Αφιέρωμα στο ABA, Μέρος 3ο: Season 1968-1969

Χρόνια φίλος και συνοδοιπόρος των συντακτών του Ball Hog, τακτικός αναγνώστης του ίδιου του site στη συνέχεια και, τέλος, αγαπημένος “πελάτης” στις Ball Hog λίγκες, o Άρης Τόλιος ετοίμασε και παρουσιάζει μέσα από τη σελίδα του Ball Hog ένα πληρέστατο αφιέρωμα στο πιο τρελό πρωτάθλημα μπάσκετ που υπήρξε ποτέ: το ABA. Αφού κάναμε μία γενική εισαγωγή στο πρώτο μέρος του αφιερώματος και είδαμε αναλυτικά και την πρώτη σεζόν στο δεύτερο, σήμερα το αφιέρωμα συνεχίζεται με τα πεπραγμένα της δεύτερης χρονιάς του ΑΒΑ, εκείνα της σεζόν 1968-69.

Champs or chumps?

Θα περίμενε κάποιος πως μετά από τέτοιο θρίαμβο την πρώτη/προηγούμενη σεζόν, η τελευταία ομάδα που θα είχε θέματα θα ήταν οι Pittsburgh Pipers. Ή πως «ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει». Ή πως τουλάχιστον δεν θα χρειαζόταν να αλλάξουν πόλη ρε παιδί μου.

Όχι στο ΑΒΑ.

Στο ΑΒΑ τα πάντα κινούνταν αλλιώς. Κι αυτό το έμαθαν πάρα πολύ καλά στο Pittsburgh, όταν έμαθαν τον σπουδαιότερο νόμο που χαρακτήριζε μια λίγκα που νεκροβατούσε ουσιαστικά σε κάθε σεζόν: την αλυσιδωτή αντίδραση.

Οι Minnesota Muskies την προηγούμενη σεζόν ήταν μια δυνατή ομάδα με πολύ καλό ρόστερ, με παίχτες όπως οι all-stars Mel Daniels, Donnie Freeman, Les Hunter, η οποία όμως δεν κατάφερε να ξεπεράσει στο 2o γύρο των playoffs το τρένο των Pipers. Από την άλλη, παρά την άνεση και χάρη του Metropolitan Sports Center που κατοικοέδρευαν, οι Muskies δεν τράβαγαν κόσμο ούτε με αίτηση: 100 εισιτήρια διαρκείας και 2.800 θεατές ανά αγώνα¹⁾Νούμερο πολύ «πειραγμένο», αν σκεφτεί κανείς τους υπόλοιπους μέσους όρους των ομάδων του ΑΒΑ και συνυπολογίσει τη χαμηλή διάθεση εισιτηρίων διαρκείας, κι όλα αυτά σε γήπεδο 15.500 θέσεων, γεγονός που επέφερε χασούρα $ 400.000 για τους Muskies την πρώτη σεζόν μόνο.

Το Metropolitan Sports Center. Αυτό το αχανές πράμα βασάνισε τις δύο καλύτερες ομάδες της σεζόν 1967-68 και συνδέθηκε με ζημιές $ 800.000.

Αυτό οδήγησε τη διοίκηση σε διάφορες σκέψεις όπως για παράδειγμα, να παίξει η ομάδα εννιά εντός έδρας παιχνίδια σε άλλες πόλεις της Minnesota, εκτός της Minneapolis, για να προσελκύσει κόσμο, παράλληλα με την εκμετάλλευση των τηλεοπτικών εσόδων. Ωστόσο τελικά, η διοίκηση αποφάσισε να «πάρει τα ταλέντα (της ομάδας) και να τα πάει στη South Beach»²⁾Έπρεπε να το κάνω κι εγώ κάποια στιγμή αυτό το reference -στο Miami δηλαδή. Λογικόν, σωστά;

Δυστυχώς όμως ποτέ τα πράγματα δεν είναι έτσι απλά

Έλα όμως που στην Minneapolis συνέχιζε να διαμένει ο ψηλότερος κομισάριος στην ιστορία των σπορ και «λογικά» σκεπτόμενος, πίεσε να φέρει μια ομάδα στη Minnesota. Και ποια καλύτερη από τους πρωταθλητές Pipers; Όπερ και εγένετο! Και με την αγορά ενός μεγάλου μετοχικού πακέτου από τον 38χρονο δικηγόρο και επιχειρηματία Bill Erickson, η ομάδα πήγε midwest. Κι όπως δικαίως αναρωτήθηκε ο γκαρντ Charlie Williams, «οι Muskies είχαν το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ την προηγούμενη χρονιά και παίκτες σαν τον Mel Daniels και καλά – καλά δεν τράβαγαν κόσμο, εμείς τί πηγαίναμε να κάνουμε εκεί;». Παράνοια!

Οδηγός στην παράνοια ήταν φυσικά ο ιδιοκτήτης Gabe Rubin³⁾Θυμάστε έναν που σε ένα άλλο περιστατικό που παραθέσαμε στο πρώτο μέρος, απειλούσε έναν άλλον ότι είχε μαύρη ζώνη στο καράτε και θα τον έσπαγε στα δύο και που στο δεύτερο μέρος θυμίσαμε ότι είναι ο Art Kim, όπως είχαμε αναφέρει στο πρώτο μέρος; Ε, αυτός που είχε απειληθεί ήταν ο Gabe Rubin, όπως αναφέραμε στο πρώτο μέρος!, ο οποίος δεν δίστασε να απολύσει τον προπονητή Vince Cazzetta, όταν ο τελευταίος, σκεπτόμενος ότι μόλις είχε οδηγήσει την ομάδα σε πρωτάθλημα, ότι είχε ανακηρυχθεί «Προπονητής της Χρονιάς» και ότι, τέλος πάντων, είχε και έξι παιδιά να θρέψει, ζήτησε τουλάχιστον να υπογράψει καλύτερο συμβόλαιο, αν ήταν να σηκωθεί να πάει στη Minnesota. Παρά την προσπάθεια του Rubin στη συνέχεια να ξεφτιλίσει τον Cazzetta και το έργο του και να τον παρουσιάσει -όχι απλώς ως non-factor- αλλά εμπόδιο στην πορεία των Pipers για το πρωτάθλημα την προηγούμενη σεζόν, ο Cazzetta ήταν καταλυτικός στο να εμπνέει εμπιστοσύνη και κίνητρο σε έμπειρους αθλητές.

