Η χρόνια μπασκετική ανυποληψία των Knicks έχει ονοματεπώνυμα και υπευθύνους. Ώρα για ένα reality check.
Νέα Υόρκη: “Το μεγάλο μήλο”, “η μητρόπολη του κόσμου”, “η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ”, “η (κάποτε) μέκκα του μπάσκετ”. Είναι μερικά από τα παρατσούκλια που έχουν κολλήσει στην μεγαλούπολη των ΗΠΑ. Φαντάζομαι θα υπάρχουν και άλλα τόσα που δεν γνωρίζω. Όσοι έχουν πατήσει το πόδι τους στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και έχουν περάσει από αυτήν την πόλη, ισχυρίζονται πως είναι μια πόλη που έχει και μπορείς να κάνεις τα πάντα. Όσοι εκ των γνωστών και φίλων μένουν μόνιμα εκεί, ισχυρίζονται πως δεν υπάρχει άλλη πόλη σαν κι αυτή στον κόσμο. Τους πιστεύω, δεν έχω κανέναν λόγο να μην το κάνω.
Οι γνώσεις μου περί της πόλη περιορίζονται σε δύο πράγματα: Στο μπάσκετ και στο hip hop. Το δεύτερο πάει καλά. Βασικά πάει εξαιρετικά. Εκεί γεννήθηκε, εκεί εξελίχθηκε και τώρα μεγαλουργεί ως είδος μουσικής. Πάμε στο βασικό τώρα: Το μπάσκετ. Είναι ίσως το μοναδικό πράγμα που μπορείς να πεις με 100% σιγουριά πως, στο υψηλότερο επίπεδο, δεν υπάρχει στην πόλη αυτή. Είναι από τα πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις. Πιο πολύ αξίζει να πληρώσεις ένα εισιτήριο και να βρεθείς στις εξέδρες του Madison Square Garden και απλά να το χαζεύεις παρά να πονέσουν τα μάτια σου με το θέαμα που προσφέρουν οι Knicks.
Tα νταμάρια του MSG έχουν να σου διηγηθούν περισσότερες και πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες από τους σύγχρονους παίχτες των Knicks, κάτι για το οποίο την ευθύνη έχουν οι κατά καιρούς ιθύνοντες.
Που είναι τα χρόνια…;;;
Οι φίλοι των Knicks πρέπει να είναι από τους τελευταίους παρελθοντολάγνους του μπάσκετ1)μαζί με τους Sixers. Tους έχω εικόνα να κοιμούνται σε εμβρυακή στάση με την εικόνα του Ewing, κλαίγοντας με μαύρο δάκρυ. Ωστόσο, πως μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς, όταν η τελευταία καλή θύμηση που έχουν είναι ο… Latrell Sprewell να προσπαθεί μόνος του κόντρα στους Spurs, στους τελικούς του 1999; Για τους πιο παλιούς που έχουν την δυνατότητα να θυμούνται τις μεγαλουργίες των Frazier, Reed και λοιπών της ομάδας που κατέκτησε δύο πρωταθλήματα (1970, 1973), τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα, καθώς έζησαν δύο καλές εποχές. Το documentary που έκανε ο Michael Rapaport με τίτλο “When the Garden was Eden”2)Ένα ακόμα εξαιρετικό documentary που ανήκει στην σειρά του ESPN “30 for 30” περιγράφει κάτι παραπάνω από ανάγλυφα την αίγλη των early ’70s στη Νέα Υόρκη.
Όπως είναι φυσιολογικό, οι κατακτήσεις δαχτυλιδιών ανοίγουν την όρεξη. Στην περίπτωση των Knicks, όρεξη υπήρχε, απλά το χάσανε κάπως (πολύ δηλαδή) στην εκτέλεση. Από το πρωτάθλημα του ’733)το πιο πρόσφατο των Knicks δηλαδή και έκτοτε, το franchise της Νέας Υόρκης είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Και μπορεί την σεζόν 1980-81 οι φίλοι της ομάδας να πήραν τα πάνω τους, ονειρευόμενοι τίτλο, με το ρεκόρ 50-32 στην regular season, ωστόσο στην post season οι Bulls τους απέκλεισαν με sweep4)στα play offs τότε προκρινόταν όποια ομάδα έφτανε τις δύο νίκες. Η πραγματική (επ)ανά(σ)ταση στην πόλη της ανατολικής ακτής ήρθε το καλοκαίρι του 1985, όταν οι Knicks επέλεξαν στο νούμερο ένα του draft το Patrick Ewing, σκορπίζοντας κύμα ενθουσιασμού στην μεγαλούπολη. Φυσικά η ιστορία του πως κατέληξαν να έχουν το πρώτο pick εκείνου του draft παραμένει σκιώδης, αλλά θα αφήσω να μιλήσει καλύτερα το κομμάτι του Μήτσου του Μαυράκη, για το θέμα αυτό.
