Το αφιέρωμα στους παίκτες που θα συγκεντρώσουν τα βλέμματά μας φέτος σε κάθε θέση ολοκληρώνεται με την αναφορά της πιο διχαστικής θέσης του ΝΒΑ σήμερα, αυτή του Center. Η λίστα περιλαμβάνει από παλαιολιθικούς δεινόσαυρους που δίνουν ελπίδες στους παραδοσιακούς του αθλήματος ότι οι μέρες των ατελείωτων ποσταρισμάτων θα επιστρέψουν, έως stretch ψηλούς με γλυκό χέρι και αλλεργία στο ζωγραφιστό (τιμή και δόξα στον Bruno Sundov).
Ξεκινάμε λοιπόν:
Boban Marjanovic, San Antonio Spurs, 27
Έχω πιάσει πορτοκάλι με λιγότερη ευκολία
O Popovich λατρεύει τους διεθνείς του. Μην αρκείστε στον λόγο μου γι’ αυτό, ας πάρουμε τις περιπτώσεις. Για τους Parker και Ginobili δεν χρειάζεται να γραφτεί κάτι παραπάνω, αλλά και οι Splitter, Oberto, Belinelli, Diaw, Mills, Baynes, Udrih, Nesterovic πρόσφεραν πολλά στη δυναστεία των Spurs τα τελευταία 17 χρόνια. Σύμφωνοι, για όλους αυτούς υπάρχουν και περιπτώσεις όπως ο Ian Mahinmi ή ο Nando De Colo που δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες, μα το συμπέρασμα είναι πως όταν ο Popovich καλεί κοντά του κάποιον Ευρωπαίο (και όχι μόνο), έχει κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό του, και συνήθως μεγιστοποιεί τη χρησιμότητα που έχει το ταλέντο του.
Ο τελευταίος, απρόσμενος, εκτελωνισμός του πολυμήχανου Popovich είναι ο γαργαντούας Boban Marjanovic. Τί δουλειά έχει αυτή η μορφή που μοιάζει βγαλμένη από κάποιο σκοτεινό παραμύθι των αδελφών Grimm στην ομάδα υπόδειγμα του NBA;
O 27χρονος ύψους 2,21 center με τα πλασμένα για να αγκαλιάζουν μικρούς πλανήτες χέρια του, ξεκίνησε αναιμικά την καριέρα του, αδυνατώντας να εκμεταλλευτεί τα εξωπραγματικά σωματικά του προσόντα. Κέρδισε παρόλ’ αυτά τη μεταγραφή του στην CSKA, όπου δεν μακροημέρευσε, και ακολούθησαν αδιάφορα περάσματα από Zalgiris, Nizhny και Radnicki στα οποία έδειξε ανησυχητικά στάσιμος. Κάπου εκεί εμφανίστηκε η Mega Vizura, που αποδείχτηκε η κατάλληλη ομάδα στην κατάλληλη στιγμή. Απαλλαγμένος από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ωριμάζοντας σιγά-σιγά στο κορμί του στα 24-25 του, έκανε μια συγκλονιστική χρονιά με 17 πόντους, 12 rebounds και περίπου 2 assists και blocks κατά μέσο όρο. Κέρδισε τη μεταγραφή του στον Ερυθρό Αστέρα και παράλληλα στην Euroleague, την κεντρική σκηνή του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Κι αν η σεζόν ’13-’14 ήταν η σεζόν της καθιέρωσης, η περσινή ήταν η σεζόν της εκτόξευσης. Με νούμερα ανάλογα με αυτά που πέτυχε στη Mega Vizura, ήταν η άγκυρα γύρω από την οποία ο Radonjic έστησε το παιχνίδι του, εκμεταλλευόμενος τον φόβο που προκαλούσε στους επιτιθέμενους, αλλά και την αμηχανία των αμυνόμενων προ της επέλασης ενός θαύματος της φύσης.
Δείτε τι έπαθε ο δύσμοιρος ο Ante Tomic από τα κουπιά του Boban.
