Αφιέρωμα στο ABA, Μέρος 6ο: Season 1971-1972

Χρόνια φίλος και συνοδοιπόρος των συντακτών του Ball Hog, τακτικός αναγνώστης στη συνέχεια και πλέον μέλος της συντακτικής ομάδας του ίδιου του site, o Άρης Τόλιος παραμένει αγαπημένος “πελάτης” στις Ball Hog λίγκες, αλλά παράλληλα ετοιμάζει και παρουσιάζει μέσα από τη σελίδα μας ένα πληρέστατο αφιέρωμα στο πιο τρελό πρωτάθλημα μπάσκετ που υπήρξε ποτέ: το ABA. Αφού, λοιπόν, έκανε μία γενική εισαγωγή στο πρώτο μέρος του αφιερώματος και είδαμε αναλυτικά και την πρώτη σεζόν στο δεύτερο, τη δεύτερη στο τρίτο, την τρίτη στο τέταρτο και την τέταρτη στο πέμπτο (λίγο κουραστικό αυτό ε;), σήμερα το αφιέρωμα συνεχίζεται με τα πεπραγμένα της πέμπτης χρονιάς του ΑΒΑ, εκείνα της σεζόν 1971-72.

Pace yourself…

…διότι τώρα θα μιλήσουμε (εκτενώς) για τους Indiana Pacers: το franchise που χτίστηκε με μεθοδικότητα και υπομονή. Όπως ακριβώς πρέπει, δηλαδή.

Αυτό που κατέκτησε ένα στα τρία πρωταθλήματα του ΑΒΑ.

Το franchise που είχε στο roster του παίκτες όπως ο Mel Daniels, ο George McGinnis, ο Roger Brown, ο Freddie Lewis, ο Bob Netolicky, ο Billy Keller και ο Rick Mount, έναν προπονητή όπως ο “Slick” Leonard και παράγοντες όπως ο Dick Tinkham και ο Mike Storen.

Έτσι μοιάζει μια ομάδα μετά από τρία πρωταθλήματα

Το franchise που κέρδισε τους περισσότερους αγώνες και μάζεψε τους περισσότερους θεατές από οποιοδήποτε άλλο.

Όσο διαχρονικά συμπαθητικό κι αν έχει υπάρξει το franchise από τη συγχώνευση του ΑΒΑ και μετά¹⁾μια καλή δύναμη της Ανατολής, που έχει κερδίσει μόλις μια φορά την Conference του, το 2000, και έξι την division του, και είχε κατά καιρούς στις τάξεις του παίκτες όπως οι Alex English, Chuck Person, Reggie Miller, Detlef Schrempf, Rik Smits, Mark Jackson, Chris Mullin, Jermaine O’Neal, Danny Granger, Paul George, δηλαδή τα τελευταία 40 χρόνια, άλλο τόσο κομβικό είχε υπάρξει στην παρουσία του στο ΑΒΑ, όπου ήταν το ακριβώς ανάποδο από τις συνηθισμένες περιπτώσεις ομάδων στη λίγκα: σταθερότητα στη διοίκηση²⁾μόλις δύο γκρουπ ιδιοκτήτων πέρασαν, εμπιστοσύνη στο αγωνιστικό πλάνο³⁾μόλις δύο προπονητές πέρασαν και ισχυρή σχέση με την -τρελαμένη με το μπάσκετ- τοπική κοινωνία, όντας το μόνο franchise που δεν άλλαξε πόλη, όνομα ή/και logo στα εννέα χρόνια του ΑΒΑ.

Είναι ιδιαίτερα συγκινητικό πως όλοι οι βασικοί πυλώνες της ομάδας που αναφέραμε παραπάνω, έχουν αναφερθεί όλες αυτές τις δεκαετίες στη συνοχή της ομάδας, στις προσωπικές σχέσεις, στην συναδελφικότητα και στην πίστη στο συλλογικό όραμα. Κατά μία έννοια, η αναλογία των Celtics του Red Auerbach σε μικρογραφία ήταν οι Pacers του ΑΒΑ. Και αυτή είναι η ιστορία τους.

Enter the Indiana Pacers

Το μπάσκετ στην Indiana προηγείται της θρησκείας και της οικογένειας -και οι άνθρωποι εκεί πιστεύουν πολύ και στα δύο. Με αυτή την έννοια, όσο κι αν στην Indianapolis λάτρευαν και είναι περήφανοι για τις σπουδαίες αφηγήσεις για το γυμνασιακό και κολεγιακό μπάσκετ τους, όπου είχαν την τύχη και την πολυτέλεια να απολαμβάνουν ομάδες όπως οι Milan High School Indians, οι Hoosiers του Bob Knight και οι Sycamores του Larry Bird, η εγκατάσταση επαγγελματικής ομάδας το 1967 ήταν η εκπλήρωση μιας αυτονόητης προφητείας. Γεννηθήτω οι Pacers, λοιπόν.

Πάντα είναι καλό να ξεκινάς από μια ωραία ταινιούλα…

Η αρχή, όπως παντού στο ΑΒΑ, ήταν δύσκολη. To front office των Pacers ήταν αρχικά ένα πίσω δωμάτιο σε ένα κοσμηματοπωλείο(!), μιας και ο χώρος που νοικιάστηκε σαν front office, λειτουργούσε προηγουμένως ως κοσμηματοπωλείο και είχε ακόμα δύο μήνες συμβόλαιο.

Ακόμα και χωρίς υλικοτεχνική υποδομή, ο νομικός σύμβουλος των Pacers, Dick Tinkham, δεν έχασε χρόνο και βρήκε τον -γνωστό του από τη θητεία τους στους πεζοναύτες- Mike Storen. Ο Storen, βεβαίως, δεν ήταν ακριβώς και επιλογή απελπισίας, αφού είχε υπάρξει εμπορικός διευθυντής των Cincinnati Royals και υπεύθυνος του front office των Baltimore Bullets στο παρελθόν. Μαζί οι Tinkham και Storen γρήγορα συνειδητοποίησαν πως το σημαντικό στη δημιουργία ενός επιτυχημένου franchise ήταν η επένδυση στους σωστούς ανθρώπους.

Roger

Ο πρώτος αθλητής που πέρασε την πύλη του …κοσμηματοπωλείου ήταν ο small forward Roger Brown. Ο Storen, όταν υπέγραψε συμβόλαιο με τον Tinkham ως εκπρόσωπο των Pacers, ζήτησε κατευθείαν μια επιταγή $ 500 για να υπογράψει τον Brown, τον οποίο δεν τον ήξερε σχεδόν κανείς.

Κάποιος που τον ήξερε, πάντως, ήταν ο Oscar Robertson. Όταν βρέθηκε μαζί με τον Storen στους Royals, ο “Big Ο” του εξομολογήθηκε πως δύο ήταν οι παίκτες που βρίσκονταν στις ΗΠΑ εκείνη την εποχή οι οποίοι άξιζαν να είναι στο ΝΒΑ και δεν ήταν: ο Connie Hawkins και ο Roger Brown, τον οποίο γνώριζε ο Oscar από καλοκαιρινά μονά.

Ο Brown εκείνη την εποχή δούλευε για $ 500 το μήνα ως μηχανικός στη General Motors στο Ohio και έπαιζε περιστασιακά ερασιτεχνικά στην AAU (Athletic Amateur Union). Ο Storen το γνώριζε αυτό και σκόπευε να του δώσει την επιταγή για να τον δελεάσει να υπογράψει συμβόλαιο, όμως η ανασφάλεια που απέπνεε το ΑΒΑ στον Brown τον οδήγησε ζητήσει πολλά παραπάνω για να παίξει επαγγελματικό μπάσκετ στο ΑΒΑ. Τελικά, υπέγραψε συμβόλαιο αξίας $ 17.000, με επιπλέον $ 2.000 bonus, συν αμάξι και μια νέα δουλειά για τη σύζυγο του, που άφησε θέση νοσοκόμας πίσω στο Dayton.