Ο ερχομός του Ewing ήταν η αφορμή για όνειρα. Όνειρα τα οποία δυστυχώς για τους Knicks, και τον ίδιο τον Τζαμαικανό γίγαντα και μετέπειτα hall of famer, δεν μετουσιώθηκαν ποτέ σε κάποιο δαχτυλίδι. Η μεγαλύτερη ευκαιρία για την επιστροφή της δόξας, ήταν οι τελικοί του 1994, όταν και προηγήθηκαν με 3-2 επί των Houston Rockets. Οι εξωπραγματικές εμφανίσεις όμως του Hakeem Olajuwon και της παρέας του στα τελευταία δύο παιχνίδια στο Summit, έγυραν την πλάστιγγα υπέρ της ομάδας του Texas, αφήνοντας τους Knicks με την όρεξη. Αυτή ήταν, ουσιαστικά, και η τελευταία μεγάλη πορεία που είχε η Νέα Υόρκη με μεγάλες πιθανότητες για την κατάκτηση του τρίτου πρωταθλήματος. Η παρουσία της στους τελικούς του 19995)Υπενθυμίζεται πως η σεζόν 1998-99 ξεκίνησε στις 5 Φεβρουαρίου, λόγω του Lock Out, έμοιαζε περισσότερο με μια ιστορία που είχε προδιαγεγραμμένο τέλος, καθώς οι, τότε ακόμα αναδυόμενοι, Spurs δεν θα άφηναν την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Η αρχή της κατηφόρας…
… Άρχισε ουσιαστικά το 2000. Από τότε η φράση “το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι” ταιριάζει γάντι στους Knicks, καθώς οι ανεκδιήγητες κινήσεις των διοικούντων, έφεραν την ομάδα εδώ που βρίσκεται σήμερα. Η παραίτηση του Van Gundy τον Δεκέμβριο του 2001, λόγω του ότι “είχε χάσει την συγκέντρωσή του στο παιχνίδι του μπάσκετ”, δεν ήταν παρά μια φθηνή δικαιολογία για τους ιθύνοντες των Knicks. Με κινήσεις που ακόμα και σήμερα κάνουν τους φίλους της ομάδας να χτυπούν τα κεφάλια τους στον τοίχο, η Νέα Υόρκη έγινε περίγελος του NBA.
Με μοναδικές αγωνιστικές οάσεις τους Allan Houston, Latrell Sprewell και Kurt Thomas, οι Knicks έμειναν εκτός post season για δύο συνεχόμενες σεζόν (2002 και 2003) κάτι που είχε να συμβεί από το 1986. Η αποτυχία της τριετίας 2000-03 – φάνηκε – να ηχεί δυνατά στα τύμπανα των ιθυνόντων και το καλοκαίρι του 2003 αποφασίζουν να δώσουν τα ηνία της προεδρίας στον Isiah Thomas. Mια μικρή αχτίδα φωτός φάνηκε στον ορίζοντα με τον ερχομό του άλλοτε bad boy των Pistons, ωστόσο οι ελπίδες σύντομα διαψεύστηκαν. Οι Knicks συνέχισαν την ακατανόητη επιλογή παιχτών, αψηφόντας το – κάτι παραπάνω από – αναγκαίο rebuilding. Κορυφαίο παράδειγμα αυτού, ίσως, να είναι η επιλογή να δώσουν συμβόλαιο ύψους $13,5 εκατομμυρίων στον Antonio McDyess και στα διαλυμένα γόνατά του, κάνοντάς τον, τον δεύτερο πιο ακριβπληρωμένο παίχτη της ομάδας για την σεζόν ’03-’04, πίσω από τον Allan Houston.