Η έλευση του Marjanovic δίνει στον Popovich το απαιτούμενο βάθος πίσω από την 4αδα Duncan, Aldridge, West και Diaw. Του δίνει έναν πανύψηλο παίκτη-φόβητρο στη ρακέτα. Μια ακόμα απειλή με πλάτη στο καλάθι, αλλά και έναν δημιουργικό πασέρ από το post, ο οποίος, χωρίς να διαθέτει την ευφυΐα του Diaw, έχει τη δυνατότητα να βλέπει και να πασάρει πάνω από την άμυνα.
Σαφώς, η ένταση του ΝΒΑ μπορεί να θάψει σαν χιονοστοιβάδα τον Σέρβο στο rotation των Spurs, και ίσως οι δυνατότεροι centers να μην τον αφήνουν να πάρει καλές θέσεις σπρώχνοντας τον, εκμεταλλευόμενοι την κατατομή του. Ίσως να μην μπορέσει να προσαρμοστεί στην ταχύτητα του παιχνιδιού, και σίγουρα οι αντίπαλοι προπονητές θα τον χτυπήσουν στα πόδια στα pick and rolls. To πιο ενδιαφέρον κομμάτι όμως, είναι το τι μπορεί να σκαρφιστεί ο Pop με τέτοια πρώτη ύλη στα χέρια του. Κι αν φέτος δεν καταφέρει να κεφαλαιοποιήσει την επένδυσή του, τρέμω με τις δυνατότητες μετά από έναν χρόνο προσαρμογής.
Roy Hibbert, Los Angeles Lakers, 28
Τα βράδια που ο Roy πέφτει για ύπνο στο παραλιακό τσαρδί του στο Los Angeles, στο μυαλό του σφυροκοπά η παρακάτω μελωδία:
Έχετε παίξει left 4 dead; Έχετε αντιμετωπίσει τις ορδές;
Κάπως έτσι προδιαγράφεται το μέλλον του Hibbert στο L.Α.. Kobe, Young, Lou Williams, Randle, Russell, το ρόστερ των Lakers είναι σπαρμένο με κακούς ή αδιάφορους αμυντικούς. Αν το αποπαίδι του Larry Bird καταφέρει να κρατήσει την άμυνα των Lakers έξω από το bottom 10, του αξίζει το ισόβιο DPoY. Ένας αρκετά περιορισμένων δυνατοτήτων παίκτης, με την ραθυμία της τζαμαϊκανής του καταγωγής εμφανή στο βλέμμα και το παιχνίδι του, αποτέλεσε το τείχος του Vogel που τον εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, κάνοντάς τον έναν από τους πιο τρομακτικούς rim protectors του NBA, και βασίζοντας πάνω του μια άμυνα που παραλίγο να φτάσει στους τελικούς του NBA. O Roy έδρεψε τους καρπούς της δουλειάς του προπονητικού team των Pacers, κερδίζοντας δύο φορές την συμμετοχή του σε all-star game με νούμερα που δεν εντυπωσίαζαν, και εκμεταλλευόμενος το trending του όρου verticality. Σε μια γωνιά ο Al Jefferson χτυπάει κάποιον τοίχο βλέποντας το κομμάτι personal honors του βιογραφικού του κενό από all-star selections.
Nurkic & Jokic, Denver Nuggets, 21 & 20
Denver went Balkan. Σε διαδοχικές σεζόν οι ιθύνοντες τον Denver Nuggets εξόπλισαν την frontline τους με βαλκάνιους ψηλούς που είχαν περιορισμένα διαπιστευτήρια στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Ο Nurkic ήταν first round pick και είχε αθλητικό πακέτο που τους έκανε να ξερογλείφονται, μα ο Jokic ήρθε από το πουθενά ως second round pick με το κορμί του να μοιάζει ανέτοιμο για τις δοκιμασίες του NBA.
Προφανώς απηύδησαν να βλέπουν τα καλάθι τους να γίνεται έρμαιο των αντιπάλων, ελέω των undersized ψηλών που στελεχώνουν την frontline τους (Faried, Arthur, Hickson) και γοητεύθηκαν από το απόλυτο μέγεθος των Jokic και Nurkic.