Όμως, επειδή για να εκτιμήσεις κάτι πρέπει να το χάσεις, αλλά και επειδή κάθε οδηγός (στην παράνοια) χρειάζεται κι έναν συνοδηγό (στην παράνοια), ο νέος προπονητής Jim Harding που προσέλαβε ο Rubin δεν είχε κανένα από τα προτερήματα του Cazzetta. Προφανώς ο Harding, όντας σε όλη του την καριέρα προπονητής σε κολεγιακές ομάδες⁴⁾Όπου δεν έχασε ποτέ πάνω από τρία ματς στη σειρά, όπως ισχυριζόταν. Εντάξει, δεν το λες και προσόν που δεν πρέπει να λείπει από βιογραφικό…, την…είδε λοχίας: σνόμπαρε τον Connie Hawkins από την αρχή και προσπάθησε με το ζόρι να αλλάξει τον τρόπο που σούταρε. Κρατούσε συγκλονιστικά μικρό το rotation, με αποτέλεσμα στο δεύτερο κιόλας ματς της σεζόν να αγωνιστούν μόλις έξι παίκτες… Γενικά, η 48λεπτη συμμετοχή ήταν σύνηθες φαινόμενο επί εποχής Harding, κάτι που έγινε σαφές όταν, ήδη από την preseason, οι βασικοί χτύπαγαν 40λεπτα. Και ο χρόνος συμμετοχής φυσικά δεν άλλαζε ακόμα κι όταν εμφανίστηκαν -εύλογα- οι μυικοί τραυματισμοί (γόνατο ο Hawkins, τένοντας ο Williams, αστράγαλο ο Vaughn, θλάσεις, κτλ). Επιπλέον, ούρλιαζε στους παίκτες, τους επέβαλλε να ντύνονται ομοιόμορφα, με λευκό πουκάμισο και γραβάτα όταν ταξίδευαν εκτός έδρας και άλλα τέτοια. Και εύλογα, σε αντάλλαγμα για όλες τις μαγικές στιγμές που τους πρόσφερε ο χαρισματικός χαρακτήρας του Harding, οι παίκτες των Pipers τον αποκαλούσαν «The Maniac».

Jim «Τhe Maniac» Ηarding. Από τη φάτσα και μόνο καταλαβαίνεις τι γίνεται

Αυτό που έκανε τους Pipers να ξαναμοιάζουν με ομάδα μπάσκετ και λιγότερο με το…Μεγάλο Πεύκο ήταν προφανώς η απόλυση του Harding, ο οποίος δεν γεννούσε ακριβώς και συμπάθεια. Αυτή⁵⁾Η απόλυση, όχι η συμπάθεια επήλθε στο All Star Game του 1969, στο οποίο πήγαν οι Pipers, όντας πρώτοι στη λίγκα με 20-12, κυρίως χάρη στον διαστημικό Hawkins, ο οποίος έγραψε 30,2 ppg, 11,4 rpg, 3,9 apg, και με εκπροσώπους της ομάδας τους Harding (προπονητής της Ανατολής), Charlie Williams, Tom Washington⁶⁾O «Hawk» επιλέχθηκε, αλλά δεν πήγε λόγω -guess what?- τραυματισμού. Τελικά, εκείνη τη σεζόν έπαιξε 47 αγώνες μόνο. Οι δύο τελευταίοι, όμως, έκαναν λάθος και έχασαν το δείπνο που παρατέθηκε στους all-stars, με αποτέλεσμα ο Harding να βγει ως συνήθως εκτός εαυτού και να απειλεί ότι «αν τους πιάσω στα χέρια μου, δεν θα μπορούν να μαζέψουν την επιταγή τους ούτε με κουταλάκι». Ο Rubin μπήκε στη μέση, τους υπερασπίστηκε και -όπως συμβαίνει στα καλύτερα όνειρά μας- ξεκίνησαν να πλακώνονται στο ξύλο⁷⁾Μιλάμε για ξύλο – ΞΥΛΟ: σκισμένα σακάκια και μανίκια, μελανιές, γρατζουνιές κτλ μπροστά σε όλους!

Ο Harding κέρδισε το ξύλο, αλλά έχασε τη θέση σε εκείνο το πάρτυ. Τελικά, η Minnesota κατάπιε, μετά τους Muskies και τους Pipers, αφού όχι μόνο έκλεισαν τη σεζόν με ρεκόρ 36-42 και αποκλείστηκαν από τους Miami Floridians⁸⁾Ναι, ναι, καλά καταλάβατε, τη συνέχεια του franchise των Muskies! στον πρώτο γύρο των playoffs, αλλά κατέγραψαν χασούρα άλλων 400.000 δολαρίων και μόλις 2.263 οπαδούς ανά αγώνα.

Errorists

Ο Rubin, λοιπόν, θεώρησε σωστό να θάψει το κάζο των Minnesota Pipers με τον καλύτερο τρόπο: να κάνει ένα ακόμα μεγαλύτερο! Οι Pipers επέστρεψαν στο Pittsburgh και γνώρισαν σε χρόνο «ντε-τε» το χλευασμό και την απαξίωση. Ο κόσμος σταματούσε τους παίκτες στο δρόμο και τους ρώταγε «τί δουλειά έχετε πάλι εσείς εδώ;», εμφανώς προσβεβλημένος από τον τρόπο που έφυγαν από το Pittsburgh οι Pipers. Σαν να μην έφτανε και αυτό, ο Hawkins έφυγε επιτέλους και πήγε στο ΝΒΑ (και ησύχασε), αφού κέρδισε σε δικαστική διαμάχη την άρση της απαγόρευσης που του είχε επιβληθεί.

Γενικά, η ομάδα βρισκόταν εμφανώς στα χέρια λάθος ανθρώπων, οι οποίοι, δυστυχώς, είχαν και πολλές ιδέες για να την κάνουν χειρότερη. Κανείς πάντως δεν κατάφερε να τη διαλύει τόσο συστηματικά όπως ο ιδιοκτήτης της. Ο Rubin χειρίστηκε προσωπικά την υπόθεση του ντραφτ του ’69 εκ μέρους των Condors και κρατώντας ένα περιοδικό του…’68 άρχισε να σημειώνει και να προσπαθεί να στρατολογήσει παίκτες που είχαν ήδη γίνει ντραφτ στο ΝΒΑ ή στο ΑΒΑ!

Down in New Orleans

Τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα για τους φιναλίστ της προηγούμενης χρονιάς New Orleans Buc(caneer)s, αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους. Στο βαθύ Νότο της Louisiana, οι φυλετικοί διαχωρισμοί ήταν ακόμα ζωντανοί το 1968.

Μια και που το θυμήθηκα. Εκεί κοντά είχε γίνει αυτό, το 1964

Πρωταγωνιστές της ομάδας ήταν ο Steve Jones και ο προπονητής Babe McCarthy⁹⁾Για όσους θέλουν να μάθουν περισσότερα για την πραγματικά συγκλονιστική ιστορία του Babe McCarthy και για το πως έσπασε το φυλετικό διαχωρισμό, όντας προπονητής του Mississippi State, ας ρίξουν μια ματιά εδώ. Ο Steve Jones κατέληξε στους Bucs, αφού ενεπλάκη σε μια κραυγαλέα ανταλλαγή: σε αντάλλαγμα για την παραχώρηση των υπηρεσιών του Jones (αδικημένος μεν, 10 ppg δε την πρώτη σεζόν) και του ρολίστα Ron Franz, οι Oakland Oaks «δάγκωσαν» πραγματικά τους Bucs, αποσπώντας τα δύο μεγαλύτερα αστέρια τους «Larry (Brown) & Doug (Moe)». Για να συνεννοούμαστε: ο Larry Brown ήταν ο assist-leader της προηγούμενης χρονιάς (13,4 ppg και 6,5 apg) και o MVP του All-Star Game, ενώ ο Doug Moe είχε 24,2 ppg, όντας 2^ος σκόρερ της λίγκας, και 10,2 rpg και ήταν μέλος της καλύτερης πεντάδας. Μαζί οδήγησαν τους Bucs στους τελικούς, όπου λύγισαν σε επτά παιχνίδια από το Pittsburgh. Κάνοντας μια προβολή στο σήμερα: ήταν σαν να έπαιρναν οι Hawks τον Tyreke Evans σε αντάλλαγμα για Teague-Millsap!

