NBA Finals 2015: Game 6 – Πρωταθλητές NBA οι Golden State Warriors

Posted on Jun 17 2015 - 8:18pm by Dimitris Mantzoukas
Categorized as
1861
Tagged as
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Mετά από το δίμηνο ταξίδι στα NBA Playoffs 2015, το σημερινό report είναι το τελευταίο, μιας και έχουμε νέο πρωταθλητή ΝΒΑ. Οι Golden State Warriors ολοκλήρωσαν την καταπληκτική, για το franchise τους, σεζόν με την κατάκτηση του Larry O’Brien Trophy. Τί συνέβη στο τελευταίο παιχνίδι αυτής της καταπληκτικής διαδρομής μας αναλύει και μας παρουσιάζει ο Δημήτρης Μαντζούκας, με την συνεισφορά του Νίκου Ραδικόπουλου στα twitterικά.

Golden State Warriors @ Cleveland Cavaliers 105 – 97

Και τελικά πρωταθλήτρια ομάδα της σεζόν 2014-2015 στο ΝΒΑ είναι οι Golden State Warriors. Καμία έκπληξη.

Ο LeBron James έβγαλε ιστορικά νούμερα και μυθικές εμφανίσεις; Ενδιαφέρον!
Ο Iguodala ανακυρήχθηκε MVP των τελικών. ΤΙ;!;!;!;

Με τα δεδομένα μπαίνοντας στο έκτο παιχνίδι γνωστά, οι Warriors μπήκαν παίζοντας για τον τίτλο και οι Cavs για την επιβίωση τους. Αποδείχτηκε τελικά ότι το κίνητρο της επιβίωσης δεν άργησε να μετατραπεί σε βαρίδι στα χέρια των περισσοτέρων παικτών του Cleveland, οι οποίοι δεν μπορούσαν με τίποτα να πετύχουν το αντίπαλο καλάθι.

Αντίθετα οι Warriors, οι οποίοι μπήκαν για άλλη μία φορά στους τελικούς με την smallball πεντάδα, δηλαδή με τον Iguodala βασικό, τον Green πεντάρι και τον Bogut στον πάγκο, δεν άργησαν να βρουν τον ρυθμό τους, τόσο στην κυκλοφορία της μπάλας, όσο και στο σουτ. Από τα πρώτα 13 εύστοχα σουτ που επιχείρησαν, τα 12 προήλθαν από assists, στατιστικό πραγματικά ασύλληπτο, το μεγαλύτερο παράσημο για το πως ο Kerr, παίρνοντας ένα τεράστιο ρίσκο (να αλλάξει την πεντάδα που τον έφερε στον τελικό), κατάφερε να παρέμβει δραστικά στο momentum της σειράς.  {Spoiler Alert: O Andrew Bogut δεν πέρασε δευτερόλεπτο στο παρκέ κατά την διάρκεια του έκτου τελικού!}.  Η κυκλοφορία της μπάλας άγγιζε πολλές φορές το τέλειο, τα ελεύθερα σουτ έβγαιναν το ένα μετά το άλλο, και συνήθως ήταν εύστοχα, και ο Draymond Green ήταν ο δεύτερος playmaker του Golden State στο παρκέ, ανοίγοντας το παιχνίδι σε όλο το εύρος του γηπέδου, όπως ελάχιστοι point guards μπορούν. Αυτό που είχε ειπωθεί από τo roundtable- preview του Βall Hog είχε επαληθευτεί: για ακόμα μία σειρά το επιτελείο του Golden State βρήκε λύσεις, όσο η σειρά κυλούσε, στις όποιες (ομολογουμένως εύστοχες και δύσκολες, ιδίως με την άμυνά του) ο Blatt του έθετε.

Το Cleveland από την άλλη, πέρα από τραγικά άστοχο, έδειχνε αρκετά κουρασμένο για να κάνει άλλη μία κατάθεση ψυχής.  Ο Dellavedova ήταν σκιά του εαυτού του, ή για να είμαστε πιο ακριβείς, ο παίκτης που παρουσιάστηκε ήταν ο κανονικός Dellavedova, όπως τον ξέραμε, και όχι το πολεμικό άρμα που εμφανίστηκε από το πουθενά στους προηγούμενους αγώνες, ενώ υπήρξε και διεκδικούμενη μπάλα προς την οποία ο Αυστραλός δεν επιχείρησε αυτόματα μπλονζόν για να αποκτήσει την κατοχή.  Αυτή η φάση ήταν μάλλον ο μεγαλύτερος οιωνός ήττας για την ομάδα του David Blatt. Γενικά πάντως φάνηκε στην αρχή να λείπει το μαχητικό πνεύμα από τους Cavs, με συνέπεια ο γκραν-μετρ της άμυνας να φωνάζει οδηγίες προς τον Shumpert από το twitter:

