Η ιστορία γράφεται από τους νικητές, και το βράδυ της Τρίτης την ιστορία έγραψε ο LeBron James με άλλη μία από τις εμφανίσεις που μας έχει συνηθίσει τον τελευταίο καιρό στα playoffs. Μαζί του ο Matt Dellavedova, ο οποίος έκανε την κορυφαία εμφάνιση της καριέρας του και προκάλεσε ένα άλμα στις πωλήσεις της φανέλας του, ξεπερνώντας σε πωλήσεις το τελευταίο διήμερο τον LeBron και οποιονδήποτε άλλον παίκτη του ΝΒΑ. Οι Cavs έκαναν το 2-1 και το βράδυ της Πέμπτης παίζουν πάλι μπροστά στο κοινό τους για να κάνουν το 3-1 και να φτάσουν μία ανάσα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Stephen Curry όμως εμφανίστηκε επιτέλους στην σειρά στο δεύτερο ημίχρονο ενώ είχαμε την επανεμφάνιση στο μπάσκετ του David Lee, και το ενδιαφέρον μόνο να αυξηθεί μπορεί.
Golden State Warriors 91 @ 96 Cleveland Cavaliers
Μετά την συναρπαστική χρονιά του, δεύτερου στην ψηφοφορία για Αμυντικός Παίκτης της Χρονιάς, αλλά και για Πιο Βελτιωμένος Παίκτης, Draymond Green, ο David Lee είχε μείνει στον πάγκο να μαζεύει σκόνη σαν να ήταν το καλό σερβίτσιο, που είχαν κάνει δώρο γάμου στον Steve Kerr.
Η ικανότητα του David Lee να σκοράρει μετά από το pick’n’roll, δεν ήταν στο ελάχιστο τόσο σημαντική, όσο αυτά που μπορεί να προσφέρει ο Green:
Α. Tην δυνατότητα να αλλάζει διαρκώς στα screen στην άμυνα,και να μαρκάρει κάθε παίκτη με επιτυχία, πάνω στην οποία οικοδομήθηκε η άμυνα του Golden.
Β. Tην δυνατότητα να απειλεί για τρεις, και να χρησιμοποιεί τις ικανότητές του σαν κρυφός play maker από την κορυφή της ρακέτας, κάτι που επιτρέπει στους Curry και Thompson να απειλούν βγαίνοντας από screen δίχως την μπάλα.
Αυτή την στιγμή όμως το συνειδητά παλαιομοδίτικο παιχνίδι του Cleveland έχει θέσει τις ικανότητες της επιτομής του μοντέρνου μπασκετμπολίστα, όπως ο Green, σε αχρηστία. Διότι ο Green είναι μεν ένας ελβετικός σουγιάς στην άμυνα, αλλά αυτό ισχύει απέναντι σε ομάδες που κάνουν screen και προσπαθούν με αυτό τον τρόπο να δημιουργήσουν mismatch στην επίθεση. Αντιμέτωπος με τα διαρκή ξεδιάντροπα isolation των Cavaliers, που παίζουν απενοχοποιημένα το πιο κυνικό μπάσκετ που γίνεται, ο Green είναι απλά περιττός.
Και στην επίθεση ο Draymond είναι εκτός του εαυτού του που μας συνήθισε όλη την χρονιά. Πολύ διστακτικός να σουτάρει για τρεις, παρά το γεγονός πως πήρε τέσσερις προσπάθειες προχθές, και, το χειρότερο, ξαφνικά δεν φαντάζει ικανός να λειτουργήσει σαν δημιουργός, δίχως να εκμεταλλεύεται όλες αυτές τις στιγμές που εξαιτίας των double teams που δέχεται ο Curry, οι Warriors μένουν 4 εναντίον 3 με την μπάλα στα χέρια του.
Στο χθεσινό παιχνίδι αντί να εμπιστευτεί το σουτ του περισσότερο ή να προσπαθήσει να δώσει κίνηση στην επίθεση, ο Green προσπαθούσε με διαρκείς μάταιες εφορμήσεις προς τη ρακέτα να εκμαιεύσει το φάουλ από τον Mozgov. Ήταν πλέον προφανές, μετά την πρώτη ανεπιτυχή του σύγκρουση με τον Ρώσο, πως οι διαιτητές δεν είχαν σκοπό να καταλογίσουν φάουλ μέσα στη ρακέτα. Αντί να λάβει το μήνυμα ο Green, απλά προσπαθούσε περισσότερο, είτε βγάζοντας άναρθρες κραυγές είτε σωριάζοντας χάμω μετά από κάθε σύγκρουση.
Draymond Green is like Napoleon because he's undersized and picks bad times to challenge Russians.