Ως προϊόν των λυκείων της Νέας Υόρκης, ο Brown ήταν ένα από τα τρία top prospects, μαζί με τον Connie Hawkins και τον Billy Cunningham. Όμως, δεν έπαιξε ποτέ στο NCAA και στο NBA, διότι, όπως και ο “Hawk”, θεωρήθηκε ύποπτος για point shaving στο high school, εξαιτίας και μόνο της συναναστροφής του με τον τζογαδόρο Jack Molinas, ο οποίος ήταν το κεντρικό πρόσωπο στο περίφημο σκάνδαλο point shaving στο Dixie Classic του ’61⁴⁾Χριστουγεννιάτικο τουρνουά κολεγιακών ομάδων, που τελείωσε εκείνη τη χρονιά, όταν αποκαλύφθηκε σκάνδαλο στημένων αγώνων από παίκτες του North Carolina και του North Carolina State..

Όπως και για τον Hawkins, «Ιθάκη» για τον Brown υπήρξε το ΑΒΑ, όπου έγραψε 17,4 ppg στα οχτώ χρόνια παρουσίας του στο ΑΒΑ⁵⁾τα μόνα επαγγελματικά του χρόνια, αφού παρότι αποκαταστάθηκε από το ΝΒΑ, δεν έπαιξε ποτέ, 22 ppg στα τέσσερα πρώτα χρόνια του στους Pacers και συγκλονιστικές clutch εμφανίσεις στα playoffs: στους μεν τελικούς του ’70, σημείωσε 32,7 ppg/10 rpg, με 53, 39 και 45 πόντους με εφτά τρίποντα στους τρεις τελευταίους αγώνες απέναντι στον σπουδαίο αμυντικό Willie Wise των Stars, στους δε τελικούς του ’72, απέναντι στον Rick Barry, έδωσε συγκλονιστικές μάχες και νίκησε τον σταρ των Nets στο τελευταίο παιχνίδι, με 32-23 το προσωπικό τους scoring duel.

Επιπλέον, ο Brown είχε όλο το οπλοστάσιο των playgrounds: γρήγορος, all around, pure shooter, γεννημένος για μια λίγκα που θα επέτρεπε το τρίποντο και killer στα τελευταία δευτερόλεπτα ενός αγώνα. Χαρακτηριστική ήταν μια κίνηση του, όπου έκανε προσποίηση, πέρναγε τον αντίπαλο του και προτού πάρει το πρώτο βήμα, σταματούσε και σούταρε από τα 3-4 μέτρα. Nothing but net.

“Neto”

Ο αμέσως επόμενος που βρέθηκε στην Indianapolis ήταν ο power forward Bob Netolicky. Γόνος πλούσιας οικογένειας, ταλαντούχος, απόφοιτος του Drake, αλλά χωρίς να νοιάζεται ποτέ ιδιαίτερα για το μπάσκετ⁶⁾ένα γεγονός τα λέει όλα: ο “Neto” στο κολέγιο διατηρούσε ένα κατοικίδιο λιοντάρι στη μπανιέρα του, ενώ κάποια στιγμή στους Pacers, «δραπέτευσε» στους δρόμους της Indianapolis η κατοικίδια wildcat του! Είπατε κάτι; υπήρξε το αντίδοτο στην απώλεια του απόφοιτου του Providence, Jimmy Walker⁷⁾απόφοιτος του Providence και πατέρας του Jalen Rose, που κατέληξε στους Pistons του ΝΒΑ στο draft του ’67, αφού προτίμησε τους Pacers από τους San Diego Rockets⁸⁾στον πρώτο γύρο είχαν επιλέξει τον Pat Riley. Η συμφωνία περιλάμβανε $ 16.500, μια Corvette και τις part-time υπηρεσίες του δικηγόρου του “Neto” για άλλα $ 250.

Κι όμως, για κάποιον διαολεμένο λόγο, ο Netolicky αγάπησε πραγματικά την Indiana και ήθελε να παίζει μπάσκετ εκεί. Σε οκτώ χρόνια επαγγελματικής καριέρας⁹⁾έπαιξε μόνο στο ΑΒΑ, ο Netolicy έγραψε 16 ppg/8,8 rpg, ήταν τέσσερις φορές All-Star, από το ’68 ως το ’71, δύο φορές πρωταθλητής, το ’70 και το ’72, και μέλος των All-ABA Second Team, το ’70, και ABA All-Rookie First Team, το ’68. Από την Indiana έλειψε μόνο μια χρονιά, όπου περιπλανήθηκε στο Texas, και συγκεκριμένα τη σεζόν ’72-’73 στους Dallas Chaparrals και λίγο από τη σεζόν ’73-’74 στους San Antonio Spurs. Εκείνη τη χρονιά έγραψε μεν 18,7 ppg/10,1 rpg, αλλά έχασε το πρωτάθλημα του ’73, για να επιστρέψει στα μέσα της επόμενης σεζόν. Στο σημείο αυτό -και επί αυτής ακριβώς της επιστροφής- αξίζει να αναφερθεί μία καταπληκτική άχρηστη πληροφορία: ο Netolicky είναι ίσως ο μόνος που έχει παίξει έναν επίσημο αγώνα και με τις δύο ομάδες. Στις 14 Νοεμβρίου του ’73, οι Pacers νίκησαν τους Spurs στο San Antonio. Οι Spurs έκαναν έφεση και δικαιώθηκαν και έτσι, τα τελευταία 30’’ ξαναπαίχτηκαν αμέσως πριν από την επόμενη επίσκεψη των Pacers στο San Antonio στις 2 Δεκεμβρίου. Όμως, μέχρι τότε, ο Netolicky είχε επιστρέψει πάλι στους Pacers με ανταλλαγή, οπότε έπαιξε την τελευταία επίθεση (και την ακόλουθη παράταση, καθώς και τον προγραμματισμένο αγώνα αμέσως μετά) με τη φανέλα των Pacers.

Χαλαρός τύπος και επηρεασμένος από την μόδα των “mods” στη δεκαετία του ’60, έβλεπε τον εαυτό του ως τον sexy/cool κρίκο μιας συμπαγούς αλυσίδας, έναν άνθρωπο που ήταν εξαιρετικός για συμπαίκτης, ιδανικός για παρέα και πάντα διαθέσιμος για τις γυναίκες. Γενικά, τον “Neto” δεν τον απασχολούσαν ζητήματα από μικρά (ξέχναγε να πλύνει τα ρούχα του ή να στρώσει το κρεβάτι του) μέχρι μεγαλύτερα. Το ότι είχε ένα από τα πιο «καυτά» κλαμπ στην Indianapolis, που χώραγε 300 άτομα και ήταν «η λατρεία που έγινε συνήθεια» μετά τις νίκες, σας το είπαμε;

Και ήθελε τόσο πολύ να μην αφήσει την Indiana, που, όταν το καλοκαίρι του ’71, ο GM που διαδέχτηκε τον επιτελικό Storen ξέχασε(!) να παραδώσει το option letter στον Netolicky, με αποτέλεσμα αυτός να μείνει πρακτικά free agent, ο τελευταίος, στεναχωρημένος και …μεθυσμένος στο κλαμπ του, πήρε τηλέφωνο τον Tinkham στο σπίτι του τα μεσάνυχτα, λέγοντάς του «είτε το πιστεύεις είτε όχι, είμαι πλέον free agent, επειδή δεν μου δώσατε το option letter έγκαιρα» και το έκλεισε. Αν ο “Neto” δεν έπαιρνε κανέναν τηλέφωνο, θα μπορούσε να εξαργυρώσει τις καλές σεζόν του με ένα καλό συμβόλαιο σε κάποια άλλη ομάδα, όμως απλώς δεν ήθελε να φύγει. Έτσι, μέσα σε 15’, ο Storen ήταν στο κλαμπ του Netolicky, όπου είχε κάνει το τηλεφώνημα, με το option letter στο χέρι, παρότι έμενε τουλάχιστον ένα μισάωρο μακριά!

Freddie

Όσο πιο ήσυχα γινόταν, μπήκε στο ΑΒΑ, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, γνωστός μόνο ως το «backup του Oscar Robertson στους Royals» στη rookie χρονιά του, ο Freddie Lewis. Ένας κοντός PG, ύψους 1,83, εξίσου καλός στα βασικά (σουτ-πάσα-άμυνα), έγινε ο αρχηγός της ομάδας και ο «εξισορροπιστής» σε μια ομάδα με έντονες προσωπικότητες. Την δε αξία του την έδειξε την κατάλληλη στιγμή, στην postseason του ’72, όταν και αύξησε τους μέσους όρους του από τη regular season, που είχε 15,4 ppg/4,7 apg, στα playoffs σε 19,2 ppg/4,4 apg. Στο έβδομο παιχνίδι στους τελικούς της Δύσης απέναντι στη Utah, μάλιστα, σημείωσε 23/12/6 και με δύο βολές έδωσε την πρόκριση στην Indiana, ενώ στο πέμπτο παιχνίδι απέναντι στους Nets στους τελικούς ηγήθηκε της αντεπίθεσης των Pacers με σειρά hustle plays, την στιγμή που ήταν 20 πόντους πίσω και τελικά, με κλέψιμο και δύο βολές, έδωσε τη νίκη στην ομάδα του. Στο τέλος, πήρε και το βραβείο του Playoffs MVP σπίτι του.

