H πρώτη φάση της Euroleague τελείωσε και εν αναμονή του top-16 που ξεκινά το διήμερο 29-30 Δεκεμβρίου, τα γραφεία του Ball Hog γέμισαν από πρόσωπα αγαπημένα, πρόσωπα ειδικά επί του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Οι τσαγιέρες γέμισαν με μυρωδικά όλων των ειδών για να προσφέρουμε στους Basketball Guru, Αντώνη Μήτρου της σελίδας The Crossover, και Πι Ζήτα και Barefoot Flag του περιοδικού Humba. Κι αυτοί με τη σειρά τους μοιράστηκαν απλόχερα γνώμες και εκτιμήσεις για τη μέχρι στιγμής πορεία της κορυφαίας ευρωπαϊκής μπασκετικής διοργάνωσης.
1. Ποια είναι η μεγαλύτερη ομάδα-έκπληξη και ποια η μεγαλύτερη ομάδα-απογοήτευση στη φάση των ομίλων της διοργάνωσης;
Πέτρος Καούνης: Ομάδα έκπληξη για την πρώτη φάση της διοργάνωσης, αποτέλεσε ο Crvena Zvezda. Και οι Cedevita και Brose Baskets σίγουρα έκαναν εξαιρετική χρονιά αλλά αν βάλουμε στις παραμέτρους και το βαθμό δυσκολίας των δύο ομίλων, τότε σίγουρα ο Crvena Zvezda ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη της πρώτης φάσης. Σε έναν όμιλο με Real Madrid, Khimki, Fenerbahce και Bayern Munich, σίγουρα δεν ήταν φαβορί για την πρόκριση και σε αυτό δεν βοήθησε καθόλου και η αγωνιστική του παρουσία στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια. Ξεκίνησε καλά απέναντι στη Strasbourg, με τον Zirbes να καλύπτει επάξια το κενό του Marjanovic, ο οποίος την έκανε για το NBA. Τα υπόλοιπα τρία παιχνίδια (με Real, Khimki και Fenerbahce), ήταν σκέτη απογοήτευση για τους Σέρβους που γνώρισαν τρεις ήττες με διαφορά 26,3 πόντους μέσο όρο. Στις κακές εμφανίσεις προστέθηκε και ο σοβαρός τραυματισμός του Mitrovic (εκτός για όλη τη season) και οι πιθανότητες για πρόκριση μειώθηκαν ακόμα περισσότερο. Το 2-3 όμως του πρώτου γύρου, έγινε 3-2 στον δεύτερο γύρο με σπουδαίες νίκες απέναντι σε Real, Khimki και Bayern και σε συνδυασμό με τα αποτελέσματα των υπολοίπων, πήρε την πρόκριση στο Top 16. Τι άλλαξε την εικόνα της ομάδας στον δεύτερο γύρο; Οι προσθήκες και οι αλλαγές που έκανε στο roster της φυσικά. Quincy Miller αντί Mitrovic, Stimac αντί Σόφο και επιστροφή του Marcus Williams στην ομάδα μετά από ένα χρόνο. Από τους παίκτες της, οι Jovic (ρεκόρ assists στην Euroleague με 19 απέναντι στην Bayern) και ο Zirbes (16,3 πόντους και 6,1 rebounds) βάζουν υποψηφιότητα για την καλύτερη πεντάδα της πρώτης φάσης.
Απογοήτευση της χρονιάς, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τον αποκλεισμό της Maccabi των τόσων ευρωπαϊκών τίτλων, του μεγάλου budget και των καλών παικτών. Σε έναν όμιλο που αν εξαιρέσεις τις CSKA και Malaga, δεν έδειχνε να έχει άλλη ομάδα που να φοβίζει τη Maccabi, έχασε έξι από τα δέκα συνολικά παιχνίδια και βρέθηκε εκτός συνέχειας της διοργάνωσης. Μάλιστα τα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού της τελευταίας αγωνιστικής με την Darussafaka, θα μείνουν στην ιστορία ως τα πιο ντροπιαστικά καθώς και η μεν Maccabi προσπαθούσε να στείλει το παιχνίδι στην παράταση για να διεκδικήσει τη διαφορά και να προκριθεί στην ισοβαθμία, η δε Darussafaka προσπαθούσε να χάσει. Τι πήγε στραβά στη χρονιά της Maccabi; Η καθυστερημένη αλλαγή προπονητή δεν βοήθησε την ομάδα και σίγουρα ο Goodes δεν μπορούσε να προσφέρει κάτι παραπάνω, όταν γνώριζε πως είναι θέμα ημερών η αποχώρησή του. Η πρόσληψη του Tabak δεν μπόρεσε να ανατρέψει την κατάσταση στα δύο σημαντικά παιχνίδια με CSKA και Malaga και έτσι ήρθε ο αποκλεισμός-σοκ για την Maccabi.
Δημήτρης Μαυράκης: Η Bamberg επί εποχής Fleming ήταν η παραδοσιακή darling team, η οποία ήταν όμως και χρόνια underachiever όσον αφορά τα αποτελέσματα. Η εκδοχή του Trinchieri έχει διατηρήσει τα στοιχεία του παρελθόντος και την έχει μπολιάσει με έναν κυνισμό που δεν είχε.
