Είναι κάποια ματς μες στη σεζόν που σε σημαδεύουν περισσότερο από τα υπόλοιπα. Ενώ δεν παίζουν κανέναν ιδιαίτερο λόγο για την τελική κατάταξη των ομάδων, αυτά σου αφήνουν μια αίσθηση πιο έντονη. Κάποιες φορές λόγω της έντασης που τα βιώνεις, κάποιες άλλες λόγω του πόσο ενδεικτικά είναι για την κατάσταση, αλλά και την πορεία μιας ομάδας την τρέχουσα σεζόν. Ένα χαρακτηριστικό τέτοιο ματς έλαβε χώρα στο Chicago την Παρασκευή 18.12.2015. Ο Μήτσος Μαυράκης μας εξηγεί το γιατί.
Περισσότερο δεν σημαίνει απαραιτήτως και καλύτερο
Το παιχνίδι βάδιζε στην τέταρτη παράταση και η απορία που βασάνιζε του κόσμο ήταν γιατί δεν είχε βρεθεί ένας διαιτητής/κάποιος από την γραμματεία/ένας φροντιστής από την ομάδα να πει στους Hoiberg και Van Gundy ότι δεν υπάρχει πεπερασμένος αριθμός αλλαγών στον άθλημα της καλαθοσφαίρισης. Οι δύο προπονητές νόμιζαν πως έπαιζαν την παράταση ποδοσφαιρικού αγώνα και επειδή είχαν συμπληρώσει τις τρεις αλλαγές θα έπρεπε να αφήσουν τα κουφάρια των παικτών να περιφέρονται στο παρκέ μέχρι τελικής πτώσης. Κάποιος θα όφειλε να τους προειδοποιήσει πως επιτρέπεται να αλλάξεις έναν παίκτη από την ομάδα σου αν αυτός φαίνεται ότι έχει πάθει burnout.
Αγώνα μπάσκετ ΝΒΑ έπαιζαν, αλλά θύμιζε περισσότερο το διαγωνισμό χορού μέχρι τελικής πτώσης στο ”Σκοτώνουν τα Αλόγα Όταν Γεράσουν”:
Πρώτη παράταση 11-11, δεύτερη παράταση 7-7, τρίτη παράταση 4-4 και πάμε προς την τέταρτη.
WE ARE NEVER GETTING OUT OF HERE SEND HELP AND FOOD
— Zach Lowe (@ZachLowe_NBA) December 19, 2015
“Ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει” λέει το κλασικό αθλητικό ρητό / ύμνος στη στασιμότητα, αλλά έχοντας τις δύο ομάδες να βρίσκονται ισόπαλες μετά από 63 λεπτά παιχνιδιού, θα έπρεπε να αναθεωρήσουν λίγο, με γνώμονα τουλάχιστον το αποτέλεσμα, την εμμονή τους να χρησιμοποιήσουν μονάχα 10 από τους 24 επαγγελματίες αθλητές που είχαν στη διάθεσή τους.
Στην τέταρτη παράταση ξαφνικά οι επιθέσεις ξαναξεκίνησαν να έχουν μια κάποια αποτελεσματικότητα, με τις ομάδες να σκοράρουν αφειδώς. Με την εξαίρεση του Jimmy Butler. που είναι ανδροειδές, ήταν το κύκνειο άσμα στην μπασκετική καριέρα των υπολοίπων παικτών.
Θύμιζε μία από αυτές οι εκλάμψεις που έχουν οι ετοιμοθάνατοι, οι οποίοι συνέρχονται από το κώμα σε μια παραλληρηματική κατάσταση πριν αποχαιρετίσουν τον μάταιο ετούτο κόσμο.
