Καθώς η λίγκα κινείται σε ρυθμούς all-star game, έχουμε φτάσει στο κομβικό σημείο της σεζόν που η ήρα ξεχωρίζει από το σιτάρι, και πλέον οι ομάδες θα κινηθούν ανάλογα με τους στόχους τους, εντατικοποιώντας τις προσπάθειές τους, είτε αυτές λέγονται ενίσχυση, είτε tanking. Ενόψει, λοιπόν, των 30 τελευταίων αγώνων της χρονιάς, περιμένουμε να δούμε πως θα ξεκαθαρίσουν τα πλασαρίσματα για τα playoffs, τι κινήσεις θα γίνουν στο μεταγραφικό μέτωπο και φυσικά, ποιοι θα προσκρούσουν και ποιοι θα υπερπηδήσουν το rookie wall. Αυτή την εβδομάδα, θα μιλήσουμε για ομάδες και παίκτες που ξεπερνούν τις φετινές προσδοκίες και φέρνουν τους GMs τους προ διλημμάτων.
Don’t Stop
Είμαι πεπεισμένος πώς ούτε ο Danny Ainge, ούτε και ο Brad Stevens πίστευαν πως αυτό το συνονθύλευμα από ετερόκλητα ταλέντα μπορεί να γίνει τόσο αποτελεσματικό, τόσο γρήγορα.
Τα πλάνα ήταν σχεδιασμένα για την ανάδειξη μερικών από τους ρολίστες που ήρθαν στην ομάδα μέσω trades ή draft, ώστε να γλυκάνουν ένα μελλοντικό trade για κάποιον superstar. Κάπως έτσι πίστεψαν στους Olynyk, Zeller και Sullinger, για παρόμοιους λόγους έφεραν τον Amir Johnson, αυτός ήταν ο λόγος που έδωσαν στον Avery Bradley φαινομενικά δυσβάσταχτο επιθετικό βάρος, και πόνταραν στο μπερδεμένο ταλέντο του Evan Turner και τα μονοκόμματα μούσκουλα του Jae Crowder.
Το πλάνο δεν ήταν να είναι τρίτη δύναμη στην Ανατολή στην αυγή του 2016, τουλάχιστον όχι με αυτή τη σύνθεση.
Και ο Προμηθέας που έφερε τη φωτιά στη Βοστόνη ήταν ο δαίμονας με τα χίλια κόλπα, Isaiah Thomas, που τιθασεύτηκε και έγινε η φλόγα που κινεί την μηχανή που οδηγεί ο Brad Stevens. Με τον IT στη σύνθεσή τους, οι Boston Celtics έχουν ρεκόρ 51-31 σε 82 παιχνίδια. Ο ίδιος φέτος γράφει 21,4 πόντους και 6,6 assists κατά μέσο όρο, ευρισκόμενος στην 12η και την 9η θέση αντίστοιχα στις δύο κατηγορίες σε όλο το NBA, πάει στη γραμμή συχνότερα από πολλούς παίκτες πιο εκρηκτικούς και πιο δυνατούς από τον ίδιο και σουτάρει με 90% από εκεί, και είναι ανάμεσα στους κορυφαίους στο NBA σε offensive plus/minus. Παρά το μικροσκοπικό σκαρί που πακετάρει όλη αυτή την επιθετική πανδαισία hesitations και crossovers, ο Thomas καταφέρνει φέτος να είναι αποδοτικός και στην άμυνα, συγκρατώντας τα drives των αντίπαλων PGs και αποτελώντας ένα ακόμα γρανάζι στην καταπληκτική άμυνα των Celtics στο τρίποντο.
