Θα ξεκινήσω το κείμενο με την ομολογία της περίεργης σχέσης μου με τις λίστες και τις κατατάξεις στον αθλητισμό, στην τέχνη και την καθημερινότητα. Από τη μια πλευρά, τις σιχαίνομαι όσο και τη λογική πίσω από αυτές. Το να κατατάσσονται πρόσωπα και έργα που προκαλούν σκέψεις και συναισθήματα και αγγίζουν διαφορετικές αισθητικές και συναισθηματικές χορδές στον καθένα και μάλιστα για διαφορετικούς λόγους, ξερά σε μια σειρά, μου φαίνεται ώρες ώρες ακατανόητο και πεζό. Το κάθε μέλος μια λίστας έχει την αξία του σε ορισμένο context, και ενίοτε είναι φτιαγμένο γι’ αυτό. Πώς να συγκρίνεις, για παράδειγμα, το Ride the Lightning με έναν δίσκο όπως το χορός για μουσική, φτιάχνοντας μια λίστα με τους καλύτερους δίσκους γενικά; Ταυτόχρονα, πάντα θα υπάρχουν οι προπάτορες και οι συνεχιστές, με τους μεν να απολαμβάνουν πάντα το πλεονέκτημα της αυθεντικότητας και τους δε αυτό της εξέλιξης. Τέλος πάντων, δεν θα πλατειάσω, διότι ταυτόχρονα, λίγα πράγματα είναι πιο ενδιαφέροντα και διασκεδαστικά από την λιστοκατάρτιση. Όχι μόνο για τους δυσεπίλυτους γρίφους που θέτει, για την ευκαιρία να εμβαθύνεις στο περιεχόμενό της, για την χαρά του να την δεις ολοκληρωμένη και να την συζητήσεις, μα ακριβώς γιατί η τελευταία συζήτηση είναι ιδανική ευκαιρία για την ανάλυση του ευρύτερου πλαισίου κάθε εγγραφής, όσο και για να προβληθεί το κάθε ένα αντικείμενο, μέσα από τη ματιά κάποιου άλλου.
To list or not to list, λοιπόν;
Ο πρώτος κανόνας που μου επιβάλλω είναι η κατάργηση του όρου καλύτερος/χειρότερος στην γενικότητά του. Μπορώ να πω, για παράδειγμα, ότι ο Russell Westbrook είναι καλύτερο scoring PG από τον Chris Paul, ή ότι ο Rubio διαθέτει καλύτερο court vision από τον Jeremy Lin, μα η θέση πως “ο X είναι καλύτερος από τον Υ που είναι καλύτερος από τον Ζ”, χωρίς άλλο χαρακτηρισμό, είναι μια σπατάλη χρόνου και φαιάς ουσίας. Οι λύσεις είναι δύο. Αλλάζουμε το ερώτημα. Το “οι top-10 μπασκετμπολίστες αυτή την στιγμή στον κόσμο;”, δεν έχει περισσότερη πλάκα να γυρίσει στο “οι 10 μπασκετμπολίστες που θα καλούσες να παίξουν ένα παιχνίδι με διακύβευμα τη ζωή σου”; Μια άλλη λύση είναι αντί αξιολόγησης, η προσπάθεια ανάλυσης και ποσοτικοποίησης του ενδιαφέροντος.
Με αυτή τη λογική και αυτή η σειρά κειμένων. Οι NBAers που για τον έναν ή τον άλλο λόγο αξίζει να παρακολουθήσεις στενότερα φέτος. Όχι οι Durants και οι Griffins αυτού του κόσμου, μα παίκτες που βρίσκονται σε κομβικά για την καριέρα τους σημεία ή βρίσκονται σε ανοιχτή διαδικασία αλληλεπίδρασης με μια ορισμένη αφήγηση.