Για απογοήτευση, το βραβείο πρέπει να πάρει το όνομα ”Armani Milano Underachieving Team of the Year” τιμητικά για τους Λομβαρδούς, που πριν δύο χρόνια μας έδειξαν πως βρισκόντουσαν στα πρόθυρα να δημιουργήσουν μια κυρίαρχη ομάδα, αλλά ξανακύλησαν στην παλιές συνήθειες. Ο Alessandro Gentile είναι το power animal των Μιλανέζων.
Λουκάς Μοσχούλας: Έκπληξη; Θα συμφωνήσω με τον Πέτρο και θα πω κι εγώ την ομάδα του Crvena Zvezda. Οι κινήσεις της ομάδας στο 1-3 και οι μεγάλες νίκες της στον δεύτερο γύρο της πρώτης φάσης είναι τα σημεία κλειδιά. Το μόνο που θα προσθέσω είναι ότι εκτός από Jovic και Zibres θα προσέθετα και τον Miller στους παίκτες που θα έθεταν υποψηφιότητα για την καλύτερη 5άδα της πρώτης φάσης.
#Euroleague Top 16!
We are coming! pic.twitter.com/cLljjunl7L— Eurohoops (@Eurohoopsnet) December 18, 2015
Απογοήτευση; Αν όχι η Armani Milano, ποια; Εντάξει όταν έχεις στην ομάδα σου τον Alessandro Gentile πλαισιωμένο με καλούς παίκτες όπως οι Lafayette, Cinciarini, Macvan κ.α. Συγνώμη κύριε Repesa αλλά δεν μπορείς να τερματίζεις τελευταίος στον όμιλο. Σε έναν όμιλο που ναι μεν είχε δυνατές ομάδες αλλά η κατάκτηση της τέταρτης θέσης θα έπρεπε να θεωρείται αν όχι σίγουρη τουλάχιστον εντός των δυνατοτήτων της ομάδας. Θα μου εξηγήσει κάποιος γιατί ο Repesa κάθεται ακόμα σε πάγκους ομάδων;
Δημήτρης Μαντζούκας: Τον τίτλο της “ομάδας-έκπληξης” δικαιούται νομίζω απόλυτα η Cedevita, καθώς όχι απλά υπερέβη εκκωφαντικά τις προσδοκίες που υπήρχαν για την πορεία της, αλλά το έκανε και παίζοντας ενδιαφέρον μπάσκετ. Η μεγαλύτερη απογοήτευση αντιθέτως, είναι εύκολα η Maccabi, καθώς η στελέχωση με εξαιρετικούς -στα χαρτιά- ξένους και το όνομά της άφηναν υποσχέσεις για play-offs.
BasketballGuru: Έκπληξη; Η Cedevita. Η στελέχωσή της δεν προϊδέαζε για το αποτέλεσμα , ούτε για το αξιοπρεπές θέαμα, καθώς αθλητικότητα κοντά στο καλάθι δεν υπήρχε, ενώ διάφοροι παίκτες θα έπρεπε να ξεπεράσουν τα προσωπικά τους όρια. Τελικά αυτός που το έκανε περισσότερο ήταν ο Babic, η οντότητα του οποίου επηρέασε σαν ντόμινο τις συνθέσεις και επέτρεψε μία ποικιλία, η οποία στην αρχή δεν υπήρχε ως πιθανότητα στο μυαλό κανενός.
Απογοήτευση; Η Karsiyaka. Ήρθε με φόρα ως πρωταθλήτρια Τουρκίας, διαφημίστηκε ως μία ομάδα έτοιμη να πάρει σβάρνα αντιπάλους βασιζόμενη στην ενέργεια και σε ξένους-λαυράκια, αλλά τελικά έφαγε τα μούτρα της με την αφέλεια ενός εφήβου. Άμυνες με παγίδες που άφηναν ένα σωρό κενά και άσκοπα άλματα στη στρατόσφαιρα έφεραν μόλις μία σημαντική νίκη απέναντι στην σίγουρη για τον εαυτό της Μπαρτσελόνα. Η υπομονή και το μυαλό ακόμη αναζητούνται.
Πι Ζήτα (HUMBA): Για εκπλήξεις, δίνω τις Cedevita και Darussafaka, ενώ για απογοήτευση την Maccabi.
Αντώνης Μήτρου (Τhe Crossover): Η Kuban ανήκει στην ευρωπαϊκή ελίτ και δε θα ήταν υπερβολή να τη χαρακτηρίσουμε ως την καλύτερη άμυνα στην ήπειρό μας (μόνο ο Σφαιρόπουλος δικαιούται αντίθετης γνώμης). Η δουλειά του Μπαρτζώκα είναι μοναδική και κατόρθωσε να πάρει την πρωτιά σε έναν πολύ απαιτητικό όμιλο. Επέστρεψε φουριόζος και ο Randolph, τρέμετε (αρκεί να μη χαλάσουν τα εξαιρετικά box-outs)!!! 8-2 από μία ομάδα που ωχριά σε δημιουργία δεν είναι μικρό πράγμα. Final-4, πάντως, δύσκολα θα δει, κι ας έπιασε κότσο τους πάντες με την προσθήκη του Claver του καλοκαίρι. Εύφημος μνεία στην άνετη πρόκριση της Bamberg (την οποία στην preseason είχα χρίσει φαβορί για την κατάκτηση του Eurocup).
