Υπάρχει ένας κανόνας που λέει ότι ο προπονητής πάντα ξέρει κάτι παραπάνω από σένα, τυχάρπαστε προπονητή της εξέδρας, γιατί εσύ δεν είσαι στις προπονήσεις, δεν βλέπεις τί μπορεί να προσφέρει ο καθένας, δεν ξέρεις όλο το πλάνο που έχει στο μυαλό του για την ομάδα ο coach. Ο general manager, που πληρώνεται εκατομμύρια για να παίρνει τις αποφάσεις, επίσης θα ξέρει κάτι παραπάνω, έχει πρόσβαση σε εκατοντάδες πληροφορίες που εσύ δεν έχεις, ενώ συνεργάζεται από κοντά με τον προπονητή που, όπως προείπαμε, ξέρει κάτι παραπάνω από σένα τυχάρπαστε προπονητή της εξέδρας.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν μας αφαιρεί το δικαίωμα, όμως, να φορέσουμε το ακριβό κουστούμι του προπονητή ή του general manager, να πάρουμε ποπ κορν και το σοβαρό και περισπούδαστο ύφος μας, και να στρογγυλοκαθίσουμε στην θέση της εξέδρας πίσω από τον πάγκο στα διάφορα γήπεδα του ΝΒΑ, υποδεικνύοντας με φωνές και χειρονομίες στον προπονητή τα λάθη που κάνει, ενώ ταυτόχρονα εξηγούμε στον διπλανό μας το δικό μας πλάνο και πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν είχαμε εμείς τα ηνία του οργανισμού.
Επειδή προσπαθούμε ως Ballhog να στήσουμε ένα σοβαρό προφίλ, δεν έχω πάρει ακόμα το πράσινο φως για να αποκαλύψω όλο το φάσμα ιδεών που γεννήθηκαν παρακολουθώντας φέτος τους αγώνες του ΝΒΑ, οπότε εδώ θα περιοριστούμε στο να φωνάξουμε μόνο για τις περιπτώσεις που όσο και να παλέψουμε, δεν μπορούμε με τίποτα να εντοπίσουμε κάποια λογική πίσω από τις αποφάσεις που λήφθηκαν ή εξακολουθούν να λαμβάνονται. Έχοντας, όμως, τεράστια εκτίμηση και αγάπη για τη γραφικότητα και τη φαντασία των ανά τον κόσμο προπονητών της κερκίδας, θα εξετάσουμε το ενδεχόμενο να επανέλθουμε με νέες προτάσεις που δεν θα υπόκεινται απαραίτητα σε αυτόν τον έλεγχο παραλογισμού.
Γιατί κυκλοφορεί ακόμα στα γήπεδα του ΝΒΑ ο Byron Scott;
Στην πραγματικότητα τα ερωτήματα που αφορούν στην ομάδα των Lakers παίρνουν μια πυραμιδωτή μορφή. Ξεκινάνε από τον Kobe Bryant και το γιατί επιμένει να παίζει τόσο πολύ και με αυτόν τον επιβλαβή συνήθως για την ομάδα τρόπο, οπότε αναγκαστικά στρέφονται προς τον Byron Scott και τις επιλογές του στην διαχείριση της ομάδας, οπότε αναγκαστικά καταλήγουν στον general manager της ομάδας Mitch Kupchak και την εμπιστοσύνη που δείχνει στον Byron Scott.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Οι Lakers είναι η δεύτερη χειρότερη ομάδα του πρωταθλήματος, με μικρή διαφορά από την τελευταία. Από την έναρξη της σεζόν παρακολουθούμε μια σειρά από παραλογισμούς. Ο Kobe παίρνει αμέτρητα άστοχα σουτ σε κάθε παιχνίδι, μια σκιά του κακού εαυτού του, καταστρέφοντας ουσιαστικά την ομάδα, και αφαιρώντας προσπάθειες από τους τρεις παίκτες πάνω στους οποίους θα στηριχτεί το μέλλον των Lakers, τους Russell, Randle και Clarkson. Ο προπονητής Byron Scott δεν χάνει ευκαιρίες να εκθειάζει τον Bryant, κλείνοντας τα μάτια στην επιρροή του στο παιχνίδι, όπως δεν χάνει ευκαιρίες να βγάζει στην σέντρα τους μικρούς για κάθε κακό αποτέλεσμα της ομάδας.
