Ένα γεμάτο με κάθε λογής μπασκετική, αλλά και παραπλήσια δραστηριότητα, έλαβε χώρα το σαββατοκύριακο που προηγήθηκε στο Toronto. Λίγο πριν την τελική ευθεία της σεζόν με την playoff κορύφωση που θα ακολουθήσει, οι συντάκτες του Ball Hog καταγράφουν τις εντυπώσεις, αλλά και τους προβληματισμούς τους, από αυτήν την ετήσια μπασκετική γιορτή.
Παρασκευή
Celebrity Game
Kevin Hart, αυτή η μάστιγα
Ο εξοργιστικά μόνιμος MVP του celebrity game, αυτός ο μαέστρος των δημοσίων σχέσεων, ο πελάτης -μάλλον- του καλύτερου ατζέντη στην υφήλιο, αυτός ο τύπος που παρασιτεί στις φιλίες του με άτομα πιο διάσημα από αυτόν (βλ. James, LeBron), δεν θα μπορούσε να λείπει φέτος από το Toronto, γιατί πώς αλλιώς ξέρεις ότι έχουμε All-Star Game, αν το υπερκινητικό μαμούνι που προσπαθεί πάρα πολύ να είναι αστείο δεν κάνει physical comedy με το ύψος του, 45 φορές το λεπτό;
Κι αν μας είχε καθησυχάσει πως φέτος θα προπονήσει με πολιτικά από τον πάγκο την team USA, δεν άντεξε, και με τους Αμερικάνους να βρίσκονται πίσω στο σκορ, την έκανε για τα αποδυτήρια, φόρεσε σορτσάκι, φανέλα, και ξαναμπήκε στο γήπεδο για να σουτάρει ό,τι βρει μπροστά του.
Κι όμως, αυτό ήταν βελτίωση, καθώς ως προπονητής ήταν ακόμα ενοχλητικότερος, μια βουβουζέλα γκρίνιας προς διαιτητές και παίκτες που τρυπούσε τα αυτιά και εισχωρούσε στα πιο βαθιά δωμάτια του εγκεφάλου, σαν κουνούπι σε αποπνικτική νύχτα με υγρασία τον Αύγουστο.
Ο ενοχλητικός καθυστέρησε την έναρξη του διαγωνισμού τριπόντων, προκαλώντας τον Draymond Green σε διαγωνισμό τριπόντων, κι όμως, αυτή ήταν η πιο ενδιαφέρουσα συνεισφορά του στο διάστημα που τρυπώνει στο all-star weekend, καθώς βάζοντας οχτώ από τα τελευταία 15 σουτ του ισοφάρισε απροσδόκητα το σκορ του Draymond Green, με 12 πόντους,
Sometimes less is more Kevin, κι αυτό δεν είναι σχόλιο για το ύψος σου.
Η παρέμβασή του στον διαγωνισμό των τριπόντων μόνο ενδιαφέρουσα δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί, τουλάχιστον από έναν από τους συντάκτες μας, καθώς ο ανυπόμονος για τους διαγωνισμούς Δημήτρης Μαντζούκας, στην θέα -για άλλη μια φορά- της φάτσας του Kevin Hart να προκαλεί τον Green, έκλεισε τα μάτια του ευχόμενος να κατάλαβε λάθος. Όταν τα ξανάνοιξε, ο κανονικός διαγωνισμός των τριπόντων μόλις είχε τελειώσει, ο Klay Thompson είχε θριαμβεύσει, και ο συντάκτης μας επιδόθηκε σε ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο για τον Hart, το ταλέντο του και την οικία του, φροντίζοντας να κοινοποιήσει τα παράπονα του στον επίσημο λογαριασμό του ΝΒΑ σε facebook και twitter.
Σκόρπια
- Η Elena Delle Donne είναι ένα μαγευτικό πλάσμα στον τρόπο που κινείται στα 196 εκατοστά.
- Ο Ice Cube Jr. είναι περισσότερο κλώνος παρά απόγονος του πατέρα του. Επίσης, είναι ο πρώτος άνθρωπος που σουτάρει με μηδενική περιστροφή στην μπάλα.
