Το Eurobasket 2015 μας αποτελεί πλέον παρελθόν και μετά τις προβλέψεις των συντακτών του Ball Hog για αυτό, ήρθε η ώρα του απολογισμού. Σήμερα στην στρογγυλή τράπεζα των headquarters του Ball Hog απουσιάζουν οι Κοσμάς, Λουκάς και Σταύρος, που δουλεύουν στο δίπλα γραφείο τα previews του ΝΒΑ, αλλά στην παρέα μας είναι για πρώτη φορά και ο Αντώνης Μήτρου, aka The Crossover. Τον καλωσορίζουμε με χαρά και ξεκινάμε, λοιπόν!
1. Ο Pau Gasol δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης του MVP του φετινού Eurobasket. Η καλύτερη πεντάδα πάλι, αποτελούμενη από Pau, Sergio Rodriguez, Jonas Maciulis, Jonas Valanciunas και Nando De Colo, είναι πιο συζητήσιμη. Χάριν ποικιλίας ας εξαιρέσουμε τον Pau, ποια είναι η δική σας dream team του τουρνουά;
Gus Χρυσοχού: Θεωρώ πως ούτε στις περιπτώσεις των Rodriguez, Maciulis και Valanciunas χωρούν περιθώρια αμφισβήτησης. Έτσι κι αλλιώς πάντα η καλύτερη πεντάδα έχει τρεις – τέσσερις παίχτες από τον τελικό και αυτός/οί που μένουν, είναι από τον μικρό τελικό. Η μόνη διαφωνία μου είναι ο De Colo, ο οποίος μάλλον μπήκε για να χρυσώσει το χάπι στους οικοδεσπότες. Μάλλον θα επέλεγα τον Teodosic ή τον Kalnietis, στην άλλη θέση του guard. Ο Σέρβος έκανε καταπληκτικό τουρνουά και ο Λιθουανός… τέλος πάντων ήταν το μόνο point guard στην Λιθουανία.
Γιάννης Χάτσιος: Valanciunas και Maciulis είναι μέσα, αναμφίβολα. Κουβάλησαν μια ελλιπέστατη Λιθουανία μέχρι τον τελικό, ο πρώτος ως ο καλύτερος center του τουρνουά (είπαμε, ο Pau μπαίνει πλέον σε θεολογικές συζητήσεις, όχι μπασκετικές) και ο δεύτερος με all-around προσφορά, άμυνα και το ματς που διέλυσε τη στατιστική. Ο Sergio δεν έκανε τόσο καλά παιχνίδια στην πραγματικότητα, και ο De Colo μπήκε μάλλον, όπως λέει ο Gus, για τα μάτια των διοργανωτών. Στις θέσεις των guards θα έβαζα τους δύο που πραγματικά εντυπωσίασαν, έστω και αν έμειναν εκτός μεταλλίων. Milos Teodosic και Tomas Satoransky. Με την πέμπτη θέση επιβραβεύω τον υπερηχητικό Jan Vesely.
Πέτρος Καούνης: Αν βγάλουμε τον Pau και τον βάλουμε υπεράνω όλων, τότε θα διάλεγα για καλύτερη 5αδα της οργάνωσης, με ένα από τα βασικά κριτήρια το να προκρίθηκε η εθνική τους τουλάχιστον στη φάση των 16 και με λίγη χαλαρότητα ως προς τις θέσεις που αγωνίζονται, τους: Tomas Satoransky (14,1 πόντους, 7,3 assists και 5,2 rebounds), Danilo Gallinari (17,9 πόντους, 6,9 rebounds με 66% ευστοχία στα δίποντα και 40% στα τρίποντα), Jonas Maciulis (13,8 πόντους, 6,3 rebounds και εκπληκτικές εμφανίσεις από άποψης δυναμισμού και ηρωισμού), Jan Vesely (19,3 πόντους και 9,1 rebounds με τεράστιες βοήθειες σε ρόλο ”τερματοφύλακα” μέσα στη ρακέτα) και Jonas Valanciunas (16 πόντους και 8,4 rebounds).
Μήτσος Μαυράκης: Απλά, λιτά κι απέριττα θα σας πω: η ενσάρκωση της παραφροσύνης στα guards με το δίδυμο Mantas Kalnietis και Milos Teodosic, στις θέσεις των forwards τα δύο παλικάρια για τα οποία είπα την 13η του Σεπτέμβρη πως “είναι η απάντηση της Γηραιάς Ηπείρου στον LeBron James”, δηλαδή τους Alesandro Gentile και Jonas Maciulis, και, τέλος, τον Jan Vesely, για να τον επιβραβεύσω που ανακάλυψε φέτος τη θέση στην οποία θα παίζει και τον προορισμό του στη ζωή.
Νίκος Ραδικόπουλος: Ο τελευταίος που περίμενα να συμφωνήσω, μιας και εδώ και μήνες διαφωνούμε σχεδόν στα πάντα, ήταν ο Πέτρος! Πόσο δε να κάνουμε το 5 στα 5! Ό,τι είπε ο Καούνης κι από μένα συνεπώς: Satoransky, Maciulis, Gallinari, Vesely, Valanciunas.