Τις απανωτές δηλώσεις όπου προειδοποιούσε τους rookies ότι θα παίζουν μόνο όσοι τα πάνε καλά, ακολούθησε η πραγματοποίηση της απειλής και η απόφαση του να ξεκινάει τους Russell και Randle από τον πάγκο μέχρι να συμμορφωθούν, με αποτέλεσμα ο Russell να δηλώσει ότι έχει μπερδευτεί με αυτά που συμβαίνουν. Το πρόβλημα είναι ότι και οι δύο δεν έδειχναν ίχνος βεντετισμού, πάλευαν σε κάθε παιχνίδι και τα νούμερα δείχνουν ότι προσέφεραν κιόλας. Ο Russell, αν και rookie και μάλιστα μόλις 19 ετών, σουτάρει με το μέτριο 40%, δηλαδή 10% καλύτερα από τον Bryant, ενώ στην επίθεση δεν κρύβεται και παίρνει πρωτοβουλίες, με συμμετοχή στο 22% των plays που βγάζουν επίθεση όταν είναι στο παρκέ, όσο ακριβώς και ο Lou Williams, και αρκετά κάτω από τον Kobe. Δεν νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία σχετκά με την αξία του μικρού. O Randle δείχνει λίγο πιο έτοιμος, πράγμα λογικό καθώς είναι και δύο χρόνια μεγαλύτερος, ωστόσο, με δεδομένο ότι είναι η πρώτη του αγωνιστική χρονιά στο ΝΒΑ, ακόμα προσαρμόζεται.
Η ένσταση που καταθέτω αφορά λοιπόν τον ολοκληρωτικό παραλογισμό του να τιμωρείς με δηλώσεις και πράξεις τους δύο rookies της ομάδας, όταν είναι σαφές ότι δεν φταίνε αυτοί για την κακή πορεία, να μην αναφέρεσαι καν στον πραγματικό ένοχο αυτής, και να λειτουργείς σαν ομάδα πρωταθλητισμού, όταν όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι φέτος μπαίνουν απλά τα θεμέλια της επόμενης μεγάλης ομάδας των Lakers. Όλος ο κόσμος εκτός από τον Byron Scott δηλαδή, ο οποίος επιμένει να διαχειρίζεται μία rebuilding team σαν να παλεύει για ένα καλό πλασάρισμα στα playoffs. Αν ο Byron Scott ήταν ένας εξαιρετικός τελειομανής προπονητής με μοντέρνες ιδέες θα μπορούσα να κατανοήσω την προσέγγιση αυτή, σε ένα πλαίσιο να σκληραγώγησης του mentality των μικρών, αλλά όλοι ξέρουμε ότι ο Scott μετά βίας μπορεί να χαρακτηριστεί προπονητής.
Αφήνουμε πάντως ένα παράθυρο αισιοδοξίας ανοιχτό, καθώς είναι πιθανό o Kupchack να θέλει απεγνωσμένα να κρατήσει το pick της ομάδας του χρόνου, οπότε ηθελημένα να κρατάει στο τιμόνι της ομάδας τον κατάλληλο άνθρωπο που θα φροντίσει αυτή η ομάδα να είναι αρκετά τραγική ώστε να τερματίσει στις δύο τελευταίες θέσεις μεγιστοποιώντας τις πιθανότητες της στο draft lottery.
Γιατί δεν τρέχουν τα Ελάφια;
Εδώ και δύο χρόνια το project των Milwaukee Bucks είναι ένα από τα πιο ελκυστικά στο ΝΒΑ, καθώς έχει μαζευτεί ένας πυρήνας νέων ταλαντούχων παικτών όπως ο Αντετοκούνμπο, ο Jabari Parker, o Michael Carter-Williams και ο Κhris Middleton, ποιοτικοί βετεράνοι, ενώ φέτος προστέθηκε ένας από τους ποιοτικότερους νέους ψηλούς της λίγκας, ο Greg Monroe. Οι Bucks πέρσι έφτασαν ως τα playoffs, ενώ φέτος οι περισσότεροι τους περίμεναν ως μία από τις καλύτερες ομάδες της Ανατολής, με τις προσδοκίες ωστόσο να μην εκπληρώνονται. Το μεγαλύτερο πρόβλημα τους δείχνει να είναι η άμυνα, αφού το long arm project που πέρσι είχε τρομοκρατήσει την λίγκα μην αφήνοντας χώρους και διόδους διαφυγής, φέτος δείχνει να έχει ρωγμές που είναι ευάλωτες για εκμετάλλευση από τους αντιπάλους.
Το πραγματικά εντυπωσιακό στοιχείο, όμως, βρίσκεται στην γενικότερη προσέγγιση των παιχνιδιών από τους Bucks. Με αυτό τον κορμό με μικρό μ.ο. ηλικίας, και ειδικά έχοντας ένα πυρηνικό όπλο ελληνικής προέλευσης στο ανοιχτό γήπεδο, θα περιμέναμε οι Bucks να ακολουθούν ένα up-tempo παιχνίδι, με διαολεμένο ρυθμό και τρεξίματα, με το μυαλό συνεχώς στον αιφνιδιασμό. Η πραγματικότητα όμως τους βρίσκει 29ους στο pace, στον αριθμό κατοχών, δηλαδή, ανά παιχνίδι. Μια ματιά στις ομάδες που τους περιβάλλουν επιβεβαιώνει την παραδοξότητα του στατιστικού αυτού, καθώς στις τελευταίες θέσεις βρίσκονται ομάδες με μεγάλους σε ηλικία παίκτες που κάνουν συντήρηση δυνάμεων για τα playoffs, αλλά έχουν την ποιότητα να εξολοθρεύσουν τον αντίπαλο σε κλειστό γήπεδο, ομάδες όπως το Miami, το Cleveland και το San Antonio, καθώς και οι Jazz, που έχουν απροκάλυπτα υιοθετήσει αυτό το αργό τέμπο, στηριζόμενοι στα βαριά κορμιά της ρακέτας και την σκληρή τους άμυνα.
