Όσο διανύουμε μια, αρκετά ψυχοφθόρα και – ευελπιστώ τουλάχιστον διδακτική -, περίοδο, στο ΝΒΑ λυσσομανάει η free agency, με ποσά τα οποία δεν μπορεί παρά να σε βάζουν σε σκέψεις για την κατανομή του πλούτου στον κόσμο. Αρκεί να αναφερθεί, ότι τα συμβόλαια που έχουν υπογραφεί αυτό το καλοκαίρι στην καλύτερη λίγκα του πλανήτη είναι (ήδη και απέχοντας πολύ από το τέλος της περιόδου υπογραφών) συνολικής αξίας περίπου 2,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Μέσα όμως στην ασταμάτητη ροή πληροφοριών που μας κρατά μαγνητισμένους στην πολιτική καθημερινότητα, λεπτό προς λεπτό, ο καθένας χρειάζεται το όπιό του, μια ασχολία στην οποία να καταβάλλει ίσως μεγαλύτερη προσοχή και νοητική προσπάθεια από όση σε θεωρητικό επίπεδο της αξίζει, για να ξεσκάει χωρίς να βάζει για ύπνο τον εγκέφαλό του. Τα summer leagues προσφέρουν μια πρώτης τάξεως διέξοδο, όσο η κανονική περίοδος αργεί ακόμα.
Τα summer leagues είναι ένα πραγματικά χαοτικό μωσαϊκό ανθρώπων, ιστοριών και ιδεών. Ας πάρουμε για παράδειγμα το summer league του Orlando, με τις 10λεπτες περιόδους και τις ανεξήγητα δίλεπτες παρατάσεις του ή τον ξαφνικό θάνατο στην Utah. Μια μάζωξη ατζέντηδων που προωθούν τους παίκτες τους, διεθνών προπονητών που κάνουν δημόσιες σχέσεις ή τσεκάρουν τον επόμενο Αμερικάνο που θα στελεχώσει την ομάδα τους, scouters, bloggers, NBAers που δίνουν το “παρών” προς εμψύχωση των συμπαικτών τους. Και στο επίκεντρο, οι ίδιοι οι παίκτες. Υπάρχουν οι αθλητές που επελέγησαν στον πρώτο γύρο του draft και παρουσιάζουν εαυτούς στο φιλοθεάμον κοινό ή sophomores/τριτοετείς που κατεβαίνουν για να ακονίσουν τις δυνατότητές τους σε ένα περιβάλλον μειωμένου άγχους και αυξημένων αρμοδιοτήτων. Υπάρχουν πάντοτε οι random Αφρικανοί ψηλοί που αγωνίζονται να δείξουν ότι δεν είναι κούτσουρα, σε ένα στυλ παιχνιδιού που δεν τους ταιριάζει, γιατί βασικά είναι η σκηνή που βρίσκουν οι απανταχού ball dominant περιφερειακοί να πάρουν ΚΑΘΕ ΣΟΥΤ. Εξαίρεση κάθε χρόνο αποτελεί και κάποιος τύπος ο οποίος σπάει τη νόρμα και πασάρει προς τη λήθη. Η αλήθεια είναι ότι οι 10 assists στα πλαίσια ενός summer league game είναι ένα παράδοξο και εντυπωσιακό επίτευγμα, ωστόσο δεν νομίζω ότι έχει επιβραβευτεί ποτέ με συμβόλαιο. Και φυσικά είναι το στάδιο όπου μπασκετμπολίστες μη συμβιβασμένοι με την τροπή της καριέρας τους μάχονται για ένα όνειρο που χάνεται (μεγάλε Jared Reiner), όπως ο Mantas Kalnietis φέτος.
Το μπάσκετ, όπως είναι φυσικό όταν βάλεις στην υψικάμινο παίκτες που παλεύουν για ένα συμβόλαιο, έχουν μερικές μέρες μόνο προπονήσεων μαζί, και ουσιαστικά αναμετρώνται και απέναντι στους συμπαίκτες τους, είναι λίγο δύσκολο στο μάτι. Κι όμως, μπορείς να διακρίνεις το περίγραμμα των στοιχείων που καθιστούν έναν αθλητή αξιόλογο prospect για το NBA ή εκκολαπτόμενο σταρ στην Ευρώπη.
