Άδεια και δίπλωμα
Θα ήθελα να γράψω κάτι πάρα πολύ δακρύβρεχτο για τo Baton Rouge -του οποίου η καθημερινότητα για τις φτωχές οικογένειες προφανώς και δεν αποτελεί αστείο- αλλά αυτό που έγραψε ο Γιάννης ο Χάτσιος στο κείμενο για τον Garrett Temple, καλύπτει απόλυτα την κατάσταση στην πόλη του αμερικανικού νότου. Ωστόσο, η ιστορία του Brandon Bass δεν είναι λιγότερο λυπητερή, αλλά ούτε και λιγότερο θαυμαστή. Όλως παραδόξως ξεφεύγει από τις ιστορίες που ακούμε συχνά – πυκνά, ότι, για παράδειγμα, “είναι ο μικρότερος από εννιά αδέρφια”. Όχι. Τρία αδέρφια ήταν όλα κι όλα στην οικογένεια Bass, εκ των οποίων ήταν ο μεγαλύτερος.
Από την ηλικία των εννιά ετών όμως, ξεκίνησαν τα δύσκολα, τόσο για τον ίδιο, όσο και για την οικογένειά του εν γένει. Η μητέρα του πέθανε από ανακοπή καρδιάς, μπροστά στα μάτια του μικρού Brandon, πράγμα που ανάγκασε τα παιδιά να μετακομίσουν με τον πατέρα τους1)Το βιογραφικό του οποίου αγνοείται, κάτι το οποίο έληξε γρήγορα, μιας και δεν ένιωθαν καθόλου άνετα μαζί του. Τον ρόλο της μάνας και του πατέρα, λοιπόν, πήρε η θεία Estelle, με την οποία πήγαν να ζήσουν μαζί. Μαζί και με τα πέντε δικά της παιδιά.
Kαι πως βρέθηκε στα μέρη μας;
Η ενασχόληση με το μπάσκετ ήρθε κάπως αργά για τον Bass, καθώς η πρώτη φορά που έπιασε την σπυριάρα ήταν σε ηλικία 13 ετών. Από την πρώτη στιγμή έδειξε το γιατί θα γινόταν πολύτιμος για τις ομάδες που μετέπειτα θα αγωνιζόταν. Είτε στο λύκειο του Capitol, είτε στο LSU, είτε στο NBA. Για να μάθει τα fundamentals του παιχνιδιού ήταν σχετικά αργά, αλλά το σκαρί του και η διάθεσή του έδειχναν εξ αρχής ότι θα εξελισσόταν σε έναν χαμάλη πολυτελείας. Και προσοχή, δεν το λέμε με υποτιμητική διάθεση προς τον συμπαθέστατο Brandon, ίσα ίσα. Ο ίδιος ήξερε πως το μπάσκετ είναι η διέξοδος από τον Baton Rouge και την φτωχή ζωή, και πηγαίνοντας στο Capitol πήρε την απόφαση να διαμορφώσει το παιχνίδι του έτσι, ώστε πάντα να ήταν χρήσιμος για την εκάστοτε ομάδα.
Πράγματι, οι εμφανίσεις του στα λυκειακά του χρόνια, του έδωσαν μια παναμερικανική φήμη, καθώς προς το τέλος της σεζόν 2002-03 ο Bass συγκαταλεγόταν μέσα στο top-10 των power forwards της ηλικίας του. Το γεγονός αυτό, μαζί με την αγωνιστική του εικόνα, του έδωσαν μια θέση στο McDonald’s All-American high school game του 2003, στο οποίο αγωνίστηκαν μεταξύ άλλων οι LeBron James, Chris Paul και Luol Deng. Για την ιστορία, ο Bass τελείωσε το ματς έχοντας 14 πόντους (5-7 σουτ) και 3 assists.
