Χρόνια φίλος και συνοδοιπόρος των συντακτών του Ball Hog, τακτικός αναγνώστης στη συνέχεια και πλέον μέλος της συντακτικής ομάδας του ίδιου του site, o Άρης Τόλιος παραμένει αγαπημένος “πελάτης” στις Ball Hog λίγκες, αλλά παράλληλα ετοιμάζει και παρουσιάζει μέσα από τη σελίδα μας ένα πληρέστατο αφιέρωμα στο πιο τρελό πρωτάθλημα μπάσκετ που υπήρξε ποτέ: το ABA. Αφού, λοιπόν, έκανε μία γενική εισαγωγή στο πρώτο μέρος του αφιερώματος και είδαμε αναλυτικά και την πρώτη σεζόν στο δεύτερο και τη δεύτερη στο τρίτο, σήμερα το αφιέρωμα συνεχίζεται με τα πεπραγμένα της τρίτης χρονιάς του ΑΒΑ, εκείνα της σεζόν 1969-70.
Don’t ever underestimate the heart curse of the champion!
Ξεκινώντας το παρόν αφιέρωμα από εκεί που αφήσαμε το προηγούμενο για τη σεζόν 1968-69, οφείλουμε να πούμε πως πολλά μπορεί να προσάψει κανείς στον Rick Barry, αλλά σίγουρα ήταν επαγγελματίας. Για την ακρίβεια, μπορεί να έκανε ό,τι πέρναγε από το χέρι του για να γίνει αντιπαθής, μπορεί να έκραζε τους συμπαίκτες του χωρίς έλεος, μπορεί να έκανε σαν κακομαθημένο μωρό, μπορεί ακόμα να είχε κακό χιούμορ και να φόραγε περούκα, αλλά το συμβόλαιό του το τιμούσε πάντοτε.
Έτσι και τη σεζόν μετά το πρωτάθλημα: με το που πέρασαν οι Oakland Oaks, στα χέρια του Earl Foreman και έγιναν Washington Capitols, ο Barry τσαντίστηκε, αφού είχε κάνει σαφές ότι δεν ήθελε ποτέ να αφήσει την Bay Area, χωρίς όμως να υπάρχει κάποια αντίστοιχη ρήτρα στο συμβόλαιο του, παρά μόνο μια προφορική συμφωνία. Με άλλα δύο χρόνια να δεσμεύουν τον Barry στο ΑΒΑ (συν άλλον έναν χρόνο με option), τον καλύτερο πεθερό που είχε ποτέ, τον Bruce Hale, να ακολουθεί την ομάδα στη Washington ως διοικητικός και τον Alex Hannum να έχει προνοήσει να βάλει ρήτρα μετακίνησης στο συμβόλαιό του, ο ήρωάς μας βρισκόταν σε αδιέξοδο.
Και όπως κάθε Rick θα έπραττε στην Barry-land, έτσι κι ο δικός μας δεν είχε άλλη επιλογή από το να θεωρήσει ότι δεν δεσμεύεται ηθικά από το συμβόλαιο με την ομάδα του (λόγω της προφορικής συμφωνίας), ήρθε σε συμφωνία ύψους $ 1 εκατ. για πέντε χρόνια με τους Warriors για να επιστρέψει στο ΝΒΑ. Πήγε, μάλιστα, και στο training camp των Warriors και, φυσικά, κατέληξε στα δικαστήρια1)Ο Barry πάντως, που πάντα είχε έτοιμη τη δικαιολογία, ισχυρίστηκε πως, ως ιδιοκτήτης του 15% των μετοχών της ομάδας, δεν πήρε δεκάρα από την πώληση του franchise και πως τα ΜΜΕ τον κυνηγούσαν, επειδή δεν έπαιζε τον ρόλο του χαζού αθλητή.
Φυσικά, το δικαστήριο ανάγκασε τον Barry να πάει στη Washington και ο Barry, επαγγελματίας όντας, υπάκουσε αδιαμαρτύρητα, οδήγησε μέχρι την Washington και παρουσιάστηκε στο front office των Caps.
Προπονητής των Caps ανέλαβε ο Al Bianchi, ο οποίος, λίγο επειδή παραιτήθηκε από head coach των Seattle SuperSonics, μην αντέχοντας την παρεμβατικότητα της διοίκησης, λίγο επειδή είχε οικογενειακά προβλήματα, είπε να αλλάξει περιβάλλον και να πάει στην Washington2)spoiler alert: τα επόμενα χρόνια θα γνώριζε και την αδιαφορία/ανυπαρξία της διοίκησης. Φυσικά, όπως κάθε franchise στο ΑΒΑ, έτσι και αυτό στήθηκε «στο πόδι» -δεν υπήρχαν γραφεία, δεν υπήρχαν γυμναστές -κλασσικά πράγματα δηλαδή- και έτσι, κατέληξε ο Bianchi να δένει μόνος του τα πόδια των παικτών του. Μάλιστα, όταν πότε-πότε έφτανε στα όριά του, ο Bianchi…παρατούσε την ομάδα, έφευγε μερικές μέρες για scouting και άφηνε στο πόστο του τον -τότε παίκτη του- Larry Brown, που ήθελε κάποια στιγμή έτσι κι αλλιώς να γίνει προπονητής3)για όσους αναρωτιούνται, αυτή η σεζόν για τον Larry Brown κύλησε χωρίς τον Doug Moe, ο οποίος πήγε στην Carolina, όπου αργότερα ξανασυναντήθηκαν βεβαίως-βεβαίως.
Ο Al Bianchi σε κάρτα Topps της σεζόν ’58-’59, όταν αγωνιζόταν στους Syracuse Nationals (ή Nats)
Όμως, πάνω από όλα, το ΑΒΑ έδωσε τους Caps στη…Δυτική Περιφέρεια. Πιθανότατα γιατί εκεί είχε καταχωρήσει η λίγκα το slot των Oaks. Σαν αποτέλεσμα η σεζόν για τους Caps ήταν ένα ατελείωτο…road trip! Προκειμένου να μπορέσει, μάλιστα, να ξεκουράσει κάπως τους παίκτες από τα συχνότατα ταξίδια από την Washington D.C. σε Dallas, Denver, Los Angeles, Fresno και New Orleans, όπου έδρευαν οι άλλες ομάδες της…Δυτικής Περιφέρειας, η διοίκηση της ομάδας κανόνισε 10 «εντός έδρας» παιχνίδια να γίνουν σε «ουδέτερες» έδρες της Δύσης (Wichita, Kansas ή ακόμα και Πόλη του Μεξικού4)Global Games στα seventies γατάκια του ΝΒΑ! ) ώστε να είναι πιο κοντά στα «εκτός έδρας» παιχνίδια. Τέλος, από την προηγούμενη σεζόν, οι Oaks είχαν συμφωνήσει με τους L.A. Stars να γίνουν έξι μεταξύ τους doubleheaders στο Oakland στη σεζόν 1969-70. Όταν λοιπόν, πενταπλασιάστηκε η απόσταση ανάμεσα σε Caps και Stars, μόλις τα τέσσερα έγιναν στη Washington και τα άλλα δύο στο Fresno.