Αρκετά με τις φιοριτούρες λοιπόν. Πάμε να δούμε τί κατέθεσαν στο παρκέ ομάδες που συμμετείχαν στο Summer League του Orlando, που σιγά σιγά έφτασε στο τέλος του:
Brooklyn Nets
Πέντε ονόματα ξεχωρίζουν από το summer league roster της ομάδας του Prokhorov. Ο αποκτηθείς από το Portland rookie αμυντικός εξολοθρευτής – μέλλων κακοποιητής του μπάσκετ στην επίθεση Rondae Hollis-Jefferson, o undrafted guard Ryan Boatright στον οποίο πρόσφεραν – απρόσμενα – διετές συμβόλαιο, οι Cory Jefferson και Markel Brown που πήραν ευκαιρίες πέρσι τον καιρό της λειψανδρίας και o Earl Clark, των 6 ομάδων σε ισάριθμα χρόνια καριέρας.
Στην περίπτωση του Boatright, μιλάμε για έναν compact, επιεικώς ταξινομημένο στο 5’11” guard, leader στο παρκέ σε κολεγιακό επίπεδο, αλλά αδύναμο για να σκοράρει κοντά στο καλάθι. Ο παίκτης του Kevin Ollie θα μπορούσε να θυμίσει με μια πολύ αισιόδοξη ματιά τον Kemba Walker (UConn και οι δύο άλλωστε), με μια πιο ρεαλιστική τον Kalin Lucas. Απέναντι στο Miami έκανε μια εξαιρετική εμφάνιση με 23 πόντους και 5/8 τρίποντα, αλλά στα παιχνίδια που το τρίποντο δεν έμπαινε δεν έδειξε τη δυνατότητα να δημιουργήσει ρήγματα με την ντρίμπλα του ή να σκοράρει αποτελεσματικά με drive. Είναι ποιοτικός παίκτης, αλλά οι Nets έχουν ήδη πάρει έναν undersized back-up PG, τον Shane Larkin, οπότε ελλείψει τραυματισμού δύσκολα θα ακολουθήσει τους Nets φέτος.
Ο Hollis-Jefferson απέδειξε γιατί θεωρείται lockdown defender, με περισσότερα από 2 κλεψίματα μέσο όρο, και το, συγκρινόμενο με του Kidd-Gilchrist, σουτ του, έδειξε απείρως πιο έτοιμο για το ΝΒΑ, χωρίς να διστάζει να σηκώνεται και μετά από ντρίμπλα. Παίζεται αν μπορεί να το κάνει και απέναντι σε NBA άμυνες, αλλά η αμυντική του προσήλωση μπορεί να του δώσει λεπτά άμεσα. Α, και, έτσι για το καλό, κλείδωσε τον Frank Kaminsky στην τέταρτη περίοδο του παιχνιδιού με τους Hornets.
Markel Brown και Cory Jefferson μάλλον πλήγωσαν τις πιθανότητές τους για έναν σοβαρό ρόλο φέτος στην ομάδα, με τον Brown να είναι τρομακτικά άστοχος και να μην μπορεί να εκμεταλλευτεί την αθλητικότητά του, ντριμπλάροντας ακατάσχετα, και τον Jefferson να χτυπάει στον αστράγαλο και να είναι αμφίβολος για το κυρίως πιάτο, το summer league του Las Vegas, που ξεκινά σήμερα το βράδυ.
Ο Earl Clark είναι ένας παίκτης που παλεύει χρόνια στους πρόποδες του NBA και εδώ παίρνει λίγα λεπτά με μέτρια αποτελέσματα. Είναι η εικόνα της προσπάθειας για μια μόνιμη θέση στην λίγκα. Είναι ένας summer league player, που πρέπει να παλέψει παρότι είναι 6 χρόνια βετεράνος. Ίσως έχει αφήσει στην άκρη μια πιο προσοδοφόρα καριέρα στην Ευρώπη, και τουλάχιστον ας του δώσουμε εμείς το credit για την προσπάθειά του.
Μεγάλος άτυχος για τους Nets, το μεγάλο άγνωστο, o Bruno Caboclo του φετινού draft, ο Αργεντίνος Juan Pablo Vaulet, ο οποίος τραυματίστηκε και δεν θα συμμετάσχει, εντείνοντας ακόμα περισσότερο τη συλλογική περιέργεια γύρω από την περίπτωσή του.