Η αγωνιστική του συνέπεια και πειθαρχία πολλαπλασίαζε τις αγωνιστικές τους αρετές, και παρότι το κοινό της Indianapolis άργησε πολύ να τον αποδεχτεί -συχνά μάλιστα τον αποδοκίμαζε αφού ξεκινούσε στη θέση του «αγαπημένου της εξέδρας» Rick Mount-, ο coach Leonard έσταζε μέλι για την προσωπικότητα του εντός και εκτός γηπέδου.

Εν τέλει, ο «άσημος» Lewis ήταν πρώτος σκόρερ των Pacers στην πρώτη χρονιά στο ΑΒΑ, με 20,6 ppg, κατέκτησε τρία πρωταθλήματα μαζί τους, εκείνα των 1970, 1972, 1973, ήταν τέσσερις φορές All Star, τις σεζόν 1968, 1970, 1972 και 1975, και στο τελευταίο μάλιστα ήταν και MVP. Not bad Freddie!

Mel

Ακρογωνιαίος λίθος των Pacers ήταν φυσικά ο -πρόσφατα αποθανών- Mel Daniels. Όπως έχει σκιαγραφηθεί ως τώρα από τα κεφάλαια του αφιερώματος μας, ο Daniels ήταν σκληρός, δουλευταράς, ανταγωνιστικός, μαχητικός¹⁰⁾στη rookie χρονιά του, διατεινόταν πως είχε 78 καυγάδες σε 78 αγώνες και τους είχε ξεκινήσει όλους! και πραγματικός Κέρβερος της φήμης των Pacers -ένα πραγματικό εργαλείο στα χέρια όποιου προπονητή ήθελε να κερδίσει το ψυχολογικό αβαντάζ. Και το καλύτερο ήταν πως ο Mel λάτρευε αυτό τον ρόλο, δηλαδή να ηγεμονεύει και σωματικά και ψυχολογικά σε όλο το γήπεδο. Όπως έλεγε ο συμπαίκτης του Billy Keller, «αν ο Artis Gilmore είχε την έντονη προσωπικότητα του Mel, θα ήταν ο καλύτερος παίκτης στην Ιστορία».

Τεχνικά ο Daniels δεν ήταν τίποτα το μοναδικό. Χρησιμοποιούσε πάρα πολύ καλά το ύψος του και το μέγεθος του, διαθέτοντας ένα πολύ γερό κορμί ύψους 2,06, όμως το επιθετικό του οπλοστάσιο ήταν περιορισμένο, αφού σκόραρε πολύ συχνά με δεύτερες προσπάθειες, αν και είχε μια κίνηση που ήταν η αγαπημένη του: έπαιρνε την μπάλα στο post, έκανε προσποίηση πως θα κάνει drive από την baseline και εκτελούσε με ένα μικρό fadeaway.

Θρυλικές δε ήταν οι μονομαχίες του Daniels με τον Zelmo Beaty, αφού με το που ήρθε ο τελευταίος στη λίγκα ως NBA All Star, ουσιαστικά αμφισβητούσε την κυριαρχία του Daniels. Και επιπλέον, ο Beaty ήξερε πως να μπει μέσα στο μυαλό του Mel: πάταγε το πόδι του, τράβαγε το σορτσάκι του, τσίμπαγε τον μηρό του ή κλείδωνε με το χέρι το πόδι του, με συνέπεια ο Daniels να εκνευρίζεται και να χρεώνεται με φάουλ ή να βγαίνει εκτός ρυθμού.

Η απόκτηση του Daniels ήταν κι αυτή επεισοδιακή. Μετά την πρώτη εξαιρετική του χρονιά στη Minnesota, οι Pacers κινήθηκαν για την απόκτηση του. Εκμεταλλευόμενοι τα οικονομικά προβλήματα των Muskies, κατάφεραν και απέσπασαν την υπογραφή του GM Larry Shields σε μια …χαρτοπετσέτα και συμφώνησαν για μεταγραφή ύψους $ 150.000. Οι Storen και Tinkham ήταν τόσο πεπεισμένοι για τη δυναμική που θα τους έδινε ο Daniels, που κατάφεραν να περάσουν τη μεταγραφή από το Δ.Σ. των Pacers, μόνο όμως για $ 75.000. Όταν πήραν τους Muskies τηλέφωνο για τα νέα δεδομένα, προκειμένου να τους κατευνάσουν, πρόσφεραν και τους Jimmy Dawson και Ron Kozlicki και το deal έκλεισε: με ελάχιστα ανταλλάγματα, οι Pacers πήραν τον παίκτη, που όσο κανείς άλλος -με εξαίρεση, ίσως, του Reggie Miller-, ταύτισε το όνομα του με το franchise.

Όσο για τα επιτεύγματά του στο ΑΒΑ; Πρώτος rebounder σε totals και average με 15,1 rpg, δύο φορές MVP, το 1969 και το 1971, τρεις φορές πρωταθλητής, το 1970, 1972 και 1973, τρεις φορές πρώτος rebounder της λίγκας, το 1968, 1969 και 1971, τέσσερις φορές μέλος της All-ABA First Team, από το 1968 ως το 1971, rookie της χρονιάς το 1968, επτά φορές All Star, σερί από το 1968 ως το 1974, και μια φορά MVP του All Star Game, το 1969. Τέλος, με αφορμή το ξέσπασμα του Anthony Davis απέναντι στο Detroit στις 21 Φεβρουαρίου 2016, όταν και σημείωσε 59 πόντοι και 20 rebounds, αξίζει να θυμηθούμε ξανά τα όργια του Daniels στις 18 Μαρτίου του 1969 απέναντι στους Nets, με 56 πόντοι και 31 rebounds:

Billy & Rick

Δύο σημαντικοί ρολίστες στο rotation των Pacers ήταν οι απόφοιτοι του Purdue, οι Rick Mount και Billy Keller, οι οποίοι το είχαν οδηγήσει το ’69 στον τελικό του NCAA απέναντι στο UCLA του Lew Alcindor. Ο Mount με το που τελείωνε το κολέγιο ήταν ήδη διάσημος: Mr. Basketball της Indiana το 1966 και Παίκτης της Χρονιάς για την περιφέρεια Big Ten στη senior χρονιά του το 1969, όπου σημείωσε 33,3 ppg, δεύτερος πίσω μόνο από τον Pete Maravich. Από την άλλη, ο Keller ήταν ο …”Mr. Nobody”, ο τύπος που έδινε τις πάσες στον Mount στο κολέγιο -και αυτός που χρησιμοποιήθηκε ως «δόλωμα» από τους Pacers, όταν έγινε draft το 1969, για να προσελκύσουν τον Mount την επόμενη χρονιά.

Όμως, ο ύψους 1,78 Keller είχε μια τεράστια καρδιά και δίψα για να παίξει και γι’ αυτό τον λάτρευαν οι οπαδοί και οι προπονητές των Pacers. Ο ίδιος, πολύ ταπεινά, έλεγε πως χρώσταγε τα πάντα στον Mount που τράβαγε όλη την προσοχή και καθότι κανείς δεν περίμενε τίποτα από αυτόν, ό,τι και να έκανε φαινόταν καλό. Ως τρίτος guard της Indiana, πάντως, διέπρεψε στα επτά χρόνια του στο ABA: 11,8 ppg, 43% στα FGs, 87% στις βολές και 34% στα τρίποντα.