Το στοιχείο που βοηθάει να κατανοήσουμε κάπως αυτό το παράδοξο είναι η τελευταία θέση που έχουν οι Bucks στην κατηγορία των αμυντικών rebounds στο ΝΒΑ, μαζεύοντας μόνο το 70% των διεκδικούμενων όταν αμύνονται1)αυτό το στατιστικό εξηγεί εν πολλοίς και τους πάρα πολλούς πόντους που δέχονται, οπότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι η 29η θέση τους στο pace είναι πλασματική. Ωστόσο, παρακολουθώντας τα παιχνίδια μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ο Kidd μάχεται να δομήσει έναν χαρακτήρα στις επιθέσεις 5 vs 5, κυρίως με άξονα τον Greg Monroe, θυσιάζοντας – έστω προς ώρας – το γρήγορο παιχνίδι. Ο μοναδικός που δείχνει διάθεση να τρέξει και να βγάλει γρήγορα επιθέσεις είναι ο Michael Carter-Williams, κάτω από την καθοδήγηση του οποίου ο ρυθμός ανεβαίνει αισθητά.
Το κομβικό στοιχείο το οποίο δείχνει γιατί η 29η θέση είναι κάπως παραπλανητική είναι η ίδια η άμυνα των Bucks, η οποία εξηγεί αρκετά από τα παραπάνω, χωρίς ωστόσο να αποτελεί άφεση αμαρτιών για την αδυναμία του Milwaukee να τρέξει. Ο τρόπος που κινείται η άμυνα και ανταποκρίνεται στο κεντρικό pick που θα γίνει στην κορυφή, και συνήθως πάνω στον αργό Monroe δημιουργεί αυτόματα μια ανισορροπία, αφού ο Monroe δυσκολεύεται πολύ να κλείσει σωστά στον κοντό και κατά συνέπεια προκαλείται ένα φαινόμενο με τα πέντε ελάφια που βρίσκονται στο παρκέ να κυνηγούν μανιασμένα την μπάλα, με έναν αντίπαλο να μένει σχεδόν πάντα αφύλαχτος. Έτσι και η άμυνα τους καθίσταται αναποτελεσματική, και τα rebounds διεκδικούνται με άνισους όρους, αφού οι ψηλοί συνήθως κυνηγάνε κάποιον παίκτη στην περιφέρεια για να κόψουν το ελεύθερο σουτ, και οι επιθέσεις των αντιπάλων κρατάνε αρκετά, αφού χρειάζεται υπομονή για να διασπαστεί η συγκεκριμένη άμυνα.
Γιατί ο Mike Budenholzer πέταξε στα σκουπίδια το draft pick του καλοκαιριού2)Εναλλακτικός τίτλος, “Ο οδυρμός του Χάτσιου”;
Αυτό το καλοκαίρι ο Mike Budenholzer ανέλαβε και επίσημα το management των Γερακιών, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη της διοίκησης. Σε μία από τις πρώτες του ενέργειες ως νέος υπεύθυνος του σχεδιασμού των Γερακιών κλήθηκε να αποφασίσει για την επιλογή της ομάδας στο draft του 2015, στο οποίο μάλιστα οι Hawks είχαν το #15, αφού είχαν το δικαίωμα να ανταλλάξουν επιλογές με τους Nets. Tελικά ο εξαιρετικός coach επέλεξε, μέσα από μία σειρά ανταλλαγών, να καταλήξει με δύο μελλοντικά picks δεύτερου γύρου και ουσιαστικό αντάλλαγμα τον Tim Hardaway Jr. των New York Knicks, μάλλον σε μία λογική αναζήτησης μίας πιο έτοιμης λύσης για μία ομάδα που ενδιαφερόταν για άμεσα αποτελέσματα.
Ο Tim Hardaway Jr. έχει αγωνιστεί φέτος σε τέσσερα παιχνίδια, για 44 συνολικά λεπτά, έχοντας σκοράρει 10 πόντους με 3/13 σουτ. Στο rotation της ομάδας έχει μείνει πίσω από τον Justin Holiday και τον Shelvin Mack, δείχνοντας παντελώς ανίκανος να βοηθήσει ουσιαστικά την ομάδα. Θεωρητικά, μετά την αποχώρηση του DeMarre Carroll για τον Βορρά, η ομάδα χρειαζόταν απεγνωσμένα έναν παίκτη στα φτερά που να μπορεί να συνεισφέρει απειλώντας από το τρίποντο, χαρακτηριστικά στα οποία ανταποκρίνεται ο Hardaway. Ωστόσο, η πλήρης αδυναμία του στην άμυνα, σε συνδυασμό με το ότι η εγκεφαλικότητα που χαρακτηρίζει το δομημένο στα πλαίσια των Spurs παιχνίδι της Atlanta δείχνει να τον βραχυκυκλώνει, τον καθιστούν ουσιαστικά άχρηστο. Το πραγματικό ερώτημα είναι το πως ο Budenholzer πίστεψε ότι θα μπορούσε να εμφυσήσει στον ανεγκέφαλο Tim χαρακτηριστικά που ποτέ στην έως τώρα καριέρα του δεν έδειξε ότι είχε.