Charlotte Hornets
Εδώ μάλιστα, τα πράγματα έχουν ενδιαφέρον.
Ο Frank Kaminsky είναι εδώ για να δώσει τα διαπιστευτήριά του διεκδικώντας με τις εμφανίσεις του φανέλα βασικού στην Charlotte. Δεν περιμέναμε εκπλήξεις και δεν μας τις προσέφερε. Είναι γεγονός ότι είναι σοβαρά ψηλός, όπως επίσης είναι γεγονός ότι με NBA level αθλητές φαίνεται φοβερά δυσκίνητος. Δυσκολεύεται να παρακολουθήσει τις φάσεις στην άμυνα, και στην επίθεση μοιάζει χαμένος ανάμεσα σε αθλητές που τρέχουν γύρω του. Παρ’ όλα αυτά το γλυκό χέρι του παραμένει κεφάλαιο για την καριέρα του, και το επιδεικνύει σε κάθε ευκαιρία.
Το βλέμμα όμως είναι στραμμένο στη μάχη του back-up SG, με τον Jeremy Lamb να μην κατεβαίνει1)και την θέση του να είναι κάθε άλλο παρά εξασφαλισμένη και τους P.J. Hairston και Troy Daniels να διεκδικούν την ευκαιρία τους. O Hairston πήρε αρκετές ευκαιρίες πέρσι, χωρίς να ικανοποιήσει και έχοντας παράλληλα και διάφορα νομικά προβλήματα. Το summer league του ήταν καταστροφικό, με 7/24 τρίποντα και 13 λάθη σε τέσσερα παιχνίδια2)πρόλαβε στο ενδιάμεσο να πιαστεί για υπερβολική ταχύτητα με παράνομο δίπλωμα. Στον αντίποδα, ο λιγότερο προβεβλημένος Troy Daniels πυροβολεί από τα 7,25 (55%) και μετά την αίσθηση που έκανε στα προπέρσινα playoffs από το πουθενά με τη φανέλα των Rockets και τις σποραδικές εμφανίσεις του φέτος, μοιάζει έτοιμος για αναβαθμισμένο ρόλο, σε μια ομάδα που διψάει για σουτ. Το βάθος στα φτερά είναι ανύπαρκτο στην ομάδα των Hornets και εύλογα ο Daniels ξερογλείφεται.
Οι βασικές μονάδες κλείνουν με τον έναν αδερφό Harrison και τον Brian Qvale που είναι το πρωτοτυπικό ζώο που ρίχνει ξύλο στο ζωγραφιστό. Δεν θα βρει συμβόλαιο στο ΝΒΑ, αλλά θα είναι πάντα μια χρήσιμη λύση στην Ευρώπη.
Detroit Pistons
Κεφάλαο Stanley Johnson
Ο άνθρωπος που μαζί με τον Justin Winslow, είναι το κέντρο της προσοχής στο summer league του Orlando. Μια άριστη ευκαιρία να τον δούμε απέναντι σε σωματικά πιο έτοιμους παίχτες από εκείνους του κολεγιακού επιπέδου.
Οι εμφανίσεις του είναι καταπληκτικές, και οι συγκρίσεις με τον Ron Artest μοιάζουν μετριοπαθείς, αν και πραγματικά το φαρδύ σκαρί και ο περίεργος διασκελισμός του φέρνουν στον τρελάκια. Τα ποσοστά του είναι καταπληκτικά και δείχνει ανέλπιστη άνεση με την μπάλα στα χέρια, ακόμα και με επιθετική άμυνα. Παρουσίασε ένα ανεπτυγμένο driving game και χρησιμοποίησε τη δύναμη του για να τελειώνει και με τα δύο χέρια κοντά στο καλάθι.
Στο match-up απέναντι στον Winslow υπερίσχυσε σαφώς του παίκτη των Heat, και μάλιστα είχε και μια φάση-απάντηση σε όσους θεωρούσαν ότι οι Pistons έκαναν λάθος που προσπέρασαν τον παίκτη του Duke(1:12 στο video).