Total War

Από την μέση του δευτέρου δωδεκαλέπτου πάντως, οι Cavs φάνηκαν να παίρνουν μπροστά, κάνοντας τα τρία πράγματα που ξέρουν καλύτερα:

  • δίνουμε την μπάλα στον LeBron για να αποφασίσει τί είναι το καλύτερο για την ομάδα
  • διεκδικούμε και μαζεύουμε κάθε rebound, ανανεώνοντας την μία κατοχή μετά την άλλη, εκμεταλλευόμενοι τη διαφορά ύψους με την πεντάδα των Warriors
  • παίζουμε άμυνα στο όριο – ή λίγο μετά το όριο – του φάουλ

Στην αντεπίθεση αυτή βοήθησε και η απουσία του Klay Thompson από το παρκέ, αφού χρεώθηκε από νωρίς με τρίτο φάουλ, και ο οποίος, αν και άστοχος, ήταν κομβικός για το spacing των Warriors, καθώς τραβούσε τον αμυντικό του πολύ μακριά από την δράση, δημιουργώντας συνέχεια κενούς χώρους, ρόλο για τον οποίο τον αποθέωσε μετά το παιχνίδι στις δηλώσεις του ο Curry. Ήταν, πάντως, κυρίως η παρουσία των Tristan Thompson και Timofey Mozgov που είχαν απέναντι τους μόνο έναν συγκινητικό Green που έδωσε το έναυσμα για την αντεπίθεση στο Cleveland.

Mιας και αναφέραμε τα φάουλ, ειλικρινά θα θέλαμε να ήμασταν στις προπονήσεις του David Blatt, για να δούμε τί ακριβώς οδηγίες έχει δώσει στους παίκτες του σχετικά με την προσπέλαση των σκρινς όταν κυνηγάνε παίκτες. Η παγιωμένη, ως τώρα, τακτική θέλει τον αμυνόμενο που κυνηγάει τον παίκτη που υποδέχεται το σκριν να προσπαθεί να αποφύγει τον σκρίνερ όσο πιο κλειστά γίνεται ώστε να μην χάσει πολύτιμο έδαφος στο κυνήγι, ενώ εναλλακτικά, αν αυτό δεν είναι δυνατόν, υπάρχει το περιθώριο της αλλαγής στο σκριν με τον παίκτη που μαρκάρει τον σκρίνερ να αλλάζει και να βγαίνει αυτός στο κυνήγι του περιφερειακού. Κατά τα φαινόμενα ο David Blatt έχει δώσει εντολή στον παίκτη που ακολουθεί τον περιφερειακό να προσπαθεί να περάσει μέσα από τον παίκτη που δίνει το σκριν, τακτική όμως που οι νόμοι της φύσης απαγορεύουν, με αποτέλεσμα μετά το flagrant foul που πήρε ο Smith στο πέμπτο παιχνίδι, να έχουμε στο έκτο άλλες δύο διακοπές για την ίδια φάση, με θύτη αυτήν την φορά τον Shumpert. Τελικά καμία από τις δύο, κατόπιν εξέτασης του replay, δεν δόθηκε ως flagrant, αλλά και πάλι μείναμε με την απορία τι σκέπτονταν οι παίκτες των Cavs.

To δεύτερο ημίχρονο βρήκε τις ομάδες σχεδόν ισόπαλες, και ο Steve Kerr έψαξε στο πάγκο του να δει ποιο joker θα τραβήξει αυτή την φορά σε αυτή τη σειρά των τελικών. Ο εναέριος έλεγχος ήταν σίγουρα το ζητούμενο, οπότε η λογική έλεγε ότι ίσως βλέπαμε τον Bogut να επιστρέφει στην σειρά, ή ίσως τον David Lee, αν προτιμούσε μία επιθετική αναβάθμιση κάτω από την ρακέτα. Ο Kerr καταλαβαίνοντας πως οι παραπάνω επιλογές θα ήταν πολύ πεζές, κοίταξε ακόμα πιο βαθιά στον πάγκο.