- Περίμενα με ανυπομονησία την εμφάνιση του Jason Sudeikis, και ο τύπος ήταν καυτός! Αν δεν κάνω λάθος έβαλε τέσσερα απ’ αυτά, και έφαγε μια μεγαλοπρεπέστατη τάπα από την Delle Donne.
- Δάκρυα…
Win Butler, aka το Alter Ego του Kelly Olynyk
Αν δεν ξέρεις ότι ο Win Butler ασχολείται με το μπάσκετ, τότε σίγουρα το σουλούπι του δεν σε προϊδεάζει. Παρά τα σχεδόν δύο μέτρα του ύψους του, μοιάζει αργός και δυσκίνητος, σαν να δυσκολεύεται να σηκώσει το βάρος των χεριών του, καμπουριαστός και τρέχοντας σαν να έχει πλατυποδία. Σαν τον Kelly Olynyk. Και στο γήπεδο, αναλογικά με τον ανταγωνισμό, είναι αυτός ο Kelly Olynyk, με την ανέμελη χαίτη, την κορδέλα και το πάλλευκο δέρμα του. Την ίδια ώρα που διαθέτει συμπαθητικά χέρια κοντά στο καλάθι, και βρίσκει περίεργες διόδους για το καλάθι από δύσκολες γωνίες.
Με καμιά 15αριά από πόντους και rebounds, αναδείχθηκε σε MVP του celebrity game στο Toronto.
Συγχαρητήρια Win, αλλά μην ξεχνάς ότι στο τέλος του δρόμου, δεν είσαι παρά…
…Φτηνή Ποπ για την Ελίτ
Η χειρότερη στιγμή του all-star weekend, βέβαια, σε προσωπικό επίπεδο τουλάχιστον, ήρθε στις δηλώσεις του Win Butler μετά την απονομή του βραβείου MVP για το celebrity game:
Όσο προσπαθείς να δικαιολογήσεις στον εαυτό σου την καύλα σου για το NBA, την παρακολούθηση μιας πολυδάπανης λαμπερής και συνάμα ανούσιας “γιορτής” Παρασκευή ξημερώματα, έρχεται η ξενέρα να σε σφαλιαρίσει καταπρόσωπο.
Η πανικόβλητη φράση “We ‘re talking celbrity stuff here, not politics”, με την υπόρρητη αποδοκιμασία και επίπληξη που ο Butler τόλμησε να προσπαθήσει να χαλάσει τη γιορτή με ένα κοινωνικό/πολιτικό σχόλιο, θα με στοιχειώνει για καιρό.
Θυμίζοντας, παράλληλα, με τους στίχους του Αγγελάκα, και τον τίτλο του δίσκου των Κόρε. Ύδρο. “Φτηνή ποπ για την ελίτ”.