Μα δεν μοιάζει με τον Τιτ Σοκ;

Τα ίδια περίπου νούμερα σημείωνε και ο Mount, με 10,8 ppg, 42% στα FGs, 82% στις βολές και 32% στα τρίποντα, σε μόλις δύο σεζόν στην Indiana, όμως -τα συνολικά του σε πέντε χρόνια καριέρας στο ΑΒΑ ήταν ελαφρώς καλύτερα. Έτσι, σε μια συνήθη ανατροπή της τύχης, ο Keller επιτέλεσε το ρόλο που κανονικά επιφύλασσε η μοίρα για τον Mount.

Η αλήθεια είναι πως τα χνώτα του Mount δεν ταίριαξαν ποτέ με αυτά των υπόλοιπων Pacers. Αυτό το heavy recruiting και η σχεδόν μεσσιανική προσμονή για τον Mount από μια ομάδα που ήταν ήδη πρωταθλήτρια¹¹⁾στους πιο υποψιασμένους από εσάς, ήδη ήρθε στο μυαλό η παρόμοια περίπτωση της στρατολόγησης του Toni Kukoc από τον Jerry Krause, καλλιέργησαν ένα παγωμένο κλίμα, όταν εντάχθηκε στο roster των Pacers. Παράλληλα, ο τρομερά εσωστρεφής και ευαίσθητος του χαρακτήρας δεν κάθισε ποτέ καλά στον προπονητή “Slick” Leonard, ο οποίος, επικαλούμενος την κακή αμυντική προδιάθεση που χαρακτηρίζει τους περισσότερους σουτέρ, τον απαξίωσε. Όταν δε ξεκίνησαν να τον ξεσκίζουν και οι οπαδοί και τα τοπικά ΜΜΕ, που μέχρι πρότινος τον αποθέωναν, ο Mount είχε τελειώσει από την Indiana.

Πάντως, ακόμα και η στρατολόγηση του Mount ήταν αστεία. Οι Pacers ζήτησαν να γίνει ένα έκτακτο draft για seniors στα κολέγια. Οι υπόλοιποι το δέχτηκαν, γιατί πέραν του ότι λάτρευαν να κάνουν μυστικά drafts για το οτιδήποτε και να ζουν με την ψευδαίσθηση ότι πράγματι θα προσέλκυαν όσους επέλεγαν, ήθελαν να συναντηθούν στο φημισμένο μπαρ του ξενοδοχείου “21” της Νέας Υόρκης. Παραδόξως, στο draft οι τότε πρωταθλητές Pacers επέλεξαν πρώτοι (!), γιατί σημασία στο ΑΒΑ δεν είχε ποιος είχε το χειρότερο ρεκόρ, αλλά ποιος ζήτησε να γίνει το draft! Έτσι, επέλεξαν τον Rick Mount ως πρώτο pick, αφήνοντας τους πάντες να καταλάβουν ότι είχαν ήδη συμφωνήσει μαζί του -μόνο που οι Pacers δεν είχαν μιλήσει ποτέ με τον Mount, ο οποίος βρισκόταν υπό στενή επιτήρηση από το Purdue. Οι παράγοντες των Pacers, μόλις πέτυχαν αυτό για το οποίο είχαν έρθει, αποχώρησαν, όμως το draft δεν ολοκληρώθηκε ποτέ μετά το πρώτο pick, διότι οι υπόλοιποι σκοτώθηκαν για το ποιος θα επιλέξει τον Pete Maravich! Τιμημένο ΑΒΑ!

Ο Rick Mount στο Purdue

George

Η επιβίωση κάθε δυναστείας στο μπάσκετ εξαρτάται από τη δυνατότητα ανανέωσης της. Η διαφορά ανάμεσα στους Celtics του ’60 με τους Celtics του ’80 ήταν πως οι δεύτεροι, επενδύοντας πάνω στους -πρόωρα χαμένους- Reggie Lewis και Len Bias, δεν κατάφεραν να φτάσουν με αξιώσεις μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Ο Len Bias που δεν είχαν ποτέ οι Celtics του NBA ήταν ο George McGinnis για τους “Celtics του ΑΒΑ”.

Ο “Big George” ήταν ένας εκρηκτικός power forward ύψους 2,03, ο οποίος μπορούσε να συναγωνιστεί τον Daniels σε δύναμη και τον Brown σε τεχνική. Ο McGinnis ήταν επίσης γέννημα-θρέμμα της Indiana, αφού είχε γεννηθεί στην Indianapolis, είχε αναδειχθεί Mr. Basketball το 1969 όταν ήταν στο Washington High και έγινε ο πρώτος sophomore που ηγήθηκε της Big Ten σε πόντους και rebounds, με 29,9 ppg/14,4 rpg, και αναδείχθηκε All-American, όταν ήταν στο University of Indiana.

Μάλιστα, ενώ ο McGinnis ήθελε να παίξει μπάσκετ στους Pacers, οι παράγοντες των τελευταίων ήταν σε πολύ λεπτή θέση, γιατί ο McGinnis ήταν ακόμα underclassman το ’71 και δεν ήθελαν να φαίνονται ότι ρυμουλκούν νέα παιδιά από το τοπικό πανεπιστήμιο -με το οποίο είχε έτσι κι αλλιώς ψύχωση η τοπική κοινωνία- και σίγουρα δεν ήθελαν να τσαντίσουν τον τότε νέο προπονητή του UI Bobby Knight! Όμως, από το πολύ «περίμενε», ο McGinnis κουράστηκε και απείλησε ότι θα φύγει και θα υπογράψει στο «μισητό» στην Indiana¹²⁾μιλάμε για κόντρα σε όλα τα αθλητικά επίπεδα Kentucky.

Μια από τις πρώτες εντυπώσεις που είχε ο μπασκετικός κόσμος από τον 20χρονο McGinnis ήταν όταν ο παλαίμαχος Bones McKinney είπε για αυτόν «τα χέρια του είναι μεγαλύτερα από τα μπούτια μου και σας θυμίζω πως έχω παίξει στο ΝΒΑ».

Ήταν τόσο χαρισματικός αγωνιστικά και κοινωνικά ο George, που ήταν ο μόνος στον οποίον ο “Slick” Leonard έκανε τα στραβά μάτια και του επέτρεπε να βγαίνει εκτός αγωνιστικού συστήματος. Με υψηλά αποθέματα δημιουργικότητας και μπασκετικού IQ, και φυσική υπόσταση τύπου Superman, o McGinnis στην ακμή του μπορούσε να συγκριθεί στα ίσα με τον Julius Erving. Σε βαθμό μάλιστα που τη σεζόν 1974-1975 μοιράστηκαν το βραβείο του MVP. Για να είμαστε απόλυτα ακριβείς, ο McGinnis εκείνη τη σεζόν είχε 29,8 ppg/14,3 rpg/6,3 apg/46% FGs, ενώ ο Dr. J είχε 27,9 ppg/10,8 rpg/5,1 apg/50% FGs. Επιπλέον, εκείνη τη χρονιά σε 18 postseason αγώνες, ο McGinnis κουβάλησε τους Pacers μέχρι τους τελικούς με 32 ppg/16 rpg/8,2 apg!

Αμέσως μετά από αυτή τη σεζόν, ο McGinnis έφυγε για το ΝΒΑ και πήγε στους 76ers, για να τον βρει ένα χρόνο μετά ο Julius Erving, όπου, δυστυχώς για τον ίδιο, παρέμεινε δεύτερο βιολί πίσω από τον Dr. J.

Συνολικά, σε τέσσερα χρόνια στο ΑΒΑ και στους Pacers, o McGinnis σημείωσε 25,2 ppg/12,9 rpg/3,5 apg/47% FGs, κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, εκείνω των 1972 και 1973, και αναδείχθηκε MVP της σεζόν το 1975, Playoffs MVP το 1973, τρεις φορές All Star το 1973, 1974 και 1975, και μέλος της All-ABA First Team, για τις σεζόν 1974 και 1975, της All-ABA Second Team, το 1973 και της All-Rookie First Team, το 1972.

Reggie

Σε μια ομάδα με τέτοιες προσωπικότητες, ο προπονητής είτε θα τους ανέχεται, είτε θα τους διοικεί. Αυτό δεν το κατάφερε ο πρώτος προπονητής της Indiana, o -πολλά υποσχόμενος assistant του θρύλου του Notre Dame, Johnny Dee, αλλά άπειρος, Larry Staverman. Μόλις στα 29 του, ο Staverman είχε προλάβει να παίξει για τους Cincinnati Royals του ΝΒΑ, όπου γνώρισε -σε διαφορετικές περιόδους- τους Oscar Robertson, Mike Storen, Roger Brown και Freddie Lewis.