Πάμε τώρα και στο αγαπημένο μου κομμάτι, το κράξιμο. Ως προς τις απογοητεύσεις, η προφανής επιλογή λέγεται Maccabi Tel Aviv. Ιστορικός σύλλογος, με μεγάλες απαιτήσεις κάθε χρόνο, θα μείνει με την όρεξη και την παρηγοριά της διεκδίκησης του Eurocup (διόλου εύκολη υπόθεση). Από κοντά και η πρωταθλήτρια Τουρκίας Karsiyaka, της οποίας, ως φαίνεται μόνο η φήμη προηγούνταν, καθώς εμφανίστηκε αρκετά ανέτοιμη για αυτό το επίπεδο. Η πραγματικά μεγάλη απογοήτευση, όμως, είναι η Real Madrid. Η αλήθεια είναι ότι, όταν ζόρισε το πράγμα, οι πρωταθλητές έδειξαν χαρακτήρα και τις 3 σερί ήττες ακολούθησαν ισάριθμες νίκες στο φώτο-φίνις. Σε κάθε στραβή, η γνώριμη επωδός ήταν πως “έλα μωρέ, η “Βασίλισσα” είναι, θα συνέλθει και θα επιστρέψει στα μεγαλεία”, μέχρι που φτάσαμε στην 8η αγωνιστική κόντρα στην πρωτοπόρο Fenerbahce χωρίς να παίρνουμε πλέον όρκο για την πρόκριση στο Top-16. Κοινό σημείο και των δύο απογοητεύσεων, η ανεπαρκής στελέχωση του roster (στη backcourt η “Ομάδα του Λαού”, στη θέση ‘5’ οι Ισπανοί).
Barefoot Flag (HUMBA): Ομάδα έκπληξη η Cedevita για τους λόγους που αναπτύχθηκαν πιο πάνω, οι 3 Αμερικανοί έκαναν την διαφορά, απογοήτευση η Maccabi. Γιατί; Aς δει κάποιος τους τίτλους της.
H «γριά μάγισσα» που απέκλεισε τη Μακάμπι! (vid) https://t.co/W7Ic0yJSsb #EUROLEAGUE #WATCHIT pic.twitter.com/UqfzWyi27S
— sportit (@sportitgr) December 22, 2015
2. Καλύτερη 5αδα για τη φάση των ομίλων της διοργάνωσης;
Πέτρος Καούνης: Στις δύο θέσεις των guards θα επιλέξω τους Malcolm Delaney και Nando De Colo. Και οι δύο κάνανε μια εξαιρετική πρώτη φάση με τις ομάδες τους να κατακτούν την πρώτη θέση στον όμιλο τους. Ο Delaney ήταν ο κινητήριος μοχλός της Kuban με 16,1 πόντους μέσο όρο και με υψηλότατα ποσοστά ευστοχίας (52,6% στα δίποντα, 38% στα τρίποντα και 83% στις βολές) συμπληρώνοντας και 5,3 assists σε κάθε παιχνίδι. Ο Nando De Colo είχε 18,1 πόντους ανά παιχνίδι με ακόμα καλύτερα ποσοστά ευστοχίας από τον Delaney (60% στα δίποντα, 44,4% στα τρίποντα και 91,5% στις βολές), με 4,9 assists ανά παιχνίδι. Στις θέσεις του backcourt, θα επέλεγα τον Nicolo Melli, που μαζί με τους Ζήση και Wanamaker, οδήγησαν την Bamberg στο Top-16. O Ιταλός forward είχε 10,6 πόντους, 6,6 rebounds και 3,2 assists μ.ο. στα παιχνίδια του πρώτου γύρου με 46,9% στα δίποντα και 57,9% στα τρίποντα. Από ένα ιδανικό frontcourt δεν θα μπορούσε να λείπει ο Maik Zirbes, για τον οποίον έγραψα και παραπάνω, που είχε 16,3 πόντους και 6,1 rebounds μ.ο. στην πρώτη φάση. Φυσικά μια θέση στη ρακέτα, αξίζει ο Γιάννης Μπουρούσης που έδωσε πολλές προσωπικές απαντήσεις με τις εμφανίσεις του στον πρώτο γύρο, όπου υπήρχαν παιχνίδια που κουβαλούσε μόνος του την Kutxa. Τα υπόλοιπα παρακάτω.
