Οι περισσότερες ομάδες έχουν έναν star ή έναν ήδη φτασμένο starter στη θέση 4, η οποία, ιδίως στη Δύση είναι σφαγείο. Aldridge(Duncan-West), Griffin, Randolph, Green, Favors, Ibaka, Dirk, Davis, αν δεν έχεις top 4άρι στη Δύση (βλ. Lakers, Minnesota, Denver) τα πράγματα είναι δύσκολα.
Πίσω όμως από τη λάμψη των αστέρων έχουμε αυτούς που κάνουν τα ρεπό τους και εποφθαλμιούν τις θέσεις τους, μα και τους πιτσιρικάδες που περιμένουν την αλλαγή φρουράς.
NBA Power Forwards to Watch 2015-16
Adreian Payne, Minnesota Timberwolves, 24
Ο πειστικότερος doppelganger του Mπομπ Σφουγγαράκη στον πλανήτη γη μετά τον Μιχάλη Πελεκάνο, πέρασε το πρώτο μισό της rookie season του θαμμένος στον πάγκο της Atlanta, η οποία τον είχε επιλέξει με το 15o pick στο draft του 2014, και τον έστειλε για ένα μελλοντικό pick πρώτου γύρου (lottery protected) από το ‘17 έως το ‘20.
Στο δίλημμα Bennett vs Payne οι Timberwolves πίστεψαν τον Max Adreian, τί είδαν όμως σε αυτόν τον 24χρονο sophomore;
Τα per 36 νούμερα του στα 29 παιχνίδια που αγωνίστηκε με τη φανέλα τους ήταν αποκαρδιωτικά, και η ηλικία του δεν αφήνει περιθώρια για μεγάλη βελτίωση. Offensive rating 88, 10 πόντοι και 8 rebounds με λιγότερο από 0,5 block και 41% ευστοχία. Αυτά είναι νούμερα χειρότερα και από του -κομμένου το καλοκαίρι – Bennett1)96, 12, 8,6, 0,6 και 42% για την ιστορία. Γιατί κόπηκε το #1 του draft του ‘13 και όχι το #15 του ‘14;
Κατ’ αρχάς γιατί, ασχέτως ηλικίας, η πλειοψηφία των rookies βιώνει ένα σοκ με την είσοδό τους στο NBA. Έτσι κι ο Payne έμοιαζε κατά διαστήματα χαμένος στην ταχύτητα του NBA game. Έχει το λεγόμενο “benefit of the doubt”, που ο Καναδός σιγά σιγά χάνει, ανήμπορος να τρυπώσει στο rotation των Raptors, πίσω στον παγωμένο Καναδά. Κατά δεύτερον, τα σωματικά προσόντα του Payne ενθουσιάζουν κάθε προπονητή. Ύψος γύρω στο 2,08, μακριά χέρια και καταπληκτικό άλμα και hang-time. Στο χέρι του coach του είναι να τον βοηθήσει, πλάι στον Garnett, να γίνει καλύτερος shot-blocker και να εκμεταλλευτεί την αθλητικότητά του, διδάσκοντας του υπομονή και όχι άσκοπα άλματα στην άμυνα. Έπειτα, την τελευταία του χρονιά στο κολέγιο σούταρε με 43% από τα 6,252)44/104. Στην Minnesota επιχείρησε μόλις 8, μα η μηχανική του αφήνει ελπίδες ότι μπορεί να μεταφράσει την κολεγιακή του αποδοτικότητα σε ένα ακόμα εργαλείο στο παιχνίδι του. Παρότι, επίσης φαίνεται ατσούμπαλος, διαθέτει ένα πολύ καλό drop step, από το οποίο μπορεί να απογειωθεί αμέσως για κάρφωμα in-traffic. Έχει μπροστά του άλλα τρία χρόνια σε rookie contract που καταλήγει στα $ 3 εκατ., αντί των 5+ του Bennett. Πρόκειται για έναν λίθο που αξίζει να λαξευτεί δίπλα στον KG. Star δεν θα γίνει ποτέ του, μα μπορεί κάλλιστα να γίνει ένας αξιόπιστος τεταρτοπέμπτος ψηλός που κάνει λίγο απ’ όλα, και μπορεί να απορροφήσει κάποια λίγα λεπτά στο σημερινό 5.
Εμπρός, με την ελπίδα το summer league να είναι οδηγός.