Δημήτρης Μαντζούκας: Θα μπορούσα να πάρω ποπ-κορν και να παρακολουθήσω τα απανωτά εγκεφαλικά που θα προκαλούσε η ομάδα του Μαυράκη, εναλλάξ σε φίλους και αντιπάλους. Τώρα για καλύτερη πεντάδα θα πω τους Satoransky, De Colo, Maciulis, Bjelica, Valanciunas. O Maciulis μπαίνει με βαριά καρδιά, αλλά σίγουρα με το σπαθί του, ο Βjelica γιατί δεν μπορώ να πληκτρολογήσω το όνομα του Vesely. Λυπάμαι, αλλά δεν μου πάει η καρδιά… Οι άλλοι δύο αναλύθηκαν. Να πω, όμως, εδώ πόσο άδικοι είναι οι προλαλήσαντες με τον De Colo, ο οποίος ήταν συγκινητικός για τους Γάλλους και κάλυψε το κενό του Parker στα πάντα εκτός από το να παίζει ως κανονικός point guard. Εκεί όποτε κλήθηκε τα θαλάσσωσε, αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να τον τιμωρήσουμε γι΄ αυτό. Να σημειώσω επίσης ότι φλέρταρα έντονα με την ιδέα να δώσω την θέση του ενός guard στον Markovic, αλλά φοβήθηκα τις αντιδράσεις.
Αντώνης Μήτρου: Δυσκολεύομαι να βάλω δεύτερο Ισπανό γαμώτο… Τόσο καθηλωτικός ήταν ο Gasol στο φετινό τουρνουά, κυριολεκτικά μια ομάδα μόνος του, και αν έβαζα, αυτός θα ήταν ο Llull, που έδωσε λύσεις και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ο De Colo ξεχώρισε ανάμεσα σε ένα σύνολο φτιαγμένο για το χρυσό (by the way, από τις λίγες φορές που δεν γίνεται κουβέντα για τον Parker. Και ορθώς, φυσικά). Ο Maciulis ήταν η σταθερά των ανέλπιστων φιναλίστ Λιθουανών, οι οποίοι, όταν φόρτσαραν, τους πήρε από το χέρι ο Valanciunas. Θα διαλέξω τον πρώτο, και τους τη γραμμή των ψηλών θα συμπληρώσω με το Vesely της εξαιρετικής Τσεχίας. Ο Danilo Gallinari ήταν το κάτι άλλο για τους Ιταλούς (με ποσοστά φαρμάκι για τους αντιπάλους και αρκετά “οικονομικός” στη χρήση του). Ο άσσος είναι η θέση που με προβλημάτισε περισσότερο, καθώς δεν θεωρώ κανέναν παίκτη ως top performer. Οπότε θα πάρω Teodosic.
2. Οι προβλέψεις του Gus διέλυσαν την εικόνα που περιμέναμε για το τουρνουά. Κανείς δεν περίμενε και τη Γαλλία και τη Σερβία εκτός τελικού, μα ούτε και αυτή την υπερηχητική Τσεχία. Ποια ομάδα σας εξέπληξε και ποια σας απογοήτευσε;
Gus Χρυσοχού: Αφού προσπεράσω το σχολιάκι της ερώτησης1)πέρα από την πλάκα, όλα ανάποδα διάολε;!;, ως έκπληξη θα θεωρήσω την Τσεχία. Και μεταξύ μας, άλλες 10 φορές να παίξουν οι Κροάτες μαζί τους, αν επιλέξουν να παίξουν μπάσκετ θα τους ρίξουν 15 πόντους στο κεφάλι κάθε φορά. Ωστόσο, ό,τι έγινε, έγινε. Η αγωνιστική παρουσία των Vesely και Satoransky έκανε και τους υπόλοιπους να φαίνονται ένα – δύο μπασκετικά σκαλιά πιο πάνω, ενώ τα plays του Ginzburg σε άμυνα και επίθεση, μάλλον θα χρησιμοποιηθούν σε κάποιο μελλοντικό σεμινάριο. Η έκπληξη, για μένα, ήταν η Τσεχία. Παράλληλα, μιας και έπιασα τους Κροάτες στο στόμα μου, δεν μπορώ παρά να τους θεωρήσω την μεγαλύτερη απογοήτευση. Υλικό; Είχαν. Προπονητή; Είχαν. Rising Stars μιας ολόκληρης ευρωπαϊκής γενιάς2)Mario Hezonja και Dario Saric; Τον είχαν. Ε τι άλλο, διάολε, χρειάζεται για να φτάσεις στους “8” και να δούνε τα ματάκια μας το ματς Κροατία – Σερβία;
Γιάννης Χάτσιος: Για τον καλοκαιρινό3)οκ, technically φθινοπωρινό μου έρωτα, το βοημικό ζευγάρι που σώρευσε κι άλλα κόμπλεξ στον ήδη ταλαιπωρημένο ψυχισμό του κροατικού έθνους, έσταξα μέλι πολλές φορές κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης. Εδώ λοιπόν ήρθε η ώρα να αναγνωρίσω τη δουλειά του Edelstein. Ναι μεν το Ισραήλ αποκλείστηκε με κάτω τα χέρια στους 16, αλλά με τρεις παίκτες πήρε τρεις νίκες στους ομίλους απέναντι σε ομάδες με καλύτερο υλικό4)το συζητάω για τη Ρωσία. Από την άλλη πλευρά, απογοήτευση ήταν η Γερμανία. Ο Fleming δεν ψήθηκε να αξιοποιήσει παραδοσιακά τον κουρασμένο Dirk, αλλά προσπάθησε να τον βγάλει απο screens και να του δώσει χώρο για κοψίματα. You can’t teach an old dog new tricks. Παρά τις συγκλονιστικές προσπάθειες του Dennis της καρδιάς μας, οι Γερμανοί έχασαν στο καλάθι από 2 ομάδες τις 4άδα (Ισπανία-Σερβία), έδωσαν σκληρές μάχες μέχρι το τέλος με Τουρκία και Ιταλία, μα στο τέλος των παιχνιδιών ξύπνησαν μνήμες Ολυμπιακού στο champions league, καταστρέφοντας ότι έχτιζαν για 39′.