Δεν έχω ιδέα τι (να) κάνω…
Βέβαια, οι… εμπνεύσεις των Knicks δεν σταμάτησαν εκεί, με τον Thomas να αποδεικνύεται το άκρως αντίθετο από αυτό που ήταν ως παίχτης. Χαρακτηριστικό, επίσης, παράδειγμα αυτό του 2005, όταν οι Knicks αντάλλαξαν τους Tim Thomas, Michael Sweetney, το pick του πρώτου γύρου για το 2006, το pick του πρώτου γύρου για το 2007, καθώς και τα pick δεύτερου γύρου του 2007 και του 2009 για τους… Eddie Curry και Antonio Davis. Σημαντική σημείωση: Στον Curry είχε ζητηθεί να κάνει τεστ DNA για καρδιακή ανεπάρκεια από τους Chicago Bulls, κάτι το οποίο ο ίδιος αρνήθηκε, προκαλώντας την φυγή του από την πόλη των ανέμων. Οι Knicks επειδή ήταν ψυχάρες αποφάσισαν να ξεπουλήσουν το μέλλον τους.
Απλά να σημειωθεί εδώ πως στα picks που έδωσαν οι Knicks για το ’06 και το ’07 επιλέχθηκαν οι LaMarcus Aldridge και Joakim Noah6)Inside joke: Μόνο ο Λουκάς ο Μοσχούλας θα έκανε χειρότερες κινήσεις. Με τις υγείες σας. Κι αν νομίζατε πως οι λανθασμένες κινήσεις των διοικούντων θα σταματούσαν εδώ, κάνετε λάθος. Το 2005, ο Thomas ως πρόεδρος, σε μια από τις ελάχιστες σωστές (στα χαρτιά τουλάχιστον) κινήσεις αποφασίζει να φέρει στον πάγκο της ομάδας τον Larry Brown. Πρωταθλητής με τους Detroit Pistons ένα χρόνο πριν, ο Brown φαινόταν ως η ιδανική επιλογή για την θέση του head coach. Όπως αποδείχθηκε όμως, ακόμα και ο (όποιος) Θεός ο ίδιος να κατέβαινε να προπονήσει τη Νέα Υόρκη, το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Ο Brown δεν κατάφερε ποτέ να κάνει τους Knicks ομάδα, κάτι που μαρτυράει το 23-59 ρεκόρ της σεζόν ’05-’06.
Αποτέλεσμα; Στις 23 Ιουνίου του 2006 οι Knicks προχωρούν στην απόλυση του έμπειρου coach και δίνουν τα ηνία στον… Thomas7)Οι φήμες περί αυξήσεων των εγκεφαλικών στην περιοχή της Νέας Υόρκης εκείνη την χρονιά, ελέγχονται μάλλον ως απολύτως αληθείς. Οι αντιδράσεις του κόσμου στην πρόσληψη Thomas ήταν πολλές, ωστόσο οι ιθύνοντες έδειξαν απόλυτη και τυφλή εμπιστοσύνη στην επιλογή τους για δύο σεζόν. Στο τέλος της διετίας, και αφού ο Thomas κατέγραψε ρεκόρ 33-49 και 23-59, η Madison Square Garden Company Group8)Ιδιοκτήτρια εταιρία των Knicks του έδωσε παπούτσια και κουστούμι στο χέρι για να πάει στον δια… στο καλό.
Προσπάθεια ανοικοδόμησης
Αυτό που οι Knicks έπρεπε να έχουν κάνει ή έστω να το έχουν αρχίσει πριν τρεις-τέσσερις σεζόν, το ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2008. Κάλλιο αργά παρά ποτέ; ΌΧΙ! Οι συνεχόμενες αποτυχίες των Knicks τα προηγούμενα χρόνια είχαν τεράστιο αντίκτυπο στο franchise, καθώς η Νέα Υόρκη έγινε από τους προορισμούς που δεν ήθελε να ακούσει κανένας παίχτης. Συνεπώς η πολιτική της MSG Group, σε συνδυασμό με τα καταστροφικά αποτελέσματα, ήταν κάτι από το οποίο δεν συνήλθε ποτέ η ομάδα (ακόμα και σήμερα). Η πρόσληψη του Donnie Walsh για την θέση του προέδρου έδωσε, αν μη τι άλλο, μια ελπίδα πως η ομάδα θα αρχίσει να κινείται προς την σωστή κατεύθυνση.