Τις λεπτομέρειες και τις συνέπειες της ανταλλαγής θα τις δούμε παρακάτω. Αυτό που έχει σημασία είναι πως ο Jones πήγε σε μια πόλη που υπήρχαν ακόμα ρατσιστικές διαμαρτυρίες και παρελάσεις -κάτι που προφανώς ήταν άγνωστη λέξη στη Δυτική Ακτή όπου ο Jones μεγάλωσε, στο Portland, και έπαιξε επαγγελματικά, στο Oakland. Τελικά ο McCarthy έπεισε τον Jones ότι θα ήταν μια χαρά, όμως δεν μπορούσε να βρει με τίποτα να νοικιάσει σπίτι: παντού έβλεπε πινακίδες που έγραφαν «vacancies» και όταν χτύπαγε την πόρτα των ιδιοκτητών, δεχόταν τη μία απόρριψη μετά από την άλλη. Μέχρι και στην τηλεόραση βγήκε ο Jones για να καταγγείλει την αντιμετώπιση που είχε, ενώ μια υπάλληλος ενός μεσιτικού γραφείου απολύθηκε όταν προσπάθησε να τον βοηθήσει.

Μέχρι να βρει ο Jones κατοικία, κι αυτό χάρη σε έναν μαύρο εργολάβο που γνώρισε, το πραγματικό του στήριγμα ήταν ο Babe McCarthy και η bigger-than-life προσωπικότητα του. Ο McCarthy αποτελεί έναν ακόμα κρίκο σε μια αφηγηματική αλυσίδα παικτών, παραγόντων και προπονητών, οι οποίοι έγιναν λαϊκοί μύθοι και -μεγαλύτερα ή μικρότερα- σύμβολα στον αγώνα ενάντια στο φυλετικό διαχωρισμό στον αθλητισμό στις ΗΠΑ. Παικτών όπως οι Moses Fleetwood Walker, Jack Johnson, Jesse Owens, Don Barksdale, Alice Coachman, Branch Rickey, Jackie Robinson, Don Haskins, Harry “Bucky” Lew, Chuck Cooper, Earl Lloyd, Harold Hunter, Nat “Sweetwater” Clifton, Hank DeZonie, Joe Louis, Willie Lanier, Muhammad Ali, Willie Mays, Paul “Tank” Younger, Lew Alcindor, James “Shack” Harris, John Carlos και Tommie Smith¹⁰⁾Για λόγους οικονομίας σας προκαλούμε να τα ψάξετε όλα αυτά τα ονόματα και να ανακαλύψετε εκ νέου τον αθλητισμό στις ΗΠΑ μέχρι το ’70. Πάντως, όλα τα παραπάνω μπορείτε να τα διδαχθείτε σε ταινίες και ντοκιμαντέρ όπως: The Untold Truth, Unforgivable Blackness, Bounce: The Don Barksdale Story, Jesse Owens, A Hard Road to Glory, The Coachman, Branch Rickey: A Matter of Fairness, 42, The Jackie Robinson Story, Glory Road, And The Wheels Turned, Ali, The Greatest, I am Ali, The Trials of Muhammad Ali, Beyond the Ropes, Muhammad Ali’s Greatest Fight, Thrilla in Manilla, Kareem: Minority of One, Salute, Black Power Salute και One Night in March (για τον Babe McCarthy) .

Κλασικός «βλάχος του Νότου» και μεγαλόστομος, ο McCarthy ξεχώριζε για δύο βασικούς λόγους¹¹⁾Εκτός του ότι έλεγε ανέκδοτα, έπινε ποτά μέχρι πρωίας με παίκτες και δημοσιογράφους, έφερνε κοπέλες σε όποιον παίκτη έβλεπε ότι ήταν ντεφορμέ, κτλ. Το τελευταίο στα μέρη μου το λέμε αλλιώς, αλλά, τέλος πάντων, βάλτε το σε ιστορικο-κοινωνικό context… -ο πρώτος ήταν οι φονικές ατάκες του, οι περίφημοι «babe-isms»: «Boy, I gotta tell you, you gotta come out at ’em like a bitin’ sow», «My old pappy used to tell me the sun don’t shine on the same dog’s butt every day», «Why panic at five in the mornin’ because it’s still dark out?», «Now, let’s cloud up and rain all over ‘em», και άλλες παρόμοιες. Ο δεύτερος ήταν η απέχθεια του προς τους κοντούς γκαρντ που τους αποκαλούσε «piss-ants»¹²⁾Στην αργκό σημαίνει «τιποτένιοι», «ασήμαντοι». Μεταφράστε το κυριολεκτικά και θα καταλάβετε πόθεν προκύπτει. Αυτός ήταν ο λόγος που έδιωξε τον Larry Brown από τους Bucs στην προαναφερθείσα ανταλλαγή – σκάνδαλο και γενικά, παρά τα -ελαφρώς χολερικά- πειράγματα του Doug Moe, η New Orleans δεν πήγε και άσχημα στη δεύτερη σεζόν: ρεκόρ 46-32, αποκλεισμός στον 2ο γύρο των playoffs από τους Oaks, των Moe και Brown, και ένα εξαιρετικά ψηλό και δυνατό backcourt στα πρόσωπα των Steve (19,9 ppg) και Jimmy Jones (26,6 ppg).

Rick the Prick

Αναμφισβήτητος σταρ της δεύτερης σεζόν του ΑΒΑ ήταν ο Rick Barry.

Επιτρέψτε μας την ποιητική αδεία για να εμπλακούμε σε ένα σχήμα πολύ οικείο, το οποίο χτίζεται κυρίως κάθε φορά που αναφέρεται το ονοματεπώνυμο «Kobe Bryant» -δηλαδή «τεράστιος παίκτης/τεράστιος… Επειδή δεν αποσαφηνίστηκε από τη νομική ομάδα του Ball Hog της οποίας ηγούνται οι Μαντζούκας και Χάτσιος για το αν υπάρχουν κυρώσεις για χρήση ακατάλληλης γλώσσας στο αφιέρωμα που κάνουμε, θα παραθέσουμε σε γλώσσα εκτός των ελληνικών όλα τα «γαλλικά» με τα οποία συνόδευσαν τις αναφορές στον Rick Barry, συμπαίκτες, αντίπαλοι, προπονητές και δημοσιογράφοι: “prick”, “dick”, “asshole”, “piece of shit”, “motherfucker”. Ο Kobe της εποχής του, δηλαδή!