Πέτρος Καούνης: Να είναι καλά ο Gus γιατί ποντάροντας κόντρα σε κάθε πρόβλεψη του κατάφερα να βγάλω τους φόρους του χειμώνα. Προσωπικά μου έκανε μεγάλη εντύπωση η Τσεχία, όχι μόνο για το πόσο μακριά προχώρησε αλλά και για το πόσο ενωμένη ομάδα έδειχνε μέσα στο παρκέ. Από την άλλη, δεν μπορώ να μην αναφερθώ καθόλου στις Ισλανδία και Ολλανδία, οι οποίες με το ελεύθερο και επιθετικό μπάσκετ που επέλεξαν να παίξουν, αφού δεν είχαν τίποτα να χάσουν εξάλλου, μας χάρισαν μερικά από τα καλύτερα ποιοτικά παιχνίδια της διοργάνωσης από πλευράς θεάματος.
Μήτσος Μαυράκης: Οι Ισλανδοί ήταν απλά απολαυστικοί. Ηταν μια κοντή ομάδα, αλλά έπαιζε ένα πολύ γρήγορο κι ανοιχτό μπάσκετ, σουτάροντας με ρυθμό πολυβόλο και παλεύοντας διαρκώς στην άμυνα. Κατάφεραν να παλέψουν επί ίσοις όροις όλα τα παιχνίδια στα οποία αγωνίστηκαν στον “Όμιλο του Θανάτου” και πήγαν στον τελευταίο αγώνα εναντίον τη Τουρκίας να κάνουν δώρο στην Ελλάδα την είσοδο στην τετράδα. Αξιολάτρευτοι, πραγματικά!
Νίκος Ραδικόπουλος: Το διαρκές πρόβλημα του να έρχεσαι καθυστερημένα και να μιλάς προς στο τέλος. Δύσκολα έχεις περιθώριο πρωτότυπης απάντησης. Η Τσεχία ήταν η ομάδα που με έκανε να σηκώνω τις περισσότερες φορές εντυπωσιασμένος το βλέφαρο, ενώ στις απογοητεύσεις δεν μπορώ να ταξινομήσω τις Κροατία και Γερμανία για την χειρότερη εντύπωση σε αυτό το τουρνουά.
Δημήτρης Μαντζούκας: Εκπλήξεις δεν υπήρχαν, τα είχαμε προβλέψει όλα σωστά από την αρχή. Δεν περίμενα τόσο δυνατή την Γερμανία. Στην πραγματικότητα έπαιξε πολύ καλύτερα από ό,τι φαίνεται από την κατάταξη της, οπότε σίγουρα δεν θα την χαρακτήριζα απογοήτευση σαν τον Νικόλα. Θετικές εντυπώσεις για μία ακόμα φορά η Φινλανδία, αν και δεν ευνοήθηκε από το πρόγραμμα και την τύχη. Από εκεί και πέρα εκτιμώ την προσπάθεια όλων των ομάδων και δεν θέλω να χαρακτηρίσω κάποια ως απογοήτευση, αλλά που στην ευχή είχαν κρυφτεί οι Γάλλοι σε όλο το τουρνουά, θα μου πει κάποιος;!;
Αντώνης Μήτρου: Είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά την προετοιμασία της Τσεχίας στην Ξάνθη. Εξαιρετική ομάδα, αν και της έλειπαν και το βάθος και οι υψηλές παραστάσεις για το βήμα παραπάνω. Αναμφίβολα η ευχάριστη έκπληξη του Eurobasket. Στο ίδιο πλαίσιο θα κατέτασσα τους Φινλανδούς, αν και για αυτούς δεν θα ήταν η πρώτη φορά που θα μας εξέπλητταν. Στους underperformers, την κορυφή καταλαμβάνουν οι -ανεκδιήγητα κακής mentalité- Κροάτες, όμως δεn λησμονώ τους Γερμανούς, παρά τις αντιρρήσεις του Μαντζούκα. Έπαιζαν σπίτι τους, το roster δεν ήταν τόσο γυμνό όσο άλλοτε5)Schroeder is coming.. και μάλλον δεν τους μνημονεύουμε λόγω συγκινησιακής φόρτισης με το Nowitzki.