Ας πιάσουμε την περίπτωση του Βόσνιου. Ο Jusuf έγινε από νωρίς viral στο NBA, χάρη στο κλέψιμο και το trash talking στον Kobe Bryant, ο οποίος πρέπει να ατένισε το τέλος των αγωνιστικών του ημερών για λίγο, όταν ένας άμαθος 20χρονος center τον σταμάτησε στην περιφέρεια. Η έκρηξη στη φήμη του ήρθε δια πληρεξουσίου, όταν το internet ανακάλυψε τον Papa-Nurkic, τον άνθρωπο-μαμούθ, ο οποίος σύμφωνα με τον θρύλο ήταν και η αιτία που ο Jusuf έπιασε το μπάσκετ στην εφηβεία, όταν ένας scout διάβασε στην εφημερίδα την ιστορία ενός πανύψηλου αστυνομικού που έδειρε 14 άτομα και έψαξε να τον βρει με την ελπίδα ότι έχει κληροδοτήσει τα γονίδια του στους απογόνους του. Κι αν η ιστορία είναι too good to be true, κόλλησε στα media και αποτελεί πάντα μια ωραία σκέψη, με τον Nurkic να δέχεται ότι είναι σωστή στην ουσία της.
Η αναίδεια του είναι τόσο κατάφωρη που όμοιά της δεν υπάρχει στο NBA, σίγουρα τουλάχιστον όχι σε παίκτη χωρίς 10 χρόνια ιστορία στη λίγκα και τη βαρύτητα των τίτλων. Η απόδοση του να πλακωθεί στα μπουνίδια με τον Cousins και να προκαλέσει το sequel του Malice in the Palace είναι γύρω στο 1,70. Προς το παρόν όμως είναι τραυματίας, και αυτό έδωσε την ευκαιρία στον Nikola Jokic να πάρει απρόσμενα άμεσα χρόνο συμμετοχής.
Ο Σέρβος είναι άλλη μια καλοκαιρινή μου αγάπη. Εξαιρετικά fundamental ψηλός με τρομερό μπασκετικό μυαλό, πλαστικότητα στις κινήσεις του με πλάτη στο καλάθι (που είσαι, Λάζαρε Παπαδόπουλε…) και μια αίσθηση του χώρου που του επιτρέπει να βλέπει πάσες που δεν είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε από ψηλούς. Την επόμενη φορά που θα δείτε το Denver, παρατηρήστε τις πάσες του από τα elbows και από το low-post, που θυμίζουν τις πιο αλτρουιστικές στιγμές του Marc Gasol. Παράλληλα, παρότι δεν είναι αθλητικός, είναι μακρύς, με κορμί που θυμίζει Valanciunas, αλλά, εκ πρώτης όψεως, με καλύτερα αμυντικά ένστικτα.
Προσπεράστε την βλακόφατσα που του κλήρωσε η ζωή, και δείτε το career high του μέχρι στιγμής (απέναντι στους Spurs no less). Η κίνηση του στα floaters είναι βγαλμένη από τα πιο ρευστά μοτίβα της κλασικής μουσικής, και τα διαδοχικά blocks του στον LaMarcus Aldridge εξάπτουν τη φαντασία.
Αυτό το δίδυμο φέρνει την ομάδα από το Colorado μπροστά σε περίεργες καταστάσεις. Μπορεί να παίξει είτε με undersized ψηλούς, όπως συμβαίνει τώρα, με Faried και Hickson, αλλά, συνδυάζοντας τα skillsets των παιδιών από τη βαλκανική χερσόνησο, μπορεί να κατεβάσει και δίδυμους πύργους στο 4 και το 5. Αυτό είναι κάτι που πραγματικά θα ήθελα να δω. Τα όχι και τόσο γρήγορα πόδια του Jokic, αντισταθμίζονται από τον σχεδόν χορευτικό βηματισμό του Nurkic, που παρότι βαρύς, αλλάζει γρήγορα κατεύθυνση. Αμφότεροι μπορούν να χτυπησούν κάτω από το καλάθι, με τον Βόσνιο να προηγείται, αλλά και – εφόσον ο Nurkic βελτιώσει τα ενθαρρυντικά περσινά του νούμερα από τη μέση απόσταση – να απειλούν ταυτόχρονα από την περιφέρεια. Με ένα-δυό ποτά μπορώ να πειστώ και για την προοπτική ενός από τους δύο να βάζει την μπάλα στο παρκέ και να κάνει short drives. Είναι σαν να το βλέπω μπροστά μου, Gallinari-Jokic-Nurkic και τους ευρωπαιόφιλους σε παροξυσμό.