Στο βίντεο που ο Tim συζητάει για το trade του ζητείται να κάνει μία σύγκριση ανάμεσα στον Fisher και τον Budenholzer. Από την απάντηση του καταλαβαίνουμε και το γιατί δεν παίζει, καθώς αντί να αποκριθεί πως ο ένας είναι κανονικός προπονητής και ο άλλος όχι, λέει απλά ότι τα πάνε καλά και επικοινωνούν σωστά με τους παίκτες τους. Ε, αν το ακούσεις αυτό δεν καταλαβαίνεις ότι δεν έχει καταλάβει απολύτως τίποτα;
Το ερώτημα παίρνει χειρότερες διαστάσεις αν αναλογιστούμε ότι λόγω της ανταλλαγής αυτής η Atlanta προσπέρασε στο draft παίκτες όπως ο Bobby Portis που κατέληξε στην πιο φορτωμένη frontline της λίγκας, αλλά έχει δείξει εξαιρετικά δείγματα ετοιμότητας και κάποια στιγμή θα πάρει χρόνο αναγκαστικά, ή ο Kelly Oubre, που θα ήταν ένα βαρβάτο στοίχημα, μέσα στα πλαίσια όμως που έψαχνε η Atlanta, ή ο εξαιρετικός σκόρερ με το μεγάλο ταβάνι Rashad Vaughn, και φυσικά o Justin Anderson, ένα φτερό που συγκεντρώνει ό,τι ακριβώς ήθελε ο Budenholzer. Αν σκεφτούμε μάλιστα ότι η δεύτερη επιλογή στο draft ήταν ο Δημήτρης Αγραβάνης στo #58, ο οποίος μπορεί να βελτιωθεί και να αποτελέσει σημαντικό παίκτη στην Euroleague, αλλά ξεκάθαρα δεν είναι NBA material, καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πήγε καλά φέτος στο front office της Atlanta.
Γιατί το Memphis δείχνει αποφασισμένο να εξολοθρεύσει τους ψηλούς του;
Η επιτυχία των Grizzlies τα τελευταία χρόνια εδράζεται μέσα στη ρακέτα τους. Ο Conley είναι μία σταθερά που εδώ και χρόνια υπάρχει για να δημιουργεί debates σχετικά με το αν είναι υποτιμημένος ή υπερτιμημένος λόγω της υποτίμησης του, ενώ παράλληλα είναι ο ιδανικός κουμανταδόρος του καραβιού των Grizzlies. Ωστόσο οι καπετάνιοι βρίσκονται στην ρακέτα, και είναι το δίδυμο Zach Randolph και Marc Gasol που τραβάει το κουπί, και στην ουσία αποτελούν την πιο βαριά frontline στο ΝΒΑ, γελώντας κατάμουτρα με τις ολοένα και περισσότερες φωνές που προφέρουν την λέξη small-ball.
Ωστόσο ο Zach Randolph είναι πλέον 35 ετών, ενώ ο Ισπανός μόλις τέσσερα χρόνια μικρότερος. Η λογική λέει ότι θα πρέπει να βρεθούν, αν όχι οι αντικαταστάτες, τουλάχιστον οι παίκτες που θα τους ξεκουράζουν. Πέρσι ξεκίνησε να τραβάει τα βλέμματα πάνω του με συνεχόμενες καλές εμφανίσεις ο Jon Leuer, αλλά το φετινό καλοκαίρι αφέθηκε ελεύθερος και επέλεξε να πάει στους Suns, όπου τώρα έχει κερδίσει φανέλα βασικού, καλύπτει επάξια το κενό του Tyson Chandler και οδηγεί τον Markieff Morris μακριά από το Phoenix.
O Κώστας Κουφός αφέθηκε ελεύθερος να γίνει η ρεζέρβα του DeMarcus Cousins, και στην θέση του ήρθε ο τίμιος για ρεζέρβα Brandan Wright που τραυματίστηκε μετά από μόλις εφτά (μέτρια) παιχνίδια και παραμένει άγνωστο το πότε θα επιστρέψει. Η λύση βρέθηκε εκ των έσω, καθώς προήχθη στο rotation ο απροσδόκητα αξιοπρεπής JaΜychal Green, ο οποίος παραμένει σήμερα η μοναδική εναλλακτική επιλογή στο πρωταγωνιστικό δίδυμο. Επιπλέον ο Jeff Green παίρνει λεπτά στην θέση του power forward, αναιρώντας όμως όποτε παίζει την βασική φιλοσοφία πάνω στην οποία είναι χτισμένη αυτή η ομάδα.