Δημήτρης Μαυράκης:
PG: Malcolm Delaney Kαι μπρίο στην επίθεση και παράλληλα προσήλωση στην άμυνα, ο Delaney φέτος ένωσε δύο κόσμους
SG: Nando de Colo Υπέροχος με αξιοθαύμαστη αποτελεσματικότητα. Υπερπλήρης
SF: Mateusz Ponitka Αργήσε δυο-τρία χρόνια για να βρει τα πατήματά του, αλλά από φέτος θα ξεκινήσει η καταξίωση του ως ένας από τους καλύτερους πλάγιους της ηπείρου μας, όπως περιμέναμε από το 2010 που έπαιζε στα ίσια τους Bradley Beal και MKG
PF: Nicoló Melli: Το πρότυπο stretch 4 έφυγε από το Milano και ανάστησε την καριέρα του στα χέρια του Εθνικού μας Σταρ. Έχει ότι θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος από ένα μοντέρνο power forward και βάζει δυνατή υποψηφιότητα για Ευρωπαίο παίκτη που ανακαλύπτουν οι Αμερικάνοι στα γεράματα και τον παίρνουν απέναντι.
C: Γιάννης Μπουρούσης Αδιανόητες εμφανίσεις. Αυτά τα κάνει ο Γιάνναρος ο Μπουρούσης στην Kutxa και ο Pau o Gasol στους furias rojas.
Δημήτρης Μαντζούκας: Με άλλοθι την εμμονική μου σχέση με το smallball, κατεβάζω μια διαφορετική -ίσως λίγο τραβηγμένη- πεντάδα που ανταποκρίνεται όμως και σε κριτήρια τόσο αποτελεσματικότητας και συνεισφοράς όσο και αισθητικά. Κατεβάζω λοιπόν προφανώς τους Delaney και DeColo, ωστόσο θα παίξουν στα φτερά, και θα καθοδηγούνται από τον λατρευτό Stefan Yovic που κερδίζει τον Heurtel στο νήμα, γιατί ο τρόπος που βλέπει γήπεδο θυμίζει μεγάλους pointguards του παρελθόντος. Στο 4 θα παίζει ο Quincy Miller o οποίος ήταν σίγουρα ο καλύτερος παίκτης του δεύτερου μισού του πρώτου γύρου, και στο 5 για να σπάσουμε την παντοκρατορία του Γιάννη Μπουρούση, θα επιλέξω τον Miro Bilan ο οποίος ήταν εξίσου κυρίαρχος κάτω από την ρακέτα.
Λουκάς Μοσχούλας: Θεωρώ πως στις τρεις από τις πέντε θέσεις δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία. Delaney, De Colo και Μπουρούσης με τις εμφανίσεις τους δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για να μην τους επιλέξω. Στις δύο θέσεις των forward, αφού δεν μπορώ να επιλέξω τον Okaro White (μου είπαν ότι πρέπει να αναφερθώ κάπου στον Άρη και βρήκα αφορμή) θεωρώ ότι οι Jan Vesely και Quincy Miller αξίζουν τις δύο θέσεις. Ο Τσέχος ήταν ο πρώτος σκόρερ (13,1ppg) και ριμπάουντερ (7,1rpg) της ομάδας του και σίγουρα οι αριθμοί του θα ήταν ακόμα μεγαλύτεροι αν ο Obradovic τον χρησιμοποιούσε για περισσότερο από τα 26:30 που έπαιζε σε κάθε παιχνίδι. O Αμερικάνος forward των Σέρβων αν και υπέγραψε συμβόλαιο στα τέλη του Οκτώβρη (να θυμίσουμε ότι στις 20 του ίδιου μήνα τον άφησαν ελεύθερο οι Brooklyn Nets) και δεν έπαιξε στα πρώτα δύο παιχνίδια της πρώτης φάσης ήταν αυτός που πήρε από το χέρι του Σέρβους και τους οδήγησε στο TOP16. Οι αριθμοί του 16,1 ppg, 7,5rpg, 1,1apg και 2 bpg σε σχεδόν 30 λεπτά ανά αγώνα.
BasketballGuru: Guard 1, Malcolm Delaney. Δεν είναι μόνο οι επιδόσεις, αλλά και το ότι εξυπηρετεί στο έπακρο το μπάσκετ του προπονητή. Guard 2, Nando De Colo. Το κάτι άλλο. Στήνει πλέον περισσότερα plays, ξεκινά βασικός, σκοράρει κατά ριπάς. SF. Δύσκολη επιλογή, ο πειρασμός του να στελεχωθεί η θέση με ένα ακόμη γκαρντ ή ένα πιο “χαμηλό” τεσσάρι είναι μεγάλος. Ο Shved όταν χρίστηκε βασικός έγινε ξαφνικά χάρμα οφθαλμών, αλλά παίζει ως άσος, ο Diebler είχε πτωτική πορεία, οι Datome και Lojeski πολύ καλές στιγμές. Όμως όχι, ο καλύτερος πλάγιος της διοργάνωσης είναι μέχρι στιγμής ο Adam Hanga, διότι η δουλειά του στο γήπεδο έχει δέσει μία ολόκληρη ομάδα. Αν προχωρούσαν οι Πολωνοί θα μιλούσαμε διαφορετικά. PF Ο Γιώργος Πρίντεζης. Ασταμάτητος, στην απόλυτη ωριμότητα του, και με ασύγκριτες κινήσεις στο ποστ. Δεν τον φτάνει κανείς. Center, Γιάννης Μπουρούσης. Ναι, ναι, ναι!
