Καθόλου άσχημα
Oι Warriors άντεξαν την τρικυμία και πλέον έχουν και πάλι ετοιμοπόλεμους τους Stephen Curry και Harrison Barnes.
Ταυτόχρονα, οι τραυματισμοί των δύο προαναφερθέντων έδωσαν την ευκαιρία στον Draymond Green να αποδείξει ότι είναι παίκτης υψηλού επιπέδου ακόμα και όταν είναι και ο αγωνιστικός ηγέτης της ομάδας του. Η σύντομη απουσία του Curry, και η προσεκτική του επανένταξη, ανάγκασαν τον leader των αποδυτηρίων του Golden State να κουβαλήσει την ομάδα στις πλάτες του και στο γήπεδο. Κι αυτό ακριβώς έκανε, δικαιώνοντας της δηλώσεις του πως “Πράγματι, είμαι παίκτης συστήματος. Όλοι είμαστε παίκτες συστήματος, δεν υπάρχει κανείς που να κάνει freestyle εκεί έξω” αποδεικνύοντας πως δεν έχει τίποτα να ζηλέψει σε σχέση με τους κυρίαρχους forwards της λίγκας. Όχι μόνο οδηγεί την κούρσα των triple-doubles με οχτώ, αλλά πετυχαίνοντας στις αρχές της εβδομάδας το τρίτο του διαδοχικό triple-double, έγινε μόλις ο 15ος παίκτης στην ιστορία που καταφέρνει να σημειώσει τρία σερί triple doubles.
https://gfycat.com/HardtofindConcreteAlligatorsnappingturtle
Ταυτόχρονα, η χημεία των φετινών Warriors θα απαθανατιστεί από δεκάδες videos με τα high-fives και τις αγκαλιές τους, με τους Curry και Green να χαμογελάνε σαν μικρά παιδιά όταν συνεργάζονται με άνεση σχολικού πρωταθλήματος. Η οπτική επαφή έχει καταστεί πλέον προαιρετική στην Bay Area.
Καθώς στρογγυλοκάθονται στην κορυφή της βαθμολογίας του NBA με ρεκόρ 35-2, κι έχοντας σκοράρει 128 ή περισσότερους πόντους σε οχτώ αγώνες, οι Warriors αγναντεύουν τις 73 νίκες, που, όσο κι αν το ρεκόρ των Bulls έμοιαζε να είναι από αυτά που δεν σπάνε ποτέ, με συγκρατημένη, αλλά βάσιμη, αισιοδοξία.
Εύφημος μνεία στον Frank Kaminsky, ο οποίος κατάφερε να κάνει με τις προσποιήσεις του χαζό τον, πιθανότατα υποψήφιο για αμυντικό της χρονιάς, Draymond Green. Κι όμως, ίσως ο “Frank the Tank” να μην είναι bust after all.
.@FSKPart3 with the moves! 🏃💨https://t.co/FsO4mwVo29
— Charlotte Hornets (@hornets) January 5, 2016
Οι κατσαρίδες και η Utah
Η καταφανής κακοδαιμονία των παικτών στις αναμετρήσεις τους με το μικρόβιο των τραυματισμών δεν δείχνει να πτοεί τους Utah Jazz. Τί κι αν έπαιξαν για μεγάλο διάστημα χωρίς τον στυλοβάτη του αμυντικού πλάνου τους, Rudy Gobert, τί κι αν ο Favors λείπει εδώ και κανά μήνα, ο Exum έχει χάσει τη χρονιά, ο Alec Burks ξυπνά μνήμες Brandon Roy με τους συνεχείς σοβαρούς τραυματισμούς του και εσχάτως έπεσε κι ο Hood. Ο πανούργος Quin Snyder καταφέρνει να κρατάει την ομάδα του στην επιφάνεια, στην 8η προνομιούχο θέση της Δύσης, που δίνει το εισιτήριο για την γελοιοποίηση από τους Warriors την άνοιξη.
Κατεβάζοντας πεντάδες με αιχμές του δόρατος τον καταπληκτικό Hayward και τον -όχι και τόσο καταπληκτικό- Burke, πλαισιωμένους από ένα cast της κακιάς ώρας, αποτελούμενο από τον Raul Neto, ο οποίος ευτυχώς δεν ξυρίστηκε και πλέον πείθει ότι δεν ήρθε από το εφηβικό, τον σπεσιαλίστα1)όχι με την έννοια ότι κάνει αρκετά πράγματα καλά, ούτε ακριβώς την έννοια “ειδικεύεται σε αυτό”, αλλά του ότι είναι το μόνο που μπορεί να κάνει Jeff Withey, τον μονίμως νυσταγμένο και βραδύποδα Joe Ingles, τον άγουρο Trey Lyles και τον Chris Johnson, που μπορεί ή μπορεί και να μην είναι o αρχικός παίκτης στο create a player feature των NBA games.
