Roundtable: First Season’s Impressions Edition

Τρεις ολοκληρωμένες αγωνιστικές εβδομάδες στο ΝΒΑ και ευκαιρία να πάρουμε και πάλι τα τσάγια μας και να μαζευτούμε στο στρογγυλό τραπέζι της αίθουσας συνεδριάσεων του Ball Hog και να συζητήσουμε για τις αρχικές μας εντυπώσεις για αυτή τη νέα σεζόν.

1. Οι Detroit Pistons φαίνεται πως μπήκαν πια στην λογική του Stan van Gundy, με τον Drummond να κάνει νούμερα τύπου Wilt Chamberlain. Αυτή θα είναι η εικόνα τους στην φετινή σεζόν ή μας ξεγελάει κάτι;

Gus Χρυσοχού: Ναι, εκτιμώ πως δεν θα αλλάξει κάτι. Οι Pistons θα συνεχίσουν σε αυτό το μοτίβο του περιφερειακού σουτ σε συνδυασμό με την τροφοδοσία του Drummond στο ζωγραφιστό. Η αγωνιστική κοιλιά είναι δεδομένο πως θα έρθει κάποια στιγμή, αλλά θα είναι θέμα κούρασης και όχι αγωνιστικού πλάνου. Ο Van Gundy έχει τα κομμάτια του παζλ που επιθυμούσε και οι Pistons, σε αυτό το σημείο της χρονιάς, δείχνουν να ανταποκρίνονται πλήρως. Πλώρη για την post season η Motor City, δεν μας ξεγελάει τίποτα.

Γιάννης Χάτσιος: Το δείγμα μοιάζει αρκετά ασφαλές, καθώς το πρόγραμμά τους δεν ήταν εύκολο. Ο SVG έχει μαζέψει τα υλικά που του ταιριάζουν και εφαρμόζει τις αρχές του. Η κίνηση Jackson αποδεικνύεται μελετημένη, και ο νεαρός PG είναι μακράν πρώτος σκόρερ ως p’n’r ballhandler, με 30 πόντους διαφορά από τον δεύτερο Russell Westbrook. Η ομάδα αποδίδει καλύτερα από ό,τι θα όριζε η ποιότητα των υλικών (βασικός isolation σκόρερ ο Marcus Morris) και ο αναιμικός πάγκος θα στοιχίσει νίκες, αλλά τα playoffs τα θεωρώ δεδομένα.

Πέτρος Καούνης: Ο SVG έχει περάσει τη φιλοσοφία του παιχνιδιού του στους παίκτες του και αυτό φαίνεται από τη μέχρι τώρα πορεία της ομάδας στη φετινή χρονιά. Δεν πήγε να εφαρμόσει κάτι καινούργιο, αλλά κάτι ήδη δοκιμασμένο και επιτυχημένο από τους δικούς του Orlando Magic. Έναν PG με εξαιρετικές επιθετικές δυνατότητες, τρεις παίκτες που μπορούν να σουτάρουν από την περιφέρεια και στην μέση της ρακέτας ένα θεριό ανήμερο. Στην εποχή του small ball που ζούμε αυτό είναι το όραμα του απόλυτου small ball για τον SVG.

Το ότι παίζουν στην Ανατολή τους δίνει σίγουρα μια θέση στα playoffs. Η ουσία όμως είναι να τους δούμε απέναντι σε ομάδες της Δύσης ώστε να καταλάβουμε το φετινό ταβάνι τους. Μέχρι στιγμής έχουν 3-2 απέναντι σε ομάδες της Δύσης και 3-0 απέναντι σε ομάδες της Ανατολής.

Νίκος Ραδικόπουλος: Εγώ νομίζω θα διαφωνήσω μαζί σας παίδες. Η ήττα κόντρα στους Pacers ήταν πολύ ανησυχητική ως προς την απάντηση στην ερώτηση “από τί υλικά είναι φτιαχμένοι αυτοί οι Pistons”. Όπως έγραψε κι ο Γιάννης στο weekly της 2ης εβδομάδας “έξι παίκτες έριξε στο παιχνίδι ο Van Gundy, και αυτοί απάντησαν με 2 πόντους, 1/12 σουτ και 7 λάθη σε αθροιστικά 48 αγωνιστικά λεπτά”. Με την ένδεια του πάγκου τους πρέπει να γυρίσουν σε top φόρμα Jennings και Meeks για να μην αρχίσουν να τα φτύνουν οι βασικοί. Που στους βασικούς περιλαμβάνεται και ο Ilyasova των μετρημένων 20 καλών εμφανίσεων το χρόνο. Νομίζω πως είμαστε έναν χρόνο πριν την ολοκλήρωση του project Van Gundy. Έχει δώσει τα στοιχεία που θέλει στην ομάδα, παίζει αυτή το μπάσκετ του, αλλά του λείπει το βάθος για έναν μαραθώνιο 82 αγώνων, πλέον των playoffs. Και καθόλου δεδομένους δεν τους θεωρώ για τα playoffs, παρεμπιπτόντως. Το επίπεδο της Ανατολής μπορεί να είναι υποδεέστερο της Δύσης, αλλά στον εσωτερικό ανταγωνισμό είναι 10 οι ομάδες που διεκδικούν θέση στην post season¹⁾Πέρα των σίγουρων Cavs, Hawks, Bulls, έχουμε Wizards, Bucks, Celtics, Heat, Raptors, Pistons και Pacers να διεκδικούν ισότιμα τις υπόλοιπες θέσεις, με τους Hornets, Magic και Knicks να έχουν ξεκινήσει κι αυτοί πολύ καλύτερα του αναμενόμενου. Kανέναν πέρα των τριών πρωτοαναφερθέντων δεν θα θεωρούσα εξασφαλισμένο προς ώρας. Συνεπώς, ένας τραυματισμός βασικού τους είναι πολύ πιθανό να τους ρίξει κάτω ακόμα κι από τη 10η θέση της Περιφέρειάς τους. Α, ναι. Κι ο Drummond έπεσε στα ιδανικά χέρια ώστε να σφυρηλατηθεί σε αυτό το κτήνος των παρκέ που ο Van Gundy τον έχει μετατρέψει.