Το ίδιο και η επιλογή του Mike D’Antoni για τον πάγκο, ο οποίος είχε παρουσιάσει θαυμαστά πράγματα στην θητεία του στους Suns. Η αλλαγή κατεύθυνσης τους franchise στην επιλογή παιχτών μεταφράστηκε στον ταλαντούχο Danilo Gallinari, ο οποίος επιλέχθηκε 6ος στο draft του 2008, καθώς πια οι Knicks έψαχναν κάποιον που να κάνει πολλές δουλειές μέσα στο παρκέ. Ωστόσο, στην ιστορία του ερχομού του Carmelo Anthony, όπως θα δούμε παρακάτω, θα αποδεικνυόταν πως οι Knicks δεν έμαθαν ποτέ από τα παθήματα του παρελθόντος. Οι αρχές της σεζόν του ’08-’09 έδειξαν τις διαθέσεις των Knicks όσον αφορά το free agency του 2010.
Στις 21 Νοεμβρίου, ο Walsh έστειλε τον Jamal Crawford στους Warriors παίρνοντας ως αντάλλαγμα τον Al Harrington9)Ναι φίλε αναγνώστη, γιατί γουρλώνεις τα μάτια σου;;;, ενώ λίγες ώρες αργότερα οι Knicks έστελναν τον Zach Randolph10)Yeap! Τον έδιωξαν κι αυτόν!, μαζί με τον Mardy Collins, στους Clippers για να πάρουν τους Cuttino Mobley και Tim Thomas. Oι κινήσεις αυτές είχαν ως αποκλειστικό στόχο την ελάφρυνση του salary cap της ομάδας και την δυνατή προσέλκυση κάποιου εκ των LeBron James, Dwyane Wade, Chris Bosh ή Amar’e Stoudemire. Όπως ίσως θυμάστε οι τρεις πρώτοι κατέληξαν μαζί στο Miami, κατακτώντας δύο τίτλους, καθώς οι Knicks έδιναν στον Stoudemire $100 εκατομμύρια για πέντε χρόνια. Και άπαντες ξέρουμε το πως κατέληξε αυτή η ιστορία…
Πάντως, όπως αναφέρει και ο Σταύρος ο Μαρίνος στο link/άρθρο του για τον Amar’e, ίσως θα έπρεπε να μυριστεί η Νέα Υόρκη ότι κάτι δεν πάει καλά με την υγεία του παίχτη, από την στιγμή που οι (ιερο)σαμάνοι γιατροί του Phoenix δεν άναψαν το πράσινο φως για την ανανέωση του συμβολαίου του. Ωστόσο, για την NY, ό,τι έλαμπε ήταν χρυσός. Από την στιγμή που ο Stoudemire φόρεσε την φανέλα των Knicks, άρχισαν οι τραυματισμοί στα πόδια, από τους οποίους δεν συνήλθε ποτέ ουσιαστικά. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε πως ο έμπειρος forward δεν υπήρξε ποτέ και η επιτομή της ψυχραιμίας και νηφαλιότητας χαρακτήρα, κάτι που αποδείχθηκε στην σειρά του 2012 κόντρα στο Miami, όταν και (κάποιος Θεός λογικά θα ξέρει γιατί) χτύπησε ένα γυάλινο κουτί που περιείχε πυροσβεστήρα. Για ελάχιστα χιλιοστά δεν χτυπήθηκε το νεύρο του, ενώ η Νέα Υόρκη αποκλειόταν από τους Heat με 4-1. Τέλος πάντων, ο Σταύρος τα λέει αναλυτικότατα, να μην τα επαναλαμβάνω εδώ, να τον (ξανα)διαβάσετε.
Η ιστορία του Melo
Οι Knicks ήθελαν διακαώς έναν franchise player. Εκείνον που, επιτέλους, θα τους έκανε να ξεχάσουν τις μέρες των ισχνών αγελάδων και που θα τους οδηγούσε στην γη της επαγγελίας. Εκεί που το έχασαν οι ιθύνοντες της ομάδας ήταν στο ότι το θέλω έγινε εμμονή και ως γνωστό οι εμμονικές τάσεις μόνο αρνητικά αποτελέσματα φέρνουν. Και όπως απέδειξε η ιστορία, οι Knicks έκαναν τους πλέον λάθος χειρισμούς στο trade του Carmelo Anthony. Και, προς Θεού, δεν υπαινίσσομαι ότι δεν έπρεπε να κυνηγήσουν τον Anthony. Όχι όμως την χρονική περίοδο που το έκαναν. Τί εννοώ; Ο Melo κατέληξε στη Νέα Υόρκη στις 22 Φερβουαρίου του 2011, με τους Knicks να στέλνουν τους Nuggets τους Danilo Gallinari, Timofey Mozgov, Wilson Chandler, το pick του πρώτου γύρου του ΄14, καθώς και τα picks του δεύτερου γύρου του ’12 και ’13.