3. Τα μεγάλα κεφάλαια του ευρωπαϊκού μπάσκετ σιγά-σιγά δίνουν τη θέση τους στους νεότερους. Τέλος εποχής για Σπανούλη και Nowitzki, με τους Gasol και Parker να ακολουθούν λογικά. Ποιοι σας έπεισαν ότι μπορεί να είναι οι νέοι δυνάστες των διεθνών διοργανώσεων;
Gus Χρυσοχού: Στην παρούσα φάση, κανείς δεν με έπεισε. Νομίζω πως θα περάσει λίγος καιρός για να δούμε ξανά μια δυναστεία σε εθνικό επίπεδο, με την εξαίρεση, πάντα, των ΗΠΑ. Το πρόβλημα με τις ομάδες που θέλουν να γίνουν… βεζύρηδες, είναι ότι δεν υπάρχει καμία προσωπικότητα του βεληνεκούς των προαναφερθέντων. Και αν δεν έχεις προσωπικότητες, δεν πας πουθενά. Μην το πάτε μακρυά, αναλογιστείτε τι είχε και η δική μας εθνική στο back2back των επιτυχιών της, το ’05 και ’06. Να είμαι ειλικρινής, πάντως, θα ήθελα να δω τους Κροάτες να πραγματοποιούν συνεχόμενες επιτυχίες. Μπασκετικά ίσως είναι ο πιο ταλαιπωρημένος λαός της Ευρώπης. Το “πρέπει” του αντικατασταθούν τα παπούτσια του Drazen είναι τεράστιο και τις περισσότερες άδικο. Κανείς δεν χρειάζεται να είναι ο επόμενος Petrovic. Και ούτε μπορεί να είναι. Ας είναι απλά ο όποιος εαυτός του.
Γιάννης Χάτσιος: Μέχρι τον τελικό ο Valanciunas έδειχνε έτοιμος να γίνει ο επόμενος Εuropean great, μέχρι δηλαδή να τον κάνει αλοιφή ο Pau Gasol, βροντοφωνάζοντας “Not on my watch, kiddo” πάνω από το κουφάρι του. Ο Αντετοκούνμπο περιορίστηκε σε συμπληρωματικό ρόλο, εκθέτοντας εμφατικά το λάθος της επιλογής απέναντι στην Ισπανία. Ο Bjelica ξεκίνησε εντυπωσιακά μα σίγησε στη συνέχεια. Vesely και Satoransky είναι μόνοι τους στην Τσεχία. Ούτε και ο Mirotic εντυπωσίασε. Η σκιά των τεσσάρων γιγάντων (μέσα και ο Σπανούλης για να δουλέψει το reference) απλώνεται βαριά προς το παρόν πάνω από τη νέα γενιά. Μα τι λέω; Dennis Fucking Schroder!
Πέτρος Καούνης: Πρώτα απ’ολα να καταγγείλω το ερώτημα ως ανακριβές γιατί απουσιάζουν τα ονόματα των Μπουρούση και Ζήση. Δεύτερον, θα προσπαθήσω να απαντήσω όσο πιο αντικειμενικά μπορώ, αλλά δεν βλέπω κανένα λόγο γιατί να μην είναι ο Αντετοκούνμπο ο επόμενος μεγάλος Ευρωπαίος παίκτης. Υπάρχουν και άλλοι στην ηλικία του και μεγαλύτεροι που έχουν δείξει καλά στοιχεία, αλλά σαν αυτά που έχει δείξει ο Γιάννης και με το potential που έχει, δεν βλέπω κάποιον άλλον. Προσπάθησα, αλλά δεν ήμουν.
Μήτσος Μαυράκης: Η αξέχαστη εμφάνιση του Pau Gasol θα μνημονεύεται στους αιώνες των αιώνων για έναν ακόμα λόγο: ήταν η τελευταία φόρα που θα σκοράρει ευρωπαίος παίκτης στη ρακέτα απέναντι στο Rudy Gobert. Μπορεί η Γαλλία να ήταν απογοητευτική, αλλά ο Gobert ακόμη μαθαίνει και, με βάση την αλματώδη εξέλιξη που είχε τα τελευταία χρόνια, η δυναστεία βασισμένη στον τρόμο που προκαλεί φαντάζει αναπόφευκτη.