— Mike Finger (@mikefinger) June 10, 2015
O αθλητής Mareese Speights θα ήταν προτιμότερο να κρυφτεί στις σκιές μέχρι να ξεχαστεί η ντροπιαστική του ενέργεια στο φινάλε του τρίτου δωδεκαλέπτου του δευτέρου παιχνιδιού, οπότε ο Kerr δεν είχε άλλη επιλογή από το να κοιτάξει στο βάθος του πάγκου και να περάσει μέσα στο παιχνίδι τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη της ομάδας του. Τον παίχτη που είχε αγωνιστεί σκάρτα 80 λεπτά συνολικά στα φετινά playoffs. Τον David Lee.
Back to the basics
Και τελικά ο Lee, με το τόσο τετριμμένο παιχνίδι του, γύρω από το p’n’r με τον Curry, αποτέλεσε μια ανάσα φρεσκάδας για το Golden State. 11 πόντοι και θετικός συντελεστής +17 στο +/- για τους Warriors στα 13 λεπτά που ήταν στο παρκέ. Σε αντίθεση με τους πιο ολοκληρωμένους Green και Bogut, ο Lee είναι εξαιρετικός στο να σκοράρει μετά το pick’n’roll, ιδιαίτερα τελειώνοντας αποτελεσματικά κοντά στο καλάθι. Μετά τους πρώτους του πόντους, απαγόρευσε στους Cavaliers να κάνουν double team στον Curry, αφήνοντάς τον μονάχα με έναν αντίπαλο, και έπειτα εκμεταλλεύτηκε τις αλλαγές ποστάροντας τον κοντύτερο τους παίκτη. Αυτό οδήγησε στην αλλαγή της αμυντικής φιλοσοφίας του Cleveland, καθώς για όση ώρα βρισκόταν ο Lee στο παρκέ, είχε σαν αποτέλεσμα ο Curry να βρει λίγο περισσότερο χώρο δράσης, να ζεσταθεί, μέχρι που να σκοράρει τους 17 πόντους στην τελευταία περίοδο.
Και το αδύνατο σημείο του Lee, που είναι η άμυνα, δεν θα μπορούσε να πληγώσει τους Warriors για όσο ο LeΒron θα έπαιζε μονάχα isolation δίχως να απαιτεί βοήθειες από την υπόλοιπη ομάδα.
The Warriors defense switches everything, which values positional flexibility. That's not DLee. But Cavs relying on LBJ isos, doesn't matter
— Ramona Shelburne (@ramonashelburne) June 10, 2015
Βέβαια ο Blatt το διέγνωσε αυτό και θέλησε να εκμεταλλευτεί την ισχνή αμυντική παρουσία του power forward των Warriors και πέρασε μέσα τον Tristan Thompson για να παίζει pick ‘n roll προκειμένου να βγαίνει ο James ένας εναντίον ενός με τον Lee, ενώ ο Thompson θα πήγαινε στο επιθετικό rebound έχοντας έναν κοντύτερο παίκτη πάνω του.
Ο Kerr απέσυρε τον Lee μετά από λίγα λεπτά, αλλά μετά τον αγώνα δήλωσε πως θα συνεχίσει να τον χρησιμοποιεί και πιθανότατα βρήκε στην άκρη του πάγκου ένα όπλο απέναντι στην άμυνα του Cleveland.
Ίσως τελικά σε αυτούς τους throwback τελικούς που βλέπουμε, το vintage παιχνίδι του David Lee να είναι η απάντηση.
Πρέπει κάποια στιγμή να κάτσουμε κάτω και να συζητήσουμε για αυτό.
Μπορεί ο Steph Curry να είναι μάγος με την μπάλα στα χέρια και καλύτερος σουτέρ όλων των εποχών, αλλά σε αυτή τη σειρά των αγώνων στο ρόλο του σαν point guard είναι θλιβερός. Ακόμη και στο παιχνίδι που σκόραρε 17 πόντους στο τελευταίο δωδεκάλεπτο ήταν ο κύριος υπεύθυνος που η ομάδα του ήταν πίσω στο σκορ.
Οι επιλογές του στην επίθεση είναι τόσο τραβηγμένες που, ακόμη και όταν ευστοχεί, δεν βοηθάει τους εκτός κλίματος συμπαίκτες του να μπουν στο παιχνίδι.
These shot decisions by Steph Curry are making my tears cry tears
— Candace Buckner (@CandaceDBuckner) June 10, 2015
Και επιπλέον είναι εξαιρετικά απρόσεκτος με την μπάλα, έχοντας 11 και 12 λάθη, στις δύο ήττες του Golden State, με αποκορύφωμα το λάθος δύο λεπτά πριν τη λήξη.
Για να μην αναφέρουμε την υποτονική του άμυνα πάνω στον Dellavedova, που έχει κάνει ήρωα τον ειδεχθή Αυστραλό και μάλιστα ανάγκασε τον Kerr να περάσει τον Thompson πάνω του μπας και κρύψει τον Curry στον Shumpert.