Προσοχή: Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι αυτά που έδωσαν δεν αντικατοπτρίζουν την αξία του Melo. Ενδεχομένως να ήταν και λίγα. Ωστόσο, στο τέλος της σεζόν ’10-’11 ο Anthony έμενε Ελεύθερος! Πράγμα που σημαίνει πως απλά θα αρκούσε να του δώσουν το max deal χωρίς να χάσουν assets. Και όποιες αμφιβολίες υπήρξαν για το αν ο free agent Melo θα επέλεγε τη Νέα Υόρκη ως τον επόμενο προορισμό της καριέρας του, τις έσβησε ο ίδιος λέγοντας πως έτσι κι αλλιώς ήθελε να αγωνιστεί με την φανέλα των Knicks. Παρένθεση: Κάτι αξιοσημείωτο επίσης στο rebuilding των Knicks εκείνης της περιόδου, ήταν και το γεγονός ότι λίγους μήνες πριν το trade του Anthony, σε μια προσπάθεια περαιτέρω αδειάσματος του salary cap, o Walsh αποφάσισε να δώσει τον David Lee στους Warriors, παίρνοντας ως αντάλλαγμα τους Anthony Randolph, Kelenna Azubuike και Ronny Turiaf.
Λίγα χρόνια μετά, ο Lee μετράει ένα δαχτυλίδι πρωταθλητή με το Golden State, o Randolph παίζει στην Lokomotiv Kuban, ο Azubuike έχει να αγωνιστεί κάπου από το ’12 και ο – κατά τα άλλα συμπαθέστατος – Turiaf ψάχνει τον επόμενο σταθμό της καριέρας του, έχοντας να συνεισφέρει ουσιαστικά σε κάποια ομάδα κοντά μια 5ετία. Παρόλ’ αυτά οι Knicks, με τον Carmelo πια στο ρόστερ τους, κατάφεραν να μπουν στην post season, για πρώτη φορά μετά το 2004, ενώ η σεζόν κατέληξε να έχει θετικό ισοζύγιο νικών-ηττών μετά το 2001, δίνοντας έτσι μια ψυχολογική ανάταση στους φίλους της ομάδας. Η επόμενη χρονιά11)το 2011-2012 ήταν επίσης χρονιά με Lock Out ήταν επίσης επιτυχημένη στα χαρτιά, δεν έλειψαν όμως οι αναταράξεις. Οι Knicks ξεκίνησαν με τον D’Antoni στον πάγκο τους, για να τον διαδεχθεί προς το τέλος της ο βοηθός του, Mike Woodson, ο οποίος απέδωσε πολύ καλύτερο μπάσκετ απ’όσο περίμεναν διοικούντες και οπαδοί, με αποτέλεσμα στις 25 Μαΐου του ’12 να του δώσουν την θέση του πρώτου προπονητή.
Με τον Woodson πια στο τιμόνι της ομάδας, και τον Glen Grunwald στην θέση του General Manager, οι Knicks φτάνουν στην καλύτερη σεζόν τους από τα ’90s (54-28 ρεκόρ), κατακτώντας της κορυφή της Atlantic Division και τερματίζοντας δεύτεροι στην Ανατολή, πίσω από τους Miami Heat. Δυστυχώς για εκείνους, στον δεύτερο γύρο των play offs, έπεσαν πάνω στους εκπληκτικούς Indiana Pacers και δεν μπόρεσαν να βρεθούν στους τελικούς της περιφέρειάς τους για πρώτη φορά μετά το 1999. Ωστόσο, η σεζόν αυτή έδωσε ελπίδες για χτίσιμο βάσεων και για μεγάλα πράγματα στο εγγύς μέλλον.