Ακόμα χειρότερα, το «εντός έδρας» ήταν πολύ σχετικό, αφού η προσέλευση ήταν χαμηλή στο Washington Coliseum. Ο λόγος; Το γήπεδο έμοιαζε -κατά δήλωση του Earl Foreman- σαν «κονσέρβα με σαρδέλες» και ήταν τοποθετημένο στη χειρότερη γειτονιά της πόλης. Και τί δεν έκανε ο Foreman για να φέρει κόσμο στο γήπεδο – έβαλε minibus να φέρνουν τους οπαδούς από το πάρκινγκ μπροστά στην είσοδο του γηπέδου5)ναι, ΤΟΣΟ επικίνδυνα ήταν στην συγκεκριμένη γειτονιά!, εγκατέστησε καινούργιους προβολείς στους τριγύρω δρόμους, ζήτησε αστυνομικούς σε μοτοσυκλέτες να κάνουν περιπολία…Τζίφος! Ακόμα και οι φίλοι του αγόραζαν εισιτήρια διαρκείας και δεν πήγαιναν!
Το…στολίδι Washington Coliseum. Εγώ πάντως θα φοβόμουν να πάω μόνος μου εκεί
To Merge or Not to Merge?
Όπως έχουμε αναφέρει στα προηγούμενα μέρη του αφιερώματος μας, οι περισσότεροι επενδυτές έμπαιναν στην υπόθεση του ΑΒΑ με σχετικά μικρό κεφάλαιο, με αποκλειστικό προσανατολισμό να εμπλακούν σε μια άμεση συγχώνευση με το «σταθερό» ΝΒΑ και η επένδυσή τους να πάψει να είναι επισφαλής και να υπερδιπλασιαστεί. Επίσης, στο τέλος του αμέσως προηγούμενου μέρους, έχουμε αναφέρει πως η εγκαθίδρυση franchise στην ευρύτερη D.C. ουσιαστικά εμπόδιζε τις ενέργειες για τη συγχώνευση ΝΒΑ-ΑΒΑ. Όμως, το καλοκαίρι του ’70, προς το τέλος της σεζόν, έδειχναν όλα έτοιμα (και κυρίως, ο Foreman, ο οποίος πήρε μια γερή πρώτη γεύση από ΑΒΑ) για την πολυπόθητη συγχώνευση. Μόνο μια λεπτομέρεια απέμενε: να φύγουν οι Caps από την Washington, όπως ζητούσε ο Abe Pollin των Bullets, αλλά μάλλον και οι παράγοντες όλων των άλλων ομάδων των δύο πλευρών πλέον.
Ο ιδιαίτερα επιδέξιος επιχειρηματίας Foreman «μύρισε αίμα». Στο μυαλό του, δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσει πίσω στη…«σαρδελοκονσέρβα», όμως, κρατώντας τους πάντες από εκεί-που-δεν-θα-ήθελε-κανείς-να-κρατιέται, τέντωσε τη διαπραγμάτευση όσο μπορούσε περισσότερο. Σε μια στιγμή απόγνωσης, ο ιδιοκτήτης των Supersonics Sam Schulman ρώτησε τον Foreman «ωραία, το καταλάβαμε, αλλά τί θα χρειαζόταν για να φύγεις από την D.C. θεωρητικά;».
Τα μάτια του Foreman άστραψαν και άρχισαν να γυρνούν σαν κουλοχέρης λίγο πριν το τζάκποτ. Όσο για την απάντηση του, θα σας την πούμε…
…αφού πρώτα σημειώσουμε πως ο Sam Schulman εκείνη την εποχή, παρότι ήταν μόλις τρία χρόνια στο NBA, ήταν ο μεγαλύτερος παράγοντας της λίγκας και ένθερμος υποστηρικτής της συγχώνευσης. Τόσο, που τον Ιούνιο κατάφερε να πείσει τους υπόλοιπους ιδιοκτήτες του ΝΒΑ να πάνε για συγχώνευση με το ΑΒΑ 6)Για την ιστορία: οι διαφωνούντες ήταν κυρίως ιδιοκτήτες παραδοσιακών δυνάμεων, όπως ο Ned Irish των New York Knicks, και για να γείρει αποφασιστικά την πλάστιγγα προς την άποψη του, ο Schulman απείλησε δημόσια πως, όχι μόνο θα μετέφερε το franchise του στο ΑΒΑ, αλλά θα το πήγαινε και στο Los Angeles για να ανταγωνιστεί ευθέως τους Lakers! Η ψηφοφορία μεταξύ των ιδιοκτητών έληξε 13-4 υπέρ του Schulman.
Ο Sam Schulman με τον coach Lenny Wilkens πανηγυρίζουν το μοναδικό πρωτάθλημα των SuperSonics στην Ιστορία. Και μόνο για αυτό, ο τύπος αξίζει το σεβασμό μας.
Επιστρέφοντας, λοιπόν, στην κανονική ροή του προγράμματός μας, ο Foreman ζήτησε $ 1 εκατ. στο χέρι και free franchise, όπου ήθελε στο νέο, συγχωνευμένο ΝΒΑ σε αντάλλαγμα για την μετακίνηση του από την D.C. Και φυσικά, τα πήρε!
Ετοίμασε λοιπόν περιχαρής τις βαλίτσες του franchise και μετά από πολλή σκέψη, επέλεξε την Virginia, αφού υπήρχαν νέα γήπεδα7)και ασφαλή και φωτισμένα στο Richmond, στο Hampton Rhodes και στο Norfolk, ενώ ο ίδιος θα παρέμενε κοντά στο σπίτι του στη Washington.
Another little piece from a little piece of shit
Κλείνοντας, λοιπόν, την υπόθεση «Caps 1969-70», θα πρέπει να ακολουθήσουμε μια παλιά κινέζικη παροιμία που λέει «κάθε ιστορία των Washington Capitols που ξεκινάει με τον Rick Barry, πρέπει να τελειώνει με τον Rick Barry». Με αφορμή, λοιπόν, την παραπάνω συμφεροντολογική μετακίνηση του franchise στη Virginia, ο τιτάνας Barry έκανε τη δήλωση -που έκοψε την ανάσα στο προηγούμενο μέρος του αφιερώματός μας- «δεν θέλω τα παιδιά μου να γυρνάνε σπίτι από το σχολείο και να μου λένε “Hi y’ all Dad!”», για να εκμαιεύσει τη μεταγραφή του είτε πίσω στην California, όπου ήταν η οικογένειά του, είτε στη Νέα Υόρκη.