Δώσε μου θέαμα, συνεχώς αυξανόμενο σχεδόν εξωπραγματικό εντυπωσιασμό και τόσο θα θαμπώνομαι ξεχνώντας και ξεφεύγοντας από την κοινωνική πραγματικότητα. Επενδύουμε συλλογικά σε μια αυταπάτη;
Τόπο στα νιάτα
Tελειώνοντας το Celebrity Game είχε έρθει η ώρα να μπούνε στο παρκέ οι πιτσιρικάδες της λίγκας για το Rising Stars Challenge, στη δεύτερη χρονιά διεξαγωγής του στην εκδοχή USA Team vs World Team. Πέρα από τον τελικό νικητή, που σε τέτοια παιχνίδια μικρή σημασία έχει, επιβεβαιώθηκε πως οι Timberwolves έχουν έναν από τους καλύτερους νεανικούς κορμούς της λίγκας. Ο τοπικός ήρωας Andrew Wiggins έβαλε 29 πόντους, αστοχώντας μόνο σε δύο τρίποντα στα 15 σουτ που πήρε συνολικά, και με 10 καρφώματα έδωσε πολλές αφορμές στους συμπατριώτες του να τον χειροκροτήσουν. Από την άλλη, ο Kart-Anthony Towns είχε 18 πόντους με εφτά rebounds και ο MVP του αγώνα Zach LaVine ήταν πρώτος σκόρερ με 30 πόντους, κάνοντας μια καλή προθέρμανση στα στεφάνια για την επόμενη μέρα. Από 30 έβαλαν για την World Team οι Kristaps Porzingis και Emmanuel Mudiay, με τον τελευταίο να είχε και 10 assists, αλλά δεν ήταν αρκετοί, μιας και οι Αμερικάνοι έφυγαν νικητές με 157-154, χάρις σε ένα ουσιαστικό, αλλά και πολύ εντυπωσιακό, κάρφωμα του Jabari Parker στα μούτρα του Porzingis 14” πριν το τέλος. Εκτός από τους προαναφερθέντες, αρκετά ορεξάτοι εμφανίστηκαν ο Clint Capela, αλλά και ο Jordan Clarkson, ο οποίος εκτός από τους 25 πόντους που έβαλε, έβγαλε και μερικές πολύ όμορφες λόμπες σε Towns και Parker.
Πάντως, για να σας πούμε και την αμαρτία μας, είχαμε τόσο πολύ ψηθεί για να δούμε την έκδοση των Rising Stars που μας είχαν παρουσιάσει οι Χάτσιος και Μαντζούκας νωρίτερα μες στη μέρα, που δεν ξετρελαθήκαμε κιόλας με το τί τελικά είδαμε.
Σάββατο
Πριν πάμε στο κυρίως πιάτο, στους διαγωνισμούς που κράτησαν το ενδιαφέρον όλων, να πούμε ότι φέτος το σαββατιάτικο μενού είχε τρεις κι όχι τέσσερις διαγωνισμούς. Δεν είχαμε shootings stars. Αυτό το περίεργο event που ένας παίκτης ΝΒΑ, μια παίκτρια WNBA κι ένας NBA Legend από την ίδια ομάδα, ή ομάδα της ίδιας πολιτείας με τους υπόλοιπους, σουτάρουν από σταθερές συγκεκριμένες θέσεις του γηπέδου κλπ. Τα τελευταία τρία χρόνια νικήτρια ήταν η Team Bosh με τον Chris, τον Dominique Wilkins και την Swin Cash. To αν ο διαγωνισμός καταργήθηκε επειδή ο Chris Bosh ήταν τραυματίας και θα κάνουν του χρόνου το 4/4 ή επειδή κανείς δεν του έδινε ιδιαίτερη σημασία κι όλοι σπρώχναν το χρόνο για να δούνε τα υπόλοιπα παραμένει αδιευκρίνιστο.
Στο Skills Challenge είχαμε φέτος μια ενδιαφέρουσα αλλαγή. Αντί για καθολική συμμετοχή κοντών κι επιδέξιων guards, οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε δυο group κοντών και ψηλών, με τους δύο πρώτους γύρους να αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον. Έτσι, ο Isaiah Thomas έφτασε εύκολα στον Τελικό, κερδίζοντας στην πρώτη φάση τον Emmanuel Mudiay και στην δεύτερη τον C.J. McCollum, ο οποίος είχε προκριθεί έναντι του Jordan Clarkson. Από τους ψηλούς, ο Karl-Anthony Towns έφτασε στον τελικό, αποκλείοντας τον Draymond Green αρχικά και τον DeMarcus Cousins στη συνέχεια, ο οποίος είχε περάσει από τον Anthony Davis. Στον ”μεγάλο τελικό”, αφού Thomas και Towns έφτασαν ταυτόχρονα σχεδόν στην τελική δοκιμασία του τρίποντου, κόλλησαν για 3-4 σουτ, με τον ΚΑΤ να προλαβαίνει να βάλει το νικητήριο και τους άλλους τρεις ψηλούς να πέφτουν πάνω του συγχαίροντάς τον που κράτησε το γόητρο του ύψους …χμμ ψηλά!