Παράλληλα, το ενδιαφέρον για τον νεαρό είχε αρχίσει να μεγαλώνει και σε πανεπιστημιακό επίπεδο, καθώς επιθυμία να τον εντάξουν στο δυναμικό τους εξέφρασαν το LSU, το Connecticut, το USC, το Mississipi State, το Kentucky και το Miami, με τα τέσσερα πρώτα να μετουσιώνουν το ενδιαφέρον αυτό σε πρόταση για φοίτηση. Ο Bass επέλεξε τους Tigers του LSU, ώστε να είναι κοντά στην οικογένειά του και να την βοηθάει με όποιον τρόπο μπορεί. Όντας το βασικό τεσσάρι της ομάδας, ο Bass έκανε από νωρίς αισθητή την παρουσία του, κάτι που μαρτυρούν και τα νούμερά του, στα δύο χρόνια που αγωνίστηκε εκεί. Συνολικά έφτασε να πετυχαίνει κάτι παραπάνω από 15 πόντους μ.ο. (15,08 για την ακρίβεια), ενώ μάζευε ό,τι σκουπίδι κυκλοφορούσε κάτω και πάνω από το καλάθι, με τα rebounds του να φτάνουν τα 8,2. Η δεύτερη χρονιά του, πάντως, ήταν κατά πολύ καλύτερη της πρώτης, καθώς σκόραρε 17,3 πόντους και κατέβαζε 9 rebounds ανά ματς2)Στατιστικά από το basketball.realgm.com. Χαρακτηριστικό στοιχείο του παιχνιδιού του αποτελούσε η έφεση που είχε στο physical game, κάτι που θα αποτελούσε παρακαταθήκη για την μετέπειτα μπασκετική του πορεία.
Use the Force Brandon!
Μετά από δύο χρόνια στο LSU, o Bass αποφάσισε να δηλώσει συμμετοχή στο draft του 2005, όπου και επιλέχθηκε στο #33 από τους -τότε- New Orleans Hornets. Ειρήσθω εν παρόδω, ο Andrew Bogut ήταν το #1 εκείνου του draft. O Bass αποχωρούσε από το LSU όντας εκ των καλύτερων παιχτών του, ενώ το 2005 έλαβε το βραβείο για τον καλύτερο παίχτη της χρονιάς για την Southeastern Conference (SEC). Ένα βραβείο που σαφώς θα αφήνει κολακευμένο τον Bass, καθώς κατά καιρούς το έχουν λάβει και οι Charles Barkley, Shaquille O’Neal, Dominique Wilkins, Pat Riley και Pete Maravich. Α ναι και ο Ansu Sesay.
Ωστόσο, καμία ιστορία που εμπεριέχει σκληρή δουλειά, προσπάθεια να ξεφύγει κάποιος από την φτώχεια και να χτίσει μια καλύτερη ζωή δεν θα ήταν συμπληρωνόταν χωρίς μια γυναίκα. Και επειδή κατά καιρούς οι συντάκτες τούτης εδώ της σελίδας έχουν “κατηγορηθεί” για έλλειψη ρομαντισμού από φίλες και γνωστές, ορίστε κυρίες μου, λίγο μελό:
To NBA – Από εδώ κι από ‘κει
Όντας, όπως προαναφέρθηκε, περίπτωση “λίρα εκατό” για το χαμαλίκι, η πορεία του Bass στο NBA τα πρώτα χρόνια συνδυάστηκε με το ότι δεν ρίζωνε σε κάποια ομάδα. Στους Hornets έμεινε δύο χρόνια, με την παρένθεση ενός παιχνιδιού στην D-League και τους Tulsa 66ers, ενώ αντίστοιχο χρονικό διάστημα πέρασε τόσο στους Mavericks, όσο και στους Magic, στους οποίους βρέθηκε ως free agent. Παρόλα αυτά, σε Dallas και Orlando βρήκε, ως επί το πλείστον, την εμπιστοσύνη των προπονητών στο πρόσωπό του3)Avery Johnson και Stan van Gundy, αντίστοιχα, κάτι που μεταφράστηκε σε συμμετοχή και αξιοπρεπή στατιστικά. Κοινώς, ήταν ο παίχτης που θα έμπαινε για να σπρώξει, να κάνει box out του θανατά και καλύψει με τα γρήγορα πόδια του τα κενά που άφηναν άλλοι ψηλοί. Και όποτε του δινόταν η ευκαιρία, θα έβαζε και το καλαθάκι του.