Η επόμενη κίνηση σε αυτό το επίμονο φλερτάρισμα με τη φωτιά, και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι γράφτηκε με την παραχώρηση του Jarnell Stokes στα πλαίσια της ανταλλαγής που έφερε τον Mario Chalmers στο Memphis. O Stokes, επιλογή στο #35 του draft του 2014, είναι ένας σκληρός, δυνατός power forward με πολύ καλές εμφανίσεις στα summer leagues, που σίγουρα έχει αρκετά περιθώρια ανάπτυξης και αδιαμφισβήτητα θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλό project για το μέλλον του γεμάτου με βετεράνους Memphis, αν βέβαια έπαιρνε κάποιες ευκαιρίες.
Τώρα με τον JaΜychal Green μοναδικό αρμόδιο να ξεκουράζει τους δύο δεινόσαυρους, πόσο θα αντέξει η ηλικιωμένη αυτή frontline;3)κατόπιν της συγγραφής αυτού του κειμένου, ο Dave Joerger στέλνει ανά διαστήματα τον Randolph στον πάγκο και τον Jeff Green στο 4 για να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα, σε μία λύση που φαντάζει επιβεβλημένη αλλά δεν αναιρεί τον παραλογισμό του σχεδιασμού
Γιατί εξακολουθούμε να βλέπουμε τις εμφανίσεις με τα μανίκια;
Τον λόγο τον ξέρουμε ήδη. Το ΝΒΑ είναι πάνω από όλα επιχείρηση, και επιδιώκει να λανσάρει αυτό το στυλ ώστε να αυξήσει τις πωλήσεις, βασιζόμενο στην παραδοχή ότι ο κόσμος θα κυκλοφορήσει πιο εύκολα με ένα t-shirt παρά με μία φανέλα.
Το πρόβλημα είναι ότι ο κατάλληλος χώρος για να φορεθούν οι περισσότερες εμφανίσεις με μανίκια είναι το κρεβάτι.
Μου φαίνεται αδιανόητη η επιμονή στις πυτζαμοειδείς φανέλες, ειδικά σε μία χρονιά που γενικά μιλώντας, οι εμφανίσεις των περισσοτέρων ομάδων είναι αισθητά βελτιωμένες χάρη στην κίνηση πολλών να επαναφέρουν vintage εμφανίσεις.
Η φανέλα-tribute της Indiana στους Hoosiers
Οι ίδιοι οι αθλητές δεν φαίνονται να το ευχαριστιούνται ιδιαίτερα. Ο «Βασιλιάς» τους αυτοπροσώπως, σε μία αρκετά θεατρική κίνηση γεμάτη συμβολισμό, έσκισε τα μανίκια κατά τη διάρκεια του αγώνα κόντρα στους Knicks, θεωρώντας τα (συν)υπεύθυνα για την αστοχία του στο πρώτο ημίχρονο. Η αλήθεια είναι πως μετά το σκίσιμο το σουτ του πράγματι βελτιώθηκε, και γενικότερα αρκετά παράπονα έχουν υπάρξει σχετικά με την επίδραση που έχουν πάνω στην αποτελεσματικότητα των σουτέρ, κομίζοντας έτσι και μία άλλη παράμετρο στην επιχειρηματολογία για την απόσυρση της πυτζαμοφανέλας.
Ωστόσο δεν χρειάζεται καν να οδηγήσουμε την συζήτηση στην μείωση της αποτελεσματικότητας των παικτών. Κόντρα στην εμπορευματοποίηση του αθλήματος, επιμένουμε να βλέπουμε το ΝΒΑ με μία δόση ρομαντισμού, και οι αμάνικες φανέλες είναι κομμάτι της εικόνας που συνόδευε τις παιδικές μας αναμνήσεις. Η εκστρατεία που ξεκίνησε ο Χάτσιος χρειάζεται υποστηρικτές, οπότε ας συνεισφέρουμε όλοι στην προσπάθεια να εκδιωχθεί αυτό το έκτρωμα μια για πάντα από τις οθόνες μας.
Τι μέσο έχουν οι Τούρκοι ψηλοί στο ΝΒΑ και παίρνουν αυτά τα συμβόλαια;
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους Τούρκους επί της αρχής, αντίθετα προσδοκώ στην καθιέρωση στο μπασκετικό στερέωμα των Cedi Osman και Furkan Korkmaz, ως δύο πολύ υποσχόμενα ταλέντα. Επιπλέον αναγνωρίζω την χρησιμότητα του Ersan Ilyasova πάνω σε συγκεκριμένα μπασκετικά πλάνα, ενώ παραμένω ευγνώμων στον Hedo Turkoglu για τις στιγμές που μας χάρισε στο Orlando. Επίσης προτιμώ να εστιάζω στην αγωνιστική προσφορά όπως αυτή αποτυπώνεται μέσα στο παρκέ και να μην στέκομαι σε οποιαδήποτε άλλη παράμετρο, όσο σημαντική και αν είναι αυτή.