… ή και πιο μέσα, και, το καλύτερο, απέναντι στον DeMarcus Cousins:
Αρωγός στο εκπληκτικό 9-1 των τελευταίων 10 αγώνων, και ο αξιόπιστος πάγκος τους, που κατατάσσεται στην δεύτερη θέση σε αποτελεσματικότητα πίσω, φυσικά, από τους Spurs. Ο Smart είναι το γνωστό pitbull που δίνει τον ρυθμό της έντασης, o Olynyk καταθέτει το μυαλό και το σκοράρισμά του αναλόγως των αναγκών, η αστάθεια του Evan Turner έχει μετατραπεί σε έναν αστάθμητο παράγοντα, ικανό να σκοτώσει τον αντίπαλό του όταν είναι σε καλό φεγγάρι, και Jerebko, Zeller καλύπτουν εκ περιτροπής τη θέση του 4ου ψηλού, με τον δεύτερο να βγαίνει φρέσκος από τη ναφθαλίνη τον τελευταίο καιρό.
Σε ότι αφορά τους βασικούς; Καλή τύχη σε όποιον προσπαθεί να σκοράρει από την περιφέρεια ή να διεισδύσει ενώπιον των αιμοβόρων Bradley και Crowder, που πλέον έχουν και την αυτοπεποίθηση να σουτάρουν κατά βούληση. Το ίδιο ευχάριστο είναι και το ανέλπιστο δέσιμο Amir Johnson και χοντροSullinger σε ένα αποτελεσματικό αμυντικά δίδυμο.
Kι αν ο περσινός αποκλεισμός με κάτω τα χέρια από τους Cavs είναι το δηλητήριο στα χείλη των επικριτών τους, οι Celtics απέδειξαν το μέταλλό τους κερδίζοντας τους περσινούς finalists με 103-104 με buzzer beater του Bradley, το οποίο άφησε τον Brad Stevens παγερά αδιάφορο.
To Flop ως αμυντική τακτική
Η αιώνια μάχη των παραδοσιακών αξιών με το μοντέρνο
Ενώ η ξεροκεφαλιά του Kobe Bryant να μη συμβιβάζεται με το τέλος είχε αρχίσει να κάμπτει την υπομονή των θεατών που προσέγγιζαν τα παιχνίδια που επέλεγε να κατέβει με ένα μείγμα κατάνυξης επιταφίου και αποτροπιασμού freakshow, ο σημαιοφόρος της παλιάς εποχής ήρθε αντιμέτωπος με τους λαμπαδηδρόμους του μέλλοντος, σε μια αναμέτρηση που αγωνιστικά είχε μηδενικό ενδιαφέρον, μα σημειολογικά ήταν σπουδαία. Στο παιχνίδι που και οι δύο ήθελαν να χάσουν, ο Sam Mitchell γνωρίζοντας την τακτική του ένδεια πέρασε το παιχνίδι στο ψυχολογικό επίπεδο και κατάφερε να κερδίσει εκεί, δηλαδή να χάσει, επιδεικνύοντας μια πανουργία που δεν μπορεί να αποτυπώσει στο παιχνίδι της ομάδας του.
"I hate him." Sam Mitchell on Kobe Bryant
— Ben Golliver (@BenGolliver) February 3, 2016
“Bryant laughed when told Mitchell said he “hates” him. They shared a warm conversation in the hallway postgame. “Thank you for the hate,” Bryant said. “Truly, I love that”.”
Το τσίγκλισμα του Kobe έπιασε, και τον οδήγησε στο καλύτερό του φετινό παιχνίδι με 38 πόντους, πέντε assists, πέντε rebounds και εφτά τρίποντα. Έγινε ο πρώτος συνταξιούχος από το 2003, και τον Malone, που πετυχαίνει 38/5/5, δίνοντας παράλληλα την μεγάλη παράσταση και νίκη που έψαχνε να δώσει καιρό στο κοινό του Staples Center.
Η καλύτερη στιγμή, όμως, του παιχνιδιού δεν ήταν ο Kobe στην χρονομηχανή, αλλά η μονομαχία του με τον Andrew Wiggins στην τέταρτη περίοδο, που κορυφώθηκε σημειολογικά με τον πιτσιρικά να αποδίδει την πατρότητα της κίνησής του στον Bryant.