Εν όψει του τέταρτου παιχνιδιού, ίσως να έχει φτάσει η στιγμή να τραβήξει ο Kerr τον Curry εκτός μπάλας και να δούμε περισσότερο τον Shaun Livingston στο ρόλο του point guard να προσπαθεί να νοικοκυρέψει την επίθεση των Warriors.
One man show ή one man game
Δεν με λες LeBron-hater. Σίγουρα δεν τον συμπαθώ, σίγουρα δεν πρόκειται να υποστηρίξω ομάδα του, αν είχα αδερφή δεν θα του την προξένευα, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι τα τελευταία χρόνια είναι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο, ο παίκτης που μετουσιώνει με έναν μοναδικό τρόπο την ιδιαιτερότητα του σε κυριαρχία πάνω στο παρκέ. Βλέποντας ωστόσο το δεύτερο παιχνίδι της σειράς, μου έκανε εντύπωση το πόσο κυρίαρχη ήταν η κυριαρχία του στο παιχνίδι του Cleveland, ή για να το θέσω πιο ορθά, ο βαθμός επικαθορισμού ολόκληρης της επιθετικής λειτουργίας της ομάδας του. Στην πραγματικότητα, ο James δεν είναι σημείο αναφοράς για την επίθεση των Cavs, όπως ας πούμε είναι ο Curry για τους Warriors ή ακόμα περισσότερο ο Harden για τους Rockets, αλλά είναι ολόκληρη η επίθεση της ομάδας του, σαν να απουσιάζει ο προπονητής από τον πάγκο.
Κράτησα οπότε στατιστικά στο τρίτο παιχνίδι προσπαθώντας να καταδείξω αυτό που φαίνεται και με γυμνό μάτι στο γήπεδο, και οδηγεί σε αυτό που ανέφερε ο Μαυράκης από πάνω: το γιατί δηλαδή η άμυνα του Golden State η οποία όλη την χρονιά κατάφερνε να προσαρμόζεται στον αντίπαλο αλλάζοντας παίκτες δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους Cavs.
Τα στατιστικά αφορούν τις εκτελεσθείσες επιθέσεις στις οποίες ο LeΒron ήταν στο γήπεδο (δηλαδή σχεδόν όλες) και εξετάζουν δύο πλευρές των επιθέσεων των Cavs. Καταρχάς εξετάζω το πόσες επιθέσεις είτε εκτελέστηκαν από τον James, είτε από τον παίκτη ο οποίος δέχτηκε πάσα από τον James. Η πάσα δεν είναι ανάγκη να δύναται να χρεωθεί ως ασίστ, είτε το σουτ είναι εύστοχο, είτε όχι, με ενδιαφέρει το κατά πόσο παίκτης ο οποίος δέχεται πάσα από τον James αποφασίζει να εκτελέσει.
Παρατηρούμε επομένως ότι σε σύνολο 57 επιθέσεων από τις συνολικά 70, ο LeΒron αποφάσισε την κατάληξη της, είτε σουτάροντας είτε πασάροντας στον εκτελεστή. Το φαινόμενο αυτό ήταν ακόμα πιο έντονο στο δεύτερο παιχνίδι, όπου ο Dellavedova δεν πήρε τόσες πρωτοβουλίες όσο σε αυτό το ματς, ανεβάζοντας σε 13 τις επιθέσεις όπου ο πασέρ και ο εκτελεστής ήταν κάποιος άλλος εκτός του Βασιλιά. Αν αφαιρέσουμε και κάποιες επιθέσεις που ο Thompson τελείωνε κάτω από το καλάθι αμέσως μετά από επιθετικό, παρατηρούμε ότι οι υπόλοιποι παίκτες αποφάσισαν για την κατάληξη λιγότερων από δέκα επιθέσεων.
Η δεύτερη πτυχή της επίθεσης των Cavs που εξετάστηκε ήταν η κυκλοφορία της μπάλας, δηλαδή πόσες πάσες αντάλλαζαν οι παίκτες τους πριν εκτελέσουν προς το καλάθι (εδώ μετρήθηκαν και οι επιθέσεις που κατέληξαν σε φάουλ που οδήγησε σε βολές). Διευκρινίζεται ότι δεν μετρήθηκαν οι αρχικές πάσες είτε από rebound, είτε από την τελική στον παίκτη που θα κατεβάσει την μπάλα, δηλαδή δεν μετρήθηκαν οι πάσες που ανταλλάχθηκαν στο πίσω 1/4 του γηπέδου.