Πάρτε, όμως, χαρτί και μολύβι. Μιλώντας για τον Barry, έχουμε να κάνουμε με:

The Light/Dark Side of the Force

Αυτή είναι η «αυτοβιογραφία με το χειρότερο εξώφυλλο στην Ιστορία» σύμφωνα με τον Bill Simmons, ο οποίος… ας πούμε ότι λατρεύει να «ράβει κοστούμια» στον Barry

• έναν από τους top-15 forwards (και των δύο θέσεων) ever. Ταλέντο κομμένο και ραμμένο για μπάσκετ. Απίστευτη αντίληψη και «εγκεφαλικότητα» (sic) στην «παικτικότητά» του (sic-sic). Σουτέρ ολκής, με ποσοστά καριέρας 45,6% σε FG, 89,3% στις βολές¹³⁾Και μάλιστα σουτάροντας με «κουτάλα»! και 41,2% σε τρίποντα στα playoffs του ΑΒΑ. και εξίσου καλός πασέρ -ίσως ο καλύτερος forward passer μετά τους Bird-James. Πραγματικός ηγέτης, με τεράστιες δόσεις τελειομανίας και αυταπάρνησης. Από την άλλη, όμως, «κλαιγόταν» σε κάθε σφύριγμα, εξέφραζε με όλη τη γλώσσα του σώματός του την απογοήτευση για το πόσο άχρηστοι ήταν οι συμπαίκτες του (έπιανε το πρόσωπο του, γύριζε τα μάτια του προς τα πάνω, έκανε γκριμάτσες) και το καλύτερο, φόραγε περούκα σε όλη τη σεζόν 1975-76¹⁴⁾Κάντε έναν κόπο να κάνετε ένα σκρολάρισμα στις team photos των Warriors που έχουν τον Barry μέσα και προσέξτε τα μαλλιά του. Αναλογιστείτε ότι δεν υπήρχε DHI τότε και…you get the picture!!

Κουτάλα και μέσα

• τρομερά γονίδια, αφού οι τέσσερις γιοι του έγιναν όλοι επαγγελματίες, με τους τρεις μικρότερους (Brent, Jon, Drew) να γίνονται καλοί ρολίστες στο ΝΒΑ και τον μεγαλύτερο, Scooter, να έχει συμπαθητική καριέρα σε CBA και Ευρώπη. Καλά γονίδια μέρος δεύτερο: οι Rick-Brent Barry είναι μέλη του κλειστού κλαμπ «πατέρας-γιος πρωταθλητές», μαζί με τους Matt-Matt Jr. Guokas, Bill-Luke Walton και εσχάτως Mychal-Klay Thompson. Από την άλλη, όμως, δεν πολυθέλουν να έχουν και σχέσεις μαζί του, ενώ ο ίδιος έχει παραδεχτεί πως δεν ήταν εκεί όταν μεγάλωναν.
• τον μόνο αθλητή στην Ιστορία που ήταν season leader σε σκοράρισμα σε NCAA (37,4 ppg τη σεζόν 1964-65, με τους Miami Hurricanes), ΝΒΑ (35,6 ppg τη σεζόν 1966-67 με τους San Francisco Warriors) και ΑΒΑ (34 ppg τη σεζόν 1968-69 με τους Oakland Oaks και 31,5 ppg τη σεζόν 1971-72 με τους New York Nets). Επιλέχθηκε #2 στο draft του 1965, πίσω από τον Bill Bradley (Σκεφτείτε οι Knicks να έφταναν με τον Barry στη δεκαετία του ’70 -χωρίς δηλαδή κάποιος να τον σπάσει στο ξύλο- μαζί με Willis Reed, Jerry Lucas, Dave DeBusschere, Earl Monroe και Walt Frazier. Πώς σου φαίνεται για το καλύτερο “what if?” στην Ιστορία Κοσμά Καψάλη;). Hall of Famer από το 1987¹⁵⁾Δεδομένου ότι τους Hall of Famers τους προτείνουν παλαιότερα μέλη για να εισαχθούν και στο λόγο που βγάζουν όταν γίνονται δεκτοί, έχουν μαζί τους ένα από αυτά για κάποιον ιδιαίτερο λόγο, προσωπικά ζω για τη στιγμή είτε που ο Barry θα παραδεχθεί πως κάποιος άλλος αξίζει να μπει στο Hall of Fame, είτε που κάποιος θα θελήσει να τον έχει μαζί του σε μια τέτοια στιγμή!. Μέσα σε 14 χρόνια (1965-1978) τα σάρωσε όλα: πρωταθλητής του ΝΒΑ το 1974-75, και Finals MVP, αλλά και του ΑΒΑ το 1968-69. Οκτώ φορές NBA All-Star, και MVP αυτού το 1967, αλλά και τέσσερις φορές ABA All-Star. Πέντε φορές All-NBA First Team, μία φορά All-NBA Second Team, τέσσερις φορές All-ABA First Team, και Rookie of the Year το 1966. Από την άλλη, όμως, δεν βγήκε ούτε μισή φορά MVP, αφού ακόμα και τη χρονιά του πρωταθλήματος των Warriors, και παρά τα τρομερά στατιστικά του, βγήκε τέταρτος στην ψηφοφορία για τον MVP. Ίσως να είχε να κάνει βέβαια και με τις κατηγορίες εις βάρος του για… «ασυμβατότητα» με μαύρους συμπαίκτες. Και τί έκανε ο Rick για να τις αποτινάξει; Σε συνέντευξη του στο Sports Illustrated το Δεκέμβριο του 1974, βρήκε να πει αυτό: «Τα πάμε καλά εξαιτίας του ποιοι είμαστε, όχι του χρώματος μας. Πείραζα τις προάλλες τον Charlie Johnson, λέγοντας του ”μην μου πεις ότι έχετε καταπιεστεί κιόλας. Είχατε όλους τους σπουδαίους ντετέκτιβ, σωστά; Τον Boston Blackie, τον Sam Spade, τον The Shadow”. Ωραία ατμόσφαιρα γενικά!» Ακόμα χειρότερα, ως σχολιαστής του CBS στον 5^ο τελικό του ’81 (Lakers-Sixers), κρατώντας μια φωτογραφία του Bill Russell ως μέλους της ολυμπιακής ομάδας του ‘56 στο χέρι και έχοντας των Russell ακριβώς δίπλα του, αστειεύτηκε (;) λέγοντας «δεν ξέρω ποιος είναι αυτός, αλλά φαίνεται κάπως χαζός με αυτό το χαμόγελο σαν καρπούζι». Και για να καταλάβετε το μέγεθος της χοντράδας, καρπούζι και τηγανητό κοτόπουλο θεωρούνται οι αγαπημένες τροφές των μαύρων…από ρατσιστές λευκούς που μένουν σε λευκά προάστια. Στα αμέσως επόμενα πλάνα, ο Russell μένει κάγκελο, ο εκφωνητής προσπαθεί πανικόβλητος να αλλάξει θέμα, ο Barry «στην κοσμάρα του», προσπαθεί να πασάρει στον Russell τη φωτογραφία για να κάνουν πλάκα¹⁶⁾Το TBS από την άλλη θεώρησε λογικό να ενώσει ξανά το δίδυμο Barry-Russell ως σχολιαστές για τους τελικούς της Ανατολής το ’85. Respect!.

Σταματημό δεν είχε ο άτιμος. Αν δεν προσέξατε γιατί αυτό είναι ρατσιστικό, να πάλι το urbandictionary που θα μας κάνει τη ζωή πιο όμορφη.