Οι Caps γενικά δεν ήταν κακοί: έπαιζαν σε ένα μισοάδειο γήπεδο, ο Barry ήταν υπέροχος για άλλη μια χρονιά (2ος σκόρερ στη λίγκα με 27,7 ppg), είχε εξαιρετικούς συμπαίκτες (ο Larry Brown ήταν πρώτος στο ΑΒΑ με 7,1 apg, ενώ ο Warren Jabali σημείωνε 22,8 ppg) και παρότι ο Barry έχασε 32 παιχνίδια, στα playoffs οι Caps ήταν υγιείς και έτοιμοι να νικήσουν οποιονδήποτε. Όμως, έπεσαν πάνω στο πολύ ισχυρό, και πρώτο στη Δύση, Denver στον 1ο γύρο και έφτασαν να αποκλειστούν στο έβδομο παιχνίδι, όπου8)αν θυμάστε ο Rick πλακώθηκε στο ξύλο με μερικούς Rockets.
Rick Barry & Warren Jabali: ο μισητός και ο τρελός
Ε, λοιπόν, από τη μία ο χαρακτήρας του Barry, που άλλοτε κόστιζε συμπάθειες και άλλοτε προκρίσεις, και από την άλλη, ο…χαρακτήρας του Barry9)ο χαρακτήρας του Barry γενικά ήταν καταλύτης εξελίξεων σε δύο λίγκες μπάσκετ στις ΗΠΑ στη δεκαετία του ’70, οπότε δεν μπορούμε να υπερθεματίσουμε αρκετά που δεν δίσταζε από το να εμπλέκεται σε δικαστικές διαμάχες με τις ομάδες του (Warriors, Capitols) μέχρι να γίνεται μισητός από μια τοπική κοινωνία, ο Foreman και ο Bianchi συμφώνησαν ότι μπορούν να ζήσουν και χωρίς αυτόν. Και προκειμένου να μην χάσει το ΑΒΑ τον superstar, έπεισαν με τα χίλια ζόρια τον Roy Boe να τον πάρει στην ομάδα του, στους New York Nets.
Γενικά, αυτή η ανταλλαγή ήταν «vintage ABA», «win-win» από όλες τις πλευρές: ο Boe με μόλις $ 75.000 και ένα draft pick έπαιρνε τον καλύτερο παίκτη του ΑΒΑ10)και μάλιστα ικανοποιημένο -αν και για τον Barry μιλάμε τώρα, ενώ ο Foreman ξεφορτωνόταν τον Barry, έβγαζε λίγα χρήματα από τη μεταγραφή και πολλά περισσότερα αργότερα, όταν οι Nets θα έρχονταν στη Virginia και το γήπεδο θα γέμιζε από Virginians που θα ήθελαν να γιουχάρουν τον «Rick the prick». Classic.
Robertson vs National Basketball Association, 556 F.2d 682 (2d Cir. 1977)11)περισσότερες πληροφορίες για την υπόθεση μπορείτε να διαβάστε εδώ
Όλα αυτά, όμως, η μετακίνηση στη Virginia και ο επακόλουθος διωγμός του Barry δηλαδή, έγιναν μάταια από τον Earl Foreman, καθώς εν τέλει η πολυπόθητη συγχώνευση δεν έλαβε τελικά χώρα εκείνη τη χρονιά.
Ο λόγος ήταν…ο Oscar Robertson, ο οποίος ως Πρόεδρος της Ένωσης Παικτών του ΝΒΑ, τον Απρίλη του 1970 κατέθεσε αγωγή κατά της ενδεχόμενης συγχώνευσης ως μονοπωλιακή πρακτική. Οι παίκτες, που υπέφεραν από τους σκληρούς κανονισμούς του ΝΒΑ, «βρήκαν την υγειά τους» με την παράλληλη λίγκα, που είχε εκτοξεύσει τις αμοιβές τους και είχε αυξήσει τον ανταγωνισμό.
Η προσπάθεια του “Big O” συνίστατο σε τέσσερα μέρη: να μπλοκαριστεί η συγχώνευση, να τερματιστεί η option clause που δέσμευε έναν παίκτη σε μία ομάδα, ακόμα και μετά τη λήξη του συμβολαίου του, να τερματιστεί η αντίστοιχη ρήτρα και για τους draft recruits και να αρθούν οι περιορισμοί στην υπογραφή free agents -όλα τα παραπάνω κινούνταν σε συμβατότητα με τους αντιμονοπωλιακούς κανονισμούς και θα είχαν αναδρομική ισχύ.
Το δικαστήριο στους επόμενους μήνες εξέδωσε δικαστική εντολή ενάντια σε οποιασδήποτε μορφής συγχώνευση, ενώ το Σεπτέμβρη του 1972, το Κογκρέσο προσπάθησε να περάσει νομοθεσία υπέρ της συγχώνευσης (και των ιδιοκτητών), αλλά αυτή κόπηκε τόσο από παίκτες, όσο και από τη Γερουσία. Το ίδιο συνέβη και το 1973. Εννοείται προφανώς πως σε όλα αυτά τα χρόνια, αυτή η δικαστική εκκρεμότητα ακύρωνε εκ των προτέρων οποιαδήποτε συζήτηση για συγχώνευση.
Εν τέλει, ο δικαστικός αγώνας της Ένωσης Παικτών δικαιώθηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 1976 και η κατάληξη του είναι η βάση για τους σημερινούς κανονισμούς της free agency12)για την ακρίβεια έθεσε τη βάση για τους σημερινούς restricted free agents. Για το πως ακριβώς διαμορφώθηκαν οι κανόνες της σημερινής free agency στην ολότητα τους δείτε εδώ.
Cougar Town
Σε αυτό το σημείο του κειμένου πρέπει να αναφερθεί πως έχει υπάρξει ένα hint στο οποίο δεν έχει δώσει κανείς σημασία: το καινούργιο franchise των Carolina Cougars, στο οποίο μετακόμισε ο Doug Moe13)τς, τς, τς…καθόλου δεν προσέχετε.
Το να μην υπάρχει ομάδα στην “hoops crazy” ευρύτερη περιοχή της Carolina ήταν περίπου το ίδιο ιερόσυλο με το να μην υπάρχει επαγγελματική ομάδα στην Indiana. Το ΑΒΑ έφερε και στις δύο πολιτείες ομάδα. Απλά, ενώ οι Pacers ήταν υπόδειγμα franchise από την αρχή ως το τέλος (όπως θα δούμε πολύ αναλυτικά σε δύο αφιερώματα μετά από αυτό), οι Cougars ήταν άλλη μια περίπτωση, όπου οι «εγκέφαλοι» του ΑΒΑ «δούλεψαν» μερικούς …κάπως αγαθιάρηδες επενδυτές.