Λουκάς Μοσχούλας: Small Ball τρανό τους οδηγεί και μετά απο τέτοια αποτελέσματα με δύσκολους αντιπάλους ποιος ο λόγος να αλλάξει κάτι; Όπως ήδη ειπώθηκε, αυτό ξέρει, αυτό εμπιστεύεται ο Stan (ο γνωστός, όχι ο δικός μας ο τραγουδιάρης) και δεν φαίνεται να έχει σκοπό να το αλλάξει.

Σταύρος Μαρίνος: Όλοι γνωρίζαμε ότι ο SVG είναι προπονητής που ξέρει ακριβώς τι θέλει σε κάθε ομάδα και πως να το περνάει στους παίχτες. Με εξαίρεση την περσινή χρονιά, που ανέλαβε τους διαλυμένους Pistons, δεν είχε ποτέ σεζόν στην καριέρα του με αρνητικό ρεκόρ. Ξέρει να στήνει ομάδες. Το ερώτημα είναι κατά πόσο αυτό θα είναι αρκετό για περάσουν οι Pistons στην ελίτ του NBA. Μέχρι τώρα δεν το έχει καταφέρει στα 12 χρόνια προπονητικής.

Δημήτρης Μαντζούκας: Οι Pistons είναι μία ομάδα που εξαρτάται ολοκληρωτικά από τον Reggie Jackson και τα κέφια του. Όταν ο Jackson θα καταφέρνει να είναι θετικός για την ομάδα και τα σουτ του Morris μπαίνουν, οι Pistons θα πηγαίνουν καλά, καθώς στο πρόσωπο του Drummond έχουν την αναγκαία σταθερά για να είναι ανταγωνιστικοί, αλλά σαφώς όχι τον πρωταγωνιστή που θα τους οδηγήσει με ασφάλεια στα playoffs, παρά τα εντυπωσιακά νούμερα που βγάζει. Για να απαντήσω ευθέως στην ερώτηση, δεν θα ένιωθα καθόλου άνετα να ξέρω ότι η ομάδα μου να εξαρτάται από τον ταλαντούχο, αλλά παντελώς αφερέγγυο, Reggie Jackson. Και η Ανατολή είναι γεμάτη με αποτελεσματικές ομαδάρες.

Μήτσος Μαυράκης: Όπως πολύ σωστά είπε ο κύριος Μαντζούκας, το βαρόμετρο είναι ο Reggie Jackson. Στις νίκες έχει 23,8 πόντους με 44,4% στα τρίποντα, 5,6 rebound, 5,6 assist, ενάντι 3,4 λαθών. Στις ήττες όμως, έχει 17 πόντους με 26,9% στα τρίποντα, 3,2 rebound και 4,4 assist έναντι 4,6 λαθών. Τώρα φοβάμαι πως τα δεύτερα νούμερα αντικατοπτρίζουν την αξία του και προβληματίζομαι. Τί να κάνει αυτή η ψυχή ο Brandon ο Jennings;

 

2. Μουδιασμένοι εμφανίζονται οι Raptors σε αυτό το αρχικό στάδιο της σεζόν. Τελικά ο DeMarre Carroll ήταν το κομμάτι που τους έλειπε για το παραπάνω βήμα ή δείχνει να χαλάει περισσότερο του αναμενόμενου την χημεία της ομάδας;

Gus Χρυσοχού: Νομίζω πως ο Carroll είναι η κλασική περίπτωση “θύματος”, όποτε ένας παίχτης αλλάζει αγωνιστικό περιβάλλον. Στην Atlanta ήταν μέλος μιας ομάδας με ξεκάθαρους ρόλους, σε ένα αγωνιστικό πλάνο ποτισμένο με γεύση Popovich²⁾Υπενθυμίζουμε πως ο Budenholzer ήταν για πολλά χρόνια -17 για την ακρίβεια- βοηθός του “Pop”, κάτι που στο Toronto δεν υπάρχει. Για να μην παρεξηγηθώ, οι Raptors είναι από τις ομάδες που παίζουν ορθολογικό μπάσκετ μεν, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που κολλάνε στην επίθεση. Ίσως αν υπάρξει καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας, δούμε και έναν διαφορετικό Carroll, του οποίου τα ποσοστά φέτος είναι αποκαρδιωτικά (34,2%). Προφανώς και ο coach ξέρει καλύτερα, αλλά σε αυτό το αρχικό στάδιο της σεζόν οι Raptors δείχνουν να είναι εγκλωβισμένοι στο δικό τους ταλέντο.

Γιάννης Χάτσιος: Παρά την έλευση του Carroll και τα κιλά που άφησε πίσω του ο Lowry, τις αποχωρήσεις Amir, Vasquez και το καλωσόρισμα Scola, Joseph, δηλαδή παικτών με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά, οι Raptors μου φαίνονται ίδιοι με πέρυσι. Μια ομάδα με προικισμένους σκόρερς και προοπτικές, η οποία όμως δεν έχει ταυτότητα επιθετικά. Τα κέφια Lowry και DeRozan είναι αρκετά για να τους οδηγήσουν πάλι σε 45+ νίκες στην Ανατολή, αλλά δεν βλέπω την πρόοδο που θα μπορούσε να τους κάνει υπολογίσιμη δύναμη. Ο Carroll θα βοηθήσει στην πορεία σε άμυνα και τρίποντο, αλλά δεν είναι παίκτης που θα αλλάξει τη φιλοσοφία της ομάδας.