Kelly Olynyk, Boston Celtics, 24
Festus Ezeli, Golden State Warriors, 26
Να ξεκινήσουμε με τα βασικά… Μετά από αυτό:
Αυτόματα παίρνει το a.k.a. “Που πας Blake;”, σε ένα από τα πιο abusive blocks που έχουμε δει ποτέ. Πάμε να πούμε τώρα για τον Ifeanyi Festus Ezeli-Nduele, όπως είναι το πλήρες όνομά του. Ο εκ Νιγηρίας ορμώμενος center βρίσκεται φέτος στις καταλληλότερες συγκυρίες για εκείνον. Αφενός, έχει μπροστά του τον γυάλινο Bogut και αφετέρου, είναι εκείνος ο ο τύπος ψηλών που χρειάζεται το στυλ παιχνιδιού των Warriors: Δεν ζητάνε μπάλα, κάνουν το χαμαλίκι τους στα rebounds και είναι σκύλοι στην άμυνα. Ο Ezeli, έχει μετατραπεί σε σημείο αναφοράς στην αμυντική λειτουργία των πρωταθλητών και αυτό δεν αναμένεται να αλλάξει, παρά μόνο με κάποιον τραυματισμό1)χτυπήστε ξύλο για το παιδί αλήτες και θα ρισκάρουμε να πούμε πως πρόκειται για έναν νέο rim protector της λίγκας. Είναι παίχτης που διαθέτει ταχύτατα πόδια για το ύψος του, γεγονός που φαίνεται και στο παραπάνω βίντεο, από το πόσο γρήγορα πηγαίνει να καλύψει τον Griffin. Τώρα που το ξανασκεφτόμαστε, μήπως στο Golden State έχουν pace & space για την άμυνα;
Υ.Γ.: Αν συνεχίσει έτσι, μην εκπλαγείτε αν οι Warriors πάρουν κάποιον για back up του.
Kyle O’Quinn, New York Knicks, 25
Είναι μερικοί άνθρωποι που διαρκώς αδικούνται από την εξωτερική τους εμφάνιση και τις όποιες προκαταλήψεις μπορεί να έχουμε, στην βιασύνη να αναπαράγουμε τους στερεοτυπικούς χαρακτηρισμούς που μας βοηθάνε να κρίνουμε πιο εύκολα τον συνομιλητή μας, δίχως να χρειαστεί να τον ερευνήσουμε εις βάθος.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Kyle O’ Quinn.
Βλέποντας μονάχα τους διαρκείς τσαμπουκάδες που κάνει, την χτιστή του κορμοστασιά και το επιβλητικό του μούσι, θα ήταν εύκολο να υποθέσουμε πως πρόκειται απλά για τον επίτιμο διάδοχο του Oakley, στο ρόλο του σκληροτράχηλου Νεοϋορκέζου power forward/center που παίρνει rebounds, κάνει αντιαθλητικά φάουλ και τραμπουκίζει αντιπάλους.
Και εντάξει, είναι αλήθεια ο O’ Quinn παίρνει rebounds, αν και στην προσπάθεια μπορεί να αφήσει καρούμπαλο στην μπάλα από την καρατιά:
Αλλά, ο Kyle O’ Quinn δεν είναι απλά ένας αμπάσκετος σκληροτράχηλος ρολίστας.
Όποιος κάτσει να δει το παιχνίδι του θα αντικρίσει την επιτομή του μοντέρνου power forward, έναν Draymond Green με εντυπωσιακότερη τριχοφυία. Ο O’Quinn αμυντικά δεν αρκείται απλά στο να κάνει σκληρά fouls, αν και η ροπή προς το foul είναι το αδύνατο σημείο του, που δεν του επιτρέπει να μείνει πολύ ώρα στο παρκέ. Παράλληλα είναι και ένας πολύ καλός blocker, που πάντα φροντίζει επιμελώς να εξασφαλίζει το αμυντικό rebound. Στην επίθεση, από την άλλη, δεν αρκείται μονάχα στο να κυνηγάει το επιθετικό rebound, με την ορμή και αποφασιστικότητα καρχαρία που μόλις μύρισε αίμα. Ο τρόπος που βλέπει γήπεδο και οι assists που βγάζει τον καθιστούν σε έναν υποδειγματικό ψηλό της τριγωνικής επίθεσης και είναι βέβαιο πως θα προκάλεσε ένα πολύ ευχάριστο déjà vu στον Phil Jackson, καθώς θυμίζει τον Lamar Odom, που ο Zen Master προπονούσε στους Lakers. Δεν θα είναι υπερβολή αν ισχυριστούμε πως πέρα από εναν συγκεκριμένο κύριο που βρίσκεται στο Oakland, o παίκτης των Knicks είναι ο καλύτερος πασέρ από τη θέση 4 σε ολόκληρη τη λίγκα.