Βέβαια, ο Staverman ήταν και άτυχος. Ελλείψει λύσεων κοντά στο καλάθι, ο soft Netolicky έπαιζε κατά συνθήκη center και όταν έπαθε …μαγουλάδες¹³⁾προκαλώ όλη τη συντακτική ομάδα του Ball Hog να μου βρει δέκα περιπτώσεις παικτών που έχουν βγει στην IR, έχοντας μια παιδική ασθένεια, η επόμενη λύση ήταν ο καταπληκτικός τύπος, αλλά «άμπαλος» George Peeples, του οποίου το shooting range ήταν αποκλειστικά το «εξ επαφής». Έτσι, οι Pacers βγήκαν σε αναζήτηση κορμιών.

Η πιο συμπαθητική περίπτωση ήταν ο “seven feet of trouble” Reggie Harding. Σε μια κίνηση απελπισίας, οι Storen και Tinkham κανόνισαν ο Harding να έρθει στις 05:00 το πρωί στην Indiana για να προλάβει την αναχώρηση της ομάδας για road trip στις 09:30. Σε ένα καφέ του αεροδρομίου, λοιπόν, οι τρεις τους κάθισαν και άρχισε το «ψηστήρι». Ένας τύπος σαν τον Harding προφανώς δεν ενδιαφερόταν για όλα τα προτερήματα του να παίζει κάποιος στην Indianapolis, οπότε ρώτησε κατευθείαν για τα λεφτά. Όταν ο Storen του πρότεινε $ 10.000 για μισή σεζόν, ο Harding σηκώθηκε για να φύγει και να πάρει το πρώτο αεροπλάνο για Detroit. Εν τέλει, την παρτίδα έσωσε ο Tinkham, όταν πρότεινε στον Harding να γράψει σε ένα χαρτί πόσα ήθελε και όταν άκουσε $ 15.000, του πρότεινε, αφού ήταν τόσο σίγουρος ότι μπορούσε να χαρίσει το πρωτάθλημα στους Pacers, να τον πληρώνουν με τον αγώνα: $300 τον αγώνα για 50 εναπομείναντες αγώνες έκαναν $ 15.000! Πραγματικά, κάθε συμφωνία στο ΑΒΑ ήταν case study αστικού δικαίου…

Φυσικά, ο Harding ήταν «αλλ’ αντ’ άλλων»: δεν φόραγε κοστούμι, έτρωγε πρόστιμα με τέτοια συχνότητα που στο τέλος της σεζόν χρωστούσε (!) $ 4.000 στην ομάδα, αργούσε στις πτήσεις της ομάδας, δεν πήγαινε στις προπονήσεις και μια φορά ζήτησε άδεια για να πάει στην κηδεία της κόρης του, που γλίστρησε μοιραία στο μπάνιο. Σημείωση: δεν είχε κόρη. Προφανώς.

Μια άλλη φορά, ο καλός σουτέρ Jim Rayl σούταρε 1/14 FGs στη Νέα Ορλεάνη. Στην επιστροφή, τον περίμενε εξαγριωμένος ο Mike Storen, ο οποίος υποψιαζόταν ότι ο Rayl είχε ξενυχτίσει. Πράγματι, αυτό είχε συμβεί, με έναν αστερίσκο όμως. Στο rotation των roomates, ο Rayl είχε τύχει να κοιμηθεί στο ίδιο δωμάτιο με τον Reggie. Αργά το βράδυ, ο Rayl άκουσε θόρυβο στο δωμάτιο και με το που άνοιξε το φως, είδε τον Reggie να κάθεται στο πλάι του κρεβατιού του και να του έχει κολλήσει ένα όπλο στο πρόσωπο.

(Μισή ανάσα για όποιον ανατρίχιασε και συνεχίζουμε)

Το μόνο που βρήκε να πει ο Harding ήταν “I hear you hate niggers”.

(Μισή ανάσα για να κάνετε την προσευχή σας για τον άκακο Rayl και συνεχίζουμε)

Ο Rayl σιγά-σιγά έπεισε τον Harding να αφήσει το όπλο κάτω και μετά, ο Reggie έβγαλε όλες τις σφαίρες και τις άφησε στο κομοδίνο, λέγοντας «πάμε να κοιμηθούμε, έχουμε αγώνα αύριο». Το φως ξανάκλεισε, αλλά ο Rayl άκουσε και πάλι τον Harding να σηκώνεται και να κινείται μέσα στο δωμάτιο. Όταν ξανάνοιξε το φως, είδε και πάλι τον Harding να τον σημαδεύει με το όπλο, όρθιος αυτή τη φορά και να του λέει «Νόμιζες ότι είχα μόνο έξι σφαίρες ε;».

(Αυτό ήταν. Τώρα δεν τη γλιτώνει με τίποτα)

Κι όμως, με ολύμπια ψυχραιμία, ο Rayl δεν είπε τίποτα, σηκώθηκε και βγήκε έξω και πέρασε όλο το βράδυ, ξαπλωμένος στο διάδρομο του ξενοδοχείου.

Πάντως, ο Rayl δεν ήταν ο μόνος που ανέπτυξε σχέση με το όπλο του Harding, καθώς σε μια τηλεοπτική συνέντευξη, o Reggie δήλωσε ότι «αν είχα όπλο, θα πυροβολούσα τον Mike Storen». Εκεί τελείωσε και η καριέρα του στους Pacers.

Προφανώς, o Harding δεν ήταν και το καλύτερο παιδί, αφού είχε περάσει και από τη φυλακή, είχε προβλήματα με τα ναρκωτικά, ενώ αποκαλύφθηκε αργότερα πως το 1960, είχε βιάσει το μέλος των Supremes Florence Ballard. Τελικά, ο Harding εκτελέστηκε σε μια διασταύρωση στο Detroit το 1972 και ο Storen ήταν ένας από τους μόλις τρεις λευκούς που παρευρέθηκαν στην κηδεία του.

Η Florence Ballard (αριστερά) και οι υπόλοιπες Supremes

“Slick”

Ακόμα, πάντως, και μετά την άφιξη του Daniels στην ομάδα, ήταν εμφανές πως ο Staverman δεν μπορούσε να διαχειριστεί την κατάσταση. Ήταν πολύ αγαπητός στην ομάδα, αλλά αυτό δεν έφτανε για να μετατρέψει ένα εξαιρετικό σύνολο ταλαντούχων παικτών σε title contender.

Αυτός που αντικατέστησε τον Staverman ήταν ο Bob “Slick” Leonard, ο οποίος, παρότι δεν είχε κάτι σημαντικό να επιδείξει ως προπονητής, καθώς σε μιάμιση σεζόν στο ΝΒΑ είχε ρεκόρ 44-78, ήταν περίπου τοπικός ήρωας, όταν με δικές του βολές στην εκπνοή οι Indiana Hoosiers είχαν νικήσει τους Kentucky Wildcats στον τελικό του NCAA το 1953. Χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές, αλλά μεγαλωμένος μέσα στη φτώχεια της επαρχίας της Indiana, φαινόταν να είναι ο άνθρωπος που η προσωπικότητά του μπορούσε να είναι a priori ανώτερη των παικτών του -τουλάχιστον εντός των ορίων της Πολιτείας της Indiana.

Στην πρώτη κιόλας προπόνηση, τόνισε σε όλους πως πλέον θα γίνουν οικογένεια, ώστε να κερδίζουν και να χάνουν όλοι μαζί και πως δεν θα ανεχόταν ανοησίες περί «αράπηδων» ή «βλάχων». Και αμέσως μετά, έλιωσε τους παίκτες του στην προπόνηση. Έβρισε τον Daniels, όταν επιχείρησε ένα σουτ από το high post, λέγοντας του ότι «δεν πληρώνεται ο κώλος σου, για να σηκώνεται από εκεί, οπότε τράβα γρήγορα κάτω από το καλάθι». Οι προπονήσεις ήταν χαλαρές μετά από νίκες, αλλά βάναυσες μετά από ήττες. Όταν δε ο Roger Brown δυσκολευόταν να προσαρμοστεί στην αρχή, δεν δίστασε να τον αφήσει εκτός αποστολής πριν από road trip, για να στείλει -επιτυχημένα, εν τέλει- μήνυμα στους υπόλοιπους ότι «ουδείς αναντικατάστατος». Από την άλλη, έβγαινε για μπύρες ή ποτό μαζί με τους παίκτες του μετά από κάθε παιχνίδι, κερνούσε συχνά, ήξερε πότε περνούσε τα όρια και φερόταν στους αθλητές ως ενήλικους -το μότο του: «δεν με νοιάζει τι κάνετε έξω από το γήπεδο, αλλά το καλό που σας θέλω να είστε έτοιμοι να παίξετε την επόμενη μέρα».