Πέτρος Καούνης: Όποτε μιλαμε για τους Raptors, θα πρέπει να ξεκινάμε με αυτό:

“Rolling swishers hittin’ swishes
Got me feelin’ like a ball hog
I don’t pass ’em when I get it“

Από εκεί και πέρα τώρα, η παρουσία του Carroll δείχνει να μην έχει κολλήσει με την υπόλοιπη ομάδα. Ήρθε ως αμυντικό υπερόπλο στην ομάδα, αλλά τα νούμερα στο +/- δείχνουν πως δεν αποδίδει τα αναμενόμενα. Ο μ.ο. του στη συγκεκριμένη κατηγορία είναι -1, δηλαδή όσο βρίσκεται στο παρκέ η ομάδα του είναι πίσω έναν πόντο. Από την άλλη όμως, στα τρία παιχνίδια που έχασε λόγω τραυματισμού, οι Raptors κατάφεραν να κερδίσουν μόνο τους Sixers, ενώ στα άλλα δύο ηττήθηκαν. Σίγουρα δεν είναι από τους παίκτες που αλλάζουν ολόκληρη αγωνιστική φιλοσοφία σε μια ομάδα με τον ερχομό τους, ούτε από τους παίκτες που μπορούν να πάρουν μόνοι τους παιχνίδια. Αυτό που ήρθε για να δώσει στο Toronto είναι μια καλή αμυντική λύση, με καλό περιφερειακό σουτ και να προστεθεί σε έναν κορμό που από φέτος δεν έχει αλλάξει στα σημαντικά του σημεία.

Νίκος Ραδικόπουλος: Ό,τι ακριβώς είπε ο Γιάννης. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα παραπάνω στο προκείμενο.

Λουκάς Μοσχούλας: Ε, καλά δεν νομίζω να περίμενε κανείς από του Raptors να είναι στην κορυφή της Ανατολής αήττητοι. Ίσως το 7-3 θα μπορούσε να ήταν 8-2 αν δεν κατάφερναν να χάσουν από τους Knicks. Θεωρώ ότι η απόκτηση Carroll ήταν σωστή, καθώς αυτό που χρειαζόταν η ομάδα ήταν ένας παίκτης με αμυντικές αρετές και καλό σουτ. Είναι λογικό μια αλλαγή να επηρεάσει έναν παίκτη και αυτό φαίνεται από τα ποσοστά του DeMarre 34,2% εντός παιδιάς έναντι 47,9% τελευταία δύο χρόνια στην Atlanta. Βέβαια το δείγμα παραμένει προς ώρας αρκετά μικρό³⁾μόλις έξι παιχνίδια, καθώς έχασε και τρία λόγω τραυματισμού στο πόδι.

Σταύρος Μαρίνος: Ο Carroll αναδείχθηκε σαν ένας ρολίστας-κλειδί για τους Hawks πέρσι. Οι Raptors είδαν potential σε αυτόν, που όμως δεν αντιστοιχεί στο βαθμό που υποδεικνύει το συμβόλαιο που του προσέφεραν ($ 60 εκατ. /4 χρόνια). Παραμένουν μια αδιάφορη ομάδα με καλές μονάδες, που όπως ήδη ειπώθηκε, δεν έχει ταυτότητα και θα είναι από τις πρώτες που θα πέσει στα playoffs. Μα αυτοί οι Καναδοί, γιατί δεν μένουν στο χόκεϊ;

Δημήτρης Μαντζούκας: Κανένα πρόβλημα. Οι Raptors σιγά σιγά ανακαλύπτουν την νέα τους ταυτότητα με τον Carroll ως βασικό γρανάζι. Όσο θα εγκλιματίζεται θα γίνονται και πιο επικίνδυνοι. Ο Lowry είναι εξωπραγματικός, ο DeRozan επέστρεψε όπως θα έπρεπε να ήταν πέρυσι, ο Valanciunas παίζει επιτέλους τα λεπτά που του αξίζουν και μένει στο παρκέ και στα τέταρτα δωδεκάλεπτα, και ο κρυφός άσος στο μανίκι είναι ο Cory Joseph, ο οποίος όσο περνάει ο καιρός θα χώνεται ακόμα περισσότερο στο rotation των Καναδών. Η smallball πεντάδα που δοκιμάζεται ανά διαστήματα Lowry-Joseph-DeRozan-Caroll- Valanciunas είναι από τις πιο θεαματικές στο πρωτάθλημα.Έχω την αίσθηση πως οι προηγούμενοι απαντήσαντες σε λίγο καιρό θα ψάχνουν αναδιατυπώσεις και υπεκφυγές.

Μήτσος Μαυράκης: Κουτσά-στραβά τις 45 -50 νίκες θα τις κάνουν οι Raptors. η ουσία όμως είναι να καταφέρουν να προχωρήσουν πέρα από τον πρώτο γύρο στα playoffs. Οι προσθήκες των Caroll και Joseph, μαζί με την βελτίωση του Valanciunas έχουν ήδη κατορθώσει να ανεβάσουν την αμυντική ένταση της ομάδας, με το Toronto να έχει την πέμπτη καλύτερη άμυνα της λίγκας (αλλά έχοντας ένα πολύ βολικό πρόγραμμα μέχρι στιγμής), οπότε όλα βαίνουν καλώς.

3. “LaMarcus έλα στο San Antonio να τους κάνουμε πλάκα”. Ο Aldridge, μέχρι στιγμής βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα σκοραρίσματος. Λογικό ελέω αγωνιστικού πλάνου των Spurs ή θα τον δούμε να ανεβαίνει στην συνέχεια;

Gus Χρυσοχού: Ο Popovich είδε στον Aldridge μια φυσική συνέχεια του ήδη υπάρχοντος παιχνιδιού των Spurs. Άλλωστε, ο πρώην ψηλός των Blazers έχει δείξει πως, πέρα από εκτελεστής, μπορεί να πασάρει με ευκολία. Οι Spurs, στα χρόνια του Popovich, ποτέ δεν είχαν τον παίχτη που θα έπαιρνε το 50% των προσπαθειών της ομάδας και το ίδιο ισχύει με τον Aldridge. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε πως ο head coach του San Antonio πάντα προφυλάσσει τους παίχτες του στην regular season, γεγονός που συμβαίνει ήδη με τον 30χρονο power forward, του οποίου η συμμετοχή βρίσκεται στα 30 λεπτά⁴⁾5,4 λιγότερα με πέρυσι. Νομίζω πως ο Aldridge θα ανέβει, όποτε το επιλέξει ο Poppovich.