Ταυτόχρονα έχει αναπτύξει ένα πολύ καλό σουτ μακριά από το καλάθι και ίσως βρισκόμαστε στα σπάργανα της δημιουρίας και σουτ έξω απο τα 7,25 που θα τον καταστήσει υπερπολύτιμο. Προς το παρόν, όμως, έχει πάρει μόλις τρεις προσπάθειες μέσα στη σεζόν, καθώς είναι υπερβολικά αλτρουιστής για το καλό του, μιας που αναζητεί διαρκώς την πάσα όποτε έχει την μπάλα στα χέρια του. Και όντως μόλις καταφέρει να περιορίσει λίγο τα φάουλ στα οποία υποκύπτει, όντας θύμα της προκατάληψης και των διαιτητών και σταματήσει να αγωνίζεται σαν να έχει καταληφθεί από το πνεύμα του δαίμονα-Rondo, είναι βασικός υποψήφιος στο να διαδεχθεί τον Draymond σαν ο έρωτας όλων των προπονητών, αναλυτών και μερακλήδων φαν του ΝΒΑ.
Jon Leuer2)Ναι ξέρουμε, δεν είναι Center, αλλά θα δείτε που το πάμε, Phoenix Suns, 26
Υπάρχει ένα κακό με τους ψηλούς τύπου Leuer. Ό,τι και να κάνουν, όσο καλά και να παίξουν, όση ψυχή και αν δώσουν, πάντα θα ανήκουν στην τίμια secondary unit. Ο 26χρονος center των Suns έχει ξεκινήσει άνω του αξιοπρεπούς την χρονιά, πραγματοποιώντας μερικές εξαιρετικές εμφανίσεις, όπως αυτή της 12ης Νοεμβρίου που έκανε double-double (10pts-11rebs) κόντρα στους Clippers. Δίπλα σε αυτή, έρχονται να προστεθούν εκείνες κόντρα σε Dallas (14pts-7rebs) και Portland (8pts-8rebs), γεγονός που πιστοποιεί πως θα υπάρξουν βραδιές που ο Leuer θα αποτελεί ευχάριστο πονοκέφαλο για τον προπονητή του, Jeff Hornacek. Το επιπλέον κακό, στην περίπτωση του πρώην αθλητή των Wisconsin Badgers, είναι πως κάνει ακριβώς ό,τι έκανε και την περασμένη σεζόν στο Memphis, αλλά με την παρουσία του διδύμου Gasol-Randolph, οι παραπάνω εκλάμψεις δεν είχαν ιδιαίτερη αξία. Στο Phoenix, όμως, των Tyson Chandler και Alex Len, o Leuer έρχεται να δώσει stretch διάσταση στην θέση “5” και οι 6 πόντοι μ.ο. σε συνδυασμό με τα 4,9 rebounds, σε 16,3 λεπτά συμμετοχής είναι υπερπολύτιμα. Αν δε, πάμε και στα per 36 minutes stats του, τότε ζαλιζόμαστε, μιας και μιλάμε για 13,3 πόντους και 10,9 rebounds. Όσο ο Leuer βρίσκεται σε αυτό το status, θα δίνει σημαντικές βοήθειες στο παιχνίδι των Suns. Αφήστε που μας χάρισε και αυτό στις αρχές Οκτωβρίου, έστω κι αν ήταν στην pre-season:
Είναι ένας καλύτερος Jason Smith, ένας από τους παίκτες που μπορείς να πειστείς ότι ίσως κάπου/κάποτε θα μπορούσαν να ξεκινήσουν, μα όσο κι αν παλεύεις στο μυαλό σου, δεν βρίσκεται η κατάλληλη ομάδα. Και θα διατηρούμε την κρυφή ελπίδα, πως αν μπορεί να διατηρήσει το τρίποντό του παίρνοντας περισσότερες προσπάθειες, στα εξαιρετικά ποσοστά που έχει μέχρι σήμερα, και εφόσον δώσει λίγη περισσότερη ένταση στην άμυνά του, από την οπτική γωνία του rim protection, θα βρει την Ιθάκη του να ξεκινήσει. Δεν θα συμβεί, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Clint Capela, Houston Rockets, 21
Στον Τρίτο Άνθρωπο του Carroll Reed, ο Orson Welles για να αποδείξει το πόσο υπερτιμημένη είναι η αδερφική αγάπη, υποστήριξε πως η Ελβετία μετά από 300 χρόνια ειρήνης το μόνο που έβγαλε ήταν ο κούκος:
Λοιπόν, μετά από αιώνες λουφαγμένη στην βολική ζεστασιά της αδιαφορίας και της ουδετερότητας, αυτή η χώρα παρήγαγε επιτέλους ένα προϊόν που θα μας κάνει να αναθεωρήσουμε το στερεότυπο περί φιλήσυχων Ελβετών.