Η – τελικά καταστροφική – αποπομπή Grunwald
To καλοκαίρι του ’13, η διοίκηση των Knicks σε μια ανεκδιήγητη κίνηση, αντικαθιστούν τον Grunwald με τον Steve Mills στην θέση του GM, λέγοντας πως ο πρώτος θα λειτουργεί ως σύμβουλος του δεύτερου. Η ιστορία δεν κατέληξε ποτέ ως παραμυθένια για το franchise, καθώς ο Mills έκανε του κεφαλιού του ουσιαστικά, κάτι που φάνηκε και στα αποτελέσματα της ομάδας. Επί Grunwald, η Νέα Υόρκη παρουσίασε ένα συγκροτημένο σύνολο τόσο στις προσθήκες, όσο και στα trades, με τον Woodson να καταφέρνει να δίνει στον καθένα από τους παίχτες του τον ρόλο που έπρεπε. Ο Mills, φάνηκε πολύ πιο… ξεροκέφαλος, αφού έκρινε πως το κομμάτι που έλειπε για το παραπάνω βήμα ήταν ο… Andrea Bargnani, με τους Knicks να δίνουν τους Marcus Camby, Steve Novak, Quentin Richardson, το pick του πρώτου γύρου του 2016, καθώς και τα picks του δεύτερου γύρου του 2014 και 2017.
Με τον Woodson να προσπαθεί να βρει ρόλο στον Bargnani, οι Knicks έχασαν σημαντικό έδαφος στο κυνήγι της εισόδου στα play offs, με αποτέλεσμα να μην καταφέρουν να μπουν σε αυτά (37-45 ρεκόρ). Οι γκρίνιες δεν άργησαν να επανέλθουν – δικαίως – στις τάξεις των οπαδών της ομάδας, καθώς έβλεπαν πως η προηγούμενη σεζόν που φάνηκε να χτίζεται κάτι, μάλλον είχε αμμώδεις βάσεις. Η MSG company group κατάλαβε ένα χρόνο μετά το λάθος της αντικατάστασης Grunwald – Mills και προσπάθησε να την διορθώσει με μια εκκωφαντική κίνηση.
Η εποχή Phil Jackson
Και φτάσαμε στο διά ταύτα. Εκεί που (για μια ακόμα φορά) οι ελπίδες ξαναγγενήθηκαν και έπεσαν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, τουλάχιστον στην πρώτη σεζόν του Jackson στην ομάδα. Ο Zen Master είναι πρόεδρος των Knicks από τον Μάρτιο του 2014 και άπαντες πίστεψαν (διόρθωση: πιστέψαμε) πως η εμπειρία του, οι γνώσεις του και η αύρα του θα έβγαζαν μια και καλή τη Νέα Υόρκη από την αφάνεια. Η πρώτη κίνηση του Jackson ως front office executive ήταν να απολύσει τον Woodson και το επιτελείο του, προσλαμβάνοντας τον Derek Fisher στις 9 Ιουνίου του ίδιου έτους.
Να σημειώσουμε, πάντως, πως πριν οι Knicks προχωρήσουν στην πρόσληψη Fisher προσέγγισαν τον Steve Kerr. Ευτυχώς, ο δεύτερος δεν άκουσε τις σειρήνες του Μεγάλου Μήλου και κατέληξε με αυτό:
Δεν το λες άσχημο. Πίσω πάλι στο καλοκαίρι του ’14, ο Jackson προχώρησε στο πρώτο του trade12)Ο Mills παρέμεινε GM αλλά μεταξύ μας ήταν περισσότερο διακοσμητικό στοιχείο πια, δίνοντας τους Raymond Felton και Tyson Chandler στους Dallas Mavericks. Τον αντίθετο δρόμο σε αυτό το trade πήραν οι Shane Larkin, Jose Calderon, Samuel Dalembert, Wayne Ellington συν δύο picks του επερχόμενου draft13)Οι Knicks επέλεξαν τους Cleanthony Early στο #34 και τον Θανάση Αντετοκούνμπο στο #51.. Το trade αυτό είχε σαφή κατεύθυνση, και συνάμα “οδηγία” στον Fisher, πως θα έπρεπε να πορευτεί με βάση την τριγωνική επίθεση, με εργαλεία γύρω από τον Melo. Αυτό ήξερε ο Jackson, αυτό εμπιστευόταν. Η ιστορία αυτή κατέληξε με τους Knicks να επιδίδονται στο χειρότερο ρεκόρ της ιστορίας τους (17-65) και η τριγωνική τους επίθεση να καταλήγει στον κάλαθο των αχρήστων. Ιδού ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα:
Και μην σας ξεγελάει το γεγονός ότι αυτό ήταν το πρώτο παιχνίδι της περσινής σεζόν. Αυτή ήταν η εικόνα των Knicks καθόλη την διάρκειά της.