Στο φινάλε, με τους Pistons να σκοράρουν είκοσι πόντους στην τέταρτη παράταση και με τη βοήθεια των διαιτητών, οι οποίοι μπροστά στην προοπτική να συνεχιστεί αυτό το παιχνίδι επ’ άπειρον, αποφάσισαν να μην καταλογίσουν το φάουλ του Reggie Jackson στο εύστοχο τρίποντο του Butler, φάουλ που θα του έδινε την ευκαιρία να ισοφαρίσει στα πέντε δευτερόλεπτα πριν τη λήξη. Το φάντασμα της πέμπτης παράτασης αιωρείτο πάνω από το γήπεδο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Όλος ο κόσμος κρατούσε την ανάσα του, αλλά ευτυχώς το τρίποντο του Butler βρήκε στεφάνι λυτρώνοντας συμπαίκτες/αντιπάλους/δημοσιογράφους /φιλάθλους και εμάς.
Ας προχωρήσουμε στις επτά παρατηρήσεις στις οποίες καταλήξαμε μετά το φινάλε αυτής της Οδύσσειας.
Thanks Obama!
Η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι γεγονός. Η επιθεώρηση εργασίας έπρεπε να είχε παρέμβει πολύ πριν από το φινάλε του αγώνα, ή τουλάχιστον στην τρίτη παράταση, όταν ήταν πλέον εμφανές πως οι εργαζόμενοι υπέφεραν μέσα στο United Center Arena. Μια μεγάλη ήττα εν όψει των επερχόμενων διαπραγματεύσεων των συλλογικών συμβάσεων εργασίας των παικτών του ΝΒΑ υπό την Michelle Williams.
Coach Vs. General Manager: The Curious Case of Stan Van Gundy
Στο Detroit, αυτή η παράλογη ψύχωση με την βασική πεντάδα, θα μπορούσε να εξηγηθεί καθώς κάθε φορά που ο coach Stan Van Gundy γυρνούσε την άκρη του κεφαλιού του να κοιτάξει τον πάγκο από μέσα του, σε μια ξεκάθαρη μορφή σχιζοφρένειας κάτι αντίστοιχο με την διαμάχη του Gollum με τον Smeagoll, κατέληγε να σιχτιρίσει τον general manager Stan Van Gundy, ο οποίος του έχει κάνει τη ζωή πιο δύσκολη με την αδυναμία του να στελεχώσει τον πάγκο των Pistons με παίκτες που έχουν θέση στην λίγκα.
Αλλά η επιμονή στον Ersan Ilyasova, όταν υπήρχε στον πάγκο η επιλογή να περάσει μέσα τον Stanley Johnson, ήταν ανεξήγητη. Ο Ghostface Ilya παράπαιε στις δύο μεριές του γηπέδου φαντάζοντας πιο χλωμός και ξερακιανός παρά πότε. Έμοιαζε με άνθρωπο που είχε δώσει κάμποσα λίτρα αίμα και δεν είχε ούτε πιει το χυμό, μήτε φάει τα κρακεράκια έπειτα. Η καλύτερή του ενέργεια κατά τη διάρκεια των παρατάσεων ήταν ένα κερδισμένο επιθετικό φάουλ σε διείσδυση του Rose, που εν μέρει πήρε με την πονηριά του, αλλά στην ουσία αποτέλεσε γι’ αυτόν απλά μια αφορμή να σωριαστεί στο έδαφος και να ξεκουραστεί.
Κατά το τέλος της τρίτης παράτασης ο Van Gundy θυμήθηκε πως είχε στον πάγκο τον Stan the Man και τόλμησε να τον περάσει στο παιχνίδι. Και μετά είχαμε την αποβολή παικτών του με 6 φάουλ. Στο έκτο φάουλ του Morris πέρασε μέσα ο Johnson, οπότε αντιμετωπίστηκε αναίμακτα. Μόλις έκανε το έκτο φάουλ ο Drummond, τότε σύσσωμος ο μπασκετικός κόσμος κράτησε την ανάσα του. Θα τολμούσε να περάσει κάποιον άλλον παίκτη στην θέση του center που είχε μόλις αποβληθεί ή θα προτιμούσε να παίξει με τέσσερις παίκτες; Ο coach των Pistons έβαλε μέσα στο παρκέ τον Joel Anthony, οπότε καταλαβαίνετε πως το ανωτέρω ερώτημα δεν έλαβε ξεκάθαρη απάντηση. Το αν ο Joel Anthony είναι μπασκετμπολίστας είναι μια ερώτηση που έχει βασανίσει φιλάθλους, προπονητές και φοροτεχνικούς σε όλο τον κόσμο και μπορούμε να πούμε πως η απάντηση βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια του παρατηρητή.
