Η ψηφοφορία και για τους συμμετέχοντες του φετινού all star game έχει ξεκινήσει και το γεγονός αυτό έδωσε αφορμή στον Γιάννη Χάτσιο να αφιερώσει ένα κείμενο σε εκείνους τους παίκτες που μας ξεσήκωσαν με τις εμφανίσεις τους μέσα στη σεζόν, και μάλιστα για αρκετές σεζόν, αλλά δεν είχαμε ποτέ τη χαρά -ως σήμερα- να τους απολαύσουμε να αγωνίζονται στην κορύφωση του All Star Weekend.
Φυσιολογικά ο πρώτος τέτοιος παίκτης που έρχεται στο μυαλό είναι ο Kawhi Leonard. Πως να γίνει διαφορετικά άλλωστε, όταν ο MVP των προπέρσινων τελικών, ακόμα δεν έχει δει τις προσπάθειές του να επιβραβεύονται με all star selection; Σαφώς αξιοπερίεργο, καθώς είναι ο ένας από τους τρεις παίκτες που κερδίζουν βραβείο MVP Finals, χωρίς να έχει προηγηθεί συμμετοχή σε all-star game. Οι άλλοι δύο είναι ο Cedric Maxwell, MVP των τελικών του ‘81, ο οποίος δεν τιμήθηκε ποτέ με συμμετοχή σε all-star game, και, φυσικά, ο αγαπημένος Chauncey Billups, o οποίος ήταν ο MVP του πρωταθλήματος των Pistons το 2004, μα δεν εξελέγη all-star παρά δύο χρόνια αργότερα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Kawhi θα παίξει σε all star game, πιθανότατα μάλιστα φέτος, ωστόσο μένει εκτός λίστας γιατί α) είναι 24 ετών και β) έχει στο οδόμετρό του τέσσερις χρονιές στη λίγκα. Αυτά θα είναι και τα δύο αυθαίρετα κριτήρια που θα θέσω για να συμπεριλάβω παίκτες στη λίστα. Να είναι τουλάχιστον 25 και να έχουν πέντε σεζόν στην πλάτη τους, ώστε ο όρος σνομπάρισμα να έχει έντονο και διαρκές νόημα και όχι προσωρινή λάμψη.
Monta Ellis
Ο αγαπημένος μου Monta, ο παίκτης δίχως φόβο, όπως αποδεικνύει σε κάθε drive που, εδώ και μια δεκαετία εκτοξεύει το αδύνατο κορμί του πάνω στους ογκόλιθους της ρακέτας, θροΐζοντας σαν άνεμος δίπλα τους ή απορροφώντας τα χτυπήματά τους και δίχως συνείδηση, όπως δείχνουν οι δηλώσεις του, έχει πέσει θύμα της εκπληκτικής συσσώρευσης ταλέντου στη δυτική περιφέρεια. Είναι ο μόνος παίκτης που έπεισε τον Carlisle να μετατοπίσει την επίθεση από τον Dirk και αυτός τον επιβράβευσε με την απόδοσή του, μα αυτό δεν στάθηκε αρκετό. Οι μέρες που γινόταν ορόσημο των ταχύτατων Warriors του Don Nelson, παίζοντας 40+ λεπτά, τα περισσότερα στο πρωτάθλημα, και σκοράροντας επί μια διετία πάνω από 24 πόντους μέσο όρο, συνοδεύτηκαν από την ομαδική αποτυχία να φτάσει στα playoffs, σβήνοντας το όνομα του από τα κατάστιχα των voters, αλλά και σπιλώνοντας τη φήμη του για τα επόμενα χρόνια.
Δεν ήταν μόνο εξωτερικοί παράγοντες πάντως στην περίπτωση του Ellis. Μετά από μια συγκλονιστικά efficient τρίτη χρονιά στο NBA, όταν σκόραρε 20 με 53% fg, παρά τα θλιβερά ποσοστά του στα τρίποντα, δείχνοντας πως μπορεί να αποτελέσει έναν all-time great slasher/finisher, το καλοκαίρι αποκόμισε έναν μυστηριώδη τραυματισμό στον αστράγαλο, σε μια ιστορία που περιλάμβανε ένα μοτοσακό, τραυματισμό που τον έπληξε αγωνιστικά, μα κυρίως ξανάφερε στο φως τα ερωτηματικά που περιστρέφονταν γύρω από τον επαγγελματισμό του.