Χωρίς χρονοτριβή, περνάμε στους:
PGs to Watch for the 2015/16 season
Reggie Jackson, Detroit Pistons, 25
Το ξεκίνημα της περσινής σεζόν βρήκε τον Reggie Jackson ενώπιον μιας ιδιόμορφης κατάστασης. Έχοντας αφήσει πίσω του μια breakout season, εκμεταλλευόμενος τα κοντά 40 παιχνίδια που έχασε ο Westbrook, γεγονός που αποτέλεσε την ευκαιρία του να υπερδιπλασιάσει τον χρόνο συμμετοχής και τους αριθμούς του, είδε πέρσι και πάλι να ορθώνεται μπροστά του η επιβλητική παρουσία του all-star PG της Oklahoma, αμά τη επιστροφή του τελευταίου. Μπαίνοντας στην τελευταία χρονιά του rookie συμβολαίου του ζήτησε ανοιχτά θέση βασικού, πράγμα αδύνατο βάσει των αγωνιστικών χαρακτηριστικών του, που είναι παρόμοια με αυτά του Russell. Κάπως έτσι ξεκίνησε μια σεζόν, κατά το πρώτο μισό της οποίας ο, γεννημένος στην Ιταλία, point guard έκανε σαν κακομαθημένο μοναχοπαίδι που πρέπει να μοιραστεί τα παιχνίδια του. Γκρίνια, προκλητική γλώσσα του σώματος, ballhoging, σε βαθμό που οι ίδιοι οι συμπαίκτες του αρνούνταν να του δώσουν πίσω την μπάλα, διαλύοντας κάθε έννοια ομαδικότητας και τραβώντας το παραπέτασμα που έκρυβε τα ερείπια του ελέγχου τoυ Scott Brooks στα αποδυτήρια της Oklahoma.
Η κατάσταση χειροτέρευε όσο o Jackson πίεζε καταστάσεις στο παρκέ βλέποντας την free agency να πλησιάζει και τα λεφτά να απομακρύνονται. Η ρήξη στις σχέσεις Jackson – Oklahoma έφερνε και τις δύο πλευρές ενώπιον μιας αμφίπλευρα ζημιογόνας κατάστασης. Από τη μια, o Jackson ανέμιζε τις κόκκινες σημαίες που ακολουθούν το παιχνίδι του (κακό σουτ από τα 7,25, ατομισμός, αδιαφορία στην άμυνα), πλήττοντας έτσι και τις ελπίδες του για 8ψήφιες ετήσιες απολαβές, αλλά και το starter status που λαχταρούσε, μα από την άλλη και η Oklahoma έβλεπε την αξία ενός βασικού asset της να καταρρέει.
Kάπου εκεί η ανάγκη συνάντησε τον οπορτουνισμό του Stan Van Gundy, που είχε χάσει από αχίλλειο τένοντα τον Brandon Jennings, και, θυσιάζοντας τους D.J Augustin και Kyle Singler, μαζί με 2 μελλοντικά picks δευτέρου γύρου, έφερε στη Motor City τον Jackson, αισιόδοξος πως μπορεί να κεφαλαιοποιήσει το ταλέντο του. Κι αυτό έκανε. Έστω και σε μια ομάδα που έχασε τα playoffs και έπαιζε μάλλον ανούσια παιχνίδια ο Jackson έδειξε πολύ καλή συνεργασία στo pick’n’roll με τον Andre Drummond,, και μαζί, πλαισιωμένοι από σουτέρ, συνέθεσαν μια, κατά διαστήματα, εντυπωσιακής αποτελεσματικότητας επίθεση. Σαν δίδυμο είχαν +4,4 net rating σε περισσότερα από 700 λεπτά. Όλα αυτά ήταν αρκετά για να κερδίσει 5ετές συμβόλαιο στο υψόμετρο των $80 εκατ., βασισμένο περισσότερο στην προοπτική του, παρά στα όσα έχει δείξει στην μέχρι τώρα 4ετή καριέρα του.
Ο Van Gundy ελπίζει πως κλείδωσε τον παίκτη που διέλυσε τους Heat, ή που έγραψε 23/20 απέναντι στο Memphis και όχι τον κακομαθημένo ball hog. Ο εσωτερικός ανταγωνισμός με τον Brandon Jennings θα του κάνει καλό ή θα καταλήξει σε κοκορομαχία; Είναι πράγματι καλύτερος από τον BJ, ο οποίος είχε και αυτός πέρσι ένα καταπληκτικό διάστημα; Μπορεί να είναι έστω αξιοπρεπής από απόσταση, κάτι καλύτερο σίγουρα από τo 29% που έχει στην καριέρα του; Οι ιθύνοντες των Pistons απαντούν ναι, και το πρώτo crash test της επιλογής θα είναι η είσοδος ή μη στα φετινά playoffs.