O Jimmy Butler είναι ανδροειδές…
…ή μήπως το αποτέλεσμα κάποιου πειράματος που έκανε ο Thibodeau για να δημιουργήσει τον άνθρωπο του οποίου οι νευρικές απολήξεις είναι αναίσθητες απέναντι σε κάθε είδους πόνο;
Συνολικά 54 λεπτά συμμετοχής με 43 πόντους. Οι 21 από τους 43 πόντους σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια των παρατάσεων και αποτέλεσαν πάνω από τους μισούς πόντους της ομάδας του. Μια ακόμη εκπληκτική παράσταση από τον Jimmy Butler που έχει αγωνιστεί 6.008 λεπτά σε 156 αγώνες τς τελευταίες τρεις regular season στο ΝΒΑ και με τα 38,5 λεπτά ανά παιχνίδι είναι πρώτος σε μέσο όρο συμμετοχής. O Kawhi Leonard έχει και αυτός παίξει σε 156 παιχνίδια τις τελευταίες τρεις χρονιές. Τα λεπτά συμμετοχής του για τον ίδιο αριθμό αγώνων με του Butler είναι μόλις 4.821! Δηλαδή ο Butler έχει αγωνιστεί 24,6% περισσότερα λεπτά από τον Kawhi. Με άλλα λόγια, για κάθε 4 αγωνιστικά λεπτά του Kawhi, o Butler παίζει 5. Ας τον απολαύσουμε όσο αντέχει, πριν πάθει κι αυτός το burnout που επιφύλασσε η μοίρα, το management των Bulls και ο Tom Thibodeau στον Luol Deng.
Το άλυτο πρόβλημα στη θέση τρία
Aπό τη φυγή του Luol Deng κι έπειτα οι Bulls αντιμετωπίζουν ένα άλυτο πρόβλημα στη θέση του small forward. Ο τραυματισμός του Mike Dunleavy έχει δημιουργήσει ένα κενό στη θέση που κάλυπτε ο συμπαθέστατος παλαίμαχος forward. Αυτή η απουσία ήταν μια ευκαιρία για τους δύο νεαρούς παίκτες του Chicago, Tony Snell και Doug McDermott, που κλήθηκαν εκ περιτροπής να πάρουν θέση βασικού.
Και μετά από ένα σεβαστό δείγμα αγώνων μπορούμε πλέον να καταλήξουμε σε συμπεράσματα: ο “McBuckets”, όσο και να προσπαθεί, δεν μπορεί να μαρκάρει ούτε την σκιά του. Εξαιρετικός σουτέρ, αλλά με τις αμυντικές του αδυναμίες μπορεί να βρει μονάχα δουλειά σαν power forward με φονικό τρίποντο. Στην Ευρώπη. Τρέμε Andy Panko, η δυναστεία σου θα λάβει τέλος.
Ο δε Tony Snell μέχρι πέρυσι ήταν ένα μυστήριο. Συνήθως κακός, αλλά με σποραδικές εξαιρετικές εμφανίσεις τις φορές που έλειψε ο Butler, μας είχε δημιουργήσει την απορία αν είναι στην πραγματικότητα ένα ακατέργαστο διαμάντι που απλά χρειάζεται λεπτά συμμετοχής για να λάμψει.
Φέτος η απορία μας λύθηκε. Είναι πραγματικά κακός.
tony snell has been playing in approximately four too many overtimes
— Negative Dunks (@negativedunks) December 19, 2015
Hospital de Sant Pau
To Hospital de Sant Pau, εκτός από την ομώνυμη στάση του Μετρό, αποτελεί και ένα μνημείο προστατευόμενο από την Unesco. Το εκπληκτικό αυτό νοσοκομείο, είναι ένα αριστούργημα του μοντερνισμού, δημιουργημένο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.