Μιλάμε για μοναδικό καθαρόαιμο, το μόνο που μένει είναι να αρχίσει να πλακώνει στο ξύλο τους αντιπάλους μετά τα παιχνίδια.
Aντίθετες εντυπώσεις άφησε ο Spencer Dinwiddie, ο οποίος παρά την χαμηλωμένη λόγω summer league μπάρα, έδειξε διστακτικός και αγχωμένος, σουτάροντας άσχημα και κάνοντας περίπου τα ίδια λάθη με τελικές πάσες. H αδυναμία του να σκοράρει, είτε από το τρίποντο, είτε με drive, περιορίζει ακόμα περισσότερο τη χρησιμότητα του στους Pistons. Πέρσι έχασε τη θέση του από τον John Lucas III. Αυτό δεν είναι ποτέ καλό σημάδι.
Το έτερο draft pick των Pistons, ο Darun Hilliard, δεν ξεχώρισε, αλλά ίσως έχει κάποιο potential. Σε κάθε περίπτωση, έχει μια πειστικότατη προσποίηση που παρατηρείς από την πρώτη φάση που θα τον δεις.
Τέλος, μια καλησπέρα στον Billy Baron της Lietuvos, τον ήρωα για μια μέρα Sundiata Gaines και τον Adam Kemp, που, όχι, δεν είναι ο γιος του Kemp3)ή τέλος πάντων, είναι ο γιος του Kemp, απλά όχι του Shawn Kemp.
Indiana Pacers
Δύο βουνά.
Arinze Onuaku
Matt Stainbrook4)ok, η φώτο είναι λίγο παλιά
Ο Mantas Kalnietis.
Tα τούβλα του Solomon Hill.
Ένας ενδιαφέρον back-up PG, o Joe Young.
Και το μεγαλείο του Myles Turner. Oι μέσοι όροι του κυμαίνονται στους περίπου 17 πόντους, 8 rebounds και 4 και κάτι blocks, αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι πως καταφέρνει σε ένα είδος παιχνιδιού που είναι μάλλον προσανατολισμένο προς την περιφέρεια, να είναι το κέντρο της προσοχής στην επίθεση. Με εντυπωσιάζει με την καταπληκτική αντίληψη του χώρου και στις δύο πλευρές του παρκέ και τον άψογο συγχρονισμό στην τάπα. Θα βάλει τα χέρια του σε πολλές μπάλες. Κινείται πολύ καλύτερα από ότι προμηνύει ο περίεργος και σπασμωδικός διασκελισμός του.
Los Angeles Clippers
Σε ένα περίεργο και αρκετά top heavy roster που περιλαμβάνει μέχρι και έναν 32χρονο undersized center, γυρολόγο της υδρογείου, με τελευταία στάση τον Καναδά, και κασκαντέρ της σειράς NBA2K, Tim Parham.
Τα χρώματα των Clippers φοράει ο Branden Dawson, ψάχνοντας μια θέση στο rotation στις 2 θέσεις των forwards. Πρόκειται για έναν undersized δυναμίτη, ο οποίος μπορεί να παίξει άμυνα από το 1 έως το 5 με ύψος γύρω στο 1,96, αλλά ταυτόχρονα με ακτίνα βολής μέχρι τα 3-4 μέτρα σε μια καλή μέρα. Οι Clippers πλήρωσαν τους Pelicans για να τον αποκτήσουν, και με τις εμφανίσεις του στο SL θέτει τις βάσεις για να κερδίσει κάποια παιχνίδια στην ομάδα του Rivers.
Αφήνοντας πίσω τον πρώην επαγγελματία παίκτη hockey Liam McMorrow5)όχι, δεν είναι Βρετανός μπασκετμπολίστας. Είναι Καναδός μπασκετμπολίστας. Τουλάχιστον υπάρχει ένας Steve Nash και ένας Wiggins – δύο Wigginses – να σώζουν την υπόληψη της χώρας και τον Αγκολέζο Yanick Moreira6)ο οποίος έχει καλοδουλεμένο παιχνίδι αλλά υστερεί σωματικά σε αυτό το επίπεδο, οι δύο άλλοι παίκτες που ψάχνουν την ευκαιρία τους είναι οι C.J. Wilcox και Nate Wolters.