Julius Randle, Los Angeles Lakers, 21
O Blake Griffin πήρε το Rookie of the Year αφού έχασε μια χρονιά λόγω τραυματισμού. Είναι ίσως παράδοξο, καθώς ο παίκτης εγκλιματίζεται στο περιβάλλον του NBA για μια ολόκληρη χρονιά, ενίοτε ταξιδεύει και προπονείται με την ομάδα από ένα σημείο και μετά, έστω και τραυματίας. Δεν θα έπρεπε να παίζει για το βραβείο με μια σεζόν προσαρμογής στην πλάτη του. Και εν πάση περιπτώσει, αφού αυτό συμβαίνει, γιατί ο Julius Randle δεν μπορεί να θέσει υποψηφιότητα μετά το ένα ολόκληρο παιχνίδι και τα 13 λεπτά που εμφανίστηκε την περσινή σεζόν; Γιατί να μην έχουμε μια από τις μεγαλύτερες κούρσες για το βραβείο, με παίκτες όπως ο Okafor, o Russell, o Mudiay, o Towns, και σε έναν δίκαιο κόσμο, ο Randle;
Είναι ο νέος Zach Randolph, χωρίς την αλλεργία προς το γυμναστήριο και την αβυσσαλέα όρεξη; Οι σωματικές μετρήσεις τους μοιάζουν, το ίδιο και τα μάγουλα, ωστόσο ο Randle κρύβει ένα απρόσμενα καλό αθλητικό πακέτο κάτω από το φαινομενικά βαρύ κορμί του, μια αθλητικότητα που ο Randolph δεν διέθετε ποτέ. Σε κάθε περίπτωση, η αριστεροχειρία και η ποικιλία στους τρόπους που βρίσκει να τελειώνει τις φάσεις θυμίζουν τον PF του Memphis, που έχει πατήσει τα 34, και, όπως και να το κάνουμε, είναι ένα είδος που όταν αποσυρθεί, θα μας λείψει. Παρηγοριά στον Julius λοιπόν, που μας έχει ανοίξει την όρεξη:
Aaron Gordon, Orlando Magic, 20
Είναι εύκολο να ξεχάσει κανείς ότι ο Aaron Gordon μόλις έκλεισε τα 20 του χρόνια3)συμπτωματικά έχει γενέθλια την ίδια μέρα με εμένα. Στην rookie season του ταλαιπωρήθηκε από διάφορους τραυματισμούς και, όταν έπαιζε, έμοιαζε με πιτσιρίκι που έχει κατεβάσει μια σακούλα ζαχαρωτά και χοροπηδάει εδώ κι εκεί, φέρνοντας τους γονείς του ένα βήμα πιο κοντά στην παράνοια. Ξεκίνησε τη χρονιά σουτάροντας απρόσμενα, και απρόσμενα καλά, από τα 7,25, έχοντας κοντά στο 50%, μα μετά την επιστροφή του με την ομάδα να τα έχει ψιλοπαρατήσει, πετούσε τούβλα χωρίς σύνεση.
Φέτος είναι υγιής, έχει τον κέρβερο Scott Skiles να του σφίγγει τα λουριά όταν βγαίνει εκτός ελέγχου και, κάνοντας ένα καταπληκτικό summer league, έδειξε ότι μπορεί να κεφαλαιοποιήσει το καταπληκτικό σωματικό του profile, που θυμίζει μια λίγο πιο light έκδοση του Serge Ibaka. Δεν είναι τόσο μακρύς όσο ο PF των Thunder, μα είναι πολύ γρηγορότερος στα πόδια και ενδεχομένως να μπορεί να μαρκάρει ακόμα και guards. Πρόκειται για ένα συναρπαστικό project, που είτε θα μείνει ένας συμπαθής tweener μεταξύ του 3 και του 4 σε άμυνα και επίθεση, είτε θα γίνει ένας αμυντικός εξολοθρευτής που θα μαρκάρει ό,τι κινείται, την ώρα που έχει το αθλητικό flow να γίνει σκόρερ των 16-18 πόντων. Με τον Channing Frye να μην έχει αποδώσει στον ρόλο που φαντάστηκαν γι’ αυτόν οι ιθύνοντες των Magic, σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης της άμυνας για τους Oladipo και Payton που είναι μάγοι όταν βρεθούν στο ζωγραφιστό μετά από drives, ο Aaron Gordon είναι ένα αξιόπιστο τρίποντο μακριά από το να ολοκληρώσει τον κορμό των Magic.