Ο διαγωνισμός τριπόντων ήταν, μετά τις απογοητεύσεις των τελευταίων ετών, ο πιο πολυαναμενόμενος του σαββατιάτικου προγράμματος, με τον Curry να υπερασπίζεται τον τίτλο του απέναντι στο splash αδερφάκι του, τον sniper Redick και τον δελφίνο Devin Booker. Και τα διχτάκια πήραν φωτιά. Πέντε από τους οκτώ διαγωνιζόμενους πέτυχαν πάνω από 20 πόντους στη διαδικασία, και μπήκε σε ισχύ ο κανόνας του tie break, μεταξύ Harden, Redick και Booker. Ο πρώτος στην διαδικασία των 30” έβαλε οχτώ πόντους, με την πυρηνικά βλακώδη ιδέα να βάλει την μπάρα με τις πολύχρωμες μπάλες στην κορυφή, από όπου δεν θα προλάβαινε να τις σουτάρει όλες, έπειτα ο J.J. Redick απάντησε με εννέα, για να έρθει ο θρασύς Booker-έρωτας να υποσκελίσει και τους δύο με 10, και να βρει τους splash brothers στον τελικό. Εκεί ο διαγωνισμός έγινε οικογενειακή υπόθεση με τον Curry να σκοράρει 23 και να περιμένει τον Klay.
Challenge accepted από τον άνθρωπο χωρίς χαρακτηριστικά στο πρόσωπο, που πήγε με 17 στην τελευταία θέση, για να βάλει και τις πέντε πολύχρωμες, παραλίγο φεύγοντας μάλιστα με το που έφυγε η μπάλα από τα χέρια του για το τρίποντο του προσπεράσματος.
Λίγο νωρίτερα, στα καρφώματα, διαδραματίστηκε ένας από τους συναρπαστικότερους διαγωνισμούς της ιστορίας. Κι αν ο Drummond δεν έδωσε κάτι ιδιαίτερο και ο Will Barton είχε καλές ιδέες αλλά απέτυχε πολλές φορές στην εκτέλεση, οι Gordon και LaVine έπαιζαν μεταξύ NBAer και επαγγελματία dunker.
Τον διαγωνισμό πήρε ο Zach LaVine με μια σειρά από -δίχως αμφιβολία- εξαιρετικά καρφώματα. Και θα ήταν άδικο να μην του πιστωθεί ο τρόπος με τον οποίο μοιάζει αβαρής καθώς γλιστρά στον αέρα μετά από κάθε του απογείωση, φαινομενικά σαν ένα αεροδυναμικά σχεδιασμένο σκάφος παρά σαν ανθρώπινο πλάσμα, δεμένο στη γη.
Αλλά στην ιστορία θα μείνει η αδικία που συντελέστηκε σε βάρος του μόνιμα χαμογελαστού Aaron Gordon, o οποίος δεν σεβάστηκε τίποτα, και “κάθισε” δύο και κάτι μέτρα πάνω από το έδαφος, σε ένα αθλητικό επίτευγμα που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί, περνώντας πάνω από τη μασκότ-εξάμβλωμα των Magic και αρπάζοντας την μπάλα κάτω και από τα δύο του πόδια για να την καρφώσει. Σε ένα άλμα που αν ίδιο ακριβώς αν είχε γίνει, χωρίς καν την σχετική προπόνηση, στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012 στο άλμα εις ύψος θα του είχε δώσει το χάλκινο μετάλλιο.
Για να ολοκληρωθεί ο διαγωνισμός, οι δύο φιναλίστ αναγκάστηκαν να κάνουν από τέσσερα καρφώματα στον τελικό, δύο περισσότερα από όσα είχαν σχεδιάσει. Μια υπερεκτίμηση του πρώτου καρφώματος του LaVine και μια υποτίμηση του τελευταίου του Gordon έθεσαν ένα απογοητευτικό τέλος σε έναν διαγωνισμό που κανείς δεν ήθελε να τελειώσει, εκτός ίσως από τους δύο sophomores και την μασκότ που πρέπει να είδε τον χάρο με τα μάτια της.