O Wilcox πήρε και πέρσι κάποια σποραδικά λεπτά, και προβάλλεται σαν μια 3&D λύση για τον Doc Rivers. Αν αρχίσει να στάζει το σουτ, δεν αποκλείεται να κερδίσει κάποια λεπτά από φέτος. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνει ο Lance Stephenson.
Ο Wolters ξεκίνησε σε 31 παιχνίδια πρόπερσι με τους Bucks, αλλά φέτος έχασε τη θέση του, κατέληξε στους Pelicans, οι οποίοι με τη σειρά τους τον έστειλαν στην D-League. Είναι δύσκολο στις μέρες μας να πας μπροστά στη λίγκα ως μη αθλητικός PG χωρίς τρίποντο, ωστόσο ο Wolters είναι ένας άριστος εκτελεστής του P ‘n’ R, και μια θητεία δίπλα στον Chris Paul θα μπορούσε να τον απελευθερώσει. Σε περίπτωση παραμονής του DeAndre Jordan θα μιλούσαμε για ένα εξαιρετικό μπάλωμα πίσω από τον CP3. Τώρα το fit δεν είναι τόσο ξεκάθαρο, ωστόσο κάνει καλές εμφανίσεις στο SL. Ο DeAndre ΕΜΕΙΝΕ!!
Ευρωπαϊκό prospect; Πόσο να κάνει ο D.J. Newbill;
Α, πως το ξέχασα, και Royce White έχουμε. Δεν έχει καμία ελπίδα, δεν προσφέρει κάτι στο παρκέ, αλλά είναι εδώ. Ίσως αυτό να πρέπει να μετρήσει από μόνο του για κάτι.
Memphis Grizzlies
Με το roster τους πλήρες και ήδη κλεισμένο μάλλον, οι Grizzlies δεν σκάβουν για χρυσάφι στο Orlando.
Ο Jarnell Stokes, μετά από μια χρονιά να μαθαίνει τα κόλπα πίσω από τον Randolph κάνει το αγροτικό του, χωρίς πάντως να εντυπωσιάζει.
Ο Jordan Adams, μια ενδεχόμενη μακροπρόθεσμη λύση στο 2 για την ομάδα του Memphis σκοράρει, αλλά με άσχημα ποσοστά. Ο Carter πέρσι βρισκόταν υπό κατάρρευση, οπότε το νούμερο του Adams μπορεί να κληθεί.
Ευχάριστη έκπληξη ο μικροσκοπικός Russ Smith, με 14/6 και το ρεκόρ του να λήξει παιχνίδι με σουτ ξαφνικό θάνατο. Δύσκολη πάντως η θέση του σε μια ήδη συνωστισμένη κατάσταση στο ”1” των Grizzlies.
Υπάρχει ο άλλος αδερφός Harrison.
Aπό Ελλάδα τίποτα;
Ο Tony Crocker, πρώην παίκτης της Κηφισιάς, ο οποίος κάνει καλές εμφανίσεις, αλλά στα 27 του δύσκολα έχει κάποια ελπίδα για συμβόλαιο. Στο NBA. Γιατί στην Ευρώπη έχει πάρει σωστά τον δρόμο προς Ισραήλ και Τουρκία και θα βγάλει συμπαθητικά λεφτά και φέτος κάπου.
Miami Heat
Το ρόστερ των Miami Heat είναι, όπως μπορείτε να δείτε, ατελείωτο. Έχουμε τα βύσματα, γιατί τα ξέρουμε, Pat Riley, φαμίλια, ομερτά κλπ, δηλαδή τον Juan Howard Jr. Από εκεί και πέρα, Hassan Whiteside, Zoran Dragic, Henry Walker, James Ennis, Shabazz Napier, Tyler Johnson είναι όλοι στο Miami από την περσινή ομάδα, που χρησιμοποίησε ό,τι βοήθεια μπορούσε να βρει εν μέσω αλλεπάλληλων τραυματισμών. Ο περσινός summer league star, Ennis, βρίσκεται σε δυσκολότερη κατάσταση φέτος με την παρουσία του Winslow, και δεν πολυβοηθάει την υπόθεσή του, όντας άστοχος από το τρίποντο και με πολλά λάθη όταν πρέπει να βάλει την μπάλα κάτω στο μισό γήπεδο.