Η συγκεκριμένη ιστορία ξεκινάει από την προηγούμενη σεζόν 1968-69, όταν ο ιδιοκτήτης των Houston Mavericks, T.C. Morrow, γνώρισε μια ρεσεψιονίστ του Disneyland Hotel στο Anaheim, όπου γινόταν ένα league meeting. Ο, ήδη πενηντάρης τότε, Morrow ερωτεύτηκε τόσο πολύ την εν λόγω κοπέλα που την παντρεύτηκε, και όταν η ίδια του ανακοίνωσε πως «το μπάσκετ δεν είναι προτεραιότητα της», αυτός με ένα τηλεγράφημα στον κομισάριο Mikan ανακοίνωσε πως τα παρατάει για να ασχοληθεί με το κοινό τους χόμπι, το κυνήγι πάπιας!14)ενός λεπτού σιγή, ώστε όλοι οι πάσχοντες μπουχεσολεβιέδες άντρες να σταθούν όρθιοι, ενώ υποστέλλεται μεσίστια η σημαία του φαλλοκρατισμού
Το καλύτερο ήταν πως ο Morrow μπορούσε να προκαλέσει τέτοιο effect στη λίγκα, ώστε να την τερματίσει! Συγκεκριμένα, αφού δεν μπορούσε να βρει αγοραστή για την ομάδα, μπορούσε να αποσύρει την αγωνιστική ρήτρα των $ 150.000, και, τούτου δοθέντος, στο πρώτο league meeting μετά τον κεραυνό του Morrow, o ιδιοκτήτης των Denver Rockets, Bill Ringsby, εκνευρίστηκε και είπε πως αποσύρεται και αυτός! Αν αποσύρονταν ταυτόχρονα Ringsby και Morrow, όντας δύο από τους πιο εύρωστους ιδιοκτήτες, η λίγκα τελείωνε.
Όμως, ο Dick Tinkham, ως διαχρονικό σημείο αναφοράς για την ύπαρξη της λίγκας, δεν είχε πει την τελευταία του λέξη: πήρε τον Ringsby για ένα ποτό15)στις 09:00 το πρωί και του πρότεινε να έρθουν σε επαφή με το γκρουπ επενδυτών Southern Sports Corporation από τη North Carolina, με επικεφαλής τον πρώην Γερουσιαστή και εκατομμυριούχο ιδιοκτήτη της αλυσίδας μπεργκεράδικων “Hardee’s”, Jim Gardner.
Ο Ringsby δέχτηκε να κάνει υπομονή για τις εξελίξεις, και λίγες μέρες αργότερα συνεδρίασαν οι δύο πλευρές, με τους Tinkham, Ringsby, Mikan και Ken Davidson να εκπροσωπούν το ΑΒΑ. Εκεί, ο πολιτικάντης Gardner άρχισε να τους εκθειάζει πόσο σπουδαία πολιτεία είναι η North Carolina και πόσο οι άνθρωποι εκεί λάτρευαν το μπάσκετ. Φυσικά ο δαιμόνιος Tinkham άδραξε την ευκαιρία να αρμέξει τους Βορειοκαρολινέζους (sic), αντιλαμβανόμενος πως άνθρωποι με πραγματικά λεφτά που προσπαθούν να πουλήσουν με τέτοιο ζήλο το προϊόν τους, λογικά δεν έχουν την παραμικρή ιδέα σε τί σκοινί ακροβατούσε το ΑΒΑ. Έτσι, ο Tinkham, αφού πρώτα τους τόνισε με σοβαρότητα ότι οι expansion teams στο ΝΒΑ κοστολογούνταν στο $ 1,5 εκατ., ενώ στο ΑΒΑ μόλις στο 1/3 αυτής της τιμής, τους παγίδεψε, λέγοντάς τους ότι υπάρχει μόνο μια «φτηνότερη λύση»: να αγοράσουν επί τόπου ένα υπάρχον franchise, όπως για παράδειγμα -εντελώς τυχαία- αυτό του Houston, να το κρατήσουν εκεί μέχρι το τέλος της σεζόν και να το μεταφέρουν στη North Carolina από τη σεζόν 1969-70…και όλα αυτά, στην προνομιακή τιμή των $ 350.000! Και κάπως έτσι, έκλεισε το deal.
Επιπλέον, ο Gardner και το γκρουπ του έσωσαν, όχι μόνο το ΑΒΑ, αλλά βασικά και το ίδιο το franchise:
- Στα δύο πρώτα χρόνια ύπαρξης τους οι Mavericks είχαν ρεκόρ 52-104.
- Ο αστικός μύθος ανέφερε πως είχαν καταγράψει τους λιγότερους θεατές σε αγώνα – 89 ολάκερους! Με σημαντική σημείωση, βέβαια εδώ, πως το μέτρημα καυχιέται ότι το έκανε ο Rick Barry… Well done, prick!
- Οι ιδιοκτήτες των Cougars εμφύσησαν ιδιαίτερα το στοιχείο της εντοπιότητας, αφού επέλεξαν παίκτες, οι οποίοι είχαν, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον, αναφορά στην ευρύτερη περιοχή της Carolina. Για παράδειγμα οι Dog Moe, Bill Bunting και Larry Miller ήταν πρώην Tar Heels του University of North Carolina, ο Bob Verga πρώην Blue Devil του Duke, ο Randy Mahaffey πρώην Τiger του Clemson, ο Gene Littles πρώην Panther του High Point University και ο George Lehmann πρώην Fighting Camel του Campbell. Παράλληλα, προπονητής ήταν ο θρύλος της περιοχής και πρώην Wolfpack από το North Carolina State, πρώην Tar Heel και πρώην Demon Deacon από το Wake Forest, Horace ”Bones” McKinney.
Έτσι για να πάρετε μια γεύση τι εστί Carolina (North & South) στο μπάσκετ: οι κολεγιακές ομάδες από τις δύο πολιτείες αριθμούσαν το 2011 αθροιστικά 213 εμφανίσεις σε τουρνουά NCAA (βλ. NC και SC)
- Παράλληλα, ελλείψει μεγάλου αστικού/μητροπολιτικού κέντρου στην περιοχή, οι Cougars έγιναν regional franchise, δηλαδή είχαν έδρα όλη την πολιτεία. Έτσι, έπαιζαν αγώνες στο Greensboro, στη Charlotte και στο Raleigh.
- Όλα αυτά φαίνεται επέδρασαν ευεργετικά στους παίκτες, με τον Moe να γράφει 17,2 ppg, τον Littles 12,5 ppg με 51% FG και το κυριότερο, τον μέχρι τότε «γυρολόγο» Verga να σημειώνει 27,5 ppg και να αναδεικνύεται All Star και μέλος της All-ABA Team.
- Έτσι, μια γενικά μέτρια ομάδα, όπως αυτή των Cougars, έκανε ρεκόρ 42-42 τη σεζόν 1969-70, μπήκε στα playoffs, όπου, όμως, αποκλείστηκε από την πανίσχυρη -και μετέπειτα και πρωταθλήτρια- Indiana, ενώ είχε και κατά μέσο όρο 6.051 θεατές ανά αγώνα.