Σύντομο Flashback στο 2012

Το 2012 ήταν μία καλή χρονιά για τους Warriors. Αν θεωρήσουμε ότι οι επιλογές των Steph Curry και Klay Thompson ήταν αυτές που θεμελίωσαν το οικοδόμημα των Warriors, το 2012 είναι η χρονιά που μπήκαν όλα τα υπόλοιπα υλικά ώστε να απομένουν μόνο οι τελικές πινελιές (you can call me “Iggy”).

Το 2012 ήταν η χρονιά που πήραν την πιο σημαντική απόφαση για το μέλλον του οργανισμού, όταν από τα δύο χαρτιά που είχαν στα χέρια τους, πήραν το ρίσκο να παίξουν το πρώτο και να πετάξουν το δεύτερο. Πίστεψαν στον Curry, που έδειχνε ότι επιθετικά είχε ταλέντο, χωρίς να φοβηθούν την προδιάθεση που έδειχνε σε τραυματισμούς, και αψήφισαν τις συνεχόμενες καλές χρονιές του Μonta Ellis, στέλνοντας τον δεύτερο στο Milwaukee ως αντάλλαγμα του Andrew Bogut, αναβαθμίζοντας ταυτόχρονα με αυτή την κίνηση τον πρώτο σε αδιαφιλονίκητο ηγέτη της νέας ομάδας του Golden State.

Το ίδιο καλοκαίρι ήρθε το draft το οποίο σφράγισε την μοίρα τους. Επέλεξαν τον Harrison Barnes στο #7, ο οποίος μπορεί να μην εξελίχθηκε σε σταρ, αλλά απέδειξε ότι είναι υπερπολύτιμος για το rotation των Warriors και έχει δυνατότητα να εξελιχθεί ακόμα περαιτέρω. Επιπλέον, επέλεξαν στο #35 τον Draymond Green, στην πιο ξεδιάντροπη κλοπή του draft. Και επέλεξαν ενδιάμεσα στο #30 τον Νιγηριανό center Festus Ezeli, ο οποίος ήταν ο μόνος ο οποίος  δεν είχε καταφέρει να κάνει αισθητή την παρουσία του, στην έως τώρα καριέρα του, στο Golden State.

= Τέλος Flashback –

O Steve Kerr επέλεξε λοιπόν να ρήξει στον αγώνα τον Festus Ezeli. Αυτός μπήκε στο παιχνίδι και δεν άργησε να πλησιάσει πιο κοντά στην έννοια της κυριαρχίας στον χώρο της ρακέτας από όσο τα είχε καταφέρει ποτέ στην καριέρα του ως τώρα. Αλλά και όσο πιο κοντά πλησίασε στην έννοια αυτή ο οποιοσδήποτε ψηλός των Warriors στην σειρά. Mέσα σε 11 λεπτά σημείωσε 10 πόντους με εντυπωσιακά τελειώματα, πήρε 3 επιθετικά rebounds, και βραχυκύκλωσε προσωρινά τους ψηλούς των Cavalliers, με αποτέλεσμα το Golden State να ξανααποκτήσει προβάδισμα στο ματς.

Λερναία Ύδρα

Από εκείνο το σημείο και μετά ανέλαβαν οι συνήθεις – σε αυτή τη σειρά – ύποπτοι. Για τον Andre Iguodala θα τα πούμε σε λίγο.  Ο Steph Curry επιτίθετο από το τρίποντο, αλλά, κυρίως, τραβούσε δύο παίκτες πάνω του, δημιουργώντας συνεχώς ευκαιρίες σε ελεύθερους συμπαίκτες, ενώ ο τρόπος που διάβαζε το παιχνίδι ήταν εξίσου ξεσηκωτικός με καρφώματα σε All Star Game.