Παρά το αδίστακτο “γιατί;” που παραμονεύει στη γωνία, δεν μπορούμε παρά να αποδώσουμε εύφημο μνεία στον Quin Snyder και το υγιές κομμάτι των Jazz, οι οποίοι, παρότι δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν το συγκριτικό πλεονέκτημα της αρραγούς άμυνας που έχτισαν πέρσι βασισμένοι την τετράδα Exum-Hayward-Favors-Gobert2)φέτος έχουν καταβαραθρωθεί στην 17η θέση σε defensive rating, σε σχέση με την top άμυνα που διέθεταν πέρσι μετά το all-star game, είναι γαντζωμένοι με νύχια και με δόντια στην κούρσα τον playoffs. Μόνο μην προσπαθήσετε να τους δείτε, εκτός αν έχετε κάποια περίεργη έλξη προς το αργό μπάσκετ. Θα είναι ενδιαφέρον πάντως, με υγιή την front court τους, να δούμε την τριπλέτα Gobert – Withey – Pleiss. Ξαφνικά το wing span του Milwaukee δεν μοιάζει και τόσο τρομακτικό…
O Wade γυρίζει τον χρόνο πίσω
Tην ίδια ώρα, ο χαμένος των τελικών του 2006, Dirk Nowitzki, σκοράρει κατά μέσο όρο 24 πόντους στα λίγα παιχνίδια του 2016.
Και οι δύο ηγούνται των προσπαθειών των ομάδων τους για ένα καλό πλασάρισμα στα playoffs. Ποζάρουν σαν διεκδικήτριες του τίτλου, μα κατά γενική ομολογία δεν πείθουν. Μπορούν οι φιναλίστ του 2006 να κοντράρουν δέκα χρόνια μετά τα βαριά χαρτιά της λίγκας, με τους stars τους σε προχωρημένη ηλικία;
Η μάχη με τον χρόνο συνεχίζεται…
Ο Elton Brand δεν έχει αποσυρθεί, και με αυτό το ατού στο βιογραφικό του έπεισε τους Philadelphia Sixers να τον υπογράψουν, δηλώνοντας παράλληλα πως “δεν έχω τελειώσει με αυτό το παιχνίδι ακόμα”, ασυμβίβαστος με το γεγονός πως, φαινομενικά, το παιχνίδι έχει τελειώσει με αυτόν.
Η υπογραφή του Brand έρχεται μετά από μια σειρά αμφιβόλου προελεύσεως κινήσεων για το franchise της Philadelphia, που προσέλαβε/επέβαλε τους Jerry Colangelo και Mike D’ Antoni στην κασίδα του Hinkie, και έφεραν στους Sixers τον Ish Smith. Η θεωρία που κυκλοφορεί, και αναφέρεται από τους Jalen Rose και David Jacoby στο podcast τους, είναι πως το NBA “υποχρέωσε τους Sixers” να προχωρήσουν σε αυτές τις κινήσεις για να διασφαλίσουν την ανταγωνιστικότητά τους. Αναρωτιέται βέβαια κανείς, αν η πρόσληψη ενός γηραιού executive, που είναι έξω από τα πράγματα εδώ και πάνω από μια δεκαετία, ενός coach με κάκιστα αποτελέσματα μετά τη θητεία του στους Suns και ενός μικροσκοπικού point guard, είναι εχέγγυα ανταγωνιστικότητας. Αν η παρέμβαση του NBA ισχύει, γιατί να μην γίνει με πιο κάθετο τρόπο; Από ημίμετρα, αν αυτά σημαίνουν τον θάνατο του “the process”, δεν θα ήταν προτιμότερο να δούμε που θα καταλήξει αυτή το παρανοϊκό πείραμα; Σε κάθε περίπτωση, ο Colangelo κάνει δημόσια κριτική με ύφος που παραπέμπει σε ιδιοκτήτη, ο Smith φτιάχνει το βιογραφικό του και, πράγματι, οι Sixers έχουν κάνει κάποιες νίκες.