Ο Dan Craig, που τρέχει την ομάδα, έχει δώσει κεντρικό ρόλο στο #10 του φετινού draft, τον Justise Winslow, με τον τελευταίο να δείχνει τα σημάδια της απειρίας του και το ακόνισμα που πρέπει να περάσει στις ικανότητές του. Άστοχος από μακριά και με απρόσεκτα τελειώματα, παρ’ όλα αυτά σκοράρει, και το σημαντικότερο, πηγαίνει στη γραμμή των βολών κατά βούληση. Χωρίς να είναι κακός, δεν έχει αποδώσει στα επίπεδα των Turner και Johnson.
Joshua Smith ή New Big Baby ή Θα πάρεις rebound μόνο πάνω απ’ το πτ… ΩΠ! ένα hamburger
Όπως πάντα όμως, οι Miami Heat ψάχνουν για παίκτες με ρόλο στα σύνορα του NBA. Φέτος φαίνεται να ποντάρουν σε έναν νέο Whiteside, στον Willie Reed. Ο 25χρονος πρώην αθλητής του St. Louis έμεινε undrafted το 2011 και μέχρι σήμερα χτίζει σταθερά το όνομα του στην D-League. Την περσινή χρονιά συνέχισε να εξελίσσει το παιχνίδι του κάτω από το καλάθι, και το αποτέλεσμα ήταν 16,5 πόντοι και 12 rebounds μέσο όρο σε 41 αγώνες, μαζί με ένα ευχάριστο 1,8 στα blocks. Η προσπάθεια είναι παρούσα και σιγά σιγά και το skill level ακολουθεί. Το roster του Miami μπορεί να ξεχειλίζει αυτή τη στιγμή, αλλά τα ερωτηματικά στη frontline είναι πολλά, από την υγεία (Bosh, McRoberts), έως τον επαγγελματισμό (Whiteside) και την ηλικία (Andersen, Haslem), οπότε ο Willie είναι πιθανό να βρει την ευκαιρία του κάποια στιγμή μέσα στη χρονιά.
Το pick δεύτερου γύρου φέτος, Josh Richardson δίνει την ψυχή του στην άμυνα, εκμεταλλευόμενος το όριο των 10 fouls στο summer league, αλλά ο συνωστισμός στα φτερά του Miami, κόβει πρόωρα τα δικά του.
Oklahoma City Thunder
Τυπική η παρουσία των Thunder στο Summer League.
Ηγέτης του roster είναι ο Mitch McGary που προσφέρει 11 πόντους και 7 rebounds κατά μέσο όρο.
O Dakari Johnson δείχνει ότι έχει ακόμα μέλλον και επαναλήψεις για να είναι έτοιμος για το NBA τόσο σε άμυνα όσο και επίθεση, αλλά είναι μόνο 19 και η εξέλιξη του αξίζει παρακολούθηση.
Ο άνθρωπος που τράβηξε τα βλέμματα πάντως ήταν ο PG Semaj Christon, ο οποίος πέρυσι πέρασε τη χρονιά στη θυγατρική των Thunder στην D-League, τους Oklahoma City Blue. Draftαρισμένος από τους Heat πέρσι στο #55, ήταν μέρος του all-star game της D-League με εντυπωσιακά νούμερα. Αστραπιαίος, με αρκετά καλό μέγεθος για τη θέση και πολύ καλές αμυντικές προοπτικές. Δυστυχώς το σουτ αποτελεί πρόβλημα, και αφαιρεί από την χρησιμότητά του στο υψηλότερο επίπεδο. Λογικά θα συνεχίσει να παλεύει για κάποιο συμβόλαιο μέσω D-League. Στην Oklahoma δεν έχει μέλλον σε μια πολύ γεμάτη, προς το παρόν, θέση. Το ταβάνι του δεν είναι πολύ υψηλό, και μένει να δούμε για πόσο θα κυνηγάει το όνειρο του ΝΒΑ πριν κάνει τη διεθνή τουρνέ για να βγάλει το ψωμί του. Ωραίος παίκτης.