- Γενικά, ο Gardner υπήρξε καταλυτικός σε όλη τη διαδρομή του στο ΑΒΑ, αφού κατάφερε και απέσπασε από το ΝΒΑ, τόσο τον πολυδιάστατο Billy Cunningham, ως μεγαλομέτοχο των Cougars, όσο και έμπειρους διαιτητές όπως οι Earl Strom, John Vanak, Joe Gushue και Norm Drucker16)αναλυτικότερα για αυτή την τακτική του ΑΒΑ θα αναφερθούμε σε επόμενο κεφάλαιο ως κομισάριος αργότερα.
Florida Going Down for Real
Όχι, δεν εννοούμε αυτό.
Οι Floridians, το franchise του ηλιόλουστου Miami ήταν γενικά…άλλη φάση.
Μπορεί οι παίκτες να έπαιζαν, λίγες ώρες αφότου πληρώνονταν τα χρωστούμενα…
Μπορεί οι Floridians να είχαν οκτώ ιδιοκτήτες…
Κάπως έτσι
Μπορεί ένας από τους ιδιοκτήτες να έφερε στο Miami τον Art Heyman17)true story: όταν ο Heyman έφτασε στην -γνωστή για το έντονο εβραϊκό στοιχείο- Florida, δεν τον περίμενε κανείς, αφού σχεδόν κανείς δεν ήξερε ότι ερχόταν. Τον εντόπισε λοιπόν ο δημοσιογράφος Bob Halloran, οπότε ο Heyman τον ρώτησε αν το τάδε λεωφορείο πήγαινε στο Miami Beach. Όταν ο Halloran του απάντησε θετικά, ο -εβραϊκής καταγωγής- Heyman, φώναξε «Hello, Jews out there! Your boy is here»!, χωρίς να ειδοποιήσει τους άλλους…
Ο ιδιοκτήτης που έφερε τον Art Heyman, χωρίς να ειδοποιήσει τους άλλους
Μπορεί για χάρη του «ντόπιου» Levern Tart να οργάνωσαν οι Floridians “Levern Tart Night” για να μαζέψουν κόσμο και να τον έδωσαν ανταλλαγή μια μέρα ΠΡΙΝ το event…
Μπορεί τα εισιτήρια να κόστιζαν από τρία ως πέντε δολάρια και τα εισιτήρια διαρκείας εκατό…
Μπορεί να μην κατάφεραν ούτε να κερδίσουν τον απόφοιτο του Jacksonville University στη Florida Artis Gilmore στο μυστικό draft του 1971…
Μπορεί ο τότε ιδιοκτήτης Ned Doyle να προτίμησε να κλείσει εντελώς το franchise το 1972, προκειμένου να διαγραφούν οι οφειλές στην εφορία παρά να το πουλήσει18)εντάξει, είχε χάσει και $ 3 εκατ. μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια.…
Μπορεί το franchise να έκλεισε και να ρευστοποιήθηκε, προτού προλάβει κανείς να πει «ρευστοποιήθηκε»19)χαρακτηριστική ιστορία: ο υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων των Floridians Rudy Martzke έφυγε ένα βράδυ από τη δουλειά και το γραφείο του το ξαναείδε…δύο χρόνια μετά, στο συνέδριο των Δημοκρατικών στο Miami Beach!…
Μπορεί το PR office να ξεχνιόταν που και που και να τύχαινε να συνέπιπταν οι αγώνες την ίδια ώρα με την παράσταση του θιάσου επί πάγου Ice Capades ή τους αγώνες των σπουδαίων και δημοφιλέστατων Dolphins του NFL, με αποτέλεσμα στους αγώνες να εμφανίζονται με το ζόρι 500 άτομα και κανένας δημοσιογράφος…
Και μπορεί να ανακοίνωναν, παρόλα αυτά, σε εκείνες τις δύσκολες μέρες, προσέλευση της τάξεως των 1.500-2.000 ατόμων…
Κι όμως, το impact των Floridians έφτασε 40 χρόνια μετά στους τότε πρωταθλητές Heat: James, Wade, Bosh, Chalmers, Haslem αποδίδουν homage
…Αλλά, διάολε, οι cheerleaders τους ήταν ΤΟ θέαμα. Και αντί άλλων σχολίων, ας απολαύσουμε την ερωτική απελευθέρωση των ’70s σε ορισμένα στιγμιότυπα στο παρακάτω ντοκιμαντέρ:
Θα μπορούσαμε να σας δείξουμε φωτογραφίες του Don Freeman (27,4 ppg τη σεζόν 1969-70) ή του Don Sidle (20,8 ppg την ίδια σεζόν). Σιγά! Άλλες ήταν οι σταρ!
School’s Out
Αναμφίβολα, ο απόλυτος σταρ της σεζόν ήταν ο Spencer Haywood, ο οποίος άφησε εποχή.
Όχι μόνο επειδή αναδείχθηκε Rookie της χρονιάς, MVP, All-Star MVP πρώτος σκόρερ και ριμπάουντερ, αλλά επειδή άνοιξε το δρόμο στους επιγόνους του Moses Malone, Darryl Dawkins, Shawn Kemp, Kevin Garnett, Kobe Bryant, Jermaine O’ Neal, Tracy McGrady, Rashard Lewis, Tyson Chandler, Amar’e Stoudemire, LeBron James, Dwight Howard, Andrew Bynum, κτλ. Ναι, ναι… σωστά μαντέψατε, ο Haywood ήταν ο πρώτος underclassman.
Παρεμπιπτόντως, ο Haywood μπήκε πριν λίγους μήνες και στο Hall of Fame:
Ο Haywood ήταν ηγέτης της Team USA στην Ολυμπιάδα του ’6820)σε αυτήν που ύψωσαν γροθιές οι Carlos-Smith και δεν πήγε ο Alcindor και έπαιξε μια σεζόν στο Trinidad State Junior College και άλλη μια στο University of Detroit.
Εκεί, η…πλήξη του Haywood (32 ppg και 22 rpg στη sophomore χρονιά του), τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειάς του και η ετοιμότητα των παραγόντων των Denver Rockets, οδήγησαν στο -μέχρι τότε- πρωτάκουστο: να αφήσει κάποιος παίκτης το κολέγιο, χωρίς να έχει ολοκληρώσει τετραετία σε αυτό. Φυσικά, το ΝΒΑ είχε σχετικό κανονισμό που το απαγόρευε, όμως το ABA δεν δεσμευόταν από τίποτα τέτοιο.