Μέσα στο γήπεδο ήταν ακόμα πιο πληθωρικός. Ο ίδιος αναλάμβανε να τσακωθεί με τους διαιτητές και οι παίκτες του με τους αντιπάλους. Ανάμεσα στα επιτεύγματα του σημειώνονται τα κάτωθι: είχε πετάξει το μπουκάλι ταλκ στη γραμματεία, είχε ρίξει το τρόλεϊ με τις μπάλες σε έναν διαιτητή και είχε χαστουκίσει έναν άλλον. Βεβαίως, συχνά δεν δίσταζε να απειλεί και τους Pacers ότι θα τους έδερνε ή να ορμήσει και σε αντιπάλους¹⁴⁾ακόμα και στον «κακό» Warren Jabali, όταν έβλεπε πως, παρά τις φωνές του, οι παίκτες του δεν έδειχναν ποιος είναι το αφεντικό. Με λίγα λόγια, οι Pacers ήταν ένας πιο ταλαντούχος προκάτοχος των “Bad Boys” Pistons -μια ομάδα, που θεωρούσε πως οι μόνοι φίλοι της στον κόσμο ήταν οι οπαδοί της και όλος ο υπόλοιπος κόσμος (αντίπαλοι, προπονητές, διαιτητές, οπαδοί, ΜΜΕ) ήταν εναντίον της.

Τα αποτελέσματα πάντως ήταν αδιαμφισβήτητα, αφού από την πρώτη του σεζόν, εκείνη του ’68-‘69, βελτίωσε δραματικά τους Pacers και τους πήγε στους τελικούς απέναντι στο Oakland. Συνολικά οι Pacers υπό τις οδηγίες του έπαιξαν πέντε τελικούς σε οκτώ σεζόν στο ΑΒΑ και κατέκτησαν τα τρία πρωταθλήματα. Ήταν τέτοια η ώθηση που έδινε στους παίκτες του και η ένταση που τους μετέδιδε, που στο ημίχρονο ενός αγώνα ενάντια στο Pittsburgh, ο Netolicky κλειδώθηκε στην τουαλέτα να μην ακούει τις φωνές του και ο Leonard άρχισε να κοπανάει την πόρτα με ένα μπαστούνι του χόκεϊ, μέχρι που έγινε θρύψαλα στα χέρια του. Αφού όλοι λύθηκαν στα γέλια, ο “Neto” βγήκε από την τουαλέτα, μπήκε στο παρκέ και τελείωσε τον αγώνα με 26 πόντους και 19 rebounds -όλα σχεδόν στο δεύτερο ημίχρονο.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την πιο πιστή fanbase στο ΑΒΑ (μόνιμα στις πρώτες θέσεις από άποψη προσέλευσης οι Pacers), έκαναν την ομάδα δεμένη σαν ατσάλι. Οι παίκτες αγαπούσαν ο ένας τον άλλον, ενώ οι βασικοί, Lewis, Brown, McGinnis, Netolicky και Daniels, έκαναν και παρέα μεταξύ τους, περνώντας συχνά στα road trips τα βράδια τους μαζί, κλεισμένοι στο ξενοδοχείο, παίζοντας χαρτιά και τρώγοντας KFC. Παράλληλα, όλοι παρέμειναν στην Indianapolis και συνέχισαν τις ζωές τους εκεί -άλλοι σε σχέση με το franchise, όπως για παράδειγμα ο “Slick” που έγινε εκφωνητής και ο Daniels scouter, και άλλοι σε άλλες δραστηριότητες, όπως ο “Neto” που κράτησε το κλαμπ για πολλά χρόνια και ο Brown που έγινε δημοτικός σύμβουλος.

Κλείνοντας το κεφάλαιο “Indiana Pacers”, αξίζει να θυμηθούμε μια ακόμα ιστορία, ενδεικτική του κλίματος που επικρατούσε στα αποδυτήρια της ομάδας: κάποια στιγμή, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, οι Daniels, Brown και McGinnis ξεκίνησαν να λανσάρουν την cowboy μόδα. Αγόρασαν μια φάρμα έξω από την Indianapolis και εκεί έκαναν rodeo και ιππασία. Αυτή η μόδα τελείωσε, όταν ξεκίνησαν να φέρνουν και εξάσφαιρα στα αποδυτήρια για να «παίζουν» και ένα από αυτά εκπυρσοκρότησε στο ταβάνι…

To Live and Die in Pittsburgh

Από τους καλύτερους -και πρωταθλητές-, ας περάσουμε στους χειρότερους, τους αγαπημένους μας Pittsburgh Condors.

Για ένα franchise που σκότωνε τον εαυτό του συστηματικά, το front office του τη σεζόν 1971-72 ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Οι άνθρωποι έκαναν ότι μπορούσαν.

Αρχικά, ξεφορτώθηκαν το σαχλό «πουλί» της προηγούμενης σεζόν και λάνσαραν ένα πιο αυστηρό, «μιλιταριστικό» logo.

Cool logo. Check!

Στη συνέχεια, ξανασχεδίασαν τη φανέλα της ομάδας προς το καλύτερο, η οποία, παρεμπιπτόντως, είναι, ακόμα και σήμερα, εξαιρετικά δημοφιλής στο eBay. Επιπλέον, λειτούργησαν πολύ και τα επίσημα καταστήματα της ομάδας, με διάφορα προϊόντα, όπως αντιανεμικά μπουφάν, ρολόγια, αυτόγραφα, τασάκια, μπλουζάκια, κ.λπ.

Cool jersey. Check!

Στη συνέχεια, έφτιαξαν ένα από τα καλύτερα διαφημιστικά φυλλάδια για τα εισιτήρια διαρκείας, με τον John Brisker στο εξώφυλλο, και γενικά, την καλύτερη ίσως season-tickets policy στο ΑΒΑ: ειδικό πάρκινγκ, αυτόγραφα, σουίτες, και τα τοιαύτα.

Cool brochure. Check!

Τέλος, κανόνισαν και ένα φιλικό ματς στο Civic Center απέναντι στους πρωταθλητές του ΝΒΑ, Milwaukee Bucks του Lew Alcindor, στις 10 Οκτωβρίου 1971. Βέβαια, το φιλικό πήρε τη χειρότερη δυνατή έκβαση, όταν ο Alcindor άλλαξε το όνομα του σε Kareem Abdul-Jabbar λίγες μέρες πριν το παιχνίδι (με χιλιάδες διαφημιστικά να έχουν τυπωθεί), μια μέρα πριν το παιχνίδι δηλώθηκε τραυματίας και ήρθε στο παιχνίδι απλώς για να χαιρετίσει, φορώντας πολιτικά μπροστά σε μόλις 8.000-9.000 χιλιάδες θεατές και 5.000 άδειες θέσεις. Εν ολίγοις, φιάσκο.

Cool preseason matches. Check!

Κατά τα άλλα, οι Condors τερμάτισαν με 25-59, το χειρότερο ρεκόρ δηλαδή, και μετά το τέλος της σεζόν έβαλαν τέλος στο μαρτύριο τους, αφού το franchise έκλεισε οριστικά. Όχι, πάντως, προτού παίξει μερικούς «εντός έδρας» αγώνες στο Birmingham της Alabama ή στο Tucson της Arizona, για να δώσει υπόσταση στο πρώτο franchise με πανεθνική εμβέλεια. Μα τι σκέφτονταν αυτοί οι άνθρωποι;

“I‘m too sexy for my shirt”

Μικρό διάλειμμα για να αποθεώσουμε χωρίς ταμπού τους Right Said Fred, οι οποίοι, δεν μπορεί, για τον Wendell Ladner έγραψαν αυτό το τραγούδι.