Φέτος, με τους Butler και Wall να είναι οι μόνοι κλειδωμένοι guards στην Ανατολή, ήρθε να ηγηθεί μιας περιφερειακής γραμμής που διψάει για το απρόβλεπτο στην Indiana. Εκεί ο Monta με το Monta-ball του, είδε την ευκαιρία να προσθέσει την κονκάρδα critically acclaimed στο πέτο του. Θα έδινε, θεωρητικά, μάχη με τον Lowry και με τις όσες συμμετοχές του Wade. Ο Irving θα έχανε ένα μεγάλο διάστημα λόγω τραυματισμού και οι Korver-Teague δεν αποτελούν αξεπέραστο εμπόδιο. Αυτές ήταν οι σκέψεις πριν το ξεκίνημα της σεζόν. Η πραγματικότητα, όμως, ξετυλίχθηκε διαφορετικά. Άλλο ένα καλοκαίρι με σκιώδεις λεπτομέρειες, με μια επέμβαση στο γόνατο, για την οποία δεν ενημερώθηκε κανείς, και ένα πολύ κακό ξεκίνημα στη σεζόν. Οι 12 πόντοι του κατά μέσο όρο συγκαταλέγονται στις πιο απρόσμενες απογοητεύσεις της σεζόν.
Ο δρόμος προς τη δικαίωση για τον Monta περνάει από την ομαδική επιτυχία και πλέον δεν υπάρχουν δικαιολογίες για τον 30χρονο Νουρέγιεφ των παρκέ, που έχει δίπλα του έναν top-10 player στα καλά του, και έναν guard τέλειο συμπλήρωμα, τον George Hill.
Monta, εσύ μάστορη του baseline 360 layup, είμαστε μαζί σου:
Πιθανότητα να βρεθεί μια μέρα σε All Star Game : 50% (πριν ξεκινήσει η σεζόν), 20% (σήμερα)
Josh Smith
Πριν 3 χρόνια η μη συμπερίληψη του Josh Smith σε κανένα all-star game αποτελούσε ένα γεγονός αξιοπερίεργο, ένα μίνι-σκάνδαλο στο NBA. Σοβαρολογώ, δεν τα βγάζω από το μυαλό μου. Tη χρονιά του lock-out είχε μέσους όρους 18,8p/9,6reb/3,9ast/1,4stl/1,7blk με 46%FG, παίζοντας σε όλα τα παιχνίδια της 4ης ομάδας στην Ανατολή1)ασχέτως αν το 4ο seed πήγε στους Celtics ως νικητές περιφέρειας, οι οποίοι απέκλεισαν τελικά την Atlanta με 4-2. Τί έγινε από τότε και σήμερα ο Smith, στα 30 του χρόνια παίζει μόνο 15′, έχοντας λιγότερους από 6 πόντους και κάτω από 40% FG; Πώς έχει γίνει κινούμενο ανέκδοτο, στόχος της χλεύης και της οργής κάθε ενός franchise που έχει αγωνιστεί; Πώς ο άνθρωπος που από πλευράς παραγωγικότητας κοιτούσε στα μάτια τον LeBron James και τον Paul Pierce, έφτασε να μας μάθει πως ένας star player μπορεί, έτσι απλά, να κοπεί από την ομάδα του μεσούσης της σεζόν, να φτάσει δηλαδή το franchise όχι μόνο να τον αποχωριστεί δίχως ανταλλάγματα, αλλά να τον πληρώνει για να μείνει μακριά από την ομάδα;
Είναι γνωστή και πολυσυζητημένη η εξοργιστική τάση του να παίρνει πολλά μακρινά δίποντα, σουτ που δεν έχει δείξει ποτέ ότι μπορεί να βάλει με αξιοπιστία. Ακόμα και στην καλύτερη χρονιά του, που προαναφέραμε, ένα ανήκουστο 36% των προσπαθειών του ήρθαν από 5 μέτρα έως το τρίποντο και άλλο ένα 10% έξω από τα 7,25. Τα ποσοστά του από αυτές τις δύο ζώνες; 37% και 26% αντίστοιχα. Μιλάμε για έναν παίκτη ο οποίος συγκαταλεγόταν επί σειρά ετών μεταξύ των κορυφαίων finishers κοντά στο καλάθι, με 70% τη χρονιά που εξετάζουμε και ένα αδιανόητο 77% την επόμενη, ο οποίος αγνοεί τον ζηλευτό συνδυασμό ωμής δύναμης και εκρηκτικότητας που διαθέτει για να σουτάρει τεμπέλικα σουτάκια από τα 6 μέτρα. Για του λόγου το αληθές, τις δύο αυτές σεζόν έπαιρνε λιγότερο από το 1/3 των προσπαθειών του κοντά στο καλάθι, οδηγώντας προπονητές και φιλάθλους σε συλλογική παράνοια.