To πόσο συγκλονιστικός ήταν ο διαγωνισμός φαίνεται από το ότι ο LaVine κέρδισε και δεν είναι υπερβολή να πούμε πως ο Gordon αδικήθηκε, ή εναλλακτικά θα μπορούσε να είχε κερδίσει ο Gordon, ο LaVine με τα φοβερά καρφώματα που έκανε να έχει έρθει δεύτερος κι αυτό να είναι απολύτως φυσιολογικό και κανείς να μην ”διαμαρτύρεται”.
Και κάπου εδώ, βέβαια, σκάει το φιλοσοφικό ερώτημα, γιατί πρέπει να υπάρχει σώνει και ντε νικητής, όταν δύο καλλιτέχνες του χώρου φτάνουν την απόδοσή τους σε τέτοια αδιανόητα ύψη (pun intended). Κι αν κάπου θα έπρεπε να υπάρχουν δύο νικητές χωρίς να χαριστεί τίποτα σε κανέναν, αυτή ήταν η ιδανική στιγμή. Κάτι που -προς τιμήν του- αναγνώρισε κι ο LaVine. Aaron Gordon, είσαι κι εσύ νικητής στις καρδιές μας.
Ο διαγωνισμός είναι συνυφασμένος με το αγνό θέαμα φυσικά, και η επικράτηση σε αυτόν δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για την αξία ενός παίκτη στο 5 vs 5. Ωστόσο είδαμε τους μεγάλους νικητές του διαγωνισμού αρκετά ωφελημένους άμεσα, κάτι που μπορεί να οφείλεται εν μέρει και στο hype που δημιουργήθηκε, μπορεί και να είναι παντελώς άσχετο. Γεγονός παραμένει πως δύο μέρες μετά το all star game o Tobias Harris, το μεγαλύτερο εμπόδιο ανάμεσα στον Aaron Gordon και έναν πολύτιμο ρόλο στους Magic, αποχαιρέτησε το Orlando με αντάλλαγμα τον Jennings και τον Ilyasova, σε μία κίνηση που δίνει στον ιπτάμενο νεαρό υποσχέσεις για ανάληψη κεντρικού ρόλου στην ομάδα. Ταυτόχρονα, φημολογείται ότι οι Wolves σκέφτονται να μετακινήσουν τον Rubio για να ανοίξει ο χώρος για να γίνει ο LaVine ο βασικός PG τους.
Κυριακή
Πάμε να παίξουμε Basketball
Φτάνοντας, λοιπόν, στο κυρίως μενού του τριημέρου στο Toronto, η ομάδα της Ανατολής αντιμετώπισε την Δύση με τις επιλογές των προπονητών να εγείρουν διαμάχες για το κατά πόσο οι καλύτεροι παίκτες επιλέχθηκαν για να κοσμήσουν το παρκέ του Air Canada Center. Το τελικό 196-173 υπέρ της ομάδας της Δύσης και οι 369 συνολικά πόντοι είναι μακράν του δεύτερου το υψηλότερο σκορ στην ιστορία των All Star Game. Το προηγούμενο ρεκόρ ήταν οι 321 του περσινού αγώνα. MVP του παιχνιδιού ήταν για δεύτερη συνεχή χρονιά ο Russell Westbrook, έχοντας 31 πόντους, πέντε rebounds, οχτώ asssists και πέντε κλεψίματα. Ο guard των Thunder έγινε ο πρώτος παίκτης που καταφέρνει να κερδίσει μόνος του back to back το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη. Ο Bob Pettit το είχε κερδίσει το 1958 και ξανά το 1959, αλλά την δεύτερη φορά το βραβείο μοιράστηκε για πρώτη φορά μεταξύ του Pettit και του Elgin Baylor.