Ωστόσο δεν μπορώ να κλείσω στα μάτια στο γεγονός πως ο Enes Kanter έχει το μεγαλύτερο εγγυημένο συμβόλαιο στην Oklahoma, και έχει να λαμβάνει για τα επόμενα τέσσερα χρόνια περίπου $ 17,5 εκατ. ετησίως. Οι Thunder προφανώς έκριναν το περσινό πέρασμα του Τούρκου πετυχημένο, διέγνωσαν περιθώρια βελτίωσης και του προσέφεραν αυτό το γιγαντιαίο συμβόλαιο, αφήνοντας την εντύπωση ότι στοχεύουν στην δημιουργία ενός τρίτου βασικού επιθετικού πόλου πίσω από το δίδυμο Durant- Westbrook. Στην πράξη, όμως, βλέπουμε το κοτσιδάκι του Steven Adams4)σίγουρα δεν είναι ο Σωτήρης Κυριάκος; να έχει κερδίσει τη θέση του βασικού πυλώνα της ρακέτας των Thunder, και τον Kanter να περιορίζεται σε ρόλο αναπληρωματικού, δίνοντας σκορ απέναντι στα second units των αντιπάλων.
Τη φετινή σεζόν παίζει κατά μ.ο. 20,2 λεπτά, χρόνος που όσο προχωράει η σεζόν μειώνεται (18,5 λεπτά τον τελευταίο μήνα) σε αντίθεση με τα σταθερά 24,2 λεπτά του Νεοζηλανδού. Προσφέρει 11,3 πόντους και 8 rebounds ( 9,9 και 7,6 αντίστοιχα τον τελευταίο μήνα), νούμερα που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν κακά, αλλά δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες που δημιούργησε ο μισθός του. Ο λόγος που δεν καταφέρνει να απολαύσει μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής είναι προφανώς το γεγονός πως η παρουσία του στο παρκέ συνιστά αυτόματα κατακρήμνιση των αμυντικών επιδόσεων της εκάστοτε πεντάδας, καθώς όσους πόντους προσφέρει στην επίθεση στην ομάδα του, τους επιστρέφει στην αντίπαλη ομάδα στην άμυνα, όντας λίγο πιο αμυντικά ευσυνείδητος από τον James Harden. To defensive box plus/minus του Kanter αγγίζει το -2,6 το χαμηλότερο με διαφορά στην ομάδα των Thunder5)πάνω μόνο από τον Steve Novak, ο οποίος όμως έχει αγωνιστεί συνολικά 21 λεπτά και είναι ενδεικτικό της επίδρασής του στην άμυνα. Η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη αν αναλογιστούμε ότι τα στατιστικά του είναι εν πολλοίς φουσκωμένα λόγω πολύ καλών εμφανίσεων έναντι σε μικρομεσαίες ομάδες, ωστόσο στα ντέρμπι, τόσο ο χρόνος του, όσο και η συνεισφορά του κατά κανόνα παίρνουν την κάτω βόλτα.
Την ίδια μέρα και όχι πολύ μακριά, λίγο πιο νότια από την Oklahoma, στην Νέα Ορλεάνη πιο συγκεκριμένα, οι Pelicans θεώρησαν σωστή κίνηση να προσφέρουν πενταετές συμβόλαιο στον Omer Asik με τέσσερα εγγυημένα χρόνια και με σταθερές αποδοχές ύψους $ 11 εκατ. τον χρόνο και $ 14 εκατ. τον πέμπτο. Οι ίδιοι Pelicans, που το μεγαλύτερο πρόβλημα τους ήταν η έλλειψη βάθους στον πάγκο, αποφάσισαν να δεσμεύσουν $ 44 εκατ. από το cap space για να κρατήσουν στην ομάδα έναν παίκτη που το μοναδικό πράγμα που γνωρίζει να κάνει είναι να μαζεύει rebounds6)και να μοιάζει απορημένος. Ο Τούρκος δικαίωσε την επιλογή τους προσφέροντας 2,5 πολύτιμους πόντους και 4,2 rebounds ανά παιχνίδι σε 15,2 λεπτά.
Καταλαβαίνουμε την ανάγκη οι Pelicans να σκληρύνουν στην άμυνα, ενδεχομένως και να αυξήσουν τον χρόνο του Davis στο 4 έχοντας δίπλα του ένα δυνατό κορμί για το ξύλο μέσα στη ρακέτα, αλλά την ίδια δουλειά θα μπορούσε να κάνει και κάποια ντουλάπα, κάποιος παλαιστής ή ακόμα και ο Kendrick Perkins. Το ποντάρισμα σε έναν παίκτη που κάνει τον Αντρέα Γλυνιαδάκη να μοιάζει επιθετικό υπερόπλο έχει περίπου τις ίδιες πιθανότητες επιτυχούς κατάληξης με το να μπεις all in pre-flop με 2 και 7.