Και, ναι, ξέρω Μαντζούκα, ότι τα συμπεράσματα των summer leagues είναι φευγαλέα σαν τους καλοκαιρινούς έρωτες, μα αφ’ ενός μερικοί κολλάμε σε αυτούς, προσπαθώντας να συντηρήσουμε μια κατάσταση που εμφανώς έχει τελειώσει, όση απογοήτευση κι αν επιφυλάσσει και, κατά δεύτερον, κοίταξέ τον, πως τα χλατσώνει μετά από ντρίμπλα, πως βάζει την μπάλα στο παρκέ σαν τον Bodiroga και κάνει τρία και τέσσερα αλματάκια αμέσως το ένα μετά το άλλο, λες και είναι ο Rodman! Δεν είναι τέλειος;
Dwight Powell, Dallas Mavericks, 24
Σε μια ομάδα που ζει με την ψευδαίσθηση πως μπορεί να κάνει θόρυβο στα playoffs, είναι ο μόνος παίκτης της frontline ο οποίος μπορεί να σπριντάρει και να πηδήξει σε μια φάση, δίχως να αφήσει πίσω του κάποιο μέρος του σώματός του σαν εξάτμιση στο Colin McRae Rally 2.0.
Παράλληλα, είναι ό,τι απέμεινε στον Rick Carlisle για να του θυμίζει το προσωρινό ειδύλλιο με τον Rajon Rondo, που ξεκίνησε με όνειρα και μεγάλα σχέδια, αλλά γρήγορα ξίνισε και ο Rick έστειλε τον Rajon στη μάνα του. Είχαμε γράψει και πέρσι, πως οι Mavericks με την ταλαιπωρημένη front-line τους, αποτελούν την ευκαιρία του να καθιερωθεί. Δεν τα κατάφερε. 11 μήνες ύστερα, όμως, δουλεύοντας στο πλάι του ειδικού στην επεξεργασία διαμαντιών Carlisle, που δάμασε σε κάποιο βαθμό τον αχαλίνωτο Powell, αποτελεί την πιο αξιόπιστη λύση στον πάγκο των Mavericks. Μοιραζόμενος τον χρόνο δύο θέσεων με τους Dirk, Zaza, Villanueva και τον εκπληκτικό αθλητή, πλην όμως αμφισβητούμενο μπασκετμπολίστα, Jeremy Evans, είναι ο μόνος που μπορεί να βουτήξει προς το καλάθι μετά από screen και να τελειώσει φάσεις μετά από λόμπες, και ταυτόχρονα, να μην παθαίνει ίλιγγο σε κάθε άλλη κατάσταση.
Το σουτ από μέση απόσταση που είχε αφήσει να φανεί πέρσι, συνεχίζει να ακονίζεται, και πλέον αποτελεί μια αξιοπρεπή εναλλακτική όταν οι αρχικές βλέψεις της επίθεσης μπλοκαριστούν και η μπάλα κολλήσει, περίπτωση που βλέπουμε στο video του Nba Stats.
Η Νέα Υόρκη
Ο Kristaps Porzingis είναι ένα κινούμενο και ομιλών μνημείο του αρχετύπου Dirk Nowitzki, αυτό το οποίο πλήρωσε για μια δεκαετία το NBA σπαταλώντας picks πρώτου γύρου σε κατάλευκους πύργους από χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, με βασικό προσόν την ικανότητα να τρέχουν χωρίς να σκοντάφτουν. Από τότε το hype έσβησε σιγά-σιγά, οι διοικούντες των ομάδων έγιναν πιο πονηρεμένοι και οι μπασκετικές απάτες σιγά-σιγά ξεσκεπάζονταν πριν διαβούν το κατώφλι των προπονητηρίων με το συμβόλαιο στην τσέπη. Κι όμως, η σαγήνη του μυστήριου ανατολικοευρωπαίου γίγαντα με το γλυκό χέρι, όση δυσπιστία και αν προκαλεί πλέον, δεν θα σβήσει ποτέ. Και ο Porzingis, είναι ο άνθρωπος που έχει την προοπτική και τις ικανότητες να ανοίξει την πόρτα σε μια δεύτερη χιονοστιβάδα Ουκρανολετονογεωργιανών με περίεργα ονόματα. Ο Kristaps είναι παιγμένος στη Σεβίλλη και κατανοεί το μπάσκετ πολύ καλύτερα από ό,τι αφήνουν να εννοηθεί το παρουσιαστικό του και η ηλικία του. Τα πρώτα δείγματα από το παρκέ, είναι πολύ θετικά για τον Λετονό. Παράδειγμα το παιχνίδι απέναντι στους Cavs, όπου έδειξε δείγματα κατανόησης του ρυθμού της επίθεσης, σωματική κυριαρχία και βελούδινο χέρι από τα 7,25, αντιστρέφοντας σίγουρα τις πρόωρες κραυγές διαμαρτυρίας των φίλων της ομάδας.