Τα ρεκόρ βέβαια δεν σταματούν εδώ. Ο Paul George με τα εννιά εύστοχα τρίποντα έγινε ο παίκτης με τα περισσότερα εύστοχα σουτ από τα 7,25, ξεπερνώντας τον Carmelo Antony που είχε οχτώ το 2014 στην Νέα Ορλεάνη. Ο George σημείωσε 41 πόντους, μόλις έναν λιγότερο από το ρεκόρ του Wilt Chamberlain, ο οποίος είχε σημειώσει 42 το 1962 στο Saint Louis. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι άλλοι δύο παίκτες έχουν σκοράρει 40 και πάνω σε αγώνα All Star. Ο Russell Westbrook 41 στο περσινό παιχνίδι και ο Michael Jordan 40 το 1988. Πάντως ο George θα πρέπει να μην ξαναμιλήσει στον Greg Popovic καθώς ο coach των Spurs ήταν αυτός που έδωσε εντολή στους παίκτες του να παίξουν double team στον guard των Pacers στις τελευταίες δύο επιθέσεις της Ανατολικής ομάδας για να μην έχει την ευκαιρία να ξεπεράσει τους 42 πόντους.
Mερικά ακόμα μικρά, και όχι μόνο, ρεκόρ:
- Ο Kobe αυξάνει το ρεκόρ των περισσότερων συνεχόμενων συμμετοχών σε 18, αλλά και αυτό με τις περισσότερες συμμετοχές ως βασικός σε 15.
- Ο Paul Geoge, εκτός από τα περισσότερα εύστοχα σουτ τριών πόντων, πλέον έχει και το ρεκόρ με τις περισσότερες προσπάθειες με 19.
- Το σύνολο πόντων για τις δύο ομάδες στο ημίχρονο, με 182, αποτελεί επίσης ρεκόρ.
- Σε εύστοχα σουτ και σε σύνολο προσπαθειών οι δύο ομάδες κατέρριψαν τα ρεκόρ καθώς σούταραν με 157/286.
- Ξεπεράστηκε το περσινό ρεκόρ εύστοχων και προσπαθειών για τρίποντο με 48/133, μιας και φέτος οι δυο ομάδες είχαν 51/139.
- Λιγότερες βολές που επιχειρήθηκαν ποτέ σε All Star, με μόλις επτά και για τις δύο ομάδες. Αλλά και οι εύστοχες που ήταν μόλις τέσσερις.
- Με το ένα κλέψιμο που έκανε ο Kobe στο Toronto ξεπέρασε τον Michael Jordan, και με 38 είναι πλέον μόνος πρώτος στην σχετική κατάταξη. Από τους εν ενεργεία, ο 4ος all-time Wade έχει 27.
- Ο LeBron James σημείωσε 13 πόντους, αλλά είναι πλέον ο καλύτερος σκόρερ του θεσμού με 291 πόντους, ξεπερνώντας τον Kobe που αποσύρθηκε έχοντας 290.
Παρόλα τα ιδιαίτερα ρεκόρ που έσπασαν όμως, την παράσταση έκλεψε ο Kobe Bryant, καθώς ήταν η τελευταία του συμμετοχή σε All Star Game. Από την αποθεωτική του είσοδο στην παρουσίαση των ομάδων ως το standing ovation ένα λεπτό πριν το τέλος του παιχνιδιού, όταν και ο Greg Popovic τον απέσυρε για να αποσπάσει το χειροκρότημα του κόσμου, όλοι οι παίκτες αλλά και ο κόσμος ασχολιόταν με τον Kobe. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα ένας εναντίον ενός με τον Pau Gasol και το “έλα αγόρι μου”1)αλά Γιώργος Σιγάλας του LeBron James προς τον Kobe σε μία μονομαχία των δύο στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα.