Dennis Schroeder, Atlanta Hawks, 22
Υπάρχει η μετριότητα. Tόσοι και τόσοι έχουν μιλήσει γι’ αυτήν, για την στατικότητά της και τον ανοιχτό πόλεμο προς το ταλέντο και την ιδιοφυΐα. Από την Martha Graham, που είχε πει πως “η μόνη αμαρτία είναι η μετριότητα” μέχρι τον Oscar Wilde και τον Richard Yates, πολλοί έχουν αγγίξει το ζήτημα. Ο Jeff Teague, ωστόσο, δεν ανήκει σε καμία περίπτωση στην κατηγορία της μετριότητας του NBA, μα την ίδια στιγμή, φαντάζει το ίδιο μακριά και από την ελίτ. Τί και αν παρουσιάζεται κάθε χρόνο βελτιωμένος, με το PER του να είναι σταθερά ανοδικό στα έξι χρόνια που βρίσκεται στη λίγκα, τί και αν πέρσι ανακηρύχθηκε all-star1)περισσότερο σεβασμός στην καταπληκτική ομαδική απόδοση των Hawks παρά τα προσωπικά του κατορθώματα και το TS% θυμίζει Power Forward. Θέλεις το ασταθές σουτ του, θέλεις η βαρετή περσόνα του ή το γεγονός πως η αποτελεσματικότητά του πλήττεται πάντα στα playoffs, αναδίνει μια αύρα πως ό,τι και να κάνει θα είναι close but not enough.
Ίσως πάλι απλά να αδικώ τον Jeff γιατί πίσω του στο depth chart της Atlanta βρίσκεται ο ρηξικέλευθος και επαναστατικός Γερμανός Schroeder, ένας ακόμα εκ Γερμανίας άνεμος αλλαγής, τελευταίος σε μια μακριά λίστα με ονόματα όπως οι Kraftwerk, o Marx, o Nietzsche, το ταξίμετρο, ο Dirk Nowitzki και ο Misan Nikagbatse.
Ο Schroeder είναι φρέσκος σαν καλοκαιρινός έρωτας και ξεσηκωτικός σαν τη συναυλία του αγαπημένου σου συγκροτήματος. Κι αν δεν έχουμε αναφερθεί στο the ball hog στην περίπτωση του Γερμανού, τόσο κατά τη διάρκεια της NBA season όσο και στο Eurobasket. Μια μικρή ανακεφαλαίωση. Κοντός, αδύνατος μα ασύλληπτα γρήγορος στα πόδια, με την απαραίτητη τεχνική αρτιότητα για να μπορεί να υποστηρίξει την ταχύτητά του. Ευφυής και με την κληρονομιά του skateboard να του δίνει τη δυνατότητα να ισορροπεί σε δύσκολες γωνίες και να ελίσσεται στους δαιδαλώδεις διαδρόμους που δημιουργούνται στα βάθη της άμυνας. Το παιχνίδι του έχει τα φόντα να γίνει χαρακτηριστικό και μοναδικό με τον τρόπο που θα θυμόμαστε για πάντα τον τρόπου που αγωνίζεται ο Manu Ginobili.
Ε, αν δεν σας έπεισα, δεν ξέρω τι άλλο να πω.
* Mόλις την τελευταία μέρα πριν το ξεκίνημα της χρονιάς κυκλοφόρησαν δηλώσεις του Dennis που ζητάει θέση βασικού ή trade, αυξάνοντας ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον για την περίπτωσή του, καθώς τόσο αυτός όσο και ο Teague έχουν συμβόλαιο για δύο ακόμα χρόνια, και το front office της Atlanta καλείται να κάνει μια πολύ δύσκολη επιλογή.