• τη χρονιά του πρωταθλήματος με τους Warriors (1974-75), τον αρχηγό των πρωταθλητών, πρώτος σε κλεψίματα και FΤ%, δεύτερος σκόρερ, πρώτος στις apg ανάμεσα στους forwards, πρώτος σε όλες τις μεγάλες στατιστικές κατηγορίες για τους Warriors (εκτός από rebounds), με 31 ppg, 6 rpg, 6 apg. Από την άλλη, όμως, εκείνη τη χρονιά, κόντεψε να παρατήσει το μπάσκετ για να γίνει εκφωνητής στο CBS¹⁷⁾Ερωτευμένος με τη φωνή του όντας… ενώ, την επόμενη χρονιά, στον έβδομο τελικό της Δύσης κόντρα στους Suns, αρνήθηκε να σουτάρει σε όλο το δεύτερο ημίχρονο. Ο λόγος; Όταν πριν την ανάπαυλα, ο Ricky Sobers την έπεσε με μπουνιές στον Barry, οι συμπαίκτες του άργησαν ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ να τον βοηθήσουν. Αφού ίσιωσε την περούκα του στο ημίχρονο, ο Rick είδε σε κασέτα την εμπλοκή, συνειδητοποίησε πως τον άδειασαν οι δικοί του και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, αποφάσισε να μποϊκοτάρει την ίδια του την ομάδα. Το αποτέλεσμα; Οι Suns κερδίζουν μέσα στο Oakland τους πρωταθλητές Warriors, παίρνουν την πρόκριση για τους τελικούς κόντρα στους Celtics και οι τελευταίοι, χάρη στους ηρωισμούς των Jo Jo White και Dave Cowens (μια και που οι Silas, Havlicek, Nelson ήταν πλέον «καμμένοι») κερδίζουν τη σειρά σε έξι παιχνίδια, με το γνωστό πέμπτο να θεωρείται ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του ΝΒΑ ever. Χρειάστηκαν 40 χρόνια για να ξαναπάρουν εκείνον τον τίτλο που δικαιούνταν από τότε.
• έναν άνθρωπο με συγκινητικό και ιδιότυπο ευλαβικό σεβασμό στο «παλιό» μπάσκετ, το οποίο υπερασπίζεται σε κάθε ευκαιρία: «η ιδανική ομάδα που συγκροτήθηκε ever», υποστηρίξει για τους Blazers του 1978, «είναι ο μοναδικός αληθινός superstar», για τον John Havlicek, στην τελευταία του χρονιά, «τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα με αυτόν και ήταν μεγάλη μου τιμή», για τον κόουτς Lou Carnesecca. Από την άλλη, όμως, στην αυτοβιογραφία του Confessions of a Basketball Gypsy αποκάλεσε δημόσια τον Wilt Chamberlain «loser» και «φριχτό στα μεγάλα παιχνίδια». Εντάξει, ξέχωρα από τα δύο πρωταθλήματα, μπορεί και να μην έχει άδικο, αλλά όχι και δημόσια ρε Rick!
• κατά μία έννοια, έναν πρωτοπόρο, αφού ήταν ο πρώτος που αμφισβήτησε και δημιούργησε ρωγμές στο οικοδόμημα¹⁸⁾Πολιτική προπαγάνδα: ποιον σας θυμίζει που να λέει κάτι τέτοια; του ΝΒΑ ως τότε, που έδινε το προνόμιο στις ομάδες να κρατούν τα δικαιώματα των παικτών τους (reserve clause) για έναν ακόμα χρόνο ΜΕΤΑ τη λήξη του συμβολαίου τους -κοινώς οι παίκτες μπορούσαν να αλλάξουν ομάδα είτε όταν έληγε το συμβόλαιό τους με…μεταγραφή(!) είτε περιμένοντας ένας χρόνο για να γίνουν free agents. Ο Barry το αμφισβήτησε, όντας ο πρώτος σταρ που άλλαξε λίγκες, περνώντας από το ΝΒΑ στο ΑΒΑ το 1967 και πληρώνοντας το τίμημα για αυτό: αναγκάστηκε να μείνει ένα χρόνο εκτός αγωνιστικής δράσης και να κάνει τον τηλεοπτικό σχολιαστή των Oaks. Από την άλλη, όμως, τόσο τα επιτεύγματα του Barry, όσο και οι εντυπώσεις για αυτόν θα ήταν πολύ καλύτερες, αν κάθε επιλογή δεν την έκανε με το χειρότερο δυνατό τρόπο:
  • μετά την εποποιία του μόλις στη δεύτερη σεζόν του στο ΝΒΑ¹⁹⁾Ήτοι: έφτασε στους τελικούς με μια ανερχόμενη ομάδα των San Francisco Warriors, παρέα με τους  Nate Thurmond και Jeff Mullins, και έχασε σε έξι παιχνίδια από τους Sixers, τη μόνη ομάδα που έσπασε την κυριαρχία των Celtics την εντεκαετία ’58-’69 και μια από τις ομολογουμένως καλύτερες όλων των εποχών, με τον Chamberlain τρίτο σε πόντους, πρώτο σε rebounds, τρίτο σε assists και πρώτο σε κοψίματα εκείνη τη χρονιά. Κι όμως, απέναντι σε ομάδα-ηφαίστειο, ο Barry έγραψε 55 πόντους στον τρίτο τελικό και 40,8 ppg σε όλη τη σειρά -ρεκόρ που το ξεπέρασε (ποιος άλλος;) ο MJ στους τελικούς το ’93 με 41 ppg. Από την άλλη, όμως (ναι, ο Barry έχει και εδώ αντίλογο), ο Barry στον τρίτο τελικό έκανε 48 σουτ και στον τέταρτο 43 ο Barry επικαλέστηκε ότι «δεν απολάμβανε το παιχνίδι» στο ΝΒΑ υπό τις οδηγίες του «σκληρού» προπονητή του στους Warriors Bill Sharman, και ότι προτιμούσε να παίζει υπό τις οδηγίες του πεθερού και πρώην προπονητή του στο κολέγιο Bruce Hale, τον οποίον οι Oaks είχαν προσλάβει ακριβώς για να δελεάσουν τον Barry, τον οποίον λάτρευε. Έτσι, ακόμα κι όταν οι Warriors μάτσαραν την πρόταση των Oaks (σε τρίτο χρόνο όμως²⁰⁾Επιπλέον, ο Barry εκτός από τα 75.000 δολάρια για τριετές συμβόλαιο, έπαιρνε και το 15% των μετοχών των Oaks ), ο Barry είχε πάρει ήδη την απόφαση του επιλέγοντας τους Oaks, ελέω Hale, Bay Area και…αγάπης για το μπάσκετ. Αποτέλεσμα, να αναγκαστεί να περάσει off τη σεζόν 1967-68, μέχρι να εκπνεύσουν τα δικαιώματα των Warriors πάνω του.
  • τη σεζόν 1969-70, έκανε κακό χαμό, όταν το franchise των Oaks έφυγε για Washington μεριά, δηλώνοντας «αν ήθελα να πάω στη Washington, θα κατέβαινα για πρόεδρος». Μέχρι να επιστρέψει (και να διαπρέψει), ο Barry απείχε από τα πρώτα 32 παιχνίδια (!), μέχρι οι Caps να τον αναγκάσουν να αγωνιστεί. Στον πρώτο γύρο των playfoffs, ο Barry αποβλήθηκε στο έβδομο παιχνίδι απέναντι στους Denver Rockets, αφού πλακώθηκε στο ξύλο με αντίπαλους.
    