Κι όμως, παρά τα ερωτηματικά για την ευφυΐα, τον επαγγελματισμό και τη συνακόλουθη συγκέντρωσή του στη νίκη, πώς γίνεται να ξεπέσει μέσα σε μια διετία στον ρόλο του αναξιόπιστου back-up; Δεν είναι τόσο η επιδείνωση κάποιου εγγενούς προβλήματος του ίδιου, όσο η ταχύτατη και απότομη εξέλιξη της λίγκας. Όταν μέσα σε μια διετία η εκτίμηση του αθλήματος προς την ταχεία κίνηση της μπάλας, το άνοιγμα και την εκμετάλλευση των χώρων έχει ανέβει κατακόρυφα, όταν ο τομέας των analytics έχει φέρει επανάσταση στο πως πρέπει να στήνονται οι επιθέσεις και έχει ενσταλάξει στο συλλογικό θυμικό την πραγματικότητα πως “not all shot are created equal”, είναι επόμενο ότι κάποιοι θα μείνουν πίσω. Ο Josh Smith είναι το θύμα της εξέλιξης, απλά ποτέ κανείς δεν περίμενε ότι μπορεί να γίνει τόσο γρήγορα απολίθωμα μιας άλλης εποχής.
Πιθανότητα να βρεθεί μια μέρα σε All Star Game : 1% (Θέλω να πω, είναι στη σφαίρα του πιθανού)
Rudy Gay
Κάτι που το 2010 φαινόταν αναπόφευκτο, πλέον μοιάζει μακρινό όνειρο για τον forward του Sacramento. Μοιάζει ένας παίκτης που η παλίρροια των analytics παρέσυρε στο διάβα της, εκθέτοντας το εξοργιστικό shot selection του και την απογοητευτική του απόδοση στην άμυνα. Ένας σκόρερ παλαιάς κοπής, που ψάχνει να βρει τον τρόπο να νικήσει τα μυαλά των αντίπαλων coaching teams, προσαρμόζοντας το παιχνίδι του στη νέα εποχή. Στον αγώνα αυτό θυμίζει τον Jeff Green, αλλά στο πιο ταλαντούχο. Παρόλα αυτά, μιλάμε ακόμα για έναν θαυματουργό σκόρερ, που με εξαίρεση την rookie season του, σκοράρει πάντα μεταξύ 18 και 21 πόντους ανά αγώνα κάθε χρόνο. Η ταχύτατη άνοδός του στο star system ανακόπηκε από τραυματισμούς στις αρχές αυτής της δεκαετίας και ήταν ο άνθρωπος που οι Grizzlies άφησαν πίσω για να συνεχίσουν την εξέλιξή τους. Σε συνδυασμό με ένα καταστροφικό πέρασμα από το Toronto, η φήμη του άρχισε να υπολείπεται της αξίας του.