Το άστρο του Wiggins ανατέλλει ταυτόχρονα με τη δύση του Kobe. Είναι και οι δύο γιοι παλιών NBAers, τα νούμερά τους στην ηλικία των 20 είναι πανομοιότυπα, αθλητικοί shooting guards και οι δύο που ζορίζονται με το εξωτερικό σουτ, έχοντας μιμηθεί έναν θρύλο που έσβηνε μπασκετικά όταν αυτοί εφορμούσαν στη σκηνή, και πλάθοντας το παιχνίδι τους στα πρότυπά του. Ο Kobe το έκανε στην λάμψη του Los Angeles, o Andrew στην μπασκετική ανυποληψία της Minnesota.
H γοητεία της Αυθάδειας
Ενώ το Portland έμοιαζε στην συλλογική σκέψη καταδικασμένο σε μια μακριά και δύσκολη σεζόν1)εξαιρουμένου του Ραδικόπουλου που από το καλοκαίρι έλεγε πως το υλικό τους είναι ενδεχομένως για παραπάνω, ξεπουλώντας έναντι πινακίου φακής τα 4/5 της πεντάδας του και πλαισιώνοντας τον Damian Lillard με παίκτες – στην καλύτερη περίπτωση – ρολίστες, όπως ο Aminu, o Davis και ο Henderson, αντ’ αυτού ο Terry Stotts έβαλε στην καρδιά του το δόγμα “θα πορευτούμε με ό,τι έχουμε” και οδηγεί τους Blazers χωρίς δισταγμό στη μάχη για τα playoffs, μισό παιχνίδι πίσω από την Utah και ένα πίσω από τους Rockets, όντας ίσως η πιο πειστική ομάδα από τις τρεις.
Κι αν η κατασκήνωση στους πρόποδες της 8ης θέσης μπορούσαν ειδωθεί πάνω-κάτω ως τυχαίο γεγονός, οι δύο αλήτικες εκτός έδρας νίκες απέναντι στην μεσαία τάξη της Δύσης, τους Rockets και τους Grizzlies, επαναδιατύπωσαν το ερώτημα που θέτει η αποστολή αυτοκτονίας των Blazers. “Και γιατί όχι;”.
Η αφήγηση έλεγε ότι οι Blazers θα καταρρεύσουν ηγούμενοι από έναν scoring PG που δεν μαρκάρει ούτε αν εξαρτάται η ζωή του από αυτό. Και πράγματι, ο Damian Lillard είναι αυτός ο τύπος, αλλά είναι ένας σκόρερ τόσο καταιγιστικός που θυμίζει πιο αθώες εποχές, και πιο βρώμικες ταυτόχρονα, όταν ο Allen Iverson έκανε κουμάντα στη Philadelphia. Ο Dame είναι αυτή τη στιγμή έκτος σκόρερ και έβδομος στις assists στο ΝΒΑ, ανεβάζοντας τις επιδόσεις του και στους δύο τομείς, με μέσους όρους 24,2 και 7,3, την ώρα που πυροβολεί από οπουδήποτε μπροστά από το κέντρο, ευστοχώντας κατά μέσο όρο σε τρία τρίποντα ανά αγώνα. Σουτάρει τα περισσότερα τρίποντα στο NBA ένα μέτρο και πίσω από τη γραμμή των τριών πόντων, περισσότερα κι από κάποιον Stephen Curry, και δεν ντρέπεται να ευστοχεί στο 40% από αυτά.
Damian Lillard is one of six players since 2003 to score 6,000 points in their first four seasons (Anthony, James, Wade, Durant, Griffin).