Πως βρήκε δουλειά στο ΝΒΑ το 2015 o Sasha Vujacic;
Πως βρήκε δουλειά στο ΝΒΑ το 2015 o Sasha Vujacic;
Πως βρήκε δουλειά στο ΝΒΑ το 2015 o Sasha Vujacic;
Πως βρήκε δουλειά στο ΝΒΑ το 2015 o Sasha Vujacic;
Πως βρήκε δουλειά στο ΝΒΑ το 2015 o Sasha Vujacic;7) πως βρήκε δουλειά στο ΝΒΑ το 2015 ο Sasha Vujacic;
Είναι ο Scott Skiles ο ιδανικός προπονητής για τους Orlando Magic;
Αυτό είναι σίγουρα το πιο δύσκολο ερώτημα, και διαφέρει αρκετά από τα προηγούμενα καθώς αυτό πράγματι επιδέχεται λογικής απάντησης, απλά ενώ το σκέφτομαι από την αρχή της χρονιάς αδυνατώ να καταλήξω στο ποια είναι αυτή.
Ο πρώην παίκτης/προπονητής του ΠΑΟΚ είναι σίγουρα ένας ιδιαίτερος προπονητής. Στις τρεις προηγούμενες θητείες του στο ΝΒΑ σε Suns, Bulls και Bucks απέκτησε την φήμη του προπονητή που βελτιώνει τις ομάδες του και τις καθιστά αποτελεσματικές, αλλά αδυνατεί να κάνει το βήμα παραπάνω, καθώς πάντα μετά την ανοδική πορεία των ομάδων του, όταν όλοι περιμένουν την εκτίναξη, ακολουθεί κάποια απογοητευτική χρονιά με συνέπεια την απόλυσή του. Ωστόσο ο προβληματισμός μου δεν έγκειται στην αδυναμία του να κάνει αυτό το βήμα παραπάνω, αυτό είναι άλλωστε κάτι που μπορεί να οφείλεται στην εκάστοτε συγκυρία.
το πριν
Το προπονητικό στυλ του ωστόσο είναι το πραγματικό πρόβλημα. Ο Skiles έχει μια προπονητική φιλοσοφία όπου κυνηγάει και συνήθως παίρνει το μάξιμουμ από την ομάδα του. Για να το επιτύχει αυτό όμως χρησιμοποιεί τους παίκτες που την δεδομένη στιγμή θα αποδώσουν καλύτερα, έχοντας τα μάτια εμμονικά στραμμένα στο τώρα και αποφεύγοντας να κοιτάξει σε βάθος χρόνου. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο Victor Oladipo (#2 στο draft) μπορεί να περάσει στον πάγκο παίζοντας 24 λεπτά σε κάθε παιχνίδι, ο Aaron Gordon (#4 στο draft) να βλέπει τον πιο έτοιμο Channing Frye να του παίρνει τον χρόνο συμμετοχής, ο Mario Hezonja (#5 στο draft) να παίζει ελάχιστα, ενώ το αργοκίνητο ιστιοπλοϊκό που ακούει στο όνομα Jason Smith να κερδίζει σταθερά ρόλο τον τελευταίο μήνα.
και το μετά
Σέβομαι απόλυτα το προπονητικό δόγμα του Skiles, το οποίο δεν χαρίζει χρόνο στο παρκέ σε κανέναν και απαιτεί από τους παίκτες του να ιδρώσουν για να τα κερδίσουν, ωστόσο αναρωτιέμαι μήπως ήρθε ένα χρόνο νωρίτερα από όταν έπρεπε. Οι Magic, όσο καλά και να αποδώσουν φέτος, έχουν σαφές ταβάνι, το οποίο είναι αδύνατο να προσπεράσουν. Ταυτόχρονα, έχουν και κάποια χαρτιά τα οποία για να καταφέρουν να τα παίξουν σωστά, θα πρέπει να τους δώσουν χρόνο συμμετοχής, ώστε να εξελιχθούν σε μονάδες αντίστοιχες του ταλέντου τους. Το ερώτημα που τίθεται επομένως είναι το κατά πόσο οι Gordon, Oladipo και Hezonja κατά κύριο λόγο θα έπρεπε να παίζουν περισσότερο, με ενδεχόμενη συνέπεια κάποιες ήττες παραπάνω, αλλά με καλύτερα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα για την ομάδα. Ο αντίλογος, πάντως, που λέει ότι ο σκληρός ανταγωνισμός και το άγχος για την διεκδίκηση χρόνου οδηγεί τους μικρούς σε μία βίαιη ωρίμανση, είναι απόλυτα σεβαστός και σίγουρα έχει κάποια βάση, με αποτέλεσμα αυτό να είναι το μοναδικό από τα ερωτήματα το οποίο μπορεί να ανοίξει μία ενδιαφέρουσα κουβέντα.