Ο Pau Gasol, εκτός από τον μεγαλύτερο Ευρωπαίο μπασκετμπολίστα όλων των εποχών, αποτελεί και πρέσβη της Unicef. Κάθε του εμφάνιση στα παρκέ αποτελεί ένα αριστούργημα και ο ίδιος, έχοντας στα 35 του χρόνια 16 πόντους, 11 rebounds, 3 assists και 2 κοψίματα μέσο όρο, συνειδητοποίησε πως μπορεί να συνεχίσει να είναι κυρίαρχος στα παρκέ του ΝΒΑ για αρκετά ακόμη χρόνια. Για αυτό το λόγο, αποφάσισε να ασκήσει το δικαίωμα του και να αρνηθεί την τρίτη χρονιά του συμβολαίου με το Chicago, βγαίνοντας ξανά στην αγορά για το καλοκαίρι και αναζητώντας ένα μεγαλύτερο οικονομικά και σε διάρκεια συμβόλαιο σε μια ομάδα που να κάνει πρωταθλητισμό (Καλησπέρα, San Antonio!). Οι Bulls πρέπει να αποφάσισαν πως “ή μαζί μας ή με κανέναν” και ξεκίνησαν την καμπάνια “εξουθενώστε τον Pau Gasol”, η οποία κορυφώθηκε με την ακατανόητη απόφαση του Fred Hoiberg να τον αφήσει να παλεύει απέναντι στον Andre Drummond και να προσπαθεί να σταματήσει το κεντρικό pick’n’roll με τον Reggie Jackson για 48 ολόκληρα λεπτά!
Ο Gasol, που είχε τελειώσει την κανονική διάρκεια του παιχνιδιού έχοντας σκοράρει 30 πόντους με 10/17 σουτ, δεν κατάφερε να σκοράρει στα 20 λεπτά των παρατάσεων, αστοχώντας και στα 7 μακρινά σουτ που επιχείρησε.
https://twitter.com/haralabob/status/678068230880157696
Αλλά η εικόνα του να περιφέρεται στο παρκέ και να προσπαθεί να αμυνθεί, δίχως να μπορεί καν να λυγίσει τα γόνατά του απέναντι στις συνεχής επιθέσεις των παικτών των Pistons, που τον σημάδευαν αμυντικά, θα έπρεπε να είχε προκαλέσει παγκόσμια κατακραυγή και την παρέμβαση της Unesco για τον τρόπο με την οποίο είχε αφεθεί βάναυσα εκτεθειμένο ένα μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Η περιπέτεια αυτή του Pau, δεν έθεσε απλά την υγεία του σαν κίνδυνο, του αφαίρεσε τουλάχιστον δύο χρόνια μπάσκετ υψηλού επιπέδου και μπορεί να του μείωσε το προσδόκιμο ζωής. Συγχαρητήρια, Fred Hoiberg.
Ένδεια επιθετικών συστημάτων
68 ολόκληρα λεπτά μπάσκετ, θα περίμενε κανείς πως θα είχε δοθεί στους δύο προπονητές η ευκαιρία να μας δείξουν όλο το εύρος των επιθετικών τους συστημάτων, βγάζοντας στο παρκέ συστήματα που φιλούσαν καλά κρυμμένα στα κατάστιχά τους. Αλλά μάταια. Τα είκοσι λεπτά των παρατάσεων θύμιζαν λίγο από την Μέρα της Μαρμότας, έναν από αυτούς τους αναπόδραστους εφιάλτες, στον οποίο βρίσκεσαι να κάνεις και να βιώνεις διαρκώς τα ίδια πράγματα.
Το ρεπερτόριο των δύο προπονητών συμπεριλάμβανε: Κεντρικό pick’n’roll μεταξύ Reggie Jackson και Andre Drummond από τον Stan Van Gundy. Οι τρεις σουτέρ ακροβολισμένοι στο τρίποντο για να ανοίξουν χώρο, και στην μέση ο Jackson να δέχεται το κτηνώδες screen του Drummond και να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα αργά πόδια του Gasol, που έρχεται στην αλλαγή. Αν ο Jackson δεν έφτανε μέχρι τέλους, έκανε κάτι ανάμεσα σε floater και πάσα για alley oop που σκοπό είχε να φτάσει κοντά στο καλάθι, προκειμένου ο Drummond να καρφώσει.