Αυτά όλα έμοιαζαν πολύ λογικά, με όρους ελεύθερης αγοράς και επαγγελματικού αθλητισμού: ο Spencer βαριόταν και δεν έβλεπε το λόγο να κάθεται δύο ακόμα χρόνια, ο προπονητής του στο λύκειο, Will Robinson, τον συμβούλευε να γίνει pro και τα συμβόλαια των picks πρώτου γύρου στο ΝΒΑ δεν συγκρίνονταν με τα επαγγελματικά συμβόλαια που σκάρωνε κατά καιρούς το ΑΒΑ. Έτσι, υπέγραψε τριετές συμβόλαιο αξίας $ 450.000, το οποίο μεταφραζόταν σε $ 50.000 τον χρόνο και 15.000 ετησίως για 20 χρόνια, ξεκινώντας από όταν θα έκλεινε τα 40 χρόνια του. Καλά διαβάσατε, δεν πρόκειται για λάθος. Για όσους πήρατε μια απορημένη φάτσα, τέτοια συμβόλαια ήταν προϊόντα του περίφημου ”Dolgoff Plan”. Αναλυτική παρουσίαση του καταπληκτικού αυτού πλάνου, πρέπει κάποια στιγμή να πείσουμε να το κάνει παρουσίαση ο Ραδικόπουλος στη στήλη Moneyball!
Φυσικά, το ΝΒΑ και το NCAA αντέδρασαν, και μάλιστα σκληρά. Τι ότι ήταν αντι-αμερικάνικο, τι ότι διέλυε τη δομή των σπορ στις ΗΠΑ, τι ότι ήταν ανήθικο και υπονόμευε την εκπαίδευση, όλα έπεφταν στο τραπέζι. Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε πως υπήρχε σχέση συναλλαγής ανάμεσα στο NBA και στο NCAA, αφού το ΝΒΑ είχε αποκλειστικά δικαιώματα στους μελλοντικούς αστέρες, ενώ το NCAA κέρδιζε χρήματα και προβολή από την παραμονή τους σε αυτό. Βέβαια, στη συνέχεια, οι ασκοί του Αιόλου άνοιξαν, αφού τον ίδιο δρόμο ακολούθησαν αργότερα ο Julius Erving, o George Gervin και ο David Thompson. Μάλιστα, στο συμβόλαιο του Dr. J, υπήρχε όρος για χορήγηση bonus, σε περίπτωση που ο παίκτης έπαιρνε το πτυχίο του.
Τελικά το NCAA διέκοψε τη συμμαχία του με το ΝΒΑ, αφού όταν ο Mikan έκανε έρευνα, ανακάλυψε πως η συντριπτική πλειονότητα των παικτών του ΑΒΑ έπαιρνε παράνομα bonus (αυτοκίνητα, χρήματα, ρολόγια) όσο ήταν στο κολέγιο και απείλησε το NCAA ότι θα τα έβγαζε όλα στη φόρα, τσαλακώνοντας το “ερασιτεχνικό” προφίλ του!
Στη δικαστική διαμάχη που ακολούθησε, το ΑΒΑ βάφτισε τον Haywood “Ηardship Case”21)ας το πούμε «περίπτωση πενίας» και κέρδισε το ΝΒΑ στα δικαστήρια, αφού την άνοιξη του 1971 αποφάνθηκαν πως ο Haywood μπορούσε να γίνει επαγγελματίας όποτε ήθελε, πως ο τετραετής περιορισμός στο κολέγιο δεν είχε καμία υπόσταση και ο κάθε αθλητής είχε δικαίωμα να βιοπορίζεται, όπως μπορεί και κρίνει, βάσει του Συντάγματος των ΗΠΑ.
Στη μία και μοναδική σεζόν του με το ΑΒΑ και τους Rockets, ο Haywood αποδείχθηκε τυφώνας, αφού παρότι 2,03 και θηριώδης22)σε μία άτοπη σύγκριση, έμοιαζε με τον Bob McAdoo, είχε ένα ιδιαίτερα φινετσάτο στιλ στο οπλοστάσιό του και ήταν κυριολεκτικά ασταμάτητος. Οδήγησε τους Rockets στην πρώτη θέση στη Δύση και μετά από τη συγκλονιστική μάχη με τους Caps, στους τελικούς της Δύσης.
Ας θυμηθούμε λίγο τον Spencer Haywood:
Ο Haywood είχε και ένα swag αντίστοιχο με την ποιότητά του -κέρναγε, ζούσε σε ένα μεγάλο σπίτι, οδηγούσε μια μαύρη Caddy, ντυνόταν με στιλ «Motown» (γούνες, μεγάλα καπέλα, κ.τλ.) και σύντομα ξέμεινε από χρήματα. Οπότε άρχισε να γκρινιάζει για νέο συμβόλαιο…μέσα στην ίδια σεζόν! Και τελικά υπέγραψε άλλα δύο (!!!), με το τελευταίο του να ανέρχεται σε $ 1,9 εκατ. για έξι χρόνια -με το 1,5 ωστόσο να εντάσσεται στο “Dolgoff Plan”, ήτοι $ 75.000 ετησίως για 20 χρόνια από την ηλικία των 40. Έτσι, ο Haywood δυσαρεστήθηκε, ζήτησε όλο το ποσό να κατανεμηθεί και να καταβληθεί σε πέντε χρόνια και όταν δεν ικανοποιήθηκε το αίτημά του, προσέλαβε τον «καρχαρία» ατζέντη Al Ross, ο οποίος τον βοήθησε να…κρυφτεί και του υποσχέθηκε πως θα τον βοηθήσει να πάει στο ΝΒΑ.
Η καριέρα του Spencer Haywood στο ΑΒΑ έληξε άδοξα, αφού το 1970 υπέγραψε εξαετές συμβόλαιο, ύψους $ 1,5 εκατ. με τους Seattle SuperSonics23)χωρίς “Dolgoff Plan” και αηδίες…. Μεσούσης της πρώτης σεζόν του στο ΝΒΑ, με ψήφους 7-2, ο Haywood κέρδισε και τη δικαστική διαμάχη στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ στην υπόθεση Haywood vs National Basketball Association, 401 U.S. 1204 (1971)24)Law & Order γίναμε σε αυτό το κεφάλαιο. Πάντως, ο Haywood ξεκίνησε την καριέρα του ως πρωτοπόρος underclassman, αλλά τη συνέχισε ως πρωτοπόρος “cocaine addict” και προφανώς την κατέστρεψε πρόωρα25)και απ’ αυτό, έχουμε σε επόμενο μέρος.
Μαντέψτε ποιος “τσίμπησε” τον Spence μόλις έφυγε από το ΑΒΑ, αψηφώντας όλους τους κανόνες του ΝΒΑ… Βεβαίως: Sam Schulman!
Yearly Notables
- Παρότι πολλοί ιδιοκτήτες τα είχαν μαζεμένα στον George Mikan (για τη συμπεριφορά του, την επιμονή του να παραμείνει η έδρα της λίγκας στη Minneapolis, κα.), η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η συμβολή του στο να χαθεί ο Lew Alcindor από τα χέρια του ΑΒΑ και να καταλήξει στους Milwaukee Bucks26)χάριν δομής του κειμένου, θα διαβάσουμε και για αυτή την ιστορία αργότερα. Προς το παρόν, πάρτε μια γεύση από το σχετικό κείμενο του Κοσμά Καψάλη, που τον αναφέρει ως μεγάλο “what if?”.
