Ο Pau Gasol στα 35 του απέδειξε την μοναδική του ποιότητα, κουβαλώντας ένα κουρασμένο και ταλαιπωρημένο σύνολο μέχρι τον τελικό, όπου θα αντιμετωπίσει μια Λιθουανία-έκπληξη, που οδηγείται από τον επόμενο μεγάλο Ευρωπαίο center, τον Jonas Valanciunas και έχει αγκαλιάσει το, ξεδιάντροπα ξέφρενο, παιχνίδι του ιδιοφυούς παρανοϊκού Mantas Kalnietis. Έχει ο Pau ακόμα ένα μεγάλο παιχνίδι στο ντεπόζιτο;
Oι φιναλίστ
Πέντε1)αν συνυπολογίσουμε τις κατακτήσεις των Λιθουανών τη μακρινή δεκαετία του ’30 ευρωπαϊκοί τίτλοι θα αναμετρηθούν στην αρένα του Pierre Mauroy Stadium. Τρεις για τους Λιθουανούς και δύο για τους Ισπανούς, με τους πρώτους να έχουν 12 χρόνια να κατακτήσουν το χρυσό, από τον τελικό της Στοκχόλμης το 2003, όταν και κέρδισαν τους σημερινούς τους αντιπάλους. Παράλληλα, η παρουσία τους στον τελικό σηματοδοτεί τη συνέχεια της αδιάκοπης παρουσίας τους σε Ολυμπιακούς Αγώνες από την ανεξαρτητοποίηση της Λιθουανίας το 1991.
Η Lietuva έτρεξε τη Σερβία και έτσι την υπέταξε. Θα τρέξει και την Ισπανία. Είναι εντυπωσιακό το πως καταπίνει το γήπεδο μια ομάδα που, ουσιαστικά, έχει μόνο δύο ενεργούς guards, τον Kalnietis και τον Seibutis2)o 3ος Milaknis χρησιμοποιείται αποκλειστικά ως σουτέρ, και παίζει – όταν παίζει – 15′. Έχει αστοχήσει σε 3 δίποντα στο τουρνουά, την ώρα που έχει εκτελέσει 24 τρίποντα.
Πλάι στους ακάματους εργάτες της Λιθουανικής πεντάδας, ο Kazlauskas έχει τον Jonas Valanciunas, ο οποίος θα είναι το όπλο του στην εξουδετέρωση του Pau Gasol. Ο συνδυασμός ύψους, δύναμης και τεχνικής του Λιθουανού, και η δυνατότητα που έχει να παίρνει μεγάλο όγκο προσωπικών προσπαθειών από το post, είναι η ευκαιρία του Kazlauskas να εξουθενώσει τον Gasol, αναγκάζοντας τον να παίξει διαρκή προσωπική άμυνα με πολλές επαφές, καθώς ο center των Raptors, παρότι θεωρείται soft στην άμυνα, είναι ένας τρομερά physical ψηλός στην επίθεση. Ούτε ο Gobert, ούτε ο Κουφός με τον Μπουρούση, ήταν παίκτες οι οποίοι μπορούσαν να φθείρουν το ήδη καταπονημένο κορμί του Gasol.
Ο δρόμος της Λιθουανίας προς τον τελικό κάθε άλλο παρά εύκολος ήταν, περνώντας από δύο παρατάσεις και συνολικά έξι από τα οκτώ παιχνίδια να έχουν κριθεί για τέσσερις ή λιγότερους πόντους. Η ηρεμία στα δύσκολα, βασισμένη στις συνεχείς επαναλήψεις και την εμπειρία του Kazlauskas, την έφερε μέχρι τον τελικό.
Οι Ισπανοί από την άλλη απέκλεισαν την Γαλλία σε ένα παιχνίδι που μπήκε κατευθείαν στη συλλογή Eurobasket Classics.
Οι αριθμοί και η εικόνα στο γήπεδο
H ψύχραιμη και ηρεμιστική προσωπικότητα του Jonas Kazlauskas είναι το αντιστάθμισμα στο ξέφρενο και γεμάτο ρίσκο μπάσκετ που παίζει η ομάδα του, που τελικά τα καταφέρνει καλά παντού, έστω και ανορθόδοξα. Στον ημιτελικό το κοντράστ, με την μόνιμα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του Djordjevic ένταση, ήταν χαρακτηριστικό. Η Λιθουανία μοιάζει να’ναι η πιο δουλεμένη ομάδα του τουρνουά, με σαφείς ρόλους και παίκτες έτοιμους να αναλάβουν ρόλο πρωταγωνιστή εκ περιτροπής κάθε βράδυ.