Ο Wendell Ladner ήταν μια ανακάλυψη του Babe McCarthy, αφού και οι δύο είχαν θητεύσει σε πανεπιστήμια του Mississippi. Στο Mississippi State o Babe McCarthy και στο Southern Miss ο Ladner. Στο πρώτο ματς της preseason, ο “bon viveur” Ladner ήταν 1,92 και 130 κιλά, οπότε όταν τον έβρισε δεόντως ο Babe, στο πρώτο ματς της σεζόν, ήταν στα 110 κιλά, όντας ένα πραγματικό θωρηκτό.

Ο Lander λάτρευε -όπως κάθε ABA original που σέβεται τον εαυτό του- να τσακώνεται με οποιονδήποτε! Στο δεύτερο παιχνίδι του ως επαγγελματίας απέναντι στο Denver, χώθηκε στα μούτρα του τεράστιου Wayne Hightower, ο οποίος πράγματι φοβήθηκε.

Ναι… αυτός φοβήθηκε τον Ladner…

Κι αφού μπορούσε να τρομοκρατήσει τον Hightower, μπορούσε να φοβίσει οποιονδήποτε. Ειδικά όταν πήγε στους Nets, έγινε αυτεπάγγελτα ο «σωματοφύλακας» του Julius Erving. Όταν, λοιπόν, μπήκε σε έναν καυγά με τον Dan Issel, κανείς δεν ήρθε να βοηθήσει τον “Horse”, αφού ο “enforcer” της ομάδας, Ron Thomas, είχε προειδοποιηθεί πως όποιος αναπληρωματικός έμπαινε στο παρκέ για να εμπλακεί σε καυγά με τον Ladner, θα έτρωγε $100 πρόστιμο.

Ακόμα και στα φιλικά, ο Ladner τα έδινε όλα. Σε ένα φιλικό των Nets με τους Celtics του NBA, έβαλε στο μάτι τον θρύλο John Havlicek, σε βαθμό που κάποια στιγμή, ο “Hondo” γύρισε και ρώτησε «ποιος είναι αυτός ο παρανοϊκός;».

Μια άλλη φορά, μπήκε στο μάτι του John Brisker. Αφού ο Brisker σούταρε σε κάθε ευκαιρία σαν να μην υπάρχει αύριο, προκειμένου να φτάσει τους συνήθεις 30 πόντους του, μόλις τους συμπλήρωσε, αποφάσισε να ασχοληθεί με τον Ladner. Έριξε, λοιπόν, μια αγκωνιά, έριξε και μια δεύτερη, ε, δεν ήθελε πολύ και ο ρέκτης της τέχνης του αρχαιοελληνικού Παγκράτειου Wendell να εμπλακεί και επικράτησε χαμός. Την επόμενη φορά που ξανασυναντήθηκαν, άρχισαν να πλακώνονται από την έναρξη και αυτό συνεχιζόταν σε κάθε παιχνίδι¹⁵⁾πριν από την έναρξη ενός αγώνα, μάλιστα, έχωσε το κεφάλι του ανάμεσα από την πόρτα των αποδυτηρίων των αντιπάλων, σαν τον Nicholson στο The Shining και φώναξε «Hey, John, we going to go at it now or after the game?», μέχρι που αποφάσισαν ότι δεν υπάρχει «καθαρός» νικητής¹⁶⁾και δεν υπήρχε και διαιτητής να μετρήσει τα «σημεία».

Ακόμα χειρότερα για τους αντιπάλους του, ο Ladner λάτρευε το hustle game, όσο και το physical game. Λάτρευε να αστοχεί και να παίρνει ο ίδιος το rebound από το σουτ του, λάτρευε να σπρώχνει και να κολλάει πάνω στον αντίπαλο του, λάτρευε να βουτάει στο παρκέ. Eιδικά το τελευταίο, το λάτρευε σε τέτοιο βαθμό, που σε έναν αγώνα του Kentucky στα playoff του 1973 απέναντι στην Carolina, βούτηξε να πιάσει τη μπάλα μπροστά στον πάγκο των Colonels και έσκασε με το κεφάλι πάνω σε ένα γυάλινο ψύκτη. Το θρυμματισμένο γυαλί άφησε ως ενθύμιο 48 ράμματα στο κεφάλι του Ladner, ενώ το παρκέ γέμισε τόσο αίμα, που μια θεατής λιποθύμησε.

Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, οι γυναίκες θεατές λιποθυμούσαν και στην όψη του Ladner, αφού μοιάζοντας με τον Burt Reynolds¹⁷⁾θυμηθείτε, μιλάμε για τη δεκαετία του ’70, είχε φοβερή πέραση. Έτσι, ο Ladner πέρασε τη -σύντομη- ζωή του με ξεγνοιασιά, με λίγα πράγματα να πει πέραν του μπάσκετ και των γυναικών και αυτά με δυσκολία¹⁸⁾έλεγε συχνά “four cup of coffees” ή «τορτίλα», αντί για «τορτίγια».

Κορίτσια…ο Ladner!

Κλείνοντας, ποιος θέλει να ακούσει κι άλλες ιστορίες για τον Wendell Ladner; Εσείς!!! Πάμε λοιπόν.

• Λατρεμένος αντίπαλος του Ladner ήταν ο Cincy Powell. Πλακώνονταν ήδη ασυνείδητα από το πεντάλεπτο και οι διαιτητές και οι συμπαίκτες τους τούς άφηναν «για να το βγάλουν από μέσα τους».
• Στο λύκειο είχε αποβληθεί από φάουλ στα 90 δευτερόλεπτα!
• Σε αγώνα ενάντια στους St. Louis Spirits στη Νέα Υόρκη, με τη διαφορά να είναι στους 30 για τους φιλοξενούμενους, το παπούτσι του Wendell βγήκε, καθώς μάρκαρε τον γρήγορο Freddie Lewis και έτσι, πολύ απλά, αποφάσισε να το σηκώσει και να του το πετάξει για να τον σταματήσει! Ο Lewis γύρισε για να δει με ποιον θα τσακωθεί, αλλά μόλις είδε τον Ladner, χαμογέλασε και δεν έκανε τίποτα.
• Μια φορά πήγε στο γιατρό με πόνους στα γεννητικά του όργανα. Ο γιατρός τον ρώτησε αν κάνει σεξ πολύ συχνά. Όταν ο Ladner απάντησε 3-4 φορές τη μέρα, ο γιατρός του απάντησε ότι είναι πάρα πολύ και αυτό είναι το πρόβλημα, για να λάβει την αποστομωτική απάντηση: «μα γιατρέ δεν είναι ποτέ με την ίδια κοπέλα».
• Κάποια άλλη φορά, μια κοπέλα χτύπησε την πόρτα του, ζητώντας ζάχαρη. Όταν ο Ladner απάντησε πως δεν έχει, η κοπέλα του απάντησε: “I drove all the way from Indianapolis for some sugar. Are you going to let me in or not?”.
• Στην κηδεία του, από τα 600 άτομα που παρευρέθηκαν, ο Erving ήταν ο μόνος μαύρος. Θα πρέπει να ήταν το πιο παράξενο ντουέτο στην Ιστορία του μπάσκετ.

The best rookie class (?)

Όσο όλοι οι ειδικοί παγκοσμίως θα τσακώνονται για το αν είναι καλύτερη η draft class του ’84, του ’96, του ’03 ή του ’14, θα ήθελα να προσθέσω άλλη μια, αυτή του ’71, που έδωσε σε ΑΒΑ και ΝΒΑ τους παρακάτω. Για όσους δεν αναφερθούμε σε επόμενα κεφάλαια του αφιερώματος μας, σας καλούμε να τους ψάξετε με την ησυχία σας. I’ll just leave this (prospects’ list) here, λοιπόν:

• Fred Brown, Iowa
• Austin Carr, Notre Dame
• Julius Erving, University of Massachusetts
• Artis Gilmore, Jacksonville
• George McGinnis, Indiana
• Johnny Neumann, Ole Miss
• Marv Roberts, Utah State
• John Roche, South Carolina
• Dave Robisch, Kansas
• Curtis Rowe, UCLA
• Randy Smith, Buffalo State
• Sidney Wicks, UCLA