Πι Ζήτα (HUMBA): Delaney, De Colo, Vesely, Μπουρούσης, Ayon (5άδα βαριά που θα έχανε το τρόπαιο)
Αντώνης Μήτρου (Τhe Crossover): Βασίλης Σπανούλης, Jordan Farmar, Rudy Fernandez, Robbie Hummel, Juan Palacios. Όχι. Πάμε τώρα και στα σοβαρά:
Malcolm Delaney: Είναι ο MVP μου, μέχρι στιγμής, και ο καλύτερος floor-leader στη Euroleague. Ο νέος Σπανούλης;
Nando DeColo: Κορυφαία παρουσία φέτος ο Γάλλος, πραγματικά.
Γιάννης Μπουρούσης: Ότι πιο κοντά σε dominance έχει να παρουσιάσει η διοργάνωση φέτος μαζί με τον Αyon (κρίμα για τον Tomic που βλέπει έναν τον Έλληνα center να τρώει τη θέση), επαναλαμβάνει τη χρονιά του στο Milano.
Γιώργος Πρίντεζης: Η πιο δύσκολή μου επιλογή και ο μόνος από την 5άδα που έχασε αγώνες. Καθοριστικός και κορυφαίος μίας κορυφαίας και σακατεμένης ομάδας. Έφαγε, μαζί με την τελική βαθμολογία, τη θέση του Heurtel.
Jan Vesely: Δεν ξέρω αν το πήρατε χαμπάρι σε τι όμιλο βρέθηκε η Fenerbahce. Ο Obradovic οφείλει στον Τσέχο πολλά, αλλά με τον Ζοτς αυτά συνήθως λειτουργούν αμφίδρομα.
Barefoot Flag (HUMBA): Delaney, De Colo, Kuzminskas, Miller, Μπουρούσης
3. MVP για τη φάση των ομίλων της διοργάνωσης.
Πέτρος Καούνης: Ο Γιάννης ο Μπουρούσης, ποιος άλλος; Ο center των 15 πόντων, 9,6 rebounds, 2,2 assists, ένα κλέψιμο και μία τάπα ανά παιχνίδι. Μέσο όρο στο ranking; 23,6! Πρώτος και με διαφορά 1,3 μονάδα από τον δεύτερο De Colo. Στα δύο παιχνίδια με τον Ολυμπιακό ήταν μια ομάδα μόνος του. Σούταρε στην πρώτη φάση με 55% στα δίποντα, 45% στα τρίποντα και 85% στις βολές. Ποσοστά εξωπραγματικά για center αλλά και γενικότερα για κάποιον που παίζει σε τέτοια διοργάνωση. Δικαίως πήρε πανηγυρικά τον τίτλο του MVP της διοργάνωσης για την πρώτη φάση.
Μήτσος Μαυράκης: By unanimous decision Γιάννης Μπουρούσης. Ακόμη και μετά την προσθήκη του, το ρόστερ της Baskonia έμοιαζε κακοχτισμένο και ελλιπές, αλλά οι μεγαλειώδεις εμφανίσεις του Καρδιτσιώτη center οδήγησαν την ομάδα του θριαμβευτικά στην επόμενη φάση. Το παιχνίδι του απέναντι sτον Ολυμπιακό θα τοποθετηθεί στο πάνθεον των revenge games στην ιστορία του αθλήματος, δίπλα στο παιχνίδι του ιδίου απέναντι στη Σερβία του Ivkovic, αυτό που έδωσε την ευκαιρία στον Ade Dagunduro να παίξει στην Ολυμπιάδα.
BasketballGuru: Ο Γιάννης Μπουρούσης, τι να γίνει τώρα; Σκεφτείτε ότι ο προκάτοχος του λεγόταν Anosike.
Πι Ζήτα (HUMBA): Μπουρούσης (λέει το Index Rating την αλήθεια; Θα φανεί στο Top-16)
Αντώνης Μήτρου (Τhe Crossover): Θα το πάω με την ακριβή έννοια του όρου που λέει ότι “πολυτιμότερος είναι αυτός με τη μεγαλύτερη συμβολή στην επιτυχία της ομάδας του”, και έτσι κοιτάω αποκλειστικά ομάδες από το πάνω ράφι. Μια γκλαμουράτη επιλογή θα ήταν ο De Colo της CSKA Moscow. Ίσως ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη, υπεραποδοτικός και χωρίς ψεγάδια, αγωνιζόμενος στην καλύτερη ως τώρα ομάδα. Από τον Ολυμπιακό δεν ξεχώρισε κανένας ως MVP-performer, Vesely & Hendrix ήταν εξαιρετικοί, θα πάω, όμως, με τον Delaney, τον απόλυτο ηγέτη μίας καταπληκτικής -από το πουθενά- ομάδας.
Barefoot Flag (HUMBA): Μπουρούσης, είτε τον συμπαθείς είτε τον αντιπαθείς πήρε την Laboral από το χεράκι και την οδήγησε στην δεύτερη φάση.