Ιδού:
Από πίσω του έρχεται ο πιο εξοργιστικά στάσιμος νέος παίκτης του NBA την τελευταία 10ετία, ο Derrick Williams. Ορόσημο των busts που επελέγησαν στην πρώτη 10άδα του draft του 2011, επιλεγείς στο #2 από τους Minnesota Timberwolves, μοιάζει αναπόδραστα χαμένος ανάμεσα στο 3 και το 4 από την πρώτη στιγμή που πάτησε στο παρκέ, σχεδόν αναποφάσιστος σχετικά με το τι του ταιριάζει, κι αυτό αποτυπώνεται στο παιχνίδι του. Η συγκλονιστική sophomore season του ως σκόρερ στο κολέγιο της Arizona, με αδιανόητα ποσοστά (56% FG%, 57% τρίποντα), μοιάζει σήμερα με μια παρατεταμένη ρέντα που καμουφλάρισε τις αδυναμίες του και ξεγέλασε τους scouts. Το σουτ του δεν έχει μεταφραστεί στα δεδομένα του NBA, με τον Williams να έχει 30% στην καριέρα του έξω από τα 7,25. Τα αθλητικά του προσόντα είναι τα καλύτερα που θα βρει κανείς ανάμεσα στα τριαροτεσάρια της λίγκας, μα του λείπει το ραφινάρισμα στις κινήσεις του και η ευελιξία. Πέντε χρόνια τώρα δεν έχει καταφέρει να αλλάξει κατεύθυνση σε drive, και θυμίζει τρένο πάνω σε ράγες όταν μπουκάρει, πράγμα που δεν είναι τόσο κακό αν έχεις το άγγιγμα ενός LeBron James ή έστω, ενός Tyreke Evans κοντά στο καλάθι, αλλά είναι καταστροφικό όταν δεν μπορείς να τελειώσεις τις φάσεις μετά τις αναπόφευκτες στούκες στους αμυνόμενους. Ίσως η χειρότερη “αίσθηση” της επίθεσης και του συγχρονισμού αυτής ανάμεσα στους παίκτες με αρκετά μεγάλη συμμετοχή τα τελευταία χρόνια. Ταυτόχρονα δεν έχει δείξει πως μπορεί να κερδίσει λεπτά με την άμυνά του, ούτε και έχει καταφέρει να είναι κάτι παραπάνω από θλιβερός rebounder, επιβιώνοντας από το σποραδικό highlight κάρφωμα, ή παιχνίδι που ξαφνικά μεταλλάσσεται στην scoring machine των κολεγιακών του ετών.
Βάφοντας το μαλλί του ξανθό το καλοκαίρι, έδειξε να βρίσκει την αυτοπεποίθησή του κάνοντας μεγάλα παιχνίδια στο summer league και την preseason, και ξεκίνησε τη σεζόν με 24/7 απέναντι στους Bucks. Η πορεία του στη συνέχεια είναι φθίνουσα. Θα πάρει λεπτά, αναγκάστικα, και πρόκειται για μια απ’ τις τελευταίες του ευκαιρίες να μάθει να στρίβει ή έστω να διδαχτεί λίγο Bully-Ball από τον Melo, μήπως και επεκτείνει την καριέρα του.
Οι Rockets
Βαθιά πλέον στην εποχή Harden, οι Rockets ακόμα αναζητούν τον πέμπτο starter τους, αυτόν που θα στελεχώνει τη θέση του power forward. Αφού έφαγαν πέρσι χυλόπιτα από τον Bosh, που ήθελε δικό του το franchise των Heat, και ύστερα και από τη φετινή απόφαση του LMA να μετοικίσει στο γειτονικό San Antonio, ο Morey συνεχίζει να ποντάρει στους δύο φερέλπιδες PFs του, οι οποίοι κατά καιρούς είναι εντυπωσιακοί και αλληλοσυμπληρώνονται, μα συνήθως αντί να μάχονται για τη θέση του βασικού, αναμετρούνται εκτός παρκέ με τα προβλήματα τραυματισμών τους. Ο Terrence Jones είναι μόλις 23 και βρίσκεται στην τελευταία χρονιά του rookie συμβολαίου του. Πρόκειται για ένα πληρέστατο τεσσάρι, που είναι πολύ καλός αμυντικός, παρά το, όχι ιδανικό, ύψος του, με αποτελεσματικό παιχνίδι τόσο με πλάτη, όσο και με πρόσωπο στην επίθεση, και ένα διαρκώς βελτιούμενο σουτ από τα 7,25. Ταυτόχρονα όμως, έχει την τάση να σκοντάφτει σε απρόσμενους τραυματισμούς, που ποικίλλουν από τα σπασμένα πλευρά, ως το πρόσφατο κόψιμο στο μάτι.