Elfrid Payton, Orlando Magic, 21
Άλλη μια λατρεία του Ball Hog, ο Elfrid είναι ο τύπος που μονοπωλεί τις ονειροπολήσεις του Μαντζούκα όταν υπομένει τα αδυσώπητα ωράρια της πρωινής δουλειάς του. To μαλλί του θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στους ταξιδιωτικούς οδηγούς του Orlando σαν αξιοθέατο. Και στο παρκέ, ο τρόπος με τον οποίο βλέπει γήπεδο και διαβάζει τις άμυνες είναι μοναδικός. Δεν έχει σουτ, και σπάνια θα βάλει πάνω από 10-12 πόντους2)γραμμένο εν γνώσει του ότι είναι πολύ πιθανό να με ξεφτιλίσει φέτος, πράγμα που και ελπίζω, παραπέμποντας λιγάκι σε Rondo, χωρίς όμως να έχει αυτή την απέχθεια προς την προσωπική προσπάθεια που επιδεικνύει ο παίκτης των Kings.
Αυτή την στιγμή είναι κομμάτι ενός από τους πιο σαγηνευτικούς νεανικούς κορμούς του NBA, πλάι στους Oladipo, Vucevic, Hezonja, Harris, Gordon. Ο Elfrid είναι ο άνθρωπος που έχει επωμιστεί, με αρχιμαέστρο τον Scott Skiles, το δύσκολο έργο να κάνει αυτό το σύνολο ετερογενών ταλέντων να συνηχήσει σαν συγχορδία.
Στο video φαίνονται τα πάντα: η αντίληψή του, η μύτη που έχει για την μπάλα, η δημιουργικότητά του και η αδιαφορία για τις παραδοσιακές νόρμες του παιχνιδιού. Aν δεν αγαπάς τον Elfrid, δεν ξέρω πως είναι δυνατόν να σου αρέσει το μπάσκετ.
Emmanuel Mudiay, Denver Nuggets, 19
Δεν μου πολυαρέσει να βάζω rookies σε αυτή την κατηγορία καθώς είναι λίγο cheat, μιας και οι rookies αποτελούν ούτως ή άλλως έναν πόλο έλξης για τα βλέμματα ημών των αρρώστων. Η περίπτωση του Mudiay όμως είναι λίγο διαφορετική, καθώς πρόκειται για μια από τις σπάνιες φορές που μια ομάδα επιλέγει παίκτη στο draft και του δίνει κατευθείαν τα κλειδιά της ομάδας.
Οι Nuggets αφού πήραν τον χρόνο τους και κατάφεραν να φτάσουν την αξία του επί χρόνια βασικού PG τους, Ty Lawson, στα τάρταρα, τον αντάλλαξαν έναντι πινακίου φακής, σε ένα deal που θα έκανε και τον Billy King να μορφάσει δυσαρεστημένος. Κι όμως, στο Denver αυτή την στιγμή δεν υπάρχουν και πολλοί που να χολοσκάνε με την απώλεια του Lawson, που ούτως ή άλλως λίγο λίγο κατέστρεφε τις σχέσεις του με τη διοίκηση και τη fanbase, και αυτό είναι άσχετο με τη νομιμοποίηση του χόρτου του θεού στην πολιτεία του Colorado. Το ναρκωτικό των Nuggets-fans είναι ο εκρηκτικός Emmanuel Mudiay, ένας παίκτης που τον συνοδεύει η γοητεία του μυστηρίου καθώς, όπως κι ο Brandon Jennings πριν από κάποια χρόνια, επέλεξε να παίξει μακριά απ’ την Αμερική αντί να πάει στο κολέγιο. Ο λόγος; Αφ’ ενός το οικονομικό κομμάτι3)που αναδεικνύει για άλλη μια φορά την τρομερή υποκρισία του NCAA, το οποίο διαχειρίζεται ένα από εμπορικότερα αθλητικά προϊόντα στην Αμερική, με τζίρο δισεκατομμυρίων, και παράλληλα όχι μόνο αρνείται να δώσει μέρος της πίτας στους παίκτες, με πρόφαση το άσπιλο και αμόλυντο του παιχνιδιού, αλλά τιμωρεί με μεγάλη άνεση και σκληρότητα παιδιά που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας και ψάχνουν την ευκαιρία με το ταλέντο τους να βγάλουν τους εαυτούς και τις οικογένειές τους από τα ghetto και τους δρόμους. Επειδή δεν μπορώ να γράψω ένα νέο κείμενο σε footnote, δείτε τον John Oliver να μιλάει για το ζήτημα, με το βραδινό σας φαγητό και αφ’ ετέρου το σκάνδαλο της Prime Prep Academy όπου αγωνιζόταν, το οποίο μπορεί να τον έκρινε ακατάλληλο για συμμετοχή στο NCAA, στην μοναδική χρονιά που σκόπευε να αγωνιστεί εκεί4)ο Jordan Mickey, draft pick των Boston Celtics, βρέθηκε στην ίδια θέση, κρίθηκε ineligible αρχικά, μα μετά την έφεση κατά της απόφαση αγωνίστηκε τελικά στο LSU. Μια χρονιά γεμάτη τραυματισμούς στην Κίνα δεν αποθάρρυνε τα στελέχη των ομάδων του NBA, μα ίσως να έφερε στην επιφάνεια αρκετά ερωτηματικά για να πέσει ο Emmanuel στην αγκαλιά των Nuggets στο #7.