Γιάννης Χάτσιος: Αυτή τη στιγμή ο LMA κινείται στους 16 περίπου πόντους ανά αγώνα με ποσοστά ανάλογα της τελευταίας διετίας στο Portland. Μέρος αυτής της πτώσης, της τάξης των εφτά πόντων στο σκοράρισμα του είναι η μείωση του χρόνου συμμετοχής, αλλά μια ματιά στα per 36 νούμερά του δείχνουν μειωμένη παραγωγικότητα. Οι Spurs των τελευταίων ετών δεν είναι ομάδα με 20 point scorers, και δεν περιμένω των Aldridge να φτάσει αυτό το φράγμα. Όσο περνάει ο καιρός όμως και βρίσκει τον χώρο που θα καταλαμβάνει πλάι στον Duncan, βελτιώνοντας και τον συγχρονισμό του στα κοψίματα για εύκολα καλάθια⁵⁾έχει πάρει το μικρότερο ποσοστό προσπαθειών από cuts στην frontcourt των Spurs, εκτιμώ πως θα ανέβει στους 18-19 πόντους για να γίνει ο κύριος εκφραστής της επίθεσης των Spurs μαζί με τον Leonard.

Πέτρος Καούνης: Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος που περίμενε φέτος ο LMA να βγάλει νούμερα με τη φανέλα των Spurs, παρόμοια με αυτά των τελευταίων δύο χρόνων του στο Portland. Ο coach Pop έχει συγκεκριμένη λογική στο παιχνίδι του και δεν έχει γεννηθεί ακόμα ο παίκτης που θα του την αλλάξει. Το όριο στα λεπτά συμμετοχής του κάθε παίκτη είναι μια τακτική που ακολουθεί χρόνια τώρα. Όσο περνάει ο καιρός ο LMA θα μαθαίνει ακόμα καλύτερα το παιχνίδι των Spurs και οι επιθέσεις τους θα πατάνε περισσότερο πάνω του. Αλλά γενικότερα το βλέπω δύσκολο να δούμε ξανά τον LMA των 20+ πόντων.

Νίκος Ραδικόπουλος: Οι Spurs είναι διαφορετικοί. Στα πάντα σχεδόν. Στις 06.11 ο Popovich δήλωσε πως “προς ώρας, δεν έχω καθοδηγήσει ιδιαίτερα τον Aldridge τακτικά, γιατί θέλω πρώτα να τον δω πως παίζει φυσικά“. Αν το έλεγε άλλος θα λέγαμε “Ώπα ρε μάγκα! Α) Μιλάμε για τον Aldridge που κι η κουτσή Μαρία ξέρει πως παίζει, β) και πες πως δεν ήξερες, το τμήμα scouting σας τί έκανε πριν του δώσετε ένα καράβι λεφτά;;”. Όταν μετά όμως σου λέει πως το ίδιο είχε κάνει και με τον Duncan, το 1997 όταν πρωτοέπεσε στα χέρια του, σωπαίνεις… Είπαμε, οι Spurs είναι ένας διαφορετικός των συνηθισμένων οργανισμός. Οπότε ναι, απλά περιμένουμε να τον δούμε να ανεβαίνει στη συνέχεια. Η εξέλιξη (και) του project Kawhi μας δείχνει πως ό,τι γίνεται στο San Antonio, γίνεται μελετημένα. Είναι η τελευταία ομάδα που θα ήθελα να βρεθεί μπροστά μου μετά το All Star, σε κάθε περίπτωση.

Λουκάς Μοσχούλας: Στο LaMarcus δεν ταιριάζει το ρητό “ε, δεν ήξερες, ε, δεν ρώταγες;”. Ξέρει ότι πήγε σε ομάδα που δεν θα έχει το χρόνο συμμετοχή που αρμόζει σε παίκτη της αξίας του, όπως επίσης ξέρει ότι έχει πάρα πολλές πιθανότητες να είναι πρωταθλητής τον ερχόμενο Ιούνιο. Αυτό βέβαια θα του κάνει και μακροχρόνια καλό καθώς είναι γνωστό ότι θα κερδίζει μερικά χρόνια καριέρας παίζοντας λίγα λεπτά λιγότερα τώρα που είναι στην καλύτερη ηλικία του.

Σταύρος Μαρίνος: Οι Spurs κρίνονται μόνο στα playoffs. Η regular season για αυτούς δεν είναι τίποτε άλλο από ένα παρατεταμένο training camp.

Δημήτρης Μαντζούκας: Ό,τι είπε ο Σταύρος. Θα έβλεπα training camps αν ήταν να παρακολουθήσω ανερχόμενα ταλεντάκια. Δεν θα έβλεπα 40άρηδες σε αγγαρεία, όσο ωραία και αν παίζουν. Οπότε περιμένοντας να δω Spurs προς το τέλος της χρονιάς, προς το παρόν η μόνη φάση που έχω δει από τον Aldridge είναι αυτή που ο Porzingis πηδάει από πάνω του για να καρφώσει σε follow. Δεν μου επέτρεψε να βγάλω ιδιαίτερα συμπεράσματα για τον Aldridge, έβγαλα όμως κάποια χρήσιμα για τον Porzingis.