Γιατί οι Heat πόνταραν πάνω στον Dragic;
Δεν θα προχωρήσουμε σε λεπτομερή ανάλυση, ήδη από πέρυσι είχαμε εκφράσει την πεποίθηση πως ο Riley έκανε ένα μεγάλο λάθος με το trade που έφερε τον Σλοβένο στο Miami. Θυμίζουμε πως για την απόκτηση του οι Heat πέρα από ρολίστες, που σχεδόν κανείς δεν θυμάται τώρα, παραχώρησαν δύο μελλοντικά picks πρώτου γύρου, ενώ εξαιτίας του αποχώρησε και ο Shabazz Napier. Μιλάμε δηλαδή για δύο υπερπολύτιμα picks για το γεμάτο βετεράνους Miami, το οποίο είχε ήδη στερηθεί κι άλλα picks στην διαδικασία στελέχωσης της υπερομάδας των big-3, ενώ και ο Napier ήταν η επιλογή τους στον περσινό πρώτο γύρο, ένας παίκτης με καταπληκτική τεχνική και ηγετική στόφα. Ταυτόχρονα, ο Dragic και το συμβόλαιο του δέσμευσαν μεγάλο κομμάτι του cap space, με αποτέλεσμα τώρα ο Riley να ψάχνει σε ποια ομάδα θα δώσει τον πολύτιμο Whiteside πριν το trade deadline, για να μην τον χάσει χωρίς αντίτιμο το καλοκαίρι, αφού γνωρίζει πως θα είναι αδύνατο να τον υπογράψει πάλι, μιας και δεν υπάρχει περιθώριο να του δώσουν το συμβόλαιο που θα ζητήσει.
Ο μόνος λόγος για να υποθηκευθεί το μέλλον της ομάδας σε τέτοιο βαθμό θα ήταν η απόκτηση ενός all-star σε μικρή ηλικία, πάνω στον οποίο θα μπορούσε να επενδύσει για το χτίσιμο της επόμενης φουρνιάς της ομάδας. Ο Goran Dragic όμως μπαίνει στα 30 και έχει πιάσει το ταβάνι του πριν δύο χρόνια, και έκτοτε η πορεία του είναι πτωτική. Ο παραλογισμός της απόφασης δεν εξαρτάται από την φετινή απόδοση του Dragic, άλλωστε η συγκεκριμένη άποψη είναι κατατεθειμένη από πέρσι, ωστόσο η απόλυτη μετριότητα στην οποία κινείται ως τώρα προφανώς ενισχύει την απορία μου.
Τελικά…
Αυτά τα ερωτήματα μας κρατούν ξάγρυπνους τις νύχτες και εξαναγκαζόμαστε να βλέπουμε NBA, σε έναν φαύλο κύκλο που δημιουργεί αέναα νέα ερωτηματικά, αναπάντητα πολλές φορές από την πεζή πραγματικότητα. Με εξαίρεση τον Dragic. Μάθαμε ότι πιθανότατα σκοπός του Riley είναι να μαζέψει όλους τους αριστερόχειρες του NBA. Ποια απορία τριβελίζει το δικός σας μυαλό;
Dimitris Mantzoukas
Latest posts by Dimitris Mantzoukas (see all)
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 6 - December 2, 2019
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 2 - November 4, 2019
- 2019-20 Previews: Utah Jazz - October 24, 2019
- 2019-20 Previews: Portland Trail Blazers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Orlando Magic - October 19, 2019
| ↑1 | αυτό το στατιστικό εξηγεί εν πολλοίς και τους πάρα πολλούς πόντους που δέχονται |
|---|---|
| ↑2 | Εναλλακτικός τίτλος, “Ο οδυρμός του Χάτσιου” |
| ↑3 | κατόπιν της συγγραφής αυτού του κειμένου, ο Dave Joerger στέλνει ανά διαστήματα τον Randolph στον πάγκο και τον Jeff Green στο 4 για να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα, σε μία λύση που φαντάζει επιβεβλημένη αλλά δεν αναιρεί τον παραλογισμό του σχεδιασμού |
| ↑4 | σίγουρα δεν είναι ο Σωτήρης Κυριάκος; |
| ↑5 | πάνω μόνο από τον Steve Novak, ο οποίος όμως έχει αγωνιστεί συνολικά 21 λεπτά |
| ↑6 | και να μοιάζει απορημένος |
| ↑7 | πως βρήκε δουλειά στο ΝΒΑ το 2015 ο Sasha Vujacic; |
egw auto pou aporw ine i emmoni twn OKC na diatiroun sti pentada ton touvlatzi ton Robertson kai trwei pagko o sniper Morrow kai exigume, prwton den ine toso kakos amuntikos o Morrow deuteron mporoun na kamouflaroun tis opoiesdipote amyntikes tou adynamies afou exoun 2 thiria sti raketa kai triton exontas ton mesa westbrook kai durant tha vroun perissotero xwro drasis. allwste ama itan na epimeneis se auto to plano kaliteros o sefolosha
episis allo erwtima pou me vasanizei ine pote epitelous tha paroun ikano proponiti sti Minessota ine krima toso talento na min lamvanei swstis diaxeirisis
Oι φήμες πάντως λένε πως η πρώτη τους επιλογή είναι ο Dave Joerger των Grizzles, τον οποίον περιμένουν να απομακρυνθεί από το Memphis μέχρι το καλοκαίρι. Ο Joerger είναι από τη Minnesota και φαντάζει σαν μία πολύ καλή επιλογή για το πλάνο τους.
Το βασικό ερώτημα που με ταλάνιζε τις νύχτες ήταν που πήγε η περσινή άμυνα των Bucks! Κατάφερα να δώσω τελικά απάντηση βλέποντας το τι κάνει ο Zaza στο Dallas! Πόσο γάτα ο Carlisle!