Δημήτρης Μαντζούκας: Αν και διαφωνώ με τον Αντώνη ως προς το “από το πουθενά”, και για μένα ο ΜVP είναι ο Αμερικανός της Lokomotiv. Δεν περιμέναμε την φετινή χρονιά για να αντιληφθούμε ότι ο Malcolm Delaney είναι παίκτης αξίας, ωστόσο φέτος για πρώτη φορά θα δείξει ότι είναι από τους κορυφαίους. Το ταίριασμά τους με τον Μπαρτζώκα είναι καταπληκτικό και αποδεικνύεται πόσο δίκιο είχε ο καλύτερος Έλληνας προπονητής όταν πάσχιζε να τον υπογράψει στον Ολυμπιακό έναντι οποιουδήποτε -αγωνιστικού- τιμήματος.
Λουκάς Μοσχούλας: Νόμιζα ότι οι περισσότεροι θα επέλεγαν τους De Colo και Mπουρούση και όχι άδικα. Όμως βλέπω ότι αρκετοί (μαζί με αυτούς κ εγώ) επιλέγουν τον Malcolm Delaney, μιας κι o guard της Lokomotiv Kuban είναι αυτός που οδήγησε την ομάδα του προς την κορυφή του τρίτου ομίλου με εμφατικές εμφανίσεις μέσα στις έδρες των Zalgiris, Παναθηναϊκό αλλά και εντός έδρας με αντίπαλο την Barcelona, οπότε η επιλογή είναι πέρα για πέρα δίκαιη. Επίσης να σημειώσω ότι λατρεύω την συνήθεια του Delaney να χρησιμοποιεί το ταμπλό στα σουτ από το πλάι και από μέση απόσταση, μου θυμίζει μπάσκετ από παλιές εποχές, τις οποίες δεν πρόλαβα βέβαια αλλά να είναι καλά οι βιντεοκασέτες του πατέρα.
4. Άμυνα ή επίθεση; Τι από τα δύο θα οδηγήσει στο Final Four του Βερολίνου στο τέλος της φετινής χρονιάς;
Πέτρος Καούνης: Από τις τέσσερις ομάδες που κατέκτησαν τις πρώτες θέσεις των τεσσάρων ομίλων (Ολυμπιακός, Kuban, Fenerbahce και CSKA) μπορούμε να πούμε πως οι τρεις, βασίστηκαν περισσότερο στην άμυνα τους για να κερδίσουν παιχνίδια. Ο Ολυμπιακός των πολλών απουσιών λόγω τραυματισμών, που ανάγκασαν τον coach Σφαιρόπουλο σε πολλούς πειραματισμούς, είχε 76,1 πόντους μ.ο. στην επίθεση και 69,2 στην άμυνα. Η Kuban του master της άμυνας coach Μπαρτζώκα, είχε 75,4 πόντους ενεργητικό μέσο όρο και 68,3 πόντους παθητικό. Η Fenerbahce ολοκλήρωσε την πρώτη φάση με 77 πόντους ενεργητικό και 70,3 παθητικό. Μόνο η CSKA, λόγω ποιότητας και πολλών εναλλακτικών στο roster της, είχε τη δυνατότητα να παίζει σε γρήγορο ρυθμό για αρκετά λεπτά μέσα στο παιχνίδι. Πετύχαινε 91,1 στην επίθεση σε κάθε παιχνίδι αλλά δεχόταν 78,4 στην άμυνα. Μπορεί το δείγμα να μην είναι το ιδανικό για να βγάλουμε ακριβές συμπέρασμα, αλλά τα νούμερα δείχνουν πως οι ομάδες φέτος που έχουν ως στόχο την κατάκτηση του τροπαίου, έχουν δώσει μεγαλύτερη έμφαση στην άμυνα τους. Προσοχή, αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουν ενσωματώσει τις αλλαγές που γίνονται στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού (spacing, αθλητικοί και γρήγοροι ψηλοί κ.α.) αλλά έχουν επιλέξει να βγάζουν τη δυναμική για να αποκτήσουν ρυθμό, μέσα από σκληρές και δυνατές άμυνες.
Δημήτρης Μαυράκης: Η εποχή των δεινοσαύρων και του σκεπτόμενου μπάσκετ είχε περάσει ανεπιστρεπτί (για σένα το λέω, Xavi Pascual). Το τρίπτυχο πλέον πρέπει να είναι ταχύτητα, ταχύτητα, ταχύτητα. Ταχύτητα στις περιστροφές στην άμυνα, κίνηση της μπάλας στην επίθεση, με γρήγορη εκτέλεση στο καπάκι. Γρήγορα ναι, πρόχειρα όχι όπως έλεγε η παλιά διαφήμιση και αν μας έχουν δείξει κάτι οι τελευταίες διοργανώσεις είναι πως η πιο φρέσκια ομάδα με τον καλύτερο ρυθμό την άνοιξη θα σηκώσει το τρόπαιο.
Δημήτρης Μαντζούκας: Εντάξει, η απάντηση είναι προφανώς και τα δύο, γενικά έχω καλυφθεί από τον Basketball Guru, ωστόσο θα ήθελα απλά να ενημερώσω για τις προσευχές μου να κλείνει η φωνή/ καίγεται το video κάθε αθλητικού αναλυτή που προφέρει τις ακόλουθες λέξεις: “η επίθεση γεμίζει τα στάδια αλλά η άμυνα δίνει πρωταθλήματα”. Όχι μόνο γιατί καθίσταται γραφικός, όχι μόνο γιατί φαίνεται άσχετος, αλλά γιατί είναι συνυπεύθυνος για εκατοντάδες παιδάκια ανά την Ελλάδα που μαθαίνουν στα 8 τους να περνάνε μπροστά από σκριν, στα 12 εφαρμοσμένες ζώνες και στα 17 ξεκινάνε να μαθαίνουν να σουτάρουν.