Μήτσος Μαυράκης: Ενας μικρός προβληματισμός, δεδομένου πως αμφότεροι οι Duncan και Aldridge κινούνται κατα προτίμηση στο left block εξακολουθεί να υπάρχει. Αλλά έχω μια διαίσθηση πως αυτό το πρόβλημα θα λύθει μέχρι τα playoffs. Για την χαμένη εκρηκτικότητα του Parker από την άλλη, δεν παίρνω όρκο…

4. Καλύτερα από όσο περιμέναμε έχουν ξεκινήσει οι Blazers. Μήπως τους αδικήσαμε στην off-season;

Gus Χρυσοχού: Η Rip City περνάει τις Lillard days της, αλλά όχι δεν αδικήσαμε κανέναν. Το ρεκόρ 4-5 του Portland, οφείλεται εν πολλοίς και στην -αναμενόμενα- εκπληκτική μέχρι τώρα σεζόν του McCollum, ο οποίος παρουσιάζεται σεληνιασμένος και δείχνει πως θα θέσει υποψηφιότητα για τον πιο βελτιωμένο παίχτη της χρονιάς. Ωστόσο δεν πιστεύω πως οι Blazers θα συνεχίσουν σε τέτοιους ρυθμούς σε διάρκεια 82 παιχνιδιών. Αν το κάνουν έχουν κάθε δικαίωμα να ονειρεύονται μέχρι και post season. Αλλά από μόνοι τους Lillard και McCollum δεν φτάνουν. Ίσως όμως εμφανιστούν λίγο καλύτεροι απ’όσο τους περιμέναμε.

Γιάννης Χάτσιος: Mια ματιά στις νίκες τους μας δίνει την απάντηση. Κέρδισαν τους αποδεκατισμένους Pelicans, τους αποσβολωμένους Grizzlies, τους Wolves και, για να μην τους την πέσουν τίποτα φιλοζωικές οργανώσεις, νίκησαν και τους Jazz. Τα παιχνίδια απέναντι σε σοβαρές και υγιείς ομάδες τα έχασαν εύκολα. Η άμυνά τους δεν μπορεί να σταματήσει κανέναν. Θα υπάρχουν βράδια που το δίδυμο McCollum-Lillard θα σκοτώσει καλύτερους αντιπάλους, όμως αυτό δεν αρκεί για να τους βγάλει από τον πάτο της Δυτικής Περιφέρειας.

Πέτρος Καούνης: Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Lillard δεν θα μας απογοητεύσει ποτέ και σε κανέναν τομέα.

Η λογική έλεγε πως φέτος οι Blazers θα ήταν για τα μπάζα και δεν θα άξιζαν ούτε το κλικ στα links των παιχνιδιών τους τις πρώτες πρωινές ώρες. Μέχρι στιγμής έχουμε δει το δίδυμο Lillard-McCollum να πετάει φωτιές και την άμυνα τους να είναι χειρότερη και από όσο περιμέναμε. Όσο προχωραει η χρονιά τόσο και πιο σπάνια θα κερδίζουν κάποιο παιχνίδι αλλά ως ομάδα δεν είναι για πέταμα. Είναι αρκετά θεαματική και άκρως επιθετική οπότε μπορεί να τραβήξει το ενδιαφέρον κάθε φίλου του NBA.

Νίκος Ραδικόπουλος: Νομίζω θα διαφωνήσω και πάλι μαζί σας. Δεν ξέρω αν εσείς τους προλάβατε στις 20-22 νίκες, αλλά η δικιά μου προβολή ήταν εξαρχής για 30 νίκες και πάνω και το είχα γράψει από το καλοκαίρι. Συγκεκριμένα είχα πει πως “Προσωπικά δηλώνω μεγάλος θαυμαστής των per 36 στατιστικών του Ed Davis. Leonard και McCollum αναμένεται να έχουν break out seasons και, γενικά, ακόμα και φέτος το Portland θα είναι πιο ανταγωνιστικό από ότι η πρώτη ανάγνωση αφήνει να φανεί.“, οπότε για μένα δεν αποτελεί καμία έκπληξη το καλό τους ξεκίνημα. Θα υπάρξουν αρκετά βράδια μες στη σεζόν αυτό το νεανικό σύνολο θα κάνει ζημιές. Τέλος, να πω πως την front line τους τη θεωρώ πολύμορφη και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.

Λουκάς Μοσχούλας: Σε έναν μαραθώνιο 82 αγώνων ένα καλό ξεκίνημα από μία μέτρια ομάδα δεν λέει και τίποτα. Ο C.J. μπορεί να είναι σε δαιμονιώδη κατάσταση και αυτός είναι ίσως ο μοναδικός λόγος που η ομάδα των Blazers δεν έχει ακόμα κατρακυλήσει στις τελευταίες θέσεις της δυτικής περιφέρειας.

Σταύρος Μαρίνος: Με το 12ο ρεκόρ στη Δύση, δεν νομίζω πως περιμέναμε κάτι διαφορετικό: Πολλές ήττες και παιχνίδι επικεντρωμένο γύρω από τα guards, με πλήρως ασταθές rotation στους ψηλούς, μέχρι να βρουν τα πατήματα και την ταυτότητά τους.

Δημήτρης Μαντζούκας: Λογικά θα τερματίσουν πάνω από τους Lakers, αλλά δεν ξέρω αν θα φτάσει για να χαρακτηριστεί η χρονιά ως υπέρβαση. Προφανώς όσο περνάει ο καιρός θα πέφτουν σε νίκες και ποσοστό. Και προφανώς αυτό δεν είναι κακό για την συγκεκριμένη ομάδα.