    Τι έρωτας πια κι αυτός με τη Bay Area βρε άνθρωπε μου! San Francisco, Oakland, Golden State…

  • έκανε δε ακόμα μεγαλύτερο χαμό τη σεζόν 1970-71, όταν το franchise μετακόμισε στη Virginia. Από τη μία, ο Rick δεν ήθελε να γυρίσει -κατά δήλωσή του- «ούτε με ένα εκατομμύριο το χρόνο», αλλά από την άλλη, έπρεπε να φύγει από τη Virginia. Και το πέτυχε ο γίγαντας, χρησιμοποιώντας τη γνωστή «γοητεία Barry»: σε μια συνέντευξη στο Sports Illustrated στις 24 Αυγούστου 1970 δήλωσε -φορώντας την εμφάνιση των Squires- ότι δεν θέλει τα παιδιά του να γυρνάνε σπίτι από το σχολείο και να του λένε²¹⁾Υπονοώντας «με βαριά βλάχικη προφορά» «Hi y’ all Dad!». Τελικά, ο Barry πήρε μεταγραφή για τους Nets (κυρίως, όμως, επειδή ο ιδιοκτήτης των Squires Earl Foreman είχε ανάγκη από λεφτά), όμως γύρισε στο ΝΒΑ και στους Warriors για τη σεζόν 1972-73, αμέσως αφού οδήγησε τους Nets στους τελικούς του ΑΒΑ την προηγούμενη σεζόν²²⁾Φαίνεται πως κάθε ομάδα που έφτανε στους τελικούς με τον Barry στο ρόστερ της ήταν καταδικασμένη να τον χάσει την επόμενη σεζόν αντί να γίνει title-contender, όπου έχασαν από τους Pacers στον 6^ο τελικό.
  • τέλος, μετά από στιγμές δόξας με τους Warriors, και αφού πρώτα τους ανάγκασε να διώξουν τον ταλαντούχο sophomore Gus Williams στο Seattle²³⁾όπου οδήγησε τους SuperSonics το ’79 στον τίτλο με 28,2 ppg, καθώς θεωρούσε ότι του έτρωγε πολύτιμο ballhandling, όταν έμεινε free agent σε ηλικία 34 ετών, ο Rick ΠΡΟΦΑΝΩΣ άφησε στα κρύα του λουτρού το Golden State και έκλεισε την καριέρα του στους Rockets, όπου έγινε μάλλον ο πρώτος point-forward της ιστορίας.

Το επίμαχο εξώφυλλο. ΚΑΙ φοράει τη φανέλα τους ΚΑΙ τους βρίζει. Κι όμως, οι Virginians δεν τον κυνήγησαν με πυρσούς και με δικράνια!

Γενικά, για κάθε έναν Julius Erving, που είναι δημοσιογραφικός, φιλικός, λαμπερός και χαμογελαστός, υπήρχε ένας Rick Barry, «eloquent» και «opinionated» με την χειρότερη δυνατή έννοια, ο οποίος προσπαθούσε να είναι όλα αυτά, απλά με λάθος υλικά: κρύα αστεία, τραγική αντίληψη του timing σε όλα τα επίπεδα, εγωκεντρισμός, εμφάνιση που προϊδεάζει για τα χειρότερα, ισχυρογνωμοσύνη και μεγαλοστομία.

Σε μια σπάνια στιγμή αυτοκριτικής ο Rick τα λέει όλα στο 7’50’’. Αξίζει πάντως το κοντράστ του «cool» Dr. J με τον «needy» Rick, καθώς και η -συνηθισμένη- «αποψάρα» του για το lockout του 2011.

Previously, in Oakland…

Λογικά, η πρώτη σεζόν του ΑΒΑ θα έπρεπε να έχει τελικό Oaks-Pipers, Rick Barry-Connie Hawkins. Λόγω όμως του «παγώματος» του Barry, οι Oaks δεν βλέπονταν και τερμάτισαν τελευταίοι με 22-56.

Για την πρώτη σεζόν, καλύτερο παίκτη είχαν τον Levern «Jelly» Tart. O «Jelly» ήταν ο κλασικός δισυπόστατος παιχταράς του ΑΒΑ. Εκτός γηπέδου, ήταν ευγενικός, προσηνής, συμμετείχε διαρκώς σε φιλανθρωπικά events και απαντούσε ανελλιπώς σε fanmail. Εντός γηπέδου, όμως, ο Jelly ήταν ένας εκρηκτικός σκόρερ από τα γκέτο, που επιδίωκε με κάθε τρόπο να νικάει και αν γινόταν, χωρίς να δίνει πάσα. Έτσι, η καλύτερη του Tart ήταν όταν έδινε πάσα και οι συμπαίκτες του αστοχούσαν ή έκαναν λάθος πάσα -από εκείνη τη στιγμή ο Jelly μετατρεπόταν σε ballhog και η μπάλα έπεφτε στη μαύρη τρύπα. Τα υπέροχα περιστατικά που καταδεικνύουν την ανταγωνιστικότητα του είναι βασικά δύο.

O Jelly της καρδιάς μας

Το πρώτο είναι σε έναν αγώνα με τους Denver Rockets, όταν ο Byron Beck μπλέχτηκε σε έναν καυγά με τον Jelly και τελευταία στιγμή, κάποιος κράτησε τον Beck λέγοντας του «μη συνεχίζεις, γιατί ο Jelly έχει όπλο στα αποδυτήρια» – και είχε όντως!

Το δεύτερο είναι σε έναν αγώνα με τους Minnesota Muskies, όταν ο Jelly οργίασε στο πρώτο ημίχρονο, έχοντας κάπου 30 πόντους. Από την αρχή του δευτέρου ημιχρόνου, όμως, οι Muskies μυρίστηκαν τη φάση που πέρναγε ο Jelly και άρχισαν να του κάνουν double και triple-team. Με τα χίλια ζόρια, ο Jelly άρχισε να μοιράζει πάσες, όμως οι συμπαίκτες του αστοχούσαν. Άλλο που δεν ήθελε ο ήρωας μας και άρχισε να τα μπουμπουνάει από όπου έβρισκε ακόμα και με κρεμασμένους τους αμυντικούς πάνω του -και φυσικά να αστοχεί. Ο Hale κάλεσε timeout και άρχισε να φωνάζει στον Jelly ότι πρέπει να πασάρει, ο Jelly αρνήθηκε, ο Hale πήγε να τον κάνει αλλαγή με τον Andy Anderson, αλλά προτού προλάβει να μπει, ο Jelly άρπαξε την μπάλα, μπήκε στο παιχνίδι και αρνιόταν να βγει έξω -σε σημείο που ύψωσε τη γροθιά του απέναντι στον Anderson, απειλώντας τον ότι θα τον χτυπήσει.

Αυτός ο αγώνας ήταν και το κύκνειο άσμα του Tart στους Oaks, παρά την εξαιρετική του σεζόν, με 27 ppg, 43% FG σε 42 αγώνες²⁴⁾Στο σύνολο της καριέρας του στο ΑΒΑ, ο Jelly είχε 19,4 ppg σε τέσσερις σεζόν με έξι ομάδες, αφού λίγο μετά έγινε ανταλλαγή στο New Jersey για τον Barry Leibowitz. Σε όλα αυτά, ο Bruce Hale έλεγε μόνο «περιμένετε μόνο μέχρι να έρθει την επόμενη χρονιά ο Rick». Μέχρι πάντως να «έρθει την επόμενη χρονιά ο Rick», η ομάδα έχασε κανά εκατομμύριο δολάρια και είχε περίπου 2.500 θεατές μ.ο.