Ωστόσο, το κακό των έξι πρώτων χρόνων ήταν ότι καμία από τις ομάδες του δεν τον είδε ως έναν παίχτη που μπορεί να βοηθήσει μακροπρόθεσμα. Άλλωστε ο Bass και κάθε άλλος ψηλός τύπου Bass, είναι κάτι αναλώσιμο στο NBA. Πάντα ήταν, πάντα θα είναι. Τα νούμερά του κατά την διάρκεια της θητείας του σε Magic, Mavericks και New Orleans, ήταν αυτά που συναντάς σε κάθε backup τεσσάρι: Στο Orlando 9,1 πόντοι με 4,4 rebounds, στο Dallas 8,4 πόντοι με 4,5 rebounds, ενώ από τους Hornets πέρασε και δεν ακούμπησε (2,2 πόντοι με 2,2 rebounds). Αυτό που κρατούσε τον αθλητή του LSU στην λίγκα σε κάθε περίπτωση, ήταν η διάθεσή του για δουλειά, καθώς επίσης και το γεγονός πως κατατασσόταν, κατά τεκμήριο, στα καλά παιδιά και στους λεγόμενους “παίχτες του προπονητή”.
Για κόψιμο πάει η δουλειά…
Η τελευταία του χρονιά στην Florida όμως, ήταν και εκείνη που ουσιαστικά του έδωσε τις βάσεις να καθιερωθεί τα επόμενα χρόνια. Η σεζόν ’10-’11 βρήκε στον Bass να ξεκινάει ως βασικός στα 51 από τα 76 παιχνίδια που αγωνίστηκε, ενώ οι αριθμοί του έφτασαν τους 11,2 πόντους και τα 5,6 rebounds. Καθόλου άσχημα αν σκεφτεί κανείς τον πλουραλισμό που είχαν οι Magic τότε (Howard, Richardson, Nelson, Turkoglu, Carter, Lewis). Η καθιέρωση και οι ρίζες, όμως, δεν πήραν σάρκα και οστά στο Orlando, αλλά κάπου πιο βόρεια.
Celtic Animal
O “Animal”, όπως είναι το παρατσούκλι του, πήρε τα ταλέντα του (sic) και πήγε στους Celtics, οι οποίοι έψαχναν διακαώς ένα τεσσάρι-εργάτη για να πλαισιώνει τους Garnett, Pierce, Allen και Rondo. Οκ, δεν τα πήρε ακριβώς μόνος του, μιας και οι Magic, λίγο πριν ξεκινήσει η σεζόν ’11-’124)Χρονιά του Lock-Out πραγματοποίησαν το trade που έστελνε τον Bass στο Ματσατσουτσετς, ενώ τον αντίθετο δρόμο έπαιρναν οι Glen Davis και Von Wafer.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ο Bass βρήκε την υγειά του στους Celtics και πως η πρώτη του χρονιά εκεί ήταν και η καλύτερη της καριέρας του. Όλες οι ομάδες, όπως ήταν λογικό, κοιτούσαν να σταματήσουν τους τέσσερις προαναφερθέντες, με αποτέλεσμα να υπάρχει χώρος -υπερβολικός χώρος- για να δράσει ο Bass. Το χαμαλίκι του, τα καλά ποσοστά ευστοχίας5)Μέχρι στιγμής σουτάρει με 49,5% στην καριέρα του., το physicality, η αίσθηση στο rebound και τα καλά ποσοστά του στις βολές6)82,8% ποσοστό καριέρας, τον κατέστησαν από τους πλέον αγαπημένους παίχτες στο franchise των Κελτών. Όχι φυσικά σε επίπεδα παίχτη-σταρ, αλλά εκείνου που μιλάει στις καρδιές του μέσου Αμερικάνου εργάτη που βγάζει το ψωμί του σε μια μέτρια δουλειά. Ήταν από τους παίχτες που μπορούσε να παραλληλίσει τον εαυτό του ο καθένας. Η δουλειά και η διάθεση, άλλωστε, είναι από τα κύρια συστατικά για να σε γουστάρει η εξέδρα.
Στα τέσσερα χρόνια παρουσίας στην ανατολική ακτή, μέτρησε 10,6 πόντους μ.ο. και 5,5 rebounds, ενώ ήταν από τους παίχτες κλειδιά στις πορείες προς στα playoffs. Το ’12 μάλιστα έφτασε μέχρι τους τελικούς της Ανατολής με τους Celtics, ωστόσο αποκλείστηκε από τους μετέπειτα πρωταθλητές Miami Heat με 4-3.