Η στρατηγική του Kazlauskas λογικά θα κινείται γύρω από δύο άξονες: πρώτον, το ανελέητο physical game πάνω στον Gasol (δεν αποκλείεται να δούμε και τον Javtokas σποραδικά να έρχεται, να παίζει ξύλο και να ξαναφεύγει) σε άμυνα και επίθεση, και δεύτερον, προσπάθεια να χτυπήσουν τον Ισπανό star στα pick’n’rolls με σουτάκια μέσης απόστασης. Ο Seibutis είναι ίσως ο μόνος που έχει αυτό το off the dribble shot μετά από screen και θα είναι ενδιαφέρον να δούμε κατά πόσον θα αναλάβει το σχετικό επιθετικό φορτίο.
Για τον Sergio Scariolo υπάρχουν τα δεδομένα και το ερωτηματικό. Δεδομένο είναι πως η μπάλα θα ακουμπήσει μέχρι αηδίας στον μεγάλο Pau, πως ο Chacho Rodriguez θα έχει τα ηνία της επίθεσης προσπαθώντας να αφαιρέσει λίγη δουλειά από τα χέρια του Gasol, είτε παίζοντας pick’n’rolls μαζί του και με τον Felipe Reyes, είτε με ατομικές προσπάθειες, και τέλος πως ο Mirotic θα ψάξει κυρίως με σουτ τους 15-20 πόντους του, οι οποίοι πάντως δεν έρχονται τόσο απρόσκοπτα μέσα στη ροή της επίθεσης όσο ο Scariolo θα ήθελε, στην πρώτη παρουσία του Βαλκάνιου σε Eurobasket με τα χρώματα της Ισπανίας. Το ερώτημα έχει να κάνει με τον ρυθμό. Θα ακολουθήσει τον Kazlauskas σε ένα παιχνίδι ταχύτητας και πολλών κατοχών ή θα προσπαθήσει να πάει σε μεγάλες επιθέσεις; Η λογική λέει ότι, όπως είναι δομημένη η φετινή La Roja, το ρίξιμο του ρυθμού απέναντι στα καθαρόαιμα των Λιθουανών είναι μονόδρομος, ωστόσο μέχρι στιγμής η Lietuva καταφέρνει να πάει τα παιχνίδια εκεί που θέλει. Η πίεση στην περιφέρεια, και ίσως σε όλο το γήπεδο κατά διαστήματα, είναι αναμενόμενη, μα η Λιθουανία έχει μάθει να ζει και να πεθαίνει με τα λάθη του Kalnietis.
Κρίσιμο για την εξέλιξη του παιχνιδιού θα είναι και το ποια ομάδα θα καταφέρει να βάλει τα τρίποντα. Σε ένα πολύ κρύο, από πλευράς μακρινού σουτ τουρνουά, δύο ομάδες παραδοσιακά εύστοχες από τη γραμμή των τριών πόντων, σε αυτή τη διοργάνωση κινούνται στο μέτριο 35%, έχοντας στο παθητικό τους παιχνίδια που δεν έβαζαν τίποτα – το ποσοστό είναι αξιοπρεπές εν πολλοίς λόγω των καταπληκτικών ποσοστών Gasol και Maciulis.
Αξίζει στο κομμάτι των αριθμών, να αναφερθούμε στον Gasol. Πρώτος σκόρερ του Eurobasket με 25,6 πόντους μ.ο. (δύο 30άρες και μια 40άρα), πρώτος blocker με 2,3, τέταρτος rebounder με 8,4. Το βραβείο του MVP είναι δικό του ανεξαρτήτως κατάληξης του αγώνα, με μόνη επιφύλαξη μια ιστορική εμφάνιση του Valanciunas.