Το μπάσκετ (ευτυχώς) προχώρησε
Αγαπητέ Phil, είσαι ο πιο πολυνίκης προπονητής του NBA. Είσαι αυτός που έχει τα περισσότερα δαχτυλίδια και όποιος τολμήσει να σε αμφισβητήσει είναι τουλάχιστον άπιστος. Αλλά… το να σου λέει κάποιος πως είναι καιρός να αφουγκραστείς τα σημεία των καιρών του μπάσκετ, δεν είναι κακό. Η τριγωνική επίθεση πέθανε στο τελευταίο πρωτάθλημα που πήρες με τους Lakers, πριν πέντε χρόνια. Μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια το μπάσκετ έχει προχωρήσει, έχει εξελιχθεί και έχουμε πανέμορφα πράγματα. Τα έχει γράψει, άλλωστε, κι εδώ στο Ball Hog o Ραδικόπουλος. Από την πολυπροσωπία των Mavericks και το σόου των Wade, James και Bosh μέχρι το passing game των Spurs που σε στραγγαλίζει και το pace & space των Warriors.
Παρεπιμπτόντως, σε ένα ακόμα ατόπημα που υπέπεσε ο Jackson, ήταν το γεγονός ότι δεν πίστευε/υποτιμούσε το πόσο μακρυά μπορούν να φτάσουν οι ομάδες που ζουν και πεθαίνουν από την γραμμή των τριών πόντων. Το είχε γράψει άλλωστε και στο twitter:
Επειδή κι εμείς έχουμε ασθενή μνήμη, ω μεγάλε Zen, ρώτα τον προπονητή που ήθελες να προσλάβεις πριν τον Fisher, για το πως εξελίχθηκε η ιστορία αυτή. Εν έτει 2015, το να προσπαθεί μια ομάδα να παίξει τριγωνική επίθεση, ναι μεν έχοντας τον Melo ως κύριο εκφραστή, αλλά ως entourage τους Larkin, και μέχρι πρότινος τους Dalembert, Hardaway Jr. και Stoudemire, που δεν μπορούν να τηρήσουν σωστές αποστάσεις για την εκτέλεσή της, όπως φαίνεται και στο παραπάνω video, αποτελεί βιασμό του αθλήματος και θα πρέπει να μπαίνει φυλακή κόσμος για αυτό το αδίκημα. Το αν ο Jackson και ολόκληρος οργανισμός των Knicks έμαθε κάτι από την περσινή σεζόν, θα το μάθουμε σε λίγους μήνες. Μέχρι τότε, ας γελάμε μέχρι δακρύων:
Αντί επιλόγου
Τα ονόματα που ακούγονται και ενδιαφέρουν τους Knicks σε πιθανά trade είναι – όπως κάθε καλοκαίρι – πολλά. Δύο εξ αυτών όμως είναι εκείνα που τραβούν περισσότερο την προσοχή. Του Jamal Crawford και του Ricky Rubio. Το πρόβλημα των Knicks, όμως, είναι πως δεν έχουν assets για να κυνηγήσουν και τους δύο, όπως φημολογείται από πλειάδα Μέσων των ΗΠΑ. Συνεπώς οι επιλογές είναι οι εξής δύο: είτε να υποθηκεύσουν για μια ακόμα φορά το μέλλον τους στέλνοντας picks σε Clippers και Timberwolves, είτε να δώσουν τις φετινές τους επιλογές στο draft συν κάτι ακόμα τύπου Calderon.
Η επιλογή του Kristaps Porzingis (Νο.4) στο draft του Ιουνίου, προκάλεσε πολλές αρνητικές αντιδράσεις στο κοινό των Knicks14) Οι αποδοκιμασίες ήταν έντονες στο Barclays Center όταν ο κομισάριος Adam Silver ξεστόμισε το όνομα του Λετονού, με τον Jackson πάντως να το παρουσιάζει ως pick-μονόδρομο. Η μόνη στιγμή απόλυτης νηφαλιότητας και ταυτόχρονα “τους πιάσαμε κότσο” του front office των Knicks σε επίπεδο trades, ήταν η ανταλλαγή του Hardaway Jr. στους Hawks, παίρνοντας ως αντάλλαγμα τον Jerian Grant15)Ο Grant κατέληξε στη Νέα Υόρκη μετά το εξής trade: Οι Hawks επέλεξαν τον Kelly Oubre Jr. στο 15, τον οποίο αντάλλαξαν με τους Wizards για το 19 συν δύο μελλοντικά pick δεύτερου γύρου. Έτσι οι Knicks είδαν την ευκαιρία, προτείνοντας στην Atlanta τον Tim Hardaway Jr. αντί του 19, που ήταν ο Grant.