Τέλος, σε ότι αφορά το κομμάτι της ψυχαγωγίας εκτός παρκέ να αναφέρουμε απλά ότι ο Sting ήταν αυτός που διασκέδασε το κοινό στην ανάπαυλα του ημιχρόνου τραγουδώντας τις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Boring…
Είναι αυτό το παιχνίδι που θέλουμε;
Κλείνοντας το report ως BallHog θα θέλαμε να προσθέσουμε μία ακόμα οπτική στο χθεσινό υπερθέαμα του Air Canada Center για το παιχνίδι του All Star. Nα αναφέρουμε, βέβαια, ότι ήταν χωρίς αμφιβολία ένα χορταστικό παιχνίδι που τα είχε όλα σε ποσότητα. Καρφώματα, τρίποντα, πλάκες μεταξύ των παικτών, μια μεγάλη μπασκετική γιορτή. Όμως είναι μόνο αυτά που θέλουμε να βλέπουμε σε ένα παιχνίδι All Star; Είναι αλήθεια ότι οι ομάδες που πάτησαν στο παρκέ δεν ήταν οι καλύτερες από άποψη μπασκετικής ποιότητας στην ιστορία των All Star Game. Γιατί λοιπόν σε παιχνίδια με περισσότερη συγκέντρωση ταλέντου, όπως για παράδειγμα αυτό του 1988 το σκορ ήταν πιο χαμηλό; Μήπως γιατί οι παίκτες δεν έμπαιναν στο παρκέ τόσο χαλαροί; Σε μεγάλο βαθμό το ότι οι σημερινοί αστέρες του NBA δεν έπαιξαν σε κανένα σημείο του παιχνιδιού ως αντίπαλοι αλλά μόνο ως φίλοι μπορεί να δικαιολογήσει το χαμηλό σκορ. Ο Barkley είχε κάνει μία δήλωση πριν από λίγα χρόνια που δεν είχε αρέσει και τόσο στο κοινό του NBA. Ο βετεράνος forward είχε πει χαρακτηριστικά “δεν μου αρέσει που οι νέοι παίκτες είναι όλοι φίλοι μεταξύ τους. Eμείς δεν μιλούσαμε ο ένας στον άλλον και σε κάθε παιχνίδι μπαίναμε για να κερδίσουμε τον αντίπαλο που είχαμε απέναντι μας”.
Στο φετινό παιχνίδι κυριάρχησε το lob game, αλλά και οι πολλές προσπάθειες για τρίποντα που επιχείρησαν οι δύο ομάδες. Με την μπάλα να βρίσκεται για πολύ ώρα στον αέρα για alley ops που κατέληγαν σε καρφώματα, ο συγκεκριμένος τρόπος παιχνιδιού βοηθάει τα υψηλά σκορ, όμως αλλάζει σε μεγάλο βαθμό το τρόπο που παίζεται το άθλημα, καθώς όλο και λιγότερο οι παίκτες έχουν την μπάλα στα χέρια τους να δημιουργήσουν ατομικές προσπάθειες που αναδεικνύουν τα ταλέντα τους. Oι μόλις εφτά βολές που συνολικά εκτελέστηκαν, αλλά και το ύψος του σκορ αποδεικνύουν περίτρανα πως το All Star Game δεν είναι πια τόσο Game, αφού ένα από τα βασικότερα κομμάτια του παιχνιδιού, η άμυνα, απουσιάζει εντελώς… Άποψή μας, συνεπώς, είναι πως μάλλον θα προτιμούσαμε το σύνολο του συγκεντρωμένου ταλέντου στο All Star να ανταγωνίζεται μεταξύ του για τη νίκη, περισσότερο από αυτήν την χαλαρή επιθετική επίδειξη που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια.
Από την άλλη μεριά, βέβαια, θα βρεθεί κάποιος να πει, πως εκείνου του αρέσει να βλέπει τον Stephen Curry να κάνει αυτό. Και ποιος να τον αδικήσει; Ο αντίλογος θα είναι πως αυτό ο Curry μπορεί να το κάνει και με αμυνόμενο πάνω του. Κάτι που θα έκανε ακόμα εντυπωσιακότερο το σουτ.
Ραντεβού για το επόμενο All Star Game στις 19 Φεβρουαρίου 2017 στη Charlotte, με ”οικοδεσπότη” τον Michael Jordan.
| ↑1 | αλά Γιώργος Σιγάλας |
|---|