Requiem for a prick

Προτού κλείσουμε τη σεζόν, ας αποχωριστούμε με χρονοκαθυστέρηση δεκαετιών, ίσως τον μεγαλύτερο “prick” στην Ιστορία του αθλήματος. Μετά τη σεζόν 1971-72, λοιπόν, ο Rick Barry άφησε το ΑΒΑ για να γυρίσει στο ΝΒΑ. Πέρα από το σχετικό με τον Barry τρίτο μέρος, αξίζει να σημειώσουμε πως, ενώ έπαιζε με τους Nets, υπέγραψε συμβόλαιο με τους Warriors και όταν το μετάνιωσε, προσπάθησε να το σπάσει και αυτό ο αθεόφοβος! Μόλις, όμως, πληροφορήθηκε ότι θα έπρεπε να μείνει εκτός για άλλον ένα χρόνο (για να εκπνεύσει το συμβόλαιο με τους Warriors), τότε τα μάζεψε και έφυγε οριστικά για την California. Oπότε, καθώς αποχαιρετούμε το πρώτο μεγάλο αστέρι του ΑΒΑ, ας θυμηθούμε πως ήταν ο παίκτης που από τη μία, ήταν τόσο ταλαντούχος που κάποτε δήλωσε στον Goo Kennedy πως για να τιμωρήσει το handchecking του, θα τον έβγαζε έξω με φάουλ (και τα κατάφερε) και από την άλλη, ήταν τόσο prick, που, όταν οι συμπαίκτες του συζητούσαν για το ΑΒΑ, έλεγε «παιδιά, αν ήμουν ένας από εσάς…»…όντας κι ο ίδιος στο ΑΒΑ!

Yearly Notables

• Από τις πιο συγκινητικές στιγμές έλαβε χώρα στην έναρξη της σεζόν 1971-72, όταν έκπληκτοι οι οπαδοί (;) του ΑΒΑ συνειδητοποίησαν πως κανένα franchise δεν είχε αλλάξει ονομασία ή έδρα.
• Αμέσως μετά τη σεζόν, έγινε ένα ωραιότατο ABA-NBA All Star Game, με τους NBA All Stars να νικούν 125-120 τους συναδέλφους τους από το ΑΒΑ, παρότι έλειπε ο Kareem Abdul-Jabbar, που παντρευόταν εκείνη τη μέρα. MVP ο Walt Frazier.

• Ο Tom Nissalke άφησε το Milwaukee το ’71 ως assistant coach και τελείωσε τη σεζόν 1971-72 ως Coach of the Year στους Dallas Chaparrals. Το Dallas, βέβαια, παραλίγο εκείνη τη σεζόν να μην συμμετέχει στη regular season της λίγκας, αφού η διοίκηση σκόπευε να μπει ξανά στην υπόθεση ΝΒΑ, μόλις υπάρξει συγχώνευση με το ΑΒΑ.
• Αντιθέτως, ο Jack McMahon απολύθηκε από προπονητής του Pittsburgh μόλις μετά από 11 ματς μέσα στη σεζόν. Μάλλον η διοίκηση της ομάδας θα βαρέθηκε συμβάντα, όπως τον τραυματισμό του στην preseason, όταν έπαθε λουμπάγκο, καθώς σήκωνε ένα κουτί από παπούτσια! Ο αντικαταστάτης του ήταν ο GM Mark Binstein, ο οποίος έκανε προπόνηση μόνο δύο ώρες τη μέρα και μόνο τις ημέρες που είχαν οι Condors αγώνα. Είπαμε: μόνο το front office της ομάδας άξιζε εκείνη τη σεζόν.
• Το All Star Game έγινε στο Louisville του Kentucky μπροστά σε 15.738 θεατές στο Freedom Hall, με τον Dan Issel να ανακηρύσσεται MVP με 21 πόντους και 9 rebounds. To αποτέλεσμα; East – West 142-115.
• Εκείνη τη σεζόν, ο Zelmo Beaty έσπασε το ρεκόρ παραγωγικότητας κόντρα στους Condors, με 63 πόντους και μετά από τρεις εβδομάδες, ο Larry Miller των Cougars σημείωσε 67, ξεπερνώντας κατά 51 πόντους τον μέσο όρο πόντων του. Το δε ρεκόρ στις assists το έγραψε ο Larry Brown με 23.
• Ο Jerry Dover, υπογράφοντας στους Memphis Pros και παίζοντας 13 λεπτά σε τέσσερα παιχνίδια (πετυχαίνοντας πόντους σύνολο), έγινε ο κοντύτερος παίκτης στην Ιστορία του ΑΒΑ: ύψος 1,69.
• Αν επιλέξουμε την κατηγορία «άλλα ρεκόρ του Memphis τη σεζόν 1971-72», οι Pros «έσπασαν τα κοντέρ» στις 14 Ιανουαρίου 1972, όταν σημείωσαν 52 πόντους (!) στην τέταρτη περίοδο του αγώνα απέναντι στους Pacers στο …Toronto. Ο αγώνας έγινε για να πυροδοτηθεί το καναδικό ενδιαφέρον στο ΑΒΑ και αμέσως μετά ακολούθησε αγώνας Kentucky – Dallas. Το doubleheader τράβηξε 7.225 θεατές στο Maple Leaf Gardens.
• Στις 20 Φεβρουαρίου, σε άλλο ματς των Pros με τους Pacers, o υπερταλαντούχος – αλλά – προβληματικός¹⁹⁾one of too many Johnny Neumann σημείωσε ρεκόρ καριέρας με 38 πόντους, όμως αυτό δεν απέτρεψε την ένατη συνεχόμενη ήττα της ομάδας του με 131-127 στη δεύτερη παράταση. Το πραγματικά εντυπωσιακό είναι πως το Memphis απώλεσε διαφορά 22 πόντων στην τρίτη περίοδο και τεσσάρων πόντων 26’’ πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας.
• Α, και για να μην το ξεχάσουμε. Το πρωτάθλημα το πήραν οι Pacers -αν δεν το καταλάβατε ήδη από το εκτενές αφιέρωμα μας σε αυτούς-, νικώντας στον τελικό τους Nets.

The best of the best

• Πρωταθλητές: Indiana Pacers
• MVP: Artis Gilmore (Kentucky) – 23,8 ppg/17,8 rpg/2,7 apg/5 bpg
• Rookie της χρονιάς: Artis Gilmore (Kentucky)
• Coach της χρονιάς: Tom  Nissalke (Dallas)
• Executive της χρονιάς: –
• All-ABA Team: Artis Gilmore (Kentucky), Rick Barry (New York), Dan Issel (Kentucky), Donnie Freeman (Dallas), Bill Melchionni (New York)
• All-ABA Rookie Team: John Roche (New York), Johnny Neumann (Memphis), George McGinnis (Indiana), Artis Gilmore (Kentucky), Julius Erving (Virginia)
• Playoff MVP: Freddie Lewis (Indiana) 19,2 ppg/4,1 rpg/4,4 apg
• All-Star MVP: Dan Issel (Kentucky)
• Πρώτος σκόρερ: Charlie Scott (Virginia) – 34,6 ppg
• Πρώτος ριμπάουντερ: Artis Gilmore (Kentucky) – 17,8 rpg
• Πρώτος σε ασίστ: Bill Melchionni (New York) – 8,4 apg
• Πρώτος σε winning-share: Artis Gilmore (Kentucky) – 19,8

Υ.Γ.: Τα αναλυτικά στατιστικά της σεζόν 1971 – 72 μπορείτε να τα βρείτε εδώ.

The following two tabs change content below.

• Bio
• Latest Posts

Aris Tolios

Αναγνώστης του The Ball Hog, βρέθηκε σε αυτό επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη, για να προσθέσει το τελευταίο λιθαράκι γραφικότητας. Έχει αγαπήσει με τη σειρά τους Suns, τους Sonics, τους Knicks, τους Clippers, τους Mavericks, τους Warriors και τους Hornets, αλλά πιο πολύ θα παραμένει ταγμένος στη Δύση (και ειδικά στην Pacific). Φτερνίζεται λέξεις σε χιλιάδες και νιώθει περήφανος που σε κάθε κείμενο, η πλατφόρμα του επισημαίνει πως οι προτάσεις του παραείναι μεγάλες. Έχει σταματήσει να ανησυχεί και έχει μάθει να αγαπά τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό και ζει για να περνάει καλά, διαβάζοντας μεγάλα κείμενα. Γράφει για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό.

Latest posts by Aris Tolios (see all)

• Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
• HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
• HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
• Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
• Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021