Λουκάς Μοσχούλας: “Η άμυνα δίνει τα πρωταθλήματα” τόσο κλισέ όσο και αληθινό. Οι αριθμοί που αναφέρει ο Πέτρος για τις τέσσερις ομάδες που κατέκτησαν τις πρώτες θέσεις των ομίλων τα λένε όλα.
BasketballGuru: Και τα δύο. Δεν προκύπτει από πουθενά ότι τους τίτλους τους κερδίζει η άμυνα, ούτε ότι τα μεγαλύτερα σκορ είναι εχέγγυο επιτυχίας. Η ισορροπία και στις δύο πλευρές του παρκέ είναι μάλλον το επιθυμητό. Αν πάντως ανατρέξουμε λίγο στο παρελθόν, θα δούμε πως συνήθως κερδίζει όποιος σουτάρει καλύτερα. Και για να βγουν καλύτερα σουτ χρειάζονται εύκολες κερδισμένες κατοχές και λειτουργική επίθεση. Α, και το μακρινό ριμπάουντ , “το σημαντικότερο στοιχείο στο σύγχρονο μπάσκετ”.
Πι Ζήτα (HUMBA): Η σωστή ισορροπία φυσικά ανάμεσα στα δυο στοιχεία και αυτό κρίνεται πάντα από τη διαχείριση στον πάγκο (υπάρχει και το “ειδικό βάρος” που καλούνται διάφορες ομάδες να το αποκτήσουν)
Αντώνης Μήτρου (Τhe Crossover): Η ερώτηση -με τα μέχρι τώρα δεδομένα- είναι: θα το πάρει κάποια από τις CSKA Moscow-Real Madrid ή κάποια άλλη; Η δουλειά του Ιτούδη φέτος μοιάζει πολύ καλή για να πάω με το συναίσθημα που θέλει συμπαγείς άμυνες, όμως στις υπόλοιπες 3 θέσεις η άμυνα θα παίξει τον καθοριστικότερο ρόλο. Βασικά το ότι οι ρωσικές ομάδες άρχισαν μετά από τόσα και τόσα και τόσα χρόνια τεράστιων επενδύσεων να παίζουν άμυνα και το ότι αυτό συμπίπτει με την παρουσία καλών προπονητών δεν είναι τυχαίο.
Barefoot Flag (HUMBA): Άμυνα. Η άμυνα και τα γρήγορα πόδια δίνουν τίτλους. Ρωτήστε και τον Πεδουλάκη.
5. Euroleague vs FIBA. Μια διαταραγμένη από το ξεκίνημα της σχέση και η κατάληξη στο αναπόφευκτο διαζύγιο. Κλειστή Euroleague ή Champions League Β’ κατηγορίας;
Πέτρος Καούνης: Αυτό το ζήτημα μας απασχολεί εδώ και χρόνια και τελικά η κατάληξη της κόντρας ήταν η χειρότερη. Η διαφωνία γύρω από τη διαχείριση των οικονομικών, γιατί πάντα για τα οικονομικά γίνεται ο καβγάς, οδήγησε στη διάσπαση της Euroleague σε δύο διαφορετικές οργανώσεις. Σε μία κλειστή με τις 16 κορυφαίες ομάδες, από πλευράς ονόματος και όχι απόδοσης, και σε μία ακόμη που θα θυμίζει το ποδοσφαιρικό Champions League. Το μόνο σίγουρο είναι πως από την όλη ιστορία, θα χάσει το άθλημα. Όχι μόνο γιατί οδηγούμαστε σε λίγκες κλειστού τύπου αλλά γιατί αποδυναμώνεται ακόμα περισσότερο η εικόνα των εθνικών πρωταθλημάτων.
Μήτσος Μαυράκης: Mε μια κλειστή λίγκα 16 ομάδων, εκ των οποίων μονάχα οι πέντε θα προέρχονται εκτός κλειστών συμβολαίων αυξάνεται ακόμη περισσότερο το χάσμα μεταξύ των ομάδων της Ευρωλίγκας και των υπολοίπων που θα κοιτάνε το στολισμένο χριστουγεννιάτικο τραπέζι σαν το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα. Η διοργάνωση που θα περιλαμβάνει μονάχα την ελίτ με αποκλειστικά συμβόλαια ουσιαστικά θα ελαττώσει το εύρος του ανταγωνισμού και δυστυχώς θα έχει συνέπειες στη διάδοση και την εξάπλωση της δημοφιλίας του αθλήματος σε ολόκληρη την ήπειρο.