Ο Elton Brand μάλλον αποτελεί μια κίνηση με στόχο ασαφείς έννοιες όπως “veteran leadership”, ή ζήλια για το παράδειγμα του Kevin Garnett που αποθεώνεται τακτικά από τον κόσμο της Minnesota, λειτουργώντας παράλληλα ως μέντορας του Karl-Anthony Towns. Οι κερκίδες στην πόλη της αδελφικής αγάπης δύσκολα θα έχουν τη διάθεση να αποθεώσουν έναν αθλητή που δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες, αλλά απάντησε με μετριότατη παραγωγικότητα, ωστόσο οι Sixers έχουν βασίσει τις ελπίδες τους σε τρεις νεαρούς ψηλούς με οκάδες ταλέντο, αλλά και προβλήματα στη συμπεριφορά. Ίσως τελικά ο Elton Brand να είναι μια κάποια λύση.
Πουλώντας τρέλα στο LA
Προϊόν #1: Οι Clippers έχουν οχτώ σερί νίκες με τον Griffin να παρακολουθεί με πολιτικά από τον πάγκο.
Προϊόν #2: Οι παιάνες του Doc Rivers για τον Josh Smith επειδή δεν παίζει. Και η εξήγησή του, πως δεν παίζει πολύ, επειδή στηρίζεται υπερβολικά σε αψυχολόγητα jump-shots. No shit, hombre.
O Υπέροχος Κύριος Al Horford
Ο Al Horford είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση αθλητή, ο οποίος έφτασε στο NBA με το πρωτοτυπικό ύψος και skillset power forward, μα οι απαιτήσεις της ομάδας των Atlanta Hawks τον έστειλαν προσωρινά στο 5. Το δόγμα “ουδέν μονιμότερον του προσωρινού” εφαρμόστηκε και σε αυτή την περίπτωση, και παρά την χρόνια συζήτηση περί τραβήγματος του Al Horford στην -θεωρητικά- φυσική του θέση, το πλάνο αυτό δεν έχει πάρει ποτέ σάρκα και οστά. Ο Al (που δεν θα γίνει ποτέ “Big Al”) παρόλα αυτά δεν πτοήθηκε, και εκμεταλλεύτηκε την ευελιξία και την εξαιρετική αίσθηση και αντίληψη του παιχνιδιού που διαθέτει και μακριά από το καλάθι, για να μετατρέψει την αδυναμία του σε συγκριτικό πλεονέκτημα, πλάθοντας τον εαυτό για να γίνει ένας από τους πιο ολοκληρωμένους centers του NBA την τελευταία 15ετία.
Παράλληλα, αντιστάθηκε σε δύο seasong ending τραυματισμούς, το ’12 και το ’14, για να επιστρέψει το ίδιο αποτελεσματικός, βελτιώνοντας παράλληλα το σουτ του από μέση απόσταση στην κατηγορία “αυτόματο”, προσθέτοντας φέτος το τρίποντο στο ρεπερτόριό του. Ταυτόχρονα έχει μελετήσει τόσο το παιχνίδι, ώστε να έχει γίνει ένας από τους καλύτερους screeners στο πρωτάθλημα με μια εντυπωσιακή αντίληψη σε ότι αφορά το πότε θα πρέπει να ρολάρει και πότε να κάνει το pop για να σουτάρει ή απλά να αφήσει χώρο δράσης στον χειριστή να φτάσει μέχρι το καλάθι. Κι αν ο Teague έχει παίξει σε all-star game το χρωστάει σε μεγάλο βαθμό στο σφαιρικό ταλέντο του Al Horford.
Παράλληλα, η πρόσληψη του Budenholzer από τους Atlanta Hawks ήταν μια σύνδεση coelhιακής συμπαντικής διεργασίας3)“Βοοοοοο”, μιας και ο 46χρονος μαθητής του Greg Popovich αποδείχτηκε ο άνθρωπος που μπορεί να κεφαλαιοποιήσει την ευφυΐα του Horford και να τον μετατρέψει σε έναν superstar δίχως νούμερα, χρησιμοποιώντας την τεχνογνωσία που απέκτησε στο επιτελείο των Spurs. O Horford είναι ίσως ο απόλυτος Spurs player, κι έτσι ο coach Bud έφτιαξε τους mini-Spurs γύρω του.
Αφορμή για όλα αυτά στάθηκε η ραψωδία του ψηλού από τη Δομινικανή Δημοκρατία απέναντι στους Bulls, όπου μάζεψε 33 πόντους, 10 rebounds, 6 assists και 4 blocks, ασελγώντας ασύστολα στα ταλαιπωρημένα κορμιά των Pau Gasol και Taj Gibson, χτυπώντας τους πότε με πλάτη και πότε υποχρεώνοντάς τους να τον κυνηγήσουν στη ζώνη που δεν χαρίζει, στα 5-6 μέτρα από το καλάθι.