California Dreamin’

Και μετά ήρθε ο σωτήρας…

Επειδή, όμως, μια αλλαγή -ακόμα και του βεληνεκούς του Barry- δεν ήταν αρκετή, οι Pat Boone και Ken Davidson έκαναν κινήσεις ματ, φέρνοντας τους «Larry & Doug» και προσλαμβάνοντας για προπονητή τον Alex Hannum²⁵⁾Και τη σύζυγο του Hannum ως λογίστρια. Άτιμη οικογενειοκρατία…, τον οποίον είχε ο Barry προπονητή στους Warriors ως rookie και αντιμετώπισε στους τελικούς του ΝΒΑ ως προπονητή των Sixers ως sophomore. Επιπλέον, επειδή, παρά την εκτίμηση που είχε ο Barry για τον Hannum, ο Hale δεν γινόταν να λείψει, έγινε GM της ομάδας. Και κάπως έτσι, φτιάχτηκε ομάδα για πρωτάθλημα.

Φυσικά, ο Hannum τους έβγαλε τον αδόξαστο στην προετοιμασία: γύροι, σπριντ, βουτιές, γύροι για τιμωρία, ξύλο…²⁶⁾Κάτι ήξερε ο Chamberlain που πήγε μόνο στην πρώτη προετοιμασία του Hannum και από τότε… τον ξαναέβλεπαν μόνο πριν την έναρξη της σεζόν. Από τη μία, οι ομάδες του Hannum διατηρούνταν καλύτερα από οποιεσδήποτε άλλες και ειδικά τα αστέρια της ομάδας (Barry, Brown, Moe) καλωσόριζαν την σκληρή προπόνηση, αλλά από την άλλη, πολλοί παίκτες έκαναν εμετό από την κούραση, ενώ ο Alex Hadnot κατά τη διάρκεια ενός σπριντ, έπεσε κάτω, λέγοντας στον Hannum «Κόουτς δεν θα το πιστέψεις,  δεν μπορώ να ανασάνω, παρά μόνο από τα αυτιά!».

Όμως, οι Oaks ήταν ισοπεδωτικοί: 126,5 ppg, ρεκόρ 60-18, πρώτοι σε offensive και defensive rating και φυσικά, στο τέλος πρωταθλητές. Ο δε Barry μπούκαρε με πάταγο στο ΑΒΑ, αφού στα δύο πρώτα του παιχνίδια, μετά από μια ολόκληρη σεζόν απραξίας έγραψε 82 πόντους, με 31/54 FGs και 20/20 FTs, γράφοντας 36 πόντους με 12 assists στην Indiana, μπροστά σε sold-out κοινό και 46 πόντους με 14 rebounds στο Kentucky, μπροστά σε 13.067 θεατές -το μεγαλύτερο κοινό ως τότε σε αγώνα ΑΒΑ.

Το μόνο που φοβόταν ο Barry ήταν μήπως τραυματιστεί -και τελικά, αυτό έγινε, όταν σε αγώνα στη Νέα Υόρκη, συγκρούστηκε με τον Ken Wilburn και διέλυσε το γόνατο του. Μέχρι εκείνο το σημείο, ο Barry είχε 34 ppg και 9,4 rpg με 51,1% FG και 88,8% FT σε 35 αγώνες. Παρότι, όμως, η σεζόν τελείωσε για τον Barry, οι Oaks παραείχαν πολύ ταλέντο για να χάσουν: εννιά σερί νίκες ΜΕΤΑ τον τραυματισμό του Barry και μετά άλλο ένα σερί 16 νικών τους εξασφάλισαν το καλύτερο ρεκόρ στο ΑΒΑ. Στους δε τελικούς με 7.000 μ.ο. θεατών, διέλυσαν 4-1 την Indiana.²⁷⁾Όπου ο Mikan χαιρέτισε πριν την έναρξη του αγώνα, λέγοντας «It’s sure nice to be in Oklahoma». Τί Oakland, τί Oklahoma, σιγά τη διαφορά…

Αυτό βέβαια δεν σήμαινε ότι το franchise ήταν βιώσιμο ή επιτυχημένο: ο Ken Davidson πούλαγε μόνο αέρα, ενώ ο θρύλος της country Pat Boone ήταν αγαθός και θρησκόληπτος. Έτσι, σύντομα ο πρώτος έφυγε από το franchise και ο δεύτερος απέμεινε με ένα χρέος άνω των $ 2 εκατ. και τρεις μέρες περιθώριο να το ξεπληρώσει, προτού η τράπεζα ρευστοποιήσει το χρέος.²⁸⁾Μιλάμε για τραγελαφικές καταστάσεις: ο μεν Boone υπέγραφε λευκές επιταγές και τις έδινε στον Davidson επειδή αυτός δεν θυμόταν τα αναγκαία ποσά, ενώ ο δε Davidson παρέδιδε τις επιταγές με τις υπογραφές και των δύο λευκές στην τράπεζα!.

Κι όμως, φαίνεται πως η πολλή προσευχή ωφέλησε τον Boone, αφού ως από μηχανής θεός εμφανίστηκε ο Earl Foreman (με τη βοήθεια των Dick Tinkham και Bill Ringsby), που ζήτησε από τον πρώτο να του πει ένα ποσό που θέλει για να αγοράσει το franchise. Ο Boone, σχεδόν τραυλίζοντας από τη συγκίνηση του ζήτησε 2,5 εκ. δολάρια και ο Foreman του τα έδωσε αμέσως, αύξησε την πιστοληπτική του γραμμή σε 18 εκατομμύρια και αγόρασε το franchise μαζί με το χρέος του, για λόγους φοροαπαλλαγών.

Στόχος του Foreman ήταν να κυριαρχήσει γενικότερα στην αθλητική αγορά της Washington και άρα να μετατρέψει τους Oakland Oaks σε Washington Capitols. Παρεμπιπτόντως, αυτή η κίνηση τερμάτισε και τις πρωτόλειες απόπειρες για συγχώνευση ΝΒΑ-AΒΑ, αφού ως απαράβατο όρο για να δώσει θετική ψήφο σε ενδεχόμενη συγχώνευση, είχε δώσει ο ιδιοκτήτης των Baltimore Bullets Abe Pollin, να μην υπάρξει άλλο franchise στην ευρύτερη περιοχή της D.C.

Yearly Notables

• έντεκα ομάδες στην πρώτη σεζόν, έντεκα και στη δεύτερη, μόνο που οι τέσσερις είχαν ήδη αλλάξει όνομα και έδρα: οι Anaheim Amigos έγιναν Los Angeles Stars, οι New Jersey Americans έγιναν New York Nets, οι Pittsburgh Pipers έγιναν Minnesota Pipers και οι Minnesota Muskies έγιναν Miami Floridians.
• Το ΝΒΑ όσο και αν σνόμπαρε τη νέα λίγκα, αποφάσισε να δείξει τα δόντια του, αφού λίγο πριν την έναρξή της, αύξησε τους μίνιμουμ μισθούς σε 10.000 δολάρια στους rookies και 12.000 δολάρια στους υπόλοιπους -το ΑΒΑ είχε για όλους 7.000. Το ΑΒΑ απάντησε καταθέτοντας μήνυση στο ΝΒΑ για μονοπωλιακές πρακτικές, ενώ συνέχισε τα «μυστικά draft» που διοργάνωναν μεταξύ τους οι ιδιοκτήτες για παίκτες του ΝΒΑ και του NCAA. Όχι και τόσο «μυστικά» τελικά, διότι τα δικαιώματα του Lew Alcindor έγινε γνωστό ότι κατέληξαν στους Nets.
• Ο… «Σεβάχ» της πρώτης σεζόν, Barry Leibowitz, βαρέθηκε να γίνεται συνέχεια ανταλλαγή, αρνήθηκε να παρουσιαστεί στην καινούργια του ομάδα Bucs και έφυγε για Ισραήλ!