— Trail Blazers PR (@TrailBlazersPR) February 3, 2016
Παρέα με τον C.J. McCollum, που εκτοξεύτηκε από τους 6,8 πόντους της προηγούμενης σεζόν στους 20,8 φέτος, συναποτελούν το πιο παραγωγικό backcourt δίδυμο πίσω από τους Splash Brothers. Ο Terry Stotts το γνωρίζει αυτό, και τόσο η στελέχωση, όσο και η στρατηγική της ομάδας είναι συνεπής με την καλύτερη δυνατή κεφαλαιοποίηση αυτού του υπέροχου εκτελεστικού διδύμου.
Όπως αποχωρίστηκε τους Aldridge, Lopez, έτσι πέταξε και στα σκουπίδια την ίδια στιγμή και τα plays που αποσκοπούσαν στο να τους δώσουν touches κοντά στο ζωγραφιστό. Οι Blazers φέτος βρίσκονται σε μια μόνιμη αναζήτηση του ελεύθερου σουτ, με παίκτες χωρίς σοβαρή επιτυχία σαν spot-shooter, όπως ο Crabbe και ο Aminu, να έχουν το ελεύθερο να βομβαρδίζουν κατά βούληση. Αν κοιτάξουμε την σύσταση των σουτ κάθε ομάδας, οι Blazers βρίσκονται στην πέμπτη θέση του μεγαλύτερου ποσοστού που έρχεται έξω από τα 7,25, έστω κι αν είναι 13οι σε αποτελεσματικότητα. Ο Stotts ακολουθεί τον λόγο του Στάλιν που έλεγε ότι “η ποσότητα είναι η ίδια ποιότητα”, και προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την χαρούμενη σκανδάλη των McCollum-Lillard, τόσο κρατώντας τους ζεστούς, όσο και ρίχνοντας τη συλλογή από μακριά κορμιά και χέρια της front-line με μανία στο επιθετικό rebound. Αποτέλεσμα, το Portland βρίσκεται τρίτο στη λίγκα σε ORB%, και αδιαφορεί για την απουσία post-game στους ψηλούς του.
Το πανέρι με τους Leonard, Davis, Aminu, Vonleh και Plumlee πάντως έχει άλλον έναν σκοπό, πέρα από την αφοσίωση στον ναό των δεύτερων κατοχών, κι αυτός έρχεται στο αμυντικό κομμάτι. Η περιφέρεια είναι αφύλαχτη διάβαση, κι έτσι, πολλές φορές, η front-line που φυλάει τα μετόπισθεν βρίσκεται ενώπιον εφορμήσεων από το πυροβολικό των αντιπάλων. Η τακτική σε αυτή την περίπτωση είναι ξύλο και στήσιμο στις βολές. Η αναλωσιμότητα των ψηλών του Portland είναι ταυτόχρονα και η επιτυχία τους, καθώς καλύπτουν τις ομαδικές και προσωπικές αδυναμίες, προσπαθώντας να αποτρέψουν το εύκολο καλάθι με κάθε τρόπο. O Plumlee, παρά τα μόλις 25,5 λεπτά που αγωνίζεται, είναι τρίτος σε fouls στη λίγκα, και οι Blazers παραχωρούν τις περισσότερες βολές, πίσω από τους Celtics. Δείγμα αδυναμίας; Σαφώς, μα από την άλλη πλευρά, λειτουργεί στο πλαίσιο που ο Terry Stotts θέτει.
Παρομοίως, η στελέχωση με παίκτες που βρίσκονται κατά κύριο λόγο σε rookie συμβόλαια, αλλά και στα πρώτα χρόνια της καριέρας του στο NBA2)o εμπειρότερος είναι ο Gerald Henderson στον έκτο χρόνο του στη λίγκα, και οι Aminu και Davis στον πέμπτο. Ο Kaman δεν μετράει. επιτρέπει στον Stotts να “πουλήσει” στους παίκτες του τις αρχές που θέλει χωρίς να φοβάται βεντετισμούς και αντιδράσεις. Έτσι οι Blazers βρίσκονται στην ελίτ σε transition defense, ακόμα κι αν καταφέρνουν να είναι τόσο ψηλά στο επιθετικό rebound, σε έναν συνδυασμό που σπάνια βλέπουμε, και καθιστά δυνατό ο συνδυασμός φτεροπόδαρων νέων ψηλών και δίψας για λεπτά στο παρκέ.