Αν δεν κατάφερνε να τους βρει αυτός, κατάφερνε να τους βρει ο Draymond Green που τελείωσε το παιχνίδι με 10 assists, αποτελώντας το ενδιάμεσο σκαλοπάτι της επίθεσης του Kerr, παίρνοντας συνήθως την μπάλα στο ύψος των βολών, ύστερα από ένα υποτυπώδες pick’n’roll από τον Curry, ο οποίος είχε ήδη τραβήξει πάνω του δύο παίκτες, αφήνοντας έτσι τον Green να οργανώσει μία επίθεση 4 εναντίον 3, αποφασίζοντας που θα σπάσει την μπάλα ώστε αυτή να εκτελεσθεί. Το ίδιο play εκτυλίχθηκε ξανά και ξανά από τους Warriors, χωρίς ποτέ να βρουν μία πειστική απάντηση σε αυτό οι του Cleveland. Ο Green, το κλειδί της  νίκης του Golden State, τελείωσε το παιχνίδι με triple double, ήτοι 16 πόντους/11 rebs / 10 assists, μπαίνοντας σε ένα “κλειστό club”. Συγκεκριμένα, στο club όπου μόλις άλλοι πέντε παίκτες συμμετέχουν: εκείνο με όσους έχουν καταφέρει να πετύχουν triple double σε έκτο ή έβδομο παιχνίδι τελικών, όταν δηλαδή συνήθως κρίνεται ο τίτλος. Και ποιοι είναι οι έτεροι πέντε; Οι εξής: Magic Johnson, Larry Bird, James Worthy, Tim Duncan και LeBron James. Καθόλου κακή παρέα για τα κατορθώματα του Draymond Green, ο οποίος στους πανηγυρισμούς μετά το τέλος φρόντισε να θυμίσει σε όλους πως όταν έμπαινε στην λίγκα οι περισσότεροι πίστευαν ότι δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στις συνθήκες αγώνων του ΝΒΑ.

J.R. Smithιάδα – Mέρος 78ο

Έχουμε κουραστεί να γράφουμε για το μεγαλείο αυτού του παίκτη. Επίσης έχουμε κουραστεί να υπενθυμίζουμε την λειτουργία του ως απασφαλισμένη χειροβομβίδα που μπορεί να σκάσει σε οποιαδήποτε πλευρά του παρκέ. Σε αυτό το ματς ο Smith κατάφερε να μας επιδείξει και τις δύο πλευρές της υπόστασης του. Μπήκε στο ματς πυροβολώντας ασύστολα, αλλά ως επί το πλείστον άστοχα. Στην άμυνα κατάφερνε να δημιουργεί κενά χάνοντας τον παίκτη του και δίνοντας ελεύθερα σουτ. Στο ημίχρονο, την ώρα που ο Blatt έδινε τις οδηγίες για το σάλπισμα της μεγάλης αντεπίθεσης, ο Smith ρέμβαζε αμέριμνος, όντας σε κάποια παράλληλη διάσταση.

Στα τελευταία πέντε λεπτά του αγώνα, ως εκ θαύματος, θυμήθηκε που βρίσκεται, και άρχισε να δημιουργεί και να ευστοχεί σε ορισμένα παρανοϊκά σουτ, τα οποία ψαλίδισαν την διαφορά μέχρι και στους 4 πόντους, δίνοντας στο Cleveland το δικαίωμα να ονειρευτεί την ανατροπή. Φυσικά σε εκείνο το σημείο αποφάσισε να δοκιμάσει άλλο ένα παρανοικό σουτ από τα 9 μέτρα με δύο αμυντικούς πάνω του, να αστοχήσει, και σε συνδυασμό με το επόμενο άστοχο τρίποντο του LeΒron να δώσει τέλος στις όποιες ελπίδες ο ίδιος είχε δημιουργήσει.

Mε την διαφορά στους 7 και λίγα δευτερόλεπτα να απομένουν, ο LeBron αποχώρησε από το γήπεδο όπως έπρεπε, συγχαίροντας και αγκαλιάζοντας τους αντιπάλους του, και αποχωρώντας στον πάγκο για να παρακολουθήσει από εκεί τα τελευταία δευτερόλεπτα κάτω από τις ιαχές του πλήθους ” MVP , MVP”.

“MVP – MVP”

Παρά την ξεκάθαρη προτίμηση των οπαδών του Cleveland, πολυτιμότερος παίκτης των τελικών αναδείχτηκε ο Andre Iguodala, προς μεγάλη έκπληξη των περισσότερων. Για να είμαστε ακριβείς, η κουβέντα είχε ήδη ξεκινήσει από τον προηγούμενο τελικό, ωστόσο φαινόταν να περιορίζεται σε ένα γενικό ευχολόγιο του τύπου “ξέρουμε ότι δεν θα το πάρει ο Iggy, ωστόσο αυτός είναι ο πραγματικός MVP” και “πόσο υπέροχο θα ήταν να το έπαιρνε ο Iggy”. Eλάχιστοι πιστεύω περίμεναν πραγματικά να ακούσουν από τα χείλη του Adam Silver αυτό το όνομα. Κανένας ωστόσο δεν παραπονέθηκε. Ακόμα και ο Steph Curry έδειξε χαρούμενος για το κατόρθωμα του συμπαίκτη του.