Η οικογένεια Mudiay
Γεννημένος στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό το 1996, έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του εν μέσω του μεγάλου αφρικανικού πολέμου, μιας από τις πιο αιματηρές πολεμικές συγκρούσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας. O πόλεμος και ο θάνατος του πατέρα του όταν ήταν 2 ετών5)ο Mudiay, όχι ο πατέρας του ήταν τα γεγονότα που τελικά καθόρισαν τη ζωή του και απαραίτητες τελικά συνθήκες για να συζητάμε γι’ αυτόν σήμερα. Το 2001, η μητέρα του πήρε την απόφαση να πάρει τα παιδιά της και να ακολουθήσει τον δρόμο της προσφυγιάς προς τη “Γη της ευκαιρίας”, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Tα αδέρφια του, μπασκετμπολίστες και αυτοί, με την ευρεία έννοια του όρου, είναι υπεύθυνα για τον δυναμισμό και την άγνοια κινδύνου του 19χρονου PG:
When they did, they were merciless. In the back of the family’s apartment building was a half-court surrounded by a chain-link fence. The Cage, the boys called it, where basketball mixed with MMA. Elbows flew. Every foul bordered on flagrant. Many times Emmanuel would chase a loose ball only to be body-checked into the fence. “You know how in wrestling they have Hell in the Cell?” he says. “This was kind of like that.”6)http://www.si.com/nba/2015/06/24/emmanuel-mudiay-nba-draft-congo-china-texas-smu-larry-brown
Στο μυαλό μου, συνδυάζει τα καλά και τα άσχημα χαρακτηριστικά Baron Davis και Russell Westbrook. Φέτος θα τον δούμε να βγάζει εντυπωσιακές φάσεις-επιδείξεις της ανθρώπινης αθλητικής ικανότητας, να πασάρει σποραδικά σαν βετεράνος, να δυσκολεύεται απέναντι σε αμυντικούς που θα πηγαίνουν κάτω από τα screens και να κάνει λάθη επί λαθών στην προσπάθειά του να ηγηθεί των Nuggets στα 19 του. Από τα φαβορί για Rookie of the Year, θα παρακολουθούμε από κοντά την ωρίμανση του στα παρκέ του NBA.