Και πάντα, υπάρχει ο καλύτερος in-game dunker του NBA.
Gerald is there for the 🚮🚮🚮 https://t.co/8xIxyjf0FU
— Portland Trail Blazers (@trailblazers) February 3, 2016
Natural Born Killer
Στην ομώνυμη ταινία που σκηνοθέτησε ο Oliver Stone σε σενάριο του Quentin Tarantino, ο Mickey (Woody Harrelson) και η Mallory Knox (Juliette Lewis) θερίζουν κόσμο τροφοδοτούμενοι από το hype των media που απομυζούν την όρεξη του κοινού για ολόγλυκια φρίκη, δημιουργώντας cults και παροξυσμό στην καταπιεσμένη νεολαία. Το θανάσιμο ταξίδι τους τούς οδηγεί στις ερήμους της Nevada και της Arizona, όπου θα βρουν το Κόκκινο Σύννεφο3)όχι αυτό του Παυλίδη που θα προσπαθήσει να τους εξορκίσει δηλητηριάζοντας τον Mickey με ένα φίδι, πυροδοτώντας μια σκηνή εξίσου ανατριχιαστική και εξαγνιστική, που σε κάνει να ιδρώνεις παρακολουθώντας την.
Στην παραβολή, που παρέα με το δηλητήριο στέλνει τον Mickey σε εφιαλτικό ύπνο, ο Ινδιάνος αφηγείται την γνωστή ιστορία του φιδιού που δάγκωσε τον σωτήρα του.
Και πάλι στην Arizona, στο έτος 2016, εμφανίζεται ο Devin Booker, που είναι ο φονιάς μαζί και το φίδι. Φίδι, γιατί η έκρηξή του συνοδεύτηκε από την απόλυση του προπονητή του, Jeff Hornacek, που τον είχε καθηλωμένο στον πάγκο, κυνηγώντας το απατηλό όνειρο των playoffs, μα ταυτόχρονα συνοδεύτηκε και από τον παροπλισμό της Λερναίας Ύδρας της ερήμου, του διδύμου Bledsoe-Knight. Φονιάς, λόγω του μοναδικού συνδυασμού ενστίκτου, ταχύτατης και προκλητικά όμορφης εκτέλεσης, που μπορεί να ξεσηκώσει τα πλήθη, και εφηβικής αναίδειας. Ο Booker είναι ο πιο φυσικός scorer που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια σε τέτοια ηλικία, με τις συγκρίσεις με τον Durant μόνο υπερβολικές να μην μοιάζουν.
Earl Watson: "Devin (Booker) is way more efficient" than Kevin Durant in his rookie year. He said the Suns have a future superstar in him.
— Paul Coro (@paulcoro) February 2, 2016
Για να συνειδητοποιήσουμε την ηλικία του Booker αρκεί να πούμε πως δεν έχει συμπέσει στον μάταιο τούτο κόσμο με τον Ανδρέα Παπανδρέου, και δεν θα κλείσει τα 20 του χρόνια παρά με την έναρξη της επόμενης αγωνιστικής περιόδου. Αυτό δεν τον εμποδίζει να έχει στα τελευταία 10 παιχνίδια των Suns 20 πόντους κατά μέσο όρο με 41% στα τρίποντα, και να ανεβάζει κι άλλο την θερμοκρασία στην ήδη καυτή Arizona. Εν τέλει η ακουσίως πεταμένη σεζόν των Suns μπορεί να αποδειχτεί ευλογία, με άφθονο χρόνο και ευκαιρίες να αναδειχτεί ο Devin Booker, να βρει τα πατήματά του ο Alex Len και να μάθουμε επιτέλους τι είναι ο Archie Goodwin. Κρίμα που ο T.J. Warren χάνει τη χρονιά.