There it is. First +30 game by a Hawk since 2014.
— Jaryd Wilson (@JarydWilson) January 10, 2016
Dame
Στο -8 από την τρίτη καλύτερη ομάδα της Δύσης, με τρία λεπτά να απομένουν.
17 πόντοι4)από τους 20 της ομάδας με πέντε τρίποντα, και νίκη με 5 πόντους διαφορά, καλά είναι;
Ο Tracy McGrady πρέπει να είναι κάπου υπερήφανος.
Ξεψαχνίζοντας τα boxscores
Random Big Games:
Weirdest Statline:
ULTIMATE LOU WILLIAMS GAME pic.twitter.com/D8aGNRrWgQ
— Best Contrarian (@basquiatball) January 6, 2016
Ο DeMarcus Cousins στην ήττα των Kings από τους Mavericks στην παράταση, κατέγραψε σε 48′: 35 πόντους, 17 rebounds, 10 λάθη, 4 assists, 6 κλεψίματα και 1 τάπα.
Chucker of the Week:
Οι wannabe contenders έχασαν το Σάββατο από τους χτυπημένους από τη μοίρα Jazz. Ο Wade προφανώς δεν είχε ενημερωθεί ότι ο Gobert επέστρεψε, και ριχνόταν στο ζωγραφιστό χωρίς φόβο. Κάπως έτσι κατέληξε με 3/17 σουτ, και οι Heat επέστρεψαν με την ήττα στις αποσκευές τους.
Random Carreer High:
Mοιράζονται λίγο φάτσα και μικρό afro, ή είναι η ιδέα μου;
Τί βλέπουμε;
To Cleveland έχει μια κολασμένη βδομάδα, κάνοντας το Texas Rodeo Road Trip που τους φέρνει φιλοξενούμενους κατά σειρά σε Dallas, San Antonio και Houston μέσα σε τέσσερα μόνο βράδια. Το βράδυ της Πέμπτης είναι και αυτό που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς μπορεί να αποτελεί προοικονομία για τον Ιούνιο.
Την Τρίτη το βράδυ θα έχουμε και το πιο ουσιαστικό δίλημμα της εβδομάδας, καθώς θα παίζουν οι Bulls μέσα στο Milwaukee, φέρνοντας αναμνήσεις από την έχθρα που αναπτύχθηκε στα περσινά playoffs, αλλά παράλληλα θα έχει ξεκινήσει η αναμέτρηση των εσχάτως απολαυστικών Knicks με την πάντα ευχάριστη στο μάτι αρμάδα του Brad Stevens.
Πέμπτη είναι και το Ευρωπαϊκό παιχνίδι για φέτος με το Λονδίνο να φοράει τα μπασκετικά καλά του και να υποδέχεται τους Toronto Raptos και τους Orlando Magic. Το παιχνίδι είναι σε prime time Ευρώπης, στις 22.00, με Ball Hoger στην εξέδρα5)surprise..!!.
Σφηνάκια
Θέλω να κλάψω τόσο πολύ που δεν μπορώ να γελάσω. Ή το αντίθετο…Ο Amir Johnson συνεχίζει το trend που ξεκίνησε ο Evan Turner. Όποιος θέλει να μου κάνει δώρο για τη δουλειά στο weekly report, μπορεί να στείλει e-mail στο site για τη διεύθυνσή μου…Δεν ξέρω τι είναι εντυπωσιακότερο, η τάπα του Withey ή η πάσα του Kawhi;…Αμαρτία…Man Vs Beast…Ο Steven Adams σε μια πάσα που κάνει καθημερινά…
Manu Ginobili, μην αλλάξεις ποτέ και μην διανοηθείς να αποσυρθείς.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | όχι με την έννοια ότι κάνει αρκετά πράγματα καλά, ούτε ακριβώς την έννοια “ειδικεύεται σε αυτό”, αλλά του ότι είναι το μόνο που μπορεί να κάνει |
|---|---|
| ↑2 | φέτος έχουν καταβαραθρωθεί στην 17η θέση σε defensive rating, σε σχέση με την top άμυνα που διέθεταν πέρσι μετά το all-star game |
| ↑3 | “Βοοοοοο” |
| ↑4 | από τους 20 της ομάδας |
| ↑5 | surprise..!! |