Στην πόλη των Αγγέλων
Όπως κάθε χολιγουντιανό στόρι που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και αυτό του Bass τον βρίσκει στην παρούσα φάση στο Los Angeles και τους Lakers. Ο ίδιος μάλλον αποτελεί προϊόν της μεταβατικής περιόδου των Lakers, ενώ αγωνίζεται κυρίως ως back up του Julius Randle στο “4”, εκτελώντας παράλληλα και χρέη μέντορα. Η συμμετοχή του φέτος, μετά από αρκετό καιρό, έχει πέσει κάτω από τα 20 λεπτά, αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να τον πτοεί. Γνωρίζει πολύ καλά το γιατί τον αποκτούσαν πάντα οι ομάδες του. Δεν ήταν ούτε για την έφεση στο σκοράρισμα, ούτε για την ικανότητά του να προστατεύει το καλάθι. Τον αποκτούσαν γιατί ήθελαν έναν παίχτη να δίνει ενέργεια κάτω από το καλάθι, να κάνει καλά box out και να παίρνει rebounds. Kι όταν έχει την ευκαιρία, πραγματοποιεί και εμφανίσεις όπως η πρόσφατη κόντρα στους Nuggets, με 11 πόντους, 6 rebounds και 4 blocks.
Tί μέρος του λόγου είναι;
Ο ορισμός του work-ethic τύπου. Αν ο μέσος παίχτης του NBA περνάει “x” ώρες για προπόνηση, ο Bass περνάει τις διπλάσιες. Μυρίζει το rebound, όπως μυρίζει ο καρχαρίας το αίμα, και κινείται προς την μπάλα σχεδόν με την ίδια ταχύτητα με τον θαλάσσιο φονιά. Στις παιδικές ηλικίες τον φανταζόμαστε ως εκείνο το γεροδεμένο παιδάκι που δεν ήξερε μπάσκετ μεν, αλλά τι να κάνουμε που το προίκισε η φύση με σωματικά προσόντα που εμείς δεν είχαμε; Του δίναμε λοιπόν την μπάλα και είτε την έβαζε, είτε έπαιρνε φάουλ ή και τα δύο. Και έτσι γινόμασταν όλοι μάγκες.
Ποιον μας θυμίζει
Την -πολύ πιο- οικονομική εκδοχή του Tristan Thompson. Αν βάλουμε κάτω τα περσινά νούμερα, οι περίπου δύο πόντοι και τα δύο παραπάνω rebounds, μεταφράστηκαν σε $11 παραπάνω εκατομμύρια για τον Καναδό των Cavs. Είναι ωραίο να έχεις για ατζέντη τον Rich Paul7)σ.σ. Τυγχάνει και ατζέντης του LeBron…. Στα ’90s θα ήταν παίχτης – ωδή για την θέση του PF, δίπλα σε Mason, Oakley, Williams, Thorpe και κάθε άλλο τέτοιου σωματότυπου τεσσάρι.
Αν δεν έπαιζε μπάσκετ…
… θα ήταν ράπερ. Βασικά ήδη είναι. Ο ίδιος δηλώνει ντροπαλός όσον αφορά τα μουσικά του προϊόντα, αλλά η αλήθεια είναι πως έχουμε ακούσει πολύ, πολύ, πολύ, πολύ χειρότερα κομμάτια από αυτά που ηχογράφησε ο Brandon. Ωστόσο και ως ράπερ, μάλλον θα είχε την ίδια πορεία που έχει ως παίχτης: θα θέλαμε να τον δούμε σε κάποιο μεγάλο γκρουπ να κάνει κάποιο feat, αλλά ποτέ ως τον βασικό mc τους. Σε κάθε περίπτωση, μόνο συμπάθεια για το προϊόν του Baton Rouge.
Υ.Γ.: Το 9am είναι πολύ άνω του αξιοπρεπούς για κάποιον που δηλώνει ερασιτέχνης στον χώρο του hip hop.
Υ.Γ. 2: Σε περίπτωση που θέλετε να ανακαλύψετε κι άλλα κομμάτια, ιδού το κανάλι του στο YouTube.
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