Νίκος Ραδικόπουλος: Το επόμενο Eurobasket θα λάβει χώρα σε τέσσερα χρόνια. Πολύ μεγάλο, δηλαδή το διάστημα που μεσολαβεί, και πολλοί οι νέοι αστέρες που αναμένεται να έχουν μεγάλη εξέλιξη σε αυτό το διάστημα. Saric, Hezonja, Giannis, Schroder, είναι μεταξύ αυτών, ενώ δεν αποκλείεται να παρουσιαστούν κι άλλοι στην πορεία. Σε ομαδικό επίπεδο πάντως, σαν σύνολο δηλαδή, θεωρώ πως αυτή η σπορά του Ivkovic, που εδώ και δύο χρόνια θερίζει ο Djordjevic, έχει τρία μεγάλα τουρνουά μπροστά της, σε Ολυμπιακούς, Παγκόσμιο και επόμενο Ευρωπαϊκό. Μετά το 2019, καλά να είμαστε να είμαστε εδώ να το ξανακουβεντιάσουμε!
Δημήτρης Μαντζούκας: Με δεδομένο ότι μιλάμε για ομάδα και όχι για παίκτες δεν μπορώ να πω τον Dennis – fucking- Shroder. Τα ανερχόμενα αστέρια είναι πολλά και όλα έχουν αναφερθεί ανά περιόδους. Ομάδες που θα πλησιάσουν να χτίσουν δυναστεία τα επόμενα χρόνια, διεκδικώντας από ΣερβοΓαλλοΙσπανούς τα πρωτεία, νομίζω ότι είναι μόνο δύο: η Κροατία, που ανέφερε ο Gus, έχει μικρούς με τόνους ταλέντου, έχει μία καλή σχετικά γενιά soon-to-be τριαντάρηδων, και έχει και παράδοση στο να ξεπετάει παίκτες μετά τα 25-26 τους, οπότε όλο και κάποιος άλλος θα προστεθεί στην εξίσωση. Αν έπρεπε να ποντάρω κάπου τα λεφτά μου πάντως είναι η Τουρκία. Έδειξε ότι στήνεται σε σωστές βάσεις, έχει επίσης υπερταλαντούχους μικρούς που ήδη παίρνουν σημαντικούς ρόλους σε αυτήν τους την εθνική, και αν καταφέρουν να βρουν ένα ψηλό6)ή έστω να αξιοποιήσουν τους υπάρχοντες, όπως ο Kanter μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια θα αφήσουν ιστορία. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή, με ό,τι συνέβη και με το ελληνικό μπάσκετ, που γιγαντώθηκε όταν ήρθαν στα μέρη μας οι Σέρβοι δάσκαλοι του αθλήματος. Τώρα αυτή την ευλογία την απολαμβάνουν οι γείτονες.
Αντώνης Μήτρου: Έχω πολλάκις τοποθετηθεί σχετικά με τη “γύμνια” των διοργανώσεων της FIBA. Πολλές οι απουσίες κάθε χρόνο και κάθε νέα “προσθήκη” μπορεί να μετατραπεί αυτομάτως σε game-changer (χαρακτηριστικά σχετικά παραδείγματα αποτέλεσαν φέτος οι Ρωσία και Τουρκία). Με τα παρόντα δεδομένα, και λαμβάνοντας υπ’ όψιν την εν γένει δυναμική των ομάδων (συμφωνώ κι εγώ, δηλαδή, πως δεν μπορεί να θεωρηθεί “δυνάστης” η Τσεχία των Satoranski και Vesely χωρίς περαιτέρω στήριξη). Θα συμφωνήσω κι εδώ με τον Μαντζούκα (όντως πρόβλημα το να μιλάς τελευταίος! Παιδιά θα παραπονεθώ για την φιλοξενία..!) καθώς κι εγώ εκτιμώ πως οι Τούρκοι παρουσιάζουν τρομερή δουλειά στα τμήματα υποδομής και μελλοντικά θα τους δούμε να ανακάμπτουν. Προς το παρόν, Γαλλία, Σερβία και Ισπανία είναι σε άλλο level, και σαν status και σαν national pool. Στα καθ’ ημάς, υλικό υπάρχει, έστω και υποδεέστερο των άλλων, περιμένω, πάντως, να δω αν θα ξεπροβάλει κάποια ηγετική προσωπικότητα.
4. Κι αν τώρα πρέπει να αναφερθούμε σε έναν παίκτη-απογοήτευση αυτός ποιος θα ήταν για εσάς;
Gus Χρυσοχού: Περίμενα πολύ παραπάνω πράγματα από τον Ante Tomic, αλλά μπα(μιες). Η εικόνα που σου έβγαζε ο Κροάτης center ήταν αποκαρδιωτική. Αργές επιστροφές, μηδέν τελειώματα στην επίθεση, ως επί το πλείστον. Γενικώς μια απογοήτευση. Νομίζω πως ο coach Perasovic7)αν συνεχίσει θα πρέπει να σφίξει τα λουριά.