Είναι εύκολο να ξεχάσει κανείς ότι ο Rudy Gay ακόμα δεν έχει πατήσει τα 30 και στο χάος που λέγεται Sacramento Kings να παραγνωρίσει ότι πέρσι έκανε την καλύτερη χρονιά της καριέρας του, έχοντας 21 πόντους, 6 rebounds και κάτι λιγότερο από 4 assists, πλησιάζοντας το 20 στο PER. Ντεμοντέ ή όχι, στην Ανατολή θα μπορούσε να είναι μέλος του all star game, στη Δύση μοιάζει αδύνατο, εξαιρουμένου ενός πιθανού θαύματος του George Karl, που δύσκολα όμως θα πραγματοποιηθεί φέτος.
Πιθανότητα να βρεθεί μια μέρα σε All Star Game : 20% (Αν πάει να παίξει στην Ανατολή)
Al Jefferson
Αχ… Ο Δόκτωρ του αριστερού μπλοκ έχει χαραμίσει την καριέρα του σε, εχμ, μέτριες ομάδες, με αποτέλεσμα να μένει πάντοτε εκτός νυμφώνος all star game και να έχει εμφανιστεί μόλις σε 14 παιχνίδια playoffs στην καριέρα του, εκ των οποίων τα εφτά πιτσιρικάς στη Βοστόνη με περιορισμένο ρόλο και τα τρία με την Charlotte, και μάλιστα αυτά χωλαίνοντας λόγω τραυματισμού.
Κι όμως, ο κοντοχωριανός του Monta Ellis, καταγόμενος κι αυτός από τους βαλτότοπους του Mississippi, μπορεί να θεωρεί εαυτόν αδικημένο που δεν έχει συμμετάσχει σε all star game , όταν την σεζόν 2013-14 που έβαλε σχεδόν μοναχός του τους Bobcats στα playoffs, με μέσους όρους κοντά στο 22/11/2 και -όπως πάντα- ελάχιστα λάθη, είδε τον Roy Hibbert, που τελείωσε τη σεζόν με λιγότερο από 12 πόντους, 7 rebounds, με 44% FG και PER κάτω από το μέσο όρο της λίγκας, να προτιμάται για την γιορτή του μπάσκετ. Επίσης, εν μέσω τραυματισμών και σταθερής παρουσίας, νομίζει κανείς ότι είναι μεγαλύτερος από τα 30 χρόνια του.
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο αντιμετωπίζει προβλήματα τραυματισμών και φυσικής κατάστασης και η πτώση στα νούμερά του πιστοποιείται από την εικόνα που βγάζει στο γήπεδο. Φέτος, ωστόσο, βρίσκεται σε contract year, ψάχνοντας το τελευταίο μεγάλο συμβόλαιό του, σε μια ομάδα ενδεή επιθετικών λύσεων. Ο δρόμος θα ήταν ανοιχτός για να τιμηθεί για πρώτη φορά με την ψήφιση του σε All Star Game , αλλά οι ανερχόμενοι Vucevic, Valanciunas2)ο τραυματισμός ίσως του στερήσει τρομερή ευκαιρία, μιας και το All Star γίνεται στο Toronto, Whiteside, Drummond οι θεωρητικά υγιείς φέτος Noah3)#not και Lopez, αλλά και ο νεοφερμένος Greg Monroe, δύσκολα θα αφήσουν χώρο για έναν από τους τελευταίους παραδοσιακούς centers του NBA.
Πιθανότητα να βρεθεί μια μέρα σε All Star Game : 10%
Jason Terry
O άνθρωπος που μαζί με τον Manu Ginobili και τον Jamal Crawford ξαναέγραψαν την ιστορία του ρόλου του 6ου παίκτη, ο Vincenzo Montella του μπάσκετ, ίσως ο άνθρωπος με την μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση τα τελευταία χρόνια στο πρωτάθλημα του NBA, ψάχνει ακόμα έναν τίτλο τρέχοντας με τις αναθυμιάσεις, στην πολιτεία που αγαπήθηκε και δοξάστηκε το 2011 πλάι στον μεγάλο Dirk. O τύπος μπορεί να μην μπήκε ποτέ σε all star game , μα βάρεσε τατουάζ το Larry O’ Brien Trophy, πριν το ξεκίνημα της σεζόν 2010-11, κάνοντας τους απανταχού αμετροεπείς να σκάσουν από τη ζήλια τους.