Γενικά, όπως μέχρι στιγμής φαίνεται, αυτή είναι μια -παραδόξως- αποτελεσματική στρατηγική των παικτών του Detroit, οι οποίοι δεν διστάζουν να επιχειρούν, ανά τακτά διαστήματα, κάτι σέντρες-σουτ της συμφοράς, γνωρίζοντας πως ο Drummond θα πάρει το επιθετικό rebound και θα καρφώσει. Στρατηγική που μοιάζει περισσότερο με τις καμινάδες σε μικρή κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου ή την επίθεση του Ιωνικού με τον Greg Brewster στην κορυφή, παρά με ομάδα ΝΒΑ, αλλά είναι αναμφίβολα αποτελεσματική.
Όσον αφορά τους Bulls, το επιθετικό τους ρεπερτόριο υπό την καθοδήγηση του Hoiberg, που ήρθε από το κολέγιο για να αναζωογονήσει την επίθεση του Chicago που είχε βαλτώσει υπό τον Thibodeau, συμπεριλάμβανε:
A) Κεντρικό pick’n’roll μεταξύ Derrick Rose και Pau Gasol, το οποίο είτε ολοκληρωνόταν με σουτάκι του Καταλανού από τα 6 μέτρα (0/7 στην παράταση, αλλά και πάλι η λιγότερο κακή επιλογή) ή με isolation και σουτ του Rose μετά από ντρίπλα. Αυτό το σουτ του Rose, παρά το γεγονός πως έχει αποφέρει ένα buzzer beater εναντίον του Cleveland στα περσινά playoffs, είναι από τις χειρότερες και λιγότερο αποτελεσματικές προσπάθειες σε ολόκληρο το ΝΒΑ. Είναι κατανοητό πως η ατυχία του πρώην ταλαντούχου point guard τον έχει καταστήσει συμπαθή, αλλά κάποια στιγμή κάποιος πρέπει να μιλήσει ανοιχτά πως αυτή τη στιγμή το μπάσκετ που παίζει ο D-Rose είναι αποκρουστικό.
Β) Πλαϊνό pick’n’roll μεταξύ Jimmy Butler και Pau Gasol. Παίζεται εκ περιτροπής με το πικερό του Rose, σαν τα μονά-ζυγά στο δακτύλιο και είναι αδιανόητα πιο αποτελεσματικό.
O Fred Hoiberg είναι επικίνδυνος
Οι αντιρρήσεις του BallHog απέναντι στην επιλογή του Fred Hoiberg σαν πρώτου προπονητή για το Chicago είναι καταγεγραμμένες και μη1)Ο guru του κολεγιακού μπάσκετ και όχι μόνο Μήτσος Μαντζούκας επέμενε για το λάθος της επιλογής από το καλοκαίρι.
Ο Stan van Gundy δικαιολογείται γιατί δεν έχει πάγκο. Αν και βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι οι ομάδες με τους χειρότερους πάγκους σε ολόκληρο το ΝΒΑ είναι οι δύο ομάδες που έχουν αναθέσει στους προπονητές τους και χρέη General Manager, οι Clippers και οι Pistons.
Ο Fred Hoiberg είχε τον δύσμοιρο Pau Gasol, έναν πανέξυπνο αλλά περιορισμένων αθλητικών δυνατοτήτων αμυντικό, να γίνεται στόχος και να βασανίζεται από το pick’n’roll του Jackson με τον Drummond, την ίδια στιγμή που ήταν ο Joakim Noah στον πάγκο ξεκούραστος. Ο Noah, που στα λεπτά στα οποία αγωνίστηκε, ήταν γεμάτος ενέργεια και το επόμενο βράδυ έκανε double double στη Νέα Υόρκη, με 21 πόντους και 10 rebounds.
Ο Mirotic έχει πλέον ξεχαστεί να μαραζώνει στον πάγκο και τον χρησιμοποιούσε μονάχα στο τέλος των παρατάσεων, για να ανοίξει το γήπεδο με την προοπτική του μακρινού του σουτ, δίχως όμως να παίρνει καμία προσπάθεια (συνολικά 1/6 σουτ σε 26 λεπτά συμμετοχής).