Γιάννης Χάτσιος: Πραγματικά μεγάλη εμφάνιση του Tomic στον ρόλο του τηλεγραφόξυλου. Ο Tony Parker, όμως, έκανε το χειρότερό του τουρνουά από το 2005. Οι 12 πόντοι και 4 assists που είχε μέσο όρο δεν αποτυπώνουν κάτι παραπάνω από το αναιμικό, για τα μέτρα του, σκοράρισμα, αλλά στα knock-outs παιχνίδια δεν μπόρεσε ποτέ να οδηγήσει τους Γάλλους που κολλούσαν στην επίθεση. Δεν σούταρε σε κανένα από αυτά τα παιχνίδια με περισσότερο από 29%, ούτε και έκανε λιγότερα από 3 λάθη. Λετονία και Τουρκία δεν είχαν αρκετή ιπποδύναμη για να το εκμεταλλευτούν, αλλά ο Pau δεν θα μπορούσε να αφήσει το δώρο (4/17 σουτ, 1/4 βολές) να πάει χαμένο.
Πέτρος Καούνης: Θα μπορούσα να επιχειρηματολογώ ώρες για το πόσο μεγάλος παίκτης είναι ο Σπανούλης και για τα όσα μπορεί να προσφέρει μέσα, αλλά και έξω από το παιχνίδι, πράγματα που μόνο όσοι δεν θέλουν, δεν μπορούν να διακρίνουν, αλλά σε αυτή τη διοργάνωση ήταν απογοητευτικός, αναλογικά, πάντα, με τις τεράστιες απαιτήσεις που έχουμε από αυτόν σε κάθε κρίσιμο παιχνίδι. Είναι λογικό να έχουμε τέτοιες απαιτήσεις από έναν τόσο μεγάλο παίκτη, η αξία του τις γεννά, αλλά κατά τη διάρκεια του τουρνουά έδειχνε να μην μπορεί να ανταπεξέλθει. Οι αιτίες είναι πάρα πολλές και ξεκινάνε από την ηλικία και την κούραση μετά από γεμάτη αγωνιστική σεζόν και φτάνουν μέχρι το ρόλο που διάλεξε να του δώσει ο coach Κατσικάρης. Το αντίο του στην Εθνική συγκίνησε όλους τους μπασκετόφιλους, αλλά μας άφησε, ταυτόχρονα, με μια πίκρα γιατί θα το θέλαμε να συνοδεύεται από μετάλλιο.
Μήτσος Μαυράκης: Σαφέστατα και ο πλέον απογοητευτικός παίκτης του τουρνουά ήταν ο Tony Parker, ο οποίος φαντάζει πως έχει απωλέσει την ταχύτητα με την μπάλα στα χέρια. Αλλά θα έχουμε την ευκαιρία να το συζητήσουμε αναλυτικά μέσα στη χρονιά όταν μιλήσουμε για τους Spurs. Ο Jacob Pullen ήταν ακόμη πιο απογοητευτικός, ως με διαφορά ο χειρότερος παίκτης της Γεωργίας. Μπήκε σε ένα έμπειρο σύνολο, που είχε ήδη συνοχή, και, στα λεπτά που αγωνιζόταν, κατάφερνε διαρκώς να αποδιοργανώσει την ομάδα με τις επιλογές του στην επίθεση και την έλλειψη διάθεσης που έδειχνε στην άμυνα.
Νίκος Ραδικόπουλος: Yeap. Tony Parker κι από μένα. Όλο το σκηνικό ήταν στημένο για να είναι “το τουρνουά του”, αλλά στην ουσία δεν εμφανίστηκε ποτέ.
Δημήτρης Μαντζούκας: Θα πω Σπανούλη χωρίς όμως να επιχειρηματολογήσω με τις ώρες για το πόσο μεγάλος παίκτης είναι. Στην πραγματικότητα δεν ήταν τόσο μεγάλη απογοήτευση, υπό την έννοια ότι δεν είχα και τεράστιες προσδοκίες από αυτόν, αλλά δεν θέλω να χάνω ευκαιρίες να τον βγάζω στην σέντρα. Απογοήτευση προσωπική, με βάση το τί περίμενα από αυτόν, ήταν σίγουρα ο Boris Diaw. Αν έπαιξε στο τουρνουά, που δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά, γιατί δεν τον θυμάμαι να κάνει απολύτως τίποτα.
Αντώνης Μήτρου: Ψηλά στο κάδρο ο Tony Parker. Απώλεσε μία χρυσή ευκαιρία για back-to-back τρόπαια, και μάλιστα μέσα στο σπίτι του, παίζοντας πολύ αδιάφορο, έως κακό, μπάσκετ. Η στατιστική του τον εκθέτει, ενώ και στους Spurs δεν ήταν καθηλωτικός φέτος. Μία μικρή πινελιά και για τους δικούς μας “ακριβοθώρητους παγκίτες” smal-forwards: Περπέρογλου & Παπανικολάου μπορούν να διαμαρτύρονται πως δεν πήραν ευκαιρίες από τον Κατσικάρη, όμως η παρουσία δύο τόσο “παιγμένων” παικτών στο τουρνουά ήταν αποκαρδιωτική. Στέρησαν, ουσιαστικά, μαζί με τον coach, το πολυδιαφημισμένο βάθος της.