Μήτσος Μαυράκης: Οι Aminu και Harkless σουτάρουν πολύ καλύτερα από το αναμενόμενο. Το δίδυμο στα guards είναι φωτιά στην επίθεση και απλά τα βράδια που δεν μπορούν οι αντίπαλοι να τους κάνουν να πληρώσουν τις αδυναμίες τους στην άμυνα, οι δυο κοντοί θα σκοράρουν περισσότερους πόντους από αυτούς και το Portland θα κάνει καμιά νίκη. Από εκεί και πέρα, η φετινή σεζόν θα πρέπει να αφιερωθεί στην ανάπτυξη του Vonleh, που είναι και ο παίκτης-κλειδί που θα τους επιτρέψει να γίνουν ανταγωνιστικοί σε βάθος χρόνου⁶⁾spoiler alert: στο roster του στη LOL, μην δίνεται τόσo βάση συνεπώς!.

5. Στο ξεκίνημα της σεζόν είχαμε όλοι δεδομένους στα playoffs τους Pelicans, ενώ ο Davis εμφανιζόταν ως το απόλυτο φαβορί για το βραβείο του MVP. Mας ξέφυγε κάποιο δεδομένο ή είναι ακόμα περίοδος προσαρμογής στις οδηγίες του νέου προπονητή και ανάρρωσης της πλειάδας των τραυματιών;

Gus Χρυσοχού: Εκτιμώ πως το δεύτερο σκέλος της ερώτησης δίνει την απάντηση. Ο “Brow” θα είναι μεν ο κινητήριος μοχλός της ομάδας, αλλά χωρίς supporting cast, ουδείς προχωράει. Αν η υγεία συμμαχήσει με τη Νέα Ορλεάνη, τότε θα πέσουμε μέσα στις αρχικές μας σκέψεις. Αν όχι, θα μας κράζουν (και καλά θα κάνουν).

Γιάννης Χάτσιος: Υπήρξα βασικός συνήγορος της ιδέα ότι οι Pelicans θα αναπτυχθούν εσωτερικά με την συνέχεια του ρόστερ και την αλλαγή προπονητή, και τάχθηκα αναφανδόν με την άποψη πως είναι κλειδωμένη playoff team. Κάπου στο σκεπτικό μου υποτίμησα το ζήτημα υγεία. Το στοιχείο που ίσως ξέφυγε είναι ότι πολλές ομάδες μοιάζουν βελτιωμένες και η τρύπα που έχουν μπει οι Pelicans είναι ήδη αρκετά μεγάλη (1-9).

Νίκος Ραδικόπουλος: Ακριβώς της ίδιας άποψης ήμουν κι εγώ. Υπερεκτίμησα τον άμεσο θετικό αντίκτυπο που θα έχει ο Gentry στην ομάδα και πίστευα πως ο Davis φέτος θα έκανε top 10 of all time απόδοση στο PER, μη βλέποντας τρόπο να μείνουν εκτός playoffs. Πλέον, με τους Jazz αναμενόμενα δυνατούς και τους Suns αναπάντεχα καλούς, αν στο 1/4 της σεζόν, στα 20 παιχνίδια δηλαδή, το ρεκόρ τους είναι 5-15 ή χειρότερο, νομίζω πως τα playoffs της φετινής Δύσης θα είναι άπιαστο όνειρο.

Λουκάς Μοσχούλας: Ε καλά, απόλυτο φαβορί δεν τους έλεγες (όχι εγώ τουλάχιστον), μέσα στους βασικούς διεκδικητές όμως ήταν. Με το 1-9 στην πλάτη πλέον ελπίζουν γρήγορη επιστροφή των τραυματιών σε συνδυασμό ενός ή και δύο καλών σερί συνεχόμενων νικών. Αλλιώς από εδώ παν και οι άλλοι.

Σταύρος Μαρίνος: Δεν με ενέπνευσαν ποτέ για playoff team, και σίγουρα ο προπονητής δεν έχει περάσει ακόμα την φιλοσοφία του. O Davis παρόλα αυτά, παραμένει στα περσινά του τρομακτικά νούμερα. Η μόνη ανησυχία για αυτόν είναι οι συχνοί μικροτραυματισμοί. Σαφώς και δεν θα κερδίσει το MVP, αφού δεν υπάρχει περίπτωση να τερμάτιζαν ψηλά στα standings, αλλά το 1-9 δείχνει ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

Πέτρος Καούνης: Στα προαύλια που μεγαλουργούσαμε τα παιδικά μας χρόνια, στα τσιμέντενια γήπεδα και στις μπασκέτες που έγερναν και δεν είχαν διχτάκι, πάντα αρκούσε το να έχεις τον καλύτερο παίκτη της τάξης στην ομάδα σου για να πετύχεις τη νίκη. Στο NBA αυτός ο κανόνας δεν ισχύει. Ο Anthony Davis ναι μεν είναι το μέλλον του αθλήματος αλλά στην παρούσα φάση αγωνίζεται σε μια ομάδα που δεν έχει τις μονάδες για να του προσφέρει την κατάλληλη υποστήριξη. Το θέμα των μικροτραυματισμών του, που ανέφερε ο Σταύρος, επίσης προβληματίζει, αλλά μιλάμε περισσότερο για τραυματισμούς που προέρχονται από κόπωση, οπότε υπάγονται και αυτοί στην ίδια αιτία προβλήματος. MVP φέτος δεν θα είναι, εκτός και αν οι Pelicans προχωρήσουν σε δυνατά trades και επανέλθουν στο παιχνίδι της συμμετοχής στα playoffs. Ο άλλος δρόμος είναι αυτός του tanking και ελπίδες για κάτι καλό στο επόμενο draft.

Δημήτρης Μαντζούκας: Δεν περίμενα κάτι καλύτερο από την ομάδα που αποφάσισε συνειδητά να στρώσει χαλί εκατομυρρίων στα πόδια του Omer Asik αντί να μαζέψει έναν αξιόπιστο πάγκο. Ο Gentry είναι ένας ιδιαίτερος επιθετικός γκουρού, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να συντονίσει μία στοιχειώδη αμυντική λειτουργία. Τα προβλήματα πολλά, in Tyreke we trust.