Οι δύο πόντοι του Doug McDermott δεν αποτελούν δικαιολογία για την παραμονή του Tony Snell για 38 ολόκληρα λεπτά στο παρκέ, κατά τη διάρκεια των οποίων ο small forward των Bulls χαράμιζε το χρόνο του έχοντας 3 πόντους, 4 rebounds, 2 λάθη και 5 φάουλ.
Δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη πως δεν είναι κατ’ ανάγκη η σοφότερη επιλογή να αφήνει στο τέλος κλειστών αγώνων τους παίκτες να παίρνουν ατομικές προσπάθειες δίχως την παραμικρή καθοδήγηση από τον πάγκο. Δεν πρόκειται να υποτιμήσεις το ταλέντο των παικτών, ούτε να τους δυσαρεστήσει αν καλέσεις time out και πολύ απλά τους πει πως να προχωρήσουν. Είναι μέσα στο job description του εξάλλου.
Φαίνεται πως είναι ο διάδοχος του Scott Brooks, στο ρόλο πρώην παίκτη -νυν προπονητή, που αφήνει λάσκα τους παίκτες γιατί εμπιστεύεται το ταλέντο τους και θέλει να τα έχει καλά μαζί τους καταστρέφοντας την επιθετική λειτουργίας της ομάδας του.
Όμως στους Chicago Bulls, τα πρώην παιδιά του Tom Thibodeau έχουν μάθει διαφορετικά, όπως φάνηκε από τις δηλώσεις του Jimmy Butler την αμέσως επόμενη μέρα:
Jimmy Butler on Fred Hoiberg: "We probably have to be coached a lot harder at times." #Bulls
— Chris Kuc (@ChrisKuc) December 20, 2015
Σημαντική σημείωση: Την επόμενη μέρα, ο συντάκτης αυτού του άρθρου πήγε για ύπνο ακριβώς τα μεσάνυχτα, ενώ λάμβανε χώρα εκείνη την ώρα αγώνας του ΝΒΑ και έκτοτε δεν έχει δει ούτε μία φάση καλαθοσφαίρισης.
Mitsos Mavrakis
Latest posts by Mitsos Mavrakis (see all)
- The Ball Hog 2021 Hater Awards - May 20, 2021
- Η δυναστεία που κράτησε 19 νύχτες - April 14, 2021
- Bubble Jeopardy - August 21, 2020
- Sapir-Whorf Hypothesis in the NBA - April 18, 2020
- Do’s and Don’ts για τον Κορονοϊό: NBA edition - March 26, 2020
| ↑1 | Ο guru του κολεγιακού μπάσκετ και όχι μόνο Μήτσος Μαντζούκας επέμενε για το λάθος της επιλογής από το καλοκαίρι |
|---|
Παιδιά εγώ βλέποντας το παιχνίδι είδα έναν Rose ο οποίος μετά από καιρό πήρε πολλές προσπάθειες στο 1 VS 1(και όχι μόνο mid-range shots),ήταν ανάδιαστήματα δημιουργικός και γενικά νομίζω ήταν πολύ καλύτερος από τον φετινό μέσο όρο του τον οποίο σωστά περιγράψατε.Διαφωνείτε;
καλησπέρα Ηλία. Κάθισα που λες και παρακολούθησα Bulls αρκετά αυτές τις μέρες. Εχει κάτι εκλάμψεις ο Rose που διεισδύει άφοβα που μπορούν να βγάλουν εντυπωσιακά highlight. Αλλά αυτά τα σουτ. τόσα χρόνια τον φανταζόμουν να είναι τραυματίας και να σουτάρει διαρκώς για να βελτιωθεί, αλλά τελικά αυτή την στιγμή είναι ο αντι-Curry. Και η μαλακία είναι πως σουτάρει τόσο άσχημα που του στερεί την πιθατότητα να παίρνει προσπαθειες κοντά στο καλάθι.
ισως πρέπει αν αρχίσει να σκέφτεται την πιθανότητα να γίνει έκτος παίκτης