Σε 25 περιπτώσεις ο παίκτης που κατέβασε την μπάλα εκτέλεσε (μαντέψτε ποιος ήταν) ενώ σε 28 ο παίκτης που κατέβασε την μπάλα απλά έδωσε την μπάλα σε κάποιον ο οποίος εκτέλεσε. Μόλις σε δέκα επιθέσεις οι Cavs κατάφεραν να αλλάξουν πάνω από 2 πάσες, σε κάτι που να προσομοιάζει σε κυκλοφορία της μπάλας. Αν αφαιρέσουμε μάλιστα περιπτώσεις όπου ο James αντάλλαζε απλά δύο πάσες κοντά στην μέση του γηπέδου για να καθυστερήσει τον χρόνο, τότε το νούμερο πέφτει σε μονοψήφιο.
“Σε τί μπάσκετ θα φέρουμε τα παιδιά μας Νίκο Τσιαμτσίκα;”
Αν συνδυάσουμε τα παραπάνω νούμερα με την εικόνα του παιχνιδιού, προκύπτει ένα πολύ απλό μη-σχέδιο στις επιθέσεις των Cavs: ο LeΒron James κατεβάζει την μπάλα, και είτε αποφασίζει μόνος του να πάει προς το καλάθι, είτε αποφασίζει να πασάρει σε κάποιον ο οποίος νιώθει τόσο συνεπαρμένος από το ότι επιλέχθηκε από τον Βασιλιά ως δέκτης, ώστε νιώθει αυτόματα υποχρεωμένος να εκτελέσει. Στην πραγματικότητα ο James είναι ο προπονητής εντός και εκτός παρκέ, και όλοι ξέρουν ότι η πάσα από τον LeΒron συνιστά μία de facto σχεδιασμένη επίθεση στο μπλοκάκι του coach, με μόνη διαφορά ότι το σχέδιο δεν έγινε στο timeout, αλλά την ώρα του παιχνιδιού στο μυαλό του LeBron.
Η μόνη παραλλαγή της επίθεσης αυτής είναι όταν ο Dellavedova κατεβάζει την μπάλα ο LeΒron να ποστάρει, συνήθως όταν απέναντι του είναι ο Iguodala, και να περιμένει την μπάλα στα 5 μέτρα αριστερά της ρακέτας, όπου έχει την ευχέρεια είτε να πάει με τον κώλο προς τα μέσα ποστάροντας, είτε να ανοίξει την μπάλα σε κάποιον από τους διασκορπισμένους ελεύθερους σκοπευτές στις γωνίες.
Αυτή την στιγμή ο LeΒron είναι μία ομάδα μόνος του. Η ανεπανάληπτη ικανότητα του να επελαύνει προς το αντίπαλο καλάθι και η κυριαρχία του μέσα στο γήπεδο δείχνουν αρκετά ώστε να καταφέρει να πληγώσει μόνος του την άμυνα των Warriors, γιατί στην άλλη πλευρά του παρκέ κανείς δεν αμφισβητεί το μεγαλείο της αμυντικής προσπάθειας των συμπαικτών του και τη διαύγεια του αμυντικού σχεδιασμού του Blatt.
Oι πάντες δείχνουν συγκινημένοι από την μοναδικότητα αυτής της παράστασης του βασιλιά. Πόση σχέση έχει όμως με το μπάσκετ που ξέρουμε, με το μπάσκετ που γουστάρει να βλέπει ο κόσμος; Σε όλα τα συστατικά του, ο τρόπος παιχνιδιού που παρακολουθούμε είναι το ακριβώς αντίθετο της μεθοδολογίας της επίθεσης των Spurs που χάζεψε κόσμο πέρυσι. Μοιάζει πραγματικά με τελικούς παιγμένους στο 2Κ, όπου ο μισητός κολλητός μας δεν πήρε τους Heat ή τους Cavs, πήρε την ομάδα του LeΒron για να μπορεί να παίζει σε κάθε επίθεση με τον καλύτερο παίκτη και να μας σπάει τα νεύρα.
Just take that MVP trophy from that guy please..! Because you deserve it better…
— mehmetokur13 (@MehmetOkur13) June 8, 2015
Όσο και αν γίνεται κατανοητό ότι μπροστά στο δέλεαρ του δαχτυλιδιού οι ηθικές και αισθητικές αντιστάσεις πάνε περίπατο και για αυτό ακριβώς δεν κατακρίνω τους υποστηρικτές (όπως ο Mehmet Okur) της μοναχικής προσπάθειας του LeΒron, εν τούτοις δεν γίνεται να επιδοκιμάσω την κατακρεούργηση του αθλήματος που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στα μάτια μου. Ξυπνάμε στις 4.00 τα ξημερώματα για να δούμε μπάσκετ διάολε, και όχι τον James να επιχειρεί 40 ίδια μπασίματα και να μας κρατάνε ξύπνιους η συγκινητική υπερπροσπάθεια του Dellavedova, η προσδοκία ότι ο Curry θα ξυπνήσει και ότι ο Smith θα ανατινάξει με κάποιον τρόπο το παιχνίδι.