Τον Clint Capela
O Brandon Knight δεν λέει να βάλει μυαλό!!
Ο νεαρός center που γεννήθηκε στη Γενεύη, μπήκε κι αυτός από μικρός, στην γνωστή για εμάς του φανς του Δημήτρη Χατζηγεωργίου, σχολή του INSEP. Τα εφηβικά του χρόνια τα πέρασε βγάζοντας μάτια στην Élan Chalon. Λίγο το ύψος του, που δεν ήταν ιδανικό για τη θέση του center, λιγο και το γεγονός πως δεν του είχαν κάνει σωστό scouting στα παιχνίδια της Chalon και τα νούμερα που έβγαζε δεν φάνταζαν αληθοφανή, ο Capela έπεσε μέχρι το #25 του draft, όπου περίμεναν ο Rockets με τα σάλια να τους τρέχουνε. Έκανε το αγροτικό του στη θυγατρική των Rockets, τους Rio Grande Vipers και όταν έφθασαν τα playoffs το Houston τον αμόλησε ελεύθερο.
Και τα στοιχεία που έδειξε ήταν τόσο εντυπωσιακά που οδήγησαν τον ίδιο τον Olajuwon να υποστηρίζει πως το Houston μπορεί να βρήκε τον ψenter του μέλλοντος.
Και τι είδε ο The Dream;
Έναν νεαρό center, του οποίου μπορεί να του λείπει λίγο ύψος και εμπειρία για να προσφέρει στην άμυνα ένας εναντίον ενός απέναντι σε πολύ βαριά κορμιά, αλλά έχει εκπληκτικό συγχρονισμό, που το καθιστά ως έναν από τους μπλοκέρ φόβητρο κοντά στα καλάθια. Και στην επίθεση είδε έναν συγκλονιστικό pick’n’roll finisher, που απλούστατα μπορεί να τελειώσει με κάρφωμα την οποιαδήποτε πάσα μπορεί να βρεθεί στο οπτικό του πεδίο.
Έναν παίκτη που επιτίθεται στη ρακέτα με τέτοια εκρηκτικότητα και οργή που μπορεί μονάχος του να αλλάξει την χρόνια στερεοτυπική άποψη για τους φιλειρηνικούς Ελβετούς και να εξιλεωθεί για τα ρεζιλίκια των διαφόρων συνονοματών του.
Η αρχή του τη φετινή σεζόν είναι απλά εκρηκτική καθώς έχοντας 38/53 (71,7%) είναι ο πιο εύστοχος παίκτης στο ΝΒΑ και με το 1,5 block του είναι στην εικοσάδα της αντίστοιχης κατηγορίας, μέσα σε μόλις 17,4 λεπτά συμμετοχής κατά μέσο όρο.
Βλέποντας το ποσοστό του στις βολές να έχει ανέβει δραματικά στο 50%3)πέρυσι είχε 0/18 βολές λίγο πριν τελειώσει η χρονιά και δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε πως στο Houston έχουν διάφορους λόγους για να μην είναι ιδιαίτερα αγχωμένοι όσον αφορά τη λήξη του συμβολαίου του Dwight Howard και το πανηγύρι που θα ακολουθήσει.