Bryce Cotton, Utah Jazz, 23
Bryce Who? Θα αναφωνήσετε αρκετοί. Λιγότεροι από όσοι περίμενα, γιατί ο Νίκος μου χάλασε την έκπληξη, αλλά δεν έγινε ξαφνικά και household name ο PG της Utah. Γιατί όμως εδώ; Γιατί ο εκλεκτός του Quin Snyder, Dante Exum, ως γνωστόν, τραυματίστηκε και λογικά θα χάσει τη σεζόν. Αυτό αφήνει ως μόνη σίγουρη επιλογή τον Trey Burke, παίκτη που έχει γίνει συνώνυμο του χαμηλού efficiency και που η απομάκρυνση του από την πεντάδα της Utah συνοδεύτηκε από την εκτόξευση της ομάδας. Θα αναλάβει σίγουρα και αναγκαστικά μεγάλο ρόλο, ωστόσο αν δεν ξεκολλήσει από την στασιμότητα της τελευταίας διετίας, γρήγορα θα χάσει λεπτά από τους δελφίνους της Utah. Και αν ο Raul Neto μοιάζει ακόμα ανέτοιμος για το NBA, o Bryce Cotton είναι ένα compact πολυβόλο που έδειξε ψήγματα της αξίας του στα χασομέρια της περσινής σεζόν. Ένας σκόρερ ολκής, αλίμονο όμως σε μικρό πακέτο, με μια συγκλονιστική έκρηξη τόσο στο βήμα όσο και στο άλμα του (δείτε όλο το video, επικεντρωθείτε στο στη φάση στο 30ό δευτερόλεπτο περίπου):
Όχι διαφημισμένη, μα ίσως η φάση της χρονιάς. Το σκανάρισμα από τον Popovich είναι ενδεικτικό της αξίας του. Το πρόβλημα με τον Cotton είναι το ύψος του και το λεπτοκαμωμένο κορμί του. Θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι κάτι περισσότερο από, ας πούμε, τον Ish Smith, για να κερδίσει μια σταθερή καριέρα στο NBA. Το πάθος και η ένταση στο παιχνίδι του είναι μαζί του, το επιθετικό ταλέντο επίσης. Αν καταφέρει να σταθεί και αμυντικά, η Utah κέρδισε έναν δυναμίτη από τον πάγκο σε βάθος χρόνου. Αν όχι, μια μεσαία ευρωπαϊκή ομάδα θα είναι πολύ ευτυχισμένη του χρόνου.
* Ο Quin Snyder έκοψε τον Bryce δύο μέρες πριν το ξεκίνημα της σεζόν. Αφήνω εδώ το κομμάτι του, σαν υπενθύμιση για κάθε βράδυ που ο Raulzinho Neto και ο Trey Burke θα σουτάρουν με υπό-30% εντός παιδιάς, ανήμποροι να ξεκολλήσουν την επίθεση των Jazz.
Δεν ξεχνάω
Η συνεχώς πτωτική αγωνιστική πορεία του Jeremy Lin δεν τον εμπόδισε να απολαύσει τα standing ovations στους αγώνες των Charlotte Hornets στην Κίνα, όπου ο συνδυασμός Lin και Jordan έστειλε το κοινό της χώρας σε παροξυσμό. Χρησιμοποιεί πλέον όλο και περισσότερο την περσόνα – καρικατούρα του για να μένει στον αφρό της επικαιρότητας, με τελευταίες απόπειρες για να ασχοληθούμε μαζί του, το τι κάνει με τα μαλλιά του. Επιτυχείς πάντως, και με οικτίρω που γράφω γι’ αυτό. Η Linsanity αποτελεί μακρινή ανάμνηση, μα όσο καταλαγιάζει σιγά σιγά και η συνεχής προσπάθεια πλήρους απαξίωσής του θα καθιερωθεί σαν ένας αξιοπρεπής 6th man, με μια καλή -προβλέπω- χρονιά φέτος στους κακούς -προβλέπω επίσης- Hornets. Για την προσπάθεια που θα κάνει ο George Hill να διατηρήθει στο καταπληκτικό επίπεδο απόδοσης που έπιασε στο δεύτερο μισό της περσινής χρονιάς, τα είπαμε στο preview των Indiana Pacers, μπορείτε να ανατρέξετε.
Πολύ ενδιαφέρουσα η φετινή τάξη του draft στη θέση του PG. Βλέμματα κυρίως στους D’ Angelo Russell και Jerian Grant, οι οποίοι θα ριχτούν κατευθείαν στα βαθιά καθώς οι ομάδες τους θέλουν να χτίσουν πάνω τους στο μέλλον. Πίσω τους τρεις εντυπωσιακοί παίκτες, που δυστυχώς δύσκολα θα δούμε σε μεγάλους ρόλους φέτος. Ο Tyus Jones του Duke θα ψάξει λεπτά στην περιφέρεια των Wolves, ο Lou Williams lookalike, Cameron Payne, θα μπορούσε να γίνει ο δεύτερος Lillard, κι αυτός προερχόμενος από μικρό κολέγιο με εξαιρετικά νούμερα, αν δεν ήταν θαμμένος πίσω από Westbrook και Augustin σε μια διεκδικήτρια του τίτλου, και τέλος ο Delon Wright. Ο τελευταίος έφτασε στο NBA μια χρονιά πιο αργά από ότι θα έπρεπε, καθώς ο αδερφός του, Dorell, φέτος θα αγωνίζεται στην Κίνα μετά από μια δεκαετία στην καλύτερη λίγκα του κόσμου. Το γράμμα προς τον μικρό αδερφό του, που δημοσιεύτηκε στο players’ tribune, είναι ό,τι καλύτερο θα διαβάσεις σήμερα.