Match – Ups 3)με βάση τον χρόνο συμμετοχής
Sergio Rodriguez – Mantas Kalnietis (Ένας μάγος της πορτοκαλί μπάλας, που με τα χρόνια ανέβηκε στην ελίτ του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, ένας playmaker, μα και σκόρερ, που κάθε ομάδα θα ήθελε στη σύνθεσή της, εναντίον ενός PG φερμένου κατευθείαν από τα ανοιχτά γήπεδα, προβληματικού σκόρερ, ιδιοφυούς πασέρ, χωρίς έννοια μέτρου ή ρίσκου, που μπορεί να προκαλέσει πανικό σε συμπαίκτες και αντιπάλους. Πόντος στην Ισπανία, αλλά ποτέ δεν ξέρεις ποιος Kalnietis θα κατέβει στο γήπεδο)
Sergio Llull – Renaldas Seibutis (Ο star της Real είναι σίγουρα καλύτερος και πιο καταξιωμένος από το κάποτε αιώνιο ταλέντο του Ολυμπιακού. H λιθουανική καταγωγή του Renaldas ελέγχεται, καθώς ακόμα δεν έχει ευστοχήσει σε τρίποντο στο τουρνουά. Σημειώστε ότι ο Llull δεν έχει κάνει ακόμα μεγάλο παιχνίδι εκτελεστικά, εν μέρει λογικά, καθώς στα κρίσιμα παιχνίδια αφιέρωνε μεγάλα ποσοστά ενέργειας σε δύσκολες αμυντικές αποστολές)
Rudy Fernandez – Jonas Maciulis (Οι δύο συμπαίκτες στη Real, που πανηγύρισαν μαζί την κατάκτηση της Euroleague, βρίσκονται σε διαμετρικά αντίθετη κατάσταση στο τουρνουά. Ο Rudy σε αποσύνθεση, περιορισμένος από τη μέση του, κινείται με ευλυγισία σκουπόξυλου, φανερά ανέτοιμος. Ο Maciulis από την άλλη πλευρά βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση, με μέσους όρους 14,5 πόντους, 6,6 rebounds, 1,8 assists, 2 κλεψίματα, 0,8 blocks, 3 double-doubles, 60% στα τρίποντα και τη ραψωδία απέναντι στη Γεωργία. Πόντος Λιθουανία.)
Nikola Mirotic – Paulius Jankunas (Ο τυφώνας των Βαλκανίων απέναντι στον καλό μα διεκπεραιωτικό Jankunas. To γεμάτο εντάσεις και διακυμάνσεις παιχνίδι του Threekola, απέναντι στην εκνευριστική σταθερότητα και ομοιομορφία του Λιθουανού.)
Pau Gasol – Jonas Valanciunas (Η μητέρα των μαχών. Ο Jonas δεν θα γίνει ποτέ Pau. Όχι γιατί δεν είναι πρώτης κλάσης ταλέντο, μα γιατί παίκτες σαν τον Ισπανό βγαίνουν μια φορά στα 30 χρόνια. Ωστόσο ο Λιθουανός μπορεί να χτυπήσει με τη ρώμη της νιότης του στην καταπόνηση του Pau. Πολύ πιθανό το match-up τους να χρίσει πρωταθλητή)
Pau Ribas – Mindaugas Kuzminskas (Κανείς τους δεν μπορεί να θεωρηθεί όπλο της ομάδας του, κι όμως, αμφότεροι είναι απολύτως απαραίτητοι για τη λειτουργία των ομάδων τους. Ο Pau Ribas είναι ο αφανής ήρωας των Ισπανών, με ανυπολόγιστη προσφορά σε άμυνα και κυκλοφορία, όσο και απρόσμενη αποτελεσματικότητα από το τρίποντο, σημειώνοντας καίρια καλάθια. O μονίμως χαμογελαστός Kuzminskas, ανεβαίνει σταδιακά levels στο ευρωπαϊκό μπασκετικό στερέωμα, και, προερχόμενος από πολύ καλή σεζόν με την Unicaja, αναμενόταν να κάνει breakout tournament. Δεν το έκανε, μα παραμένει ίσως η πληρέστερη επιθετική απειλή της Lietuva, καθώς μπορεί να περάσει 4άρια στα πόδια, αλλά και να τιμωρήσει κοντύτερους αντιπάλους. Περιμένουμε καλό παιχνίδι.)
Εκτίμηση
Ενός ανδρός αρχή ή ομαδική δουλειά;
Λιθουανία. Γιατί έτσι.