Δημήτρης Μαντζούκας: Θα περάσουμε μια υπέροχη χρονιά γεμάτη ντέρμπι κάθε βδομάδα, πάθος, γεμάτα γήπεδα; Ναι. Θα οδηγήσει αυτό μακροπρόθεσμα σε έναν εκφυλισμό των εθνικών πρωταθλημάτων, άρα και στην υποβάθμιση της διαδικασίας παραγωγής νέου αίματος για τις ομάδες, άρα γενικά στην πτώση του επιπέδου του μπάσκετ στις περισσότερες χώρες? Πιθανότατα. Στον αγώνα ανάμεσα στην Euroleague και την Fiba, o χαμένος δεν θα είναι ένας και οι παράπλευρες απώλειες αυτές που θα μετρήσουν περισσότερο.
Λουκάς Μοσχούλας: Ναι δεν θα διαφωνήσω έχουν γίνει άπειρα λάθη από πλευράς FIBA και το μεγαλύτερο ότι άφησαν για χρόνια στα χέρια του Bertomeu την μεγαλύτερη διασυλλογική διοργάνωση. Αυτός σαν γάτα που είναι δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια και το εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο (για τους ιδιοκτήτες των μεγάλων ομάδων) τρόπο που μπορούσε. Όμως η κλειστή λίγκα είναι ένας αργός θάνατος για το ευρωπαϊκό μπάσκετ και αυτό θα το βλέπουμε χρόνο με το χρόνο κυρίως στις διοργανώσεις εντός των χωρών. Πείτε μου ποιος νοήμον άνθρωπος θα πάει να επενδύσει σε μια ομάδα που δεν θα μπορεί να παίξει στην Euroleague; Προσωπικά (αν είχα ποτέ λεφτά) δεν θα το έκανα σε καμία περίπτωση. Δεν μπορώ να επιλέξω ανάμεσα σε κάτι που δεν έχει οργανωθεί σωστά και σε κάτι που θα κάνει κακό (έστω και σε βάθος χρόνων) στο άθλημα που αγαπώ.
BasketballGuru: Όποια και να είναι η κατάληξη αυτού του φιάσκου, η ουσία βρίσκεται στη σύνδεση με τα εθνικά πρωταθλήματα. Εφόσον εκείνη δεν καταστεί δυνατή, τότε η δημοφιλία του αθλήματος κινδυνεύει σοβαρά με κατακερματισμό. Αν το καλοσκεφτείτε, στην κλειστή λίγκα του ΝΒΑ εκπροσωπείται πληθυσμιακά πολύ πάνω από το 50% των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε όποια από τις δύο διαθέσιμες ευρωπαϊκές εκδόσεις, κάτι τέτοιο μοιάζει αδύνατο εάν η νέα διοργάνωση δεν γίνει περισσότερο προσβάσιμη. Χάριν του περιορισμένου χώρου ενός roundtable, η οπτική αυτή μοιάζει ίσως η πιο εύκολη να συμπυκνωθεί.
Πι Ζήτα (HUMBA): Καμία από τις δυο επιλογές. Ο Platini αγαπητές/οί κ.κ. έχει δώσει το πιο σωστό μοντέλο, κακά τα ψέμματα. Προφανώς είναι άλλο πράγμα το Eurobasket των 24 ομάδων που όμως δεν πήγε κι άσχημα κι άλλο η συμμετοχή ομάδων από “μαύρες τρύπες” της Ευρώπης σε διασυλλογική διοργάνωση. Το ζήτημα είναι όμως η εμπέδωση του σπορ στην Ευρώπη κι όχι η δημιουργία των 11 πατρικίων του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Εκδημοκρατισμός ή παγκοσμιοποίηση; Ιδού η απορία…
Αντώνης Μήτρου (Τhe Crossover): Όσο κι αν με πονάει που το γράφω, πάμε σε κλειστή λίγκα και ο θεός βοηθός. Οι ιθύνοντες της ULEB ήταν εξαρχής σοβαρότεροι και μελετημένοι, παρά τα πολλά λάθη που εμφάνισαν/εμφανίζουν κατά διαστήματα. Όσο η ομοσπονδία αρνείται να εκσυχρονιστεί (σσ: να προσεγγίσει τον αμερικάνικο τρόπο σκέψης) θα προκύπτουν θέματα που θα ρίχνουν το επίπεδό της. Θα βάλω και μία άλλη παράμετρο. Μπορεί το μπάσκετ που παίζεται στην Κίνα να είναι χειρότερο και από All-Star-Game, όμως τα χρήματα που πέφτουν κάνουν τη ζημιά σε ευρωπαϊκά σωματεία που αναζητούν κομμένους «αστέρες» του NBA. Μεγάλη ευθύνη της νέας διοργανώτριας να ανεβάσει με γεωμετρική πρόοδο τα κασέ των ομάδων της και από αυτό εν πολλοίς θα κριθεί και το status της Euroleague.
Barefoot Flag (HUMBA): Κλειστή Euroleague, πιστεύω θα είναι πιο ενδιαφέρουσα η διοργάνωση με περισσότερα “δυνατά” παιχνίδια από την πρώτη αγωνιστική. Όλη η ουσία είναι ότι το μπαγιόκο ανεβαίνει. Οι ομάδες και τα αφεντικά τους πλέον θα τα κονομάνε. Η Fiba λίγο αργά δεν θυμήθηκε την καλύτερη ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση;