Στο Phoenix προσέχουμε και πάλι το δικέφαλο τέρας τις θέσης, που φέτος έχει τα πρόσωπα των Bledsoe και Knight. Στο Milwaukee, η συλλογική δυσπιστία Ball Hog, και γενικότερα πολιτισμένου κόσμου, προς τον καλλιτέχνη επ’ονόματι Michael Carter-Williams, στρέφει τα βλέμματά μας προς τον Βενεζουελανό μπασκετικό καυλάντη – βαποράκι – “say anotha word an’ i ‘ll cut you muthafucka” Greivis Vasquez. Ο Jordan Clarkson έγινε πέρσι από το πουθενά ο βασικός PG των Lakers και κολύμπησε πεταλούδα στα βαθιά με απαράμιλλο στυλ. Φέτος επιστρέφει ο Kobe, έρχεται ο Russell με αξιώσεις και αποκτήθηκε και ο Lou Williams, επομένως ίσως να υπάρξει κάποια στιγμή ένα θέμα με τα λεπτά του. Το ίδιο ισχύει και για τον Ray McCallum o οποίος εξαργύρωσε τις πολύ καλές εμφανίσεις του σε περιορισμένο χρόνο στους Kings, με την εμπιστοσύνη του Greg Popovich. Ο Parker καταρρέει και λογικά θα ξεκουράζεται αρκετά, ο Mills είναι δυναμιτάκι, μα δεν είναι καθαρό playmaker και ο McCallum έχει την ευκαιρία να γεμίσει τα παπούτσια του αποχωρήσαντος Cory Joseph, και να φτιάξει το βιογραφικό του για την επόμενη δεκαετία γράφοντας στην προϋπηρεσία του “back-up point guard @ San Antonio Spurs”.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | περισσότερο σεβασμός στην καταπληκτική ομαδική απόδοση των Hawks παρά τα προσωπικά του κατορθώματα |
|---|---|
| ↑2 | γραμμένο εν γνώσει του ότι είναι πολύ πιθανό να με ξεφτιλίσει φέτος, πράγμα που και ελπίζω |
| ↑3 | που αναδεικνύει για άλλη μια φορά την τρομερή υποκρισία του NCAA, το οποίο διαχειρίζεται ένα από εμπορικότερα αθλητικά προϊόντα στην Αμερική, με τζίρο δισεκατομμυρίων, και παράλληλα όχι μόνο αρνείται να δώσει μέρος της πίτας στους παίκτες, με πρόφαση το άσπιλο και αμόλυντο του παιχνιδιού, αλλά τιμωρεί με μεγάλη άνεση και σκληρότητα παιδιά που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας και ψάχνουν την ευκαιρία με το ταλέντο τους να βγάλουν τους εαυτούς και τις οικογένειές τους από τα ghetto και τους δρόμους. Επειδή δεν μπορώ να γράψω ένα νέο κείμενο σε footnote, δείτε τον John Oliver να μιλάει για το ζήτημα, με το βραδινό σας φαγητό |
| ↑4 | ο Jordan Mickey, draft pick των Boston Celtics, βρέθηκε στην ίδια θέση, κρίθηκε ineligible αρχικά, μα μετά την έφεση κατά της απόφαση αγωνίστηκε τελικά στο LSU |
| ↑5 | ο Mudiay, όχι ο πατέρας του |
| ↑6 | http://www.si.com/nba/2015/06/24/emmanuel-mudiay-nba-draft-congo-china-texas-smu-larry-brown |
