδο και είχαν μπει ως όγδοοι στα playoffs της Δύσης.

Ήταν μια πανίσχυρη ομάδα κοντά στο καλάθι, με εξαιρετικούς σουτέρ από το τρίποντο και μια σειρά από παίκτες με σπουδαίες προσωπικότητες που απέδιδαν εξαιρετικά στα playoffs. Μοναδική αδυναμία της ομάδας των Rockets ήταν η παρουσία του άπειρου Matt Maloney στο point guard, μια θέση από την οποία δεν θα μπορούσαν να τον πληγώσουν οι Bulls. Αλλά οι παρουσία των Olajuwon και Barkley στο post, περιτριγυρισμένοι από φονικούς σουτέρ, όπως ο Ellie και ο Eddie Johnson, με τον Drexler απέναντι στον MJ, θα ήταν άλυτος γρίφος για τους Bulls.

Η ιδανική ομάδα για να βρεθεί απέναντι στο Chicago. Η ομάδα που ήθελαν να αποφύγουν οι Bulls.

Και με τους Rockets έτοιμους να αποκλείσουν τους Jazz, και να γίνουν η δεύτερη ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ που αποκλείει τους πρωτοπόρους της Δύσης στον πρώτο γύρο, σε μια διεκδίκηση της μπάλας είχαμε τον τραυματισμό του Barkley.

Και με αυτό τον τρόπο στερήθηκε το ζευγάρωμα στους τελικούς που ονειρευόμουν σαν μικρό power forward της Α.Ε.Κ.Τ. .

Πέτρος Καούνης: Θα συμφωνήσω με τον Γιάννη πως η ιστορία θα μας χρωστάει για πάντα μια αναμέτρηση σε επίπεδο NBA Finals ανάμεσα στα δύο ιερά τέρατα της ρακέτας KG και Duncan. To 2008 οι Spurs βρήκανε απέναντι τους τους Lakers, οι οποίοι και είχαν καλύτερη ομάδα τότε και δεν κατάφεραν να φτάσουν στους τελικούς όπου θα έβρισκαν απέναντι τους τους Celtics.

Δημήτρης Μαντζούκας: Έκπληξη! Από άλλον το περίμενε ο Κοσμάς, από αλλού του έρχεται. Οι περισσότερες καλές ομάδες είχαν την ευκαιρία να διεκδικήσουν το στέμμα κάποια στιγμή. Η καλύτερη ομάδα που δεν κατάφερε να φτάσει στην πηγή ήταν οι Sacramento Kings της αρχής των ’00s. Και ναι, όταν το 2002 η ομάδα με Webber, Bibby, Peja, Divac, Christie έφτασε τελικούς περιφέρειας, άξιζε να περάσει τελικό. Και ναι, όλος ο κόσμος είδε με ποιον τρόπο πήραν οι Lakers το έκτο παιχνίδι της σειράς. Δεν με απασχολεί καθόλου το ότι οι τελικοί Kings – Nets δεν θα ήταν το ιστορικό ματσάρισμα που θα άφηνε εποχή, όπως το Celtics – Spurs που λεν οι από πάνω. Με νοιάζει όμως που δεν είδαμε ποτέ τον Webber και τους άλλους να διεκδικούν αυτό που αξίζανε.

* Αν και οι γηραιότεροι της παρέας, οι Σταύρος Μαρίνος και Νίκος Ραδικόπουλος, απαντώντας στο ερώτημα της πρώτης ερώτησης για το που κατατάσσουν τους εαυτούς τους, δηλώνουν αμφότεροι αμετανόητοι λάτρεις της σύγχρονης εποχής και γελάνε σαρκαστικά με τη νοσταλγία των υπολοίπων. Αντί, λοιπόν, απαντήσεων, σας παραπέμπουν στο κείμενο για το σύγχρονη, εξελισσόμενη, μορφή του μπάσκετ και την διαρκώς απολαυστικότερη μορφή αυτού.