Δύο χρόνια μεγαλύτερός του, αλλά κι αυτός έτοιμος να πληρωθεί, είναι ο Λιθουανός Donatas Motiejunas. Ό,τι έχει σε ταχύτητα και δυναμισμό ο Jones, το ματσάρει με το ύψος του ο D-Mo. Βρέθηκε στο NBA ως χεράς Λιθουανός shooting big-man, μόνο που στην πορεία κάπου έχασε τη σύνδεσή του με το αντίπαλο καλάθι, μην μπορώντας να σπάσει το 30% από τα 7,25 σε καμία από τις δύο πρώτες σεζόν του στο NBA. Η αποκάλυψη όμως ήρθε πέρσι, όταν οι τραυματισμοί Jones και Howard, καλούσαν τον πρώην παίκτη της Bennetton να παίξει σαν ψηλός, κι εκεί ήταν που έκανε τα καλύτερα παιχνίδια της σύντομης καριέρας του, χρησιμοποιώντας το καλά ακονισμένο post-game του, το οποίο, παράλληλα, ξεκλείδωσε και το εξωτερικό του σουτ (37% στη regular season). Ούτε κι αυτός έχει ανοσία στους τραυματισμούς, καθώς φέτος δεν έχει ντεμπουτάρει ακόμα λόγω προβλήματος στη μέση.
Στους δύο, ως γνωστόν, τρίτος δεν χωρεί. Εκτός αν είναι κουτσάλογα, κι έτσι το πιθανό steal του φετινού draft, Montrezl Harrell (ή αλλιώς ο “Kenneth Farried με περισσότερα σύμφωνα”, όπως καθιερώθηκε στα γραφεία του Ball Hog από τον Μαυράκη) πήρε προώρως λεπτά φέτος.
Όπως βλέπουμε, πρόκειται για έναν μαντρότοιχο με κοτσιδάκια και ελατήρια στα πόδια και τον κόφτη βγαλμένο. Terrence, Donatas, με την ησυχία σας.
Τα ρέστα
Στο Portland το απόλυτο hipster fantasy pick της περσινής χρονιάς, ο Meyers Leonard, θα προσπαθήσει να διατηρήσει το 50/40/90 της περσινής χρονιάς, σε περισσότερα λεπτά. Θα δούμε, δηλαδή, μια οδυνηρή απόπειρα επίτευξης ενός ουτοπικού στόχου. Θα έχει πλάκα. Θα είναι μια δύσκολη σεζόν για τον Meyers, άλλωστε η δευτέρα γυμνασίου είναι απαιτητική τάξη.
Στην πρωτεύουσα, ο Drew Gooden έχει επιδείξει μια απρόσμενη, και συνάμα απογοητευτική, αφοσίωση στο franchise των Wizards, μένοντας για τρίτη χρονιά με την ομάδα. Το κοντέρ του έχει σταματήσει εδώ και μια τριετία στις 10 διαφορετικές ομάδες, και αυτό πρέπει να αλλάξει. Μπράβο, πάντως, ο τύπος ήταν με το ένα πόδι εκτός NBA πριν από μια τετραετία, και πλέον έχει ξαναβρεί τον ρόλο του σαν back-up ψηλός σε playoff team. Δεν θα πάψω ποτέ να εντυπωσιάζομαι από το γεγονός πως είναι μόνο 34. Drew, ευχαριστούμε για όλες τις μεγάλες στιγμές στα περσινά playoffs.
Για κλείσιμο δεν θα μπορούσα να αφήσω τίποτα άλλο παρά τον λατίνο εραστή του ζωγραφιστού, τον τεράστιο Luis Scola. Ξανά σε starting role στα 35 του, δεν πρέπει να χάσουμε τις τελευταίες παραστάσεις του. Ιδίως τώρα, που η ταχύτητά του θυμίζει λαβωμένο τάπιρο, τα παμπόνηρα υπόγεια lay-ups με το ανάποδο χέρι θα είναι ακόμα πιο υπόγεια, και μέρος της ημερήσιας διάταξης.
Όλα αυτά αν δεν κάνει την breakout season του ο Anthony Bennett.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