To μεγάλο πανηγύρι
Αφού οι Cavaliers δεν ανέχτηκαν την επιλογή του David Blatt να παρουσιάζεται ενώπιον της αυτού μεγαλειότητας του King James όπως οι Οθωμανοί εμφανίζονταν για εξαγνισμό ενώπιον του Αλλάχ, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου και για τους υπόλοιπους επισφαλείς coaches, με τους Suns να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από το πρόσωπο του Jeff Hornacek και να εμπιστεύονται άλλον έναν 36χρονο coach μετά τους Rockets και τον Bickerstaff, και ταυτόχρονα οι Knicks να δίνουν στον Derek Fisher το διαβόητο χαρτόκουτο να μαζέψει τα πράγματά του.
Μπορούμε να συζητάμε μέχρι αφυδάτωσης για το αν η απόλυση του Jeff Hornacek είναι σωστή κίνηση, και εάν το πραγματικό του πρόσωπο είναι αυτό του πρωτοποριακού coach που τρέχει μέχρι εξάντλησης τους αντιπάλους, που είδαμε πρόπερσι, ή αυτό του ανθρώπου που δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει την ομάδα του. Το ίδιο μακροσκελής είναι και η συζήτηση για την φριχτή κατάσταση στη διοίκηση του οργανισμού, που καταστρέφει τις σχέσεις της με χρήσιμους παίκτες σε καλά συμβόλαια (Morris twins, Dragic, Thomas), την ώρα που ποντάρει σε παίκτες με δυσοίωνο ιατρικό ιστορικό (Bledsoe) και αδυνατεί να προσελκύσει μεγάλα ονόματα.
https://twitter.com/GeraldBourguet/status/694741843142049792
Ο Earl Watson είναι ένα δροσιστικό διάλειμμα, και δείχνει πως θέλει να γίνει ένας people’s coach, αλλά τί μπορούμε να περιμένουμε από ένα franchise τόσο ασταθές όσο οι Phoenix Suns; Ο Watson, πάντως, βοήθησε τον Markieff Morris να δώσει λίγη σημασία στη δουλειά του την επομένη της απόλυσης του Hornacek, με season highs σε πόντους (30) , rebounds (11), assists (έξι) και τάπες (δύο).
Το μεγάλο πανηγύρι, όμως, γίνεται στο μεγάλο μήλο, όπου ο Derek Fisher κατάφερε να αμαυρώσει κι άλλο την ήδη γελοία εικόνα που παρουσίαζε πέρσι, σε βαθμό που Jackson και Dolan ανασκουμπώθηκαν και αποφάσισαν ότι είναι κρίμα να χαραμίζουν τα τελευταία καλά χρόνια του Melo και το ανέλπιστο διαμάντι από τη Λετονία στα χέρια ενός άπειρου και ανέμπνευστου προπονητή – μαριονέτα του Phil Jackson. Παρά τις απανωτές σφαλιάρες, η αίγλη της Νέας Υόρκης θα φωτίζει για πάντα, και το κενό κοστούμι του προπονητή θα προσελκύει μνηστήρες. Πρώτος-πρώτος ο Dennis Rodman έθεσε υποψηφιότητα να γίνει ο καινούριος κλόουν στο τσίρκο με την πορτοκαλογαλάζια τέντα, σε μια απίθανη πρόταση που θα προκαλούσε τόσο γέλιο και τόσο κλάμα όσο η προπονητική απόπειρα του Diego Maradona στην Albiceleste.
Hey @PhilJackson11 @nyknicks, I have a pretty decent resume on the court and I can coach; and I'm available. Call me. @nba
— Dennis Rodman (@dennisrodman) February 8, 2016
Η πιο ενδιαφέρουσα προοπτική, ωστόσο, είναι αυτή του λοχία Thibodeau που θα μπορούσε να βάλει σε μια τάξη τον ακατάσχετο αχταρμά των Knicks, και να δομήσει μια ομάδα σε σταθερές βάσεις, με τα απαιτούμενα γι’ αυτό assets. Ακόμα δεν έχει κατακάτσει το χώμα πάνω από τον Fisher, και οι διαρροές ξεκίνησαν:
Source close to Tom Thibodeau: "The #Knicks are the job he's always wanted. He would crawl to Madison Square Garden."