Orlando White
Ο John Bohannon και ο Jordan Bachynski παίζουν τέλεια το high-low. Αυτή η πρόταση δεν θα ξαναβγάζει ποτέ νόημα ή δεν θα έχει σημασία. Ωστόσο αποτελεί πραγματικότητα και μιλάμε για δύο ανυπόληπτους μπασκετμπολίστες που σπάνια θα χυθεί ηλεκτρονικό μελάνι για τα κατορθώματά τους. Κι εδώ έρχομαι εγώ.
Στους λευκούς του Orlando αγωνίζεται και η οπτασία του περσινού summer league, Glen Rice Jr., ο οποίος μάλλον ξέχασε το σουτ του στην Washington, καθώς έχει 9/41 με 2/13 τρίποντα. Αν στην περσινή διοργάνωση ανέβασε τις μετοχές του σε ότι αφορά τη συμμετοχή του στο ΝΒΑ, φέτος γκρέμισε την περσινή προσπάθεια.
Συμμετέχει επίσης ο παίκτης της ΑΕΚ την περασμένη σεζόν, Scottie Wilbekin, ο οποίος αν και ισοπεδώθηκε σε ένα drive από τον Myles Turner, δεν ντρέπεται να σουτάρει, και με 8/14 ηγείται των λευκών από τα 7,25.
Tι έπαθες, μαύρε, από τον Myles Turner
Ο Μelvin Ejim παλεύει στα rebounds και την άμυνα με το πολυδιάστατο παιχνίδι του σε κοινή θέα, ενώ αριστεύει στο ευκαιριακό σκοράρισμα. Ωστόσο πήρε μεταγραφή από την Ιταλία στη Γερμανία και αυτό σπάνια είναι καλό δείγμα για NBAϊκές προοπτικές.
Από πλευράς αριθμών, ξεχωρίζει ο Keith Benson, ο οποίος στα 27 του δεν έχει αλλάξει συνήθειες. Παραμένει ένας ψηλός σκόρερ με ανεπτυγμένο post game, ένας άθλιος rebounder, μαύρη τρύπα και με αργά πόδια στην άμυνα. Τα πρωταθλήματα της ανατολικής Ευρώπης θα συνεχίσουν να είναι ένα πρόσφορο έδαφος γι’ αυτόν, και όχι άδικα. 7-footers με επιθετικό ταλέντο δεν φυτρώνουν στα δέντρα, αλλά παράλληλα δεν αρκεί μόνο αυτό. Μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, θα θυμόμαστε τη φορά που φέρθηκε με απρεπή αγένεια στον Harrison:
Στο ίδιο ρόστερ παλεύει για την επιστροφή του στα παρκέ του ΝΒΑ και το 18ο pick του draft του 2011, Chris Singleton, που μετά από 3 χρόνια άχρωμης παρουσίας στους Wizards, γεμάτης με δυσκολίες στο να μπει η μπάλα στο καλάθι και ατσούμπαλες κινήσεις, πέρσι ξεβράστηκε στην D-League. Στα 26 του πλέον η επιστροφή μοιάζει πολύ δύσκολη.
Orlando Bloom7)Ηλίθιε… Αγαπητοί αναγνώστες, ζητάμε συγγνώμη για το ελεεινό humor του συντάκτη.
Η “καλή” ομάδα του Orlando. Kαλή υπό την έννοια ότι σε αυτή συμμετέχουν τα βαριά χαρτιά των Magic. Elfrid Payton, Mario Hezonja και Aaron Gordon είναι κορμός στον οποίο, μαζί με Oladipο, Harris και Vucevic, έχει ποντάρει ο GM Rob Hennigan.
Ο Elfrid δεν έχει καμία δουλειά στο summer league και σε έναν τρόπο παιχνιδιού που δεν του ταιριάζει καθόλου. Τα άσχημα νούμερά του δεν πρέπει να ανησυχούν κανέναν και λόγω του πολύ μικρού δείγματος γραφής, αλλά και επειδή έχει αποδείξει την αξία του στους “μεγάλους”.
Ο Mario Hezonja έβγαλε φάσεις που αποδεικνύουν το ταλέντο και τα αθλητικά του προσόντα, χωρίς να εντυπωσιάσει. Τυπική και η δική του παρουσία στο τουρνουά.