Ο Iguodala είναι μία σπάνια περίπτωση. Πρόκειται για τον παίκτη που κάποτε – λανθασμένα προφανώς – κλήθηκε να γίνει ο συνεχιστής του έργου του Allen Iverson, και η φυσιολογική του αποτυχία να τα καταφέρει τον στιγμάτισε ως αποτυχημένο, χωρίς πραγματικά να είναι τέτοιος. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το Denver, έφτασε στο Golden State για να αποτελέσει το τρίτο μέλος της περιφέρειας, πίσω από τους Splash Brothers, ωστόσο η περσινή αποτυχία, σε συνδυασμό με την αγωνιστική άνοδο του Barnes, την έλευση του Kerr και τον επαναπροσδιορισμό της επίθεσης του Golden State, τον οδήγησαν να ξεκινάει τα παιχνίδια από τον πάγκο. Χαρακτηριστικό είναι πως, ενώ φέτος ξεκίνησε όλα τα παιχνίδια ως αναπληρωματικός, όλα τα προηγούμενα παιχνίδια της καριέρας του, 758 συγκεκριμένα στον αριθμό, τα είχε ξεκινήσει ως βασικός.  Προσαρμόστηκε γρήγορα στον νέο του ρόλο,  φάνηκε να περιμένει υπομονετικά, χωρίς να δημιουργήσει ποτέ προβλήματα, και την κατάλληλη στιγμή, ξύπνησε και θύμισε γιατί η Philadelphia είχε επενδύσει τόσα πολλά πάνω στο ταλέντο του.

Ο Iggy έγινε ο πρώτος παίκτης που παίρνει βραβείο MVP τελικών χωρίς να έχει ξεκινήσει ούτε ένα παιχνίδι βασικός μέσα στην χρονιά. Όπως, επίσης, έγινε ο πρώτος MVP που έχει ξεκινήσει παιχνίδι των τελικών από τον πάγκο. Από την εντεκαμελή επιτροπή, οι επτά τον έχρισαν MVP, ενώ οι άλλες τέσσερις ψήφοι πήγαν στον LeBron.

Κανένας δεν εκτίμησε πως οι προσπάθειες του Curry του έδιναν δικαίωμα στον τίτλο αυτό. Η απόφαση αυτή, σε όλες τις πτυχές της, τόσο όσον αφορά την αναγνώριση της προσφοράς του Iguodala μέσα στο παρκέ, όσο και την αδιαφορία για την συνεισφορά του Curry, όσο και την πεποίθηση ότι ο χαμένος δεν δικαιούται τον τίτλο του πολυτιμότερου, ανοίγει μία τεράστια κουβέντα, η οποία θα εκτυλιχτεί τις επόμενες μέρες στο προσεχές roundtable του Ball Ηog.

Oι φετινοί Warriors ήταν μία από τις ομάδες που θα μείνουν στην ιστορία. Ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή και ήταν η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος, κάτι που παραδέχτηκαν όλοι ανεξαιρέτως. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν και διαφορετικά άλλωστε, μιας και το Golden State έγινε η τρίτη ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ με τουλάχιστον 83 νίκες μέσα σε μία σεζόν, μαζί με τους Bulls του 1996 και τους Bulls του 1997.

Η μάχη ωστόσο ανάμεσα στην καλύτερη ομάδα του ΝΒΑ και τον καλύτερο παίκτη του, σίγουρα δημιούργησε μία από τις καλύτερες σειρές των τελευταίων χρόνων και αφήνει μία έντονη γεύση προσμονής για το τί θα φέρει το 2016.

Κλείνοντας μία γεμάτη ΝΒΑική χρονιά, και αναμένοντας με αγωνία τις αλλαγές που θα φέρουν οι διδαχές από τον τρόπο παιχνιδιού των, πρωταθλητών πλέον Warriors, αλλά και της αναμενόμενης εκτόξευσης του salary cap, ας κλείσουμε τα reports μας με δύο εύθυμα σχόλια:

Τhat was it για φέτος Ball Hog-ers!
Hail to the Warriors και ραντεβού από αύριο για την offseason, που αναμένεται εξίσου δραστήρια και συναρπαστική!

The following two tabs change content below.

Dimitris Mantzoukas

Βασικά μου είπαν ότι αν φτιάξουμε site θα είναι το πρώτο βήμα για να γίνω διάσημος συγγραφέας και θα κερδίσω επιτέλους δόξα, λεφτά, γκόμενες και ναρκωτικά. Το έκανα. Ακόμα περιμένω. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι μου είπαν ψέματα.