Προφανώς δεν θα γίνει all star τώρα, αλλά τα οχτώ χρόνια που πέρασε ως Robin στο πλευρό του Dirk, με σταθερότατη προσφορά και όντας σίγουρα ο καλύτερος συμπαίκτης του Γερμανού όσο αυτός ήταν στο peak του, μοιάζουν λίγο αδικημένα χωρίς μια all star selection να τους δίνει τη λάμψη που τους αξίζει στην ιστορία.
Fun Trivia: Τη σεζόν ’04-’05, την πρώτη που πέρασε ο Jet με τη φανέλα των Mavs, έχασε για 10 βολές την ευκαιρία να γίνει μέλος του τιμητικού club 50/40/90.
Πιθανότητα να βρεθεί μια μέρα σε All Star Game: Όσες και του Montella
Nicolas Batum
Δήλωσε πως θεωρεί πρόωρη τη διάλυση αυτής της φουρνιάς του Portland και ίσως και να έχει δίκιο. Ο ίδιος πάντως δεν έχασε την ευκαιρία να επιδείξει το ταλέντο του σε ένα περιβάλλον που του ζητά περισσότερη επίθεση και λιγότερο χαμαλίκι. Στην Charlotte είναι η δεύτερη επιλογή, πίσω από τον Kemba Walker, και κύριος εκφραστής των επιθετικών πλάνων του Steve Clifford από οργανωτική σκοπιά, μπροστά από τον Νεοϋορκέζο guard.
Δεν έχει βρεθεί σε All Star Game, εν μέρει γιατί αγωνιζόταν σε μια περιφέρεια που στις θέσεις των forwards δεσπόζουν ονόματα όπως ο Kevin Durant, o Blake Griffin, o LaMarcus Aldridge, ο Dirk Nowitzki και λοιπές δυνάμεις τα τελευταία χρόνια, αλλά και διότι ποτέ δεν έκανε μια πραγματικά εντυπωσιακή σεζόν από την αρχή ως το τέλος της. Έχει μεμονωμένους μήνες με all star απόδοση, αλλά αστάθεια και τραυματισμοί δεν του έχουν επιτρέψει την απαραίτητη διάρκεια.
Το παιχνίδι του πάντως είναι συμβατό με τα πρότυπα του All Star Game. Τα chase down blocks, που κάποτε ήταν η ειδικότητά του, μπορεί να έχουν αραιώσει, αλλά είναι εντυπωμένα στη μνήμη μας. Φλερτάρει συνεχώς με το triple-double, απόδειξη του πολύμορφου παιχνιδιού του και ήταν ο τελευταίος που είχε πετύχει 5×5 μέχρι τον Draymond Green στο πρόσφατο παιχνίδι με τους Celtics.
Η Ανατολή μέχρι στιγμής δείχνει να του πάει. Κι εκεί βέβαια θα βρει μπροστά του σταθερές όπως ο LeBron James και ο Paul George. Ωστόσο ο “Μπατίιιμ” στα 27 του χρόνια είναι στο prime του και η ομάδα του βλέπει στα ίσια τους κορυφαίους της περιφέρειας, την ώρα που μπορεί να μπει είτε σαν guard είτε σαν forward. Οι πιθανότητές του να εμφανιστεί στο Toronto, ή σε κάποιο μελλοντικό All Star Game, είναι αρκετά καλές.
Πιθανότητα να βρεθεί μια μέρα σε All Star Game: 50%
Gordon Hayward
Περιμένετε τις ζημιές που θα κάνουν οι Jazz στα playoffs με την τσογλαναρία που απαρτίζεται από τους Hayward, Favors, Gobert, Burks, Hood, Exum και όποιον τσιμπήσουν, έστω χάνοντας έναν από αυτούς. Ο Gordon πρέπει να παίξει σε ένα all-star game.
Πιθανότητα να βρεθεί μια μέρα σε all-star game: 60%
Honorable Mentions
Guards: Goran Dragic, Ty Lawson, Mike Conley, Kevin Martin, Jamal Crawford, Tyreke Evans, Eric Gordon, Andre Miller
Forwards: Serge Ibaka, Nene, Richard Jefferson,
Centers: DeAndre Jordan, Andrew Bogut
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