Ο παίκτης με τα περισσότερα να αποδείξει αλλά και την εντυπωσιακότερη παρουσία ήταν ο Aaron Gordon, ο οποίος μετά από μια σεζόν με σκαμπανεβάσματα και τραυματισμούς, θέλει να θέσει τις βάσεις για την καθιέρωσή του στους Magic. Στο Summer League είναι καταπληκτικός, στο ρυθμό του 22/12 με κάνα-δυό blocks. Πιο σημαντικό, το ότι φαίνεται πολύ πιο ήρεμος με την μπάλα στα χέρια και δοκιμάζει κινήσεις μετά από ντρίμπλα – κατάσταση στην οποία έμοιαζε με εκτροχιασμένο τρένο πέρσι. Αν το σουτ που δείχνει από τα 7,25 είναι πραγματικό, ο Μαντζούκας θα είναι ένας πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος τα επόμενα χρόνια.
Ο γνώριμος από πέρσι Devyn Marble δίνει τον δίκαιό του αγώνα, αλλά τα προβλήματά του παραμένουν. Παίζει με αυτοθυσία και τα φρένα σπασμένα, αλλά το καλάθι μοιάζει πολύ στενό στα μάτια του από κάθε απόσταση – ακόμα και από τις βολές.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | και την θέση του να είναι κάθε άλλο παρά εξασφαλισμένη |
|---|---|
| ↑2 | πρόλαβε στο ενδιάμεσο να πιαστεί για υπερβολική ταχύτητα με παράνομο δίπλωμα |
| ↑3 | ή τέλος πάντων, είναι ο γιος του Kemp, απλά όχι του Shawn Kemp |
| ↑4 | ok, η φώτο είναι λίγο παλιά |
| ↑5 | όχι, δεν είναι Βρετανός μπασκετμπολίστας. Είναι Καναδός μπασκετμπολίστας. Τουλάχιστον υπάρχει ένας Steve Nash και ένας Wiggins – δύο Wigginses – να σώζουν την υπόληψη της χώρας |
| ↑6 | ο οποίος έχει καλοδουλεμένο παιχνίδι αλλά υστερεί σωματικά σε αυτό το επίπεδο |
| ↑7 | Ηλίθιε… Αγαπητοί αναγνώστες, ζητάμε συγγνώμη για το ελεεινό humor του συντάκτη. |
Απίστευτος ο Aaron Gordon, που από τις λίγες φορές που τον είχα δει δεν μου είχε κάνει εντύπωση.
Θα υπάρξει και άρθρο για τα τουρνουά σε Utah και Las Vegas?
Υπάρχει στα σκαριά ενα κείμενο για Las Vegas, το οποίο ομολογουμένως πρέπει να τελειώσω ως αύριο, ώστε να υπάρξει μια δομή του τύπου τι περιμέναμε, τι έγινε. Το γεγονός όμως ότι σχολίασες, και σημαίνει ότι δεν είμαι ο μόνος βλαμένος που ασχολείται με το SL, το κάνει αναγκαιότητα.
Thanks man, stay tuned.
PS: Δεν ξέρω αν φάνηκε από το κείμενο, αλλά ΤΙ ΠΑΙΧΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ Ο STANLEY JOHNSON;
Το παληκάρι, το πε! I am the best player in this Draft!
Επίσης μου άρεσαν Kelly Oubre (αν και δείχνει slim και πολύ SWAggy για να ζοριστεί να κάνει καριέρα) και ο Mudiay. Τα 1,2,3, του Draft δείχνουν λογικά με μια ένσταση στο 2!
εξαιρετικο να βλεπω οτι υπαρχουν και αλλοι στον κοσμο που ασχολουνται με SL. χαχα Περσι ειχε κανει πολυ καλο summer league ενας αλλος καναδος o bennett. Φετος δεν παιζει λογω εθνικης νομιζω. Πραγματικα δε βρισκω λογο που δεν ανταποκρινεται στο nba αυτη η παικταρα. Τι γνωμη εχεις? Λιγο αδικο να μην παρει ποτε μια ευκαιρια σαν ν1 του draft με πραγματικο χρονο συμμετοχης. Για φετος μονο ο Οκαφορ ως τωρα μας εχει δειξει οτι ειναι ενα επιπεδο πανω. Ολοι οι υπολοιποι ειναι με τα πανω και τα κατω τους. Ο Οκαφορ ειναι πολυ καλυτερος του Towns.