— Ian O'Connor (@Ian_OConnor) February 8, 2016
Το μόνο που ευχόμαστε είναι να μην βγάλουν την χρονιά με τον Κυριάκο Ραμπίδη:
Kurt Rambis will be the coach for the rest of the season, Phil Jackson says.
— Stefan Bondy (@SbondyNBA) February 8, 2016
Επόμενος στη σειρά προς τη λαιμητόμο; Ο George Karl, και οι αμφιβολίες αν υπάρχει όντως ο άνθρωπος που μπορεί να συνεργαστεί με τον DeMarcus Cousins ή είναι καταδικασμένος να μπουμπουνίζει 30άρες και να παλεύει να φτάσει ισάριθμες νίκες.
ESPN sources say that the Sacramento Kings are going ahead with a coaching change and plan to fire George Karl in coming days
— Marc Stein (@TheSteinLine) February 9, 2016
Ξεψαχνίζοντας τα boxscores
Whiteside
Τέταρτο triple-double με blocks σε 111 παιχνίδια.
Random Career Highs Galore
Πρώτα ο τύπος με την απαίσια μηχανική και τα ελατήρια στα πόδια, Markel Brown:
Έπειτα, το δίδυμο ανάγκης πίσω από τους εύθραυστους guards στη Νέα Ορλεάνη, που προκαλεί γλυκόπικρα χαμόγελα έως κατάθλιψη στον Anthony Davis:
Οι πληροφορίες που θέλουν το παιχνίδι να αποτέλεσε οντισιόν του Norris Cole για να επιστρέψει στο πλευρό του LeBron James ελέγχονται ως αναληθείς.
Αλλά και ο E’Twaun Moor, που εκμεταλλεύτηκε τον περονόσπορο που έπεσε στο Chicago για να ξεκινήσει ανέλπιστα μερικά παιχνίδια και να διεκδικήσει περισσότερα λεπτά και λεφτά στο μέλλον:
Weirdest Statline
O Bob ο Sacre, που κατάφερε σε 15 λεπτά να γράψει μηδέν θετική στατιστική συνεισφορά σε πόντους, rebounds, assists, steals και blocks, κάνοντας ταυτόχρονα 4 fouls και ένα λάθος.
Chucker of the week
James, σε περίμενα καιρό. Αφού αυτή την εβδομάδα δεν προέκυψε κάποιο αμπάλι με ψευδαίσθηση μεγαλείου, και καθώς κανείς δεν προσπάθησε να κάνει περισσότερα από όσα μπορεί, σε μια σπάνια περίοδο αυτοσυγκράτησης πριν το all-star game, η θέση σου στο κομμάτι chucker of the week είναι επάξια και ταιριαστή. 4/19 απέναντι στην διάτρητη άμυνα των Suns.
Σφηνάκια
Salah Mejri, εγγύηση…DeMar Derozan, freestyling…Long Range…
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | εξαιρουμένου του Ραδικόπουλου που από το καλοκαίρι έλεγε πως το υλικό τους είναι ενδεχομένως για παραπάνω |
|---|---|
| ↑2 | o εμπειρότερος είναι ο Gerald Henderson στον έκτο χρόνο του στη λίγκα, και οι Aminu και Davis στον πέμπτο. Ο Kaman δεν μετράει. |
| ↑3 | όχι αυτό του Παυλίδη |
Είναι αλήθεια η κίνηση του Αndrew μου θύμισε πολύ πατέρα Wiggins στο κλειστό του Σπόρτιγκ.
Εσύ πάλι μου θυμίζεις θέατρο βράχων 2009, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.