- Οι Pipers, που είχαν επιστρέψει «μεγαλοφυώς» στο Pittsburgh για τη σεζόν ’69-’70, απεύθυναν δημόσιο διαγωνισμό στους πολίτες για να επιλέξουν το νέο όνομα της ομάδας για την επόμενη σεζόν και σε μια σύντομη έκθεση 25 λέξεων για τους λόγους για αυτή την επιλογή – προφανώς, για να εξευμενίσουν το εις βάρος τους κλίμα. Κέρδισε το “Pioneers”, όμως τελικά το κλίμα ήταν τόσο στραβό, που μια κάτοικος έκανε μήνυση στην ομάδα γιατί το “Pioneers” ήταν σε έκθεση που είχε… υπερβεί τις 25 λέξεις! Τελικά, επιλέχτηκε το “Condors”.
- Εκτός του Haywood, το ABA κατάφερε μερικά ακόμα χτυπήματα στο πρεστίζ του ΝΒΑ, αφού οι Stars υπέγραψαν τον εξαιρετικό center των Hawks, Zelmo Beaty, οι Floridians το pick πρώτου γύρου των Bulls, Larry Cannon, και οι Cougars τον σταρ των Sixers, Billy Cunningham. Οι Beaty και Cunningham, όπως αναμενόταν, «κάθισαν» μια σεζόν έξω, μέχρι να εκπνεύσει και ο επόμενος χρόνος μετά τη λήξη του συμβολαίου τους.
- Παράλληλα, σε ένα ακόμα από τα απίθανα…«μυστικά drafts», οι ομάδες μοίρασαν τα δικαιώματα για τους καλύτερους από τα κολέγια: η Indiana πήρε τον Rick Mount, η Carolina τον Pete Maravich, το Miami τον Dave Cowens, ενώ ο Dan Issel κατέληξε στο Kentucky, μετά από ανταλλαγή για $ 25.000 στο Dallas. Επαναλαμβάνουμε πως “draft” και «δικαιώματα» ήταν μια πολύ ιδιόρρυθμη κατάσταση στο ΑΒΑ.
- Οι Pacers ξεκίνησαν για μια ακόμα εξαιρετική χρονιά, με ρεκόρ 14-2. Μόνο που αυτή τη φορά πήγαν μέχρι το τέλος: τερμάτισαν με 59-25 και νίκησαν τους Stars σε έξι αγώνες στους τελικούς. Ήταν τόσο καλοί που για να χάσουν δύο παιχνίδια στη σειρά, χρειάστηκε να τραυματιστεί ο Mel Daniels στον 49o αγώνα της χρονιάς. Ο δε προπονητής των φιναλίστ Stars, Bill Sharman, ισχυρίστηκε πως «οι Pacers θα νίκαγαν τουλάχιστον τις μισές ομάδες του ΝΒΑ και βάζω στοίχημα το μισθό μου».
- Κατά τα άλλα, οι ομάδες του ΑΒΑ ανέπτυξαν…νεοελληνικά χούγια, αφού έγινε «της απόλυσης»! Συγκεκριμένα, ο Hal Blitman έγινε προπονητής του Miami στη θέση του Jim Pollard, ο Max Williams έγινε προπονητής του Dallas στη θέση του Cliff Hagan27)<3, o GM Buddy Jeannette έγινε προπονητής του Pittsburgh στη θέση του John Clark και ο Joe Belmont έγινε προπονητής του Denver στη θέση του John McLendon. Κι όμως, παρότι ο Belmont είχε ελάχιστη προπονητική εμπειρία, έκανε μια στρατηγική κίνηση που εκτόξευσε τον Spencer Haywood: τον μετακίνησε στο “4” και έβαλε center τον Byron Beck, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει ένα σερί 11 νικών.
- Ο νέος κομισάριος του ΑΒΑ, Jack Dolph, μπήκε με…φόρα, αφού δήλωσε ευθαρσώς πως το ΑΒΑ δεν χρειαζόταν συγχώνευση με το ΝΒΑ. Ωστόσο, ήταν ο πρώτος που κατάφερε την πολυπόθητη συμφωνία για τηλεοπτική κάλυψη, την οποία ζητούσε το ΑΒΑ επί 2,5 χρόνια σαν «μάννα».
- Βέβαια, η τηλεοπτική κάλυψη αφορούσε μόνο το All-Star Game28)ήταν κι αυτό ένα βήμα, πάντως, το οποίο είχε κανονιστεί για την Τρίτη 27 Ιανουαρίου 1970 στη Charlotte. To CBS, όμως, ήθελε να γίνει το ματς δύο μέρες πριν, την Κυριακή, όπου στο Charlotte Coliseum είχε αγώνα κολεγιακού πρωταθλήματος ανάμεσα στο Davidson και το Princeton. Τελικά, για να ικανοποιηθεί το CBS, το ΑΒΑ άλλαξε τόπο διεξαγωγής, μεταφερόμενο στην Indianapolis, όπου και θα γινόταν για δεύτερη φορά τα τρία πρώτα χρόνια, και το All-Star Game έγινε τελικά Κυριακή. Ο MVP Spencer Haywood κέρδισε μια ολοκαίνουργια Dodge Challenger και μια πανάκριβη τηλεόραση RCA.
- Πάντως, ο αγώνας παραλίγο να μην ξεκινήσει ποτέ, αφού οι παίκτες απειλούσαν ότι δεν θα παίξουν αν δεν αναγνωριστεί το σωματείο τους. Έτσι, 45’ πριν την έναρξη, γεννήθηκε το “ΑΒΑ Players’ Association”. Εν τέλει, το All-Star Game στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία, αφού συγκέντρωσε 11.932 θεατές, την στιγμή που το γήπεδο χωρούσε περίπου 9.000. Ακόμα καλύτερα, για πρώτη φορά σε αγώνα ΑΒΑ εμφανίστηκε…«μαύρη αγορά», αφού εισιτήρια των δύο, τριών, τεσσάρων ή έξι δολαρίων βρέθηκαν να πωλούνται από 10 δολάρια και πάνω!
- Γενικά, πάντως, από άποψη προσέλευσης, το ΑΒΑ εμφανίστηκε ανεβασμένο εκείνη τη σεζόν, αφού εκτός από τους συνήθεις υπόπτους Denver (23 sold outs σε γήπεδο 7.000 θέσεων) και Indiana (πρώτη με 8.500 θεατές μ.ο.), συνέβη κάτι συγκλονιστικό: οι Nets κατάφεραν να συγκεντρώσουν πάνω από 4.000 θεατές σε έναν αγώνα για πρώτη φορά στην ιστορία τους στο ΑΒΑ -μάλλον είχε να κάνει με το ότι αγοράστηκαν από τον Roy Boe και μετακινήθηκαν από το «κλουβί» της Commack Arena στο πιο «φιλικό» Island Garden.