Μήτσος Μαυράκης: Δεν μπορώ να καταλάβω πως μία ομάδα με assistant coach τον μεγαλύτερο αμυντικό guru του ΝΒΑ, τον Darren Herman, και τον Anthony Davis στο Center μπορεί να δέχεται 109,1 πόντους από τους αντιπάλους. Φταίνε οι τραυματισμοί και οι προπονητές θέλουν χρόνο να μεταλαμπαδέυουν τη φιλοσοφία τους; Ίσως, αλλά με αυτό το ξεκίνημα, όταν η ομάδα αρχίσει να ρολάρει και να παίζει το μπάσκετ που μπορεί, μάλλον θα είναι αργά.

6. Επίσης, μήπως το πόσο αθόρυβοι ήταν οι Warriors το καλοκαίρι οδήγησε όλον τον κόσμο στο να τους υποτιμήσει λίγο; Γιατί δείχνουν όλοι έκπληκτοι που η περσινή μηχανή τους εξακολουθεί και ρολλάρει και μάλιστα με τα φρένα σπασμένα; Τέλος, θυμάται κανείς μας παίχτη να δείχνει τόσο άπιαστος όσο και ο Curry, που να μην έρχεται σε συσκευασία Shaquille ή LeBron;

Gus Χρυσοχού: Οκ, δεν περίμενα και 11-0, αλλά δεν μπορώ να πω πως μου έρχεται ως έκπληξη. Πέρυσι το ίδιο ρόστερ έκανε πράγματα και θαύματα, πήρε το δαχτυλίδι και δείχνει ικανό να το επαναλάβει και φέτος. Η απάντηση για το άπιαστος, είναι όχι, αλλά θα ήθελα να απαντήσω κάποια στιγμή “John Wall”.

Γιάννης Χάτσιος: Ναι. Επειδή θέλαμε να το παίξουμε έξυπνοι. Τον Ginobili αλλά στα μισά λεπτά.

Νικός Ραδικόπουλος: Θύμα της προπαγάνδας των -αιώνια κομπλεξικών- Clippers και του κλάψα -και εκνευριστικότατου- προπονητή τους, ότι δηλαδή ήταν τυχεροί οι Warriors που κατέκτησαν πέρσι τον τίτλο, δεν πέσαμε. Ματάκια είχαμε και βλέπαμε τί κάνανε κάθε βράδυ οι Warriors. Αλλά, όντως, το ήσυχο καλοκαίρι τους, η φυγή του Gentry και η αντικατάσταση αυτού από τον -μέτριο- Shaw, η απουσία από τον πάγκο του Kerr στην preseason και την έναρξη της σεζόν με έκαναν να μην πιστεύω σε τόσο εντυπωσιακό ξεκίνημα. Ήταν, άλλωστε, και η αίσθηση “πρωταθλητές είναι, γιατί να μπουν με τέρμα τα γκάζια;”. Ε, οι δηλώσεις των κομπλεξικών έγιναν τον Οκτώβρη. Τον μήνα που οι Warriors άρχισαν να δίνουν και τις απαντήσεις. Από τα εντυπωσιακότερα μπασκετικά show που έχουμε δει στη ζωή μας. Και, προσωπικά, όχι, παραστάσεις σαν του Curry, από παίχτη που δεν ήταν μπουλντόζα, έχω να δω από την εποχή που ο Olajuwon περνούσε την μπάλα ακόμα και μέσα από το σώβρακο του MVP Robinson πριν σκοράρει. Δεν μπορείς να προβλέψεις με τίποτα την επόμενη κίνησή του, ενώ κάθε του αντίπαλος κινδυνεύει σε κάθε φάση να ξεφτιλιστεί. Η δε συμμετοχή του στη συνολική λειτουργία της ομάδας, με τα fake plays και τα back screens που κάνει, είναι απίθανη. Τρομερές παραστάσεις και φέτος από το Golden State!

Λουκάς Μοσχούλας: Ναι, εντάξει οι -μη- κινήσεις του καλοκαιριού δεν σου επέτρεπαν να τους βάλεις στο κέντρο της καλοκαιρινής κουβέντας για τη διεκδίκηση εκ νέου του δαχτυλιδιού. Αλλά μήπως δεν χρειάζονται καμία προσθήκη; Εδώ που τα λέμε, όταν έχεις έναν τέτοιο Curry μπορείς να μην κατεβάζεις ούτε καν 5άδα στο παρκέ. Λέτε να δούμε τον μαγικό αριθμό “82”; Τώρα, σε ό,τι αφορά το τελευταίο σκέλος της ερώτησης, νομίζω μου κάνετε πλάκα. Φυσικά και θυμάμαι, Dirk τον λένε!!⁷⁾εντάξει μην βαράτε ρε παιδιά. Γιατί πετάτε τόσα πράγματα?!?!

Σταύρος Μαρίνος: Αυτά μόνο ο Γκάλης και ο Giovanni τα έκαναν. Πέρα από το αστείο, ο Curry παρότι είναι ο καλύτερος σουτέρ στην ιστορία, έχει και την τεράστια καρμική “τύχη” (κι εμείς επίσης που τον παρακολουθούμε), να βρίσκεται στην μόνη ομάδα που θα μπορούσε να αναδείξει τα γνωρίσματά του, καλύτερα από κάθε άλλη.