5. Ας πάμε τώρα σε ένα άλλο θέμα: ποιο το παιχνίδι ή η ατομική εμφάνιση, του τουρνουά που σας αποτυπώθηκε πιο έντονα;
Gus Χρυσοχού: Ιταλία – Ισπανία: 105 – 98 στην κανονική διάρκεια. Run’n’gun στο μεγαλείο του, άμυνες προαιρετικές, στα όρια εγκεφαλικού οι προπονητές, ικανοποιημένοι οι φίλαθλοι. Τι άλλο χρειάζεσαι; Παράλληλα, από αυτό το παιχνίδι, θα πάρω και την εμφάνιση της διοργάνωσης: Marco Belinelli είσαι ένας από τους true killers των παρκέ. 27 πόντοι με 7/9 τρίποντα.
Γιάννης Χάτσιος: Γενικότερα τα παιχνίδια της Ιταλίας ήταν must-watch basketball. Έστω streetball. Αυτή η ακραία έκφανση του ατομισμού, χαρακτηριστική της πορείας του ιταλικού μπάσκετ τα τελευταία χρόνια, τους έφερε μέχρι τους 8, και εκεί καταδικάστηκε από το αντίθετό της, την αρμάδα του Jonas Kazlauskas. Ιταλία 85 – 95 Λιθουανία σε ένα παιχνίδι κυριαρχίας του ενστίκτου. Ατομικά, δεν θα πάω με το καλύτερο παιχνίδι, αυτό μάλλον ανήκει στον Maciulis ή τον Pau, μα με το εντυπωσιακότερο. Τελευταίο παιχνίδι των ομίλων με τους Λιθουανούς και τους Τσέχους να μάχονται για την πρώτη θέση, σε ένα τρομερό ντέρμπι που κρίθηκε στην παράταση υπέρ των Λιθουανών, απουσία του Vesely. Ο Satoransky ήταν παντού. 11 πόντοι, 9 rebounds, 15 assists μα και 3/14 σουτ και 5 λάθη. Δεν είχε θετικό, για την ομάδα του, αποτέλεσμα, μα ήταν ένα αξιομνημόνευτο show.
Πέτρος Καούνης: Όπως σωστά παρατήρησε η σύντροφος μου μετά τη λήξη του τελικού της Κυριακής και το θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ της Ισπανίας, με τα συνεχόμενα προσωπικά ρεσιτάλ του Αλέξη Τσίπρα Pau Gasol, σε αυτή τη διοργάνωση είδα περισσότερο μπάσκετ από ποτέ. Λόγω κρισιμότητας, αφού έδινε πρόκριση στους 4, και λόγω εξέλιξης και του ότι κρίθηκε στην παράταση, θα διαλέξω αυτό της Ιταλίας με τη Λιθουανία για τη φάση των 8 με την εμφάνιση που έκανε ο Maciulis και τις ομηρικές του μάχες με τον Gentile.
Μήτσος Μαυράκης: Η εντονότερη ανάμνηση από όλο του τουρνουά είναι η άγρια χαρά που ένοιωσα με τα δυο buzzer beaters του Kikanovic στο Ισραήλ – Βοσνία Ερζεγοβίνη, με την νίκη των τελευταίων με 84-86 στην παράταση. Ήταν Κυριακή καθαριότητας στο σπίτι και όλο το πρόγραμμα της ημέρας είχε περιστραφεί γύρω από από αυτό το παιχνίδι8)ποιο Ελλάδα – Κροατία;, λόγω της ανάγκης να δικαιωθεί η πρόβλεψή μου στα previews πως “Κάποιος από τους Βόσνιους θα κάνει ρεκόρ καριέρας απέναντι τους και θα περιγράφει το παιγνίδι απέναντι στο Ισραήλ με μελαγχολία, χρόνια μετά, στα εγγόνια του“. Double score οι Ισραηλινοί από νωρίς και ένα απόγευμα φασίνα να με περιμένει μακριά από την οθόνη. Τότε οι Βόσνιοι γίγαντες όρθωσαν το ανάστημά τους, ο Renfoe φλέρταρε με το triple double, ο Gordic έγινε, για πρώτη φορά στην καριέρα του, scoring first guard, ο Stipanovic φάνταζε σαν τυρανόσαυρος στις δύο ρακέτες και ο clutch Kikanovic έκοψε δύο φορές την ανάσα στον μπασκετικό πλανήτη. Όσον αναφορά την καλύτερη εμφάνιση, δεν μπορεί να μην μνημονεύεται ιδιαίτερα εκείνη του Maciulis στο Λιθουανία – Γεωργία.