Κατά τα άλλα οι κινήσεις της Νέας Υόρκης στην ελεύθερη αγορά ήταν ενθαρρυντικές, καθώς απέκτησαν τους Arron Afflalo, Robin Lopez, Kyle O’Quinn και Derrick Williams (που ακόμα περιμένουμε να δικαιώσει προσδοκίες). Το σύνολο Calderon, Afflalo, Melo, Lopez μαζί με τον ενθουσιασμό του Grant και το ρίσκο του Porzingis, δείχνει πως μάλλον το πράγμα θα είναι πιο συμμαζεμένο από πέρυσι. Βασικά, πόσο χειρότερα μπορεί να πάει από το 17-65; O Williams, όπως είπαμε, έχει ίσως την τελευταία του ευκαιρία να αποδείξει πως μπορεί να πρωταγωνιστήσει, ενώ ο O’Quinn θα βάλει το κορμί του στην φωτιά και θα δώσει λεπτά χαμάλη.
Από εκεί και πέρα, Thomas, Galloway, Early και Vujacic μπορεί να έχουν τις εκλάμψεις τους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να λογιστούν ως μονάδες που θα τραβήξουν την ομάδα σε δύσκολες ή σε εύκολες στιγμές. Για να μην το ξεχάσω, υπάρχει και λόγος να παρακολουθήσουμε Knicks φέτος και να καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια, αφού οι κόποι και η δουλειά του Θανάση Αντετοκούνμπο ανταμείφθηκαν με ένα διετές συμβόλαιο. Ωστόσο, όπως θα καταλάβατε και από τις παραπάνω γραμμές, το πρόβλημα της σύγχρονης ιστορίας των Knicks δεν εντοπιζόταν στους παίχτες τους. Πρωτίστως ήταν το front office και η διοίκηση του franchise.
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
| ↑1 | μαζί με τους Sixers. |
|---|---|
| ↑2 | Ένα ακόμα εξαιρετικό documentary που ανήκει στην σειρά του ESPN “30 for 30” |
| ↑3 | το πιο πρόσφατο των Knicks δηλαδή |
| ↑4 | στα play offs τότε προκρινόταν όποια ομάδα έφτανε τις δύο νίκες |
| ↑5 | Υπενθυμίζεται πως η σεζόν 1998-99 ξεκίνησε στις 5 Φεβρουαρίου, λόγω του Lock Out |
| ↑6 | Inside joke: Μόνο ο Λουκάς ο Μοσχούλας θα έκανε χειρότερες κινήσεις |
| ↑7 | Οι φήμες περί αυξήσεων των εγκεφαλικών στην περιοχή της Νέας Υόρκης εκείνη την χρονιά, ελέγχονται μάλλον ως απολύτως αληθείς |
| ↑8 | Ιδιοκτήτρια εταιρία των Knicks |
| ↑9 | Ναι φίλε αναγνώστη, γιατί γουρλώνεις τα μάτια σου;;; |
| ↑10 | Yeap! Τον έδιωξαν κι αυτόν! |
| ↑11 | το 2011-2012 ήταν επίσης χρονιά με Lock Out |
| ↑12 | Ο Mills παρέμεινε GM αλλά μεταξύ μας ήταν περισσότερο διακοσμητικό στοιχείο πια |
| ↑13 | Οι Knicks επέλεξαν τους Cleanthony Early στο #34 και τον Θανάση Αντετοκούνμπο στο #51. |
| ↑14 | Οι αποδοκιμασίες ήταν έντονες στο Barclays Center όταν ο κομισάριος Adam Silver ξεστόμισε το όνομα του Λετονού |
| ↑15 | Ο Grant κατέληξε στη Νέα Υόρκη μετά το εξής trade: Οι Hawks επέλεξαν τον Kelly Oubre Jr. στο 15, τον οποίο αντάλλαξαν με τους Wizards για το 19 συν δύο μελλοντικά pick δεύτερου γύρου. Έτσι οι Knicks είδαν την ευκαιρία, προτείνοντας στην Atlanta τον Tim Hardaway Jr. αντί του 19, που ήταν ο Grant |