Πέτρος Καούνης: Καμία έκπληξη για το ξεκίνημα των πρωταθλητών με 11-0, που πιθανότατα θα συνεχιστεί μέχρι και το παιχνίδι με τους LAC, όπου συγκεντρώνονται οι περισσότερες πιθανότητες για να σταματήσει. Οι κινήσεις που δεν έγιναν το καλοκαίρι που μας πέρασε, είναι στη γνωστή λογική του ”ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει”. Αν είναι να βρούμε κάτι εντυπωσιακό, με το ζόρι, για τους φετινούς Warriors είναι πως πέρυσι είχαν το πλεονέκτημα της έκπληξης. Φέτος θα έπρεπε οι αντίπαλοι τους να έχουν αποκτήσει τη δυαντότητα να τους διαβάζουν πιο εύκολα. Αυτό είναι το σημείο στο οποίο μπαίνει η παράμετρος του Curry. Είναι ο μεγαλύτερος αστάθμητος παράγοντας στην εξίσωση των Warriors. Είναι ο παίκτης που ακόμα και αν του βάλεις παίκτη να τον ακολουθεί σε όλο το γήπεδο, όπως έκαναν οι Pistons με τον Johnson, τους 25 πόντους θα τους βάλει.

Και αυτά τα όργια που κάνει ο Curry φέτος, μόνο κακό κάνουν στο άθλημα. Και πριν πέσετε να με φάτε, όπως τον Λουκά πριν, εξηγούμε. Το να βλέπεις ένα παιχνίδι που έχει ενδιαφέρον και απλά να περιμένεις πότε θα αρχίσει αυτός ο παικταράς να τα κολλάει από τα οκτώ και εννέα μέτρα, δεν έχει καθόλου πλάκα.

Δημήτρης Μαντζούκας: Απ ‘ό,τι φαίνεται κανείς δεν έμεινε έκπληκτος, σε μία ξεκάθαρη προσπάθεια σαμποτάζ αυτού που έβγαλε τις ερωτήσεις. Από πλευράς κυριαρχίας στο παιχνίδι, δεν μ΄ αρέσει που θα το πω, αλλά προφανώς οι εμφανίσεις του James στα playoffs ήταν μπασκετική παράσταση επιπέδου ανώτερου από αυτό του Curry τώρα.

Μήτσος Μαυράκης: Όπως και οι Hawks ήταν καλύτεροι το δεύτερο χρόνο κάτω από τον coach Bud, παρομοίως και οι Spurs βελτιώνονται κάθε χρόνο που περνάει κάτω από τις οδηγίες του Popovich. Από τη στιγμή που το υλικό δεν άλλαξε, είναι αναμενόμενο οι Warriors να έχουν αναπτύξει περαιτέρω τους αυτοματισμούς τους και να αισθάνονται πιο οικεία στο σύστημα της ομάδας τους, γνωρίζοντας επιπλέον πως η εφαρμογή του στην εντέλεια φέρνει πρωταθλήματα. Όσον αφορά τον Curry, αυτά που κάνει εξηγούνται μονάχα με όρους μεταφυσικής και θα προτιμούσα να μην τα σχολιάσω.

7. Επετειακή ερώτηση: Ποιος θα επιδοθεί στα περισσότερα YOLO shots την φετινή χρονιά; 

Gus Χρυσοχού: Για μένα υπάρχει ήδη νικητής και ακούει στο όνομα Marcelinho Huertas. Θέλετε και αποδείξεις; Ορίστε:

Γιάννης Χάτσιος: Ο Nik Stauskas έχει βρει παρθένο έδαφος για βομβαρδισμό στην Philadelphia και εξαπολύει 8 τρίποντα ανά αγώνα. Μετά από μια χρονιά καταπίεσης, ήρθε η ώρα να ξεπεράσει τα συμπλέγματά του στο συνονθύλευμα των Sixers.

Πέτρος Καούνης: Πιστεύω πως αυτή η ερώτηση σηκώνει συλλογική απάντηση. Η επίθεση των Lakers είναι τόσο στατική που σε κάθε φάση πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για σουτ τύπου Huertas. Οι Lakers έχουν αρκετούς παίκτες στο roster τους, βασικούς υπόπτους για να κρατήσουν τη μπάλα 10-12 δευτερόλεπτα με αποτέλεσμα σχεδόν πάντα ένα isolation play στα τελευταία 4-5 δευτερόλεπτα.

Nίκος Ραδικόπουλος: Ο Curry! Και ξέρετε ποια είναι η πλάκα; Θα τα βάζει κιόλας!

Λουκάς Μοσχούλας: Θα συμφωνήσω με Gus, Huertas με χίλια, ήδη εκτός απο το βίντεο που είδατε πιο πάνω, είναι στο τρίτο επεισόδιο του Shaqtin a fool. Τσεκάρετε το νούμερο 5.

Σταύρος Μαρίνος: θα ψήφιζα τον Μανώλη τον Mudiay, που σαν rookie και βασικός σε κακή ομάδα, έχει το δικαίωμα να γιολάρει απερίσπαστα και το καταφέρνει με επικά καταστροφικό τρόπο. Είναι ο μόνος παίχτη στο NBA που παίρνει 14 σουτ κατά μέσο όρο, έχει ποσοστό κάτω από 32% και κάνει 5 λάθη ανά αγώνα. Είναι ο τελευταίος στο NBA σε Win Score⁸⁾Win Score Formula=(Points)+(Rebounds)+(Steals)+(½Assists)+(½Blocked Shots)-(Field Goal Attempts)-(Turnovers)-½(Free Throw Attempts)-½Personal Fouls με διαφορά. Εύκολα θα λέγαμε ότι είναι ο παίχτης που κάνει το περισσότερο κακό στην ομάδα του, από οποιονδήποτε άλλον.

Δημήτρης Μαντζούκας: Δυστυχώς για εμένα, τον ταπεινό ιδιοκτήτη του στο fantasy, που πίστεψα σε αυτόν και στο “σουτ” του, θα πρέπει να συμφωνήσω με τον Χάτσιο. O Nik Stauskas γιολάρει ασύστολα και μου προκαλεί αυθεντικό πόνο με τις εμφανίσεις του.

Μήτσος Μαυράκης:

 –  Ποιος θα επιδοθεί στα περισσότερα YOLO shots την φετινή χρονιά, Vivek ;

 –