Νίκος Ραδικόπουλος: Γενικά θαρρώ ήταν ένα από τα καλύτερα Eurobasket που θυμάμαι. Είχε πολλά παιχνίδια στο νήμα, πολλές σπουδαίες ομαδικές και ατομικές εμφανίσεις, είχε προπονητές που αφήσανε την σφραγίδα τους στο τουρνουά (ιδίως εκείνοι που αναμετρήθηκαν στον τελικό, Scariolo και Kazlauskas). Το ματς που θα μνημονεύουμε, περισσότερο από όποιο άλλο, στα χρόνια που θα ακολουθήσουν δεν θα είναι άλλο από τον ημιτελικό Γαλλία – Ισπανία, καθώς και την επική εμφάνιση σε αυτό του τεράστιου Pau, που απέκλεισε μόνος του τους Γάλλους μες στο σπίτι τους. Αυτό και αυτός συνεπώς.
Δημήτρης Μαντζούκας: Προσέξτε τη διαφορά ανάμεσα στην ολόσωστη απάντηση του Ραδικόπουλου που μας απαντάει ένα από τα καλύτερα παιχνίδια στην ιστορία του Ευρωμπάσκετ, την αυτονόητη απάντηση για την εμφάνιση του Pau που θα στοιχειώνει τις αναμνήσεις κάθε μπασκετόφιλου, και του Μαυράκη που θα θυμάται το Ισραήλ – Βοσνία. Δεν υπάρχουν αυτά. Είχα δει και ένα Φιλαθλητικός – Αρκαδικός που ήταν ωραίο ντέρμπι, αλλά αυτά που έκανε ο Pau θα τα βλέπουμε σε βίντεο σε είκοσι χρόνια. Ποια Βοσνία τώρα;
Αντώνης Μήτρου: Χωρίς να μπορώ να διαφωνήσω πουθενά, παρακολουθήσαμε δύο εξαιρετικές σειρές ημιτελικών, αλλά θα πάρω το Ελλάδα-Ισπανία. Τρομερή διακύμανση του σκορ με ανατροπές, εντάσεις, προπονητικές επινοήσεις και στα καπάκια προπονητικά λάθη, ηγεμονικές παρουσίες να μετατρέπονται μέσα σε δευτερόλεπτα σε μοιραίους παίκτες, ένας ανθρώπινος αγώνας που είχε τα πάντα (μέσα και τα πολλά ψεγάδια του). Αν πάλι είστε λάτρεις του “τέλειου”, του υπερηχητικού, το Ιταλία-Ισπανία της φάσης των ομίλων είναι το παιχνίδι που ψάχνετε, όπως ανέφερε και αρχικά ο Gus.
6. O Μήτσος ο Μαυράκης παρομοίασε τον Σπανούλη με τον Lars Von Trier, οπότε κάθε προσπάθεια συναγωνισμού είναι a priori μάταιη. Απαλλαγμένοι από το βάρος της σύγκρισης, έχετε να αφιερώσετε κάποιο τραγούδι σε κάποιον πρωταγωνιστή του τουρνουά, να παρομοιάσετε μια πορεία ή τη διοργάνωση με κάποιο έργο;
Gus Χρυσοχού: Ισπανόφιλος δεν ήμουν και δεν θα υπάρξω ποτέ. Θα πρέπει όμως να αποδίδουμε τα του καίσαρος τω καίσαρι. Pau Gasol, αφιερωμένο και σε ευχαριστούμε για τις φετινές σου μπασκετικές παραστάσεις:
Γιάννης Χάτσιος: Κάποιος να πάρει το προαναφερθέν παιχνίδι του Belinelli και να μοντάρει πάνω του το παρακάτω, παρακαλώ:
Πέτρος Καούνης: Ε μα τα θέλατε…
Μήτσος Μαυράκης: Ο Pau Gasol πρέπει να λατρεύεται πλέον σαν θρησκευτική φιγούρα, αλλά ενώ τόσα χρόνια ήταν σαν ένας μειλίχιος Μεσσίας – Αμνός Του Θεού στο φετινός τουρνούα ήταν ένας εκδικητικός Οργισμένος Θεός και επέβαλε την τιμωρία Του στους απίστους. Μέρες Οργής λοιπόν.
Νίκος Ραδικόπουλος: Ω, λατρεμένοι Σέρβοι, ποιος σας πείραξε πάλι το μυαλό; Γιατί μπήκε το “lunatic in your head” στον ημιτελικό, γιατί;;
Δημήτρης Μαντζούκας: Eυκολάκι. Βασίλη Σπανούλη με όλη μου την αγάπη: είσαι μεγάλος παίκτης. Αλλά όχι τόσο τεράστιος όσο όλοι λένε ότι είσαι. Nothing personal.
Αντώνης Μήτρου: H ταινία ”Any given Sunday”, κυρίως για τον τίτλο και όχι τόσο για την πλοκή, στον κορυφαίο Pay Gasol. Κάθε φορά που απαιτείται, ο μεγάλος Ισπανός είναι εκεί. “Το Xειροκρότημα” της Πρωτοψάλτη για το θρυλικό standing ovation στον κορυφαίο Ευρωπαίο μπασκετμπολίστα όλων των εποχών (επειδή πολλά ακούσαμε τις τελευταίες μέρες).