The best of the best
- Πρωταθλητές: Indiana Pacers
- MVP: Spencer Haywood (Denver) – 30 ppg/19,5 rpg/2,3 apg
- Rookie της χρονιάς: Spencer Haywood (Denver) – 30 ppg/19,5 rpg/2,3 apg
- Coach της χρονιάς: Bill Sharman (Los Angeles) – Joe Belmont (Denver)
- Executive της χρονιάς: –
- All-ABA Team: Spencer Haywood (Denver), Larry Jones (Denver), Bob Verga (Carolina), Mel Daniels (Indiana), Rick Barry (Washington)
- All-ABA Rookie Team: Mike Barrett (Washington), John Brisker (Pittsburgh), Mack Calvin (Los Angeles), Spencer Haywood (Denver), Willie Wise (Los Angeles)
- Playoff MVP: Roger Brown (Indiana)
- All – Star MVP: Spencer Haywood (Denver)
- Πρώτος σκόρερ: Spencer Haywood (Denver) – 30 ppg
- Πρώτος ριμπάουντερ: Spencer Haywood (Denver) – 19,5 rpg
- Πρώτος σε ασίστ: Larry Brown (Washington) – 7,1 apg
- Πρώτος σε winning-share: Spencer Haywood (Denver) – 17,1
Τα αναλυτικά στατιστικά της σεζόν 1969 – 70 μπορείτε να τα βρείτε εδώ.
Aris Tolios
Latest posts by Aris Tolios (see all)
- Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
- Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
- Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021
| ↑1 | Ο Barry πάντως, που πάντα είχε έτοιμη τη δικαιολογία, ισχυρίστηκε πως, ως ιδιοκτήτης του 15% των μετοχών της ομάδας, δεν πήρε δεκάρα από την πώληση του franchise και πως τα ΜΜΕ τον κυνηγούσαν, επειδή δεν έπαιζε τον ρόλο του χαζού αθλητή |
|---|---|
| ↑2 | spoiler alert: τα επόμενα χρόνια θα γνώριζε και την αδιαφορία/ανυπαρξία της διοίκησης |
| ↑3 | για όσους αναρωτιούνται, αυτή η σεζόν για τον Larry Brown κύλησε χωρίς τον Doug Moe, ο οποίος πήγε στην Carolina, όπου αργότερα ξανασυναντήθηκαν βεβαίως-βεβαίως |
| ↑4 | Global Games στα seventies γατάκια του ΝΒΑ! |
| ↑5 | ναι, ΤΟΣΟ επικίνδυνα ήταν στην συγκεκριμένη γειτονιά! |
| ↑6 | Για την ιστορία: οι διαφωνούντες ήταν κυρίως ιδιοκτήτες παραδοσιακών δυνάμεων, όπως ο Ned Irish των New York Knicks, και για να γείρει αποφασιστικά την πλάστιγγα προς την άποψη του, ο Schulman απείλησε δημόσια πως, όχι μόνο θα μετέφερε το franchise του στο ΑΒΑ, αλλά θα το πήγαινε και στο Los Angeles για να ανταγωνιστεί ευθέως τους Lakers! Η ψηφοφορία μεταξύ των ιδιοκτητών έληξε 13-4 υπέρ του Schulman |
| ↑7 | και ασφαλή και φωτισμένα |
| ↑8 | αν θυμάστε |
| ↑9 | ο χαρακτήρας του Barry γενικά ήταν καταλύτης εξελίξεων σε δύο λίγκες μπάσκετ στις ΗΠΑ στη δεκαετία του ’70, οπότε δεν μπορούμε να υπερθεματίσουμε αρκετά |
| ↑10 | και μάλιστα ικανοποιημένο -αν και για τον Barry μιλάμε τώρα |
| ↑11 | περισσότερες πληροφορίες για την υπόθεση μπορείτε να διαβάστε εδώ |
| ↑12 | για την ακρίβεια έθεσε τη βάση για τους σημερινούς restricted free agents. Για το πως ακριβώς διαμορφώθηκαν οι κανόνες της σημερινής free agency στην ολότητα τους δείτε εδώ |
| ↑13 | τς, τς, τς…καθόλου δεν προσέχετε |
| ↑14 | ενός λεπτού σιγή, ώστε όλοι οι πάσχοντες μπουχεσολεβιέδες άντρες να σταθούν όρθιοι, ενώ υποστέλλεται μεσίστια η σημαία του φαλλοκρατισμού |
| ↑15 | στις 09:00 το πρωί |
| ↑16 | αναλυτικότερα για αυτή την τακτική του ΑΒΑ θα αναφερθούμε σε επόμενο κεφάλαιο |
| ↑17 | true story: όταν ο Heyman έφτασε στην -γνωστή για το έντονο εβραϊκό στοιχείο- Florida, δεν τον περίμενε κανείς, αφού σχεδόν κανείς δεν ήξερε ότι ερχόταν. Τον εντόπισε λοιπόν ο δημοσιογράφος Bob Halloran, οπότε ο Heyman τον ρώτησε αν το τάδε λεωφορείο πήγαινε στο Miami Beach. Όταν ο Halloran του απάντησε θετικά, ο -εβραϊκής καταγωγής- Heyman, φώναξε «Hello, Jews out there! Your boy is here»! |
| ↑18 | εντάξει, είχε χάσει και $ 3 εκατ. μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια. |
| ↑19 | χαρακτηριστική ιστορία: ο υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων των Floridians Rudy Martzke έφυγε ένα βράδυ από τη δουλειά και το γραφείο του το ξαναείδε…δύο χρόνια μετά, στο συνέδριο των Δημοκρατικών στο Miami Beach! |
| ↑20 | σε αυτήν που ύψωσαν γροθιές οι Carlos-Smith και δεν πήγε ο Alcindor |
| ↑21 | ας το πούμε «περίπτωση πενίας» |
| ↑22 | σε μία άτοπη σύγκριση, έμοιαζε με τον Bob McAdoo |
| ↑23 | χωρίς “Dolgoff Plan” και αηδίες… |
| ↑24 | Law & Order γίναμε σε αυτό το κεφάλαιο |
| ↑25 | και απ’ αυτό, έχουμε σε επόμενο μέρος |
| ↑26 | χάριν δομής του κειμένου, θα διαβάσουμε και για αυτή την ιστορία αργότερα. Προς το παρόν, πάρτε μια γεύση από το σχετικό κείμενο του Κοσμά Καψάλη, που τον αναφέρει ως μεγάλο “what if?” |
| ↑27 | <3 |
| ↑28 | ήταν κι αυτό ένα βήμα, πάντως |