Ο Leibowitz για να ξεφύγει από τον αμυντικό παίρνει μεταγραφή σε άλλη πόλη

• Οι Kentucky Colonels έχασαν από τα χέρια τους τον Wes Unseld από το Louisville, όταν, ενώ τον δελέασαν αρχικά με 500.000 δολάρια για τέσσερα χρόνια, τελικά δεν κατάφεραν να μαζέψουν πάνω από 210.000 δολάρια και να ματσάρουν τα 400.000 δολάρια για τέσσερα χρόνια που του χάρισαν οι Baltimore Bullets του NBA.
• Στην Commack Arena, στην έδρα των Nets, όπου τραυματίστηκε ο Barry, μάλλον τυχερός θα πρέπει να νιώθει τελικά, αφού το γήπεδο ήταν τόσο άθλιο, που ο Levern Tart γλίστρησε στον πάγο που είχε πιάσει το παρκέ και έπαθε κάταγμα ζυγωματικών. Υπόψιν: σε αυτό το γήπεδο κατέφυγε το franchise από το New Jersey, για να αντέξει τη χασούρα των 500.000 δολαρίων που υπέστη την πρώτη χρονιά, όταν 2.008 μ.ο. θεατών.
• Οι Pacers ξεκίνησαν να χτίζουν τον θρύλο τους στη δεύτερη σεζόν, κάνοντας δύο καταλυτικές κινήσεις: έφεραν για προπονητή τον Slick Leonard στη θέση του Larry Staverman και τον Mel Daniels για center. O Daniels άφησε εποχή στην Indianapolis, ήδη από την πρώτη του σεζόν, αφού σε ένα παιχνίδι εναντίον των Nets έγραψε 56 πόντους με 31 rebounds (!), έπαιξε ακόμα και με σπασμένη μύτη, ρίχνοντας τριαντάρες και τελείωσε τη σεζόν με 24 ppg και 16,5 rpg. Από την άλλη, ο Leonard ανακηρύχθηκε «Coach of the year» και οι Pacers έφτασαν μέχρι τον τελικό. Αξίζει να σημειωθεί και το σκορ του αγώνα της 1^ης Φλεβάρη L.A. Stars-Pacers στην Indianapolis: 141-172!!!

Ο «Άτλαντας» του franchise των Pacers Mel Daniels

• Rookie της χρονιάς ανακηρύχθηκε ο υπερ-ταλαντούχος και υπερ-προβληματικός²⁹⁾Περισσότερα για το θρύλο της τρέλας Jabali σε επόμενο κεφάλαιο Warren Jabali των Oaks, ο οποίος πρόλαβε να φάει και πρόστιμο 15 ημερών και 250 δολαρίων, επειδή γρονθοκόπησε στο πρόσωπο τον Jim Jarvis των Stars.
• Δύο σπάνια στατιστικά επιτεύγματα έγιναν τη δεύτερη σεζόν. Το πρώτο ήταν το ασύλληπτο 36/36 FTs των Houston Mavericks στη νίκη επί των Nets στη Νέα Υόρκη. Το δεύτερο ήταν το ακόμα πιο ασύλληπτο σερί των 23 αγώνων, όπου ο Larry Jones του Denver έγραψε 30+ πόντους!
• Το All-Star game (εκεί που ο Harding νίκησε τον Rubin στα σημεία) έγινε στο Louisville, όπου το «χορταστικό» 133-127 υπέρ της Δύσης δεν το είδαν παρά μόνο 5.407 θεατές. Από την άλλη, μάλλον κι αυτοί βλαστήμησαν, αφού το ματς είχε 94 (!) ελεύθερες βολές.
• Μόλις κατέκτησαν τον τίτλο οι Oaks, ο Hannum βρήκε μια ευκαιρία ακόμα να χωθεί στον Red Auerbach και πρότεινε φιλικό αγώνα Oaks-Celtics, των δύο πρωταθλητών δηλαδή. Είτε επειδή ο Auerbach σνόμπαρε ανελέητα το ΑΒΑ αποκαλώντας το «Mickey Mouse League», είτε επειδή ο Hannum ήταν ο μόνος που του έσπασε την κυριαρχία στο ΝΒΑ, ο Red δεν απάντησε ποτέ.
• Η λίγκα είχε κατά μέσο όρο 981 θεατές σε κάθε παιχνίδι. Πρωταθλητές με διαφορά -τουλάχιστον 100.000 εισιτηρίων- το νοικοκυρεμένο franchise των Pacers (288.678 θεατές και μ.ο. 5.864) και ουραγοί Mavericks-Nets που δεν μάζεψαν ούτε 50.000 εισιτήρια σε όλη τη σεζόν!

The best of the best

• Πρωταθλητές: Oakland Oaks
• MVP: Mel Daniels (Indiana) – 24 ppg/16,5 rpg/1,5 apg
• Rookie της χρονιάς: Warren Jabali (Oakland) – 21,5 ppg/9,7 rpg/3,5 apg
• Coach της χρονιάς: Alex Hannum (Oakland)
• Executive της χρονιάς: –
• All-ABA Team: Larry Jones (Denver), Jimmy Jones (New Orleans), Mel Daniels (Indiana), Connie Hawkins (Minnesota), Rick Barry (Oakland)
• All-ABA Rookie Team: Ron Boone (Dallas), Warren Jabali (Oakland), Larry Miller (Los Angeles), Gene Moore (Kentucky), Walter Piatkowski (Denver)
• Playoff MVP: Warren Jabali (Oakland)
• All-Star MVP: John Beasley (Dallas)
• Πρώτος σκόρερ: Larry Jones (Denver) – 28,4 ppg
• Πρώτος ριμπάουντερ: Mel Daniels (Indiana) – 16,5 rpg
• Πρώτος σε ασίστ: Larry Brown (Oakland) – 7,1 apg
• Πρώτος σε winning-share: Jimmy Jones (New Orleans) – 16,1

Τα αναλυτικά στατιστικά της σεζόν 1968-69 μπορείτε να τα βρείτε εδώ.

The following two tabs change content below.

• Bio
• Latest Posts

Aris Tolios

Αναγνώστης του The Ball Hog, βρέθηκε σε αυτό επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη, για να προσθέσει το τελευταίο λιθαράκι γραφικότητας. Έχει αγαπήσει με τη σειρά τους Suns, τους Sonics, τους Knicks, τους Clippers, τους Mavericks, τους Warriors και τους Hornets, αλλά πιο πολύ θα παραμένει ταγμένος στη Δύση (και ειδικά στην Pacific). Φτερνίζεται λέξεις σε χιλιάδες και νιώθει περήφανος που σε κάθε κείμενο, η πλατφόρμα του επισημαίνει πως οι προτάσεις του παραείναι μεγάλες. Έχει σταματήσει να ανησυχεί και έχει μάθει να αγαπά τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό και ζει για να περνάει καλά, διαβάζοντας μεγάλα κείμενα. Γράφει για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό.

Latest posts by Aris Tolios (see all)

• Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
• HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
• HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
• Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
• Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021